دامنه‌ی داراب‌کلا

   پروفایل اُنظُر

مندرجات این صفحه فقط نقل است، نه نظرات رد یا تأیید دامنه:

متن‌های "سلمان صالحی" ، "رضیَ الله"، "اُنظُر" و سایرها در دامنه:

(دوشنبه ۲۱ خرداد ۱۴۰۳)

روزنامه سازندگی

روزنامه هم‌میهن

روزنامه اعتماد

روزنامه شرق

روزنامه ابتکار

دروغ ، ترفند ، وهن

کاوش اُنظُر : در این تحلیل امروزم خواهم گفت چرا دیروز بلافاصله بعد از باخبرشدن از لیست رسمی شش تا نامزد تأییده شده، اولین نفر در داخل مدرسه بودم که ضمن ارائه ی تحلیل از شش صورت رقابت پیش رو، از شورای نگهبان به خاطر رفتار این بارش، عمیقاً و صراحتاً تشکر کردم. و در تحلیل امرزم خواهم نوشت رقابت این شش تا چگونه صورت هایی دارد و شکل رفتار نامزدها را نیز برآورد و بررسی خواهم نمود.

دیروز بیستم خرداد متننی تحلیلی نوشتم در ساعت سه و چهل عصر، چهار و بیست دقیقه ی عصر، و آخر هم ساعت پنج و یازده دقیقه ی عصر با سرعنوان «شش کاندیدا با شش فرض تحلیل» و در آن از شش شکل رقابت احتمالی این شش کاندیدا ترسیماتی ارائه داده، در پایان آن تشکر بعمل آوردم از رفتار این بار شورای نگهبان. اینطور نوشته بودم:

«تحلیل، از فن احتمالات پیروی می کند. پس احتمالات با متغیرات تغییر می کند. روشن سازم بنده فقط تحلیل کردم. نه چیزی دیگر. با توجه به ایرانی بودنم و علایق به منافع ملی و امنیت و توسعه، لازم می دانم از سماحتی منطقی که شورای نگهبان در این دوره ورزیده و از هر تفکری کاندیدا در رقابت باقی گذاشته تشکر کنم و برای آنان از خدای بلندمرتبه جهت دوام چنین رفتارها به نفع همزمان ملت و حکومت، مسئلت کنم.»

حالا امروز در این وقت صبح تحلیلی خواهم نوشت با سرعنوان «دروغ ، ترفند ، وهن»

با نوشته ی کاملم بر می گردم... اُنظُر.

دروغ و ترفند : این پنج نامزد از جناح پاره پاره شده ی راست (که حاضر شدند برای قدرت و ثروت، آن انسجام درونی و اتحاد بیرونی دو دهه ی نخست خودشان در انقلاب را، این جور ضایع و خوردکننده از بین ببرند، به گُر گرفته یی جدا از جناح به انشعاب در یک فاز جدا تن دهند، تا از لاشه ی قدرت قسمت های قلب و قُلوه گاه و جگر و دل و کلیه ی آن را سهم خود سازند و بقیه ی هم جناحی های خود را دنبال دُنبلان  و دُم و دنبالچه و کله پاچه ی این لاشه بفرستند) اینک در این رقابت جدی جدی یی که احتمال بروز خیزش دوم خردادی دیگر از آن بسیار بالاست (که آقای حجت الاسلام علی اکبر ناطق نوری نامزد دلخواه حاکمیت را از پیروزی تصوری باز داشته بود) اگر از همین حالا بخواهند رفتار پیشین دوره ی سیزده را تکرار کنند و از وقت و هزینه ی بیت المال ملت در سازمان سیما و صدا سودجویی کنند، سپس با معامله ی زشت در پشت صحنه و گرفتن امتیاز و جا نشانی نیروهای خود در ساختار دولت به نفع یک نامزد دیگر کنارگیری کنند اسم این رفتار اول از همه «دروغ» نام دارد و در ادامه چندین کار قبح آمیز دیگر. پس صدق بورزند و تا آخر در انتخابات با هم رقایت کنند. اگر ملت پس از مناظرات شنید یکی یا سه تا به نفع دیگری کنار رفت و رفتند بدانند روی آنان نامی جز «دروغ» و کنشی جز «ترفند» نمی گذارند. با مردم صادق باشند تا آخر بمانند تا دروغ و ترفند بر سر اسم شان نگذارند. عبور کنم.

وهن : چرا بنده دیروز عصر از شورای نگهبان به خاطر رفتار این بارش، عمیقاً و صراحتاً تشکر کرد. ساده است جوابش. همین شش تا وقتی عصر دیروز در زمان بجا و سر وقت پنج روزه ی اول توسط آن شورا لیست و به کشور ابلاغ شد، همه مشاهده کردند چقدر خوشایند جامعه را بر سر امید آورد و همین کمتر از چند ساعت حتی امنیت ملی ایران ضریب بالا گرفت و جهان را با حیرت مواجه کرد. آیا چنین رفتار عقلانی و خردمندانه ی شورای نگهبان جایی جز تشکر گذاشته بود. بنده مشامم تیز است درجا بو بردم که این بیشن و رأی شورای نگهبان تا چه میزان مطابق با منافع نظام و حقوق اساسی عمومی مردم است. یک آن خیال کنید اگر شورا به جای این شش تا فقط آن پنج تا از یک جناح را لیست می کرد، واقعاً ملت چه برداشتی می کرد! ملت ایران در یک تقسیم کلی، همه می دانند دو جناح هستند. این از اول انقلاب به بعد کم کم شکل گرفت. حال تصور کنید آقای مسعود پزشکیان نامزد جناح چپ مذهبی و مورد حمایت تمام احزاب حاضر در جبهه ی اصلاح طلب، در میان شش تا نبود، آیا جز وهن می شد روی کار شورای نگهبان گذاشت! پس عقلی و شرعی و اخلاقی بود بنده به خاطر این کار بزرگ شورای نگهبان تشکر کرده باشم. اطلاع برساند این بنده، سازوکار شورا در مورد نامزدها این است هر نامزد باید حداقل از دوازده عضو شورای نگهیان، هفت رأی تأیید بگیرد. بنابراین آنان که از این هفت تا رأی تأیید بازماندند، حق و حقوقی دارند که آن مربوط است به بحث دیگر. اما اینک فضا با این رفتار شورا رقابتی ماند و حتی مردم از سرِ شوق سیاسی « ۵ + ۱ » را در واکنش مثبت به این برخورد خوب شورای نگهبان ساختند. این یعنی یک مسعود پزشکیان چپ مذهبی با پنج نامزد جناح چندپاره ی راست رقابت می کند. پس اگر ملت با این چینش لیست، دکتر مسعود پزشکیان را فرستاد پاستور، معنی اش این است او بر همه ی گرایش های چند پاره ی جناح راست، پیروز شد و رقابت را برد. پس تشکر از شورا که چنین حسی را در کشور پدید آورد.

اما در ادامه رقابت این شش تا چگونه صورت هایی دارد؟ و بنده شکل رفتار نامزدها را  چگونه برآورد و بررسی می کنم؟ که پس از تهیه بر می گردم. اُنظُر.

   پروفایل اُنظُر

مندرجات این صفحه فقط نقل است، نه نظرات رد یا تأیید دامنه:

متن‌های "سلمان صالحی" ، "رضیَ الله"، "اُنظُر" و سایرها در دامنه:

(دوشنبه ۲۱ خرداد ۱۴۰۳)

روزنامه سازندگی

روزنامه هم‌میهن

روزنامه اعتماد

روزنامه شرق

روزنامه ابتکار

دروغ ، ترفند ، وهن

کاوش اُنظُر : در این تحلیل امروزم خواهم گفت چرا دیروز بلافاصله بعد از باخبرشدن از لیست رسمی شش تا نامزد تأییده شده، اولین نفر در داخل مدرسه بودم که ضمن ارائه ی تحلیل از شش صورت رقابت پیش رو، از شورای نگهبان به خاطر رفتار این بارش، عمیقاً و صراحتاً تشکر کردم. و در تحلیل امرزم خواهم نوشت رقابت این شش تا چگونه صورت هایی دارد و شکل رفتار نامزدها را نیز برآورد و بررسی خواهم نمود.

دیروز بیستم خرداد متننی تحلیلی نوشتم در ساعت سه و چهل عصر، چهار و بیست دقیقه ی عصر، و آخر هم ساعت پنج و یازده دقیقه ی عصر با سرعنوان «شش کاندیدا با شش فرض تحلیل» و در آن از شش شکل رقابت احتمالی این شش کاندیدا ترسیماتی ارائه داده، در پایان آن تشکر بعمل آوردم از رفتار این بار شورای نگهبان. اینطور نوشته بودم:

«تحلیل، از فن احتمالات پیروی می کند. پس احتمالات با متغیرات تغییر می کند. روشن سازم بنده فقط تحلیل کردم. نه چیزی دیگر. با توجه به ایرانی بودنم و علایق به منافع ملی و امنیت و توسعه، لازم می دانم از سماحتی منطقی که شورای نگهبان در این دوره ورزیده و از هر تفکری کاندیدا در رقابت باقی گذاشته تشکر کنم و برای آنان از خدای بلندمرتبه جهت دوام چنین رفتارها به نفع همزمان ملت و حکومت، مسئلت کنم.»

حالا امروز در این وقت صبح تحلیلی خواهم نوشت با سرعنوان «دروغ ، ترفند ، وهن»

با نوشته ی کاملم بر می گردم... اُنظُر.

دروغ و ترفند : این پنج نامزد از جناح پاره پاره شده ی راست (که حاضر شدند برای قدرت و ثروت، آن انسجام درونی و اتحاد بیرونی دو دهه ی نخست خودشان در انقلاب را، این جور ضایع و خوردکننده از بین ببرند، به گُر گرفته یی جدا از جناح به انشعاب در یک فاز جدا تن دهند، تا از لاشه ی قدرت قسمت های قلب و قُلوه گاه و جگر و دل و کلیه ی آن را سهم خود سازند و بقیه ی هم جناحی های خود را دنبال دُنبلان  و دُم و دنبالچه و کله پاچه ی این لاشه بفرستند) اینک در این رقابت جدی جدی یی که احتمال بروز خیزش دوم خردادی دیگر از آن بسیار بالاست (که آقای حجت الاسلام علی اکبر ناطق نوری نامزد دلخواه حاکمیت را از پیروزی تصوری باز داشته بود) اگر از همین حالا بخواهند رفتار پیشین دوره ی سیزده را تکرار کنند و از وقت و هزینه ی بیت المال ملت در سازمان سیما و صدا سودجویی کنند، سپس با معامله ی زشت در پشت صحنه و گرفتن امتیاز و جا نشانی نیروهای خود در ساختار دولت به نفع یک نامزد دیگر کنارگیری کنند اسم این رفتار اول از همه «دروغ» نام دارد و در ادامه چندین کار قبح آمیز دیگر. پس صدق بورزند و تا آخر در انتخابات با هم رقایت کنند. اگر ملت پس از مناظرات شنید یکی یا سه تا به نفع دیگری کنار رفت و رفتند بدانند روی آنان نامی جز «دروغ» و کنشی جز «ترفند» نمی گذارند. با مردم صادق باشند تا آخر بمانند تا دروغ و ترفند بر سر اسم شان نگذارند. عبور کنم.

وهن : چرا بنده دیروز عصر از شورای نگهبان به خاطر رفتار این بارش، عمیقاً و صراحتاً تشکر کرد. ساده است جوابش. همین شش تا وقتی عصر دیروز در زمان بجا و سر وقت پنج روزه ی اول توسط آن شورا لیست و به کشور ابلاغ شد، همه مشاهده کردند چقدر خوشایند جامعه را بر سر امید آورد و همین کمتر از چند ساعت حتی امنیت ملی ایران ضریب بالا گرفت و جهان را با حیرت مواجه کرد. آیا چنین رفتار عقلانی و خردمندانه ی شورای نگهبان جایی جز تشکر گذاشته بود. بنده مشامم تیز است درجا بو بردم که این بیشن و رأی شورای نگهبان تا چه میزان مطابق با منافع نظام و حقوق اساسی عمومی مردم است. یک آن خیال کنید اگر شورا به جای این شش تا فقط آن پنج تا از یک جناح را لیست می کرد، واقعاً ملت چه برداشتی می کرد! ملت ایران در یک تقسیم کلی، همه می دانند دو جناح هستند. این از اول انقلاب به بعد کم کم شکل گرفت. حال تصور کنید آقای مسعود پزشکیان نامزد جناح چپ مذهبی و مورد حمایت تمام احزاب حاضر در جبهه ی اصلاح طلب، در میان شش تا نبود، آیا جز وهن می شد روی کار شورای نگهبان گذاشت! پس عقلی و شرعی و اخلاقی بود بنده به خاطر این کار بزرگ شورای نگهبان تشکر کرده باشم. اطلاع برساند این بنده، سازوکار شورا در مورد نامزدها این است هر نامزد باید حداقل از دوازده عضو شورای نگهیان، هفت رأی تأیید بگیرد. بنابراین آنان که از این هفت تا رأی تأیید بازماندند، حق و حقوقی دارند که آن مربوط است به بحث دیگر. اما اینک فضا با این رفتار شورا رقابتی ماند و حتی مردم از سرِ شوق سیاسی « ۵ + ۱ » را در واکنش مثبت به این برخورد خوب شورای نگهبان ساختند. این یعنی یک مسعود پزشکیان چپ مذهبی با پنج نامزد جناح چندپاره ی راست رقابت می کند. پس اگر ملت با این چینش لیست، دکتر مسعود پزشکیان را فرستاد پاستور، معنی اش این است او بر همه ی گرایش های چند پاره ی جناح راست، پیروز شد و رقابت را برد. پس تشکر از شورا که چنین حسی را در کشور پدید آورد.

اما در ادامه رقابت این شش تا چگونه صورت هایی دارد؟ و بنده شکل رفتار نامزدها را  چگونه برآورد و بررسی می کنم؟ که پس از تهیه بر می گردم. اُنظُر.

اما رقابت این شش تا
چگونه صورت هایی دارد؟
شکل رفتار نامزدها را چگونه برآورد و بررسی می کنم؟

شکل یک : آقای محمدباقر قالیباف نگران ترین نامزد است. چون به دید تحلیلی بنده، وی دو فرض مهم را در نظر داشت. یک. انتظار داشت شورای نگهبان فقط از جناح راست چند نفر را کنارش تأیید کند و رقابت شکل نگیرد. این بهترین الگوی وی بود برای خیز از بهارستان به پاستور. دو. تصور دومش این بود شورا در عالی ترین وجهش، آقای اسحاق جهانگیری از جناح لیبرالی چپ را تأیید می کند و او با این گزینه، با شوقی زیاد در حمله ی عمدی و تهاجمی به جهانگیری در مناظره ها، به خاطر همدستی با دولت آقای حسن روحانی، رأی راست را جمع می کند. اما ناگهان خیمه ی خود را خراب دید. شگفت این که آقای مسعود پزشکیان از چپ مذهبی "خط امام" را شورا آورد میان. پس آقای قالیباف متضررترین فرد در این چینش است. زیرا دستش در حمله به آقای مسعود پزشکیان خالی شد، چون خودش هم خبر دارد این فرد فساد ندارد و ساده زندگی می کند و حمله به او کار خود قالیباف را به لنگ می اندازد. در این شکل حرف زیاد دارد اُنظُر. ولی چون بنده اهل افشاگری نیستم، وارد مسائلی که فضای مدنی و مدرن و شرعی رقابت را مخدوش کند، پرهیزی عقیده مندانه می دانم. هر چند در این داخل مدرسه بنده را «سنی»، «غیرشیعه»، «ضدانقلاب»، «دشمن»، حتی به روایت یک عضو محترم که حتماً از نیروهای ارزشی نظام است «خر» خطاب کردند و حتی «پادویی» برای اسرائیل که مواجهه یی با هیچ کدامشان نکردم چون بنده با این جور نسبت ها اصلاً وارد حرف نمی شوم زیرا فقط وقت هدردادن است. برای تمام آنها احترام قائلم و سلام و سلامتی آرزومندم. اُنظُر.

برای ادمه شکل های دیگر بر می گردم.

شکل دو در رقابت : آقای سعید جلیلی نامزد نوپایداری و پایداری ها (با لیدری سعید جلیلی و پاجوش ها هر دو از پیروان شادروان آیت الله مصباح) سعی بلیغی دارد به جای رقابت با آقای مسعود پزشکیان، اول با چهار رقیب جدی هم جناحی های خود مقابله کند تا خود را میان راست جا اندازد. او  (که در دسترسی بیست و چهار ساعته ی اخبار طبقه بندی نظام اوکی دارد) می داند و خبر ها دستش است که بخش معتدل راست حاضر شده بودند در صورت آمدن آقای علی لاریجانی برای لاریجانی کار کنند، اینک به سوی او نمی آیند،  بلکه رأی آنها میان آقای قالیباف و آقای مسعود پزشکیان سرشکن می شود. و اولین و خطیرترین مشکلش همین است.جدا از آن، رأی سایر جناح راست در کیسه ی تنگ خود ندارد. «جمع شوند» هم برای او ناجی نیست. پس درصدد است اول با انتشار اخبار سری، قالیباف را در وسط رینگ بزند. به نظر اُنظُر شکل دوم از همه شکل ها، دو قطبی سازتر است. چون میان آقای سعید جلیلی  و آقای مسعود پزشکیان یک دوقطبی مطلق برقرار می شود و جامعه را تحریک می کند برای رأی «نه» به او خیز بردارند. اُنظُر.

یک چند برای حیوان خوب خدا «خر»

البته بنده حیوان باربر و در خدمت بشر  به نام «خر»  فقط کمی کوچکتر از اسب را که بارها هم برخی ها به این حیوان خدا ستم و سیخ فرو کرده اند، یک موجود خوب خدا برای جهان می دانم. این حیوان را همه مسخره می کنند. که با این حرف ها علیه ی خرهای بارکش، به این حیوان زحمتکش حقوق شرعی بدهکار هستند.  عبور کنم. باکی نیست مرا خر و هر چه دلشان رضا داد خطاب کنند. خر که حیوان خوب خداست. بنده اما به همه ی آنها در این جمع باصفا می گویم: آقا. پایان اُنظُر.

متن حاج علی چلویی علیه ی انظر

آقای اهل قلم این هم واژه ی «خر» در جواب آقای قلم: که فرمود واژه ی «خر» را ندیدند:

بنده این آقای محترم را نمی شناسم. اعتراضی هم به خود وی ندارم. او دارای این آزادی است که هر چه به بنده بگوید. متن کاملش عیناً می آورم:

"آهای خانم واقا تو چقدر کینه ای هستی چقدر حسادت داری آویعنی آیت الله شهید رئیسی در حال خدمت بود  رهبر بزرگوار انقلاب  فرمودن شهید خدمت قبلا دنبال مدرک تحصیلی بودید اما الان می گوید چرا پنج روز امکانات صرف شد تو مگر فضولی با این حرفت برای مان یقین شد تو اصلا با رهبر گینه داری توکه جرات نداری خود رامعرفی کنی ترسو تو آنقدر احمقی که رهبری رازیر سوال میبری چرا۵روز عزای عمومی اعلام کرد تو خر کی هستی بی شعور الان متوجه شدم تو سگ صفت یک منافقی این کار بجز از منافق از کسی دیگر ساخته نیست به اینجا رسیدم که شما وگروهتان در این شهادت دست داشتین امیدوارم طور بمیری کس سراغت را نگیرد چون الان یقین دارم منافقی مردن حیف است برایت به گویم سقت شوی کس به دنبالت نیاید جگر مارا سوزاندی  منافق"

تحلیل محتوای بیانیه ی انتخاباتی تازه ی آقای قالیباف

کاوش اُنظُر : سرتیپ خلبان آقای محمد باقر قالیباف یکی از شش نامزد امروز ( ۲۱ . ۳ . ۱۴۰۳ ) بیانیه ی تبلیغاتی اش را صادر کرد. ببینیم در لای متن چه می توان کشف کرد. بنده به دید خود تحلیل و برداشتم این است. بیانیه ی وی را به روش ربط واژگانی و و تز گفتمانی می پیچم:

- او بر این تز است که ایران الان در فاز اقتصاد و رفاه، "جهش" باید کند.

ربط واژگانی این عبارت، «جهش» است که نقطه هدف این حرفش جذب بخش کارگری است.

ولی تز گفتمانی خود را مبهم گذاشت. تا، ناگفته به بخش خاکستری کد بدهد با دولت سیزده مرزبندی کرده. و بخش حامیان دولت سیزده را با خود حساس نسازد.

- بعد دست گذاشت به این مسئله ی مهم و اعتراف و اعلام کرد "معیشت و قدرت خرید خانوار‌های ما وضعیت مناسبی ندارد."

ربط واژگانی این عبارت، « قدرت خرید» است. او مستقم با این ادبیات زیر زبان مردم را نشانه گرفت که طی این سه سال دولت سیزده، حرف اصلی بینوایان شد. ولی حامیان قدرت مانور می دهند دولت سیزده وضع مردم خوب کرد. اما آقای قالیباف با این واژه گزینی آن مانور را خنثی کرد.

در این عبارت هم تز گفتمانی خود را جا گذاشت و رفت.

- سپس گفت "شاخص های عدالت و برابری از آرمان ها فاصله دارد"

ربط واژگانی این عبارت، «فاصله» است. او ماهرانه با بکاگیری این لفظ دولت سیزده را از خود جدا دانست تا ضعف ها و ناکارامدی های انباشته شده ی آن را از گردن خود ساقط سازد.

در این عبارت تز گفتمانی آقای قالیباف بسیار زیرکانه سرریز کرد و آن همان تفکر تکنوکراتی بودن دولت اوست که پیشرانه اش دیزل باشد که قدرتمند است.

- آنگاه سحن از "بازکردن گره های درهم‌ پیچیده" کرد که قول داد به "پشتوانه ی کارنامه ای" که گفت دارد قدرتش را  دارد.

ربط واژگانی این عبارت، «گره» و « کارنامه» است که با زبان کنایی زیربنای هر دو دولت سیزده و ماقبلش را زد.

در این عبارت تز گفتمانی قالیبافی این است که او با انگشت روی واژه ی کارنامه ی خودش، نظریه ی "کارکردگرا"را قبول کرد که در علوم تطبیقی جایگاه دارد در برابر تیم بی تجربه ی حرم رضوی دولت سیزده که ساختارگرایی را دنبال کرد و دیوانسالاری فاسد آن دولت را زمین زد.

- اشاره کرد به "آگاهی کامل از مشکلات پیچیده ی کشور"

ربط واژگانی این عبارت، «مشکلات» است که ستایندگان دولت سیزده ادعایی گزاف دارند و از سر لجاجت با دیگران، از آن دولت، تبلیغی مقلدانه و انتقام جویانه از ضدهای خود (هر کس با کس ضد خود) می کنند.

در این عبارت تز گفتمانی قالیباف مفقود است. فقط شعار خوبی ساخت.

- او رسماً نام دولتش را "دولتی مسئولیت پذیر، تحول گرا، شایسته سالار، مردمی و انقلابی"

ربط واژگانی این عبارت، « تحول گرا» است که سالها اسم گروه خود را تحول خواهان می گفتند که با آبادگران (پاکدستان سابق) مرز داشت

در این عبارت تز گفتمانی قالیباف فقط جنبه ی نیمه دموکراتیک پیدا کرد.

-و سرانجام حرف از تغییر زد به این سبک :" امروز هر کسی که بخواهد تغییری ایجاد کند..." و نیز شعار ساخت که طعنه است به  دولت سیزده این حرفش: »آنچه وعده می دهم را به سرانجام می رسانم."

بنده عبور کنم.  او حتی یک اسم از دولت سیزده نبرد؛ چون به رأی خاکستری چشم دوخت. اما احتمال این سرریز رأی به سوی وی پرده ی ابهام است چون پزشکیان ظهور کرد. اُنظُر. دو فیلمنامه نویس در تیم قالیباف هستند که در سناریو نویسی استادند. ناشی از همان فن است این بیانیه ی کد و رمزدار. پاکنویس از حوصله ام بیرون بود و سرم شلوغ.

توضیحات تکمیلی اُنظُر

توضیحی از اُنظُر : دیروز عصر (  ۲۱  . ۳ . ۱۴۰۳ ) بنده پس از صدور بیانیه ی متنی آقای باقر قالیباف تحلیلی در داخل مدرسه نوشته و منشتر کردم. آقای اهل قلم در این نوشته اش در مورد تحلیلم، تحلیلی نوشت و این توضیح را. که جدا از ارزش علمی تحلیلش که همیشه راهگشا می نویسد، این اشتباه اما وجود دارد که ایشان تصور کرد بنده سخنان تلویزیونی آقای باقر قالیباف را تحلیل محتوا کردم، حال آنکه بنده اصلاً از آن برنامه ی سیما و حضور قالیباف نه مطلع بودم و نه دیدهام. بنده متن کامل بیانیه ی دیروز آقای قالیباف را حالا دوباره عیناً با نقل مستقیم جهت استناد به منبع رسمی کشور یعنی خبرگزاری ایسنا این داخل می گذارم و هم تصویر آن بیانیه را. تا نشان داده شود بنده از یک بیانیه ی حقیقی که خود آقای  قالیباف منشترش کرده، تحلیل ارائه دادم که یکی از اعضای محترم طی واکنشی نسبت به آن حرف از «دروغ پردازی» بنده زده است که این تصور عضو محترم و بزرگوار نیز اشتباه بوده است. بنده شهروند ایران هستم و طبق حق طبیعی و قانونی ام می توانم روی مسائل جامعه تحلیلم را بنویسم. سلب این حق بنده، از نظر شرع هم سزا نیست چه رسد از نظر حق طبیعی بنده. بنابراین ضمن احترام به ایشان، بر تحلیلم هر اسمی خواستند بگذارند لااقل خیلی آسان و آسوده اتهام نزنند که بنده دروغ پردازی کردم. عبور کنم. بر ایشان شخصیت محترم مدرسه و بر آقای اهل قلم شخصیت محترم مدرسه سلام و عرض سلامتی و سعادت دارم. اُنظُر.

توضیحی از اُنظُر : دیروز عصر ( ۲۱ . ۳ . ۱۴۰۳ ) بنده پس از صدور بیانیه ی متنی آقای باقر قالیباف تحلیلی در داخل مدرسه نوشته و منشتر کردم. آقای اهل قلم در این نوشته اش در مورد تحلیلم، تحلیلی نوشت و این توضیح را. که جدا از ارزش علمی تحلیلش که همیشه راهگشا می نویسد، این اشتباه اما وجود دارد که ایشان تصور کرد بنده سخنان تلویزیونی آقای باقر قالیباف را تحلیل محتوا کردم، حال آنکه بنده اصلاً از آن برنامه ی سیما و حضور قالیباف نه مطلع بودم و نه دیدهام. بنده متن کامل بیانیه ی دیروز آقای قالیباف را حالا دوباره عیناً با نقل مستقیم جهت استناد به منبع رسمی کشور یعنی خبرگزاری ایسنا این داخل می گذارم و هم تصویر آن بیانیه را. تا نشان داده شود بنده از یک بیانیه ی حقیقی که خود آقای قالیباف منشترش کرده، تحلیل ارائه دادم که یکی از اعضای محترم طی واکنشی نسبت به آن حرف از «دروغ پردازی» بنده زده است که این تصور عضو محترم و بزرگوار نیز اشتباه بوده است. بنده شهروند ایران هستم و طبق حق طبیعی و قانونی ام می توانم روی مسائل جامعه تحلیلم را بنویسم. سلب این حق بنده، از نظر شرع هم سزا نیست چه رسد از نظر حق طبیعی بنده. بنابراین ضمن احترام به ایشان، بر تحلیلم هر اسمی خواستند بگذارند لااقل خیلی آسان و آسوده اتهام نزنند که بنده دروغ پردازی کردم. عبور کنم. بر ایشان شخصیت محترم مدرسه و بر آقای اهل قلم شخصیت محترم مدرسه سلام و عرض سلامتی و سعادت دارم. اُنظُر. در زیر ادامه ی آنچه وعده شد : متن بیانیه ی قالیباف: در زیر در بخش کامنت ها آمده اشت:

توضیح: فقط نمی دانم چرا اُنظُر که یک ایرانی است، نباید تحلیل یا نظر بنویسد. جز این است بنده هم حق نوشتن دارم مانند همگان. پس دروغ چیه؟ دروغ پرداز چیه. یک بیانیه صادر شده از سوی یک ایرانی. یک تحلیل محتوا نوشتم که بنده هم یک ایرانی ام. در اندیشیدن و نوشتن، در تساوی هستیم همه، نه در تبعیض و تفاخر و فرق. بنده حتی در بالای تحلیل دیروزم با صراحت نوشتم: «بیانیه ی تبلیغاتی اش را صادر کرد. ببینیم در لای متن چه می توان کشف کرد.» کجای نوشته ام نوشته شده بود سخنرانی اش؟ که تصور به دروغ پردازی شد؟!! در ایران رواج دارد که به مردم می گویند تاب بیاورید. درست هم می گویند. به داخل مدرسه هم باید گفت تاب آورید. چون تاب فکر دیگران را داشتن، یک اصل عقلی و انسانی و بدیهی است. با احترام فراوان. اُنظُر.

متن کامل آن عضو محترم و شخصیت بزرگوار که بنده را اتهام به دروغ پردازی پیش از شنیدن سخنان قالیباف زده است حال آنکه بنده روی بیانیه ی رسمی آقای قالیباف تحلیل محتوا صورت دادم با برداشت هایی که از محتوای آن بیانیه کردم: متن کامل آن عضو بزرگوار و قابل احترام در بخش کامنت ها درج شد که نسبت به این متن عضو محترم، نظری ندارم. برای ایشان شخصیت و بزرگواری و حرمت قائلم. پایان. اُنظُر.

صراط مستقیم و سُبُل یعنی چه؟

از تراوشات نو و مطالعات دینی اُنظُر

نوشته ی اُنظُر. وقتی نگاه مفسرین دیده شد، بنده به این نتایج نائل گردید که صراط مستقیم و سُبُل از این پنج محور بیرون نیست. حتماً معانی دیگری را دربرمی گیرد، چون تفسیر مفاهیم دینی به دری بسته نمی خورد و این از امتیاز اسلام است و نیز از مجاهدت های علمی طولانی مجتهدین کلامی و عقلی و اصولی، که اینان البته علاوه بر مخالفان فکری، مجتهدان دیگری را هم در برابر خود داشتند که کمتر به مباحث عقلانی اعتماد می کردند و حتی طاقت تحمل فقهای عقلانی را نداشتند و دست به تکفیرشان بسیار بالا و خطرناک بود. مثلاً در بیان مثال، فرق است میان حکیم و فقیه و فیلسوف شادروان میرزا احمد آشتیانی با مثلاً یک فقیه که اصلا کاری به هیچ چیزی جز دستیابی به احکام شرعیه با پیروی از اُسلوب اخبار و احادیث ندارد، نوعی «اخباری گری» در برابر روش اجتهادی و اصولی.  با این مقدمه چینی حالا مفهوم صراط مستقیم از پنج چیز خارج نیست:

یکی این است طُرق سوی خدا از نظر نقص، کمال، نایابی، رواجی، دوری، نزدیکی اش از منبع حقیقت و صراط مستقیم، متعدد است. مثل طریقه ی اسلام و ایمان، عبادت، اخلاص، اِخبات (تواضع. مُخبتین در قرآن از این لغت ریشه دارد)

دیگر این است همانطور که صراط مستقیم، مُهیمن و مافوق همه ی سبیل ها و راه ها است، اصحاب صراط مستقیم نیز، به روایت علمای دینی در شیعه، مُهیمن و مافوق سایر مردم اند. البته نه در کرمّنا، در میزان تقوا.

سوم را می توان اینطور ارزانی داشت که مسلمان باید با اینکه مسلمان مؤمن است، اما باز باید بگوید «اهدنَا الصِراطَ المستقیم» یعنی مرا به مسلمان تراز خودم برسان. منظور کاملین و برترهای دینی اند.

چهارم اما چیست؟ این است که خدا کسانی را که در راه خدا جهاد می کنند (به قول یکی از عالمان مشهور دین: خودِ خدا را می خواهند) به سبیل و صراط، هدایت می کند.

پنج را این می شود نوشت که مزیت اصحاب صراط مستقیم «به علم آنهاست» نه به عمل. طبق آیه ی یازده ی مجادله و آیه ی ده فاطر علم بر عمل پیشی دارد که اول کلمه بالا می رود، سپس عمل ترفیع می شود. «اِلیهِ یَصعدُ الکَلِم الطَّیِبُ والعملُ الصَالحُ یَرفعهُ». پس هر کس، از علم (دانایی + توانایی) دیگران با هر حربه ای جلوگیری کند، در حقیقت مرحله ی عمل را از او ستانده است. و این بد پدیده ای است. اُنظُر.

فساد و قدسی سازی از علل امتناع توسعه یافتگی

کاوش اُنظُر :  آقای مهرداد بذرپاش متولد ۱۳۵۹ وزیر راه و شهرسازی دولت سیزده یک وزیری هست که گمان می رفت، رد صلاحیت نشود. حتی بنده نیز  در تحلیلم احتمال داده بودم تأییدش می کنند. اما حالا که نامزد نیست می شود صحبت کرد. چون شش تا نامزد ،که مشغول رقابت شدند جواز حضور دارند و باید میدان داشته باشند خود را عرضه کنند. وولی ی که رد شد، اشکالی نمی بینم مسئله ای را پیش بکشم. خود وی فردی دارای حاشیه های زیادی است. هر کس خود بکاود. اما بنده می خواهد وارد یک علت یابی شود نه نقل خبر. نقل صرف خبر، چندان به حال کسانی که پی شناخت لایه های قدرت هستند، منفعت و اقناعی ندارد. در فضای واقعی قدرت، اکثر، اشاره ی آقای سیامک ره‌پیک قائم مقام دبیر شورای نگهبان را به این وزیر نسبت می دهند. این حرف چندی قبلش که ممکن است "در وزارت بوده اما تدبیر او احراز نشود."

آقای مهرداد بذرپاش به همراه آقای سید صولت مرتضوی و محمدمهدی اسماعیلی سه وزیر مهم و مورد وثوق برای دولت سیزده، هر سه رد صلاحیت شدند. اما نه به خاطر مصداق "رجال" نبودن، بلکه به علت گزارشی که از یکی از عوامل چهارگانه نسبت به وی و اسماعیلی وزیر ارشاد به شورای نگهبان داده، رد شدند. هر سه ی اینها با محسن منصوری فرد ذی نفوذ دولت و معاون اجرایی دولت سیزده قطب سیاسی در دولت سیزده شکل داده بودند که دو تای آنها از تیم حرم رضوی دولت سیزده بودند. نیز برادران مقداد و میثم که همه می دانند نسبت خویشاوندی شان را.

این به کنار، چگونه کسانی که در فساد پرونده داشتند، یکی دویست میلیارد زمانی که در اصفهان « ... » و دیگری حیف و میل وسیعی که انجام داد دو دو جا، و آن یکی در حرم قائم مقام قدس و سازمان اقتصادی بود، توی دولت سیزده جاسازی شدند که خود آقای قالیباف در مجلس با وزیرشدن آنها مخالفت کرده بود، ولی سرانجام فشار بیرونی و نقل قول از یک جمله ی تعریفی، وزیرشان کردند! عبور کنم.

این به قوه ی قضاییه مربوط است که با فساد بجنگد یا مماشات کند، حرف بنده جای دیگر است. وقتی سه وزیر آلوده اند و رد صلاحیت هم شدند، آن هم از سوی شورای نگهبان (که نیروهایی از جناح راست آنان را غیر قابل نقد تخیل می کند) ولی  همین ها در دولت سیزده نه تنها وزیر بودند، بلکه قدرتنمایی می کردند!

مهم این است: جامعه آموخت که بگوید هیچ کس، هیچ دولتی را مقدس نسازد. مقدس سازی مانع از نقد است. هر جایی و کسی نقدناپذیر شود به فساد می کشد. حتماً روزی که فضا عادی شد و پرده افتاد و قلم ها کار افتاد، دست برمی دارند از تقدس بازی! چون جامعه این جور اقدام را پس می زند. .وزیران و حامیان وزیران کارنامه خواستند بنویسند، بنویسند، خوب هم است. ولی مقدس سازی نکنند که در پایه با عقل و توسعه یافتگی در تضاد است. دانشمندان علم جامعه شناسی سیاست که از ایران هم بینشان هستند و کتاب نوشتند، یکی از علل امتناع توسعه را فساد و قدسی سازی دولت و افراد می دانند. اُنظُر.

چرا نامزدها این روزها برنامه ی هفتم توسعه را تکرار می کنند؟

کاوش اُنظُر : پس از تهیه بر می گردم. اما پیش از آن، بنده باید دو نظر بگذارد ... نیز روی این طرح بالا مربوط به موضع شش تا نامزد نسبت به "طرح صیانت" که در جامعه در حال انتشار و رد و بدل شدن است و نیز داغ، دیدگاه و توضیحاتم را بیان کنم. برای این کار هم، پس از تهیه بر می گردم. اُنظُر.

ریشه ی تضاد با شهیدن باکری ها

کاوش اُنظُر : چون در جامعه این مسئله گسترش یافته و برخی از منابع هم دست به  افشاگری زدند، حالا بنده راحتم که به این موضوع بپردازم. هدفم تنویر افکار عمومی و رفتن روی مسائل نیمه حاد کشور است. ریشه ی این تضاد چیست؟ چون آقای مسعود پزشکیان اخیراً آقای علی عبدالعلی زاده از چهره های چپ مذهبی (نه چپ لیبرال) را رئیس ستاد انتخابات خود کرد، آن تضاد سر باز کرد. ریشه است این است: مهدی باکری شهید عارف و سالک الی الله که در ایران از محبوب ترین چهره هاست و حمید باکری برادرش شهید مسلک عشق در هورها و مفقود الجسد در آب یا خاک، یک برادر داشتند بزرگتر از خود، به اسم علی باکری عضو اولیه ی سازمان مجاهدین خلق (که بعد به علت جنگ مسلحانه با انقلاب به منافقین شهرت یافت) باندی از تبریز که نقل است ریشه در انجمن حجتیه داشته، از طریق آقای صادق محصولی از پایه گذاران حزب راستگرای افراطی پایداری (متعلقین به مکتب شادروان آیت الله مصباح یزدی) مورد هجوم بودند. و آن شهیدین باکری با این باند زاویه داشتند و نسبت "منافق" دادن به آن دو شهید بانفوذ و محبوب قلوب، در زمانی که زنده بودند و در جنگ می درخشیدند، رفتاری بود که تبریز را دو قطب کرده بود. راست: آقای محصولی. او هم، فرمانده سپاه آذربایجان و اردبیل بود تا وقتی آقای محسن رضایی فرمانده کل وقت سپاه، سپاه را به چند منطقه تقسیم کرد. و قطب چپ هم مسعود پزشکیان و  علی عبدالعلی زاده و باکری ها. عبور کنم. این چیزها بخشی از تاریخ انقلاب است که کاملاً طبیعی است که هر بار مطرح می شود. کسی هم جلودارش نیست. یعنی نمی شود جلویش را گرفت. موجب روشن شدن روزهای انقلاب می شود برای نسل بعدی. البته علی باکری در سال ۱۳۵۱ با حکم و گزارش ساواک اعدام شد. پس، بحث روی این جور مسائل از طبییعات رقابت انتخاباتی است که جامعه ی ایران را نسبت به امور خود حساس و مسئولیت پذیر نگه می دارد. از نظر بنده روایت انقلاب باید شکل طبیعی به خود بگیرد، نه شکل رسمی و دولتی و قدرت پسند و دستوری. عبور کنم. گرامی باید یاد شهیدین باکری، حمید و مهدی و تمامی شهدای جنگ تحمیلی و جهان اسلام در محور مقاومت. پایان. اُنظُر.

منبع

صیانت

کاوش اُنظُر : این طرح صیانت در سال ۱۴۰۰ (شروع دولت سیزده و ادامه ی دوره ی مجلس یازده) برای تنظمیات فضای مجازی به دلخواه نظام طراحی شد و اوایل تیر ۱۴۰۰ در دستور کار مجلس قرار گرفت که آقای قالیباف رئیسش بود و اینک نامزد ریاست کشور. لایحه البته نبود، ولی وزیر ارتباطات دولت سیزده که مخابرات اینترنت اینترانت پیام‌رسان ها و تجسس!! در ید قدرت اوست چون باید وزارت اطلاعات بر وزیر اوکی دهد) با هدف قشنگ و مهم حفاظت از امنیت و روان اجتماعی جامعه استارت خورد و هنوز هم سرانجامی نیافت با آن که مجلس دوازده آغاز شده و دولت چهارده نیز روز نهم یا دهم تیر ممکن است مشخص شود. بازتاب طبیعی این طرح، ایران را تقریباً سه دسته کرد: طرفداران آزادی و لغو فیلترینگ. طرفداران محدویت و و تقویت فیلترینگ.  طرفداران آزادی مطلق و رها و لغو مطلق فیلترینگ. اینک این مسئله یکی از اصلی ترین چالش پیش روی شش نامزد است. نقل است تا اینجای رقابت فقط نامزد آقای حجت اسلام مصطفی پورمحمدی نسبت به آن در سکوت است پنج نامزد دیگر آقایان به ترتیب الفبا (برای پرهیز از تقدم ندانستن اسم هیچ کس در بحث) : آقای مسعود پزشکیان آقای سعید جلیلی آقای علیرضا زاکانی آقای سید امیرحسین قاضی زاده‌ هاشمی آقای محمدباقر قالیباف موضع گرفتند که در لای عکس بالا دیده می شود. جز پزشکیان، چهار تای بقیه موافق طرح مطرح شدند. اینکه در مناظرات اگر صیانت از پرسش ها باشد آنان نظر عوض می کنند بنده نمی دانم. هر احتمالاتی برای تمام سیاستمداران دنیا متصور است. نظر بنده چی است؟ مشخص است نظری در این موارد نمی دهم. کارم بررسی خاکستری هاست.  اُنظُر. متنم پاکنویس نیست.

چرا نامزدها این روزها
برنامه ی هفتم توسعه را تکرار می کنند؟

کاوش اُنظُر : قانون برنامه ی هفتم توسعه ی جمهوری اسلامی ایران برای سال های ۱۴۰۳ - ۱۴۰۷ است و مسیر تصویب را از مجلس تا شورای نگهبان و سپس مجمع تشخیص مصلحت طی کرده است و به نظر می رسد آقای محمد مخبر سرپرست ادامه ی باقیمانده ی دو سه هفته ای دولت سیزده در پاستور آن را برای اجرا ابلاغ کرده است. دقیق نمی دانم. اگر کسی می داند چه بهتر. اول بدانیم برنامه ی پنج ساله نوشتن بک رفتار مناسب در بلوک شرق بود که از سوسیالیسم مایه می گرفت. لیبرالیسم غرب چنین کاری را نمی کند. به نظر بنده ایران اقتباس درستی کرده است چون تقلید از دنیا بد است، اما قتباس امری عقلی و بدیهی است. در این برنامه ی توسعه ی ۵ ساله مگر چی هست که نامزدها تا اینجا هم آقای مسعود پزشکیان و هم محمدباقر قالیباف گوئیا گفتند به برنامه ی هفتم عمل می کنند. برخی آن را میثاق ملی نیز نامیدند. به نظرم پایبندی به هر برنامه یی که واقعاً از خرد جمعی ناشی شده باشد کاری عقلانی است. این برنامه مواد فراوانی دارد. اهل مطالعه این را درک می کنند که کتابچه ی قانون را خواندن کاری دلچسب نیست. اما بنده با مروری که افکنده ام نمونه هایی می آورم تا نشان دهم آیا واقعاً قادرند به این برنامه اقدام کنند. لازم به ذکر است برنامه با ادبیات جالب طراحی شده است. مثلاً برخی از مواد معمولاً با واژه و عبارت "مکلف است" تصویب شده است، الّا نیروهای مسلح که برای حرمت و حفظ اعتبار این ساختار به جای "مکلف است" از عبارت "مجاز است" استفاده شده است (به نظر بنده رفتار درستی هم بوده است چون جایگاه نیروهای مسلح که در سهام هیچ کس نباید باشد و مال ملت و انقلاب است همواره باید محفوظ داشته شود هم از سوی نظام، هم از سوی جامعه ی مدنی و هم از سوی خود مسَلحین) عبور کنم. اما چند ماده ی مهم که واقعاً بعید می نماید به دست آید و دولتی بتواند آن را پیاده کند. نام می برم از برنامه ی هفتم : نقل قول کاملاً مستقیم و بدون تصرف است. فکر کنم اگر روی خواندن آن وقت صرف شود به علم شما نسبت به دورنمای کشور افزوده می شود. با این همه بنده هیچ اصراری بر خواندن نوشته هایم ندارم. این بسته هر کس دارد که چی را بخواند چی را نخواند.

- «بانک مرکزی موظف است ظرف یکسال از لازم الاجرا شدن این قانون نسبت به ارزیابی کیفیت داراییهای بانکها و مؤسسات اعتباری غیر بانکی مبتنی بر اطلاعات ثبت- شده در «سامانه املاک و مستغلات شبکه بانکی» و «سامانه سهامداری شبکه بانکی» و سایر داراییهای بانک یا مؤسسه اعتباری غیر بانکی اقدام نموده و پس از آن هر دو سال یکبار، ارزیابی کیفیت داراییهای بانکها و مؤسسات اعتباری غیر بانکی را تکرار کند.»

- «وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات مکلف است با هماهنگی و همکاری وزارت اطلاعات، سازمان اطلاعات سپاه، سازمان پدافند غیر عامل کشور و بهره گیری از شرکت ها و مؤسسات دارای پروانه یا گواهینامه ممیزی امن از سازمان فناوری اطلاعات ایران، نسبت به ارائه خدمات امن سازی»

 

- «وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مکلف است با همکاری وزارتخانه های کشور، راه و شهر سازی، میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، امورخارجه و امور اقتصادی و دارایی برنامه جامع زیارت مشتمل بر تسهیل امر زیارت، امور فرهنگی و اجتماعی زائر و بهبود و ارتقای زیرساختهای لازم را ظرف شش ماه از لازم الاجرا شدن این قانون تهیه کند و به تصویب شورای عالی زیارت برساند.»

- «تبصره- وزارت امور خارجه مکلف است با هدف افزایش نقش منطقهای جمهوری اسلامی ایران و تقویت نظام چندقطبی با اقدامات سیاسی (دیپلماتیک)، روابط متوازن با کشورهای منطقه را برقرار کرده و نسبت به توسعه آن در طول برنامه اقدام نماید.»

-«حمایت و صیانت از حقوق، هویت و سرمایه اجتماعی هموطنان خارج از کشور در چهارچوب منافع ملی، تسهیل مشارکت آنها در فعالیت های اقتصادی، فرهنگی و علمی کشور، تلاش برای استمرار ارتباط فرهنگی با سرزمین مادری از طریق تسهیل تردد آنها به داخل کشور، بستر سازی دسترسی به خدمات مشاورهای حقوقی و تقویت جایگاه و عملکرد شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور با همکاری تمامی دستگاه های اجرائی ذیربط.»

 

- «در ماده ۸۶ برنامه هفتم پیش‌بینی برای اختصاص بودجه به مرزهای شرقی شده و این‌که در طول برنامه انسداد کامل رخ دهد."

این مورد آخری همان «دیوارسازی» و فنس است که امروزه در جهان باب شد. نمونه بیارم: در مرز آمریکا با مکزیک. در مزر اسرائیل (اشغالگر) با همسایه ها. در ترکیه. حتی در سالیان دور در چین همان دیوار مشهور چین. در گرگان ما که نامش استرآباد بود که این منطقه با بقیه حائل شده بود و در بیان حکیم فردوسی شاعر نام آور ایرانی داستانش با سیستان مطرح شد. اُنظُر. متن بنده پاکنویس نیست.

اُنظُر کیست؟!!!

امروز می گویم

بنده، زاده شدم

ایرانی ام

قانونی ام

انقلابی ام

اما مصدّقی هرگز نیستم

(که مصدقی بودن شعار شادروان مهندس مهدی بازرگان در حزب نهضت آزادی بود)

سکونت ام چرخشی است

حرکت ام مداری است

که دانایان یاد دادند

البته فقط متوسّمین، نه صرفاً عالمین

در عقایدم قُرصم

که ثمود نباید بود

قومی که حتی به ناقه ستم کردند

راه ام راهی است که نشان داده شده است

نه این که خودم راه بسازم

سرم به آسمان است

پایم به زمین

تا تعادل کنم و با فرق بر زمین نخورم

باورهای خودم را راز می دانم

بودن خودم را عِلّی می دانم، نه صُدفی

برای دنیا و پسا دنیا، پل قائلم، نه دیوار

نگفته هایم بیش از گفته هایم است

نمی دانم هایم اما، پیشِ می دانم هایم لنگ می زند

انسان نزد من یعنی نه شی، که حیّ

جهان، پیشم مسیر است، نه بن بست

بنده اُنظُر ام

حق و تکلیف هر دو را متوازن آموختم

عبور کنم

فعلاً بعداً بای. ✋ اُنظُر.

از امام باقر چه (ع) می دانیم؟!

اُنظُر می نگرد و می نگارد. نوشته ام با خواندن گزارش خبرنگار خانم "زهرا زنگنه" در گفتگویش با مدرس حوزه حجت اسلام  سید حسین مؤمنی به دست آمده است، حاصلی از یک مطالعه ی دو و نیم ساعته ام. حضرت امام باقر (ع) چند صد نفر شاگرد تعلیم داد و همین به چند هزار شاگرد تبدیل شد برای حضرت امام صادق (ع) . شما را  به تکرار دعوت می دهم که بار دیگر همین جمله ام را بنگرید : چند صد شاگرد + چند هزار شاگرد. این، چه چیزی را می رساند؟ بنده در نظرم این  (صدها به هزارها) سه چیز را :

یکی این : میز داشتند امامان، نه میز ثروت، نه میز قدرت، نه میز شُهرت. شاگرد بود پای میز آن امامان.

دیگر این : شاگردهای خود را دانشمند بار می آوردند، که هر کدام بک بلاد را می توانستند رهبری علمی کنند.

سوم هم دارد، این : شاگرد را به امام بعدی متصل می کردند. این معنی دارد یعنی دانش باید به نسل بعد منتقل شود.

این انتقال و این فرهنگ باقری (ع) یعنی به رسمیت شناختن آزادی نشر، آزادی نشست، آزادی دانش. اهمیت علم در دین. واقعاً امامان سلسله جنبان علم و قیام علمی و عملی در برابر جهل و نیز نابرابری بودند. حتی امام زمان عجل... هم که "غائب ز میانه" شد، ذخیره ی جهان شد تا قیام به صلح، کند و در برابر جور و جمود و جهالت نو، ایستادگی فرماید و بشر را به دانش و درستی رهنمون باشد. الها رجاء تا ظهورش انشاءالله. نوشته ام را با یکی از صدها سفارش امام باقر (ع) بدوزم که امروز در مدینه دیگر هیچ حاجی نمی ماند، همه مکه روانه اند. سفارشش این بود: «اِن مُدِحتَ فلا تَفرَحْ و اِن ذُمِمتَ فلا تَجزَع». به این معنی است سخن مولا امام باقر: اگر مدح شدی، شاد نشو، اگر نکوهش شدی، بی تابی نکن. اُنظُر.

ابهاماتی آیا هست در رقابت شش نامزد؟

کاوش اُنظُر : بنده می خواهد در نوشته ی امروزش به این ابهامات محتمل بپردازد. گام به گام هر قسمت را کوتاه تهیه می کنم در داخل مدرسه می گذارم. و سرانجام همه را یکجا در یک پست جا می دهم تا اگر خواننده ای داشت، لااقل دسترسی اش به تمامت متن، میسر باشد. پس از تهیه بر می گردم. اُنظُر.  از نظر بنده بله ابهاماتی دارد. ذهنم این موارد را قابل طرح دانست. از شش تا نامزد، پنج تا تصور می شود می خواهند شبیه کابینه ی سیزده شوند، اما همین ملت تشخیصش این شده است یکی از آنها (که آقای مسعود پزشکیان از جناح چپ مذهبی است) خطش از این پنج تا جداست. اما ابهامات چیست؟ زیاد است. ولی بنده یکی را بازش می کند. سیاست چرا کیّسی می خواهد؟ برای اینکه سیاست جایی است که ممکن است هر بار شبیخون بخوری. مورد تضاد واقع شوی. یا یک دولت سایه ی غیر رسمی پنهان سر راهت سد شود. و هزارها اتفاق رخ نماید که مجبوری طرح نو در اندازی. با این نگاه به سیاست، یک آدم کیّس : هوشمند (هوشمرد / هوشزن) نمی تواند بگوید سیاست یک پا دارد تمام. این مسیر است که یک نامزد پیروز را با واقعیت آشنا می کند. به نظر بنده این پنج تا برای خود هویت و تفکر قائل اند و دوست دارند بمانند و موقعیت اجتماعی و پایگاه رأی خود را آزمون کنند. چند بار به نفع دیگری جا خالی دادند. دیگر خود را در چند قدمی پاستور حس می کنند. پس شبیه نشان دادن خود به کابینه ی سیزده یک رفتار اخلاقی و تعارف عرفی است. اما بنده آن را تشبّه می دانم تا شبیه شدن. شبیه شدن در ذات هیچ کدام از این پنج تا نیست، چون نوعی تقلید است و نامزد این را برای خود افت می بیند چه بسا خود را کارامدتر و متفکرتر و کارکردگراتر از سیزده بداند. با این نشانه، ابهام این است آیا حاضرند برای دست شستن از رأی خاکستری و مردّدها همچنان خود را یک دنباله رو ی محض برای کابینه ی سیزده تنزل رتبه دهند؟! بنده بعید می دانم. چون این کابینه ی سه ساله ی پیش، برای کسانی که گرفتار کیش شخصت و اسیر جوّ و آلوده به تقدیس نیستند، آشکار است از ضعیف ترین ها در نوع نظریه پردازی ها و توسعه به روش علمی و فاقد توانمندی در رفع گرانی و مشکلات مردم و هزاران مسائل حاد دیگر بود و فقط مورد حمایت قدرت بود. اعلام پیروی از سیزده برای آنان رأی ساز نیست. پس، از ترس یا هر چه اسمش است تشبّه می کنند ولی سعی می کنند برای رأی هم شده چیزهایی را بیان کنند که مردم بفهمند راه نو در سر دارند. مناظرات این را عیان می کند. زیرا مگر می شود دولتی نو سر کار بیاید که عقل خودش را تعطیل کند عقل کابینه ی سیزده را روی خود گذارد که درگذشت. البته این مال فرضی است که اگر تا آخر دروغ نگویند و نامزد بمانند و مردم را مسخره نکنند و کنار بروند. ابهام دیگر هم این است این پنج تا نامزد برای آقای مسعود پزشکیان را در جلسات سرّی خود یک نوع رقیبی قدرتمند در حال ظهور حساب باز کردند. گرازش وضعیت هم از برخی جاها بابت جدی گرفتن پزشکیان به آنها فرستادند!!! به همین خاطر احساس خطر کردند و فشار پشت پرده به نامزدها به نفع آن فردی که شانسش میان پنج تا بیشتر باشد، جهت شکست پزشکیان زیاد شده تا انصراف بوجود آورند. بنده به شش نامزد در زمان رقابت هرگز چیزی نمی گویم. چون دور از ادب است به جای حرف های آنها به خود آنها در حین رقایت پرداخت. اُنظُر

چین و روس به کدام یک از شش نامزد فکر می کنند؟

کاوش اُنظُر. در فن تحلیل ابتدا پیش از واردشدن به خروجی سؤال، ابتدا باید مفاهیم ورودی سؤال را کاوید. همان کلیدواژه ها. بنده از ایده ی خودم نمی گویم، زیرا بهتر است در تحلیل کشور از موادی بهره جست که صاحب نظران یا صاحب منصبان می گویند و از آن طریق کش و قوس ها را فهمید. بنده سراغ یک ژنرال ایران رفتم که در تقوا و جهاد دفاع و اخلاق، از مشاهیر است (البته ضعف هایی در سیاست ورزی دارد که تصور نشود تعریف از او، خالی از دیدن آن ضعف هاست) او اخیراً چین و روس را یک ارزیابی استراتژیک کرده است که منبع مورد مطالعه ی بنده، آن را دقیق به گزارشی مکتوب تبدیل کرد. کاملش را بنده اخیراً خواند. وی آقای سید رحیم یحیی صفوی استاد درس جغرافیا در دانشگاه جامع امنیت ملی و دفاعی است که گفت :

«روسیه و چین هر دو منافع محور هستند و باید در مناسبات سیاست خارجی این ملاحظه را داشته باشیم"

و از این نظر بنده همین داده در گفتارش را برای تحلیلم فرض می گیرم. چون حرف دقیقی زد. یعنی هر دو نظام، پایه ی رفتار خارجی شان ریشه در اصول ایدئولوژیک سیاست داخلی شان دارد. رسم است که سیاست خارجی را باید ادامه ی سیاست داخلی خواند. بنابراین بنده بر این نظرم، چون چند دهه است میزان سازگاری سازی این دو نظام با ایران، با هر کابینه ای بالاست. آنها به خاطر دسترسی آسان به اطلاعات پنهان ایران، خیلی تیز رفتارسنجی می کنند و نمی گذارند روابط با هیچ کابینه ای بر هم بخورد. کافی است روی یکی از مهمترین فاز امنیت بین المللی دست به معامله یا نبرد شطرنجی نهان با ایران بزنند، آنگاه می توانند راهبرد خود را با فرصت! پیش ببرند. بنده نظرم محفوظ. ولی می توانم گوشه ای را بگویم که آن دو کشور برای اینکه هزینه ی دوباره سازی بر خود تحمیل نکنند، نزدیکترین فرد برای دوام منافع خود را گمان کنم (گمان گمان گمان) که آقای سعید جلیلی با شناسه نامزدس شماره ی ۴۴ می دانند. عبور کنم. پایه ی فکری بنده این است ایران باید این دو نظام را با خود دائم در تطبیق نگه دارد و رابطه را در سطح راهبردها ببرد. اُنظُر.

دولت سایه

کاوش اُنظُر : صبح آقای آهنگر داراب از بنده پرسید که در مورد دولت سایه نظرم را بگویم. آنجا دیدگاهم را گفتم. حالا وقتی به سایتی رجوع داشتم دیدم خود آقای سعید جلیلی نامزد ریاست جمهوری نهم برای دوره ی چهاردهم دولت در جمعی از طلبه ها و نمایندگان آنها علاوه بر آن جمله ی قبلی اش که «»، مجدداً از تشکیل دولت سایه ی خود در گذشته حرف زد، و اعلام کرد حتی اگر در «مسئولیت ریاست دولت» قرار گیرد «خواهان آن خواهم بود که یک دولت‌سایه تشکیل شود» و تعریفش از دولت سایه هم این است : "دولت سایه یک تشکیلات دارای گفتمان است. دولت سایه حلقه بسته نیست بلکه حلقه‌ای باز است" و لذا قول داد "هر دانشگاه و هر حوزه ی علمیه باید یک دولت سایه باشد و این ها کمک به دولت است.»

با این توضیحات صریح و خوب آقای سعید جلیلی اصل مسئله ی دولت سایه از ابهام بیرون رفت و خودش هم قبول کرد در دوره ی پیشین دولت سایه تشکیل داده بود. بنده چند بار این داخل مدرسه همین مسئله را گفته بودم، اما متهم شده بودم دروغ پردازی می کند و کذا و کذا... اما خود ایشان به این شک و تردیدها فیصله داد و مهمتر این که برای دولت سایه در کنار دولت رسمی خود نظریه پردازی کرد. بنده این تز آقای سعید جلیلی  را درست و مترقی می دانم که یک حرکا دموکراتیک حساب می آید. البته اگر واقعاً به دولت سایه که نوعی رقیب است برای انتخابات دوره ی پانزدهم فرصت داده شود کار تشکیلاتی کنند. زیرا دولت سایه یعنی تشکیل یک کابینه ی سایه با وزیران سایه و صوری به موازات کابینه ی رسمی نظام. اولی فقط اسمش دولت است ولی دومی کارش قدرت پردازی در کشور است. در یک کلمه دولت سایه یعنی اجازه ی فعالیت به حزب رقیب یا  مخالف دولت مستقر که طی چهار سال روی برنامه و سیاست های خود تشکیلاتی کار صورت می دهد بی آنکه سر راه خود مزاحمی ببیند. در غیر این صورت اسمش دولت سایه نیست یک باند نفوذ است. اُنظُر.

نگاهی به دو رفتار اخیر قالیباف

کاوش اُنظُر. پس از تهیه بر می گردم. از آقای باقر قالیباف نامزد دوره ی چهاردهم در روزهای اخیر دو حرف در فضای مطبوعات نقل می شود می خواهم آن را در محتوا و مقصود بررسی کنم تا دیدگاه وی بهتر معلوم شود. به هر حال شش نامزد روی سرنوشت کشور می خواهند به پاستور بروند. اولی این حرف که گفت :

"عافیت طلبی را کنار گذاشتم و آمدم تا برنامه ی هفتم را اجرا کنم"

بنده چطور به این جمله دید می اندازم؟ در ظاهر امر جمله دو نشان را انتقال می دهد یکی این که آقای قالیباف «آمد» و عزم برنامه ی هفتم را کرده است که در مجلس دوره ی وی قانون شده است. و بلافاصله باید به جمله پایه ی اولش برگشت که چرا گفت "عافیت طلبی را کنار گذاشتم." بنده تجزیه ی این حرفش را اینطور می فهمم: یا خواست باعثان وضع موجود را "عافیت طلب" نسبت دهد. یا خواست برساند که برنامه ی هفتم کار هر خرمکوبی نیست، باید مثل خودم ابتدا عافیت طلبی را ترک کند سپس به عمل بپردازد. یا خواست مرز و مرامش را با همه ی چند دولت قبل ایران برجسته کند. وی با لفظ «آمدم» درصدد برآمد ورودش را مهم و حیاتی جلوه دهد. در این عبارت آقای قالیباف هنر زیادی بکار رفته است. هم جمله است، هم کلیدوازه دارد. هم طعنه است. هم کنایه. و واقع نوعی رفتار که به مردم آدرس دهد قالیباف، فرق دارد.

دومی این حرفش است که گفت :

"من نگفتم وزیر فعلی ارشاد را نگه می‌دارم. در انتخاب وزیر باید شایسته گزینی کنیم، متاسفانه در برخی جا‌ها این کار را انجام ندادیم"

خب این سخن (که یک موضع از مبانی تازه ی آقای باقر قالیباف است) چطور ارزیابی می شود؟ یک. با این رفتار بخش زائد دولت سیزده را سنگین کنایه زد. دو. با اسم بردن از وزیری خاص از دولت سیزده (آقای محمد مهدی اسماعیلی که کاندیدا هم شده بود و از سوی شورای نگهبان ردصلاحیت شد) وارد رفتاری شد تا به رأی های ساکت و دقیقه ی نودی حالی کند با طرز فکر فرهنگی حاکم بر دولت سیزده مخالف است. و همچنان یک نقد تند هم زد که او شایسته سلاری راه می اندازد که دیگران (یعنی سایر دولت های پیشین) چنین فکر و عملی نداشتند. عبور کنم. جملات این ایام نامزدها شنیدنی تر است و در روزهایی که به سرعت دارد می آید، افشاگرانه تر هم می شود. ایرانی عادت دارد حرف های سیاستمدارهای خود را بین خودشان خیلی نقل کنند. خصوصاً وقتی جملات، شاه جمله (کلیدی) بازگو شود. مثل این جمله ی حضرت سعدی : "عالم ناپرهیزکار، کور مشعله دار است" اُنظُر.

 
جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم در سیاست

کاوش اُنظُر. اُنظُر می خواهد امروز روی دو تیتر از دو روزنامه از دو جناح چپ و راست، چاپ امروز ( ۲۶ . ۳ . ۱۴۰۳ ) بر روی سه نامزد، تحلیل محتوا صورت دهد. و نیز این که آقا "بی نشان" هم مدرسه ای محترم، در نقدی بر اُنظُر گفت (البته به نقل گفت) (اُنظُر اهل ترفند است ... و قدرت اجتماع نقیضین در خود را دارد) را عملیاتی (فرضی فرضی فرضی) کند... پس تهیه می کنم، بر می گردم.

چارچوب فکری بحث : سیاست، چه داخلی چه خارجی، محل تضاد منافع است. پس؛ چهار عمل "جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم" جزئی لاینفک در سیاست است. بویژه وقتی پایه ای ترین رفتار سیاسی پیش پای جامعه در حال انجام باشد یعنی انتخابات که ذات دموکراسی (همان جمهوریت) است. جناح چپ در این بازی واقعی رقابتی (که به شکرانه ی خدا، شورای نگهبان سماحت ورزید این بار، از دو تفکر عمده ی کشور، نامزد چید روی میز) هیچ نگرانی از عمل به چهل عمل جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم ندارد. زیرا با یک کاندیدا در صحنه اجازه یافته است و این یعنی اگر برای گرفتن رأی اکثریت مردم پیش بیفتد نظام آنان را در دایره ی قدرت راه مجدد داده است زیرا شورای نگهبان در مقام صالح دانستن، آقای مسعود پزشیکان (از چپ مذهبی) را «صالح» تشخیص داد و کنار پنح «صالح» دیگر گذاشت. حالا چون جناح راست در یک پیچ بغرنج مهم (از دست دادن قدرت / به کف آوردن مجدد قدرت) پنج «صالح» آورد وسط، البته نه از روی تاکتیک، که این بار از روی تشتت و استیصال در درون آفت زده ی راست، مجبور شده است عمل جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم در سیاست را پیاده کند. اما آیا می تواند؟ و چرا به این روز افتاد؟

اینک ورود به بحث: بنده از محافل مخفی راست کسب اطلاع کرده است (البته نشئاتی از آن در بستر اجتماع هم سرایت کرده است) و بر اساس آن کسب خبر، به این نتیجه رسیده ام که بشدت از معادلاتی که بر روی این انتخابات در حال شکل گیری است به هراس افتاده اند. بنده ترتیبات این انتخابات را ترسیم می کنم تا علت هراس معلوم و بیرون افتد : بر می گردم. تا هم تحلیل محتوا را تکمیل کنم و هم یک ترفند هم بزنم !! چون تا اینجای بحث، مسائل تئوریک را باز کردم. اما بقیه ی حرفم ماند.... اُنظُر.

اینک ورود به بحث: بنده از محافل مخفی راست کسب اطلاع کرده است (البته نشئاتی از آن در بستر اجتماع هم سرایت کرده است) و بر اساس آن کسب خبر، به این نتیجه رسیده ام که بشدت از معادلاتی که بر روی این انتخابات در حال شکل گیری است به هراس افتاده اند. بنده ترتیبات این انتخابات را ترسیم می کنم تا علت هراس معلوم و بیرون افتد :

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۸۴ که به دلیل حضور همزمان سه کاندیدا در چپ (آقای مصطفی معین، آقای حجت اسلام مهدی کروبی، آقای شادروان حجت اسلام رفسنجانی) که به باخت چپ در مرحله ی دوم از میان آقای رفسنجانی و آقای محمود احمدی نژاد انجامید و قدرت از چپ به راست و نماینده ی نوظهورشان آقای احمدی نژاد انتقال یافت. این ترتیب که زیان چپ بود در این دوره به خاطر تک کاندیدایی منتفی است. پس راست از این مسئله آگاه شده است. از همین رو تلاش می کند سیاست "جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم" صحنه ی رقابت را به نفع خود رقم بزند. چون رأی ملت یک قدرت سیل آسا است اگر هجومی شود.

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۸۸ که

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۹۲ که

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۹۶ که

ترتیبات انتخابات سال ۱۴۰۰ که

و نیز حتی این شِمای تارو مات را هم رویش احتمالات داده اند. یعنی: ترتیبات انتخابات سال ۱۳۷۶ که دو قطبی ترین و حادترین و پرتنش ترین انتخابات تاریخ ایران بود که فقط یک جمله پس از شمارش آراء آب آشتی بر رود نظام جاری کرده بود. این که گفته شده بود فصل تازه ای از انقلاب اسلامی آغاز شده است. و با این پیام:

«ملت عزیز ایران، صحنۀ زیبا و پرشوری که در روز جمعۀ دوم خرداد و در پای صندوق‌های رأی آفریدید، حقیقتاً یک حماسۀ تاریخی بود. آگاهی و هوشیاری سیاسی شما یک بار دیگر به کمک خداوند، درست در لحظۀ مقتضی، کار خود را کرد و از ایران اسلامی چهره‌ای با نشاط، مصمم، و سرشار از ایمان و آگاهی به دنیا نشان داد»

اون چند ترتیبات خالی را پر می کنم. برمی گردم. اُنظُر.

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۸۸ که آقایان به ترتیب الفبا: محمود احمدی نژاد، محسن رضایی، حجت اسلام مهدی کروبی، میرحسین موسوی رقابت کردند. جولان روی دو تا قطب شد  احمدی نژاد و میرحسین. این ترتیب رقابتش متصور است اما بازخوردش نه. چون روی آن مسئله وجود آمده بود و بعید است دیگر نتیجه ی انتخابات نامزدها اعتراض به خیابان ببرند. اگر هم شکل بگیرد ، حلش در بیت ممکن است. این البته فرض بعید است.

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۹۲ که باز رد صلاحیت آقای حجت اسلام شادروان رفسنجانی جو آن دوره را بر هم زده بود و راست با چند کاندیدای همزمان (خصوصاً ماندن آقایان سیعد جلیلی  و باقر قالیباف) صحنه را  از آقای حجت اسلام حسن روحانی باخت. زیرا به خاطر قضایای ۱۳۸۸ که راست در ادبیات سیاسی اش از آن به «فتنه» یاد  می کند جناج چپ در یک کار خیلی غلط و پشیمان کننده، کاندیدای نیابتی را حمایت کرد  یعنی حسن روحانی را. اینک راست از وقوع این ترتیب بشدت خوف ور داشته است. زیرا این بار همان کار چپ را قرار است میانه های راست برای آقای مسعود پزشکیان بکنند و او را کاندیدای نیابتی خود کرده اند. پس راست از این ترتیبات  ۹۲یی از همه بیشتر ترسیده است. نگاه ها دوخته شد به حمایت همه جانبه ی همه ی چپ و راست میانه از آقای مسعود پزشکیان. لذا راست تلاش می کند با پا در میانی چهره های ذی نفوذ  دست به "جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم" بزنند تا کاری که ۹۲ بر سر خود دیدند، این بار برعکس از سمت آقای مسعود پزشکیان روی خود آوار نکنند. "جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم" یعنی چه؟ یعنی پنج کاندیدا را کم کنند. مردم را روی یک فرد جمع کنند. از تفریق پرهیز دهند و قدرت را در پشت به خاطر انصراف بین خود تقسیم کنند.

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۹۶ که

ترتیبات انتخابات سال ۱۴۰۰ که

بر می گردم. تا این ترتیبات باقی را تکمیل کنم  اُنظُر.

ترتیبات انتخابات سال ۱۳۹۶ که داستان بزرگی از باخت راست از دست آقای حجت اسلام حسن روحانی است که هر چه بسیج نیرو کرد نتوانست از دو قطبی یی که پدید آورده بود حسن روحانی را شکست دهد و او باز بر راست پیروز شد با آن که خود راست بود اما با مواضعی ضد راست، رأی مردم را با ائتلافی که با چپ کرد، گرفت. البته بخشی از چپ فهمید او نانجیب سیاسی است (دقت شود: نگفتم نانجیب ذاتی، گفتم نانجیب سیاسی) حالا اگر عوامل راست رایزنی "جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم" را نتوانند به دلخواه تنظیم کنند، دو حالت را متصور می بینند: پزشکیان مستقیم پاستور. بالاترین خسران برای خود که شماتت پس از انتخابات میان شان معرکه خواهد ساخت. شکست نامزد راست حلقه ی شادروان آیت الله مصباح یعنی آقایان سعید جلیلی. که در این صورت اگر مردم نیمه کاره وارد صندوق شوند آنان فکر می کنند حتی اگر آقای باقر قالیباف پیروز شود اهل ساخت و پاخت با چپ می شود. پس از این ترتیب هم واهمه در سر برده اند. بر می گردم. تا این ترتیبات باقی را تکمیل کنم و نیز یک ترفند عمدی بزنم!  اُنظُر.

ترتیبات انتخابات سال ۱۴۰۰ که

بر می گردم

ترتیبات انتخابات سال ۱۴۰۰ که در این ترتیب یک نامزد دلخواه بود و یک آقای عبدالناصر همتی و بقیه پوششی بودند و سرگرمی. و چون چپ و حتی  در ۱۴۰۰ از سوی شورای نگهبان درو و قلع و قمع شده بود، کاندیدای مورد وثوق راست بر آقای همتی پیروز شد چون عوامل ذی نفوذ با فشار بسیار بالا آقای سعید جلیلی را وادار به انصراف کرده بودند. البته آقای علیرضا زاکانی که اصلاً حساب نمی آید . او باز نیز وارد شد اما رأی او شاید زیر پانصد هزار هم نباشد. پس این بار آن ترتیب هم قابل تکرار نیست که به دولت سیزده انجامیده بود دولتی که حتی تیم نداشت. بیشرشان را از حرم رضوی و سازمان اقتصادی آستان قدس وارد دولت و ساختار کشور کرد و کشور را راکد در سیاست داخلی و اقتصادی و جهانی کرد. فقط قدرت از او تعریف می کرد ولی مشکلات کشور عجز داشت و قول های سر خرمن هم که داده بود همه باد بود که طوفان آن قول ها و برنامه های روی کاغذ را برد. اینک چون، پزشکیان وارد رقابت شده است راست دقیق می داند پزشکیان زمین تا آسمان با آقای همتی فرق دارد. این خوفی است که راست از پزشکیان کرده است. این که واقعیت را کی رقم می زند؟ ملت؛ که همچنان به موج این دو قطبی شدن فعال و لازم در رقابت افزوده می شود. مناظره هم سهم همه را روشن می کند. پس راست هیچ روزنه ای ندارد مگر جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم صورت دهد و فقط یکی را روبروی پزشکیان قرار دهد. اما هر دو نامزد (جلیلی و قالیباف) چند بار به رخ آوردند ما هر دو برای دو دوره ی قبل  (آقای باقر قالیباف برای سال ۱۳۹۲ و آقای سعید جلیلی برای ۱۴۰۰ ) انصراف دادند. این بار هر کدام از این دو با اطمینان بالا بر قامت خود ردای پاستور دوختند و منتظر تنفیذ در اسرع وقت اند. عبور کنم. تیترهای هدفدار هر دو روزنامه از دو جناح را عمداً گذاشتم که بگویم یک سمت یعنی راست در  حال جمع ، کم ، تفریق ، تقسیم است. یک سو یعنی چپ با برداشتی که از رأی جامعه ی خاکستری و ساکت دارد، کاندیدای تک نفره ی خود را به رخ راست می کشد. تا دو قطبی فازهای عملیات روانی راست را خنثی کند. راست به سمت افشاگری میل کرد ولی از پزشکیان فسادی سراغ ندارد همین دست آنان را تهی ساخت. در عوض پزشکیان روحیه ای انتقادی خود را افزایش داده است تا دو کاندیدای مطرح راست را (قالیباف / جلیلی) را به دامن حمایت و ستایش از دولت سیزده هول دهد. قالیباف خط عملیات روانی پزشکیان را فهمید و شروع کرد به حرفهایی که مردم را بباوراند که با دولت سیزده زاویه داشت و دارد. اما جلیلی تصورش این است هر  چه بیشتر دولت سیزده ای خو را جا زند رأی اش بیشتر است با آن که خودش با آن دولت در جاهایی زیاد زاویه داشت و حتی برخورد. عبور کنم. پاکنویش نیست.

بر می گردم. ترفندم را بزنم!  اُنظُر.

تئوریک و تحلیل از نظر گذشت

اینک ترفند. باز می گرد.. اُنظُر

ترفند !!

اُنظُر می کارد: آقای باقر قالیباف برای آن که در مجلس دوازده بر جناح تندروی راست (حلقه ی مصباحیون) فائق آید با آقای مسعود پزشکیان نماینده ی تبریز در مجلس همین دوره رایزنی کرد. پزشکیان توانست حدود صد نماینده را با خود همآهنگ کند. روز رأی گیری این قدرت آقای پزشکیان کاری کرد که قالیباف در ریاست قوه ی مقننه ماند و نامزد (حلقه ی مصباحیون) یعنی حجت اسلام آقای مجتبی ذوالنور فرمانده سابق تیپ سپاه امام صادق (ع) طلاب قم را با بدترین رأی نازل شکست داد. طوری که حجت اسلام آقای حمید رسایی که روزگاری مدیر اداره ی ارشاد قم بود در اثر این شکست فاحش از دست قالیباف، خصوصاً رأی خیلی مفتضخ برای آقای منوچهر متکی (کمتر از پنج رأی، دقیق نمی دانم) به عصبانیت افتادند. حتی اینان که میرحسین موسوی را فتنه معرفی می کنند که چرا او دم از تقلب در انتخابات هشتاد و هشت زد، خودشان رأی گیری را تقلب اعلام کردند که مجلس چند هفته ی پیش محبور شد تن به شمارش دوباره ی رأی ها بدهد. حالا قالیباف برای جبران کاری که پزشکیان برای او در مجلس کرد که وی را قادر ساخت بر راست افراطی و "پاجوش ها" غلبه کند، در یک حرکت سیاسی و فریب نامزد شد تا هم خود را تست کند، هم آقای سعید جلیلی را از پاستور بازدارد و هم مخفی و یک رفتار سیاسی ماهرانه آقای مسعود پزشکیان به قدرت برساند. زیرا آقای باقر قالیباف قوه ی مقننه که خود را فردی اقتدارگرا اما مردم سالار و نواصولگرای سوم می دانم بدترین فرد در پاستور را آقای سعید جلیلی می داند که اگر با نیامدن مردم پای صندوق یا رأی پیروان راست حلقه ی مصباح ممکن است قدرت را تصاحب کند و جنگ او و قالیباف مجلس وی را از خاصیت بیندازد. چون آقای سعید جلیلی نزدیکترین فرد به قدرت سخت در کشور است و باند وی در آن نهادها پخش اند. قالیباف قصد برهم زدن بازی جلیلی را کرده است. زیرا ریاست قوه ی مقننه ی وی با رأیی که پزشکیان برایش ساخت تا مصباحیون را از قدرت گیری در مجلس دور نگه دارد، محرز است. پس زمینه سازی برای شکست سعید جلیلی برای او هدف است. اما ورود مسعود پزشکیان  به پاستور برای او ابزار. پس او وسیله و ابزار را با هم وسط ماجرا آوود. تا پاستور پزشکیانی و بهارستان قالیباف کشور را به سمت یک ائتلاف نوظهور پیش بیندازد و از آن موقعیت به بعد است که این دو، دو قدرتمند کشورداری می شوند. عبور کنم. ترفند، آنتی ترفند می خواهد که بنده آن را هرگز نمی گوید. باشد برای نهم تیر که تیر غیب شلیک که شد. اُنظُر. پاکنویس وقتش نیست.

تعریف ترفند

ترفند در منظر بنده رفتاری است از سوی تحلیلگر  برای گیج کردن طرف با هدف جای دادن یک حقیقت مهم، در لای متن.

ساده تر : تحلیلگر یک واقعیت مهم را در وسط متن خود جاسازی می کند که صراحت ورزیدن ،آن کار را نمی تواند بکند.

مکر و ماکر یک واژه ی قرآنی نیز است. اُنظُر.

در دیدار با آقای  مسعود پزشکیان در قم

وضعیت کشور به روایت یک مرجع تقلید قم

تأکید بر چاره ای برای برونرفت از این وضعیت

کاوش اُنظُر.  امروز ( ۲۶ .  ۳  . ۱۴۰۳ ) آقای  مسعود پزشکیان به شهر قم رفت و با آیت الله کریمی جهرمی (نقل است که «از مراجع تقلید قم» است) دیدار کرد.  شاید کنجکاوی کنید این آیت الله العظمی کیست. ایشان داماد شادروان آیت الله العظمی لطف الله صافی گلپایگانی اند که خود آقاصافی نیز داماد از مراجع تراز بالای ایران شادروان آیت الله العظمی سید محمد رضا گلپایگانی. آقاجهرمی کرسی تفسیر قرآن کریم و نهج البلاغه دارد. ایشان چه گفتند؟ به دید بنده که روی سخنان مکتوبش در سایت پایگاه ایشان و سایت خبربان مطالعه صورت  دادم، مواردی بسیارمهمی است که دست گذاشتند بر واقعیات تلخی که بر مردم می گذرد که کمتر آخوندی شهامت بیان آن را دارد. مثل حیرانی، وَیرانی، معیشت سخت ملت، چاره چویی برای بیرون بردن کشور از این وضعیت بد، مردم را یکسان دیدن، و بین هیچ گروه فرق ننهادن، زندگی مردم را به آسایش تبدیل کردن و کمال. بهتر است چکیده بنویسم از از سخنانش: وی گفت :

"در ایران امروز ما، جوانان ما دچار حیرت شده اند و برای ازدواج، برای معیشت و کار آبرومند خود حیران هستند... جوانان دچار حیرانی روح هستند و نسل حیرت زده از لحاظ اخلاقی دچار مشکل شده است... عزیزانی که در مصدر امور قرار می گیرند، باید برای حیرانی جوانان و بلکه همه ملت فکر اساسی کنند."

همچنین گفت : "در برخورد هایی که با قشرهای مختلف مردم داریم، عمده ی گرفتاری ها شکایت از وضع معیشت و اقتصاد خانواده هاست بکوشید که در هرحال با استفاده از کارشناسان خبره در این قسمت و حتی ارتباط دوستانه با کشورهای مختلف راه چاره ای برای برون رفت از این وضعیت پیدا کنید...  از مهمترین فرمایشات امیرالمومنین علیه السلام دانستند و فرمودند: در حدیث شریف از آن وجود مبارک آمده که الناس صنفان  : إما أخ لک فی الدین أو نظیر لک فی الخلق  پس همه ی مردم را یکسان ببینید و بین هیچ گروه فرقی نگذارید اگر می توانید خدمتی به خلق الله انجام دهید با توکل به خدا وارد میدان شوید و هرجا عرصه ی خدمت فراهم است بدون در نظر گرفتن سلایق، زندگی مردم را رو به سوی کمال و آسایش ببرید."

این را یاد داشته باشیم همین حرف ها را اگر یک دانشجو، یک استاد دانشگاه، یک روشنفکر دینی، یک سخنگوی سندیکایی کارگری (که سندیکا اصلاً کجا بود دهن همه را قفل و زنجیر زدند) یا یک آدم بی پناهی، یا یک حزبی و انسان اهل سیاستی، یا یک فعال در جامعه مدنی یی، بزند، به سرعت آنان را به ضد انقلاب و هزار جاهای موهوم! وصل می کنند و یا می گویند دارد نظام را تضعیف می کند و دل مردم را خالی. نظام، از هیچ کس، جز از دست خود قدرت و قدرت پرستان تضعیف نشده است. صدای خود را تا آخرین وولوم بالا بردند و تمام بلندگوهای عمومی را عین عصر فاشیستی "بنیتو موسولینی" در تصرف خود در آووردند و صدای مردم را تا بدترین حد، پایین کشیدند که حتی از حلقوم هم بیرون نزدند چه رسد به این که به تریبون عمومی دست پیدا کنند. این مرجع حرف از واقعیت زد و لااقل در همین حد دیدار (که بازتاب هم دارد) زبان قشر خاکستری شد.  هر حکومتی زبان ملتش را الکَن کند، جایش نفوذی ها را می نشاند که دمار دربار شاه از همین خطای  فاحش در آوورده شد. مرحبا به این عالم بزرگ که شهامت یاد داد به همه ی حوزه ی شهر خودشان قم. اُنظُرم.

اُنظُر و ادامه ی پستش : آقای محسن رضایی در لایه ی دو، لایه ی قدرت چگونه دیده می شود؟

لایه ی دو، لایه ی قدرت : توی این لایه او نه از راه مناسبات دموکراتیک بلکه از طریق اهباه به عنوان یک «متهب» از «واهب»، هبه ی قدرت گرفت و پس از کسب دستور خود به لباس شخصبی در آمد و پوشش فرماندهی را از تن کند و با نصب در مجمع تشخیص مصلحت در مقام «دبیری» جاخوش ترین فرد در سیاست شد و آنجا را پاتوق تیم ساز قدرت از طریق یارگیری نظامیان بازنشست و حتی رسمی های مأمور به خدمت، کرد. تصورش (خیالات در او قوی است) این بود وقتی گفت به لباس شخصی در می آید می تواند تمرین دموکراسی کند. اما هرگز در هیچ انتخاباتی از سوی مردم نه تنها جدی گرفته نشد بلکه مورد شماری از طنزها گردیده است. وی مشامش مشام تیزی است اما توان کنده شدن از جایی که خودش هم از آنجا سیر است ندارد چون مطمئن است غیر از دایره ی راست هیچ جریانی به او اعتماد نمی کند و نکرده است. تنها توان او شخصیتی است که از جنگ برای او باقی مانده است. وی در جنگ سوریه از فراری ترین افراد بوده است. با سرباز شهید قاسم سلیمانی در انتخابات دوم خرداد میان دو قطبی (خاتمی - ناطق) فرمان اولین عملیات سیاسی را در ستاد مشترک شان در قصر فیروزه زده بود  با رمز محمد رسول الله ص و فرمان داده بود در صبحگاه که بروید به ناطق رأی دهید و قاسم سلیمانی در مقابل رفتار حزبی اش در سپاه (که سم است برای نطامیان) در کرمان به عنوان فرمانده سپاه ثارالله استان کرمان صبحگاه برگزار کرد و در یک دست پیام عدم دخالت سپاه در حزب بازی را بلند کرد و در دستان دیگرش پیام و فرمان صادره ی وی و نمایندگی ولی... را و از همان جا گفت من با پیام امام وفادارم نه به این فرمان که سپاه را می خواهد خرج «...» کند. مضمونی نقل شد. آقای محسن رضایی اینک هم زورش همین قدر است که وقتی هوا پس معرکه نیست درجه پوش ظاهر شود. در سیاست (که محل تعارض و تضاد و خردجمعی است) او که به فرماندهی عادت کرده است، جایی برای تنفسش نیست. این مقدار هم از هبه است و وهاب بودن قدرت نسبت به او.

لایه ی سه، لایه ی اقتصاد

لایه ی چهار، لایه ی زد و بند (همان رایزن شدن، نه البته راهزن)

برای ترسیمات د و لایه ی بعدی برمی گردم. اُنظُرم. پاکنویس نیست.

دولت سایه ی سعید جلیلی

و گروه فشار سعید قاسمی

کاوش اُنظُر : اولی سعید از مشهد است ،دومی سعید از لنگرود. هر دو جبهه ای بودند. یکی بعد از جنگ تریل سوار شد و دومی تیبا ران. بیشتر می گوید اُنظُر از اینان. از سایت صاحب گزارشی خواندم که گوئیا آقای داوود دانش جعفری کارشناس اقتصادی از آقای سعید جلیلی توی تلویزیون سوال کرد : "در سال های اخیر فضایی به نام دولت در سایه ایجاد کرده بودید؛ این دولت در سایه چه بود و اعتبارات و بودجه آن چگونه تامین می شد؟" او همچینن پرسیده که آیا در دوره ی دولت سیزده هم دولت در سایه بود؟ جواب آقای سعید جلیلی این بود:

«دولت سایه دکان و دستگاه نیست حزب یا تشکیلات نیست بلکه یک گفتمان است و تعریف ما از دولت سایه این است که هر فردی که دل در گروی انقلاب و کشور دارد... برای حل معضلات کشور به میدان بیاید...»

او به زبان آمد که در دوره ی دولت سیزده "ما دولت در سایه بودیم زیرا باید به دولت کمک کنیم که ظرفیت ها را تقویت و کمبودها را نیز جبران کنیم." حتی تصریح ساخته «در موضوع اقتصادی ۱۲ پیشنهاد» را به دولت سیزده داد که توسط آن دولت «طی دو روز دستورات لازم صادر شد»

بنده قبلاً به درخواست آقای "دارابی استاد" دولت سایه را تعریف و تشریح کردم و نیاز به بازگفتن آن نیست. اینجا بنده می خواهد بر اساس همین نقل (اگر همین باشد، که روایت شده است، چون بنده از صدایش نشنیده ام) آقای سعید جلیلی را با چند سؤال ساده مواجه کند.

- چرا حاکمیت و قدرت همین فرصت تشکیل "دولت سایه" را از سایر رقیبان و احزاب منتقد دریغ کرد و فقط به خودت مجال داده است؟!

_ چرا خودت به عنوان کسی که اهمیت و حق تشکیل دولت سایه را واقفید، صدایت در طول این مدت برای حق دیگران جهت تشکیل آن، در نیامده است تابگویی آنان هم مانند خودت می توانند دولت سایه بسازند و آزاد عین خودت، از مزاحمت قدرت خاطرجمع باشند؟

- نیز می شود بفرمایید این دولت سایه را در کدام ساختمان، در چه ساعاتی، با چه کسانی، در دفتر دستک کدام جای خصوصی برگزار می کردی با آن که در تمام این مدت بر سر کار بودی با حکم نصب. آیا مردم مطمئن باشند دولت سایه را در وقت شخصی خودت و در امکانات غیردولتی برگزار می کردی؟ می توانی صراحت خرج دهی در طول مدت دولت سایه حتی از یک شمع بیت المال استفاده نکرد؟ (رفتار علوی امام علی بن علی طالب (علیها سلام) با کردار عقیلی برادرش عقیل بن ابی طالب)

- اگر فقط خودت از رانت قدرت برای ایجاد دولت سایه برخوردار بودی و گروه فشار موتور تریل سوار هم هرگز علیه ی خودت جولان در خیابان نداد، چگونه این تبعض را برای خودت قبول کردی؟

- چگونه ممکن است خودت قائل به کاری دموکراتیک و مدرن و مترقی یعنی خلق "دولت سایه" باشی ولی همه جا با گروه فشار موتور تریل و هوندا سوار پیمان و سر و سر داشتی؟ گروه فشار مگر قانون می شناسد؟

- به عنوان دولت سایه چند بار به قدرت فشار آوردی که به جامعه ی مدنی فشار نیاورد؟ به عنوان "دولت سایه" آیا هرگز اعتراضات مردم و همچنین اغتشاشات و تخریبگری و علاوه بر آن حمله به دو سفارت در تهران را مورد نقد یا تشریح و ارزیابی قرار داده بودی یا با آنان فالوده می خوردی؟! فکاهی.

- چرا برای خودت قدرت اینهمه فرق قائل است. آیا تحلیل مردم راست است که می گویند چون به یک "بیت" وصلی اینهمه آزادی عمل داری؟! خودت هم خبر داری آن بیت متصدی بررسی های داخلی بودی!

- می توانی آمار هم بدهی "دولت در سایه" ی چند باز از حقوق زندانیان و محکومان و از حق آزادی احزاب رقیب خودت وارد چانه زنی با قدرت حاکمیت شدی؟

- و نیز شما که تز دیپلماسی پیامبر خاتم (ص) را نوشتید و در مذاکرات با قدرت های خارجی پای ثابت بودید (و این کار شما البته چیزی باارزشی بود) چه میزان با "آتش به اختیارها"های تهران موافق بودی؟ حال آن خودت اهل مذاکره بودی. بنده روشن سازد از دیدم مذاکره حتماً باید چاشنی مقاومت داشته باشد و چارچوب عقلانیت. چون طرف های مذاکره ذاتاً سر مفاد قراردادها فریبکار می شوند (اصل ذاتی سیاست) بنابراین شل آمدن در میز مذاکره به قرادادهایی شبیه وثوق الدوله می انجامد و ننگین قرارهای گلستان و ترکمن چای و در بخش اعظم توافق نامه ی "برجام".

و آخر این که چرا شما بیشترین رفتارت را با کسی تنظیم می کنی (آقای سعید قاسمی) که کارهایی هزینه زا برای نظام می کند. برای خودت و سعید قاسمی در مسائل شرعی و تشرعات و خدمات به تهیدستان ارزش و احترام زیاد قائلم. پشت سرت اگر سمت کعبه نماز ایستی، به اکراه نماز نمی بندم بلکه به قبول وجود حدی از تقوا قبول دارم بایستم. حتی اگر نهمین رئیس جمهورت بکنند  یا نکنند باید بدانی دولت سایه فرهنگ سیاسی خاصش را دارد و چارچوب نظری ویژه. باند درست کردی با بیت المال نظام اسمش را گذاشتی  سایه!! آقای اهل تهجد و جبهه از سایه ای که برایت چتر کردند بیرون آی. که واقعاً فردی متعقد و پابند بمانی. هر آن این را هم بدان مردم را نمی شود زود پیش بینی کرد.  توهم اطرافیان چسبیده به قدرت را تفکر جا نزن. برات عیب دارد. حیفی. چون ارزشی هستی. اُنظُرم. پاکنویس نیست.

گروه فشار دو دوره تاریخ انقلاب اسلامی

پاسخ مفصلاً و تشریحاً اُنظُر ایرانی

به آقای سید صباغ دارابی

جواب اُنظُر : سلام آقای صباغ دارابی. به خاطر پروفایل شما یادم افتاده است در داخل مدرسه متوجه شده بودیم همه که پارسال موسم حج برادر روحانی شما در حج به رحمت خدا پیوست. اینک هم موسم مهم حج است بنده برای برادرتان در سالگرد درگذشتش که آخر عمری مزه ی معنوی حج را چشیده بود، مقام و درجات جنت طلب می کند و حاجیان گرانقدر سراسر جهان در حج امسال آرزوی نیل به بالاترین درکات حج، دارم. شما هم مدرسه ای محترم در این چند روایت از اتفاقات انقلاب، که بسیار مناسب و مطلع و جزئی نگری مسلط، از تاریخ آن روزها، در صدد برآمدی با بیان نظر و دیدگاه و نقد مطلب بنده و حتی احتمال بالا، برای یادکردن بیشتر از برخی اتفاق های دیگر، شناخت از تاریخ انقلاب را بیشتر و عمیق تر کنید، تشکر تام دارم. محفوظ باشید. شما به یک عبارت تاریخ آن را به دو دوره تقسیم کرده اید که بنده این تقسیم بندی شما را کاملاً درست و منطقی و قابل بررسی های پرژرفا می داند:

دوره ی اول: از ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ تا ۱۴خرداد ۱۳۶۸ ؛

دوره ی دوم: از همین روز پس از رحلت، تا الان ۲۹ خرداد ۱۴۰۳؛

که بنده از همین نقطه، جواب ها را بر سر موضوع گروه های فشار، به شکل روایت به روایت شروع می کند:

روایت اول : امروز ۲۹ خرداد است، پس یکی از بدترین فشار گروه فشار مذهبی "مؤسسه ی در راه حق" (بعدها اسم این  مؤسسه تغییر نام یافت و خود از گوگل بخواهید اسم جدید ا) را فاش (البته باز) کنم که در آن یکی از نفرهای اول و ایده پرداز، آقای شادروان آیت الله محمدتقی مصباح یزدی بود. البته نام اصلی این عالم دینی و فیلسوف قوی حوزه، آیت الله "محمد تقی‌ گیوه چی" بوده است ولی اسم فامیلی پسوند مستعار "مصباح" را برای خود بر گزیده بود که در لفط و لغت، معانی قشنگ و ارزشی یی دارد مانند: (چراغ، سراج، فانوس، مِشکات) برای روح درگذشته ی آن روحانی که در نقش خود جلودار بود و بی باک از فهمش از اسلام پرده بر می داشت آرزوی رحمت و مغفرت می کنم. آقای  صباغ دارابی حالا اما با این یاد، پس یاد یک شخصیت شایسته است ذکر شود، شادروان علی شریعتی که نخستین تئوریسن انقلاب بود که آماج گروه فشار در حوزه ی علمیه ی شهر محل درس و بحث برادر سیدتان شادروان حجت اسلام صباغ دارابی در قم قرار گرفت. آن گروه فشار آنقدر سرسام آور از پول بیت المال حتی با جمع آوری پول های اعانه ی شرعی، هزینه کردند تا در چاپ های میلیونی شبنامه ها علیه ی دکتر علی شریعتی چاپ، و مخفیانه در سراسر ایران توزیع کنند تا فشار آورند تفکر این متفکر از ساختار کشور محو شود. کی؟ همان آغاز پیروزی انقلاب که جای تفرقه اندازی نبود، یک تبعیض بزرگ وحشتناک هم خود نظام مرتکب شد و آن این بود در اثر فشار گروه فشار حوزه (شامل برخی طلبه ها و برخی علمای شاخص آن شهر قم و آن مؤسسه ی ویژه خوار !!) سعی شد شریعتی زُدایی شود. مثلاً هم او و هم حجت اسلام حاج آقا سید مصطفی خمینی هر دو نقل است توسط عوامل ساواک کشته شدند به فاصله ی اندک در همان سال که سال فضای باز شاه !!! هم بود. شریعتی که به تازگی به لندن هجرت کرده بود و حاج آقا سید مصطفی هم در نجف پیش پدر مقیم بود. اما نظام جمهوری اسلامی ایران برای دومی لفظ شهید تصویب کرد که در نهضت هم شهیدش می خواندند و برای اولی نه. بنده البته بر اساس اعتقاداتم علی شریعتی را شادروان می دانم و از بکارگیری لفظ شهید (که عده ای از پیروان و یا علاقه مندان او بکار می گیرند) عمداً خودداری می کنم که وی را هم در زمان نهضت معلم شهید می خواندند. در ایران هم، قاعده حکمفرما نیست، به صورت ذوقی برخی از افراد را پس از مردن، شهید می نامند. تازه ترین رفتار تعجب آور همین آنچه در سی اردیبهشت اخیر در جلوی چشم ملت گذشت، است که پیام رسمی این بوده «خبر تلخِ درگذشتِ شهادت گونه ی ... را دریافت کردم». اما بعد فشارهای جو روانی که گروه فشار رویاندند در سطوح بالا، کم کم لفظ «شهادت گونه» تغییر وجه داد که جامعه اینک از چنین نامی شوکه است. (بخشی واقعاً متأثرانه و متألمانه از لفظ «شهید» استفاده می کنند و حتی پا از حد فراتر برده، و با ماشین تبلیغاتی سازمان سیما شروع کردند چاپلوسانه از یک فرد اجرایی دچار ضعف ها و کارکردهای بشدت قابل انتقاد (و البته با پرونده عملکردهای عدیده ی طولانی در مصادر کشور که جایی برررسی و تفسیر توسط پژوهشگران تاریخ انقلاب دارد) موجودی قدسی و حتی «آسمانی» ساختن و در مصرف بیت المال زیاده روی نمودن. عبور کنم و بخشی هم واقعاً از چنین اطلاقی به هر مردنی روی هر کسی پرهیز می کنند. مثلاً آقای آیت الله العظمی سیستانی در پیامش لفظ شهید نیاوورد و بسیاری در جامعه چنین مردن هایی را شهید اطلاق نمی کنند) منظور بنده این است فشار همیشه در میان انقلاب اسلامی نقش دارد. از طرز درگذشت مشکوک علی شریعتی گرفته تا درگذشت مشکوک حاج آقا سید مصطفی خمینی هر دو در سال ۵۶ با دخالت مرموز و نامرئی احتمالی ساواک تا همین قضیه ی تازه که خود مردم دقیقاً آن را دارند پیش چشم خود لمس می کنند. اگر مرگ مشکوک توسط ساواک می تواند ملاکی برای شهادت کسی باشد (که باید هم باشد) پس چرا میان دو مرگ مشکوک مساوی علی شریعتی و حجت اسلام حاج آقا سید مصطفی خمینی، نظام فرق گذاشت؟! و باقی مثال ها. روشن سازم بنده هرگز منظورم این نیست که شریعتی را شهید صدا بزنند. نه، فشار را خواستم شاهد مثال کنم. گروه فشاری که از یک سو نمی گذارند نظام از تفکر شریعتی حتی حرف بزند و از سمت دیگر رفتاری را با عادی ترین افراد حکومت می کنند که مردم به هاج و واج می افتند. تصریحاً بگویم که با شهید اعلام کردن هیچ کسی در تاریخ انقلاب اسلامی، در خودم احساس بدی ندارم، ولی تبعیض آشکار بر سر این مسئله، هر انسان دارای شعور و حقیقت گرایی را اگر نگران نکند (که می کند) لااقل با سؤال و ابهام مواجه می کند. حتی در این انقلاب به خطر خشکه سری عده ای، بر سرِ شهید نامیدن انسان های مبارزی که به دست جلادان شاه اتفاق افتاد، امتناع و استنکاف است و بنیاد شهید، در کمال شرمساری شده محلی برای شهید خودی و شهید غیرخودی. خدایی که عادل است از این تبعض نمی گذرد. و درد بالاتر، در کشور با کسانی که در دفاع مقدس به درجه ی رفیع و معنوی شهادت رسیدند که واقعاً شهید مقدس و اصیل به آنان اطلاق می شود، رفتاری تبعیض آمیز کردند. شهدایی را عزیز داشتند (که شایسته هم همین است زیرا عزیزتر و بلند ُاز شهید دفاع مقدس نزد خدای بلندمرتبه، کیست؟) اما بر بعضی از شهرهای کشور، شهدای جنگ عراق علیه ی  ایران چنین نکردند. پس فشار و گروه فشار، رفتارشان بشدت بر چهره ی نظام سیاسی ایران آفت و برفک انداخته است. این ور و آن ور ندارد. به شهیدان مبارزه با شاه، به شهیدان دفاع مقدس، به شهیدان ترور که توسط سه سازمان  فرقان، منافقین خلق،  موساد اسرائیل ترور شدند، به به شهیدان سلامت در عصر وحشت کرونا که با بالاترین شهامت وسط میدان پزشکی و پرستاری شب و روز زحمت و مرارت و رنج و تعب کشیده بودند، درود می فرستم و بر روح پرفتوح آنان یادباد می گویم.

روایت دوم : آقای صباغ دارابی عضو گرامی مدرسه شما در بحث مهم خود، میان معرفی آقای میرحسین موسوی برای وزیر خارجه شدن و مخالفت آیت در مجلس و سپس ترور و شهادتش، پیوند و ربط قائل شده اید. بنده از جزئیات علت مخالفت شهید سید حسن آیت با پست وزرات آقای میرحسین موسوی چندان اطلاعی ندارم، علمم در این مورد کم حتی هیچ است، و خوشحال شدم شما این پرده را بالا زدید، حتی اگر بینش شما در این مورد واقعیت باشد یا نباشد، نفس عمل علمی و سیاسی شما، مهم بوده است. شخصاً خوشحال شدم ورقی را ورق زدید. اما بنده تاریخ عضو "حزب زحمتکشان ملت ایران" را از بر هستم. هم تمام جزئیات سرگذشت آقای مظفر بقایی رهبر آن را خوانده ام (سی سال پیش) و هم از زاویه یی که او با آیت پیدا کرده بود مطلع ام. و شما حتماً بلدید که شهید سید حسن آیت (که بنده یکی از مهترین کتاب های وی در تحلیل تاریخ معاصر را خوانده و در خانه ام دارم) عضو رسمی و قدیمی حزب زحمتکشان ملت ایران بود و از آنجا با ختلاف با مظفر بقایی (کلاه شاپو پوش) و باقی اعضای مرموز، جدا و به حزب «جمهوری اسلامی» پیوسته بود که یکی از عالی ترین و سیاستمدارترین مقام سیاسی انقلاب شهید آیت الله دکتر بهشتی آن را بنا نهاده بود. عبور کنم، ترورش را حالا جستجو فرمایند هر کس خواست عمیق تر سر در آورد که به کی و کدام حزب نسبت می دهند. اُنظُرِ ایرانی.

روایت ها را در چند قسمت دیگر پس از تهیه ادامه می دهم و بر می گردم. از حضرتعالی خیلی تشکر می شود که باب این بحث را باز کردید. و بنده هم روی تک تک شماره های عبارت های شما متمرکز می شود تا به اصل موضوع ات پرداخته شود.

یک پیام فراگیر از اُنظُرِ ایرانی:

هر گاه هر عضو محترمی در متن یا پاسخ یا نظر خود به جای پرداختن به متن و دیدگاه بنده، به خود بنده نسبت دهد، از همان لحظه به بعد فقط خواننده ی نوشته هایش می شوم. زیرا با این کار، قاعده ی بازی منطقی بحث را (که لازمه اش جدیت و چالش است) با نسبت دادن های مکرر به بنده از طریق بکارگیری الفاظ خاص! دستخوش تغییر می کند. روشن سازم: همه ی کسانی که به بنده هر نسبتی می دهند آزاد آزادند و مخیّر و از این لحظ هیچ نگرانی یی برایم نیست.  در عوض بنده برای تمامی آنها احترام و جایگاه قائلم و بدیشان سلام و سلامتی می فرستم هر چند خود باعث می شوند، مباحثه ی بنده با خودشان لغو شود.  لذا بنده به تمام نوشته هایی که در سر دارم در داخل مدرسه، تفسیر و تحلیل و یا تدوین و منشتر کنم بدون حتی نیم سانت عقب نشینی و بدون حتی یک ثانیه واهمه از هیج تهدید و الفاظی که بکار می بندند، ادامه می دهم. برای تمامشان بهترین درودها و بالاترین احترامات را می فرستم. مدرسه داخلش جای نوشتن است.  چه تدوین، چه نظر، چه نقد، چه چالش. با تشکر فراوان به همگان. اُنظُرِ ایرانی

تفسیری فقهی افغان

از تراوشات نو و مطالعات دینی اُنظُر : هر شریعت دینی ممکن است روزی به خاطر تفسیر فقیهان آن شریعت و فرقه و مذهب وارد قدرت و سیاست و حکومت شود زیرا دین در نگاه جامع، (نه یک سو نگر) به سرنوشت بشر و دخالت فقه در اداره و سامان مردم و جامعه چشم دوخته است. در افغانستان یک نمونه از این تفقه دیده می شود. حزب جنجگو / دولتمرد "طالبان" به قول خودشان (طالب ها یا طلبه ها) سه سالی بیشتر است که با غلبه ی جنگی بر جناح حاکم و ائتلافی قبلی آن کشور، قدرت را بدون برگزاری انتخابات یا رجوع به رأی تصاحب کرد. احتمال فکری آن فرقه رأی مردم جایی در امارت اسلامی ندارد. به آن کشور فعلاً «دولت سرپرست» می گویند. حاکم آن یک فقیه است به اسم «ملا هبت الله آخند زاده" که از دوره ی ماقبل حکومت این گروه در افغانستان با رهبری فقیه دیگر به اسم «ملامحمد عمر» (از کشته شدگان جنگ آمریکا که در آن کشور از وی با نام «شهید» یاد می شود، کما این که شهید آیت الله عبدالعلی مزاری چهره ی برجسته ی جهادی از شیعه نیز در فرهنگ سیاسی و مدهبی این کشور "شهید" نامیده می شود) تبعیت دارد که توسط حمله ی نظامی آمریکا به آنجا فروپاشید. مدتی دولت های دست نشانده ی غرب، کشور را در دست داشت که با جنگ داخلی خونین، مجدد قدرت در ید مطلق "طالبان" افتاد که کشور را مثل دوره ی عصر «ملامحمد عمر» بر پایه ی شریعت اداره می کند. خودشان اسم آن را گذاشته اند : «امارت اسلامی» یعنی یک «امیر» (امر دهنده ی شرعی) که وی را «امیر مؤمنین» می نامند، در سلسله مراتب هرمی قدرت، بر همه فرمان می راند و بر تمام ولایات (که بیش از ۳۴ ولایت دارد و چندین زیرمجموعه ی ولایت که ولسوالی نامیده می شود عین فرمانداری در ایران، که البته در ابران فقط اسمشان فرماندار است ولی مسلوب الاختیارند) احاطه ی شرعی و سیاسی دارد.

این گروه حاکم، فعلاً قدرت بلامنازعه ی افغانستان است که مقداری زیاد طرز تفکر خودشان برای اقتضائات زمانه را تغییر دادند و از آن نگرش تند حکومت اولشان بر افغانستان دست کشیدند. اما ته مانده ی فکری و رسوب شده ی هیچ گروه مذهبی، بآسانی پاک نمی شود. خصوصاً در مذهب برخی از احکام قطعی خداوند است که نمی شود با آن شوخی کرد و یا در افتاد و یا معطلش ساخت. "طالبان" (یعنی مجموعه ای از شبکه ی طلبه های حوزه های علمیه ی این فرقه در بلاد افغانستان و شرق پاکستان) حاکم الان بر افغانستان، کشور را با دید شریعت محوری اداره می کند. مثلاً طبق قاعده ی شرعی طالبان: «زنان افغان حق ندارند بدون همراهی مردی مَحرم، مسافت های طولانی را بپیمایند، با هواپیما سفر کنند و یا وارد ساختمان ها و اماکن دولتی شوند.» رعایت این دستور شرعی در دایره ی "حکومت امارت اسلامی" و جامعه ی عمومی در تمام کشور اجباری شده، و وجود قیّم و سرپرست برای زنان در ملاء عام، امری لازم الاجرا اعلام شده است. دید بنده در این مقاله ام صرفاً دیدی تبیینی بوده و می خواسته نشان دهد شریعت چگونه، گاه به دستاویزی جهت فقیه فرقه ها، به تنزل یا ترقی کشانده شده است و سر آن نزاع یا سازگاری و یا تفرق فقیهی جدید (فرقه سازی از درون فرقه) ایجاد شده است. اُنظُر.

جامعه ی بی سئوال را
جامعه یی بی جواب بار می آورند!

کاوش اُنظُر : نکاتی که باید روی فروش نفت و مسئله ی انتقال مسالمت آمیز قدرت فکر کرد. قدرت و حاکمیت (چه از سر طبیعت بازی قانونی سیاسی، چه از روی ناچاری بازیگردانی صوری که بعید نمی نماید) با سماحت و رفتار خوب و عقلانی این بار شورای نگهبان (که از دیرزمان نشان داده است در طول عمرش، نگهبان ترین جایی برای حراست از اندوخته های بشدت پایین و تهیدستانه ی جناح راست است) قبول کرده است فعلاً دو فکر برای رفتن به پاستور با هم رقابت کنند؛ پنج نامزد از جناح "راست" و یک نامزد از جناح "چپ مذهبی" ولی مورد حمایت حزب های اصلاح طلب. اما خبرهایی که حداقل بنده مطالعه می کند، تقریباً نشان می دهد قدرت و حاکمیت (البته زیردستان و گُر گرفته های نوین راست) تشویش گرفته اند. وقتی چنین حالتی بر قدرت و حاکمیت وارد شود، رقابت از شکل قواره ی آن، به سمت میدانداری چهره های "تار" تنیده در حفره ها، تغییر جهت می دهد. بنده این تارها را بری تاری کردن فضا، همین حالا دارد احتمال می دهد. بهترین رفتار در برابر تارها و تار کردن ها، فقط این است قصد آنان را در جا خواند و هرگز در مسیر سناریوهای پله پله ی تارها نیفتاد. قدرت و حاکمیت (مجبوراً / اختیاراً) به خاطر نیاز در محیط بین الملل، از پیروزی یک «اکسیر» برای رسوب زدایی عنصرهایی که سد راه روابط ایران با جهان شده است، خود را مهیا نگه داشته است. اما نگرانی زیرپایه های قدرت و حاکمیت، چنین میلی را ندارند و احتمال این وجود دارد مسیر را تا جمعه ی بعد و حتی شاید شاید شاید پس از جمعه!! تار و تیره کنند. به سئوالم برگردم آیا باید روی مسئله ی انتقال مسالمت آمیز قدرت فکر کرد؟! روشن سازم همه به رقابت نامزدها با هر درجه از شدت و حدّت، باید مدد دهند تا با بهترین حضور آزاد مردم، به نهم تیر رسد. فاز سرویس های مخرب جوخه ای !! منطقه را نباید از قلم انداخت. عبور کنم.

این روزها بنده می بیند روی فروش نفت خیلی مانور و جولان داده می شود و آن را بخشی از عملکرد و عقل و درایت و حضور جهانی ایران در اقتصاد بین الملل، علیرغم تحریم (که از جنگ بدتر است) که حاکم است، جلوه می دهند. اما چرا اینان یادشان رفته است سند بالا دستی و قانون نانوشته ی چشم انداز و حتی فرمان های حاکمیتی، منع داشته است که ایران به خام فروشی نفت روی بیاورد. به نظر اهل مطالعه و تیزبینان این جز این است اینان بطور ناخواسته دارند اعتراف می کنند بن بست تحریم چنان شکننده است، که آنان را ناچار کرده است با روش دور زدن تحریم نفت خام بفروشند که دلار به دست بیاورند. (یعن همان شب و مخفی و با اسکورت قایق ها نفت را به فروش ارزات رسانیدن) چگونه می شود افتخار کرد برای تحریم، و فکری راهبردی نکرد و حتی سند بالادستی را نادیده گرفت و نفت را بدون شفافیت فروخت و حتی گاه به ارتش چین!!! داد نه به اقتصاد آنجا. این کار و سماجت سر سرنوشت کشور و بی توجهی به معشیت مردم، شکاف فرادستان قدرت را با فرودستان جامعه افزایش می دهد و بطور بالقوه به تعبیر مرسوم ادبیات سیاسی جهانی «لشگر گرسنگان» پدید می آورد که روزی هر آن، محتمل است در برابر قدرت کشورهای خود قد علَم کنند و آن گاه سرکوب گرسنگان، کاری بشدت ریسک پذیر است و سرزنش زا. ایران مردمش بر حسب خلق و خو، مردمانی پرسشگرند. جواب می خواهند. بر جامعه ی پرسشگر، بآسانی نمی شود تا آخر حکومت کرد و سرپوش گذشت و در رفت، آن جامعه ی بی سئوالو  راکد است که آن را جامعه یی بی جواب بار می آورند! عبور کنم. اُنظُر.

کشور در اختیار کی یا کیا بود؟

کاوش اُنظُر : از نظر عامه کشور با سه چارچوب مورد توجه (یا گردآوری ، یا داوری) قرار می گیرد: صدرات کشور، مدیریت کشور، احزاب کشور. بنده روی دومی می خواهد کاوشی ارائه دهد، یعنی دولت ها، چون اطلاعات بنده از اخبار احزاب، کم است و به موضوع اول هم تمایلی برای ورود ندارم. از این لحاظ می خواهم قدرت را در چرخش میان دولت ها (کابینه ها) مورد توجه قرار دهم. زیرا مهترین شاخص ها برای گردآوری یا حتی داوری، در بخش قوه ی اجرایی هر کشور صورت می گیرد. پس کشور دست کی و کیا بود؟ این مسئله یی مهم برای روز و روزگار ایران است.

منهای دولت شادروان بازرگان که دولت موقت برای دوره ی گذار و انتقال بود و جمعی مشهور از ملیون و مذهبیون (که ورودی به آن نمی کنم)، سایر دولت های انقلاب اسلامی، یا به تفکر راست بر می گشت، یا به تفکر چپ. جامعه به لحاظ حسی و عقلی، نسبت به نزدیکترین دولت به زمان حال دقت می ورزد، نه به زمان ماضی. لذا هر چه از سالهای اولیه به سالهای حال حاضر می رسیم مردم آن را بیشتر لمس می کنند زیرا با آن دست و پنجه نرم می نمایند.

دولت آقای میرحسین موسوی از خامنه تبریز : گرایش چپ مذهبی با نگرش سوسیالیستی یعنی توزیع عدالت میان عامه. این دولت ترکیبی از نیروهای چپ و راست و چهره های بی طرف بود. غلبه با چپ. یعنی رأس کابینه تفکر چپ داشت.

دولت آقای  شادروان حجت اسلام هاشمی از رفسنجان : گرایش میانه ی مذهبی با نگرش لیرالیستی. یعنی توزیع فرصت آزاد به پولدار و سرمایه دار. این دولت نیز ترکیبی از نیروهای چپ و راست و میانه و چهره های بی طرف بود. غلبه با راست. یعنی رأس کابینه، تفکر راست میانه داشت.

دولت آقای حجت اسلام سید محمد خاتمی از اردکان : گرایش چپ اصلاح طلب با نگرش دموکراتیک. یعنی توزیع آزادی به همگان و اقتصاد ترکیبی. این دولت نیز ترکیبی از نیروهای چپ و راست و میانه و چهره های بی طرف بود. غلبه با اصلاح طلب. یعنی رأس کابینه، تفکر اصلاح طلب داشت. (اصلاح طلب یعنی آوردن فکر مدرن جهانی به جای ماندن در تفکر چپ مذهبی یا راست سنتی)

دولت آقای محمود احمدی نژاد از گرمسار : گرایش راست افراطی با نگرش پوپولیستی (کار توده واری). یعنی توزیع پول و سهم به محرومان و اقتصاد دستوری. این دولت شکل یافته ی یکدست راست بود با چهره های تندرو بود. غلبه با راست افراطی. یعنی رأس کابینه، تفکر خشونت طلب و افشاگر داشت.

دولت آقای حجت اسلام حسن روحانی از سرخه ی سمنان : گرایش راست مدرن با نگرش غربگرایی تعاملی (معامله و سود سرمایه گذاری). یعنی توزیع فرصت بین پولدارها برای گشایش اقتصاد. این دولت ترکیبی از راست میانه و چهره های غربگرا بود. غلبه با راست مدرن. یعنی رأس کابینه، تفکر سازش با آمریکا داشت.

تا اینجا یعنی تا مرداد ۱۴۰۰ پنج نوع دولت و با پنج نوع تفکر و گرایش و نگرش جدا از هم کشور را اداره و مدیریت کرد. که در باره ی همه ی آنها می شود با آمار و ارقام و تحلیل داوری یا گردآوری کرد. کار بنده گردآوری است و از داوری پرهیز می کنم. چکیده این که : کشور تا الان میان همه ی تفکرهای حامی و درون نظام و تابع نظام شکل گرفت و اگر کشور پیشرفت کرد به دست همین پنج تفکر بود و یا اگر پسرفت کرد و ضعف چیره شد باز هم ناشی از همین پنج تفکر بود. بنابراین نامزدهای شش گانه (پنج نفر از شاخه های چندگونه ی راست مورد حمایت محافل مختلف و یک نفر از جناح چپ مذهبی مورد حمایت تمام حزب های اصلاح طلب) به لحاظ جامعه شناسی سیاسی می توانند بر گذشته نقد یا ابرام وارد کنند و تفکر جدید خود را اعلام کنند که چگونه دولتی می خواهند بسازند گرایش و نگرش دولت شان چسیت. این به پس از مراسم تنفیذ در مرداد امسال بر می گردد که  پیروز انتخابات، چه نوع کابینه ای می خواهد بسازد. که گردآوری آن به زمان تشکیل دولت موکول می شود.

اما در این میان نزدیکترین دولت به زمان حال، دولت سیزده است که در شرائط ویژه به بستر قدرت راه یافت، یعنی با حذف عمدی نامزدهای رقیب، یک انتخابات فرمایشی درون جناحی صوری!!. اما نگاه کلی به این دولت فعلی که رأس آن در میان نیست و در سی اردیبهشت در مسیر بازگشت درگذشت:

دولت آقای شادروان حجت اسلام سید ابراهیم رئیسی از نوغان مشهد : گرایش ولایی (مطیع محض) با نگرش روزآمدی (هر بار رفتار مصلحتی با جامعه و جهان). یعنی توزیع کالا بین محرومان برای حامی پروری برای نظام. این ،خالصی از راست تازه کار بود. غلبه با راست ولایی مطیع تام. یعنی رأس کابینه، تفکر نگاه به امر بیت داشت.

گردآوری نهایی این پست: زمان برگزاری انتخابات ها معمولاً کشور زیر آماج حرف های نامزدها قرار می گیرد. نقد و بیان در جامعه، روان می شود. هر کس برای گرفتن رأی از مردم، موقعیت شناس می شود که برای محبوبیت در دل ملت، به کدام دولت حمله کند که ببرد. یا از کدام دولت دم بزند، که نبازد. شش نامزد تا جایی که بنده مطالعه کردم خود را چنین (عامدانه / دستورانه) چینش کردند: به ترتیب الفبای نامزدها:

آقای مسعود پزشکیان از مهاباد و تبریز: خود را به دولت سید محمد خاتمی پیوند می زند. به دولت سیزده گه گاه حمله می کند.

 

مصطفی پور محمدی از قم و رفسنجان: خود را از پیوند با دولت ها پنهان می کند. به دولت سیزده صریح و تلویح حمله می کند.

 

سعید جلیلی از مشهد: خود را به هیچ دولتی پیوند نمی زند. زبردستانه دولت سیزده را تحقیر می کند و دفاع ظاهری هم از آن دولت نمی کند.

 

علیرضا زاکانی از تهران: خود را شورمستانه به دولت سیزده پیوند می زند. به دولت حسن روحانی بی وقفه حمله می کند که پزشکیان را با این روش ادامه می او معرفی کند.

 

سید امیرحسین قاضی زاده هاشمی از مشهد: خود را ارادتمندانه به دولت سیزده پیوند می زند. به دولت حسن روحانی  زیر زیری حمله می کند.

 

محمدباقر قالیباف از طرقیه ی مشهد: خود را در پیوند با دولت ها مخفی می کند. به دولت سیزده با زبان اشاره حمله می کند.

روشن سازم بنده در مورد پیوند با حمله ی شش نامزد، بی طرف هستم و داوری نمی کنم. فقط ارزیابی ام را نقل نمودم.  به پرسش بر می گردم: کشور در اختیار کی یا کیا بود؟ در اختیار هر شش تفکر. این که نقص گردن کیست، باید خود واقف شد که کارکردهای این شش تفکر (که رأس دولت نشستند) چه می گوید. عبور کنم. پاکنویس نیست. اُنظُر

صف آرایی نامزدها چه رنگی گرفته؟

کاوش اُنظُر : از یک سو نامزدهای خامس (پنج تایی) جناح راست مشهور به اصولگرایان در برابر یک نامزد از جناح چپ مذهبی مورد حمایت حزب های اصلاح طلب، به یمن تمهیدات سازمان سیما و صدا با سبک و سلایق خودشان دست به روشن سازی های مردم می زنند، تا رأی آنان را به سبد خود بریزند. این یک عرف است و تمام دنیایی که صندوق انتخابات دارند، شیوه و روشی رایج محسوب می شود. از سوی دیگر تریبون های امام جمعه ها وولومش باز باز است (بسته نمی شود!!) تا در خطبه های دوتایی مردم را هدایت کنند به "راه راست"! مثلاً همین حجت اسلام آقای رسول فلاحتی در نماز جمعه ی دیروز یکم تیر رشت، به نمازگزاران خودش با اطمینان و قطعی گفته است :

«آنها [یعنی مردم] هوشمندانه» کسی را که «از رهبری اطاعت محض داشته باشد انتخاب خواهند کرد.»

او حتی فعل امر یا حال ساده هم بکار نبرد، که نوعی خواهش یا درخواست یا توصیه یا دستور یا جمله ی خبری حساب آید، بلکه از فعل "آینده" استفاده کرده که با افعال کمکی (خواهم، خواهی، خواهد = خواهیم، خواهید، خواهند به همراه ماضی ساده) ساخته می شود. حالا این نامزد مورد نظرش کیست که به قولش "اطاعت محض" دارد، بماند. او گمان می کند سیاست محل دستور از یک سو و اطاعت بی چون و چرا از سوی دیگر است. احتمالاً انقلاب اسلامی را با عصر شاهنشاهی، اشتباهی جا زده است. بنده عبور کند، که ادبیات سیاسی چاپلوسی امام جمعه ها به تقلید از عربستان سعودی ها (البته نه همه ی آنها، بلکه نون خورها) مگر می تواند جز این باشد؟! غصه ی نون و برکناری را می خورند که زبان از ادبیات عصر علوی می کِشند و زبان شاهنشاهی باز می گشایند که چهارشاهی بیشتر به جیب بزنند!! سیاست محل «شاوِرهم فى الامر» است، حتی از سر استحباب، سپس نیاز اگر شد «عَزمْتَ» است از سر عزم و راسخیت. حتی برای پیامبر خاتم (ص) که اسوه ی حسنه بوده است و دارای تمام مکارم اخلاق. رسولی که فضایل علم و عمل را یکجا و بدون افت و خیزها داشته است. سلام خدا و خلق خدا بر او بادا.

اما بخش اول نوشته ام : صف آرایی نامزدها چه رنگی گرفته؟

کاوش اُنظُر : روی سه نامزد بحث می کنم. چون بقیه هیچ ضرورتی ندارد به آنها بپردازم. به هر حال مجاز به رقابت شدند و بنده تعرض به هیچ شش نامزد نمی برم. زیرا اصل رقابت آزاد یعنی دادن فرصت مساوی و برابر و بدون تبعیض به هر شش نامزد. اما چون سه گانه ی صف آرایی (که یکی از چند احتمال فرضی قبلی ام بوده است) به هر صورت رخ داده است و اهل فن دقیقاً صحنه را می فهمند، بنده فقط به سه نامزد می پردازم:

کاوش اُنظُر : بنده برآووردم تا اینجای کار این است جو به سمت سه صف آرایی جدی با سه نوع دو قطبی فعال در حال پیشروی است. چگونه؟ با این ترسیماتی که از این سه صف + سه دو قطبی ارائه می کنم: میان آقایان به الفبا : مسعود پزشکیان، سعید جلیلی، محمد باقر قالیباف:
 

دو قطبی مسعود پزشکیان / باقر قالیباف
دو قطبی مسعود پزشکیان / سعید جلیلی
دو قطبی سعید جلیلی / باقر قالیباف

ترسیم: دو قطبی مسعود پزشکیان / باقر قالیباف : این دو با یک رویکرد سازنده، خود را به مصاف هم نمی اندازند. هر دو خردمندانه نسبت به هم رفتار دارند. دو قطبی این دو با مدنی ترین رفتار در حال پیشروی است. این دو قطبی در عین جدی بودن دیدگاه دو طرف، با بالاترین کنش اخلاقی ممدوح و قانونی ترین رقابت سالم شکاف فعالی را باز کرده است که در علم جامعه شناسی سیاسی، از شکاف های مؤثر  و مدنی است. زیرا دو فکر و رویکرد عقلانی و سیاسی را با چند وجه اختلاف در سیاستگذاری به مصاف هم می کشاند و تولید مشارکت و رأی می کند.

ترسیم: دو قطبی مسعود پزشکیان / سعید جلیلی :

خود این دو نامزد در کمال تأنی به هم نمی پرند. چون آقای سعید جلیلی در اساس اطمینان دارد (می پندارد، پندار در سر می پروراند) که آن سخن «جمع شوید» «یک رئیس جمهور ... انتخاب کنید» را به نفع خود و "گرا"یی جهت بسیج رأی خود برداشت می کند لذا با این تضمین خیال می کند به رقیب نتازد ارجحیت دارد. وی تقریباً یقین دارد پایگاه "رأی" ثابت جناح راست که توسط مذهبیون مساجد، پایگاه های مقاومت، حوزه، نهادهای انقلابی و نقاط محروم و متشرعین مال اوست. لذا وقتش را تماماً صرف بیان افکار و ایده ها و کارکردهای دولت سایه اش می کند. آقای مسعود پزشکیان هم این را متوجه شده است که آقای سعید جلیلی روی یک خط ترسیم شده دارد گام می گذارد. لذا او نیز در گفتارش به وی نمی تازد. اما دو قطبی مسعود پزشکیان / سعید جلیلی کجاست؟ در درون جامعه میان دو جناح راست و چپ که تضاد دیرینه و اغلب دوستانه با هم دارند. این قطبی میان دو نامزد، مدنی و مدرن و مذهبی و متشرعانه رعایت می شود اما چون حامیان از تمایل رأی مردم باخبر شدند، بدرفتارهای عملی و عصبانیت های گفتاری خود را نسبت به پزشکیان تشدید کردند و گمان می کنند هر چه این کار سلبی تبلیغی خود را تموّج (موج دار) کنند، مثمرتر است. چه کسی مأمور این کار شده است؟ در صحنه: آقای ع.ز ولی در بیرون چهره های تار که رخنه در حفره های قدرت دارند. آنان فرمان دادند به تخریب. اما خود آقای سعید جلیلی اخلاق این رفتار را ندارد. چرا آقای ع.ز (با خط گیری از فرمان چهره های تار رخنه کرده در حفره های قدرت) تلاش دارد آقای پزشکیان را به جای اتصال تفکراتی به حجت اسلام آقای سید محمد خاتمی، عمداً به حجت اسلام آقای حسن روحانی پیوند و جوش می زند؟ دو علت از دید بنده: یک: برآوورد کردند پیوند زدن وی به آقای خاتمی نه تنها وی را تضعیف نمی کند بلکه امتیازاتش را میان خاکستری ها بالاتر می برد. دو : یقین کردند پیوند زدن وی به آقای روحانی شدیداً به اعتبارش صدمه می زند زیرا از آن دولت این خصلت در ذهنیت باقی مانده است مردم را در وسط کارهای مهم تنها می گذاشته است. البته چنین رفتاری از سوی آقای ع.ز (که مأمور است نه نامزد) با پزشکیان خوشایند شخص آقای سعید جلیلی نیست. او از این کار ابا می کند و خسارت علیه ی خود می داند. گمان آقای ع.ز این است چون خیلی مُفت، از دولت سیزده به خاطر انصراف آن سالش به نفع نامزد دلخواه قدرت! پست بامزه ی شهرداری تهران را تصاحب کرد، اینک اگر آقای سعید جلیلی مثلاً ببرد وی را رایگان معاون اولش می کند. رفتاری سوداگرانه تر از این، در سیاست پیدا نشده است.

ترسیم دو قطبی سعید جلیلی / باقر قالیباف :

میان این دو از درون پایگاه اجتماعی "رأی" ثابت و متغیر در جناح راست نوعی رقابت و دو قطبی نانوشته برپاست. همدیگر را ضایع نمی کنند. به هم نمی تازند. اما مخفی و با زبان اشاره خط همدیگر را متمایز از همدیگر نشان می دهند. آقای قالیباف خود را کارکردگرا و آقای  سعید جلیلی خود را ساختارگرا نشان می دهد. اولی با زبان و صورتی که به خنده آن را در رخ خود آمیخته می کند تا قاطعیت اجرایی اش را نزد مردم، باورپذیر سازد، قول می دهد فردی اجرایی و با قوت است. دومی اما می کوشد خود را برنامه ریز نشان دهد که مردم باور کنند سازماندهی نیرو و عقل کل در ید قدرت اوست. قالیباف این دوره دارد به دید بنده "شناور" نقش ایفا می کند. با شنای «مُرده». نوعی از شنا که طرف مقابل خیال می کند او روی آب جان داد ولی در حقیقت دارد رقیبش را از تلاطم واقعی اش بی خبر می سازد. دو قطبی این دو نه در سر صندق برای رأی خاکستری ها که برای جذب قلوب راستی ها است که سنتی ترین سیاسیون آن رأی خود را از افراطییون باز می دارند و به همین دلیل آقای باقر قالیباف دست بر عصا راه می رود و بلد است چگونه آنان را در روز رأی از آقای سعید جلیلی جدا سازد. سعید جلیلی یی که بیش از همه، خود را «نازپروده ی» قدرت می داند. عبور کنم. این سه نامزد فعلاً سبد سیب خود را نوبت گذاشتند. به زعم بنده (برآوورد احتمالی) مردم اگر هجومی بیایند، این سه سبد، یکی اش، شگفتی ساز می شود تا آن حد که آمارش دو برابر هر دو سبد می شود. پایان متن بنده. اگر وقت کسی با نوشته های امروزم تباه شد، معذرت می خواهم. اُنظُر.

چرا جناح راست از رقابت با مسعود پزشکیان به هراس افتاد؟!!

«اگر قالیباف کناره گیری کند، به طور قطع آرای او به سبد جلیلی ریخته نخواهد شد اما چنانچه جلیلی به نفع قالیباف کناره گیری کند، احتمال اینکه آرای او به سبد رأی قالیباف اضافه شود، بسیار بیشتر است، البته مخالف این دیدگاه هم وجود دارند که معتقدند هیچ اجماعی صورت نگیرد و اجماع به دور دوم موکول شود.»

بنده می خواهم این جمله ی آقای ترقی را با توجه با عنوانی که برای پست خود برگزیدم، تحلیل محتوا کنم. اول باید با این پرسش از خود جمله ی آقای ترقی، به سراغ تحلیل محتوا رفت که چرا اینک، آقای ترقی به این مسئله رسیده است؟ کاملاً واضح است که تازه دریافتند شخصیت و میزان نفوذ آقای مسعود پزشکیان در مقایسه با آقای عبدالناصر همتی (که در انتخابات فرمایشی! ۱۴۰۰ اجازه ی رقابت با نامزد دلخواه حاکمیت پیدا کرده بود) فرق اساسی دارد! سال ۱۴۰۰ حاکمیت با قلع و قمع کردن رقیب و باقی نگذاشتن حتی یک نفر از جناح چپ مذهبی تمام عنان را به دست راست و شخص نامزد دلخواه داده بود که حتی تیم برای قوه ی مجریه نداشت و مشغول امور حرم رضوی بود. ولی بنای حاکمیت و قدرت بر آن شده بود کشور را به دست یکدستان بسپارد که سه سال تمام در برابر چندین مسئله ی مهم اقتصاد کشور مانند تورم، گرانی، خانه سازی، حقوق کارگران و کارمندان، کنترل قیمت کالاهای اساسی و کاهش ارزش پول ملی و قیمت فزاینده ی ارز خصوصاً دلار آمریکا و نیز صدها امور بغرنج جامعه و در رأس آن فساد در درون سیستم حتی داخل کابینه دچار ناکارامدی مفرط شده بود و حتی این پنج نامزد راست هم میان سخنان خود چنان غفلتاً چیزهایی می گویند که بعد به هوش می آیند می بیند چقدر به دولت سیزده نقد وارد کردند!!! این است که چهره های مطرح تر جناح راست دیدند رقابت نه تنها تناتنگ شده، بلکه احتمال باخت هر پنج تا از یک تا بالا رفته است. پس راست در واقع از رقابت با آقای مسعود پزشکیان سخت به هراس افتاده است. فضایی که هم اینک مشاهده می شود که همه (البته بسیاری فرهنگ رقابت را رعایت می کنند) به جای معرفی نامزد جناح راستی خود، بسیج شدند (در واقع از رخنه ای های سایه نشین پایتخت در حفره ها فرمان گرفتند) علیه ی مسعود پزشکیان می پردازند، ناشی از این است وزنه ی وی قدرتمند دیده اند. البته این کارشان به نفع مسعود پزشکیان تمام می شود. کاری که هر بار صورت دادند ولی پاستور را همانی رفت که از سوی عوامل قدرت تخریب شد. بنده ترسیمگر سیاسی ام و کاری به جانبداری هیج نامزد ندارم. فضای رقابت را کاوش می کنم. همین. اُنظُر.

 آقای حمید ترقی : «اگر قالیباف کناره گیری کند،»

تحلیل محتوای اُنظُر : یعنی دارد از یک تصمیم گیری در پشت صحنه ی جناح راست پرده بر می دارد که در نشست های خود هراس افتادند و به آقای قالیباف فشار می آورند بزند کنار بکشد تا آقای سعید جلیلی پاستور را از کف ندهد.

آقای حمید ترقی "به طور قطع آرای او به سبد جلیلی ریخته نخواهد شد"

تحلیل محتوای اُنظُر :او در این جمله اش یعنی [آقای قالیباف] دارد هشدار به تصمیم سازان نشست های جناح راست می دهد که اگر خطا کنید آقای قالیباف را مجبور به انصراف به نفع آقای سعید جلیلی کنید مطمئن باشید کسانی که از میان جلیلی / قالیباف سمت آقای قالیباف رفتند، حاضر نمی شوند به آقای سعید جلیلی رأی دهند. یعنی یا سفید رأی می دهند یا مانند طرفداران آقای علی لاریجانی (دو بار رد صلاحیت شده از سوی شورای نگهبان) به سوی آقای مسعود پزشکیان می روند. البته آقای حمید ترقی در این قسمت هشدار بیشتر می خواهد سران مداخله گر راست را مجاب کند فشار از روی آقای قالیباف بردارند به جای آن عقلانیت صحنه را در نظر بگیرند و برای شکست پزشکیان، تن به اجماع روی آقای قالیباف بدهند که حامیان قالیباف از افراطی گریان راست گرا مرزبندی دارند و به قالیباف به چشم یک تکنوکرات مهارت گرا می نگرند. و نگران حضور آقای سعید جلیلی هستند که سیاست داخلی و خارجی را به سمت تنش و تضاد بیشتر می کشاند. در حالی که از دید طرفداران آقای قالیباف (اکثرشان) قالیباف حریف قدری در سیاست جهانی است و فردی سازگار با سیاست آرام داخلی.

آقای حمید ترقی : "اما چنانچه جلیلی به نفع قالیباف کناره گیری کند،"

تحلیل محتوای اُنظُر : در این جمله نیز می خواهد از فرض اول و قابل دفاع خود در میان تصمیم سازان سران راست، پرده بر دارد که در واقع از این جای جمله به بعد، آقای ترقی دارد به استدلال اقناعی متوسل می شود یعنی اگر سران بپذیرند آقای سعید جلیلی را به سود آقای باقر قالیباف منصرف کنند، حاصل آن به سود راست قطعی است.

آقای حمید ترقی : «احتمال اینکه آرای او به سبد رأی قالیباف اضافه شود، بسیار بیشتر است،"

تحلیل محتوای اُنظُر : او در این جمله یعنی آقای سعید جلیلی. لذا آقای ترقی احتمال بالایی می دهد رأی کسانی که پشت سر آقای سعید جلیلی صف کشیدند، به سمت قالیباف می آید ولی هرگز به سمت پزشکیان نمی رود. او با زبان اشاره ی کنایی ماهرانه، دارد تصمیم سازان سران راست را متوجه ی رویکردی می کند که پایگاه رأی آقای سعید جلیلی مربوط است به تندروهای جناح راست که هرگز با جناح چپ مشی آشتی جویانه ندارند. حال آن که به نظر آقای ترقی کسانی که طرف آقای قالیباف ایستاده اند سیاست را بهتر می فهمند و منافع و تضاد را بالانس نگه می دارند.

آقای حمید ترقی : «البته مخالف این دیدگاه هم وجود دارند که معتقدند هیچ اجماعی صورت نگیرد و اجماع به دور دوم موکول شود.»

تحلیل محتوای اُنظُر : این جمله ی آقای ترقی از روی ناچاری است چون دارد می گوید وقتی هیچ کدام حاضر نیستند به نفع منفت جناح راست فداکاری کنند باید چربی یکی از فرض ها را بر تن بمالند یا پزشکیان را در پاستور ببنند و یا موکول شدن به دور دوم که دو قطبی شدیدتری رخ خواهد داد. عبور کنم. اُنظُر. پاکنویس نیست

در حد و میزان تان نیست اُنظُرهای ایران را بیرون کنید

پاسخ اُنظُر به شیخ ربانی:

آقای بی نشان سلام و احترام. فرمودی : به جای پرداخت به متن بنده، باز به خود بنده تاختی و این جمله ی تشکیکی زیر انشاء کردی:

«تا از صداقت شما ( انصاف که هیچ ) ارزیابی ،،،،».

فقط می خواهم همین یک تیکه متنت را بررسی فکاهی کنم و روی خودت داوری ندارم. شما آقای بی نشان محترم و گرانقدر مدرسه، روزی از روی انصاف و تقوا و دانش ارزشگرای خود، به بنده (اُنظُر) بر سر وعظ رفتی و فرموده بودی : "محضر خدا"... حالا شما بفرما پس کجاست آن محضر خدا؟ حالا همین وعظی که برای دیگران قباله و حواله کردی، گوئیا به خودت ارجاع شد؟!!! راستی شما در "محضر خدا" چقدر نقیب می پنداری خودت را و حتی اَطیَب. این دو خصّه، گوارایت. شما با چه اسلوبی بنده را به زیر ارزیابی خودت بردی و پیشاپیش به خاطر یک نامزد خودت، «صداقت» مرا مورد سخره و انصاف را به خودت: ( انصاف که هیچ ) ارزیابی کردید؟!! نکند پیش از قبر و قیامت، خودت را در مقام نکیر و منکر تخیّل کرده ای؟ از باروی قضاوت مردم پایین بیا تا بتوانی حرف مرا در بحثی برابر، بشنوی. رفتی عاج فیل نشستید و خودت را ارزیاب مردم جا زدی!!! سپس می خواهی از بنده تحلیل هم بشنوی؟ بازی بحث را بر هم می زنی! آقای بی نشان. باز نیز به جای متنم، مرا قضاوت نشستی و حکم به بی انصافی داده ای. البته شما بزرگوار "مختار ما یُرید" هستید و "فعال ما یشا". هر چه دلت رضا داد بر بنده جاری نما. قبلاً هم خطاب به بنده با فعل نفی گفته بودید نمی توانی انصاف داشته باشی. شما چرا این قدر در هنگامه ی متنت، قلما رها و غیرمقید ظاهر می شود که راحت در باره ی خود فرد، دست به حکم می زند؟ در مقام تدریس یا تدوین یا هر چه که قرار داری، متنم را بکوب، نه خودم را. یادت بیاورم افراد محتسب در عصرهای ماضی اموی و عباسی و دولت عثمانی (ترکیه ی فعلی) را. که شهید استاد مطهری گفته بود محتسب ها که وظیفه ی ارشاد خلق را به دوش می کشیدند، از بس خود را حق به جانب و از سوی حکومت مأمور مواجب گیر می پنداشتند، از قصّاب ها بدتر شده بودند. به جای نصیحت و وعظ و اندرز، گردن مردم را می زدند. شما در هنگام نوشتن عنان قلمت را افسار بزن که گردن نزند! به قلمت اندرز بده که در اندازه ات نیست مردم را شماتت کنی. یعنی به شما (بر اساس آنچه در داخل مدرسه می نوشتی) یک انسانی اخلاق مدار و اهل مدارا و آرام و صاحب بردباری می آمد و می آید، چی شده شما باخدای باایمان باانصاف باصدقت را که یکباره برای خاطر یک نامزدت آقای سعید جلیلی، حاضر شدی شولای دیگر بر تن بپوشانی؟!!. بنده متنم را روانه ی مدرسه می کنم ولی شما مرا مورد تاخت و تاز قرار می دهی. بنده البته این رفتارهای احتمالی را پیش بینی خود داشتم. درست است که خودت هم یقین داری در درون اجتماع اُنظُرهای درون هر کسی را خفه کرده اند ولی در مدرسه فکرت جایی برای خفقان و خفه کردن نیست. اُنظُرها را جامعه منتشرند فقط دیده نمی شوند. باز نیز به شما محترم شخصیت مدرسه پیشنهاد می دهم اُنظُرهای ایران را مورد توجه قرار دهید، ندهید هم سرنوشت شاه مستبدی می شوید که اول به فرمان و فرمول آمریکا دو حزب فورمالتیه (حزب ترقی و حزب ایران نوین) ساخت و بعد دید دو حزبی با مرام یکه سالاری شاه سنخیت ندارد تک حزبی کرد کشور باتمدن ایران را «حزب رستاخیز» و دستور دارد هر کس عضو رستاخیز نشود از کشور برود!! شما آقای بی نشان در حد و میزان تان نیست اُنظُرهای ایران را بیرون کنید. با احترام و معذرت از صراحت کلامی بنده. تشکر از شما که پندی برای بنده اید، نه محتسب و نقیب. اُنظُر.

گذری بر نظریه ها ( ۷ )

انحلال حکومت ها

نوشته ی اُنظُر  :از نظر جان لاک مشروعیت حکومت از «رضایت افراد» و بر پایه ی قاعده ی اکثریت است. زیرا اتفاق آراء از نظر وی هرگز وجود ندارد. دولتِ لاک، حکومت پول است. یعنی مبنای تأسیس آن، اقتصادی است که در آن انسان ها برای حفظ اموال و پول، به وجود دولت نیازمندند. لاک میان دولت و حکومت فرق قائل است. انحلال دولت فقط با هجوم نیروهای خارجی ممکن است ولی انحلال حکومت در فلسفه ی سیاسی لاک، حق مردم است. او بر این نظر است در صورتی که «حکومت ها از کارویژه ی (فونکسیونالیسم) اصلی خود، انحراف پیدا کنند، مردم حق دارند آن را منحل کنند. حکومت ها در اندیشه ی وی از دو منشاء ناشی می شود : یا از رضایت مردم بر شالوده ی حق و عدالت. یا از «غلبه و زور و غصب و ستمگری» بنا می شوند. در مجموع دولت لاک یک مؤسسه ی طبیعی نیست، آسمانی هم نبوده، مصنوعی است یعنی مردم آن را می سازند. لذا هنگام ضرورت می توان آن را منحل کرد. غایت دولت لاک «صلح، امنیت، رفاه آدمیان» است. و او هستی چنین دولتی را تا جایی قابل توجیه می داند که محیطی پدید بیاورد که در آن مردم قادر به درک غایات خود و رسیدن به آن باشند. رسیدن به «پاره ای آسایش ها» از مهترین غایات از دیدگاه جان لاک است. به همین علت دولت لاک نام دیگرش «دولت اجرا و ابقای حقوق بشر» است. که پایه ی بر قرارداد دارد و هدفش سعادت مادی و معنوی و با ارزش های سه گانه ی «صلح، نظم، مالکیت». در چنین دولتی طبق نظر لاک، مردم حق الغای رضایت دارند. یعنی می توانند رضایت خود را نسبت به حکومت و دولت، لغو کنند. چون به لحاظ فلسفی هیچ حکومتی حق هوس ندارد تا به دلخواه خود بر مردم حکومت کند. فرد و دولت هر دو در منظر لاک با قوانین اخلاقی و طبیعی محدودند. و به خاطر همین لاک برای مردم، هم حق ایجاد دولت قائل است و هم «حق انقلاب مردم». زیرا آخرین راه حل قضیه این است که دولت منحرف از هدف و اصول را منحل کنند. دلیلش ابن است «تحمل حکومت ناروا، خیانت به جامعه ی مدنی» است. و مردم باید از نیروی درونی طبیعی خود که «همواره برای تغییر و و برکناری» مهیا هستند، به ضد حکومت بشورند. او شورش بر حکومت ناصالح را نه تنها حق مردم، حتی تکلیف ایشان می داند. چون که طبق فلسفه ی سیاسی لاک، هر حکومتی بدون رضایت صاحبان حق یعنی مردم، حقوق مردم را پایمال کرده است و عملی غیر اخلاقی مرتکب شده است، پس؛ خود را در معرض انقلاب مردم قرار داده است. اُنظُر.

[در پاسخ به شیخ ربانی]
پاسخ کوتاه اُنظُر : سلام آقای بی نشان. با احترام و تشکر فراوان از ختم کلام  خوب تان. مرام و نشان و علم و عمل به قرآن از آن تان. آمین به دعای خیرتان.

"گفت اَدخُل فی عِبادی تل تقی
جَنَةُ مِن رؤیتی یا متَّقی"

بعد ادامه داد مولوی در مثنوی:

"کاین تعلق چیست با این خاکمان
چون سرشت ما بده ست از آسمان"

با تقدیم فرهمندترین اقبال و احترام.
اُنظُر

چرا ایران و ایرانیان را گروگان گرفته اید؟!

کاوش اُنظُر : فرض حرف تان درست! که تمام دولت های قبلف همگی نابلد، ناکارامد و بد بودند و کارنامه ی سیاه و ننگ آور از خود بر جای گذاشته و کشور را به این روز تلخ انداخته اند؛ اما شما که به یمن انتخابات مهره چین شده ی  سه سال پیش، کشور را (با تصاحب کامل سه قوه و تمام نهادهی حاکمیت) در دست گرفته اید و هنوز هم قدرت در دست شماست، پس چرا نتوانسته اید کشور را از مخمصه و پیچ و گردنه بیرون ببرید! آنقدر واضح است که نه داخل ایران، حتی بیرون آن، فهمیده بودند دولت سیزده، دولت «بیت» بود؛ یعنی گوش به فرمان و مطیع محض و متناسب با هر نوع دستور و فرمان و میان راستی ها یک دولتی تصور و تخیل می شد مورد وثوق، قابل دفاع و ارزشگرا. و تمام ساختار نظام با تمام قدرت (سایه و عیان) نیز پشتیبان شان، پس چرا ایران هچنان در وضعیتی قرار دارد که خود نامزدهای جناح راست هم، چشم در چشم مردم در متینگ های تبلیغانی خودشان می گویند اگر به پاستور بروند چنین و چنان می کنند و کشور را نجات می دهند و مردم را از گرداب سختی بیرون می کشند. مگر ادعا ندارید که دولت سیزده با تمام دولت های گذشته فرق داشته! و نمی دانم چه کرد و چه کرده، پس چرا به مردم چیزهایی می گویید که حتی ساده ترین فرد جامعه هم می فهمد دارید قول می دهید اگر قدرت برسید ایران را از این وضعیتِ به خود خودتان» «اسفبار»، نجات می دهید. شما که مدعی اید دولت سیزده طی سه سال همه چیز را درست کرده!! پس چرا در حرف های شما بوی حل مسائل و رفع مشکلات و گشایش معیشت و حتی دادن طلا و زمین و خانه و یارانه و کارت و کارهای دهن پر کن دیگر می آید!! جز این است با زبان بی زبانی دارید اعتراف می کنید دولت سیزده نتوانست کاری از پیش ببرد و یکی از  شما اگر رأی بگیرد مشکلات کشور را حل می کند. سه سال وقت کمی نبود که کارهای استراتژیک و مهم بر زمین ماند. قدّیس سازی و چاپلوسی کردن در وصف سیزدهمین دولت پیشکش تان، بگویید مگر چه مشکلاتی همچنان باقی است که خود حلّال و مُحل و مُحلِلّ!!! دارید جا می زنید. معلوم است شما با افکار بسته و پوسیده و پوچ و بدون درک جهان و ایران و ایرانیان، خود ایران و ایرانیان را گروگان گرفته اید؟! و می خواهید فقط خودتان حکومت کنید و به خیال خود، ارزش های خیالی خود را مثلاً برقرار و پایدار بدارید. اگر دولت سیزده کشور را آباد کرد پس چرا شما همچنان قول می دهید اگر پاستور را بگیرید این هفت مسئله ی مهم کشور را حل می کنید؟ پس مسئله حل نشده بود. خود اعتراف کرده اید که مشکل کشور حل نشده است. این هفت تا، که مردم را در هر ساعت و اوقات به فکر فرو برده است:

تحریم

تورم

شغل

تولید

گرانی

فساد

قیمت دلار

بیراهه نروید و مردم را با حرف سرگرم نکنید! بگویید چرا همین سه سال دولت سیزده، که تمام امور کشور در ید قدرت مطلق شما بود و حتی جهان هم بو برده بود دولتی که سر کار آمده است دولت «بیت» است و رابطه اش با آن رابطه ی مراد و مریدی است (منظورم این است رابطه ی حسنه ای برقرار است) و تمام نهادهای قدرت و امنیت، با آن دولت یکدستانه رفتار می کرد و می کند و حتی یک ساعت هم تحت فشارش قرار نمی داد و نمی دهد، چرا نتوانست این هفت تا مشکل اصلی کشور را حل کند! تمام اختیارات هم در دستش بود. طوری صحبت می کنید که انگاری این سه سال، شما نبودید که کشور را به اشغال خود درآورده اید. شما تا کی می خواهید ایران و ایرانیان را گروگانِ فکر غلط و ستیزه جویانه با داخل و خارج، نگه دارید! ماشین تبلیغ شما هرگز نخواهد توانست عده ای را مقدس سازد و عده ای را خبیث. عیب و نقص اگر بوده است که بود، این طور نبود که فقط مال قبلی ها بوده باشد، به همه بر می گردد. طرفدار دارید، خوب، حرفی نیست؟ آیا بقیه مگر طرفدار ندارند! مردم، همه با شمایند؟!! مردم ایران در یک تقسیم بندی عمومی، حداقل دو نوع فکر دارند، و در موقعیت های سیاسی و انتخاباتی برخی به راست و شاخه های آن  نزدیکترند و برخی به چپ و شاخه های آن. پس بگذارید خود مردم در کمال آزادی و آرامش، دست به انتخاب بزنند و صندوق رأی را تمام کننده و فصل الخطاب بکنند. هیچ کس جز مردم در این باره  فصل الخطاب نیستند. مردم «میزان» هستند. نتیجه ی حاصله هر چی باشد، قانونی است. چون خود نظام، گزینش فرد اول اجرایی کشورش را طبق میثاق قانون اساسی به ملت واگذار کرده است. چرا وقتی فضا را برای خود مغلوبه می بینید، همه چیز را سعی دارید برهم بزنید و تیره کنید! بگذارید آب در کام ایران گیر نکند و استخوان بر گلوی آن. سیاست، حلب نیست که آن را بتوانید آفتابه و جاجیم در آورید، سیاست، چینی بند زن، نیاز دارد. زیرا جهان زیست انسان، ترَک به دست خود انسان، ترَک، خورده است. بگذارید مردم خود تشخیص دهند حلب زن را یا چینی بند زن را. اُنظُر.

پاستور با این سه نفر به کجا کشانده می شود؟!

جنگیدن : که بدترین راه حل ها میان انسان ها است؛ کُشت و کُشتار

 

مذاکره کردن : عقلانی ترین رفتار سیاسی است؛ چون ضد جنگ است

 

دست روی دست گذاشتن : خیانت به کشور است؛ زشت ترین گروگان گیری مردم

چینی نظام چه ترک هایی دارد؟!

کدامیک از این پنج تا چینی بند زن تواند باشد؟!

کاوش اُنظُر : یکی از این شش تا، وقت های میلیاردی بیت المال را خورد و فرار کرد در رفت؛ (یعنی سوء استفاده از برنامه های تبلیغاتی از اموال عمومی در سازمان سیما و صدا یا هر جای متعلق به عموم ملت) با تمام تظاهرها و مجامله کردن هایی که کرد، حتی قرائت غلط الفاظ آیه و روایت و دادن آمار و آدرس های پراشتباه و بی وجه، یعنی آقای سید امیرحسین قاضی زاده هاشمی که متولد هزار و سیصد و پنجاه است ولی در یک اشتباه عجیب گفت بیانیه های نهضت و انقلاب را منتشر می کرد!!! یعنی در هفت سالگی مبارز علیه ی شاه بود! و این بار می خواست تالی تلو دولت سیزده باشد که سه سال کشور را به بدترین وضعیت انداخت و چاپلوسان از آن دولت دارند تقدس می بافند و فکر می کنند مردم چنین تملّقاتی را می پذیرند. عبور کنم. این فرد از مشهد یعنی آقای سید امیرحسین قاضی زاده هاشمی که رأیی هم نداشت با این رفتارش مردم را مسخره کرد و وقت عموم مردم را به سرقت برد. البته او می دانست بودن و نبودن او علی السویه بود، یعنی هیچ تفاوتی نداشت باشد یا نباشد ولی سرقت وقت ملت را کرد و آسان در رفت. این حرکت اسمی دارد که بنده پرهیز دارد بگوید. بیایم سر اصل بحثم: چینی نظام چه ترک هایی دارد؟! از نظر بنده بسیار زیاد. چک لیست می کنم در فارسی مساوی است با «بازبینه» :

- حد اقل نیمی (حتی بیشتر از نیم) از ملت دستخوش بی اعتمادی به نظام شدند.

- مطالبات صرفاً صنفی بخشی از مردم (معلمان، کارگران، کامیونداران، کشاورزان، باغداران، بازنشستگان، بازرگانان و ...) از سوی نظام همچنان بی جواب ماند. نظام بدهکار ملت شد.

- تعدادی از مردم به خاطر کمترین خطا (شامل بدهی وام، عسر در پرداخت مهریه ی زن، اعتراض در تجمعات، حتی شرکت در «اغتشاشات»، و ...) در زندان هستند اما ابَربدهکاران و فسادگران دبش و بانک و دولت و قضا و دیوان سالاری و برخی از نهادها... راحت بیرون بسر می برند.

- همچنان حصریون در حصر و زندگی کنترلی هستند بی آنکه مردم دادگاهی از آنان را تا به این ساعت دیده باشند. آنان فقط به حکم خطبه ی نمازجمعه ی آقای آیت الله احمد جنتی به حصر رفتند. آقای میرحسین موسوی و آقای حجت اسلام مهدی کروبی که نسبت به قضایای هشتاد و هشت حرف دارند.

- کشور در اثر نوسانات دلار به دلیل بی کفایتی در اداره ی کشور و دلال بازی های عده ای سوداگر، برای مردم شکننده، بی ثبات و دچار گرانی افسارگسیخته شده است و این سه سالی هم نرخ تورم مدام روی عدد وحشتناک ماند.

- میان زندگی مردم و مسئولان شکاف ایجاد شده است، با آن که مسئولان شب و روز می گویند وقت شان صرف خدمت به ملت است، اما یکباره مردم می بینند به آنان پیشوند «آیت الله» عطا کرده اند، "دکتر" خطابشان می کنند و یک شبه به مدارج و مدارکی دست می یایند که ملت عادی باید از سد کنکور و هزاران هفت خان عبور کند و آن را هم نمی تواند. اینان که طی این مدت انقلاب مشغول خدمت بودند پس کی فرصت کردند دکتری بگیرند و آیت اللهی بگیرند. مگر آن که مدرک، کشک و پشم باشد! مسئولان اشرافی شدند و مردم همچنان برای خریدن یک کیلو گوشت نزدیک یک میلیون تومانی، آه حسرت سر می دهند و سبد غذایی و سفره ی روز و شب خود را از بسیاری از کالاهای مورد نیاز بدن، خالی می بینند و اگر هم بروند بخرند باید یک گوشه از زندگی خود را تا ماه بعدی واریز حقوق ناچیز، زخمی کنند تا بتوانند یک وعده گوشت در ماه خورده باشند.

- نظام نمی گذارد در سیاست داخلی آزادی فعالیت احزاب و بیان تفکر و چاپ و نشر کتاب به آن مقیاس آرمانی که در انقلاب وعده داده شد، پیاده شود. تا حزب پا بگیرد برایش پرونده می سازند و اسمش را حزب «منحله» می گذارند! انگاری فقط حزب ها هستند که خطا می کنند. اگر یک نهاد هزاران خطا کند کسی نمی گوید بالای چشمش ابرو است!!

- تحریم به علت دو عامل (هم ستیزه جویی دشمنی سلطه جو مثل آمریکا که خواهان پذیرش تسلط خود بر جهان است و هم از سوی بی سیاستی برخی مسئولان که بلد نیستند الفبای سیاست جهانی را بیاموزند) مردم را مستأصل کرده است و معیشت و برنامه ی درازمدت هر ایرانی را مختل ساخته است، مگر «زالوصفتان» را که این عده در هر نظام و مرام و رژیمی اهل زد و بند و سوادگری اند.

- و نیز ده ها مورد دیگر از جمله مهمترین آن فساد و اختلاس در درون نظام حتی در دولت سیزده (که نظام به آن خیلی زیادی می نازد!!! و دائم دست به تملق و تعریف بیجا و تبلیغ از آن می زند) که این فسادها مردم را به سمت بیزاری جستن و از منتقدبودن به مخالف بودن سوق می دهد.

واقعاً چطور ممکن است از یک سو به حق، شهید قاسم سلیمانی (آن خفته ی شهادت دلارام و دلاویز و سربلند و مبرور جهان اسلام در خاک ساده و بی آلایش و کنار سایر مردم درگذشته و یا شهید در قبرستان) بگوید ج.ا.ا «حرم» است، ولی در همین "حرم"، وزیر و وزرا و مدیر و نماینده و قاضی و دفتردار جاهایی خاص و چندین فرد مشهور دست به فساد بزنند ولی گوشمالی نشوند و اگر زندان هم می روند برایشان از قصر هم بهتر بگذرد. این بود آن وعده و آرمان که همه ی ملت علیه ی شاه شوریدند و حالا شاهد بدتر از دربار شاه شوند؟؟!! که آن دربار فاسد پیش آمریکا و اروپا دریوزگی می کردند. نظام حقیقتاً از دید ملت، ترَک ور داشت، زیاد هم بر داشت. حالا برسم به سؤال فرعی متنم:

کدامیک از این پنج تا چینی بند زن تواند باشد؟!

این را ملت در فرداروز هشت تیر معلوم می کند که گوئیا تا شنبه مشخص می شود اسم چه کسی برای پاستور در می آید. اگر هم رقابت تنگاتنگ بود، شاید در شنبه ی بعدش. هر کدام از این پنج تا را ملت برگزید باید حرف ملت را مورد توجه قرار داد که چرا با این مقدار ترَک بر نظام، حاضر شد فلان اسم را در صندوق اندازد. صندوقی که هیچ فرد بالاتر از خود ندارد. صندوق است که حرف آخر را می زند. گردنکشی در برابر نتیجه ی صندوق، یعنی برهم زدن قاعده ی عقلی دموکراسی. بنده در مورد رأی به هیچ فردی، علنی حرفی نمی زنم اما برآوورد دارم که این سنجش به بنده می گوید قاطبه ی مردم، از میان آقای مسعود پزشکیان و آقای محمد باقر قالیباف (اگر فشارش نیاورند!!! که برود و برای همشه خود را نابود کند) اولی را چینی بند زنِ قوری نظام می دانند و دومی را قادر به دم کردن چای در قوری نظام. گوئیا پزشکیان را بیشتر پسندیده اند (قاعده ی اکثریت) ولی این را هم باور دارند اگر باقر قالیباف هم پیش بیفتد، باز هم کشور به غلتک می افتد، نه به بارو. پایان. اما آن دیگری (آقای سعید جلیلی)  اگر بر فرض به پاستور رود، بنده می گوید باید یک دوره ی جدید و بدیع پربدعت برای نظام «نام» گذاشت. برای این هر سه فرد احتمالی، آرزوی سلامتی در راه خدمت به کشور و وفاداری به حقوق اساسی ملت، می کنم. امید است بی تاب شده ها  آرامش پیدا کنند و دست از عصبانیت علیه ی نامزد رقیب بشویند. رقابت یک اصل مدنی است. باید فن این رقابت را بلد بود و بی جهت دل آشوبه نکنند که بخواهند ادای عقل کل در آورند. بنده به پاستور رفتم، اما نه کاخ «ساختمان سلمان» آنجا بلکه کنارش ساختمان انستیوتو پاستور آن انسان شادوران که میکروب شناس بود!! اُنظُر.

وحشت از رأی

تا

وضعیت کشور

کاوش اُنظُر :

وحشت از رأی :

قانون اساسی هرگز نگفته رأی مال ملت وابسته به نظام، یا تابع فلان فرد، یا طرفدار کدام جناح، بلکه به وجه مطلق و بی قید و شرط و به صورت عام گفته : آراء عمومی. مثل دو اصل  شش و نود و نه آن. در اصل شش، هم حرف الزامی «باید» آمده، و هم صحبت اتّکا و اداره‌ی جمهوری اسلامی با «آراء عمومی» زده : «امور کشور باید به اتکاء آراء عمومی اداره شود، از راه انتخابات...» و توی  اصل نود و نه نیز آمده : "شورای‏ نگهبان‏ نظارت‏ بر انتخابات‏... و مراجعه‏ به‏ آرا عمومی‏ و همه‏ پرسی‏ را بر عهده‏ دارد." بنابراین دو لفظ «مراجعه‏ به‏ آرا عمومی»‏ و «همه‏ پرسی»، یعنی گرفتن رأی از عموم مردم و نیز اختیار کشور از آن انتخاب مردم از راه صندوق رأی بودن. اینکه بیایند صحنه ی انتخابات را مصاف جنگ و لشگرکشی میان حق / باطل، یا مردم خوب / مردم بد، یا انقلابی / ضد انقلاب، جلوه دهند، از دو حال خارج نیست: یا با اصل رأی از مردم، در مبانی و نتیجه ی حاصله مشکل دارند و یا از خروجی آراء عمومی غیردلخواه خود وحشت می ورزند. چنین رفتاری هیچ نامی نداشته باشد، مخالفت با روح این دو ماده ی قانون اساسی است که بر تمام مردم جاری است، نه بر عده ای از مردم. همه ی مردم حق رأی دارند. که امسال بالغ بر شصت و یک میلیون نفر شرط سنی رأی دادن را دارا هستند. پس فقط یک شرط دارد و آن هم شرط سن رأی دادن. هر ایرانی با هم منصب و مقام و طبقه و دسته و سلیقه و عقیده و مرام و ایمان و کیش و مذهب و قومیت و زبان و رنگ و لهجه از حق رأی یکسان برخوردار است و می تواند نظر خود را به عنوان هر «یک رأی ، یک قدرت» اعمال کند. در اسم «همه‏ پرسی» هم نام و لفظ "همه" آمده است، نه "یک عده". اینکه برخی خود را اختیاردار، پندار می کنند، فقط ناشی از این است خود را از بقیه ی ملت سرتر می دانند و با خودحق پنداری، میان مردم شاغول و تراز و مرز می کشند. این اسمش وحشت از رأی است. می خواهند فقط آنچه خود می پسندند بر سایران تحمیل کنند. ملاک، عموم مردم اند. امروز خود این عموم، تصمیم ساز بزرگ و نهایی اند. آنان هستند که معلوم می کنند کدام فرد حق نشستن بر ساختمان سلمان در پاستور را دارد. حقی خداداد که انقلاب اسلامی با ظفر بر شاه به محیط ایران ارمغان داد. این حق را با انواع انحصارات و استبدادات نباید محدود و مخصوص و آپارتاید کرد.

وضعیت کشور

اما وضعیت کشور. بنده با توجه مواضع دو نامزد از سه نامزد سه ضلعی (چپ مذهبی / راست افراطی / راست نوگرایی) وضعیت کشور را ترسیم می کنم. از دید بنده این سه ضلع به ترتیبی که برشمردم آقای مسعود پزشکیان ضلع چپ مذهبی قرار دارد، آن دو دیگر آقای سعید جلیلی ضلع راست افراطی و آقای باقر قالیباف ضلع راست نوگرایی. روی مواضع سیاسی و مبانی فکری آقای پزشکیان نمی روم، چون او ادعا نکرده است دولت سیزده را ادامه می دهد. او منتقدانه وارد صحنه شد و حرف هایی از زبان بخشی از مردم زد که حتی یکی از افراد ستادهای رقیب (محسن منصوری مسئول ستاد سعید جلیلی) در یک عصبانیت شدید (که ناشی از افکار افراطی جریان سعید جلیلی است) از لفظ «پسماند» استفاده کرد. حتی آقای علیرضا سلیمانی، سردبیر رجانیوز (متعلق به آقای میثم نیلی برادر آقای مقداد نیلی داماد دولت سیزده) گفته: رأی حامیان آقای قالیباف «یک مشت رای حرام در نقش پیاده نظام ستاد پزشکیان" است. عبور کنم. این جور حرف ها ناشی از استیصال است. اما خود دو نامزد، آقایان به الفبا : سعید جلیلی و باقر قالیباف حرف هایی زدند که جمع بند حرفشان و ثمر دیدگاه شان می تواند این باشد :

بر اساس تز باقر قالیباف : کشور به یک مدیر دارای عملکرد و کارکرد نیاز دارد. ساحل مکران پایتخت دوم می شود (الگوگیری باقر قالیباف از شهر کیپ تاون آفریقای جنوبی و بمبئی هندوستان) جوان خانه می خواهد و او به جوان، دو ساله رایگان خانه می دهد. دویست متر زمین به خانه به دوشان سند می زند که خانه بسازد. ایران را با روش گفت و گو از بن بست نجات می دهد. باتجربه ها را سر کار می آورد. بیمه و بانک را درست می کند. شغل و تولید ایجاد می کند. اینترنت را رشد می دهد. پذیرفتین «گروه ویژه اقدام مالی مشترک» (همان مخفف : FATF) را موافق است. شرق را دیوار می کشد تا در داخل شغل برای جویندگان کار ایجاد کند. چون دوازده سال شهردار تهران بود ایران را مانند تهران می کند. عبور کنم. همه ی این تزها و وعده ها نشان می دهد از دید آقای محمد باقر قالیباف کشور در وضعیت خراب قرار دارد که به دست وی آباد می شود.

بر اساس تز سعید جلیلی:  کابینه ای با برنامه تشکیل می شود. از تجربه ی دولت سایه ی یازده ساله اش بهره می گیرد. معتقد است کلاً حد و میزان و وسعت یک جهان برای او فرصت است که می خواهد آن را جهش دهد، یعنی به صورت پرش فوری به چندین پله، ایران را ارتقاء دهد. مثل کسانی که کلاس یک را جهشی می رفتند کلاس پنج. برای بیکاری طرح دارد. برای احیای کارخانه تجربه از خود دارد. چون مدتی در تیم مذاکره بوده، قول داده برجام را حل کند. سرسخت بر این باور است تحریم را راحت بلد است دور بزند. گشت ارشاد را نمی دانم چه موضعی گرفته. نیز کشف حجاب را. بر این تز است که با بودن او انقلاب سر جای اصلی اش می ماند. خواهان آوردن نیروهای ارزشی و پایبند به نظام به دایره ی قدرت است. خودش چون در عصر آقای محمد احمدی نژاد با حکم وی ریاست شورای امنیت ملی را عهده دار بود، اطمینان دارد جهان را می شناسد و بلد است در برابر آن چه کند. مهترین محور حرف هایش این است که در هر مسئله ای می گوید: دو دیدگاه وجود دارد و برای دیدگاه خود ارزش و حقانیت قائل است. در کل خود را عقل کل جلوه داده است، چون اغلب موارد گفته این او بوده که دولت سیزده را خط می داده و برنامه می داده و حتی پیشنهاد جابجایی افراد را را بر آن دولت اعمال می کرده. پس او خود را برحق می داند که این سه سال گذشته را تعقیب کند. و با زبان خاص این را رسانده که کشور در وضعیتی قرار دارد که فقط او ناجی آن می باشه.

و حرف اُنظُر : اینک بار دگر بر اساس جمهوریت، عموم مردم چنان قدرت و فرصتی پیدا کردند که صندوق را تمام کننده بدانند، اینکه آیا از آن شصت و یک و خورده ای میلیون نفر رأی دهنده، هجومی می آیند یا معدود، هنوز بدرستی معلوم نیست. نظرسنجی های محافلی هم چندان ثقه نیست. بنده بهتر را آن می داند مردم رأی دادن را این بار از رأی ندادن نافذتر بدانند. گویئا گفتند تا ظهر فردا رسماً اعلام می شود کی برنده شده است یا به دور دو رفته است. هر که هست، باشد، چون رأی ملت شرف دارد و شورای نگهبان (که به باور جناح راست عِدل عَدل هستند) این نامزدها را معتبر و محرز از لحاظ سلامت صلاحیت، اعلام کردند. پس رأی عمومی را باید محترم شمرد. کشور در هر شرائطی خدمتگذار صادق راسخ دانای مسلط بر محیط کار و اداره ی مملکت می خواهد تا پس از کسب جواز نشست بر میز پاستور، اسیر باند و جمود و انحصار و فساد و شاخ به شاخ با احزاب و نابودی گرایش ها و متضاد با دانشمندان و درگیر با جهان، نشود. خودش فکر سازنده داشته باشد و متفکران توسعه گرا و نیروهای رشدمحور را میدان دهد. هم به دانش تن دهد و هم ارزش های تمدنی ایرانی و فرهنگ مترقی اسلامی را تقویت نماید. اُنظُر.

متصدیان دو عنوان «قدس»

کاوش اُنظُر : دو نفر، هر دو اهل مشهد، هر دو متصدی «قدس»، هر دو آدم خوب و بزرگ و فروتن. یکی "آستان قدس" و دیگری "سپاه قدس" به ترتیب : حجت اسلام آقای احمد مروی و سردار سپاه آقای اسماعیل قاآنی در انتخابات اخیر، جلوی چشم ملت خلاف قانون و ضد عرف رفتار کردند. از خلاف شرع خبر ندارم، چون در این زمینه داوری کردن بشدت، احتیاط نیاز دارد. چرا رفتاری خلاف قانون و ضد عرف؟ اول شئوون دو تا قدس را عرض کنم، سپس به نقد رفتار بپردازم:

قدس مشهد  : مال همه ی ایرانیان است، حتی متعلق (علاقه ی خاطر) به شیعیان و مسلمانان و دینداران سایر ادیان. این حرم جای خرج جناحی نیست. این قدس، باید در خدمت معنویت باشد؛ بدون ذره ای تمایلات جناحی.

قدس بیت المقدس : مال مِلکیت فلسطینان است و نیز قبله ی اول مسلمانان. این بیت مقدس بیش از هفتاد سال به اِشغال ارتشی در آمده که در ظاهر می گوید یهود است، ولی دروغ می گوید و از طریق یهود، به قدرت و تسلط فکر می کند. و هم اینک مردم موجود در نوار غزه را چندین ماه یکسره قتل عام می کند و بر مردمی که در شهر قدس زندگی می کنند نیز، بشدت حکومت نظامی و سرکوب پیش گرفته است. این قدس به علت گرفتارشدن، باید از چنگال اشغالگری آزاد شود و همین است که سپاه قدس، در ایران تشکیل شده است.

حالا نقد : اینان دو نفر حجت اسلام آقای احمد مروی و سردار سپاه آقای اسماعیل قاآنی اما این مسئله را نادیده گرفتند و هر دو وارد سیاست شدند (که اکیداً منع اند طبق قانون و حتی دستورها) این دو با هدف محرزِ شکست دادن حتمی آقای مسعود پزشکیان، جلسه ای در درون حرم رضوی تشکیل داده بودند تا از مقام و موقعیت خود، سوء استفاده کنند، بلکه بتوانند دو نامزد به ترتیب الفبا : آقای سعید جلیلی و آقای باقر قالیباف را متقاعد کنند برای خطری چون به پاستور رفتن احتمالی مسعود پزشکیان، یکی به نفع دیگری منصرف شود (نمی دانم قصدشان کنارکشیدن کی برای کی بود) این کار این دو نفر، واقعاً مورد نقد، و لازم به تشرگرفتن از سوی ملت است.

آقای حجت اسلام احمد مروی شما متصدی آستان قدس شدی که آنجا را محیطی منبسط معنوی و عمومی نگه داری، نه جناحی. یک سانت از فضای آن حرم، یک ریال از نذور آن حرم، یک ثانیه از اوقات آن حرم، هرگز نباید خرج یک جناح شود. این کار شما در درجه ی اول برونرفت از حوزه ی مسئولیت است و در مراحل بعدی فروافتادن در گرداب جناح گرایی که برای حرم سمی سهمگین و مهیب است. برای شخص شما، نه فقط احترام، حتی اهمیت قائلم. از این اشتباهی که مرتکب شده ای و حتی نتوانستی به هدف برسی، خود را اصلاح کن و تا وقتی متصدی قدس رضوی هستی به اخلاق این تصدی پابندی بورز. حرم را حرم همه دان نه فرصتی برای صرف هدف جناح.

آقای اسماعیل قاآنی شما متصدی قدس شریف شدی که برای رهایی آن بیت مقدس، به مدد مبارزین فلسطین بشتابی. در حالی که همین روزها غزه ای ها آماج حمله و آوار و آوارگی و بی غذایی اند و نان و آب ندارند شب، سیر سر بر بالین بگذارند، شما از تهران بلند می شوی می آیی مشهد تا برای شکست مسعود پزشکیان، آن دو نفر را تبدیل به به نفر بکنی که در رأی، بر رقیب غالب شوند، درین هدف هم شکست خوردید، زیرا هیچ کدام حرفت را نگرفتند. از خودت بپرس در حالی که مردم غزه گرفتارند و حتی بخشی از مردم ایران پول مسافرت زیارت مشهد را ندارند، خودت چگونه به مشهد آمدی و رضا دادی قصد جناحی ات را پیش قبر امام رضا (ع) برملا کنی. هزینه و وقت و حوصله ی این سفرت را چگونه حساب کردی. یقین کن در این آزمون باختی. یادت بیاورم که جای مقام چه انسان بی مانندی نشستی که بال می گشود برای تمام جناح ها قاسم سلیمانی شهید آرمیده بر خاک ساده در قبرستان عمومی کرمان مثل همه ی قبرهای ساده ی مردم. حالا شما به جای این که آدرست را این روزها در جبهه ی مقاومت بدهند!! می آیی مشهد برای شکست پزشکیان. عبرت بگیر ای برادر باتقوا و مبارز و دلسوخته و خاکی و نافذ و دارای سوابقی درخشنده و پاکیزه در مغز امنیتی سپاه. قاآنی بزرگ و متقی اسماعیل دورنت را ذبح چه جیزی کردی؟! هان! هشدار! هوشیار شو. از این خطای بزرگ خودت را بیرون بر. قاآنی، تا وقتی قاآنی عظیم قدس است که آن جایگاه رفیع را خرج قدس کند نه جناح. زِبری حرفم را به حساب زبَری عالی خودت دان که مولا امام علی (ع) یادمان داده حرف حق را می شود حتی در وسعت «داد» بیان کرد. نزد بنده انسانی بزرگ بوده ای، مرد شرف، فن شهامت، فرد نظریه پرداز بوده ای. اینک این شائبه را از خودت دور کن اخوی معنوی ما. آن قدس را به این قدس، یپوند بزن، اما نه برای یک جناح، بلکه برای عموم. اُنظُر.

ثروتمندی و ثروت اندوزی

کاوش اُنظُر : مودی دیروز باز نیز پس از پیروزی در انتخابات هفته ی پیش هند، گفته «به غرب فکر کن» را سیاست خود قرار می دهد. این نخست وزیر هندویی مذهب هندوستان یعنی "نارندرا مودی" از ده سال پیش تا کنون همچنان نخست وزیر هندوستان ماند؛ چون حزب او «بهاراتیا جاناتا» (در فارسی می شود : حزب مردم هند) با رأی اکثریت پیروز پارلمان صاحب قدرت می شود. یعنی طبق چارچوب دموکراسی چندحزبی پارلمانی، رهبر حزب پیروز، مستقیماً نخست وزیر می شود. عبور کنم. حالا، سنگ بنای سیاست «به غرب فکر کن» چیست که او باز نیز شعارش را ساز کرده است؟ حتماً می دانید. اما اگر احیاناً نمی دانید (منظورم این است از این سیاست خبر ندارید) عرض می کنم. چون دفعتاً تصور می شود این استراتژی یعنی غربگرا شدن، یا نگاه تقلیدی و پیروی به تفکر اروپا و آمریکا دوختن. اما منظور مودی این نیست. گرچه او یک مسلمان ستیز افراطی است و حقوق فردی مردم هند را محدود ساخته است و با کلیت غرب و حتی اسرائیل اشغالگر دوست نزدیک و ستاینده است، اما در این سیاست، منظورش ادامه ی دوختن اولویت اقتصاد هند به بازار کشورهای سمت غرب هندوستان است؛ یعنی ایران امارات قطر عربستان و تمام کشورهایی که به ضلع غرب کشور هند جای می گیرند. زیرا بازار گشاد، زراندوز، پراشتها، حتی نیازمند دارند. مودی پیشرفت هند را در گرو تجارت با کشورهای غرب هند قرار داده است. حالا با این توضیح مقدمانی برگردیم ایران که مردم آن می خواهند جمعه ی پانزده ی تیر، از بین دو نامزد منتخب راه یافته به مرحله ی دوم رأی گیری، یکی را به پاستور فرستاده، و در ساختمان سلمان بنشانند. آقایان به ترتیب الفبا حتی به ترتیب میزان بیشتر رأی در مرحله ی اول: آقای مسعود پزشکیان آقای سعید جلیلی. هر دو، دو نماد دو تفکر مطرح در سیاست ورزی ایران.

ملت جیب دارد. باید جیب پُر داشته باشد. چون هر فرد تا جیب نداشته باشد نمی تواند اقتصاد خود و اهل خانه ی خود را بچرخاند. حکومت هم باید جیب داشته باشد همان خزانه ی ملی. یوسف (ع) هم وقتی قدرت را در دست گرفت و به عنوان پیامبر سیاست ورز، «عزیز» مصر شد، بالاترین راه حلش ذخیره ی ثروت و کالا و تجارت بود، تا بر قحطی قطعی و احتمالی فائق آید. عزیز عنوان قدرت اجرایی برتر بود در کنار عنوان فرعون که پیشوند پادشاهان مصر و نماد خدا ! و خدایی کردن ! روی زمین بود. «عزیز» یعنی نفوذناپذیر. فقط خداوند، عزیز مطلق است بس. بقیه، هیچکس، نمی تواند عزیز باشد یا بماند؛ چون به هر حال از یک جایی (نفس درون، نفوس بیرون) بر او نفوذ می شود. عبور کنم. جیب ملت  جیب حکومت، باید سمت ثروتمندی برود، نه ثروت اندوزی (مال، مقام پرستی) ملت و حکومت بی ثروت، ملتی و دولتی گرسنه وابسته و تهیدست اند. پس اقتصاد در سیاست، همواره باید اولین کار هر دولتمرد باشد.

حالا از خود بپرسیم اقتصاد ایران تب دارد یا تب ندارد؟ اگر ندارد خوب به تقدس سازی ادامه دهند بگویند اوضاع چقدر قشنگ نرمال است و ملت چه حد بی مسئله و بی مشکل شده است. اما اگر تب دارد، تب علامت چرک است  که یا مخفی مانده (توسط عوامل قدرت یا کنترل اخبار پشت پرده برای دور نگه داشتن از ملت) و یا دُمل آن، بیرون زده، فسادش به بالای زخم فوران کرده است، ملت جراحی آن را طلب می کند. هر گونه باشد، اقتصاد کشور و مردم باید گردش داشته باشد، رکود اقتصاد به انواع مرض های بی درمان منتهی می شود آبگیر را هم گنداب می کند  که کم کم ملت را به عجز، عقب ماندگی می کشاند. روزی سر درس یکی از اساتید در بجنورد مطرح شده بود در اروپا (گمانم انگلستان بود) روزی برای رونق اقتصاد خود فکری (مکر در اقتصاد) به سرشان زد. آن این بود به فرهنگ چین پرجمعیت میلیاردی نفوذ کنند و به آنان زیرکانه بقبولانند اگر فقط یک سانت به طول لباس روپوش خود اضافه کنند، چقدر به اندام تقرییاً چاقشان جور در می آید و بهتر نشان داده می شوند. می دانید این سیاست چه کرد؟ خیاط های انگلستان را حیات دوباره داد و صنعت نساجی انگلستان را روی پای خود ایستاداند.

اینک باید دید این دو کاندیدای مورد اعتماد دو سوی ملت (یکی از چپ مذهبی و دیگری از راست پایداری) کدام یک اقتصاد ایران را ثروتمند می کند و کدام یک کشور را به دست باندهای ثروت اندوز می دهد که فساد کنند و در امان باشند و قوه دادگاه هم کاری به کارشان نداشته باشد. باید دید کدام از این دو نامزد، نظر و رأی مجدد آن سی و نه درصد شرکت کنندگان مرحله ی اول را، باز هم به سمت خود می دوزد و برای آن شصت و یک درصد مردمی  که (به هر علت و دلیل موجه یا ناموجه) پای رأی نیامدند و شهروند این مملکتند و کشور هم ملک مشاع (مشترک) همه ی ایرانیان است، برنامه ی جذبشان را دارند یا نه. آیا کدام یک از این دو نامزد، ایران را به اقتصاد جهان وصل می کند و کدام یک اگر مورد اقبال مردم قرار گیرد، ایران را ممکن است بسته تر نگه دارد. کدام یک پهنای باند اینترنت را پهن تر می کند و کدام یک آن را مسدودتر. کدام یک شاید اهل گشت ارشاد شود و کدام یک ارشاد کردن مردم را با این وضع غلط می داند. کدام یک در عمل خود درون سیستم و ببرون سیستم خود پاکدست بوده است و با فساد اقتصادی مقابله کرده است و کدام در این مسئله عاجز مانده است یا در مبارزه با فساد تبعیض نموده است. کدام یک فهم باز از جهان و ایران و اسلام دارد و کدام یک فهم بسته و منحصر به خود. یا اگر هر دو، فکری باز دارند، کدام یک امروزی تر می اندیشد و در مصاف مسائل جهان، قدرت کلام نافذتری دارد. باید دید چه کسی عین "منوچهر اقبال" کاشمری می شود که شاه با نخست وزیری او بود ساواک را ساخت و به جان منتقدان و مبارزان و حتی کمونیست های ایران افتاد و همه را قلع و قمع کرد و تا اتاق خواب مردم را هم می گشت که چه اعلامیه ای دارند. عبور کنم. این راه و این ملت. تشخیص ملت هر چی بود این ترجیحی است که خود خواستند. چون فضای رأی آزاد به طور کامل برایبرگزدین یکی از دو نماینده ی اصلی دو فکر مهیا است. بنده هرگز بنا نداشته و ندارم بگویم کی باشد. ملت هر که را پسندیدند. باید تابع قاعده ی دموکراسی بود هر چند آن قاعده به تفکر هر کس زاویه پیدا کند. جمعه ی پیش رو، آیا قاطبه ی سیصد و شصت درجه ای ملت می آید؟ یا قائمه ی نود درجه ای آن؟ و یا حتی زاویه ی چهل و پنج درجه ی آن، بنده نمی دانم. فقط باید دانست حتی با یک رأی بیشتر، یکی از این دو، به پاستور می رود و ساختمان سلمان پاستور شرقی را تصاحب می کند که آیا در لای آن همه کارهای دشوار و گره گشایانه ی پیش روی نهاد ریاست جمهور، بر بن بست کوچه ی اختر !! پاستور شرقی در تفکر انقلابی آرمانی آزادگرانه ی نهضت اسلامی مردمی، سخت تر می گیرد!!! یا آن دو را آسوده تر!! می سازد. اُنظُر

 

چرا سپاه در شهرها و روستاها دخالت دارد؟

علت ۱ : وقوع جنگ

علت ۲ : شورش‌های داخلی دهه‌ی شصت

علت ۳ : باقی ماندن مشیء مسلحانه‌ی گروه‌ها

علت ۴ : تأسیس بسیج مستضعفین

علت ۵ : مکتبی - انقلابی بودن نهاد سپاه

 

چرا سپاه در شهرها و روستاها دخالت دارد؟

علت ۱ : وقوع جنگ

علت ۲ : شورش‌های داخلی دهه‌ی شصت

علت ۳ : باقی ماندن مشیء مسلحانه‌ی گروه‌ها

علت ۴ : تأسیس بسیج مستضعفین

علت ۵ : مکتبی - انقلابی بودن نهاد سپاه

علت ۶ : اعضای اولیه‌ی سپاه

علت ۷ : ارتباط سیاسیون با سپاه

علت ۸ : تمایل مردم به رابطه با سپاه

علت ۹ : مأموریت بحرانی به سپاه

مقصد شریف با کدام شیوه‌ی صحیح؟

امام خمینی رحمت الله در کتاب "شرح جنود عقل و جهل"ص ۳۱۲ تا ۳۱۵ مطلبی دارد بس‌مهم، با عنوان "رِفق و مُدارا" که چکیده‌اش را می‌توانم این طور برداشت کنم. عبارات داخل گیومه "..." همه از آنِ قلمِ امام است :

 

اول

بر "مَدخلیتِ کامل" رِفق و مُدارا در "انجام امور" دست گذاشت؛ و این تفکر امام، وسعت دارد درین اثر؛ بسا که در "معاشرت با خلق" باشد؛ یعنی تدبیر امور دنیا. و چه بسا "راجع به امور دینی و هدایت و ارشاد" مردم.

 

دوم

روی امر و نهی (معروف + منکر) هم آن را دخیل می‌داند؛ یعنی ارشاد و حذردادن باید بر پایه‌ی مدارا باشد و از رِفق و حُسن برخورد، مایه یگیرد.

 

سوم

بر  همین اساس امام  معتقد است در "ریاضت نفس و سلوک الی الله تعالی" انسان باید اول اهل رِفق و مُدارا باشد. استناد امام به این حدیث است که "رفق میمنَت دارد و خُرق و عُنف، شُوم است" رِفق چیست؟! معلومه خا، مساوی هست با نرم‌خویی. مدارا چیست؟! معلومه این هم؛ برابر است با معاشرت نیکو و تحمّل دیگران. ( اینجا )

 

چهارم

می‌رود روی آثار این اصل، که اگر بر فرض کسی بخواهد مثلاً "با شدّت و سلطه" کسی را به اطاعت وا دارد، امکان ندارد زیرا "قلب او همراه" نیست. مثال هم می‌زند امام، این مثال: "فتح قلوب از فتح ممالک بالاتر است". حتی "فتوحات اسلامیه در اثر فتح قلوب نظامی اسلامی بوده و اِلّا با عِده و عُده این پیشرفت غیرممکن بود."

 

پنجم

بالجمله چارچوب رِفق و مُدارا در نگاه امام رحمت الله، به عنوان یک شیوه و عقیده "در پیشرفت مقاصد، از همه چیز مؤثرتر است." بهترین نمونه برای این عبارت و تفکر آن حضرت، همان خُلق عظیم پیامبر اکرم صلوات الله است که دل همه را نرم می‌کرد، سپس مکتب را در قلب می‌نشاند. لذاست که درین کتاب برای مقاصد دینی مانند "ارشاد و هدایت مردم" اصل مدارا و رِفق از "مُهمات" شمرده شده است که "بدون آن، این مقصد شریف" طی نخواهد شد.

 

چرا نباید هر سایتی را باز کرد؟!

حد کم به دو علت. اینک برمی‌شْمُرَم:

یکم. علت اخلاق دینی:

دین به ایمانوردان به‌آسانی اجازه نمی‌دهد که بر هر کاری دست یازند. ورود به هر سایت، زیان اخلاقی دارد. گاه آنقدر مسائلِ زرد در سایت‌ها هست که انسان باید شرم کند حتی ثانیه‌ای در آن درنگ و مکث کند؛ درنگ همانا و بیراهگی همانا و خسران همانا.

 

دوم. علت اخلاق حرفه‌ای:

لابد مُخبر هستید سایت‌ها اغلب دام و تور برای بازدیدکنندگان هستند؛ صیدشان چندین چیز است که من ورود نمی‌کنم. اما یک آدم حرفه‌ای و زیرک، هرگز خود را در دام این صیادان سارق! نمی‌اندازد. برخی ازین سایت‌ها با شگرد فریب تیتر می‌زنند؛ در تیترِ خبر، خواننده را با جمله‌ی پرسشی و تعجبی و بدون تصریح اصل خبر، تحریک می‌کنند تا طرف دست به بازکردن آن پست بزند که کنجکاوی کند ببیند چی هست، اما واقعاً در آن ارزش خبری وجود ندارد. هدف اصلی آنان، نه خبر و اطلاعات دادن، که به نمایش گذاشتن تبلیغات فریبنده‌ی‌شان است. یعنی با فکر تجاری، تور پهن می‌کنند برای مخاطبان احتمالی. دیگر این که بدذاتی برخی سایت‌ها این است که در تَه یا گوشه و یا جاهایی مخفی‌تر از سایت، ویدئویی تبلیغی جاسازی می‌کنند که بدون رضایت و یا اختیار شما، خودبه‌خود دانلود می‌شود و این کار باعث سوختن بخشی زیاد از بسته‌ی اینترنت یا هزینه‌ی وای‌فای شما می‌شود بی آن که از چن باخبر بوده باشید. پس؛ برای درهم کوبیدن چنین شگردهایی، اساساً به سمت بازکردن چنین سایت‌هایی نروید که هیچ ارزش و حقی برای مخاطب قائل نیستند. گفته باشم. ۲۷ بهمن ۱۴۰۲ دامنه توحید.

 

خدا خدا می‌کنیم که

تقریباً همه با این عبارت آشناییم. مفهومِ "کاشکی" در آن پنهان است؛ نوعی آرزو برای وقوع. هم برای نَعت و نِعمت است و هم واسه‌ی نفرین و نفرت. البته به انضمام نقمت و لعنت. بله؛ درست حدس زده‌اید وِرد زبان هم شده است. با این عبارت، خداوند بزرگِ قادر را میانجی مسئله‌ها می‌کنیم. حالا می‌روم روی مثالات که مطلب راحت هضم شود نویسنده یا گوینده چه اراده کرده است:

 

مثلاً

خدا خدا می‌کنیم که سرش به سنگ بخورَد و خودش روزی بفهمد دارد راهِ کج می‌رود.

 

مثلاً

خدا خدا می‌کنیم که خواستگاری‌اش ختم به خیر شود؛ چون همه با چنین پیوندی یا رُک مخالفند یا رو در رو مسئله دارند.

 

مثلاً

خدا خدا می‌کنیم که کاشکی باران بیاید زراعت وسیع امسال ما نخشکد تا خرج کربلا و حج و زیارت مشهد مقدس در آید.

 

مثلاً

خدا خدا می‌کنیم که انقلاب ما ختم به خیر شود و به انقلاب مهدی ع بپیوندد تا غیب و ظهور با هم جوش خورند.

 

خلاصه؛ خواستم رسانده باشم میان زبان مردم با کاش و آرزو یا لعن و عَوعَو!! ربط است. مردم میانجی‌گرانه بین سه ضلع مسئله و خود و خدا نوعی دعا، پنهان یا عیان می‌کنند. این نشان می‌دهد در طول زمان، رجوع به مبداء اَقدسِ آفریننده، همآره وجود داشته است. حالا من خدا خدا می‌کنم که مردم مؤمن و خداپرستِ خداترسِ خدادوست از فرهنگ دینیِ قشنگِ "خدا خدا می‌کنیم که..." هیچ وقت دست برندارند و همیشه خدا را وارد و ناظر و دخیل مؤثر امور خود بدانند. بگذرم. دامنه‌ی توحید.

 

طی‌‌الارض چیه؟ طی‌اللِسان چیه؟

کرامات شِمّه‌ای از اهل کمال یا فرد کمال‌یافته است، وقتی مسیر جغرافیایی با سرعت و حیرت‌آور پیموده شد، حتی راه روی آبراه که چند فرسخ طیِ وقت اندک، طی شود این طی‌الارض است.ولی برو بالاتر هستند وارسته‌های والِه که طی‌اللِسان هم دارند. پارسایانی که خواندن قرآن را در کمترین وقت به ختم می‌بَرند. مگر آوازه‌ی مرحوم آیت الله حسنعلی مقدادی اصفهانی نخودکی را نشنیده‌اید؟! من مشهد مقدس زیر پای سنگ قبرش زانو زدم.

 

سنگ قبر مرحوم آیت الله نخودکی

حرم امام رضا (ع). ارسالی مسعود دارابکلایی مشهد

 

نقل است مرحوم نخودکی این هر دو طی را یکجا داشت. هم ارض و ه لسان. زندگی‌اش در فقر مطلق گذشت؛ در چهار فرسخی مشهد مقدس. او توی یک دِه بود توان اجاره در مشهد را نداشت. عصرها به حرم می‌آمد. نمازش را می‌گُزارد، آنگاه به دِه باز می‌گشت. این چهار فرسخ راه را طی‌‌الارض می‌کرد و همان ساعات، طی‌اللسان هم می‌نمود؛ نصف قرآن را در راه رفت قرائت می‌کرد. بقیه را در هنگام برگشت. این می‌شد ختم قرائت. اگر کرامات محیّرالعقول و خارق‌العاده است اما به قول بزرگان دین انکارش هم سادگی است و کاری از سوی اهل انکار.

 

رونق جادو جنبل

امروز در ستون روزم می‌خواستم برین شعر، تعلیقه بنوسم. این: "بر احوال آن مرد باید گریست / که دخلش بود نوزده، خرج بیست" اما دیدم مسئله‌ی دیگر چاق و چلّه‌تر شده است. این: گویا فردی مدعی شده است دو کتیبه‌ی دالان شرقی مسجد عتیق اصفهان، "باطلُ السّحر" می‌باشند که به امر شاه‌عباس توسط شیخ بهائی نگاشته شدند.

 

باری؛ شیّادی در محیط ایران کاری روتین شده است، زیرا خرافه زورش از منطق و عقیده بیشتر و جاذبه‌اش شدیدتر است و کسب و کاسبی با آن سهل‌تر. روزی روزگاری چاه قنات کشاورزی روستای جمکران قم را که آب محصولات زراعی و مثمرات انار را سیراب می‌ساخت، دهنه‌ای برای انداختن کاغذ حاجات و نامه‌ی احتیاجات نزد حضرت صاحب عصر و زمان امام مهدی موعود ع جا زده بودند؛ حالا که آن دهنه چند سالی‌ست مسدود و حصار شده است برخی دارند برای خرافه‌دوستان، پله‌ای می‌تراشند. بخوانید چاله و چوله‌ای. خود کارشناسان فن می‌گویند متن روی دو کتیبه‌ی آن دالان، فقط اطلاعاتی درباره‌ی دادن مالیات در آن زمان بوده است.

 

سِحر کجا بودُ باطل‌کننده آن کجا. برخی فکر می‌کنند سِحر و جادو جنبل با پرَگ دودکردن دعانویسان شیّاد، باطل و از میان بُرده می‌شود. این بردگی است؛ بردگی از نوع خُرافی. نیز استثمار است، ثمره‌گیری مالی از جیب افراد کلافه و زودباور و گرفتار. دامنه‌ی توحید.

 

گاه باید در نگاه، درنگ کرد

شاید دهها بار از سمت بست شیرازی وارد حرم امام هشتم ع شدید، یعنی از همان خیابانی که موزه‌ی نادرشاه دارد. اما لابد آن لحظات، جوّ معنوی نزدیک‌شدن به حرم، شما را گرفته و اصلاً نیم‌نگاهی هم، به دوش چپِ خود نکردید که مدرسه‌ی صالح ابوصالح مشهور به «مدرسه نواب» را به نظاره نشینید. درست وصل به بست است. تردید ندارم ازین پس به مدرسه‌ی علمیه‌ی نوّاب چشم خواهید دوخت. مدرسه توسط مرحوم ابوصالح رضوی ساخته شد؛ همو که مدت‌ها نقیب و نائب سادات و مُتولی روضه‌ی منوره‌ی رضوی بود، یک مَنصب مقدس که علما و فقها بدان نائل می‌شدند. خلاصه این که؛ این مدرسه در مشهد مقدس بسیار بااهمیت است و در خود بزرگانی را جا داده بود: آیت الله مطهری، آقا خامنه‌ای رهبر معظم، علامه محمدرضا حکیمی، بدیع‌الزمان فروزان‌فر، ادیب‌نیشابوری. با اساتید شهیری چون حاج شیخ هاشم قزوینی و حاج شیخ مجتبی قزوینی. و نیز در مبارزات علیه‌ی شاه، پایگاه انقلابیون شده بود مثل شهید حجت‌الاسلام هاشمی‌نژاد که در صحن آن بارها سخن سر داد. آری؛ گاه باید در نگاه درنگ کرد. اطراف خود را خوب باید با مکث دیدُ سَرسری سیر ننِمود.

 

ناف

بله ناف. می‌خواهم چیزی خیلی پیش‌پا افتاده بگویم که زین پس همَش با دیدن و حتی فکرکردن ناف، یاد مادر بیفتید و احتمالاً دامنه را هم دعا (البته که دعای خیر) فرمایید. کافی‌ست هر بار ناف خود را می‌بینیم و درون آن را در حمام از پیچش مو و پشم و تجمع غبارها پاک می‌کنیم، یاد مادر خود کنیم. همان موجود بی‌همتای هر کدام از ماها، که لفظ ایثار فقط با کار آن گوهر یکتا، معنا یافت. تا ۹ ماه 🌒 که در رحِم شکمش بودیم با لوله‌ی بند ناف، از خون سرخ خود به تن ما شبانه‌روز بی‌وقفه خون رساندند (بخوانید کالری، ویتامین، پروتئین و مواد معدنی و آلی و کانی دادند) و آنگاه که ماها را زادند، بازهم از خونِ خود تا دو سال در کام ما نوشاندند؛ این بار نه سرخ، که سفید. و شیر، همان خونِ مادر است اما خدا آن سفید کرده است که نوزاد از رنگ سرخی خون، نهراسد. پس پدر در منطق من برای «به کار آوردن» است و مادر برای «به بار آوردن». تمام. پس ناف را مُساوْ با یاد مادر گیرید. درود دارید.

 

منظور از لا اله الّا الله

آن روز که از مکه ندای اسلام از سینه‌ی پیامبر اکرم ص برخاست و شعار لا اله الّا الله به گوش جان‌ها رسید که اگر این اعتقاد را داشته باشید "تُفلحوا" می‌شوید، منظور فقط نفی خدایان دروغین مکه و اکناف آن نبود بلکه "لا" بر همه‌ی بُتان بود چه بُت‌های هُبل و عُزا و لات و چه خدایانی با اسم و رسم‌های دگر بلاد. در کهن‌دیار ایران هم چنین "خدایان"ی باب بود:

 

سروش : ایزدِ پیام‌آور

 تیر : ایزدِ باران

 بهرام : ایزدِ پیروزی در جنگ

 هوم : ایزدِ گیاه

 میترا : الهه‌ی مهر

آناهیتا : الهه‌ی باران

خشاتریا : الهه‌ی جنگ

آذر : الهه‌ی حرارت و گرمی

ایندرا : الهه‌ی قهر و خشم

وایو : الهه‌ی طوفان

 

اما اسلام با نه به هر اِلَه فقط بر الله نوید داد و یگانه راه را توحید دانست. پس منظور از لا اله الّا الله، نه و نفی به هر بُت و خدای ساخته‌شده‌ی دست‌و‌ذهن بشر است چه پیکرتراشیده و چه ذهن‌پروریده.

 

رابطه‌ی تنهایی و امام زمان علیه السلام

مرحوم عباس کیارستمی (۱ تیر ۱۳۱۹ - ۱۴ تیر ۱۳۹۵) در ستایش "تنهایی" حرف‌هایی دارد که گمان کنم اگر خواننده‌ای دقت ورزد، نه فقط به ژرفای آن نائل خواهد آید، بلکه ممکن است این ایده را تمجید هم، نماید که باب طبع من استُ جزوِ دأب دائم من. لُبّ صحبتش به صورت چکیده با برداشت متداخلانه‌ی من، اینه:

 

تنهایی یا حتی حسِ تنهایی شکوهمنده. با آن، امکان حضور در هر جایی را که بخواهی وجود داره؛ چون در کنار دیگران، فرصت به حرکت درآوردن قدرت تخیل وجود نداره. در تنهایی تا دلت بخواهد با هر آدمی می‌توانی گفت‌وگو کنی. ایضاً درد دل. آدم در تنهایی آدم بهتریه. عین درخت که در تنهایی درخت‌تره!!! دلیلش این است آدم در جمع قرار که می‌گیره، ناچاره منافع جمع رو حفظ کنه و وقتی که به منافع جمعی فکر می‌کنه، به ناچار از خلوص خود جدا می‌شه. اساساً از دید او:

 

"آدم از زمانی که موجودی اجتماعی می‌شه، مسلّماً یه چیزایی به دست می‌آره، ولی خیلی چیزا رو هم از دست می‌ده." آدم در جمع... آدمه ولی... ولی...  آدمیه که به ناچار به منافع جمع فکر می‌کنه."

 

علت راز این صحبت کیارستمی این است انسان در تنهایی "دلیلی برای دروغ گفتن" ندارد. این امتیاز بالاییه. زنده‌یاد دکتر علی شریعتی نیز اوج عقیده‌اش "تنهایی" بود و بهترین و باخلوص‌ترین حرف‌هایش را در کتاب "گفت‌وگوهای تنهایی" زده و نوشته است.

 

حالا بیا با هم برویم سراغ امام زمان علیه السلام. چرا فکر باید کرد آن حضرت در تنهایی سختی می‌کشد؟! برای آن صالح و قائم عصر عج، غیبت و پرده‌ی پنهان، فرصت است چون انسان کامل است و تاب هر موقعیتی را به‌تمامه دارد. البته خود نیز منتظر است که وقت ظهورش رسد. آری؛ کمی خود را تنها کن تا از آسیب خدشه‌خدشه‌های جمع و آفات نِق‌نُق‌ها فراوان آن، بَری شی. آخه فکر توحیدی یک فازش تفرُّد است؛ یعنی فردیت، یگانگی، تنهایی، خلوتُ خلوتگهی، دامنه‌ی توحید قم. ۵ اسفند ۱۴۰۳ در آستانه‌ی شب احیای نیمه‌ی شعبان.

 

یا مهدی ادرکنی

وعد ، وعید ، موعود

چون نیمه‌ی شعبان جشن میلاد منجی ع است سه لغت دینی را (بدون ورود به دو مکتب اشاعره و معتزله) باز می‌کنم که هر سه تحت اراده و مَشیت (=خواست) خداوند است.

 

وعد :

خداوند چون «لا یُخلِفُ المِیعاد" است (سه / آل عمران) پس به نوید پاداش‌های خود عمل می‌کند. و ما به وعده‌ی خدا در روز رستاخیز حتی تجلی بخشی از آن در دنیا، باور راسخ داریم.

 

وعید :

همان خدا چون خُلفِ وعده نمی‌کند، وعیدها (کیفردادن گناه‌کارها) را هم، روز جزا پیاده می‌کند مگر آن که فرد از گناه خود، توبه‌ی نصوح کند. مثلاً کسی که شراب می‌نوشد یا دائم دروغ می‌زند و یا همیشه حق مردم را می‌خورَد و برای همنوع پیله می‌تنَد، او طبق قانون وعید، محاکمه می‌شود و سزای عمل خود را می‌چشد.

 

موعود :

موعود مقدّر و مقررّ است یعنی هادیِ سُبُلی که وعده آمدنش "داده‌شده" است. انسانی "ازپیش تعیین‌شده" که در فرهنگ اعتقادی شیعه یعنی فرزند امام حسن عسکری و حضرت نرجس خاتون (یا همان مِلیکا زاده‌ی روم شرقی) -علیهما السلام- که اسمی بامسمّی دارد؛ مهدی موعود علیه السلام. که چشم‌انتظاری برای ظهورش نزذ منتظران، یک عبادت است و آن "هادی" دولتِ "کریمه" تأسیس می‌کند که آرمانی‌ترین دولت کُره‌ گیتی‌ست. این اعتقاد و افکار با آن که درست است، زیبایی هم در آن موج می‌زند. حتی موعودگرایی تحت عنوان «Messianism» در بسیاری از مکاتب و مذاهب دیگر (چه آسمانی چه زمینی) مطرح است که دنبال منجی هستند و ظهورش.

 

زیبایی ظهور منجی میان ما شیعیان این است امام و نام امام مشخّص است. همه عاشق آن امام غائب‌اند؛ طوری عاشق، که برای نیامدن و تأخیر ظهورش نُدبه می‌کنند، ناله می‌کنند، نجوا سر می‌دهند، به آن حضرت دل سپرده‌اند؛ شب و سحر و اغلب غروب دلتنگشند؛ شیفته‌اش‌اند؛ شیفتگی و عشقی آشفتگی درش نیست، ندامت ندارد، هرچه هم بیشتر پیش می‌رود، گدازه‌تر می‌گرددُ گرمابخش‌تر. چه‌ها که سربندِ "یامهدی ادرکنی" در جبهه با ماها نکرد. بیا آقا بیا مقتدا، بیا دادگر بینوایان. قم. یکشنبه ششم اسفند ۱۴۰۲ دامنه‌ی توحید.

 

آرام یا پر سر و صدا؟!

یک نویسنده‌ی اهل چکسلواک به اسم یان کولارژ -که کنار میرزاکوچک خان مبارزه کرد- در وصف ایرانی‌ها گفته بود زندگی ایرانی‌ها در خانه‌هایشان، آرام ولی در بیرون و بازار، پر سر و صدا است. از نظر او ایزانی‌جماعت طبق خُلقیات خود هنگام تنهایی آواز می‌خوانند و چون راحت می‌نشینند در فکر فرو می‌روند. برای اطلاعات بیشتر: (ر. ک ص ۲۱۹ و ۲۲۲ کتاب بیگانه‌ای کنار میرزا)

 

من البته جوری دیگر نظر دارم. ایرانی‌ها علاوه بر بازار در منزل هم اهل سر و صدا شدند و به جای به فکر فرورفتن، بسیارهم شلوغ می‌کنند. انگار هر فرد دارد دیگری را فریاد می‌زند و یا پای گیرنده‌ها فقط سر و صدا می‌شنود. آقا! بانو! سکوت و خلوت و سر بر زانوی فکر فروبردن کار بزرگی است. این حالت را از خود دور نیندازیم. کشتزار خود را چنان با مطالعه و تفکر بکاریم که بتوانیم خرمن داشته باشیم. ۸ اسفند ۱۴۰۲ دامنه.

 

منبع عکس

گفت: "آگاهانه و صادقانه رأی ندادم"

می‌گویم: دروغ گفت

حجت‌الاسلام آقای سید محمد خاتمی به هر حال تحت فشار وجدان! یا اینُ آن، آمد وسط تا خود را موجّه نشان دهد؛ از دلِ شکافی که توهّم می‌زند میان ملت موج می‌زند! و یا بر آن دامن می‌زند، محبوبیت! گدایی کند. او مثلاً آمد این چیزا را مطرح ساخت تا برای توجیه! کار غلطش، تقلا صورت داده باشد:

 

اول گفت: "این بنده‌ی کوچک خدا همیشه بر انتخابات و اهمیت آن تاکید داشته است و دارد." بعد گفت: "مطلوب‌ترین راه برای رهایی از این وضع یک مصالحه ملی" و "استقرار مردم‌سالاری توسعه‌گرا" است. سپس مطرح کرد: "در چنین وضعی براندازان نرم و سخت می‌کوشند از این نارضایتی در راستای ادعاهای واهی خود سوء‌استفاده کنند در حالیکه بر این باورم اکثریت قاطع ناراضیان (و بسیاری از کسانی که در انتخابات شرکت کردند) ناراضی‌اند، اما بهم‌خوردن امنیت و ثبات کشور را نمی‌خواهند. غالب مردم اصلاح کم‌هزینه و پرفایده امور را طالبند، لذا نظرِ "براندازی نه ممکن است، نه مطلوب" و آنگاه حرف آخرش را گفت: "این بار... آگاهانه و صادقانه رأی ندادم تا به هیچکس دروغ نگفته باشم... به این امید که با رأی‌ندادن در این شرایط، اعتماد آسیب‌دیده مردم از حکومت... تا حدی ترمیم شود."

 

او گفت رأی نداد تا به هیچ کس دروغ نگفته باشد، اما من می‌گویم او دروغ گفته است و حرفم را اثبات می‌کنم. هشت مورد از تحلیلم در قسمت دوم در زیر:

یکم: اگر انتخابات نزدش اهمیت داشت پس چرا وقتی آن ۱۱۰ نفر از میان جناح او انشعاب زدند بیانیه نوشتند که به هر نحو ممکن، حتی با هدفِ «روزنه‌گشایی» هم شده باید درین انتخابات شرکت کرد و حرف از تحریم نزد، او جانب بقیه‌ی جناح خود ایستاد و آن طیف آمریکایی اروپایی را ترجیح داد؟! حتی رفتار آقای علی مطهری را که فکر می‌کرد بهترین رفتار تعیین لیست نامزد از میان همین افراد فیلترشده است، وقعی ننهاد؟! پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

دوم: اگر راه رهایی مصالحه ملی و استقرار مردم‌سالاری توسعه‌گراست پس چرا خودِ وی غرورانه با دمیدنِ تحریم انتخابات ۱۱ اسفند مجلس، خیال کرد قادر است مجلسِ ترحیمِ ختمِ نظام را بگیرد. نیز اگر او تز توسعه‌گرا دارد، مگر در توسعه‌گرایی باید انقلاب نوپا و با اقتصاد حالِ ظهور را این‌گونه دستاویز چند افراطی دگردیس‌شده درون جناح خود کرد که به جای گام‌های خُرامان، تخریبگری و آشوب را دامن می‌زنند؟! پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

سوم: اگر او واقعاً باور دارد براندازان از نارضایتی در راستای ادعاهای واهی خود سوء‌استفاده می‌کنند، پس چرا در طول پاییز اغتشاشِ هرزگان، او به جای جانبداری از ولایت فقیه (عمود انقلاب) و مقابله با سوء‌استفاده کنندگان، دودوزانه سمت اغتشاش ایستاد و آن شعار دروغ و فاسد سه تا «ز» را شعار درست توصیف و حتی بیانیه‌ی تحریک و تأیید صادر کرد؟! پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

 

چهارم: اگر آقای خاتمی صادقانه قبول دارد اکثریت قاطع ناراضیان با آن که ناراضی‌اند اما بهم‌خوردن امنیت و ثبات کشور را نمی‌خواهند، به مردم مؤمن جواب دهد چرا وقتی برخی از اطرافیان جناح او از تهدید ترامپ به بمباران ۵۲ نقطه‌ی فرهنگی و مذهبی ایران تلویحی و تصریحی خوشحالی کردند او برابر این برهم‌زنندگان امنیت ملی و حتی رفتار ضد منافع ملی اینان نایستاد؟! و کریه‌ترین کار هزرگان در پاییز پارسال به بهانه مُردن یک زن کُردِ مشکوک با سابقه‌ی غش و جراحی را محکوم نکرد و از مظلومیت انقلاب دفاع نکرد تا امنیت از بیرون مرز به مدت چندماه دچار تردید نشود؟! پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

پنجم: اگر در منظر وی مردم اصلاح کم‌هزینه می‌خواهند و فکرِ براندازی، ممکن و مطلوب نیست پس چرا وی هر بار کشور آماج هجوم بیگانگان در بیرون برای تهییج افکار عمومی در درون می‌شود او به جای حضور در میدان دفاع از نظام و انقلاب، سالوسانه برای این که مثلاً محبوب بماند، یا سکوت می‌کند یا آنتریک؟ و حتی با صدور بیانیه و سردادنِ حرف گزاف و بزَک، گزَک دست آنان می‌دهد و گُرز به اغتشاشگران؟! پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

ششم: اگر حقیقت دارد که به این امید رأی نداد که مثلاً به قول خودش "اعتماد آسیب‌دیده مردم از حکومت" را "تا حدی ترمیم" کند؛ چرا پس وقتی دید سرش به سنگ خورد و مردم بالای ۴۲٪ آمدند به میدان صندوق آن هم در میان بالاترین سطح عوام‌فریبی دشمنان انقلاب و ایران که خط تخریب رأی‌دهندگان را دنبال می‌کردند، این فرد که مدعی آسیب است نیامد از مردمی که شرکت کردند تشکر کند؟! نکند مردم فقط آنانی هستند که رأی نداند؟! تازه از میان همان شهروندان که نیامدند میدان صندوق، سی درصدشان برای همیشه‌ی این نظام، نمی‌آمدند میدان صندوق. مابقیِ شرکت‌نکردگان را هم مگر باید یک جور حساب کرد و به نفع جناح خود دوخت؟! این است که پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

هفتم: اگر او خود را آگاه و صادق جا زد که رأی نداد من ازو سؤالم این است پس چرا با این صداقت و آگاهی که از آن دم می‌زند وقتی نهاد نگهبان تمام نمایندگان مجلس ششم را از دَم، تارومار کرده بود او با فضاحت تمام، انتخابات مجلس هفتم را برگزار کرد و افتخار هم نمود؟! این سالوسی‌هاست که نشان می‌دهد سیاست فریب در سر دارد و دروغ در ذاتش رفت. پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

هشتم: اگر خاتمی صادق است بگوید چرا همین حالا هم که قلیلی از دوروبری‌های واقعاً "خنّاس" او شیطنتاً روی حرفِ «ن» جمله‌ی "رأی ندادم" او، اِعراب فتحه گذاشتند تا به مردم حالی کنند خاتمی به نظام «نَه» گفت، این حرکت کثیف را محکوم نکرد؟! این است که پس من می‌گویم: او دروغ گفته است.

بس باشد. فقط گفته باشم آقای حجت‌الاسلام سید محمد خاتمی بهتر است از خودت لکه‌زدایی کنی وگرنه پیسی خواهی گرفت. اگر خیال می‌کنی با این جور مواضع خفیف، حکومت می‌آید تو را می‌گیرد و توپ در می‌روَد در جهان (=به قول محلی به فرد سیگاری که خیلی دود هوا کند می‌گویند: کمِل دَسّه در می‌کند) که آی مردم حکومت خاتمی را گرفت! سخت در غلطی. چون آقاخامنه‌ای زیرک‌تر از آنه که هر اِنس و جِن درباره‌اش خراب خیال کند. آقاخاتمی کمِل دَسّه در نکن برگرد به دامن مردم. پنجشنبه ۱۷ اسفند ۱۴۰۲ ، دامنه.

 

محمدمنّان؛ پدیده‌ی انتخابات ۱۱ اسفند قم

همین حالا بگویم محمدمنّان نفر دوم از سه نفر راه‌یافته به مجلس ۱۲ -که از لیست راست سر برآوُرد- به دیدِ من از چهره‌های آینده‌ی قوه‌ی مقننه خواهد شد؛ البته برآورد من این را می‌گوید. گرچه به لحاظ لیستی محمدمنّان در راست فهرست شد اما خودش چندباری شنیدم که گفت فردی مستقل است و زیر چتر ☔ هیچ  جناح نیست. تا جایی که رویش دست به مطالعه زدم توسعه‌گرا، زبل، کارکردگرا و جزوِ دانش‌پیشگان زرنگ است. من حدس می‌زنم او پدیده‌ی مجلس دوازدهم می‌شود؛ البته با یقین زیاد دور نیست این حرفم. بگذرم. ۱۸ اسفند ۱۴۰۲ .

 

وقتی این یخ‌لولو را دیدم یاد خانه‌های گالِه‌به‌سر داراب‌کلای قدیم افتادم که از لبِ دربِن (=سکّو) آویزان می‌شد گاه تا نزدیک بنِه (=کف زمین) می‌رسید. چه خوبه آدم به بلندی‌های مرکز فرستنده‌ی صداوسیما دسترسی داشته باشد تا ازین یخ‌لولوها لمس کند. مثلاً فرستنده‌های درازنوی کردکوی، حیران اردبیل، بینالود نیشابور و قِس علی هذا.  این جا اما به گمانم! قله‌ی سوردار شهر نور باشد، دکلی از دکل‌های فرستنده‌ی قوی‌ّی صداوسیما. این مَردی که دارد یخ‌لولو میک می‌زند را نمی‌شناسم! خُلخاندِه (=انگاری) آشنا به نظر رِسِنِه! اسمش سرِ زِوونم درِه، ولی یادم رفته. بگذرم اساساً در ارتفاعات انسان استعلای معنوی می‌گیرد و خدا را عمیقی‌تر به دل می‌برَد. ۲۲ اسفند ۱۴۰۲ . آهان  غلام یزدانیه.

 

یکی از بزرگانی که ازو باید یاد کرد که بنده بارها درین مدرسه و سایت دامنه ازش یاد کردم مرحوم حاج آق مهدی دباغیان است. خصوصاً ماه رمضان که به خیرات ایشان همه‌ساله از آن سرِ روستا در انجیردِلینگِه گرفته تا دو سمت یورمله و بالملِه و به این سوی روستا در ببخیل و المِه‌جار به درِ تک تک خانه‌ها فرِنی و آش افطار می‌بُردند. زنان هر نماشون (=غروب) فرنی‌ها و کاسه‌آش‌ها را داخل سینی بزرگ بر سر  می‌گرفتند به منزل مردم تحویل می‌دادند؛ چه طعمی هم داشت. این کار ستوده‌اش در اذهان ماند. مگر می‌شود مردی چنین خیرات چشمگیر و فراگیر کند اما همسری هم‌پا و همدوش وی را نصرت و هدایت نرسانَد؛ هرگز. آن مرد بزرگ محل ما چون در کنارش همسر مؤمن و محترم حاجیه عفت را داشت توانست چنین گشاده‌رو و گشاده‌دست باشد. روحش شاد و فاتحه و صلوات. و سلامت و عزت مضاعف برای همسرش باد که ضیافت رمضان را در اعمال حسنه‌ی خود داشت. فرزندش آقامحمد دباغیان هم درین مدرسه حضور دارد. چهارشنبه، ۲۳ اسفند ۱۴۰۲ .

 

سه وجه اشتراک امام خمینی و رهبری معظم

۱. ایستادگی در برابر امپراتوری غرب. ۲. ساده‌زیستی و قناعت طبع. ۳. هوش و کاریزمای منحصر به فرد. ۲۴ اسفند ۱۴۰۳‌.

 

عیب، غم، غلام

سلطانی به وزیرش گفت: سه تا سؤال می‌کنم اگه فردا جواب دادی که هیچ، وگرنه عزلی.

سؤال اول: «خدا چی می‌خورد»؟

سؤال دوم: «خدا چی می‌پوشد»؟

سؤال سوم: «خدا چی کار می‌کند»؟

وزیر بلد نبود، دست به تقلب زد؛ از غلامش -که زیرک و فهیم بود- پرسید. 

غلام پاسخ گفت: هر سه تا جواب را می‌دانم، اما جواب سؤال سومی را فردا می‌دهم.

این که «خدا چی می‌خورد»؟
غمِ بندگانش را.

این که «خدا چی می‌پوشد»؟
عیبِ بندگانش را.

هر دو فردا رفتند نزد سلطان. وزیر دو تا پاسخ را داد. سلطان پذیرفت و گفت خودت پیدا کردی یا از کسی گرفتی؟

گفت ازین غلامم گرفتم.

سلطان گفت حالا لباس وزارتت را در آر بده به غلام.

وزیر بعد از خلع وزارت به غلام گفت: پس جواب سؤال سوم چی شد؟ غلام گفت: هنوز نفهمیدی خدا چی کار می‌کند؟ خدا در یک لحظه، غلام را وزیر می‌کند، وزیر را غلام!

والسلام.
۲۵ اسفند ۱۴۰۲ ، دامنه‌ی توحید با دخل و تصرف داستان

 

  ... 

تَندیرنون

پس هنوزم در محل مادرانی این‌چُنین مهربان نسبت به فرزندان حیّ‌وحاضرند که با طیبِ خاطر حاضرند افطاری سرِ سفره نون داغ تَندیر تنظیم کنند. حالیا برین دلرَحمین، آفرین. واقعاً هیچ حُبّی به گردِ پای مادران نمی‌رسد؛ حُب و محبت فقط در دایره‌ی مادری معنای اصلی‌اش را می‌گیرد. پس؛ دست مریزاد. اما بگذارم یک خاطره هم بنگارم:

 

محله‌ی ما اون قدیما هر سو بوی کوله‌ی تَندیرنون می‌آمد و فضای حموم‌پیش ببخل را بشدت می‌پیچاند. تحریک می‌شدیم می‌رفتیم روی تَندیرها که هنوز اَنگله‌ی آن خاموش نشده بود و زیر خاکستر گرما داشت. هم دستانمان را گرم می‌کردیم و از جدار تَندیر (=به قول شهری‌ها: تنور) کولِه‌های جامانده‌ی نون را که حسابی بِرشته می‌شد می‌کَندیم و موروکّه موروکّه (صدایی زیبا و پرسروصدا از جَویدنِ نون برشته‌شده) می‌دادیم می‌خوردیم. جانِ مزه را می‌کرد. سالی سه بار هم ازین شیرینی‌های مَن‌درآوردی عِجِرغِرِبی  -که جز زیان به بدن چیزی عاید نمی‌کند- گیرمان نمی‌آمد. همین کولِه‌ها، مغزمان را حسابی شست‌وشو داد و حالا اصلا - ابدا، تحت شست‌وشوی مغزی!! هیچ کس و نهادی نمی‌شویم. نون، همون تَندیرنون. ممنون از فامیل محترم محلم که مُجازم نمودند ازین عکس تَندیرنون، درین صحن پرده بر دارم و پَرّه‌ای بنالم و مُشکی معطر بپراکَنم. چون معلوم است هر روزه‌دار با دیدنش، عطر مادرش به مشامش می‌رسد. برای روح تمام مادران به خاک آرمیده، نیز برای دوام عمر تمام مادران و بانوان روی خاک که زحمات تقبل نموده، سختتان نیست صلواتی باحرارتِ حُب محمد و آل محمد بفرستید.  ۲۶ اسفند ۱۴۰۲ .

 

بِف‌ف‌ف‌ف... تموم بالمله‌ای!!!

ازین سر، تا اون سرِ سمت پرده، یعنی ضلع غربی مسجدجامع داراب‌کلا و در عکس بعدی ازون گوش تا این گوش دیوار ضلع شرقی آن، تموم تا ۹۹ و اندی درصد، بالمله‌ای‌اند. خدا بده برکت و نعمت. بِف‌ف‌ف‌ف تموم بالمله‌ای!!! بِف (=مساوی است با تعجب در انبوهی و ازدحام) بازم حرفم اثبات شد این مؤمنین اتاق‌پیش و اکنافش اگر نباشند، مسجد از حضّار انبوه، تخلیه خواهد بود. خدا نیارد آن روز. کافی‌ست آن بالاتپه یک مسجد سوم، راست شود؛ دیگر برای مسجدجامع باید سهمیه زد! دامنه از قِسم کشکولی بگذرد. امابعد این قاسم بابویه رخف من نیست ولی توی مسجد. پسردائی‌اش قاسم ملایی اون هم رخف من، ولی هستُ پیش ستون نشسته است کنار سید موسی و سید اسحاق البته در عکس‌های دیگر، نه این دو عکس.

 

حالیا درود بر استاد ما. خرسندم پس از سال‌های سال، جناب حجت‌الاسلام آسید محمد شفیعی مازندرانی استاد محترم و دانشمند -که از شهیران محل ماست و از دیرباز پیش از انقلاب وارد مبارزات شد و چندین جلد کتاب نگاشت و صدها ترم تدریس کرد و در طول جنگ، اهل جبهه و جهاد در دفاع مقدس بود- امسال در مسجدجامع زادگاه سخنران می‌رانند. بنده ده‌ها بار پای منبرش نشستم و پندهای اخلاقی آموختم. خدا را شکر این بار، باز هم منبرش را به یاد ماها آوُردند. ۲۷ اسفند ۱۴۰۲ .

 

آخرین کتابی که سال ۱۴۰۲ خواندم

 بالاخره دیشب تو بگو بامداد، خواندن این کتاب ۳۹۴ صفحه‌ای را -که مُخم درگیر خود نمود تمام کردم. به‌شدت شیرین، کِشنده، افزاینده، آنم شب در رمضان که بیداری مزه‌اش فوق خوابیدن است. کتاب هم کارش هم بیدارداشتن است، هم بیداری‌دادن. حالا این اریک فون دِانیکن در «ارابه‌های خداوند» چی خواست گوید که مرا خوبلِه بامداد نگه داشت؟ (خوبلِه حالتی در مرز خواب بیداری) من که کلی وقت گذاشتم دِانیکن خواست به جهان بشر بگوید هوشمندانی بیگانه (=موجودات فرازمینی) در گذشته‌های دور به ملاقات انسان‌ها آمدند.

وی که کوشش دارد رازهای دنیا را کشف کند دست روی فن، تخیل و باورها می‌گذارد تا چنین نشان دهد انسان «آینده‌ی درخشانی در برابر خود دارد» و مهمترین راهکارهای او یکی شناخت رموز متون باستان و دیگر سر درآوردن از رازهای فضا است. حتی پیشنهاد می‌دهد سالی را به نام «باستان‌شناسی تخیلی» بنامند. او مردمان جهان را در دو دسته تقسیم می‌کند: کسانی که دنبال دلایل عقلانی و علمی هستند و کسانی که از زیر تأثیرات آداب قومی بیرون نمی‌روند. این نویسنده‌ی سوئیسی به طور صریح بر بازگشت به زندگی دوباره‌ی جسمانی بر اساس یک پیمان باستانی معتقد است. او قبرهای چندده‌هزار ساله در اَریحا کشف کرده که در خانه‌هایی گِرد گنبدی، زندگی می‌کردند. دِانیکن با این کار خواست بگوید نیاکان انسان، زندگی اتفاقی بر پایه‌ی هوا و هوس نداشتند بلکه پیمان داشتند که بر اعتقادات باشند. مثلاً یکی از باشکوه‌ترین کار نیاکان، هدیه‌ی عطر به خدا بود و این معنایی جز دمیدن طراوت در اعتقادات و حیات نبود. ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ آخرین روز سال. توحید.

اسلام سیاسی در ایران

اولین کتاب امسالم که مشغولم

۱ . ۱. ۱۴۰۳ ،

متن آن در لینک بالا در دامنه

قالَ...

کانَ...

به قلم دامنه‌ی توحید: چگونه می‌شود وفات بانوی اول اسلام و مسلمین -حضرت خدیجه‌ی کبرای عزیز و محبوب‌مان -سلام الله علیها- باشدُ، پُستی دیگر، پیش از پرداختن به آن نمونه‌زنِ دین و آئین، نوشت. خصوص وقتی دل کسی انباشتِ عشقُ حُبّ به او باشد که خدای بارئ وحی فرستاده که ای مردم! ای مؤمنین! او از هر رِجسی به دور بوده و به دور است.

 

اینک گویم من، از خانه‌ی او بوده خاندان اهلبیت -علیهم السلام- پا گرفت و این‌همه دلدادگان دورِ آن بیت پاکان، حلقه دارند. پیامبر اکرم ص هم قالَ... داشت و هم کانَ... . این یعنی، آن رسول دین و مردم، هم سخن آورده، هم عمل. هم گفتار کرد، هم کردار. قالَ... یعنی بدانیم رسول الله چه‌ها فرمود. کانَ... یعنی آن حضرت چه‌ها کرد. اولی یعنی مجموعه سخنان (تئوی و سَیر) و دومی یعنی مجموعه کرداران (عمل و سیره) و حضرت خدیجه س درین هر دو، شریکِ بدون تردید مأموریت‌های حضرت محمد ص بوده. و چنین بوده که اسلام پا گرفته. بنابرین ما ایمان‌آورندگان، باید میلاد و وفات آن بانوی معزز دین و مسلمین را همآره زنده و سازنده نگه داریم. روحم فداش و غمم براش.

 

آزادی روی اسم هر چیزی!!!

برخی تازه‌به‌دوران رسیده‌ها چنان «آزادی» را عین «ولا الضَّالِّین»! غلیظ اَدا می‌کنند که انگاری خیار بوته‌ای را از مزرعه‌ی پدرشان چینده‌اند. آزادی، پیش از آن که لَقلقه‌ی زبان‌تان باشد، یک شعار استراتژیک انقلاب بوده است: «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی»

 

آنقدر شعار آزادی توی اوج انقلاب رایج بود که همان سال ۵۷ و ۵۸ اسم خیلی چیزها شد آزادی: میدان آزادی، سینما آزادی، ورزشگاه آزادی، روزنامه‌ی آزادی، حتی کلّه‌پاچه‌ی آزادی! سیراب‌شیردون آزادی! و برو بالاتر سیگار آزادی! که عکسش را بالا اِلصاقیدم! آنقدر هم این سیگار رواج داشت، همه چَچکل‌به‌دست (=چوب یک سر آتش) آن را دودش می‌کردند! بگذرم. فقط خواستم گفته باشم نَدیدبَدیدها خیال می‌کنند شعار آزادی را اینا کشف کردند! البته واضح است آزادی از دید اینان، معنایی جز ولنگاری و بستن مسیر رشد و توسعه‌ی انقلاب اسلامی نیست. رفتار این تیپ آزادیخواهان! به چیزی غیر از چَچکل‌به‌دستانِ سیگار «آزادی»، شبیه نیست. ۳ . ۱ . ۱۴۰۳ ، توحید.

 

     

چرا برنج می‌دن به نوروزخوانان؟

این عزیزآقای فرخی هست که همراه با قدرت‌الله میرزایی نوروزخوانی می‌کنند همه‌ساله در روستاهای غرب گلستان که هم از آمدنِ بهار خبر دهند و هم خیر و هدیه جمع کنند عکاس این سه صحنه خانم فائزه کابلی است از خزرنما.  اینان ۳۰ سال مدام که با نوروزخوان ماندند؛ بقا بر یک سنت زیبای دیرینه. با آن عصا (در محل ما به آن می‌گویند: غازکَل دَس‌چو = چوبدستی شبیه به کلّه‌ی غاز) که گرگانی‌ها بدان "قولچوماق: علامت قدرت" می‌نامند، بر دروازه می‌کوبند و یاالله‌یاالله گویان وارد خونه‌های مردم می‌شوند مژده‌ی خجسته فصلِ سبز را به صاحب‌خانه می‌دهند و طبق رسمُ رسوم برنج و  تخم‌مرغ و پول می‌ستانند؛ سپس در حق صاحب‌خانه و اعضای خانه دعا می‌کنند و شاداب و شادمان و خندان می‌روند. برنج (=دُنه) را از آن رو می‌دهند که شالیزارشان -که نماد شمال ایران است- پرثمر شود و در سراپرده‌ی خانه تا آخر سال نوِ بعد فقر نیفتد. بگذرم. ۵ . ۱ . ۱۴۰۳ دامنه‌ی توحید.

 

حاصلخیز و سؤال‌خیز

من باورم این است قرآن کتابی‌ست هم حاصلخیز، هم سؤال‌خیز. دیده‌اید زمین وقتی شوره‌زار باشد کِشت نمی‌شود؟ چون خاکش حاصلخیز نیست: یعنی محصول و ثمر از آن برنمی‌خیزد. قرآن زمینش تماماً حاصلخیز است، هر چه بخواهی از آن دِرو و برداشت خواهی داشت و خِرمن خود را پربار خواهی نمود. سؤال‌خیز هم هست؛ زیرا از بِ بسم الله‌ی اول قرآن تا سین ناس در سوره‌ی آخر ناس، همه و همه در دلش حامل پیام و رمز و راز است و نیاز به تفسیر و فهم دارد. تا خودِ خواننده‌ی قرآن، ذهنی سؤال‌خیز نداشته باشد، از سؤال‌خیزی کلام‌الله مجید هم سر در نمی‌آورَد. این بود که خواسته شد در قرآن تدبر کنید. تدبر یک معنی‌اش یعنی بر پشت قرار گیرید تا مسلط شوید. پشت آیات قرار گیریم، دست به سؤال زنیم تا شهدِ ژرفای قرآن را حد وُسع خود بچِشیم. به قول خود قرآن خطاب به حضرت رسول الله ص:

 

فاِنَّما یَسَّرناهُ بِلِسانِکَ لَعَلَّهُم یَتَذَکَّرون

 

پس قطعاً [جُز این نیست] که آسان نمودیم آن را به زبانِ تو ؛ [تا] شاید آنها یادآور شوند! آیه‌ی ۵۸  دُخان.

اشاره بود فقط. بگذرم. ۷ . ۱ . ۱۴۰۳ دامنه‌ی توحید.

 

دامنه: اِمْبِه (=می‌آم) برای این جواب آق سید سعید بزرگوار و کنار ساحل خلیج فارس. آق سید سعید سلام. با همان شمارگان متنت پاسخ را می‌برم به انتها. در ابتدا از شما تشکر خاص دارم که به متن‌های اصلی‌ام توجه نشان می‌دهی، و بعضاً اعلان نظر هم می‌کنی. به قول خودت: مانا باشی؛ ماندگار و برقرار. ۱. دقیق دست گذاشتی روی بالاترین صفت قرآن. بله، از اعجاز قرآن یکی علم به همه‌ی زمان است. بستگی دارد سواد قرآنی انسان تا کجا قد بکشد که عین سینه‌ی شرحِ پیامبر اکرم ص گنجایش فهم پیدا نماید. ۲. من هم آینده‌پژوهی را مورد نیاز بشری می‌دانم، البته با افکار زودرَس آخرالزمانی‌ی افراد سخت مخالفم و نیز با آینده‌بینی در ردیف طالع‌بین‌ها. ۳. قرآن هنوز هم در خود حوزه مهجور است. اغلب حوزوی‌ها شیفته‌ی روایت شدند، که در آن به همه‌ی روایت‌ها یقین هم نیست. خود رسول اکرم ص فرمود هرگز عترت و قرآن را از هم مفترق (=جدا، سَوا) نکنید. هر دو را با هم تفحص و تدبر کنید. ۴. تخصص ندارم درین مسئله چهارم، پس پرهیخت دارم از نظردادن.

 

فردی به اسم «محمد مهاجری»

بارها در سایت‌ها می‌بینم که وقتی اسم این فرد را می‌آورند، وی را «فعال اصولگرا» !!! می‌نامند. خواستم درین‌باره دو سه نکته بگویم:

نکته‌ی نخست: وی زمانی در تصدی‌گری آقای مهدی نصیری در روزنامه کیهان، ستون‌نویس ثابت آن حلقه‌ی بسته و مُستبده! بود و نوشته‌هایش همان زمان هم، پریشان‌گویی بیش بود. بعد که او را از کیهان در عصر تصدی‌گری آقای حسین شریعتمداری، اخراج کردند، به عنوان فردی مغضوب، خشم و غضب خود را با راه‌اندازی سایت بدقَواره‌ی «خبرآنلاین» علیه‌ی کیهان‌نشینان و نظام نشان داد.

 

نکته‌ی دوم: سایت «خبرآنلاین» از دیدِ من، بدترین رسانه است؛ حتی از پایگاه‌ها و بنگاه‌های خبری بیگانه هم، بغض‌آلودتر علیه‌ی انقلاب و نظام خبرپراکنی و لجن‌گویی و شایعه‌نویسی می‌کند؛ آن وقت این فرد را -که مواضع‌اش حتی از جناح چپ آمریکایی و برخی هرزگان نیز بدتر و شنیع‌تر است- می‌گویند: «فعال اصولگرا». این نوعی لوث‌کردن مسئله است. به کجای این فرد اصلاً اصولگرایی می‌خورد؟!

 

نکته‌ی سوم: من که در عمرم هیچ وقت جناح راست نبوده و هنوز هم نیستم، مزّه‌ی اصولگرایی را هیچ نمی‌فهمم چه جوریه؛ شور؟ تلخ؟ ملس؟ کز؟ بی‌نمک؟!!! اما برای من مُحرز است تقسیم کار صورت گرفته است از سوی محفل ضد نظام. این شخص تا توانسته است، پیش‌پیش سنگرهای خبری معاندین فراری به غرب را، با جهالت و جاه‌طلبی‌اش پر کرده است. به این فرد نه فقط نباید گفت «فعال اصولگرا» حتی نباید اسمش را برد. دائم خواست مطرح باشد؛ اما هرگز نتوانست. از چپ و راست چنین افرادی -که به جای مغز، بُغض جمع کرده‌اند- زیادندُ زیادی! ۸ . ۱ . ۱۴۰۳، دامنه‌ی توحید

 

خانم من هم چنین کرد

 

گویا طی یک همآهنگی که نمی‌دانم از کدام مصدر مصمّم در قم، خانم‌های مُحجّب قرار شد صبحانه‌ی امروزشان را هر کدام جُدا جُدا، فرد به فرد، گروه گروه یا دسته دسته و نیز بِصتابِصتا (-بی سرصدا) به کف پارک‌ها (=بوستان‌ها) در قم ببرند و در آنجا بخورند تا فضای عمومی آن را به نفع رفتار عفیفانه غلبه و چیرگی دهند. اقدام، اقدام مناسبی‌ست. ولی اگر مثلاً من به آن نهاد تصمیم‌گیر دسترسی داشته بودم پیشنهاد می‌کردم عصر یا دمِ غروب را برمی‌گزیدند. چون این ساعت روز، آنان که شُل حجاب‌اند یا جسور در پوشش برهنه‌طور، همه تا لنگه‌ی ظهر حتی بیشتر از ظهر، خواب‌اند، و یا این ساعت اصلاً بیرون نمی‌زنند. آری؛ خانم من هم چنین کرد امروز. بارُ بَندل قُوتِ لایَموتش را برداشتُ رفت کفِ پارک. ترجیحاً پارک بنفشه در شهرک مرحوم امام. آنچه از دِیاری دیدم انگاری برای کسان -یعن رهگذاران- هم، قُوت برداشت: بُنکه‌ی سوغات نخودمَمیج مشهد، چند تا موز اکوادور، خیاروگوجه و سه تا کال انار. شکلات نباتی هم رویش. بقیه را ندیدم که یواشکی برده باشد! زنان معمولاً یواشکی خیلی چیزها در بساط خود جاساز می‌کنند و ناگهان بیرون می‌ریزند! لو دهم خانمم یک بار صبحانه در خونه خورد! حالا پارک چه لقمه می‌گیرد خدای دانا دانَدُ حضران ملائک دوش راست و چپ. نمی‌دانم این نوشته‌ام درِش فرهنگ یا دانش یا پیام هست یا نه. فکر کردم مطرح کنم بار عمومی داشته باشدُ رساییتِ رسالت هنجاری. ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳ دامنه‌ی توحید.

 

یک دعای مهم

که آیت الله جوادی آملی بر آن تأکید اکید دارد

 

آن دعایی که در گزارش روضه‌ی منزل پسرعمه‌ام حجت‌الاسلام استاد آسید شفیع شفیعی دارابی که توسط حجت الاسلام استاد سید کمال‌الدین عمادی بر منبر خوانده و تفسیر و تعلیل شد، این دعاست که جناب استاد به درخواستم برای انتشار برایم فرستاده‌اند. دعایی که آیت الله العظمی عبدالله جوادی آملی تأکید کردند هم در ساختمان مؤسسه‌ی بین‌المللی اِسرا بر دیوار کتیبه کنند و هم فرمودند می‌شود (حتی اُولیٰ و ارجح است) آن را به جای تعقیبات نماز عصر قرائت کرد. از استاد سپاسی وافر دارم. دامنه‌ی توحید.

 

امام صادق ع به درخواست زُراره آموزش دادند:

 

اللهُم عَرّفنی نَفسَکَ،

فَاِنّکَ اِن لَم تُعَرِّفنی نَفسَک،

 لَم اَعرِف نَبِیَّک.

 

اللهُم عَرّفنی رسُولَکَ،

فَاِنَّکَ اِن لَم تُعَرِّفنی رَسُولَکَ،

لَم اَعرِف حُجَّتَک.

 

اللهُم عَرّفنی حُجَّتَک،

فَاِنَّکَ اِن لَم تُعَرِّفنی حُجَّتَک،

ضَلَلتُ عَن دِینی.

 

پروردگارا! خودت را به من بشناسان،

زیرا اگر خودت را به من نشناسانی،

پیامبر تو را نخواهم شناخت.

 

پروردگارا! پیامبر خود را به من بشناسان،

زیرا اگر رسول خود را به من نشناسانی،

حجت تو را نخواهم شناخت.

 

پروردگارا! حجت خود را به من بشناسان،

زیرا اگر حجت خود را به من نشناسانی،

در دین خود گمراه خواهم شد.

۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ : دامنه‌ی توحید.

 

لُقمه‌ی اصولگرایان مگر حرام است؟!!!

یک آقایی -گمان کنم در سازمان صداسیما- نقش دارد گفت «لقمه‌»ی اصولگرایی «حرام» است و البته او در مورد اصلاح‌طلبی هم جمله گفت که من برای رعایت عفت کلام، از آوردن مستقیم لفط آن خودداری می‌کنم. فعلاً قصد من این است به این سؤال جواب دهم چرا او لقمه‌ی اصولگرایان را حرام دانست ولی مال  اصلاح‌طلبان اون را [...] را حرام خواند؟

 

من حدسم این است فکر کرد اصولگرایان بیشتر و ژرفی‌تر و بِن‌رِخی‌تر (=زیرزمینی و یواشکی‌تر) روی سُفره‌ی انقلاب را پِسو (=در گویش محلی یعنی جمع‌آوری رِندانه) کردندُ بُردندُ خوردندُ دوختندُ پوشیدندُ اما پوشاندند!!! ازهمین‌روی، برای اصولگرایان روی «لُقمه» مانور دارد و برای اصلاح‌طلبان روی اون‌شان [...] جولان کرد. باید دید از این دو جناح (=خوانده شود برخی از افراد جناح راست و چپ) کدامین بیشتر و حجمی‌تر خورانده‌ی انقلاب بودندُ هنوزِم نون‌خور نظام باقی مانده‌اند. به قول طنز محسن مخملباف در فیلم "عروسی خوبان" ساخته‌شده در دهه‌ی شصت: "حرامخوری خوشمزه است"!!! دامنه اما بگذرد. ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۳ دامنه‌ی توحید.

 

بُمب اتم حق ذاتی ایران‌مان

سید علینقی خرازی (=مشهور به کمال) رئیس شورای راهبردی روابط خارجی ایران به شبکه‌ی الجزیره مباشر گفت:

 

«اگر موجودیت ایران تهدید شود، ناچاریم دکترین هسته‌ای خود را تغییر دهیم.»

 

نکته‌ی سیاسی: یک فعال سیاسی به‌درستی می‌فهمد باید فعل «تغییر دهیم» را در واقع «تغییر دادیم» بخواند. نمی‌دانم نکته‌ی رمزی مرا کسی گرفته؟ یا نه. حق ذاتی ایران = بمب اتم. تهدید علیه‌ی تهدید، حق خدادادی ماست. دامنه‌ی توحید.

وقتی مسلمانان عرب بسیج نشوند!

خبرها آمده عصر جمعه‌ی دیروز ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ صدها زنبور سرخ به سربازان ارتش فاشیست اسرائیل در جنوب نوار اشغالی غزه حمله کردند که من در یورو نیوز -سایت خبری وابسته به اروپا- دیدم، نقل کرده چند نفر از این سربازان اشغالگر، در بیمارستان شیبا بستری شدند. خواستم گفته باشم نمی‌خواهم مطلقاً این اتفاق را در ردیف دستِ غیب قرار دهم یا ردش کنم، هدفم این بود بگویم وقتی مسلمانان عرب بسیج نشوند! زنبورها -ولو به صورت اتفاقی- جای خالی آنان پر می‌کنند. انگار طبیعت خشمش را نشان داد حتی با چند پرواز زنبور سرخ. دامنه‌ی توحید.

تعطیلی شنبه‌ها

آیا با حجت‌الاسلام محمدتقی نقدعلی نماینده‌ی خمینی‌شهر، می‌شود موافقت داشت. من، جوابم آره است که گفت تعطیلی شنبه‌ها، «روز جمعه به عنوان روز عبادت» را «تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و آثار سوء فرهنگی» دارد. البته من تا تحت‌الشعاع  با او موافقم. این که آثار سوء فرهنگی دارد را متوجه نمی‌شوم. ولی جمعه برای مسلمین روز خاص تعطیل است که کارهای خوب در آن روز، زیبا است. مانند این کارها: نظافت و استحمام. کنار هم، تفریح. استراحت. رسیدگی به امور هفته‌ی پیش و پس. رفتن به دَمن و دامنه و صحرا و اساساً تماشاها بعد از مرور نُدبه و یا قرائت سوره‌ی جمعه. به‌ویژه زنان و بانوان روز جمعه برای کنارِ هم بودن اعضا بهترین غذاها و طبخ‌ها را -که یک هفته از چشم‌های پُر اشتها جا داده بودند- رو می‌کنند. حتی جمعه روز نوید شنبه‌ی در راه است. چون ما ایرانی‌ها عادت داریم تا می‌خواهیم یک کار مهم را آغاز کنیم هی وعده می‌دهیم شنبه بیاد شروع می‌کنم! هی هزار شنبه آمد و رفت، ولی طرف هنوز شنبه! شمبه! می‌کند. جمعه بوی امام زمان مهدی موعود علیه السلام هم می‌دهد. کاش روزی بیاید که ما هم همعصرش شویم و تبعیت از معصوم را مستقیم لمس کنیم. دامنه‌ی توحید.

 

چه باشد «اهلُ الله»؟

اینی که دارم مطرح می‌کنم خیلی ژرفا دارد، تا جایی که هنوز خودم نمی‌دانم منظور کیست. «اهلُ الله» را مرحوم آیت الله حسن حسن‌زاده آملی در ص ۳۵ اثر شریفش «نامه‌ها بر نامه‌ها» طرح کرده بود. خشنودی مرا باعث‌اند اگر دانایان بگویند اهلُ الله کیان‌اند؟ شامل مردم می‌شود یا عنوانی خاص است؟ چون از اطلاق آن خبر ندارم، راحت می‌گویم: من نمی‌دانم. شعری بگویم از ایشان ختم کلام، درج در جان کلام:

 

دوست بگو، دوست بگو، دوستْ دوست
تا نگری هر چه بودْ، اوست اوست

(۱۹ خرداد ۱۴۰۳) دامنه‌ی توحید.

کتاب‌فروشِ لبِ جاده

اینی که دارم می‌نویسم دقت اگر به خرج روَد، قشنگ و ظریف است (کشکولی: اون دکتر ظریف! نه، که قرارداد نویس شده بود) ظریف به معنی باریک. او یعنی این شخصیت داستان متنم که لب خیابان کتاب می‌فروخت، اهل همدان بود. گفتند چه کتاب‌هایی؟! گفت بیشتر آثار استاد مطهری و دکتر شریعتی.

 

درست آمدم مغز مطلب را بگویم. از صفحه‌ی ۴۴ کتابی که خوانده بودم؛ دور سال‌ها. خاطرات آقای علی خوش‌لفظ در «شبی که مهتاب گم شد) او پنجه‌بوکس به‌دستِ دوره‌ی طاغوت بود، اما همین دستفروشی کتاب سرِ جاده، از وی یک «انسان» ساخت که راه خدا را در جبهه پوییدن، یافت و آنجا را می‌پیمود. آنقدر ه زیاد، که گویی تمام ۱۰۰۰ُ اندی کیلومتر مرز جنگی همه جا, پا نهاد، جاهایی را پیماد که مای بسیجی هم آن جا را یا جنگیدیم، یا خاکریزش را نگه داشتیم و یا خون دادیم: مثل دِزلی، مثل راه‌خون، مثل فاو، مثل جُوفَیر، مثل هورها، روی آکاسی‌ها. بعضی در دوکوهه، برخی در هفت‌تپه و برخی هم در زُرباطیه.

 

نتیجه اندازم بر ساحت متنمُ برم. انسان دائم در معرض عَوض شدن است. عوض از یک آدم کم‌دان به انسان پُردان. عوض از یک مسیر غیر معنوی به سمت مسیر معنا. دیشب دوستی بافکر به من نوشت: در اثر تجربه و سکوت درون، «راه روشنی برای شناخت خود و خداوند هستی توسط خودش نشانم داده شد» همین یک گوشه متن دوست، الگوی من شد که این پست را رونمایی کنم. ۲۶ خرداد ۱۴۰۳ دامنه‌ی توحید.

 

محیط اعظم

 

اینی که دارم مطرح می‌کنم با بینش هر انسان مرتبط است. بیدل دهلوی برای فراستِ شُهودی آدمی جایی طراحی کرده است به اسم محیط اعظم هر کس، که عقل و شهود و بینش در آن هست. در نگرش این شاعر از مشاهیر ادب فارسی، بینش، برتر از دانش است. و علم هم با چراغ شُهود (=دسترسی راستین به اطلاعات بینشی خود) افروخته می‌شود. می‌گوید:

 

«چراغ علم میَفْروز جز به قدر شهود

 خطاست دانشِ بسیار و بینش اندک»

 

دل‌ْآگاهان بلدند که بیدل در دستگاه اعظمش، گناه را سبب بازشدنِ چترِ رحمتِ خدا می‌داند و خودِ گناه، دریای رحمت را آزمون می‌کند. بنگرید این مصرع او را: 

 

«امتحانِ رحمتی دارم گناهی می‌کنم»

 

یعنی انسان طوری آفریده شده که گناه هم می‌کند و اگر هم گناه می‌کند علتش این است چشمداشت به رحمت خدا دارد. رحمت خدا نبود گناه سخت‌ترین فعل انسان می‌شد. روز عرفه بود، مقداری رفتم در فضای شهود. (دوشنبه ۲۸ خرداد ۱۴۰۳) دامنه‌ی توحید

 

 

اوراق را شیرازه کن

آیت الله محی‌الدین حائری شیرازی جبهه که بودیم کتابی از آن مرحوم می‌خواندیم، در علم اخلاق. اگر اینی که دارم می‌نویسم دقت شود او به تعبیرم استراتژیست (=فرمول‌بند) در علم اخلاق بود. حتی واضع واژگان. من پای چند درسش نشستم. البته از قضاوت افعالش پرهیز دارم. ازوست (قدس هم نوشت) که سلمان س و ابوذر س وقتی به هم می‌رسیدند انگار دنیا را به آنها می دادند. اخوت بسته بودند. بگذرمُ سُروده‌ی زنده‌یاد اقبال لاهوری را بنْگارم: «باز این اوراق را شیرازه کن / باز آئین محبت تازه کن»

 

شرح شیرازه: یک نوع اقدام تعمیری با چسب و گیره و اهرم فشار که ورق‌های کتاب مستعمل و جلد وا رفته را به هم متصل، و جلد کتاب را از خطر پاره و از بین رفتن، جلوگیری می‌کنند. ۲۹ خرداد ۱۴۰۳. دامنه‌ی توحید.

 

 

عقیده خود بالاترین قدرت است

 

هیچ قدرت به پای عقیده نمی‌رسد. خود لفظ عقیده یعنی به چیزی، محکم متصل شدن. از ریشه‌ی لغت عقد است، که دختر و پسر با خطبه‌ی لفظی عربی و هتجار عرفی «عقد» پایند هم نگه داشته می‌شوند، که هر طرف آن، این عقد را زودتر بشکنَد، اوست که وفا را نابود کرده است.

 

من معتقدم عقیده خود بالاترین قدرت است. مثالش را می‌زنم: وقتی حضرت حمزه سید الشهداء -علیه السلام- مسلمان شده بود، یک دشمن سرسخت حضرت محمد بن عبدالله پیامبر اکرم خدا ص، وحشت کرده بود، او کی بود؟ عُتبه. چون از توسعه و گسترش اسلام، نگران گردیده بود. عقیده‌ی حمزه به دین مبین اسلام، پشت رسول خدا ص را به‌شدت گرم و مستظهر (=پشتیبان‌دار شده) کرده بود و قلب آن پیغمبر خدا ص را غرق نور و قوت. و وجودش را خوشنود. ۳۱ خرداد ۱۴۰۳ ،دامنه‌ی توحید.

 

 

در سایه‌سار آیه

 

واِنّا اِلى ربنا لَمُنقَلِبون.

 

آیه‌ی ۱۴ زخرف

 

و ما به سوی پروردگارمان بازمی‌گردیم (و حساب و کتاب نحوه‌ی زندگی دنیای خود را بازپس می‌دهیم)

 

مُنقَلِبون درین آیه یعنی برگرداندن. از نظر مترجمان مفسر، اشاره است به جهان معاد و محاسبه. البته این ترجمه‌ی فیض الاسلام از قرآن که از روی آن عکس انداختم سبک نوینی در ترجمه و تفسیر فوری ارائه کرده است که دیدنش جذبه دارد. ۱ تیر ۱۴۰۳ ،دامنه‌ی توحید.

 

 

به نهضت خوش آمدید
من در فصل ۱۳ کتاب «مفهوم در دنیای من تا ما» اثر نویسندگان: گِرِگ کیل برگر و مارک کیل برگر آموختم که این کتاب نهضت اجتماعی را با دقت تعریف کرده است. از نظر این کتاب (ر.ک : ص ۲۵۸) هر حرکت دسته‌جمعی که در آن، افراد گاهی طی سال‌ها و دهه‌ها، هوشیار می‌شوند، می‌آموزند، به حرکت در می‌آیند تا در مقابل قدرتمندان بایستند، مسائل و دردهای جامعه را التیام بخشند و ارزش‌های بااهمیت را از «نو» احیاء کنند، نهضت اجتماعی است.

پس؛ یک نهضت بر اساسِ ارزش‌ها و دانش‌ها خلق می‌شود و مهمترین هدف آن ایجاد «تغییری اساسی» در ذهن افراد است. به علت همین اهمیت است که آنان در فصل مهم کتاب‌شان گذاشتند: «به نهضت خوش آمدید» ۳ تیر ۱۴۰۳ ، دامنه‌ی توحید.

 

در راهِ برگشتن به شهر

 

به قلم دامنه‌ی توحید

گفت بیآسایید.

آساییدند.

پِچ‌پِچ شروع شد.

چه امر مهمی‌ست که فرمود آسایید بیخ خُم؟!

ناگهان جهاز شتر روی هم ریزاندند.

شگفتی افزون شد.

رفت روی آن.

ناگهان گفت آن چیزی را که هنوز پژواکش در فضاست.

علی، مولاست.

بخّاً بخا راست شد.

کینه‌ها هم به کنار دل برخی‌ها.

نبی خواست به حکم نبوی، خبر مهم گوید.

که گفت. کار نبی، نباء است؛ یعنی خبر عظیم.

علی، عظیم بودُ

و آن عظیم، عزم کردُ

عظیم پس از خود را زعیم کرد.

بر نبی آخر ص و امام آغاز ع آن روز فرخنده‌ترین بود.

راه و راهبَر و رهرُو را کنار برکه‌ی خُم معلوم نمود

 که بودن در آن، کس را کژ نخواهد برد.

آری؛ آن روز موعود،

در راهِ برگشتن به شهر مدینه

پس از آخرین حج، معرفی کرد

آن کس را که راهش را راهنماست

و سیره‌اش را رهگشا.

۴ . ۴ . ۱۴۰۳ ، دامنه‌ی توحید.

 

داریوش چیِ کوروش کبیر می‌شد؟ و چه کرده بود؟

 

داریوش داماد کوروش کبیر بود، همسر آتوسا. هر دو هم، از نسل هخامنش. حالا چه می‌خواهم بگویم؟ اینا، این را:

 

داریوش در اواخر سلطنتش از ۲۹ گروه مختلف بیعت گرفت. او سپس در ۴۸۶ قبل از میلاد مسیح علیه السلام درگذشت. بیعت واژه‌ی عربی‌ست از ریشه‌ی بیع، یعنی معامله، خریدفروش، بده‌بستان. در فارسی یعنی پیمان، قرارداد، اخذ قول، بستن سوگند با هم. بگذرم. در آن سنگ‌نوشته‌ی داریوش این شعار راهبردی آمده بود که از روی دفتر یادداشتم، چکیده، می‌نویسم چون مهم است:

 

«... این آرزوی من نیست که ضعیف در حق قوی، بدی روا دارد. و نه این آرزوی من است که قوی در حق ضعیف ظلم کند...»

 

دقت ورزیدید لابد؛ گفت قوی ظلم نکند. ولی به ضعیف گفت، بدی نکند. چون ضعیف توانِ ظلم بر قوی را ندارد. پس؛ قوی، قدرتِ ظلم‌کردن دارد. نتیجه: نه بدی، نه ظلم. سخت است البته، اما فرمول تمدن این است. حتی داریوش جهانگشا هم باشد، باید از مردم و ۲۹ گروه مهم آن روز پیمان وفا و اتحاد و انسجام داخلی بگیرد، زیرا هیچ فردی به‌تنهایی نمی‌تواند بر ملتی پادشاهی کند و حکم برانَد. ۱۰ . ۴ . ۱۴۰۳ ، دامنه‌ی توحید.

.

رفیق و همرزم جبهه‌ی جوفَیری من! تسلیت. آق سید عسکری‌جانم سلام. می‌دانی دنبال عکسی ازت در آلبومم می‌گشتم، که بعد آمدم فضای مجازی را هم مرور نمایم صحنه‌ای ازت بیابم، تازه‌ترین عکست را همین دیدم. خیلی دلم می‌خواست زیرنویسی مخصوص به خودت، ای همسنگر جبهه‌ی جوفَیری‌ام پای این عکست به‌یادگار بنگارم، اما هفت حیف! و هفتاد ناله! که مصیبت نابهنگام و سوزناک، سوزای جانت را سِتانْد و من را پای سوگوارگی غمت نشاندْ.

تو از اولین فرماندهان قادر و قابلِ بسیجی در نبرد دفاع مقدس بودی؛ من مَسرورُ سرمَست معاونت در گردان مسلم بن عقیل -علیه السلام و الرحمه- آنم نخستین سال‌های جنگ که نه فقط شایستگانی بودی برای فردای انقلاب که بهترینانی بودی برای فصل جنگیدن و فضای صلحیدن. بگذرم. تو تا مرز شهادت رفته بودیُ منم کنارت آن شبِ سختِ پاتکِ عراق به کمین‌مان در کانال کنار هورالعظیم در گُردانی خط‌شکن که افتخار می‌نمودیم شهید عارفِ بالله عالی جویباری فرمانده‌ی‌مان بوده بود) در اثر خمپاره‌باران بر هوا افتادم اما این من نبودم که شهید شوم، نعمت مقصودلو بود که جلوِ چشم هر دوی‌مان قطعه قطعه شد و پودر در هوا و حتی سرش از تنش جدا. بااین‌همه حسودان پشت جبهه نتوانستند طاقت آورند که تو در کمیته‌ی انقلاب اسلامی شغل بگیری! شگفتی داشت؛ اما استبعاد نه نداشت. چون رقیب فکری خود را عین شکار شب گنجشگ می‌زدند که در انقلاب شغل‌ها و پست‌ها به خودِ آنها رسد. آنقدر بر تو ستم ساختند که مجبور شدی برای اِمرار معاشت به کمیته‌ای با نام دگر اشتغال یابی. خدای بارئ خوب می‌داند آن زیرآب‌زنان چند! حبس احساسات خود بودندُ خامی می‌ورزیدند. بگذرم.

اینک چه نویسم سودت دهم ها رفیق؟ فقط این: بانوی دانا و مدرس مدرسه خواهرم بانو شهربانوی پاک و صاف از کنارت رخت بر بستُ خاکسار شد و تو را در دوری خود به دورترین فراق پرتاب ساخت. تسلیتت رفیق، تسلیت به پسرت آقا سیدمصطفی که دیگر نه در خانه و آن سرا، که در زیر خاک قبرستان داراب‌کلا باید مادر جستجو کند. به دخترت سادات که خود در جوارِ رنج دستُ پنجه نرم می‌کند و بی‌مادری بر آن رنج رنجور، افزون. تسلیت به تمامی خواهران مُحّجبه و محبوبت که همه‌ی‌شان برام عزیز و دوست‌داشتنی‌اند. تسلیت به همه‌ی برادرانت که براداران منم هستند. به رفیقان سیه‌پوشیده‌ام. به تک تک اعضای پرشمار خاندان بزرگ و متحدِ مرد خوشنامُ پرآوازه‌ُ شهیرِ دیارُ محل‌مان مرحوم حاج اکبر رمضانی که چهره بود پیش مردم‌ِ مان. تسلیت بر هر بازمانده از آن بانو که آخرین بار پس از مشهد مقدس به اتفاق خانمم وی را در مسیر محل سوار کرده بودم به خانه‌ی پدری‌اش اتاق‌پیش رسانده بودم و طی همان مسافت چه ادب‌هایی کار زد یادش پیش من یاد. خدایا این بانو بارها برای ما سفره چید در منزلش از هر لذیذی لذیذتر که مزه‌ی ماهی‌های شکم‌پُری مگر از زیر زبانم در می‌رود. حالیا درود از دور بر قبرت که فراق آفرید میان قلب ما. پنجشنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۳ دامنه‌ی سه.

رفیق و همرزم جبهه‌ی جوفَیری من! تسلیت. آق سید عسکری‌جانم سلام. می‌دانی دنبال عکسی ازت در آلبومم می‌گشتم، که بعد آمدم فضای مجازی را هم مرور نمایم صحنه‌ای ازت بیابم، تازه‌ترین عکست را همین دیدم. خیلی دلم می‌خواست زیرنویسی مخصوص به خودت، ای همسنگر جبهه‌ی جوفَیری‌ام پای این عکست به‌یادگار بنگارم، اما هفت حیف! و هفتاد ناله! که مصیبت نابهنگام و سوزناک، سوزای جانت را سِتانْد و من را پای سوگوارگی غمت نشاندْ.

تو از اولین فرماندهان قادر و قابلِ بسیجی در نبرد دفاع مقدس بودی؛ من مَسرورُ سرمَست معاونت در گردان مسلم بن عقیل -علیه السلام و الرحمه- آنم نخستین سال‌های جنگ که نه فقط شایستگانی بودی برای فردای انقلاب که بهترینانی بودی برای فصل جنگیدن و فضای صلحیدن. بگذرم. تو تا مرز شهادت رفته بودیُ منم کنارت آن شبِ سختِ پاتکِ عراق به کمین‌مان در کانال کنار هورالعظیم در گُردانی خط‌شکن که افتخار می‌نمودیم شهید عارفِ بالله عالی جویباری فرمانده‌ی‌مان بوده بود) در اثر خمپاره‌باران بر هوا افتادم اما این من نبودم که شهید شوم، نعمت مقصودلو بود که جلوِ چشم هر دوی‌مان قطعه قطعه شد و پودر در هوا و حتی سرش از تنش جدا. بااین‌همه حسودان پشت جبهه نتوانستند طاقت آورند که تو در کمیته‌ی انقلاب اسلامی شغل بگیری! شگفتی داشت؛ اما استبعاد نه نداشت. چون رقیب فکری خود را عین شکار شب گنجشگ می‌زدند که در انقلاب شغل‌ها و پست‌ها به خودِ آنها رسد. آنقدر بر تو ستم ساختند که مجبور شدی برای اِمرار معاشت به کمیته‌ای با نام دگر اشتغال یابی. خدای بارئ خوب می‌داند آن زیرآب‌زنان چند! حبس احساسات خود بودندُ خامی می‌ورزیدند. بگذرم.

اینک چه نویسم سودت دهم ها رفیق؟ فقط این: بانوی دانا و مدرس مدرسه خواهرم بانو شهربانوی پاک و صاف از کنارت رخت بر بستُ خاکسار شد و تو را در دوری خود به دورترین فراق پرتاب ساخت. تسلیتت رفیق، تسلیت به پسرت آقا سیدمصطفی که دیگر نه در خانه و آن سرا، که در زیر خاک قبرستان داراب‌کلا باید مادر جستجو کند. به دخترت سادات که خود در جوارِ رنج دستُ پنجه نرم می‌کند و بی‌مادری بر آن رنج رنجور، افزون. تسلیت به تمامی خواهران مُحّجبه و محبوبت که همه‌ی‌شان برام عزیز و دوست‌داشتنی‌اند. تسلیت به همه‌ی برادرانت که براداران منم هستند. به رفیقان سیه‌پوشیده‌ام. به تک تک اعضای پرشمار خاندان بزرگ و متحدِ مرد خوشنامُ پرآوازه‌ُ شهیرِ دیارُ محل‌مان مرحوم حاج اکبر رمضانی که چهره بود پیش مردم‌ِ مان. تسلیت بر هر بازمانده از آن بانو که آخرین بار پس از مشهد مقدس به اتفاق خانمم وی را در مسیر محل سوار کرده بودم به خانه‌ی پدری‌اش اتاق‌پیش رسانده بودم و طی همان مسافت چه ادب‌هایی کار زد یادش پیش من یاد. خدایا این بانو بارها برای ما سفره چید در منزلش از هر لذیذی لذیذتر که مزه‌ی ماهی‌های شکم‌پُری مگر از زیر زبانم در می‌رود. حالیا درود از دور بر قبرت که فراق آفرید میان قلب ما. پنجشنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۳ دامنه‌ی سه.

مجموعه پیام‌هایم در مدرسه فکرت

قسمت نود و هفتم

جناب ابوذر رحیمی سلام و احترام. خرسندم از آغازبه‌کار آن جناب درین سایت یادداشت. برای متن این پست شما یک نکته عرض می‌کنم و آن این که در نهاد آدم ناحیه‌ای از ناحیه‌ی خداوند متعال تعبیه شده که در بهترین زمان وی را سرِ عقل می‌آورَد تا ندای وجدان را بشنود؛ شاید ساحران مفتون فرعون، پس از دیدن اعجاز، وجدان خفته‌ی‌شان از همان ناحیه‌ی مخفی نهاد آدم بیدار و متنبّه شد. متن خوبی نوشتید. مستدام ادامه دهید و روی کارِ خود عزم کنید تا سایت برپا بماند. دامنه.

جواب ابوذر رحیمی: سلام و عرض ادب. نکته‌ی ظریفی را اشاره کردید. از اشاره‌ی زیبای حضرتعالی، به یاد حکایت متنبه شدن فضیل عیاض افتادم. جایی که در اوج راهزنی و دزدی، به طور اتفاق ندای قرآن را می‌شنود که می‌فرماید: "آیا وقت آن نیامد که دلِ خفته‌ی شما بیدار گردد؟". و فضیل فریاد می‌زند که: آمد! آمد! و نیز از وقت بگذشت.

مجموعه پیام‌هایم در مدرسه فکرت

قسمت نود و هفتم

جناب ابوذر رحیمی سلام و احترام. خرسندم از آغازبه‌کار آن جناب درین سایت یادداشت. برای متن این پست شما یک نکته عرض می‌کنم و آن این که در نهاد آدم ناحیه‌ای از ناحیه‌ی خداوند متعال تعبیه شده که در بهترین زمان وی را سرِ عقل می‌آورَد تا ندای وجدان را بشنود؛ شاید ساحران مفتون فرعون، پس از دیدن اعجاز، وجدان خفته‌ی‌شان از همان ناحیه‌ی مخفی نهاد آدم بیدار و متنبّه شد. متن خوبی نوشتید. مستدام ادامه دهید و روی کارِ خود عزم کنید تا سایت برپا بماند. دامنه.

جواب ابوذر رحیمی: سلام و عرض ادب. نکته‌ی ظریفی را اشاره کردید. از اشاره‌ی زیبای حضرتعالی، به یاد حکایت متنبه شدن فضیل عیاض افتادم. جایی که در اوج راهزنی و دزدی، به طور اتفاق ندای قرآن را می‌شنود که می‌فرماید: "آیا وقت آن نیامد که دلِ خفته‌ی شما بیدار گردد؟". و فضیل فریاد می‌زند که: آمد! آمد! و نیز از وقت بگذشت.

خاطره‌ی  ۷ رفیق داراب‌کلا

سید حمید دارابی: سلام آقا ابراهیم عزیز اما خاطره ۵۰۰ کیلومتر  از بین ۷ رفیق سه نفر زنده هستند خداوند حفظ شان کند بقیه را خداوند رحمت کنه

حاج ابراهیم مهاجردارابی

حاج اصغر دباغیان

حاج سید مصطفی دارابی

حاج سید باقر سجادی

حاج سید علی شفیعی نانوا

حاج ممدلی شیردل

حاج سید اسماعیل صباغ

حجت‌الاسلام آقا شیفع شفیعی یه تابستانی دارابکلا بودند معمولا هر وقت می آمدند بعضی شب ها جلسه و شب نشینی آنها شرکت می کردند قرابت نزدیکی با بعضی ها دارد حاج ابراهیم مهاجر خطاب به آقا شفیع که پسر دایی کی دعوت کاندی اماره برای شام آقا شفیع فرموند منزل بنده قم است آنجا در خدمت شما هستم زمان گذشت بعد چند ماه حاج ابراهیم به آقا شفیع زنگ می زند که ما شب جمعه فلان تاریخ شام پیش شما هستیم این چند نفر تلفن قطع شد آقا شفیع تصور کردن که اینا شوخی می‌کنند شب جمعه موعود فرا رسیدن ۷ نفر موقع اذان مغرب رفتن حرم حضرت معصومه سلام الله نماز و زیارت بعد برای صرف شام راهی منزل آقا شفیع شدند رسیدند دم در زنگ زدن آقا شفیع آمد دم درب با تعجب دید رفقای ۷ تن آمدند کلّی عذرخواهی فرمودند بنده فکر نمی کردم که شما جدی گفته باشید بالاخره آن شب آقا شفیع از بیرون کباب سفارش داد و شام میل کردند و شب‌نشینی تمام شد جالب اینجاست که شبانه برگشتن دارابکلا. در هر صورت بنده در خدمتم.

آسید حمید دارابی سلام. چه داستان دلکشی. خیلی خندیدم. چه حوصله‌ای داشتند آن ۷ تن. خیلی‌هم به هم متحد بودند. پدرت را سلامت بدارد خدا. داستان واقعاً جالب بود. اولین بار شنیدم. آق سید شفیع پسرعمه‌ی منه. این دفعه رفتم پیشش می‌گم. دامنه.

شیخ محمد بابویه: سلام بر دامنه ی ارجمند. من باب یادآوری و روانشاد به مرحومین دیارمان ، قابل عرض می باشد که در گلشهر مشهد مقدس قبرستانی وجود دارد که همسر اول مرحوم حجت الاسلام شیخ مهدی مومنی اوسایی در اونجا دفن می باشد. بنده بارها با پای پیاده از کوی طلاب خیابان طبرسی ، خیابان دریا، فلکه شیرمحمد به سمت قبرستان رفتم. این مطلب بدان عنوان عرض نمودم که هم یادی از اون مرحومه شده باشد و هم آگاهی یافتن نسل جدید. ضمنا بابت جواب بر کشکول ما و نیز طلب رحمت بر والدینم کمال تشکر را دارم.

آشیخ محمد ابنِ شیخ قربان بابویه سلام علیکم و رحمت واسعه برای والدین‌ات. چه خوب شد چنین اطلاعاتی را رساندید. داستان فوت آن مرحومه را سال‌ها قبل وقتی خاطرات «زندگی پرماجرا» (اینجا) را که بالغ بر ۲۵۹ صفحه شد، می‌نوشتم مفصل در آن نوشته‌ام، آوردم. هر دو همسر حجت‌الاسلام مرحوم شیخ مهدی مؤمنی اوسایی، دخترعموهای من فرزندان مرحوم حاج اسدالله طالبی ببخیل بودند. وقتی همسرش -که خیلی غمناک درگذشت- آقای شیخ مهدی مؤمنی با خواهر دیگر آن مرحومه، ازدواج کرد. می‌دانستم مشهد دفن است، اما نمی‌دانستم قبرش توی قبرستان گلشهر مشهد مقدس است. چه حکمتی شد این کتاب «خاتون و قوماندان» که دیروز دستم رسید تا ۱۴ فروردین هم باید امانت را به مخزن برگردانم. بتوانم تمام کنم خوب است. ازین اطلاعاتت خیلی ممنونم. نیمه‌ی رمضان است یاد می‌کنم هم از آن مرحومه دخترعمویم، هم از مرحوم حجت الاسلام شیخ مهدی مؤمنی که امامزاده علی اکبر اوسا پیش دامادش مهندس نخبه‌ی برق مرحوم اکبر مؤمنی دوست صمیمی دوره‌ی دبستان من دفن است. خدا آنان را رحمت کناد. متن من ویرایش نیست. ایرادمیراد را خودت صحیح تلفظ کن شیخ محمد.

حاج علی چلویی به دامنه: سلام. شما ره نصیحت کامبه بیرون درنی خاک دارکلا ره نَروشین.

حاج علی چلویی به آقا اسماعیل آفاقی: آقا اسماعیل من وسط مله هم درمه خ خ خ خ خ.

سلام حاج علی چلویی. وسط مله ره مرحوم میرزاحمد دباغیان ج خانه‌سر بـخریهی. اصلُ نسَب که پای مَله‌ای هسّی. بالامسجد چ وِه دری!!!

قاسم لاری: سلام وقت بخیر بنده وارد ماجرای شما نمی‌شوم اما با این متن آخر برداشت من این است که آقای چلویی بساطتو جمع کن اینجا جای تو نیست به طور خلاصه با زبان بی زبانی بهش گفتید.

آقاقاسم لاری سلام. شما چرا در هوا!!! بدون مشخص‌کردن اسم مخاطبت نظر می‌گذاری؟! امابعد؛ حاج علی چلویی مِه رخِف، خادش یک وزنه‌ی سنگین!!! است، بساط‌مساط را از «بالا»!!!! جمع نمی‌کند که برود «پایین»!!!! او اساساً «بالا»یی است. کشکولی بود به او.

سلام مجدد حاج علی چلویی. ارشاد کردی ما را، تقبل‌الله. ولی منِ بنده پوست و خونم دارکلاست، اصلاً این زادگاه، فروختنی نیست که بشود کسی آن را بفروشد. هر کس هم عِرض و آبروی زادگاه‌اش را بفروشد، در واقع هویت مادری پدری خود را خدشه‌دار کرده است. بگذرم. این زادگاه، توشه و زادِ معادِ عالمان بزرگ دین بوده و هست. بارها گفته‌ام حتی تظاهرات‌های مهم و سراسری داراب‌کلا، باید در خود روستا برگزار شود، نه کوچه‌های سورک. چون داراب‌کلا هویت بارز و شاخص دارد و موجودیت درخشان تاریخی.

حاج علی: اقااباهیم سلام تعارف ورا ناورا دانه بعضی ها ظاهرا دنبال سند دینه مگر اوسا پسوند دارکلا نه دانه حاج قاسم قدرت نمای کننده من زمین خورده استادم آقای لاری هسمه.

سلام حاج علی. دقیقاً رفتی روی حرف منطق. موافقم. شاید ۱۰۰ در ۱۰۰ اوسایی‌ها، فامیلی‌شان پسوند «دارابی» دارد. آن بالا هم گفتم سه روستای داراب‌کلا و مُرسم و اوسا با هم فامیل خونی و ازدواجی شدند. این یعنی پیوند و اتحاد سه روستا. سپاس و التماس دعا.

کشکولی: تو و قاسم لاری کُشتی بگیریند، قاسم را لِه لَوردِه کاندی! می‌گی: زمین‌خورده‌ی قدرتِ قاسم لاری هستی! البته قاسم لاری دانِ مشکی داردها! کاراته‌کا هست!

قاسم لاری به دامنه: سلام خیلی دیر وقت هم است ولی جواب میدم اگر خدا قبول کنه مشغول به دعا بودم هر چند بنده قاسم لاری دارابی ف مرحوم حاج عباسعلی زمین خورده همه عزیزان و خصوصا حاج علی آقا هستم اما ذکر این نکته لازم است اشاره کنم جدای اینکه مربی تاکتیک بودم نزدیک به ده سال رئیس اداره تربیت بدنی شهرستان بودم و نزدیک به پنج سال هم معاونت تربیت بدنی ل 25 کزبلا بودم و کمربند مشکی دان دو را دارم و باز با این اوصاف خاک زیر پای دوستان و عزیزانی مثل شماها و امثالهم هستم.
 

حاج علی چلویی به دامنه: من می شناسم دستم بالاست بروی استا دوست نمی کشم اما سند بی سنداقا ابراهیم اینتا. کی بی خواسته سند هاده هم انده سراه ره هادانه به سورک  وسه خوادره زحمت نیکننه جدی کومبه بالا حاج محمد خورمی با تبر اساه برای اوه کوته علی مره بااو با چهارتا وچه درخدمت درمه

برادر و همسنگرم حاج علی چلویی. اول یک کشکولی قَهّار بارَت کنم تا دلم!!! حسابی خالی شود: طوری تایپ می‌کنی که مجبوریم ببریم نزدِ حاج کبل سید محمد -که نُسَخ‌شناس قَهّاری هست- برای ما متن‌هایت را برای ما معنی کند!!! امابعد؛ تو نه فقط منبع خاطرات جبهه و انقلاب و فراانقلاب و فتنه و آشوب و اغتشاشی!!! حتی مخزن‌الاَسرارِ اطلاعات طبقه‌بندی‌دارِ!!! دارکلاُ اوساُ مُرسمُ اَسرمُ ساریُ سورکُ لالیمُ و حتی "اَنجیرنِِسوم"ی. آقا حاجی (که با دخترعموی ما فرزند مرحومه حاجیه‌جمیله ازدواج کردی و شدی فامیل درجه‌ی یکم) کی بیام پیشت مصاحبه، تا آن‌همه ذخیره در دل و مغز و حافظه را کتابش کنم، تا تِج نداهی!!!! خبرم کن. تو خیلی حیفی این مقدار خاطره و اطلاعیه و اطلاعاتِ مَحرمانه و مُهرُمومانه!!! را به گور!!! ببری!!! خدانگه‌دارت رخف: قم. دامنه‌ی کشکولی. خواستی جدّی هم تعبیر کنی مرا، بازم باکی نیست!!! اینجه هم سلام‌کردن یادم رفت. معذرت حاج علی چلویی. سلام رخِف رخِف رخِف رخِف رخِف رخِف رخِف.

می‌شه کسی این پیام حاج علی چلویی را برای من کامل معنی کند. من که قاطی کردم. متن کاملش این جا بازنشر می‌شود که یه وقت حذف و خَف نکند! کشکولی متن حاج علی چلویی عیناً بی کم‌وکاست:

«من می شناسم دستم بالاست بروی استا دوست نمی کشم اما سند بی سنداقا ابراهیم اینتا. کی بی خواسته سند هاده هم انده سراه ره هادانه به سورک وسه خوادره زحمت نیکننه جدی کومبه بالا حاج محمد خورمی با تبر اساه برای اوه کوته علی مره بااو با چهارتا وچه درخدمت درمه»

سید موسی صباغ: سلام بر آق ابراهیم. ترجمه متن حاج علی ::

من شناخت دارم ، دستم بالاست ( تسلیم هستم ) به روی استادم دست نمیکشم.

اما سند بی سند.

کی خواسته سند بده؟

همینکه سه راه را به سورک دادن کافیه!!

خودتشون و زحمت نیفکنین.

جدی میگم

حاج محمد خرمی با تبر وایستاده برای آب.

گوته علی مره با او : نامفهوم است

با چهار تا فرزند در خدمت هستم.

آق سدموسی سلام. آقا تِ یک پا مترجم زبردست هستی که من نمی‌دانستم. چقدر خوب برگردان کردی. جا افتاد حالا برام. حاج علی چلویی گمان کنم خوبلِه متن می‌نویسد! کشکولی! خو دست وه اسیر است، حتی مسجددله هم یک چُرت عمیق می‌زند! حتی به من گفت حین رانندگی هم خو می‌رود! ولی ماشینش له نمی‌رود.

چرا سانسور؟!!!

آقای علی چلوبی در متن اول صبح دیروز نوشت: «من می شناسم دستم بالاست بروی استا دست نمی کشم اما سند بی سنداقا ابراهیم اینتا. کی بی خواسته سند هاده هم انده سراه ره هادانه به سورک وسه خوادره زحمت نیکننه جدی کومبه بالا حاج محمد خورمی با تبر اساه برای اوه کوته علی مره بااو با چهارتا وچه درخدمت درمه» اما وقتی آخر شب شد همان را این طور کرد: «سلام منظورم من آقای لاری را کاملا از بقیه بهتر می شناسم هم استاد بنده هم باهم دریگ پادگان مربی بودیم درمقابل استادم آقای لاری گفتم دستم بالاست اما یگ عزیزی فرمود ا میدان تا اوسا را سند میدهیم من هم شوخی کردم عرض کردم هم آنقدر سراه رابه سورک دادن هر که عامل کار بود خدا نبخشد اورا باید به آینده گان جواب بدهند اما قضیه آب که پیش آمد آن حس وطن پرستی اگثر دارابکلای ها عمل کرد پیغام میدادن یا بعضی مثل حاج محمد خرمی فرمود هرزمان نیاز شد یگ  ندا بدهید با چهار پسرم به پشتیبانی شما ایستاده ایم  محلی ره خوب ترجمه هاکانین» اما این عبارت داخل متن صبح خود را که گفته بود: «اما سند بی سنداقا ابراهیم اینتا.» سانسور کرد!!!

قضیه‌ی جعبه‌ی گز

داستان واقعی
اما نوشته‌ی آزادِ ابراهیم طالبی دامنه دارابی

روزی برای امام خمینی رحمت الله جعبه‌ای گزِ درجه‌ی یک از یزد یا اصفهان -تردید از من است- هدیه رسید. امام بازش کردُ خورد. فوراً از ادامه‌ی خوردن دست کشیدُ به حاج سید احمد یا اعضای دفتر -تردید از من است- گفت همین جعبه‌گز را ببرید بدهید به فُلانی، گز خوشمزه‌ای است. همه تعجب کردند. به امام گفتند آن شخص با ما فاصله‌ی فکری و تقابل پیدا کرده است. معاون مرحوم مهدی بازرگان بود. امام گفت به همین خاطر هم می‌گویم ببرید به او هم بدهید. آن شخص با امام دوست بود و مراوده داشت. روزِ بعد شد. امام پرسید جعبه‌ی گز را بردید دادید؟! گفتند نه. امام نگران شدُ گفت چرا نبردید؟! گفتند چون سرِ جعبه را باز کردید، احساس کردیم خوبیت ندارد. تصمیم گرفتیم یک جعبه گز دست‌نخورده! تهیه کنیم. امام در جواب، فرمودند اتفاقاً همین جعبه‌ی بازشده خوب است، چون فلانی می‌فهمد گزش خوب بوده، به او هم دادیم. در واقع آنها داشتند کار خود را -بخوانید تعلّل خود را- توجیه می‌کردند پیش امام. چون پیش خود گفته بودند یک روز تأخیر اندازیم شاید امام این کاری را که به ما محول کردند، فراموشش کنند! به هر حال، تا دیدند امام اصرار دارند و خیلی‌هم پافشارانه پیگیرند، فوری بردند دادند به همان فُلانی. آن فرد در اوج تعجب ازین‌که امام برایش در آن موقعیت و مواضع‌اش، گز فرستاد، شرمنده شد و خیلی‌هم خوشحال و شگفت‌زده. بگذرم. کارِ گزی -و به ظاهر یک رفتار پیش‌پاافتاده‌ی- امام، دل آن فرد را کاملاً فتح کرده بود. بانو! آقا! تألیف قلوب یعنی همین. باید پیِ تألیف قلوب بود، نه تعلیفِ علوف! معنی کنم؟! به روی چشم. اولی یعنی پیوند و اُلفت دل. دومی یعنی دنبال علف و علوف بودن! کنایه از انباشتِ فقط مال و منال و پُرکردن شکاف و شکوف دنیا. شرح مختصر یک لغت داخل متنم: تعلّل: یعنی کسی که خود را عمدی علیل و ناتوان نشان دهد. دَست‌دَست کند تا از زیر بار آن، شانه خالی کند. اِهمال‌کار، بهانه‌تراش، طفره‌رونده. ۸ . ۱ . ۱۴۰۳ ، دامنه.

رفیق و همسنگرم حاج قاسم لاری دارابی از کشور پهناور اوسا که بیش از نیمی‌شان "لاری‌"اند و مؤمنی و فلّاح. آقا ممنونم از پاسخ مُشبَع و قشنگ و اتوبیوگرافیک (=زندگینامه‌نویسیِ خودنوشت) که باید هم چُنین پست‌هایی می‌داشتی حتی بالاترش را. من که زیرُبَم تک تکِ محلی‌ها از دارکلا و مُرسِم و اوسا را مُخبَرم!!! حتی می‌دانم کمربندِ کاراته‌ی تو روز نخست گِر نمی‌آمد از بس کمرباریک!!! بودی و قدی حدودای دو مترُ و نوزده سانتی داشتی. حالا، گردوخاکِ فتنه‌ها شما امنینی‌های گُردانی را، گِرد و دایره کرد!!! البته تَپچِه نه! آقاقاسم من چه کنم از دایره‌ی دائر انقلاب بیرون انداخته نشوم و در خط و ربط بمانم و طرد نشم؟!!! بگذرم. سالم و سال‌ها کنار مِن!!! زنده بمانی تا اوسا که سهله، کیاسر را هم پا گذاریم!!! راستی دعای دیشبت قبول است. راستی! پوزش قاسم، سلام یادم رفت بالا بکنم: سلام فرمانده!

بی‌بهانه دوستش دارم!

حال که بالا حرف از حاج کبل سید محمد شفیعی -آن مرد خالص و صالح- به وسط آوُردم، چه خوب است سه‌چند جمله بگویم: من که توی داراب‌کلا اگر بخواهم نام ببرم کیا را بی‌بهانه دوست دارم! در لیست من حاج کبل سید محمد بدون هیچ تردید وجود دارد. علاقه‌ام به ایشان از همان جرقه‌ی انقلاب شروع شد. حالا هنوز هم در قلمرو عشق و حُب من نام وی همآره می‌درخشد. امروز هم در دعای روز شانزدهم ماه رمضان داریم که باید با اَبرار مُوافقت و محبت داشت و با اَشرار مُرافقت و برائت. وَه! چه اَبراری (=نیکان و اهل بِرّ در عمل و عقیده) بهتر از وی. جدا از قرابت عقیدتی ایمانی با حاج کبل سید محمد، این سه متغیّر هم در عشقم بهش نقش ایفا دارد:

یک > همسر محترمش دخترخاله‌ی مرحوم پدرم هست. که ما خاله صدایش می‌زنیم؛ فرزند مرحوم حاج باقر آهنگر -آن مرد بزرگ و خیّر و صالحِ خدابیامرز محل- است؛ یک خواهرش همسر دوم مرحوم آق سید اسدالله شفیعی (پدر شهید حجت الاسلام آق سیدجواد) هست که چندسال پیش به رحمت خدا پیوست و روح آن خاله‌ی عزیزم هم، غریق رحمت حضرت رب العالمین هست، چون یک تکه نور و مظهر مهربانی و اخلاق خدایی بود. دو برادرش هم حاج باقرموسی هست (که یک پایش کربلا وصل است برای ساخت تلّ زینبه سلام الله علیها) و یکی هم حاج باقرمحمد که چلکاچین از قدیم دامپروری داشت و دارد. همسر مرحوم حاج باقر آهنگر، حاجیه کلثوم‌خاله، خاله‌ی تنی پدرم است که او هم چندسال پیش به جوار حق رفت و در خاک آرَمید. روح‌شان درین روزِ پس از نیمه‌ی رمضان، سرشار رحمت خداوند باد.

دو > چند سال پیش مقاله‌ای نوشته بودم تحت عنوان دَه اتاق انقلاب داراب‌کلا، یکی از آن ده تا، اتاقِ وزیری سمت شرقی خونه‌ی حاج کبل سید محمد بود که می‌شود اسمش را گذاشت بیتِ حل و فصل، نه البته به کشکولی: شورای "حل و عقد"!!! که خاص اهل سنت بود. من چند باری در نسشت‌های این اتاق انقلاب شرکت داشتم؛ روحیه‌ی بازِ صاحبخانه: خاله‌ام و حاج کبل سید محمد، آدم را شِفتِ رفتن به این نشست می‌کرد.

سه > حاج کبل سید محمد پیشروِ همه‌ی ماست؛ در تقوا، در اخلاق، در سبک زندگی. او کَفنُ‌دفنِ مردم را با کمال خلوص طی تمام عمرش هنوز برعهده دارد و گورِ تلقین خوانی او به خاطر طهارت نفسش به صاحب‌عزا قوت قلب می‌دهد که جسد با زمزمه‌ی پاکش دفن می‌شود و زیر لحد به خاک سپرده می‌شود. سلامتش بدارد خدای بارئ‌تعالی. آری؛ بی‌بهانه دوستش دارم! دامنه.

سلام آق سید حاج حمید دارابی. بذار چک کنم. امرو نمی‌دونم حواسم چرا قاطرخرینی رفت! نه، نشد سید حمید. این بار تِ حواس رفت قاطرخرینی. هر دو ریپلای (=در جواب‌رفتن) من درست است. آخه حاج علی چلویی آنقدر خاش پِیر ره دوست داشته و دانّه اسم حساب کاربری (=اکانت) خود گذاشت حاج قاسم. قاسم نام پدر خدابیامرزش هست. افتاد؟! به قول فردوس؟! خا. من که حسودمَسود! نیمه. خدا بیامرزدش. خیلی مرحوم پدرش حاج قاسم چلویی را سمت ببخیل می‌دیدم. با اسبش همه‌روزه از سنگ‌چکّلی تیرنگ‌گردی هیمه می‌آوُرد. راستی سید حاج حمید! قم باد سر کرد بدجور. شد غبارآلود. حتی با خود چَلکو آوُرد و حیاط ما را آلود! حالا که خیلی می‌گی دارکلایی هستی! بگو به من در صحن که چَلْکو چیه؟! هع؟! پس خواستی مدیر اینجه خاشک‌چو بوووشه هیچ که را نِشناسه! آق سید حمید؟! در پایان بسیارزیاد سپاس والدین و اخوی‌ام را خدابیامرزی دادی،مرام و معرفت داری. خدا رفتگان خاندان‌تان را محشور اهل بیت علیهم السلام کناد.

سلام بازم سید حمید. نا. غلط است جوابت. باید برای کلاس سال قبل!!!

نقد سید سعید شفیعی بر دامنه: نقدی بر مدیر محترم یا جدی است یا کشکولی برداشت با خودتان. مدیر محترم بعد از نوشتن و بار گذاری " فرتی " مطالب را "قایم " میکند تا کسی نتواند نخواند یا کپی برداری نماید. شاید هم میگه تقصیر خودشونه باید مطالب به موقع بخونند البته نخواستم بگم اصولا در سیستم اداری برای حذف و یا امحا یه قواانینی است . و شاید هم مثل اون رییس محترم کتابخانه گفت چون کتابها قابل استفاده نبود باید از بین بروند اگرچه مطالب مدیر خواندنی است. شاید هم شعار هنر برای هنر . مطلب برای دل خودم مینویسم جدا از شوخی بهتر است مطالب حداقل یک هفته ای دو هفته یک ماهی بماند. مانا باشید

سعیدسید سلام. نوشتی که مدیر مدرسه فکرت:

 «فرتی مطالب را "قایم" میکند تا کسی نتواند نخواند یا کپی برداری نماید.»

۱. چون ملالغتی هستم اول یک غلط بگیرم: وقتی فعل کمکی منفی «نتواند» در جمله به کار گرفتی، فعل اصلی‌ات نباید منفی باشد. پس: نتواند بخواند درست است. نه «نتواند نخواند» البته می‌دانم از دستور زبان فارسی باخبری. از دستت در رفت! ۲. من برای این‌که نوشته‌هایم درین صحن، تایم دارد به همین خاطر، برخی از نوشته‌هایم با فن و ترفندی که روی آن سوار کردم، در لحظه‌ی فرارسیدن پایان تایم، از دیدِ خوانندگان صحن محو می‌شود، ولی اصل متن حذف نمی‌شود و بایگانی هم هست. فلسفه‌ی این کارم، ایجاد انگیزش در زنده‌بودن صحن است؛ تا اعضا را هر لحظه تازه داشته باشم. هر کس دیر بیاد ایتا، مطمئناً پیام‌های مرا بعد از چند ساعت یا روز بعد نخواهد دید. البته تایم برخی پست‌ها بیشتر است و در صحن باقی می‌مانَد. ۳. حال با توجه به توقع و نقد و انتظار و تذکرت به مدیر، من همین جا شرط می‌ذارم اگر ۱۱ نفر از اعضا را بتوانی بیاری وسط که عین خودت بخواهند متن‌های مدیر از دید اعضا محو نشود، من روی شیوه‌ی کارم درین صحن تجدیدنظر می‌کنم. بعون الله تعالی. دامنه

ابراهیم رمضانی بالمله: سلام و ارادت محضر مدرسه واقای مدیر. موافقم با پیشنهاد جناب اقای شفیعی. آقا ابراهیم عزیز .من تمام مطالب ارسالی شما رو با دقت و شاید بعضی رو چند بار می خونم وبرایم جالبه مخصوصا تحلیل شما در مورد موضوعات مختلف رو. پس بهتره قیافه نٓهِیر وبِیِل مطالب دَوُشِ تا کسی علاقمنده ودیر سر کلاس میاد استفاده کنه.

درمه امبه واس پاسخ. آقا ابراهیم رمضانی هنرمند و رفیقم سلام. قشنگ فارسی کاندی! لهجه ندانّی. تازه تو با آق سید سعید شدین دو نفر. راستی قیافه نهیر را عالی آمدی! پِرستیژ داشت حرفت. چشم!

صدرالدین آفاقی: با سلام و آرزوی قبولی طاعات. بنده را هم بعنوان نفر بعدی کمپین ( نه به حذف ارادی مطالب مدیر) ثبت بفرمایید.

آقاصدر آفاقی دارابی مشهدی از صنف فاخر پزشکی سلام. شدین با سید سعید و اوریم رمضانی سه تا تازه. اع چنده کم ات سِسْکه! کمپینِ «نه» به رفتارِ مدیر مدرسه فکرت در حذف و محو و ماتِ مطالبش از صحن، خیلی موشک بود! هایپرسونیک حتی!

شیخ محمد بابویه: سلام و آرزوی قبولی طاعات. فک کنم حاج علی به زبان پاکستانی نوشته باشد بهتره این متن را نشون رانندگان اتوبوس پاکستانی پای کوه حضرت خضر نبی (ع) نزدیک منزلتان بدهید تا برات ترجمه کنند ضمنا نفر چهارم بنده را در کمپین اضافه فرمایید. با تشکر.

آشیخ محمد بابویه رفیق ببخلی من سلام. واقعاً قشنگ بود کنایه‌ات به حاج علی چلویی. یاد آن اتوبوس‌های پاکستان به خیر؛ هم خطاطی و حکاکی روی تمام بدنه، هم فرمانش سمت راست بود. پشت هلال‌احمر کنار پل علیخانی هم محل پاتوق‌شان بود. امابعد، تازه شدین چارتا. تو که معلومه چرا. چون وقتی پیش حاج علی ملایی که می‌شینی شونیشتن، حواست نیست ایتا و مدرسه فکرت هم هست! باشه. گرفتم.

سید حمید دارابی: سلام آقا ابراهیم. چلکو به معنی خار و خاشاک.

سلام بازم سید حمید. نا. غلط است جوابت. باید برای کلاس سال قبل!!!

رنگین کمان داراب: سلام پنبه باز شده رو می گویند چلکو.

سلام آقای حسین رنگین‌کمان. یک معنایش بله درست است. اما باز هم هست. تازه‌نوج درختان که شبیه دانه‌هاست.

موسی رمضانی شابا: سلام خدمت آقا مدیر محترم و توانا، خدا اموات شما را هزار هزار بار دراین ماه عزیز رحمت کناد بخاطر یاد آوری بزرگ مرد مومن ، باوقار، همیشه در صحنه و در یک کلام انسان کامل. من از جان و دل سلام درود می‌فرستم به این بزرگ مرد دوست داشتنی حاج کبل سید محمد شفیعی إن شاءالله که بیشتر از صد و بیست سال سر حال و سرزنده باشه حاج آقای شفیعی استاد م در مساحی ( متراژ زمین) و مال رسی هست. اتفاقا چند روز قبل به فکر ام خطور کرد که در یک مراسم از خدمات اش تقدیر و تشکر شود یا شورای محل یک مراسم بزرگ داشت( تجلیل) برایش بگیرن واقعا جا دارد

امید به آینده (حجت‌الاسلام آشیخ داراب‌کلایی) : سلام علیکم. آقا ابراهیم کنشگر فعال. این پست و نگاهت حسب بر داشت من خوب و بدون حب و بغض نوشتی و معمولا آنچه از دل برخواست بر دل می نشیند نصیری هایی که سر سفره انقلاب بزرگ شدن و امروز بغض گلوی نظام اند فریب خوردگانی که به صرف شهرت نام عاقبت بخیر نشدند.

می‌آم برای پاسخ استاد. بگذار انشاء کنم ذهنم را در جواب: حجت‌الاسلام آشیخ داراب‌کلایی استاد محترم و هادیِ سیاسی نظام سلام. آقا، دوست فاضل ما، باور بفرما از تأییدت نیرو گرفتم. درست رفتی روی آن نگفته‌ی عمدی من. پس، نشان می‌دهد، رمزی هم بگویم، این صحن چابکانی هستند که درجا می‌گیرند. ممنونم، ممنونم. من خدایم را زان رو شاکرم که وابسته به هیچ فرد و جناحی نیستم؛ سکوی تحلیل و تفسیر خودم را محکم و مستقل نگه می‌دارم و عقل و شرع برام رهنمون هستند به انضمام کتاب و روحانیت و اندیشمندان صالح.

جناب آقا موسی رمضانی سلام. ۱. من هم در همین صدر کلام رحمت می‌فرستم بارها و بارها بر روح پدرت مرحوم حاج‌شابا و دو برادرت مرحوم ممدلی و آن دومی که در دنیا هم زیاد رنج کشید. خبر ندارم آیا مادر گرانقدرت حیات دارند یا نه، اگر دارند، تا می‌توانید در خدمتش باشید که هستید. ۲. خوشحالم خیلی شما به عنوان کسی شورای داراب‌کلا بودی (نمی‌دانم این دوره‌ی جاری هم، هستی هنوز، یا نه) گواهی دادی بر حَسنات و وَجنات یکی از اَخیار و اَبرار یعنی حاج کبل سید محمد شفیعی -حفظهُ الله تعالی- ۳. دبیر محترم ممنونم ازین حُسن استقبال شما. ارادات دارم به شما دوست گرانقدر ما.

هی!! فامیل ؟؟؟ آق اسماعیل آفافی! انتریک می‌کنی؟! کشکولی. سلام راستی. حاج علی چلویی برق و رعدش نول است، نه فاز! مرا نمی‌گیرد. مرا خله خله دوست دارد.

محضر استاد حجت الاسلام شفیعی مازندرانی سلام. ممنونم ما را با این عبارت علویی امام علی ع رهنمون شدید. دقیق همین است. خط، فقط خط «ولایت». احزاب هم لازم است، اما نباید از چتر ولایت خود را بیرون ببرند. ملاک من، ولی‌فقیه است، نه هیچ جناح راست و چپ و وسط. ولی فقیه صراط مستقیم است. سپاس.

شیخ محمد بابویه: سلام بر آق ابراهیم. اتفاقا بر عکس شما ، بنظر بنده الان باید اون سه چهار نفر که کنار حاج علی در مسجد بیتوته می کنند باید وارد صحنه شوند تا ترجمه آقا موسی را بر حاج علی تفسیر کنند بهر حال ما که از این ترجمه در ترجمه چیزیی عایدمان نشد اگر شما یکی دو دانگ قسمتت شد ما را هم شریک کن باتشکر

سلام آشیخ محمد ابن شیخ قربان بابویه. دقیق متوجه شدم. اشاره‌ی آق سید موسی سر راست بود. اون نامفهوم هم جاش سه لغت است که سید موسی زیرکی کرد، دررفت!!!

حجت رمضانی دارابی در صحن مدرسه : با سلام عزیزان. ضمن قبولی طاعات و عبادات ماه مبارک رمضان و همچنین تبریک به مناسبت عیدی این ماه پر برکت به استخضار میرساند عزیز دل ما آقا ابراهیم عزیز دستش در امر خیری گیر می باشد. انشاالله بزودی پس از انجام این مناسک خیر و شادی در صحن حاضر خواهند شد و حسابی از خجالت همه در خواهند آمد (عروسی دارند. کدام کشور هستند نمی دانم. ۲۱ فروردین ۱۴۰۳ )

حاج علی چلویی: هر کشوری باشد می رویم.

حجت رمضانی دارابی [در پاسخ به حاج علی چلویی] سلام حاج آقا. تِرِ دعوت کانّه  نشونی. اِسا که وِ غیر قابل دسترس هسته خانِ بوری، هنیش سِ سرجا.

حاج علی چلویی:  آقای رمضانی درسه قم یک کشوره. چقدر راه.

رفیقم آق سید عسکری شفیعی تسلیت

نوشته ی دامنه: ۱۴۰۳/۰۱/۲۳  :

متن آن در لینک بالا در دامنه

انسانِ خلق ، خلقِ انسان

این از حیرانی‌های دائمی من است که خدای بارئ‌تعالی چه‌سان در آفرینش انسان بالاترین رمزها و ریزترین زوایا را دخالت داد. موجودی آفرید که اول، مخلوق است؛ سپس به صفت برگرفتگی از اخلاق آفریندگی خدای بارئ، خلاق و خلق‌کننده نیز هست. من به این قدرت انسان می‌گویم ذهن‌نویس قادر. یک راننده در حین رانندگی ذهن‌نویس می‌شود و مقصد و مقصود را می‌نویسد. یک مستندساز ابتدا ذهن‌نویس و همین را سرِ صحنه‌ی واقعی حیات می‌برد از حرکت، سکون، نقش، نشانه، شکوفه، نوشاندنِ شیر، زدنِ ماست، شرح حال اشخاص و رشدُنموّها. یک نویسنده نیز پیش از آثارنگاری محفوظات و معلوماتش، در آغاز ذهن‌نویس است در ذهن خلق می‌کند در صفحه آنگاه می‌نگارد تا کتابش کند یا مقال یا خطاب یا عتاب یا عبرت یا عبرات یا تخیلات یا تفکرات. پله پله تا ملاقات خدا. پنجشنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۳ دامنه‌ی دو.

متنی به قلم دامنه ی یک بر ای فضای اخیر مدرسه:

نه سناریو و یک تبصره‌ی تصمیم

شریفان سلام. من سناریست نیستم. کمی که فکر کنم -در هر مسئله‌ای که باشد- ذهنم سناریوساز می‌شود. زین‌رو، نه سناریو خلجان زد. عرض می‌شود:

اولین سناریو: فیصله‌یافته تلقی شده و عبور شود.

دومین سناریو: نوشتن متن مارمُهره توسط دامنه‌ی یک بر روی یک پیشینه و کارنامه

سومین سناریو: تصمیم مدیر مدرسه بر سرِ پنج عضو

چهارمین سناریو: تغییر مدیر مدرسه.

پنجمین سناریو: دادن یک فرصت برابر به طرفین برای نوشتن یک متن خاتمه‌بخش در حد دو کف دست.

ششمین سناریو: اجرای پیشنهاد برادرم آق سید موسی که خواهان پذیرفتن تمام مسئولیت این مدت توسط دامنه شدند.

هفتمین سناریو: موقتاً مدرسه به حالت منع نوشتن قرار گیرد که در وضعیت این فن، نوشتن در صحن امکان‌پذیر نمی‌شود. این تنفس سپس لغو گردد.

هشتمین سناریو: دامنه‌ی یک به علت مسئولیت مالکیت مدرسه، از مدرسه تا مدتی بیرون بماند.

نهمین سناریو: انحلال موقت یا دائمی مدرسه

اینک واگذار می‌کنم اعضای شریف خود برگزینند که کدامیک از نه سناریو صورت تحقق به خود بگیرد. هر کدام رجحان دهند همان انجام می‌گیرد. من منهای سناریوی یکم هر سناریویی را ترجیح دهند، متن مارمُهره را پشت‌بند آن خواهم نوشت.

توجه: با توجه به این که یک مأموریت پیش‌رزرو در پیش دارم و یک مسافرت مشهد مقدس پیش‌پرداخت‌شده از پیش با جمع خانوادگی رفقا که امسال نوزدهمین سال این زیارت پیمان‌نوشتِ رضوی‌مان است؛ پیشنهاد می‌کنم برای پرهیختن از شتابزدگی و غلیان احساسات، اجرای هر سناریو، به پس از پایان و بازگشت مأموریت و مسافرتم موکول شود تا با کنکاشم و نیز تأملاتم، تدبیر پایان‌بخش اتخاذ شود.

تبصره و یک تصمیم تازه: از امروز پنجشنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۳ امین من در مدرسه برادر ارجمندم جناب آق سید موسی است؛ برادر مبارز و اخوی شهید صباغ و شخصیتی مرضی الطرفین بین مردم محل‌مان. توقع دارم هر گاه من بنا به مأموریت‌ها یا مسافرت‌ها غایب هستم، هر تذکر و صلاح‌اندیشی‌های وی در صحن، توسط تمام اعضای این جا، محترم انگاشته شود. پنجشنبه‌روز ۲۳ فروردین ۱۴۰۳ مدیر مدرسه فکرت ابراهیم طالبی دارابی دامنه‌ی یک

عکسهای مشهد را این جا بذارم

در مشهد مقدس چه گذشت؟

شش خانواده در نوزدهمین زیارت متوالی هر ساله‌ی رضوی، رهسپار مشهد مقدس شدیم همان اوایل اردیبهشت. مشهد آدم را در جاده به سمت خود می‌کِشَد؛ تو گویی انگاری جاذبه‌ی کشِشی دارد و ماشین‌ها حسابی به خود گاز می‌گیرند. وقتی هم خانوادگی باشد، جذبه‌ی زیارت، زادِ تقوا می ‌زاید؛ هم ازین‌رو که با بودن خانم‌های جمع، حواس‌جمع مراقب زبانتی که بدلُغتی نکنی. هم ازآن‌رو رعایت آسایش‌شان را بکنی و بر جیب خود سخت نگیری و معادی و معاشی شوی. جمع، این جوری بود. پول‌دوستی در میان نیست. همه را بر تلاش دیدم که زیارت روح، به سیاحت جسم سایه اندازد. و انداخت. هر بار در روز و شب که وقت زیارت حرم فرا می‌رسید، این تشرُّف را سه مرتبه صورت می‌دادیم. البته همت و شوق خانم‌های جمع بر ماها پیشی داشتُ آنان پیش از بانگ سحرگاهان هم، حرم بیتوته می‌کردندُ نجوا. البته با کاسه‌های پر از حلیم به هتل بازمی‌گشتند. این جا بود که دانسته شد باز هم مردان روزی‌خورِ خانم‌هاشان هستند!! حلیم نذری دلچسب -که معده را نوازش می‌دادُ و صورت را سرخ‌فام نگه می‌داشت- به هتل اقامت‌مان می‌رسید، این سُفره‌ی یک‌بار مصرف بود که آنی پهن می‌شدُ هجوم به حلیم حرَم آغاز. البته دأبم این است سُفره‌ی یک‌بار مصرف، چندبار مصرف، شود. راستی! هر بار -چه صبح و چه عصر و چه دمِ شب- به چایخانه‌های سه‌گانه‌ی حرم (گوش صحن امام حسن مجتبی ع (=هدایت) گوش باغ رضوان و گوش صحن کوثر) خود را می‌رساندیم و دَمنوش و چای تناول می‌کردیم. البته دَمنوش را نازُک‌نارنجی‌های!!! جمع ما می‌نوشیدندُ من فقط چای. یک زیبایی از هزار و یک زیبایی امسال حرم این بود فضای روی مَضجَع سبزآمیزِ سیر، گردیده بود که رنگ برق آن و لاله‌ی برّاق آرام آن، روح و روان را استعلا می‌داد (=به اوج می‌کشاند) والسّلام. نگفته نروم که من هر مرتبه، برای مدرسه نیز -با آن که لایق نبودم- ولی خودم را شائق، نائب می‌نمودم برای زیارت جای شریفان. چند عکس هم به برای این مسافرت زیارتی -که جزوی از اخلاق خوب ایرانی است- انداختیم همگی، که بخشی از آن منعکس می‌شود. بخشی دیگر شاید به وقت دگر. ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳ دامنه‌ی یک.

موضع آیت‌الله العظمی جوادی آملی

آیت‌الله آقای جوادی آملی در پیام خود (در ۲۷ فروردین ۱۴۰۳) در تجلیل و حمایت از عملیات موشکی سپاه علیه‌ی اسرائیل از "فتح مطلق" تعریفی نو ارائه داده بود که برخی از آن به عنوان یک اشاره‌ی رمزی حکیمانه برداشت کردند. از نظر ایشان آن فتحی مطلق است که "مقاومت را می‌پرورانَد". دیدگاه‌ام این است جوادی آملی خواست اصل قیام را ارزشمند کند. مثل عاشورا که ظاهرش شکست!! استُ پر از مصائب ولی باطنش ظفر استُ پر از مطالب. پیام صادره‌ی حضرت جوادی چنان واژگان نوِی داشت که موجب شد از حوزه‌ی قم جمعی از روحانیون بر موضع ایشان دست فشُرند. جاذب این جا بود که نفر هفتم لیست امضاءکنندگان در تصویر بالا جناب حجت الاسلام استاد حاج سید کمال‌الدین عمادی رئیس پژوهشگاه اسرا می‌باشد که مدرسه فکرت افتخار دارد به حضور ایشان درین صحن. از برجستگی پیام این روحانیون این بوده بیان آقای جوادی آملی را "قول فصل و حکم عدل" توصیف کردند. درست هم همین است که در پیام آمده است در "حوادث واقعه" مردم این مرز و بوم "متوقّع راهنمایی‌ها و موضع‌گیری‌های" آقای  جوادی آملی می‌مانند. بگذرم. دامنه‌ی یک.

شیخ محمد رضا احمدی: سلام آقای طالبی سراسر پیام کوتاه آیت‌الله جوادی، مملو از نکات قرآنی و عرفانی است. از ماه رمضان شروع کرد و به فتح قریب و مبین و مطلق رسید. از بهترین پیام‌ها مربوط به این واقعه مبارک بود. واقعا زیبا و دلنشین بود که ریشه طوفان الاقصی و وعده صادق را از قرآن ارائه نمودند.

استاد حجت‌الاسلام آشیخ محمدرضا احمدی سلام. من هم روی هر سه فتح خیلی ایست کردم. اما فتح مطلق را که فرجام کار مقاومت منطقه است رمز حیات فلسطینیان یافتم. در حقیقت آپارتاید نژادی آفریقای جنوبی را مرحوم ماندلا از طریق زندان‌کشیدن نابود کرد. و اینک آپارتاید نظامی رژیمی ساختاری اسرائیل را مقاومت ویران خواهد کرد. دیر شاید بشود، اما نابودی آپارتاید دوم هم در جهان وقوع‌اش حتمی‌ست. از اشاراتت متشکرم. قبول دارم.

سلامٌ علیکما. به رسم ادبُ و ارادت از شما جنابان: حجت الاسلام استاد حاج سید کمال‌الدین عمادی رئیس پژوهشگاه اسرا و حجت الاسلام استاد شاکر نویسنده‌ی کتاب‌های نوجوانان که دعوت و تمنای مجدد مرا در ورود دوباره به مدرسه فکرت، مورد قبول قرار داده‌اد، تشکر وافر می‌کنم. تردیدی نیست که وجود روحانیانی پاک‌سیرت و انقلابی درین صحن، موجب مسرّتم هستُ و باعث تألیف قلوبُ تقویت اخلاقُ معارف دین. بیش‌ازاندازه خشنودی‌ام را از ورودتان به مدرسه تشدید ساختید. درود.
۹ اردیبهشت ۱۴۰۳ دامنه‌ی یک.

استاد حجت‌الاسلام آشیخ محمدرضا احمدی سلام. چه هم خوب که چنین نگاشته و نگاره‌ بر ذوق شما در شتافتن به زیارت مشهد مقدسُ نیل به این مقصد افزود. غسل زیارت از خوشایندترین غسل‌هاست؛ چون هنگام آن انسان حال وصال می‌یابد. سپاس، سپاس. جات خالی بود ولی نیابت صورت دادم. حرف شما هم شد در مشهد. چون رفقا علاقه‌ای خاص دارند به شما احمدی.

رفیقم سید علی اصغر سلام. ۱. من هم مانندت از مدیریت مدرن و شایسته‌ی حضرت حجت الاسلام احمد مروی متولی حرم حضرت رضوی علیه السلام راضی‌ام. ۲. حرفت حقیقت دارد پس موافقم. بابت دیدار حرم امام رضا علیه السلام، تمام سخنت را قبول دارم. ۳. این کشش ناشی کیش و آئین شیعه است که دیدار اولیای الهی را در حیات و ممات ارج می‌گذارد. ۴. شب‌های حرم هنوزم درخشان‌تر بود چون به طبع ما می‌نشست. از تفسیرت از زیارت متشکرم.

  ↓↓↓

در نواب حرم رضوی مشهد مقدس

(از ۳ تا ۶ اردیبهشت ۱۴۰۳)

عکاس : دامنه . خانم‌های رفقا و دامنه

آنچه از مسافرت اخیرمان عاید ذکر است

پنج شب پنج نشست در محل صورت گرفت تا پاسی از شب. بهتر است گویم تا اوایل بامداد. شبی منزل جعفر. شبی خونه‌ی حاج احمد آهنگر. بعد شب‌های پیاپی در خونه‌های حسن صادقیُ عموهادی آهنگریُ باغ‌ویلای حاج غلام یزدانی. جدا از دو نشست عاجل در خونه‌ی حسن آهنگر مرحوم کل مرتضی و بیت سید علی اصغر. به ترتیب خونه‌ها روی این مسائل مباحثه و مشاوره شد: شلیک سپاه به اسرائیل. روند شکل‌گیری و شکل‌دهی مدرسه فکرت. بررسی کتاب "محدودیت صِفر". صف‌بندی سیاسی کشور و مجدد بحث عمیق‌تر شلیک سپاه به اسرائیل. و نهایت در ویلای آقاغلام بحث چرایی کار اخوی‌ام آقای ابوطالب طالبی وحدت در بیرون‌رفتن از لباس روحانیت و تفکرات جدیدش. من در هر پنج نشست دیدگاه‌های خودم را صریح و بی‌تعارف کشیدم وسط. در این جا حالا دو بحث را میان بیاورم بدَک (=نیمچه بد. حالی میان خوب و بد) نباشد. البته به باشگاه تکواندوی جناب عزت‌الدین رمضانی نیز رفتم که به درِ بسته خوردم. گویی آن شب نبود آقاعزت. اما دو بحث:

در بررسی کتاب "محدودیت صِفر" در منزل حسن شرح دادم که نویسنده اروپایی می‌خواهد این را بگوید که آدمی ضرور است هر بار خود را در محدودیت صِفر قرار دهد تا دو حال درو زنده شود: اول خاطره‌ها (شامل رویدادها، روندها و راهیابی‌ها) در او تجدید شود تا بر بازسازی شخصیت خود کوش کند. دوم الهامات را در نهادش شکل دهد. در حقیقت کتاب "محدودیت صِفر" می‌خواهد تعلیم دهد اگر کسی خود را در محدودیت صِفر قرار دهد -یعنی خود را از انباشت بسیاری از چیزهای در ضمیرش، خالی‌الذهن کند- در معرضِ هم بازسازی خاطرات قرار می‌گیرد و هم تحت الهامات. بانو و آقا الهاماتت دریاب که وقتی به امر الهی یا دستِ غیب برتر، سویت سوسو می‌زند. معذرت قصدم نصیحت نیست. اساساً روحیه‌ی نصیحت ندارم.

اما در بحث چرایی کار اخوی‌ام آقای ابوطالب طالبی وحدت در ویلای غلام احتجاج کردم بر فرض اگر وی می‌پندارد دارای فکر تازه یا احیای منشِ مُرده‌ی (=بخوانید فراموش شده‌ی) فضائل و اخلاقیات عالمان دین در میان جامعه‌ی روحانیت گردیده است، بهتر آن می‌بود در همان لباس دین از فکرش تبلیغ و از اقدامش دفاع می‌نمود، نه این که ابتدا لباس صنف خود را پس بزند (اقدامی گستاخانه و نامشروع و شبهه‌ناک)، سپس همان فکر حوزوی خود را در افکارش تبیین کند. درین حالت بود جامعه دست‌کم از قصد او متوجه می‌شد و مثلاً به این جرقه منتهی می‌گردید که عجب! پس در بین روحانیت هم فکر نو (=اُولی است بخوانید: نوعی دگراندیشی) وجود می‌گیرد. وقتی از لباس زد بیرون، دیگر در مقام روحانی جای ندارد تا بخواهد از زبان یک روحانی با مردم و یا جمعی معدود، مواجهه‌ی فکری دینی نماید. بیرون بردن خود از لباس آخوند، یک نوع داوری و قضاوت تندش بود، که نه به صواب مساوی بود، نه با ثواب مطابقت می‌نمود.

راستی رفیق دیرین‌مان غلام، تشکر وُفور که ماهی غزل و سالمون خوراندی‌مون. حتی یک تلی هم نداشت. تَش‌سر هم پخت و چه با سبک ابتکار با تَلّی از شِویدپلو. وسط کار سفره، چشمم را به بشقاب همه دوختم، دیدم همه چه جور کود کردند (=پُرِپُر عین دماونده کوه) الحمدُ لِله خوش‌خوراکی میان رفقا هنوز تر و تازه مانده است. احساس کردم با آن که همگی (منهای یکی) پا به بالای شصت و دو و سه و چهار سال گذاشته‌ایم، ولی پیر نشده‌ایم. علامت پیری کم‌اشتهایی‌ست، ولی هر چه داشتیم اشتهاء، آن هم از همه نوع و رقَم. بگذرم. فقط بگویم زیارت کربلا را در همین باغ غلام تصویب کردیم. صدها سلام بی‌انتها  به غلام یزدان که تمام امور رفیقم سید علی اصغر را گردن گرفت که با صلوات حضار ختم شود. چه  عاقبت قشنگی داشت نشست باغ آقا اَسیوپیش. ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ دامنه‌ی یک.

عِرضُ حیثیتُ خداقوت!

امروز -۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳- مجلس بر رفع ایرادات شورای نگهبان اقدامات اصلاحی صورت داد. جای جالب‌ترش آن جایی بود که این عبارت را برای دلخوشی (= خواستید، بخوانید: تأمین و تمکین نظر نهاد نگهبان) پس از عبارت «مصالح عمومی» در بند دال الحاق کرد. این ترکیب‌بندی اخلاقی و امنیتی را: «امنیت شخصی مانند امنیت عِرْض و حیثیت اشخاص». متعجب نیستم چرا تا به حال طی ۴۰ و ۴ اندی سال به فکر کسی فرو نرفت عِرْض و حیثیت افراد! چون کارهای فرعی از کارهای اصلی دورشان داشت! صد البته خدمات و حسنات نظام آنچنان زیاد است که این ضعف و نقص‌ها حتی چشم! هم نمی‌آید. دوری از مروت است برای این کار تأمین حقوق شخصی افراد نگفت خداقوت مجلس شُورا، اما اغلب در فُرادا! دامنه‌ی سه.

۳) دو خرسندی دیگر: الف) از اینکه جناب آقای سید علی اصغر شفیعی در قالب اثر نوشتاری خود؛ مجددا به جمع اصحاب مدرسه فکرت بازگشت خرسندم؛ ب) از اینکه آقا ابراهیم تصمیم گرفت تا با نام رسمی خود به بارگذاری نوشته های خود در صحن مدرسه فکرت مطالبی بنویسد و...؛ و با این اقدامش مانع از فزونی تشویش اذهان و روح  دوستان شود نیز تشکر می نمایم و ابراز خرسندی مضاعف می نمایم؛ (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی/ عصر روز دوشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ش_ ۱۹ سوال المکرم ۱۴۴۵ق)

آقای حاج غلام رفیق دیرین‌مان سلام. حالیا درود بر شما با آن کلبه‌ی سرشار سخا و صفای شما. یاد یوسف روانشاد یاد باد. خرسندی‌ام صدچندان که دختر باهوشُ استعدادت مقطع دکتری زبان انگلیسی در دانشگاه پذیرفته شد و می‌رسد روزی کُرسی تدریس گیرد. سلام مرا به دکتر فرشته برسان و به خانم‌ات حاجیه ربابه هم سلام مرا تقدیم کن. پوزش و ویرایش دکتر زهراخانم یزدانی دختر حاج غلام یزدانی صحیح است. فرشته‌خانم دختر دیگر ایشان در رشته‌ی هنر و نقاشی تحصیلات کرده است که عکس‌هایی از فرشته‌خانم را که در نکا نمایش در آمده بود در صحن گذاشته بودم. برای هر دوی این خوبان، دنیای خوب و آخرت آرام آرزومندم. دامنه‌ی یک.

امیرجناب سلام. از برداشت شما خوشحال شدم. چون فکر خودت را نسبت به کندن لباس روحانیت مطرح کردید حتی ضمنی نوعی تفارُق در مقایسه‌ی لباس مردم معمولی قائلی.  ولی نظر من برنمی‌گردد. میان محدودیت صِفْر و نقد یک رفتار که جنبه‌ی عام دارد هیچ پارادوکسی (=تناقض، ناجورایی) نیست. درود بابت زیارت‌قبول گویی‌ات.

استاد شاکر هم در نویسندگی‌ات قهاریت است هم در مطایبه‌هایت! کشکولی: کجا نص‌کاله جواب را جایزه می‌دن؟! که من بدم! راستی! رواق را هم باز صحیح نگفتی. سلام و درود دوباره. سرِ سه حساب نیست جواب. حواس باشد!

سید علی اصغر شفیعی: سلام استاد ابراهیم  در پی حضور کیفی با دستاوردهای بسیار ارزشمند تان بی تعارف بهره مندم شدم . نکاتی که مطرح می کردید بویژه درمور " نماز " تارپودم را شاداب نموده‌است . درمورد حمله ایران به رژیم غاصب صهیونیستی همواره‌اعتقاددارم‌ایران‌دربازی های سیاست جهانی حضور دارد و دارای قدرتی است که به هیچ عنوان کتمان شدنی نیست . اما درمورد استادوحدت باید عرض کنم که ایشان از لباس روحانیت خارج نشدند که روحانی نباشند بلکه بنابه مصلحتی که خودشان برآن ارادت دارند لباس را از تن برآوردند این عمل را من " شجاعانه ، مشروع و بی غل و غش" می دانم . اگر پاسداری بعد از سی سال لباس از تن در می آورد نمی شود به ایشان گفت تو پاسدار نیستی!  چونکه دوستان پاسدار بازنشسته  را که مراوده دارم همان نقش گذشته را دارند. در نشست هایی که با ایشان " وحدت " گاها دارم توانایی مبانی دینی و مذهبی ایشان قابل مقایسه  نیست ... از طرفی، بخاطر اینکه ایشان در این صحن نیستن که از خویش دفاع کنند ، گوشزد اخلاقی دارم که نباید در موردش روحیه انتقادی داشته باشید .

دامنه ۱ | حال که حجت الاسلام ربانی استاد محترم ما چنین جُستندُ جَستند، یارِ غارُ غارِ یار را می‌ذارم. امید است آخرت مانند دنیا در غار هم پناه گیریم. یک عکس جمعی سرِ قبر شیخ بهائی -اعلی الله مقامه- است که آن شب حجت الاسلام استاد آشیخ محمد نجفی دارابی رفیق شیفق‌مان طی تماس تلفنی از قم ما را از سالگردش مطلع‌مان کرده بود که سریع دَوان دَوان رفتیم سر قبرش کنار دارالزهد محل پاتوق دائمی خودمان که آینه هم دارد. نیز فرموده بود شب شهادت حضرت حمزه -علیه السلام- هم هست. که نماز برای آن اسدالله‌ی شهید جنگ سرنوشت‌ساز اُحُد خواندیم که جگرش توسط هِند عٕنود بلعیده شد. سلام و اردات استاد ربانی. دامنه

استاد شاکر سلام. طبع شوخت بر وفق مراد است. همیشه سالم و متسالم. فراوان درود از دعای خیرت.

رفیقم سید علی اصغر سلام. ۱. نکته‌های مابین نمازجماعت میان ما به پیشنمازی جناب حاج شیخ احمد آهنگر، از آدابی بوده و هست که سال‌ها در زیارت رضوی بین‌مان جاری شده است. ۲. من چنین شغلی در عمرم نداشته‌ام. مرا با کسی دیگر لابد اشتباه گرفته‌ای. در محل برام چندین نفر زده بودند که داخل چنین لباسی نروم. لابد آنان حکم خدا را و حس دل خود را علیه‌ام جاری کردند. بگذرم. فکر کنم پاسخ من به متن شما کامل شد. ممنونم.

جناب حجت‌الاسلام شفیعی مازندرانی استاد محترم ما سلام. از نوشته‌ی مُلَیّن آن استاد اخلاق با کلمات مهرورزانه در مورد زیارت رضوی بالیدم. هیچ ایران‌گردی‌یی به پای مشهدرَوی نمی‌رسد. استاد فراوان فراوان سپاس.

پیچیدگی مبارزه با باطل

جناب حجت الاسلام سید کمال‌الدین عمادی استاد مستطاب سلام. روی نوشته‌ی مُزیّن به زینت شیواییُ رساییُ احساسیُ عقلانیُ شرعیُ سیاسیُ جهانیِ شما دو فراز نیمه‌مفصّل می‌آیم تا وقت هممدرسه‌های صحن را بیش‌ازین اِشغال نکنم؛ زیرا متن شما حق مطلب را ادا کرده است:

فراز اول بحث من: خوشحالم بر متن من و تفسیر مهمتر جناب حجت الاسلام احمدی استاد محترم بنده بر روی متم، مُهرِ اِبرام زده‌اید و شورانگیز این‌که مسئله را با ادبیات فارسی مبین به زیوَر تبیین بُردید. همه‌جای نوشته‌ی پرشورتان زیبا و رسا بود، خاصّه وقتی "خیال واهیِ" کسانی را منطقاً شخم زدید که حتی حاضر شده بودند به دست افزارآلات ارتش اسرائیل!! ایران را اروپایی!! کنند!! چه خیال خامی. و چه درست مطرح کردید این قماش خود را در "قید و بند جمهوری اسلامی" می‌پندارند و برای به دَر آمدن ازین بند!!! مهیا هستند حتی اسرائیل مثلاً ایران را برهم بزند!! زهی خیال باطل. قلم شما دَم داشت، دَمی زنده‌کننده‌ی وجدان‌ها. درود بر شما.

امابعد فراز دوم بحث من: حالیا! مرد ارزشمند و فرزانه جناب سید عمادی ما! می‌دانم روح رزم و حماسه در وجود شما در همان هشت سال جنگ در جبهه، کوه ستَبری ساخت و همین، اصل مبارزه با باطل را در درون شما عمارت کرده است. و شما بر هر دو طبع و نیاز خود، اِمارت دارید. من هم، مانند شما و جناب آقامصطفی بابویه -دوست اندیشمند و اخلاقمدار و متفکرم- مبارزه با باطل را مبارزه‌ای ازَلیُ ابَدی می‌دانم؛ وگرنه اصل نبوت (=پیام آوری از آسمان به زمین) رخ نمی‌نُمُود. نظریه‌ی ساده‌ی من این است:

اسرائیل باطل است. با باطل باید از درِ گفت و گوی موسوی - هارونی و محمدی ص وارد شد که دربار فرعون و سپس حضرت محمد سه دربار شاهان وقت را محلی برای محاجّه و تبادل نامه بدل کرده بودند. اما باطل از روی غرور و غضب، اغلب خود را به "صُمُّ بُکمٌ عُمیٌ" می‌زند. پس؛ مبارزه با او از راه دیگر باید شروع شود. چون باطل بَدواً و طبعاً ضد حق رفتار می‌کند. لذاست که باید غرق شود چون فرعون و رد شود چون رفتار نبوی. اسرائیل، باطلی نوین است. از دست‌سازهای اروپا و از پَروریده‌های آمریکا. بنابرین چون ساخت این نظام جعلی اساساً بر مبنای جلوگیری از پیشروی اسلام و مسلمین است، پس پشت آن قدرت‌های باطل با تجهیزات مدرن ایستاده‌اند. همین، مبارزه با اسرائیل را هم پرانگیزه‌تر کرده است و هم پیچیده‌تر و احتیاط‌آمیزتر. این است که در ویرانی این رژیم دست‌ساختِ غرب، نباید شتاب کرد چون عده‌ای پشت این رژیم قصد نمایش اُحُد دیگری دارند تا از دامنه‌ی تنگه‌ی کوه اُحُد، جمهوری اسلامی را از پشت هجوم کنند و بر تن قدرت اسلام زخم زند. اما بینش و پیچش سپاه با امر و دستور رهبری معظم بر مبارزه با باطلی به اسم اسرائیل نقشه‌ی مبارزه را به‌کلی عوض کرد و نوید نوینی به جهان پرتاب شد. من به عنوان پیگیر تحلیل مسائل روز و جهان معتقدم باید همچنان اصل پیچیدگی نابودی اسرائیل را مد نظر داشت. من نه فقط طرفدار اصل پرتاب موشک به خاک اشغال‌شده بوده و هستم و حتی می‌باشم (یعنی تکرار در آتی با خرج‌های خاص)، بلکه طرفِ این شلیک‌ام. البته احتمال و جبر، بر من حکم می‌کرد باید کمی مؤخّر شلیک می‌شد تا اسرائیل خطاهای خود را بدتر از خطاهای مرتکب‌شده می‌کرد و غزه به عاملی برای آخرین حد رسوایی و فروپاشی مشروعیتی این رژیم می‌رسید. اما حکیم متأله حضرت آیت الله العظمی عبدالله جوادی آملی، متنی را از سویدا (=خط خال دلش) نگاشت که تنه می‌زند به بردن پیام مرحوم امام خمینی نزد میخائیل گورپاچف صدرِ هیأت رئیسه‌ی کمونیستی شوروی. آن دیدار جوادی آملی مقدمه‌ی فروپاشی نظام کمونیستی شد و من امید می‌برَم (البته حتم تحلیلی و علم به ماوقَع ندارم) ولی باور دارم که این پیام رمزنگار معظم له، رمز واژگونی اسرائیل در آتی شود. از خواندن و نوشتن شما همآره خوشم می‌آید حضرتِ عمادی سیدُسادات قدَر چاچکام یکی از بام‌های ایران. والسلام. چگونه می‌توانم تمام کنم ولی نگویم مرا مرهون خود ساخته‌اید که الحاح‌ام برای آمدن مجدد به مدرسه را با نهایت نجابت پذیرفتید. بودن شما در صحن، تلائُم (=سازواری) مرا و همه را در مدرسه بازتاب می‌دهد. با احترام: شاگردُ مرهونت: دامنه. تقدیم بالاترین سپاس از فائقه‌های اثرگذارت استاد. شاگردی کردمُ و تکلیف ارائه دادم. سلام دوبارهُ و احترام مجدد. دامنهُ ارداتُ ادب.

سید کمال الدین عمادی: سپاسمند و شکرگزارم از این همه لطف و بصیرت همراه با ظرافت نگارشی جناب دامنه بزرگوار البته ما خود شاگرد این مدرسه هستیم هنوز باید در محضر شریف عالمان ربانی همچون آیت الله العظمی جوادی ها زانو ادب زده سرتا پا گوش دل بود تا ادراک و سلوک میسر شود

جناب حجت الاسلام آشیخ محمدجواد استاد محترم بازم سلام. چرا حجت الاسلام ابوالقاسم علیدوست؟ وی در مورد وجوب حجاب و لزوم قانونی آن، گویی شُل وارد شدُ انگاری قید و اما و اگرها کرد. به آخوند نمی‌آید حکم خدا را شُل بگیرد. باید روی اصول و فروع دین محکم بود. چطور او را سخنران برگزیدند متعجبم. البته داوری قطعی ندارم. می‌گذارم به حساب احتمالات و حدسیات. از لطفتت ممنونم. منتظرم گردهمایی را خوب اجرا کنی و ما را از کمُ کیف آن بهره‌مند. ممنونم. بااحترام: دامنه

مجدد سلام استاد ربانی. همان متن مربوط به شیخ بهائی شما در صحن مدرسه توسط رفقا در داخل حرم مشهد مقدس برایم قرائت شد. چون من این‌مدت مسافرت در فضای مجازی به‌کلی نبودم. رفقا گوشی خود را در اختیارم می‌گذاشتند در طول مدت زیارت و بودنم در محل، که از فضای مدرسه مطلع‌ام کرده باشند. متن شما را رفقا قرائت کرده بودند. ممنونم. حاح آقا نجفی دارابی یادگار مرحوم آقا لطف کرده بودند به بنده زنگ زده یودند. در حقیقت به زنگ من زنگ زده بودند. چون هر سال در زیارت رضوی با ایشان یک ارتباطی می‌گیرم. متنم ویرایش نیست. دست‌انداز داشت شما صحیح‌اش را تلفظ فرما. ارادت: دامنه

رفیقم سید علی اصغر سلام. می‌شود منو «استاد» صدا نزنی؟ مرا همون ابراهیم بگو. دور می‌افتم وقتی من را استاد خطاب می‌کنی. تو نکته‌هایم را که بین نماز طرح می‌کردم، بادقت می‌گرفتی. شأن مذهبی و معنوی تو مدخلیت دارد درین رفتارت. راستی دلم تنگ تنگ تنگ شد برای تو. برای تو. برای تو.

یک مراسم دوست مصیبت‌زده‌ی ما، اما بارها بارها خاطره‌ها

پنجشنبه‌ی آخرِ فروردین‌ماه خودم را از قم، به همراه رفقا به مراسم هفت درگذشت بانو شهربانو رمضانی -همسر رفیقُ همسنگرم آق سیدعسکری شفیعی- رساندم. عهدی که باید وفا می‌نمودم. گمان کنم از دسته مراسمی بود که شکوه اجرایش کمُ کسری نداشت. آقامختار -خوب، خیلی‌خوب- اجرا کرد. رفیقم سید علی اصغر با لحن محزون مطلب خواند. ذاکر هم، متین به نوحهُ مرثیه رفت. سید علی اصغر اصرار داشت مطلب را بنده پشت تریبون ارائه دهم، زیرِ بار اصرارش نرفتم، بلکه حریفش شدم زیرا با آن‌که پس از درد دوری دلبندش آق سیدجواد هرگز پشت تریبون نرفت، حرف مرا رد نکردُ پس یک سالُ اندی سکوت تریبونی، بلاخره پیشنهادم را پذیرفت پشت تریبون رفتُ الحق بااُبُّهتُ محزونُ فاخر ظاهر شد. به آق سیدعسکری -که درین صحن هستند- انتقاد شدیدی دارم. نه سرِ قبر منبر گذاشتند، نه مجلس ترحیمی که جمعه‌شب در مسجدجامع داراب‌کلا منعقد کردند منبر تدارک دیدند. این کار به هر کسی بیاید به آق سیدعسکری -محبوب دل ما- نمی‌آمد که منبر در هر دو مراسم حذف شود. چرا آخه؟! چرا؟ مگر اصل ختم‌هاُ ترحیم‌ها به روضه‌ی روی منبر نیست؟ هان! آگاه باشیم همین منبرها بود که ماها را در مذهب پایبند داشت. از مراسم ختم‌ها منبر را حذف نکنیم. این کار، کار نکوهیده است. همان زاویه که مزار نشسته بودم سه عکس هم انداختم که این شکوه آئینی را ثبت کرده باشم. مجدد بر دو خاندان خوب شفیعی سادات و رمضانی حاج اکبر بزرگ تسلیت می‌گویم. آری؛ آن روز باشکوهُ حُزن یک مراسم دوست مصیبت‌زده‌ی ما بودُ بارها بارها خاطره‌هاُ یادها. ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ دامنه‌ی یک

جناب حجت‌الاسلام استاد آشیخ مالک سلام. شعَف دستم داد آن جاها سیر و سلوک داری. چه جاهای مشاهد و شریفه‌ای. در هر شهادتگاه ائمه‌ی هُدیٰ ما را یاد آرُ عِرْق عشق ما را اظهار نما.

شرحی برین عکس

تکیه‌پیشُ یک‌دنیا پاتوق. کیست از تکیه‌پیش خاطره نداشته باشد، حتی اگر سوار بر پشت وانت می‌شدُ کرایه را از راننده می‌غاپیدُ درمی‌رفت! حتی از چابک‌ترین وانتت‌رانان آن زمان. چون یک قَران هم یک چیزی می‌شد. حالا این گروه سرود معزز محل‌مان، این میدان را میدان انقلابی کردند. عکس سوم کلَک است. نوعی لُوش (=دروازه) کلَک علامت مرز استُ حریم. از کلَک هم نباید هرگز بگذریم حتی برای چار کال هَلی‌زِلکا. عکس چهار به برداشت من می‌خواهد حرف بزند که ای انسان! با تکیه بر عشق عین گل سیرُ و سیرت کن. تکیه‌گاه گُل یک قَیّم چوبی استُ بس، ولی انسان باید به عقیده و عشق و مبدأ جاویدان و محکم تکیه کندُ بالاُ بالاُ بالا روَد. دامنه‌ی سه. یادم رفت بگم که قیّم را ور داری، گل می‌پژمُرَدُ خامیرِ خامیر می‌شودُ عطرش مُنهدَمُ مُنهزَم. عموحمیدرضای من، بسی ممنونتم که دیشب چندین عکس فرستادی که به‌مرور ایام خواهم زیرنویس کرد بر منتخب‌هایی از آن. از دیدارت در اوس‌صحرا شوق آمد مرا. دیدار با خیلی‌ها در برنامه بود، وقت کم آوُردم. بگذرم. قم آمدم. کی باز محل برسم خدا می‌داندُ دلِ پایِ دارِ من.

تاریخ انقلاب در داراب‌کلا

قسمت ۱۹
نوشته‌ی دامنه‌ی سه

مدتی در کارِ نوشتن تاریخ سیاسی داراب‌کلا درنگ افتاد. مطلع‌اند دنبال‌کنندگان که من در پیِ درخواست فامیل اندیشمند و محترمم محامین در همین صحن، چندین قسمت از تاریخ محل را نوشته بودمُ مسائل قابل عرضه را مطرح نموده بودم، که به زیر و زیورِ بحث هم رفته بود. اینک دنباله‌ی تاریخ و ادامه که قسمت ۱۹ است:

هنوز جرقه‌ی انقلاب نجَهیده بود. گمان کنم سال ۵۵ یا کمتر بود. یک نشست سیاسی و قرآنی تحت نام حجتیه میان روحانیت محل مقیم قم و مشهد با تعدادی از تحصیلکردگان محل -مانند مرحوم مهدی بریمانی، محمد آهنگر فضل‌الله حاج محمود، هادی آهنگر حاج اسماعیل و ...- در پایین‌مسجد (پایگاه مرحوم حجت الاسلام حاج شیخ احمد آفاقی) برگزار می‌شد. چون مرحوم آیت الله آقا داراب‌کلایی چندان تمایلی به آن نشان نمی‌دادند حتی به نظر می‌رسد مخالف بودند. آن سال تابستان اکثر روحانیون محل از هر دو حوزه به محل آمده بودند. جلسه‌ی مخفی تشکیل شد. مرحوم شیخ عباسعلی مختاری دارابی بی رعب و وحشت، رفت منبر. شروع کرد به سخن علیه‌ی شاه و سلطنت و نظام طاغوت که وحشت ایجاد شده بود. قدرت سخنوری بالایی هم داشت. وسط صحبت چنان ترسی بر جو جلسه حاکم شد که حاج سید مرتضی شفیعی -برادر جناب استاد حجت الاسلام سید محمد شفیعی مازندرانی- مجبور شد برای کنترل و حفاظت جلسه به بیرون برود و در دل شب اطراف مسجد و تکیه را بپاید که یک وقت مأموران نریزند بیایند دستگیرشان کنند چون محل ما پاسگاه ژاندارمری داشت.

خبرِ آن منبرُ نشست، چطور به گوش پاسگاه رسید اللهُ اعلَم. چنان جوّ حساس شده بود که فردای آن به سراغ برخی از روحانیون رفتند و آنان را برای انحلال این سری نشست‌ها و ترک آن تحت فشار قرار داده بودند. سخنرانی سیاسی بی‌مهابا و بی‌محبای آقای شیخ مختاری همانا، پاشیدنِ نشست‌هاُ و ترک کل جلسه همانا.

گاه از خود درون خبر مخابره می‌شود. از ابتدای تاریخ بشر نفْسُ جاسوسی در نفوس افراد نفوذ یافتُ هنوزکه‌هنوزه، چنین ضعف و خَبطی احاطه می‌کند بر افراد کم‌جنبه و تحریک‌پذیر. آری؛ ۱. روحانیت داراب‌کلا با رژیم شاه مخالف بود اما زمینه‌ی مخالفت، بُروز و ظهور نداشت. ۲. میان روحانیت روستا و جوان‌ها -به عبارتی عامی‌تر میان مُلّاها و مُکلّاها- رابطه‌ی مخفی فکری برقرار بود اما به‌شدت محافظه‌کارانه. لابد فشار رژیم باعث بود این نحوه مبارزه، تحمیل شود. ۳. حالا را نبین چند تا بچه روی مواریث انقلاب خرماخوران راه انداخته‌اندُ خدا را پس از خرما به یادشان می‌آورند، آن زمان مبارزه با شاه و خفقان، چون سوزِ سرمای مردافکنِ زمستان، پَر می‌سوزانْد. ادامه دارد... دامنه‌ی سه.

گفت: "در سیاست غرقی تو"

خواستُ برپاخاستُ خاصُّ خاصِ خاص که با این نقدش بر من، تیمارم کند. هیچ احتمال در آن نمی‌بینم که خواست من را نفیُ ضایعُ رسوا سازد. سازندگی در گفتارش بود. دوغ بُزِ قاهان قم دیشب، مرا به خواب عمیق، نه قهقهرا فرو برده بود. نماز صبحم را که بپا داشتم. روی نقدش غَلت زدم که غلط‌هایم را بیابم. گویی (چون هنوز یقین در من نُضج نزد) مرا به ترکِ سیاستُ حتی مدتی موقتاً از صحن مدرسه فراخوان داد. روی ترک نوشتن در مدرسه دارم فکر می‌کنم. اما من سرنوشت‌سازترین فازهای زندگی‌ام را یا با حرم امام رضا ع معینُ‌الضُعَفا (و من یکی از اصلی‌ترین ضُعفا) در میان می‌گذارم، یا با حرم اهلبیت حضرت فاطمه‌ی معصومه س. پس غروب جمعه‌ی پیشِ رو، شب شهادت پیشوای صادق ع امام دانشمند شیعیان باید خودم را به حرم برسانم تا توسل جویمُ کسب تکلیف کنم. خیرِ مسیرم را بگیرم. که بمانم مدرسه برای نگاشتن، یا نه. تا آن روز همچنان می‌نویسم. تا ببینم سرنوشتم چی می‌شود.

داشتم می‌گفتم. وقتی به من پیامک مخابراتی کردُ گفت: "در سیاست غرقی تو" پس از نماز صبح امروزم زدم به رخت، ولی خوابم نبرد. تشویش نه، تشویق سراغم آمد. پریدم رفتم کتابخانه‌ی فسقلی خودم. کتاب "کلیات احادیث قدسی" کریم فیضی را (که امانت از مخزن است) برداشتم روی سینه‌ام گذاشتم که ببینم صدرم را شرح می‌کند یا قبض؟! آقای کریم فیضی از نویسندگان مورد قبول من است. او درین اثر، «الجواهر السُنه فی الاحادیث القُدسیه» را به فارسی فاخر برگردان کرد. دلِ دغدغه‌دارشده‌ی من، مرا برد به صفحه. آری صفحه، که هر بار از آن باید بیاموزی و بیامیزی. اساساَ اسلام به "صفحه"، محتوای خود را پُر کرده است و مُصحَف (=قرآن شریف) حاصل صفحه است. گِرام قدیم هم بر حسب صفحه به صدا در می‌آمدُ آهنگ پخش می‌کرد. همه باید صفحه داشته باشیم و با صفحه به صفا و صلح برسیم؛ صلحی صوری نه، صلح واقعی که در خود چالش و نقد جدی و بی‌رحم حمل می‌کند نه بزَک‌گویی کردن به روی هم.

باز برگردم. داشتم می‌گفتم. بُرد مرا روی صفحه‌ی ۳۸۴ کتاب روی یک حدیث قُدسی قشنگ (=نحوی از کلام پیامبر اکرم ص که از قول خداوند منتقل شد) چه حدیث قدسی‌یی هم. چی بود حدیث؟ آتش معرفت افکند بر سرم.

"ای احمدِ محمد! زهدان آنچه از جَهد که به انجام می‌رسانند، از روی تمایل درونی است، نه ترس آتش و نه ترس از شوق بهشت."

من را نرسد خود را زاهد جا بزنم. زُهد (=تمرین نظری عملی‌ی بی‌میلی دنیادوستی) کار صَعب (=بسیار سخت)ی هست. دشواری‌های آن آدم را از پای درمی‌آورَد. ولی این حدیث را ایدئولوژی خودم می‌دانستم بی‌آن‌که این مدت عمرم ازین قدسی مخبَر شده باشم. دوختم این حدیث را به حدیث قدسی دیگر که رسول الله ص نقل کردند:

"... و حق بر من است که شما راضی باشم و خواسته‌های‌تان را در روز قیامت بدهم"

بگذرمُ بروم. فقط بگویم فرمایشت را گرفتم ای آقای "انسان" که مرا فراخواندی به ترک مدرسهُ نوشتنُ سیاستُ پوست‌کنده فرمودی: "تو در سیاست غرقی، غرق" از آقای انسان ممنونم که مرا برای شنا در غیر دنیای سیاست دعوت کرد. ولی بگذار از حرم هم الهام بگیرم. اگر الهامم کرد حتماً شنایم را تغییر می‌دهم. با بالاترین حرمت بر محضرت. ایضاً معذرت.  روز معلم را بر ساحت اولین معلمانم پیغامبر خداوند ص و امامان عصمت علیهم السلام و سپس معلم‌های سرنوشت فکری‌ام در جوانی زنده‌یاد دکتر علی شریعتی و شهید مطهری و در رأس همه معلمان مبارزم مرحوم امام و رهبری معظم و در آخر یک آموزگار دل‌آگاه در حد یک انسان اعلا جناب آقای «...» -که از ذکر نامش پرهیز دارم- سلام می‌رسانم. ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳ دامنه‌ی یک.

رفیقم سید علی اصغر سلام. در آدم جایی وجود دارد که با آن ارتباط عقلانی تلطیف می‌شود؛ ساحت مخفی عاطفه. آیا می‌دانستی وسط قرآن کجاست؟ آنجا که اصحاب کهف پس از ۳۰۰ُ اندی سال بیدار شدند و خدا وحی کرد بر آنان وقتی بازار (= خوانده شود دل اجتماع) رفتید، متلطّف (نرم و لَیّن) برخورد کنید که با شما سخت نگیرند مردم دوره‌ی کهف. آری درست گفتی. آرامشت را آرزوست. خیلی به من سفارش می‌کنند بر سیدم. چشم هستم پیشت همه‌زمان. غار با تو، آری با تو، نور می‌تابد. بیا بریم در غار حرا و آنگاه غار ثور. منظورم سیر آفاقی نیست، مسیر اَنفُسی آن دو غار بقاست، متظورم بهاء است، نه بهانه. مکعب باید بود، نه مربع. کعبه مکعب است، چون داخلش جا هست. مکعب هم باید باشند انسان.  رفیقم سید علی اصغر سلام مجدد. نه، چنین نیست. این عبارت وقتی استخدام می‌شود فرض گرفته می‌شود طرفِ مخاطبت در مرز بدعاقبتی دچار است. نوعی تخفیف شخصیت و تحقیر فرد محسوب می‌شود. چون احتمال خطاکاری فرد را فرض می‌گیرند. البته استاد شاکر دوست متفکرم می‌داند مبحثم کلی است نه اشاره به متن خودش. بگذرم.

عمو حمیدرضا سلام. جا دارد ازت تشکر کنم که همآره وقت‌های خوبی برایم می‌چینی. آن روز هم جزوِ ساعات درخشان هر دوی‌مان بود. مرور کرده بودیم هم را و همه را. عکس هم از هنر توست که زاویه‌شناسی.

عمو حمزه سلام. چه صیدی کردی من و آق سید موسی را. روحم خبر نداشت از عق وَری هم مورد سوژه‌ایم. ممنونم. ثبت با سند برابر شد. راستی آقاحجت هم زیاد مزار عکس انداخته بود ولی هنو رو نکرد. یا من ندیدم.

رفیقم سید علی اصغر سلام. فضای مجلس مزار توسط مختار و بیانات خودت تغییر و به نفع اشک جریان پیدا کرده بود. آهنگ محسن چاوشی هم که توسط آقا مختار یا مجریان مراسم پخش شده بود در وصف مادر، جو را سراسر دگرگون ساخته بود. امید است دلِ سوخته‌ات، برشته‌تر ازین نشود که سوز کربلا خود به حد کافی جگرت را گرم و گریان دارد.

جناب حجت‌الاسلام استاد شاکر سلام. حالیا خوشا به سعادت صبیه‌ی محترم شما. راستی عوارض ورود به ایالات متفقه‌ی داراب‌کلا پرداخت شد؟!

حضرت حجت الاسلام شفیعی مازندرانی استاد محترم ما سلام. سروده‌اید: «زمانه پوست افکند است از افکار بد کیشان  به سود حرکت غزه به سود ساحت اقصی» آیا افکنده منظوره است؟ یا افکن؟ یا عمداً ه مقصوره افکنده را از آخرش کَندید؟ برایم گنگ شد.اما بیت، بیت عمیقی است. توصیف حال و زوز جهان نسبت به غزه‌ی قهرمان است.

شیخ شاکر طاهرخوش: با سلامی مجدد به استاد قلم و نگارش مان جناب آقای طالبی بزرگوار. مدرسه صبیه ام مبلغی را درخواست نمودند؛ چون ایالت زیبای دارابکلا بود، اطاعت امر نموده، دخترمان ۱۰۰ تومان را جرینگی(= نقداً) از ما گرفت و سرمان کلاه گذاشت و به ما خندید.

جناب استاد شاکر (=طاهر خوش) عجب جرنگی هم جواب دادی. جرنگ جرینگ پولت تا قم ارتعاش داشت. خوش‌طبع و خوش‌بیان هستید نیز دانا و مهربان. سپاسگزارم رفیق شفیق من.

شیخ شاکر طاهرخوش: إن شاءالله عاقبت بخیر شوید.

استاد حجت‌الاسلام شاکر سلام. راستی این که من این جور دعای امری را اصلاً قبول ندارم. چون این دعا نوعی تحقیر مقام فعل و قول فرد مخاطب، محسوب می‌شود.

سید موسی صباغ: سلام. خا . اون گت چله تنه .برو بچین.

سلام دوباره آق سید موسی رفیق دیرین. گت چِلّه باید هِنگِروم چِنگِروم (=برای فارسی‌زبان‌ها ترجمه می‌کنم: یعنی پربار و پرخوشه) باشد. امشب هم دوغ بُز روستای قاهان قم را خوردم حسابی شادابم. ممنونم.

تشکر ویژه از رفیقم حاج سید تقی ۱. یکی به علت این که ایشان به بنده خبر رساندند که یکی از اعضای تیم فوتبال بانوان ایران -که داراب‌کلایی هستُ اهل ببخل- گویا در مسابقات جهانی از دادنِ دست به مرد اجنبیُ نامحرم (=دو داورِ مرد مسابقه) خودداری شرعی کردند. من اسم این فوتبالیست محترم را نمی‌دانم اما بر کار سترگ و نستوه او، غَرّه شدم و بالیدم برین حفظ حریم شرعی. ۲. دومی این که وقتی فاروج قوچان را رد کردیم زنگ گوشی‌ام به صدا در آمد. من هنگام رانندگی نه تماس‌ها را جواب می‌دهم و نه پیامک‌ها را می‌بینم. دادم به همنشین که در ماشینم بود. دید جناب حاج سید تقی شفیعی است. خبر داده بود کجایید؟ برای شما شش تا غذای حرم رضوی گرفتم. حیف که زودتر تماس نگرفت. از تناول طعام حرم افتادیم. در چایخانه هم چند بار گشتیم جناب ایشان را ندیدیم. آن رفیق مزار به من گفته بود فلان روز تا فلان شب مشهدند. تلاقی نخوردیم با هم. بابت هر دو کار نیکش سپاس. سلام برادرم حاج سید تقی. باز برکت باد بر برکاتت. دامنه‌ی دو.

دامنه و سید موسی صباغ. عکاس ناغفلی : حمزه طالبی

آسید موسی سلام سه‌قَضی. این صید تصویری را دیده بودی توی صحن؟ عموحمزه شکارمان کرده بود. مال اول اردیبهشت است که بعدِ نمازجماعت بالامسجد، گِرد هم گراهایی به هم داده بودیم! خب شد حمزه شنود کار نگذاشته بود! انگاری از هر سو تحت دوربینیم! برات این جا مراسله صورت دادم تجدید خاطر شود.

خوب شد عینک نزدیک پاهاتو دمِج‌ممِج نکاردی. ببین نزدیک پاهات عینک کسی رو زمینه.

سید موسی صباغ: سلام مجدد. شانس بیاردمه. عینک ره نمتمه. وگرنه معلوم نیه چنده اون کال عینک وسه غرامت بس‌ِ هادم.

دامنه: کال‌عینک اصطلاحی قشنگ بود. خندیدم خیلی. غرامت هم جنگ لفظی زیبایی بود. درود.

اینک وقتم را متمرکز کنم بر جواب به چندین پست بالا. خدا کناد از پسِ جواب‌ها برآیمُ برتابم. می‌آم کمی بعد واسه‌ی جواب‌مِواب... از این جا به بعد باید در پست‌ها برای پاسخ مشارکت کنم. هر چند جناب آقای انسان مرا دستور داد مدرسه را ترک کن. اما تا غروب جمعه‌ی همین هفته شب شهادت امام عظیم‌الشأن‌مان حضرت امام جعفر صادق ع سه شبانه‌روز فرصت دارم. بگذرم.

کلبه‌ی حاج غلام یزدانی آقا اَسیوپیش دارابکلا

هشت اردیبهشت ۱۴۰۳   عکاس : دامنه

جناب حاج غلام سلام. آن شب در کلبه‌ات چند هنر و خیر ازت دیدم. در پست دیگرت مُعکًس (=عکسی‌طور) می‌آیم. عکاس اون عکسم با آق سید موسی از پیش معلوم بود آق حمزه است. خودش همان شب در مدرسه گذاشت.  البته من تا پس از مشهد و برگشت به قم، از مدرسه و فضای مجازی دور بودم. راستی پرتغال والنسیا عجب آبداره. جبران کنم کَی برایت. هنوز بلد نیستم پرتغال درسته یا پرتقال! حاج غلام یزدانی سلام. همه از همه عکس می‌انداختند در کلبه‌ات، من غرق طرح سنگ ویلایت شده بودم آن شب. این هم عکسی که مخفی انداختم از نمای وردی‌اش. آق سید موسی با یک خط و نام دیگه!!! هم هست در مدرسه. دروغ ۱۳؟ نه، نه. مهم این بود لیستی از خیراتی که در حق عامه کردی مرا به وجد آوُرده بود. شگفتی‌ساز شد. درود. راستی خطر نکردمُ گفتی موقع رفت از خطیرکوه نرو شهمیرزاد، به حرفت عمل کردم. علت این بود موقع رفتن سینه‌کَش زیاد دارد. باشه، هنگام برگشت به محل به دل خطیرکوه می‌زنم که از بالای دوآب درمی‌آید کمی پایین‌تر از رستوران دم‌زنون و روستای اُوریم. این هم سنگ‌فرش دیوار کلبه‌ات. غرق وسط دایره‌اش‌ام. نه غرق سیاست‌میاست! حاج احمد هم دارد ماهی قزل را را سخ‌پِلخ می‌کند!

جناب حجت‌الاسلام آسید حسین آقا استاد محترم ما سلام. مرکز پیامت درین بحث این عبارت بود: «شگرد تقویت بعد عاطفی و احساسی و کاهش دادن بعد معرفتی» به نظر من هم این عنصر معرفت نادیده شود عصاره و اسطوره از منبر و محرم گرفته می‌شود. هر چند عاطفه مؤید معرفت باشد حُسن استُ مقوّم امر. بر آسیب‌شناسی‌تان صحّه می‌گذارم. مدیحه منهای منبر مثل ذبح بدون ذکر بسم الله می‌مانَد. موافقم من. با احترام: دامنه

جناب برادرم قاسم لاری سلام. داستان با نتیجه‌اش مناسب نیست. خدا شلاق‌به‌دست نیست. هر کس این داستان را به «فِرّوا...» پیوند زد اشتباه محض مرتکب شد. خدا را با آن مرد شلاق‌به‌دست یکسان پنداشته است. خدا بندگانش را شلاق نمی‌زند. این داستان از اساس سست است. از برادرِ رزمنده‌مبارزُ آماده بر دارِ شهادتم، آقاقاسم توقع است دقت وافر کند در انتخاب و خلاصه‌سازی داستان. ارادت داداش قاسم لاری‌ام.

حجت‌الاسلام استاد آشیخ مالک سلام. سخت مخالفم با حذف دیدار دوره‌ی مسجد حنّانه و مزار کمیل بن زیاد نخعی یار محبوب امام علی علیه السلام. خودم هر دو مکان به بالاترین آرامش رسیده بودم. هر دو مکان مکانی مکین‌اند. کی به این تصمیم نادرست رسید؟ واقعاً بد کردند. از زیارت‌هایت نَمی به ما هم بچکان.

دوست دیرین یار نازنین من آقا حاج سید تقی سلام. از من برداشتی از سَر و سِرّت هست که نشان داده‌ای از همان فردای انقلاب با من از درِ صّدق هستی. خاطره‌ای با تو دارم که گفتن آن آنقدر مهم هست می‌شود حتی یک یادداشت روزش کرد. وقتی مقام معاون استاندار مازندران شده بودی دستِ پاک رفیقم حاج سید رسول را فشردی. آن زیز و بَم‌ها بمب دوستی‌ات بود که چون فشانه بر سر ما افشاندی. خواهم گفت روزی که صدقُ خلوص در انجام کارهایت آغشتی. زمانی بود که اغلب کوشش داشتند زیربنای ورود افراد شاخص محل را بزنند ولی تو یک‌تنه پای تقویت موقعیت افراد ایستادی. تاریخ دست‌نخورده‌ی آن رفیق عین آینه پیشمه. دامنه

و این ماند که الآن می‌آم برم یک گز یزد پر از مغز پسته با یک چای نیمه‌تیره بنوشم برمی‌گردم

جواب خاص دوست و استاد متفکرم جناب حجت‌الاسلام آشیخ محمدجواد سلام. مقدمه: محیط دانشگاه (البته دانشگاه‌های اصلی وزارت علوم منظورمه) به نظر من با روحانی سازوارگی دارد. مطهری شهید وقتی به اجازه‌ی امام وارد محیط دانشگاه تهران شد، تازه دانش فراوانش فهمیده شد و‌ خود نیز در زیر خروارها پرسش آزاد دانشجویان شاکله‌ی فکری‌اش ساخته‌تر شد. برای نخستین بار می‌خواهم یک نفر را نصیحت!!! کنم؛ دوستم محمدجواد را که دوستش می‌دارم شفاف عین آب قنات در کاریزها. محمدجواد دانشگاه را برای خود بِستر عقلانیت و معنویت و دانش نما و آنی از پرسش دانشجویانت نگریز. هر چه پرسش شیشه‌ای باشد جوابت هم اسلامی‌تر می‌شود چون مجبورت می‌کند در آماج سؤالات، دست به اسلام‌شناسی ژرف‌تر بزنی. در بیان فهم خود از احدی نهراس بگذر روح مطهری در وجودت شکوفا شود. طعنه خورد و حرف شنید ولی مقاومت ورزید و دست به تکفیر نزد. اما بعد گزارش دلنشین نوشتید. وقتی رسیدم که فرمودی ابزار انسان دو تاست: عقل و عاطفه. لذت من صدچندان شد. من پایه‌ی هنر ارزشی و الهی را در ترسیم سازه‌های مذهبی می‌دانم. مثل محراب، مثل مسجد. مثل بُفعه. مثل مضجع. مثل حرم. مثل صحنه‌سازی عاشورا و حتی بقیع. عکسی از حرم رضوی انداختم که کنج صحن کنار غدیر بقیع را مسجم ساختند. می‌گذارم. درست گفتید هنر انسان را به اعماق می‌برَد و من معتقدم بی‌هنری وی را به دهنه‌ی خوفناک درًه پرت می‌کند. بارک الله آشیخ غلامی.

این سه عکس که انداختم. بقیع قدیم را در حرم امام رضا علیه السلام جانمایی مجسمی کردند. من غرق این جور جاهام نه غرق سیاست که جناب آقای انسان مرا نهیب زد.

من محمدجواد جای لاکچری می‌نویسم: پسندواره. چون لوکس هم معادل خارجی آن است. شیک هم می‌شود گفت. درود. جواب‌های واجب من به پست‌های صحن شد پیس‌مَما (=کاملاً خالی و تمام و صافُ صوف) والسلام خامه و نامه تمام.

شیخ محمد غلامی: با سپاس از حسن نظر جناب عالی دو نکته را متذکر شوم  حقیر طلبه ای کوچکی هستم، شاید تنها عنوانی که قابل باشم و البته خوش دارم در مورد خودم گفته شود عنوان "شیخ" است نه بیشتر بابت نصیحت مشفقانه و خدا پسندانه شما دوست و استاد بزرگوار تشکر و قدردانی می کنم. امیدوارم پیرامون نکاتی مفیدی که اشاره داشتین بتونم گام های مثبت بردارم مجدد سپاس...

مصطفی بابویه: با سلام و احترام خدمت همه اعضای محترم مدرسه ی فکرت... بعد از مدتی مشغولیتِ کاری، امروز فرصتی دست داد فعالیتهای گروه را مرور میکردم. با ورود آقا ابراهیمِ طالبی مدیر محترمِ مدرسه ی فکرت انبساط و گشایشی در مکاتبات حاصل شد... که این ایفایِ نقشِ ایشان در گشایشِ مکاتبات و مباحثات بسیار مثمرِ ثمر و قابل تقدیر میباشد ؛ که بنظر ادامه ی آن بسیار سودمند است... اما بعد: مدتی است که مبحث رکود در اقتصادِ کشور بولد و هایلایت(پررنگ و ضخیم) شده! مدتیست قصد داشتم اقتصاد دولت جناب رئیسی را نقد و بررسی کنم ، که بخاطر موضوعاتِ پیرامون جنگ اسرائیل و فلسطین و دنیا این امر میسر نشد‌‌..‌ ان شاالله در برگشتِ از مسافرت در فرصتی مقتضی ریشه ها و مسائل و مشکلات اقتصادی دولت رئیسی با کمک دوستان باز خواهد شد... این نکته یادآور میشود که: تنها تریبونِ عمومی در دسترس شما عزیزان و بنده همین فضاهای مجازی میباشد ، که میبایست از این فضایِ ایجاد شده نهایت استفاده را برد، و با تبادلِ اطلاعات ، مطالبه ای درست و اصولی در افکار عمومی جامعه شکل داد ...‌ که این مطالبات و فهمِ درست بتواند راهگشای آینده کشور باشد... به لطف و اراده خداوند متعال... با تقدیم احترام مصطفی.

آقامصطفی سلام. قصد اقتصاد را کرده‌ای. آن را لازم‌البحث می‌دانم. در توان فکر و قلمت هم هست که از پسش برآیی. درنگ و تردیک مکن. منتظر می‌مانم بررسی تحلیلی‌ات از راه برسد. هر کجای کشوری دلی خوش و قلبی میزان برات آرزومندم که همآره چنینی و برای من انسانی بسیار لطیف. در محل سه دیدار با تو دست داد که هر سه تا برایم ترنُم داشت. وجه تو مرا وصل به پسردایی‌ات شهید محمدباقر مهاجر می‌کند. هر دو گِروِش عرفانی و عبادی دارید. درود. از الطافت به خودم ممنونم. نوازشگری مهربانی. مِهر در دلت مُهر است. ممنونم. ادبُ ارادتُ دامنه.

سادات شریفِ موسوی: سلام و عرض احترام تبریک، خدمت مدیر محترم و معلمین گرامی در گروه و اساتید محترم. آنانی که با قلب خود درس میدهند و با قلب خود می‌نویسند و با قلب خود می‌خوانند و با قلب مهربان خود جمعیتی از زیر دستان طالب آموزش را فرا می‌دهند. آنانی که معضلات خود را در برابر مشکلات جمعی از فرزندان سرزمین ،محو کرده تا عزیزان کلاس و مدرسه روحیه پرقدرتی داشته باشند. آنانی که وقتی زمان تدریس فرا می‌رسد، ذهن خود را شفاف کرده تا اصل مطلب را بتوانند به مقابل خود ،القا کنند . معلم بودن هنر است و معلمی شغل هنرمندان است . و تبریک مجدد و مخصوص، خدمت مدیریت محترم جناب آقای طالبی گرامی که مدیر و معلم این مدرسه ی ماست.

فامیل محترم و ارزشمند ما سادات شریفِ موسوی سلامٌ علیکِ از خوبان روزگاری چون شما -که نزد من بسیار شرافت و قُرب و ارج دارید- همواره همین انتظار ساطع است که دست تعلیم بر سر دانش‌آموزان خود دارید. شما معلم متقی و مؤمن محل مایی. مردم به روی شما خاندان پاک سوگند می‌خورند. خدا را شاکرم محل و زادگاه‌ام توانست اشخاص باشخصیتی چون شماها پرهیزگاران و باحجابان تربیت کند. و امروزه این شما معلم‌های پارسا هستید که در هجوم دسیسه‌شده‌ی بیگانگان به ضلع ایمان انسان در ایران، به عنوان ناجی ظاهر شوید. حاج قاسم عزیز جان خود را فِدیه‌ی انقلاب و مقاومت در برابر مخاصمین کرد، اینک شما هستید که باید تعلیم دهید نسل نو را تا تحت امواج نروند و زیر بمباران نمانند. من کِه باشم که مرا «معلم» خوانده‌ای؟! همواره تحت تعالیم زُعمایی چون شماها عُبّادِ عبید خدای متعال می‌مانم که چیزی بر نداشته‌هایم بیفزایم. معلمی بر وجود آن سادات معظم گوارا و لذیذ باد. کشکولی: الهی حقوق ماهانه‌ی معلمان چنان رقم و ارقام گیرد که هفته‌ی فلاکت! را هرگز درک نکنند تا از ۲۵ روز مانده به ماه بعد، هی بسم الله! بسم الله! نکنند که کَی حقوق واریز می‌شود! برقرار باشید. به محمد پسردایی‌ بافکر من سلامم را برسان. متنم بدون ویرایش چاپ شد. غلط غلوطش را تصحیح کن و نمره‌ی قبولی بر کارنامه‌ی ما بزن تا تجدید نیاریم. با تقدیم ادب و ارادت دامنه.

سادات موسوی [در پاسخ به دامنه] با سلام  و احترام مجدد خدمت مدیر محترم واساتید بزرگوار واعضای گروه تشکر می کنم از لطف شما نسبت به حقیر . و این نشان بزرگواری شماست. و همین طور فرصت را غنیمت شمرده از دلسوزی و تلاش و کوشش مدیر گرامی از بوجود آوردن این فضای مجازی (مدرسه فکرت)ایجاد فضای دلنشین  برای انتقال معلومات و تجربیات ارزشمند و هم چنین برقراری رابطه صمیمی و و دوستانه برای کسب علم و دانش بر خود وظیفه می دونم که در کسوت شاگردی از زحمات وخدمات فرهنگی و علمی ارزشمند شما تقدیر و تشکر نمایم.گرچه می دونم نیاز به تشکر ما نداشته برای رضایت خداوند و آرامش درونی خود این کار را انجام می دهید. اما تشکر و قدر دانی کوچک ما می تواند باعث دلشادی و ایجاد انگیزه ی بیشتر باشد. با تقدیم  احترامات.

نقدی بر متن روایت بوسه

استاد مستطاب جناب حجت‌الاسلام سید کمال الدین عمادی سلام. ۱. ابتدا روشن سازم من از علم حوزه بی‌بهره‌ام، پس درین بخش راحت و آسوده بگویم بی‌سوادم. ۲. دوم اظهار بدارم شیوه‌ی کار تحقیق‌محور -خصوصاً بر روی روایات- را خیلی می‌پسندم. چون بر خلاف قرآن -که قطعی‌الصدور است و غیرقابل تحریف مانده است- هزاران روایت روی مؤمنان ریخته است که حتی شیخ کُلینی غالب احادیث داخل در کتابش را (چیزی حدود چهار پنج هزار به بالاتر را. تردید دارم در عدد) از روایت‌های دسته‌ی ضعیف یا حتی پایین‌تر یا مشکوک یا قابل تأمل می‌دانست. جماعت روحانی -البته آنان که رنج مطالعه بر تن خود نمی‌زنند منظورم‌اند) مُرده‌اند برای بمباران بمب‌های خوشه‌ای بر سرُ روی مردم توسط روایت‌های خیالی و تورات‌طوری!! ۳. سوم تشکر از استاد که چنین منشی را گشودند. اما نقد.

نقد من روی فن روایات نیست. بلد هم نیستم. روی مفهوم این روایت است. هر چند بوسه بر دست کارگر یا کشاورز یا باغدار و نخیل‌پرور وقت آن روز مدینه، پیامی مهم دینی اخلاقی در ابعاد جهانی، عرفانی و اجتماعی از سوی رسول الله ص به جامعه‌ی وقت و فردای تاریخ بود. چگونه ممکن است پیامبر خدا ص که علمش از همه‌ی پیامبران بیشتر و احاطه‌اش از همه برتر بوده است، سؤالی از آن فرد بکند که نشان می‌دهد پیامبر ما نعوذ بالله (خدا مرا ببخشاید دارم این را طرح مسئله می‌کنم) ساده‌ترین مسئله یعنی علت زِبْری زِمُختی کفِ دستِ یک کشاورز محیط زندگی مشترک خود را که حتی او را می‌شناسد، نداند؟ حال آن که خود آن حضرت صلوات الله کار می‌کرد، با خود مردم مستمند بود و در ساخت مسجد مصالح می‌آوُرد. زبری دست را حتی یک بچه هم می‌داند ناشی از چیست. آن وقت عقلِ کل جامعه‌ی مسلمین حضرت سیدالمُرسلین ص عاجز نشان داده می‌شود از دانستن ساده‌ترین مسئله. این روایت چه ضعیف، چه سست، چه صحیح، چه موثق، چه جعلی، چه اسرائیلیاتی! و چه هر اسمی (که حوزوی‌ها آن را بلدند) داشته باشد، عقل منِ ضعیف، آن را قبول نمی‌کندُ پس می‌زند. اصل بوسه‌ی نبی مکرم ص را بر دستان قشر کار را چرا قبول ۱۰۰ در ۱۰۰ی دارم. اما پیامبر عظیم و دانای ما، این نحوه پُرس و جو کرده باشد را خیلی نادرست می‌دانم. بگذرم. بازم از سبک کار شما تقدیر کنم. حتی خواهان این روندم. حتی چون به شما ایمان و باور اخلاقی دارم نتایج تتبُعات‌تان را با حفظ حق نقد و نظر، برای خود صائب می‌دانم. ادبُ ارادتُ دامنه.

اِلاّ مَن رَحِمَ اللهُ

جز کسی که خدا به او رحم کند؛ همانا او عزیز و مهربان است آیه‌ی ۴۲ دخان «اِلاّ مَن رَحِمَ اللهُ انّهُ هُوَ العزیزُ الرحیم». مرحوم علامه این آیه را از ادلّه‌ی شفاعت در قیامت می‌داند. چه برآیند حیاتی‌یی. امید (خمیرمایه‌ی ایمان) ضد یأس (خمیرمایه‌ی الحاد) است؛ پس انتظار شفاعت، امید و طرَب من است. حکم جناب آقای «انسان» بدینسان برایم حجت و خودش نزدم عزیز و سامانگر است. هر ۵ روز بازسازی، گَه تا ۵۰ روز و آن گاه از ۵۰۰ وُ  ۵۰۰۰ روز عبور کند کم نباشدُ باکی نیز. تا آن کَه اَبرو گیرد چشم کور نکند! غرقه‌ی در رود نیل را چه اثر و ترسی از ریزش باران؟!!! والسلام. «سعدی از سرزنشِ خلق نتَرسد هیهات :: غرقه در نیل چه اندیشه کند باران را» ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳ خاتمه دامنه.

عکسها در اینجا

قدم به قدم تا حرمُ منزلِ پسرعمه‌ام

غروب راه افتادم؛ البته با اتوبوس. چون اتوبوسی‌ام؛ نه آن اتوبوسی را که به استقبال حکومت‌گردانان می‌برندُ ایضاً خودسران! در مسیر جوانی خوشگل دیدم. گشاده‌رو گفتم خیلی زیبایی، ولی سیگاری که داری می‌کشی صدمه می‌بینی. خندیدُ پذیرفت. درجا یک نخ سیگارش را مُچاله نمودُ لِه. نه! از ستاد امر به معروف!!! نیستم هرگز هم نمی‌شوم! خودم، خودم هستم. حالا از روی عکس‌ها پیش می‌روم. هوا هم برای شهادت امام صادق ع شکل غم داشت بالاسر حرم. پیش از حرم، طبق دأب سرِ قبر مرحوم مرجع مرعشی رفتم. سپس از لای کوچه‌ی ارک، عبور کردم که روزگاری -سال شصت و سه- آنجا خوابگاه داشتم؛ فاطمیه. از صحن‌های حرم یکی یکی عرض ادب و زیارت کردم. چه ازدحام زیبایی بود. جوّی تماماً حزن و مذهبی. مسجد اعظم، جوف حرم را هم تحیت داده و سر مزار بانوی عارفین پروین اعتصامی حضور یافتم. آنگاه نیابتاً برای مدرسه فکرت و اهل دلانی که در دلم لانه دارند خاصه یک اُسوه‌ام زیارت صورت دادم. من حالی خوبی داشتم پس گمان کنم دست‌کم امشب نائب قابلی بوده باشم. خودم به خودم بگویم: قبول باشه مدیر دامنه. نماز مغرب را رفتم بیت‌النور در عماریاسر که عبادتگاه بانوی کرامت حضرت معصومه س بود و محل ورودُ جلوسُ شهودش به قم. وارد خودِ محرابش شدمُ نماز گُزاردم. سپس قدم به سمت منزلِ پسرعمه‌ام حجت الاسلام استاد آق سید شفیع شفیعی گذاشتمُ وارد بیت شریفش شدم. نیم ساعت بعد مدعوین همه آمدندُ دیدارها تازه شدُ گپُ‌گفت‌ها نو و نوشیدن چای با حلوا نو به نو. شگفت‌زده شدم وقتی آمدنِ حجت الاسلام استاد آق سید کمال‌الدین عمادی را شاهد شدم. حجت الاسلام استاد آق شیخ مجتبی اکبری لالیمی (که هنوز از نزدیکی‌های یکی از شهرهای مشهد مقدس خود را قم نرساند) همآهنگی کرد که منبر را حضرت سید عمادی بروند. چه مَآلی؛ عِلّی و عالی. امشب شکوه منبر باز نیز در منِ بچه‌پامنبر، تجلی کرد. حقیقت، منبر محل گشودن حجاب و درمانگر جهالت است وقتی منبری پارسا باشدِ دانا. استاد سید عمادی با منبرش وَجه مرا وَجد آوردندُ نشاط مرا شلعه بخشیدند. چه گفتند؟ سرجمع بدون یک واو کم، این را. البته کمی بعد از شروع منبر با آمدن حجت الاسلام استاد شفیعی مازندرانی -که این روزها چهره‌ی درخشان و زیباتری پیدا کردند، چشمان من منوّرتر شد:

بیاناتی که حافظه‌ی من از منبر به خاطر سپُرد: زمین از حجت زنده خالی نیست. فرود ملائک در قدر، جایگاه می‌خواهد، پس جامعه‌ی مؤمنین امام زنده دارد و فرشتگان بر آن امام زمان حضرت مهدی منتظر فرود می‌آیند. تلاش کسانی که مسئله‌ی امام دوازدهم را از تولد چنین امامی به اسم حضرت صاحب عج جدا می‌کنند، بدترین تذلذُل است که در ایمان مردم رخنه می‌دهند. جالب این‌که اینان از درون خود حوزه سر بر آوردند و در مسئله‌ی مهدی موعود تردید انداختند. روایت مطرح کردند که تواتر داشت و بر باور به مفاد آن دست اکید می‌گذاشت. حتی علامه جوادی آملی دستور دادند متن آن را در کتیبه‌ی مؤسسه‌ی اِسرا حک کردند و بر کارکنان آن پژوهشگاه و مؤمنان اجتماع، تأکید کردند این عبارت (=دعا) منقول امام صادق ع به نقل از زُراره را به جای تعقیبات نماز عصر بخوانند. (حضرت عمادی پس از منبر در بین مسیر به بنده فرمودند متن آن را در ایتا ارسال می‌کنند) بحث منبر را به شهود کشاندند که بهترین نوع از معرفت است و برای آن مثالی از عالِم سالک زدند که شاگرد امام صادق ع بود و از امام خواست خودش را کامل به او معرفی کند که امام برای ایجاد شهود در او امر کردند به آب فرات اندازند تا با همان لباس غرق شود. دوبار برای نجات از غرق از امام صادق مدد خواست ولی باز امام امر کردند تا به فرات اندازند. این بار بود که عالَم شهود و توحید در وی باریدن گرفتُ گفت: یا "الله" مرا نجات ده. و امام صادق ع این بار وی را از خطر غرق نجات داد چون خدا آن صحنه در امام صادق تجلی کرد و توحید در آن فرد. پس نتیجه گرفت بهترین راه معرفت به امام، راه شهود است. یعنی شناخت درونی و دلی به تعبیر من کشف به کمک حسگر قلبی. و اشارت داشت به فهم غلط و منحط وهّابی که قرآن را بسنده می‌دانندُ وجود پیامبر ص را در حد نامه‌رسان و به تعبیر خودشان نعوذُ بالله: «پُستچی» پایین می‌آورند. برق‌های بیت را خاموش کردندُ مصیبت نحوه‌ی دستگیری بسیار رقّت‌انگیز امام صادق شیخ الائمه ع را به لحنی منظوم خواندندُ عصر عاشورا را به مصیبت دو امام پیوند زدندُ اشک جمع را رودی سیران و سیلان ساختند. از منبر که پایین آمدند تازه خارجِ منبر شد بر وزن خارجِ فقه. هر کدام گوشه‌ای از منبر سنگین وی را مورد اِمعان نظر قرار دادندُ من هم عرض کشکولی! کوتاه کردم به جمع که امشب با وعظ آقاعمادی منبر عظمت خود را باز یافت و با توجه به رُجحان شهود بر استدلال در معرفت به امام ع توسط ایشان، وی ما را با این منبرش میان مرز آن سخن به ترتیب آگوستین و آنسُلم: "ایمان بیاور، سپس بفهم" ؛ "بفهم، سپس ایمان بیاور" غوطه‌ور کردند. که استاد با جوابی گشاده و باز، لذت شهود را برجسته کردند و فهم را هم ضمیمه‌ی ایمان. حجت الاسلام استاد آشیخ محمد نجفی نکته گفتند که شهود هم ناشی از دلیل و استدلال و فهم است. بگذرم. شب محزون و شب معلومات بود امشب‌شب. باورم شده است آقای سید عمادی مُلّای به تمام‌معنا است. خدا برای خلق و خلقت وی را از جمیع بلیه‌ها و گزندها مصونش دارد. پسرعمه! ممنونم شب خوبی در بیت رقم زدید. آقا و عمه و آق سید محمدباقر را خدا رحمت کناد. دامنه.

وقتی رهبر ارکستر باشی

خانم لی یونگ آئه نقشی در سریال کره‌ای با اسمِ «استاد؛ رشته‌های حقیقت» بر عهده گرفت که به سرعت نور در جهان مشهور شد. او رهبر ارکستر است درین سریال، سرگذشت زندگی چاسئوم. او دارد درین اثر جهانی، به رازآلوده‌بودن زندگی پی می‌برَد. لابد می‌دانید راز چیزی‌ست هر کس دوست دارد نفر بعدی تماماً از آن بی‌اطلاع بمانَد. مطلب بعدی این است اغلب فکر می‌کنند حقایق پنهانی یکباره کشف می‌شود حال آن که، تدریج در کشف، یک اصله که بدان دقت لازمه. غرَض من از نشاندن این زن در نماد صحن اینه چرا ما نتوانیم با فن هنر و سینما اُسوه‌هایی در بُعد جهانی ایجاد کنیم. این در حالی‌ست که ایران و اسلام در خود اُسوه‌‌های واقعی دارند نیاز به افسانه و اُسطوره (=آفریدن فرد خیالی خوب) ندارند. بیاییم به حکومت بقبولانیم هنر را در ابعاد جهانی جدی بگیرد به ذات هنر برگردد بر هنرمند متفکر بها دهد. سرعتِ کارِ هنری به سرعت نور شباهت می‌زند. یک کار سینمایی‌ی شُستهُ رُفته گاه کارِ هزار کتاب و میلیون سخنران را می‌کند. از نظر من هنر در یک فرد در هر رشتهُ فن، یعنی انسان توانِ تسخُر طبیعت را پیدا کردُ می‌خواهد بر نقش‌های طبیعت نقش خود را بزند. قرآن هم گفت این انسان! مَسخَّر کن جهان، حتی کهکشان را. کُره‌ی کوچک گوشه‌ی جهان چرا سریال را در دستور کار خود قرار داده است؟! شاید رقابت با فرهنگ چینی باشد، ولی راه، راه عقلانی و احساسی است برای تصاحب افکار جهان در جذب کالاهای اقتصاد خود. آری؛ حس و عقل کنار هم شِبه‌معجزه‌اند و هنر را می‌آفرینند. به احترام همه‌ی هنرمندان باشخصیت و متفکر از میزم برمی‌خیزم. بگذرم. خاتمه دامنه

شیخ محمد غلامی: اقا ابراهیم سلام عصر بر شما خوش ورود خوبی به عرصه ی هنر بویژه سریال و سینما کردین، با کسب اجازه نکته ای به مطلب مفید شما اضافه کنم.  مهمترین بخش تولید فیلم و سریال و آن هم در برد جهانی سرمایه گذاری در این عرصه است. مثلأ در فیلم محمد رسول الله به کارگردانی جناب استاد مجید مجیدی در سال ۹۴ حدود ۴۰ میلیون دلار هزینه شد که در تاریخ سینما ی کشور بی‌نظیر بود. البته این فیلم جهانی شد و در بیش از ۱۰۰ کشور اکران شد و هنوز هم  در برخی از کشورها در حال پخش است. و همچنین سریال مردان آنجلس به کارگردانی جناب  استاد مرحوم فرج آلله سلحشور که مورد توجه واتیکان و مسیحیان جهان قرار گرفته است. بنابر این میخوام خدمت جناب عالی و دیگر عزیزان عرض کنم توجه به متریال در صنعت سینما اهمیت دارد و در جنوب شرق آسیا بخصوص کشور کره جنوبی بسیار توجه می شود به همین جهت آثار آنها بیشتر دیده می شود و جهان شمول شده است. محمدجوادغلامی دارابی....

جناب حجت‌الاسلام رفیق متفکرم آشیخ محمدجواد سلام. چقدر مرا پرِ سیمرغ دادی که به کوه قاف عطار پر بزنم. نکته‌ی عالمانه‌ات متن مرا مزیّن کرد. خرسندم در مقام استاد دانشگاه هنر تهران و معاون فرهنگی آن جا، رشد علمی کردید. سید علی اصغر در مشهد مقدس از شیوه‌ی شیوای منبرت به ما خیلی گفت. بهره بردم از کل این متنت. دوستت: دامنه

اِسا (=حالا) پاسخ به پست‌ها. از پایین به بالا. ببینم تا کجا. چون چهار تا گردن مرغ مگر چقدر آدم را دارد با کمی خیارماست و نعنا.

تذکر به استاد حجت الاسلام ربانی از همین شروع، قدرت مدیر مدرسه را نشان دهم! سلام استاد خوبم ربانی گرامی. مقررات مدرسه فکرت مجاز نمی‌دارد کپی نوشته‌های دیگران عیناً درین صحن انتشار یاید، مگر آن که آن را خلاصه یا برداشت آزاد کرد. این کار شما، خلاف مقررات بود. تذکر وارد است به شما. اگر این نوشته به قلم خودتان بود روی جریان فکری حشاشین (=جریان فکری عصر اسماعیله‌ی الموت قزوین) وارد بحث می‌شدم. جریانی متفکر باطن‌گرا که چون در کار داروگیاهی و فلسفه بودند به حشاشین مشهور شدند. از ریشه‌ی حشیش. چون اصل پست کپی است و ارسالش خلاف آئین‌نامه‌ی مدرسه، وارد محتوای آن نشدم. بگذرم.
با ادب و ارادت: دامنه.

آقا صدرالدین آفاقی سلام. بسیار خوب بحث را پردازش کردید. آن نکته‌ی ذهنی‌ات عالی‌تر بود. درست هم هست. در زمان امام هادی ع تشکیلات امامت جهانی‌تر شد. لابد می‌دانید چرا؟ امام هادی ع امامت را از طریق ایجاد وکالت در سراسر قلمرو اسلام و مسلمین گَسترانیده بودند. دستگاه خلافت عباسیان ازین تشکیلات وکالت، شعبه‌ی شرعی و سیاسی امامت وحشت کرده بود که در جمله‌ی قسمت آخر پست اول جناب‌عالی اشارتش رفت.. از شما بابت این نوشته تقدیر می‌کند مدیریت مدرسه فکرت. ادب و اردات: دامنه

برادر و رفیقم جناب سید تقی شفیعی دارابی مدیر اداره‌ی منابع طبیعی میاندورود سلام. خداوند مادر آقایان سید محمد سید احمد و سید حسین واعظی را رحمت کناد. عرض تسلیت مرا به هر سه برادر برسان. از شما متشکرم برای اطلاع‌رسانی درگذشت این مادر زحتمکش حاجیه سیده خدیجه شفیعی دارابی همسر مرحوم سید ابوالحسن که آن زمان این مرد کاری و پرتلاش نماد کار با دُرشکه‌ی اسب بود و فرهنگ کار تجاری را در محل باب کرد. تسلیت می‌گوید مدیر مدرسه فکرت به تمامی بستگان و شما فامیل آن مرحومه. ادبُ ارداتُ دامنه.

::
رفیق سید علی اصغر سلام. حالیا حرف از حق می‌زنی. من هم آقا مصطفای متفکر را فردی قابل رجوع و انسانی متواضع و برخوردار از فضائل می‌دانم. آورده‌های وی به این صحن، هیچ گاه هرز نداشت و هرگز سطرهای قلمش با نَقص و نُقصان پُر نمی‌شد. آگاه است و می‌داند سخن را کجا بگوید و کجا صبرِ در بیان کند. دامنه رفیقت سید.

::
جناب حجت‌الاسلام آسید حسین آقا استاد محترم صحن ما سلام. یقین دارم منبرِ مطالعه‌شده و مطابق استانداردهای حجمِ حرف و زمان معیّن ارائه، بالاترین کارکرد را دارد در میان هر نوع دیگر تبادل اندیشه. من طرفدار منبرهای دیالوگی هستم. یعنی منبری پس از منبر حلقه چند دقیقه‌ای تشکیل دهد دست‌کم بازخورد کار یا سؤالات ناشی از حرف‌های آن منبر را رودرو بشنود. لابد بر جیرف مفید افتاد. ازدحام این را می‌گوید. کاش می‌گفتید در منبر چه گذشت. با احترام و ادب: دامنه.

::
سلام آقا مصطفی. این عبارتت تنبُه کاربرد دستور زبان داشت که شما باب تفعیل آن را به کار بردید. باب تفعُل باید می‌بردید. فن آن در ید توست. وارد توضیح نمی‌شوم. ارادت و ادب: دامنه

::
عموحمزه سلام. گرچه هنگام تشییع عمه‌ی مرحومه‌ات (=دخترعموی من) در محل بودم و خودم را شائق و محزون به بیت آن مرحومه رساندم و از بدو تا ختم در مراسم کفن و دفن بودم، اما این جا هم از راه دور باز نیز درین مراسم به صورت روحی شرکت جستم. آن مرحومه برایم انسانی آشنا و آبرومند بود و من با آقای بخشی‌محمد رفیقم از خیلی‌سال پیش. تسلیت مجدد و خدا کناد رحمت. ارادت به عموهایم حمید و حمزه. دامنه.

::
جناب آقا مصطفی داراب‌کلایی سلام و تشکر بابت این خبررسانی دلشادکننده و هویت‌بخش. تمام اما خطاب من به خواهر گرانقدرم، خانم سیده مریم هاشمی دارابی مربی و مسئول این گروه سرود: سلام به شما سیده مریم هاشمی دارابی. چون خواهر رفیقم آق سید رسولی برایم ترجیحات بیشتری پیدا کرد از اقدام انقلابی و هنری‌ات ببالم. هیچ تصور هم نمی‌کردم شما این قدر قادر و توانمند فکری باشی. نام داراب‌کلا را به ایران نشان دادی. درود می‌فرستم به خودت و همه‌ی گروه جذابت. ظرافت‌ها در هنر را می‌شناسی. این مرا خشنود کرد. سرود شما را با جان و دل دیدم. از حاج ابوذر روحی لنگرود هم در فازهایی سرتر بودید. به همه‌ی یارانت که ازت تعلیم گرفتند سلامی به فرخنای تاریخ دارم. غَرّه شدم به این فخری که آفریدند. روح مامان و بابای عزیزت که برای من حکم مادر و پدر داشتند دائم در اهتزاز زیر پرچم اباعبدالله الحسین علیه السلام در بهشت برین باد.عمو سیدرسول که اَنفَس من است و جان من، سلام برسان. خرسندم درین صحن هستید تو و عمورسولم. برادر و ارادتمندت: داداش دامنه.

::
جناب حجت‌الاسلام استاد سید کمال‌الدین عمادی سلام.  دست مریزاد. در سایت هم این سند را پیوست کردم. آن روایت دعا را هم ارسال فرمایید که باید در تعقیبات نماز عصر خواند و در کتیبه‌ی ساختمان مؤسسه‌ی اِسرا شما حک شد. منبر شما غنی بود. خودتان هم مسلط سخن می‌گفتید. هنر منبرت یکی این بود چشم به همه‌ی مستمعین کرام می‌دوختید نه افراد خاص. حرف شما در رفتار شما بروز دارد و همین منبرت را عامل و مؤثر می‌کند. کاش منبری‌ها همواره پس از منبر لحظاتی کنار حاضرین بمانند و سخن بشنوند و سریع مثل جن و پری غِب نشن! کشکولی این آخری. ادب و ارادت: دامنه شاگردت.

نکته پس از ارسال: استاد سید عمادی خیلی بهتر می‌بینم اِعراب‌گذاری روی عبارات عربی در حداقل باشد. شکل عبارت را خراب می‌کند. البته شما چون از روی سایت برداشتید اِعراب را نتوانستید حذف کند. تازگی برخی قرآن‌ها با کمترین اعراب‌گذاری چاپ می‌شود و چه چشمنواز هم هست. پوزش: دامنه.

سید سعید شفیعی: درود  بر مدیر محترم که بعد از غیبت  عامدانه فصلی , مدرسه را مزین نموده اید و اینکه مدرسه در مسیر جوشش و خروش بیشتر قرار گرفته است . اینکه وارد نشدن در برخی موارد حتما دلیل قانع کننده خواهید داشت . "شاید ما مو میبینیم شما پیچش مو " مانا باشید
::
جناب محمدرضا رضوی سلام. این مراسم دفن شهدای گمنام در صحن جمکران را زنده داشتم. حاج آقا سلحشور جذاب خواند. خدا آقا و عمه‌ام و آقا سید محمدباقر را رحمت کند. به پدرت حجت الاسلام آقا رضوی داماد محترم عمه‌ام سلام برسان. نیز به مادرت دخترعمه‌ی عزیزم. تشکر: دامنه. به زبان شما: دایی ابراهیم

::
آق سید سعید سلام دارم برات رخِف. همین اسا. نشو تا بارت! کنم‌ آق سید سعید اَعی باز سلام. مِه زِوون پَلی (=نمی‌چرخد) که مو چیه؟ پیچ مو چیه! اِما شِما روان‌شناسان جِ خوف داریم که نکند مثل کسانی که روح را قبض و باز حاضر می‌کنند آن دیم ما را ببینید! راستش متوجه نشدم به کدام پستت پاسخ ندادم. من از بِن درشومبه بالاوَری. هنوز ت پست‌ها جِ دیم به دیم نَیمه.

::
سید سعید این جمله‌ات در مورد من نشان لطف ژرف شماست: که فرمودی «درود  بر مدیر محترم که بعد از غیبت  عامدانه فصلی , مدرسه را مزین نموده اید و اینکه مدرسه در مسیر جوشش و خروش بیشتر قرار گرفته است» باور کن عمدی به خودم مرخصی طولانی می‌دم. تا خودم را بسازم. عرفان برای من فاز نخست است. البته در نبود من امین و مورد اعتماد من دوستم آق سید موسی هست صحن و نمی‌گذارد مدرسه بی در و پیکر شود. این مدرسه دیوار چین دارد نه نرده‌‌ی لَرگ و فِک. فکرت است نه فِک‌دار. این جا هم پنبه‌سرگیر نیست، محل تضارب آرا است. سلامُ صدها درود استاد درس روان‌ها.

هنوز مِه تهروک (=نیرو و توان) در نرفت و با اشتیاق دارم تایپ می‌کنم. چار تا گردن مرغ هم ضَب پتانسیل داشت! پس ادامه می‌دم به جواب‌ها. فقط یک آن برم یک فنجان شیر بدون شکر بخورم بیایم.

سید سعید شفیعی: درود بر شما اقا ابراهیم.  بگذریم  شما بزرگوارید پاسخدهیتان به موقع است. اما منظور به خودم نبود. عدم واکنش شما به برخی مطالب مندرج هم مدرسه ای هاست. به قولی " به در گومبی دیوار بشنوه. پسرزن گونه " شی مار بشنوئه " .

جناب حجت‌الاسلام آشیخ مالک سلام. روز به روز خوشگل‌تر می‌شی رفیق. خیلی قشنگی. به هیبت و هیئتت می‌آد. زیارتت قبول قبول قبول مرد بی‌تکلًف و دور از ریا و

تظاهر. تو را قبول دارم چون قلبت عین آینه است. بعض مواقع هم اگر بر سر دامنه تشر می‌زنی، از روی عمق دوستی‌ست. دامنه تِ رخف.

ایتا اَلپِک اَلپِک (=قطع و وصل) می‌زند در قم. هی اختلال داره الآن. گویا با نوشتن‌های زیاد الآنه‌ی من، دی (=دود) آمد کُنده‌اش!

مجدد سلام آشیخ مالک. مطلب مفیدی بود. به آن علم نداشتم. به دانش عمومی‌ام افزودی. درود و ارادتِ: دامنه

عمو حمزه‌ی من سلام. صید قشنگی بود. خانمم دیدُ از هوش رفت از بس پدردوست استُ هواخواهش. حاج رضا برای من علاوه بر پدرخانم‌بودن، یک رفیق تمام‌عیار است. سیگار را می‌گوید سیکار. خلوت خلوت دود کانده. موقع خواستگاری‌ام در سال ۱۳۶۵، گفت: اِمشو اَرِه، فرداشو سِرِه. منم قهر کردم سه ماه رفتم اصفهان درس تا وقت عروسی برگشتم محل. منظورش این بود دختر نباید خونه‌ی پدرش دوره‌ی نامزدی (و آن فرهنگ قشنگ نومزه‌بازی) داشته باشد. هنوز با او این مورد را شوخی می‌کنم. حاج رضا واقعاً مؤمن و اهل خداست. دوست من است. متشکرم حمزه از ارسال این عکس و صحنه‌ی دود و دُخان. ارادت: دامنه دوستان خوبم به ترتیب از راست آقایان: آق سید مهدی صباغ، آق مصطفی درخوش خبرنگار دفتر امام جمعه میاندورود، قاسم بابویه، علی رحیمی همگی دسته‌جمعی سلام که صحن آزادی حرم رضوی ع ایستادین. کشکولی نگم این جا از کَش پَلی (=بغل و پهلو) در زنده: آهای نفر سوم! از سمت راست از صحن آزادی حسابی آزادی بیاموز! نری بگی اسم صحن را دگش (=عوض) کنند بگذارند صحن انسداد! کشکولی. راستی قاسم! رخف این جه و اون جه و هر کاجه‌ی من حتی جبهه و کوچه و موچه: خادِر رِه هلاکِن! بگذرم. یادت است افراد می‌رفتند کِک‌کالی‌بِن واشون را چَمی می‌افتاد. چَمی: حالتی از خارِش در پوست پس از رفتن به لانه‌ی مرغ. نوعی حشره‌ی ریز که آدم را می‌گَزد و تا مدت مدید باید بَرِکی تن‌پِه رِه (=بدن و پوست) را. زیارت همه قبول است. خوشحال شدم شما را از دور دیدم. دامنه.

رسیدم تازه به این نوشته‌ی رفیق شفیق دیرینم مرد خدا حاج آقا سید محسن سجادی که نزدم وجاهت دارد و وزن. برم چای بنوشم با سوهان کمالی بلوار بهار. چون جواب سنگین لازم دارد این آق سید حاج محسن من و ما. خواهم خود را رساند صحن. کَفُ کتِله کردم اَندِه جواب هِدامه!

برادرم حاج سید محسن آقا سجادی سلام. بالاترین محبت در متنت درج شد. لابد می‌دانید کجاست؟ این عبارتت: «حیف که این شادمانی ازکفم رفت واین باعث شدتافامیلم نبینم امیدوارم در محلت بعدی توفیق زیارت داشته باشم» همین دمِ در کشکولی را بیارم: آخر این ماه عازم رامسرم. آن جا که کارم پایان یافت، راهی دارکلاهم. حالا بگو عصرانه‌ی آن روز را دوم خرداد! بیاییم منزلت؟ یا سوم خرداد؟ سیاسی‌میاسی شد. ولی من قصدم حاجی‌دیدن است و شنید خاطرات فشرده‌ی حج پارسال‌تان از زبان خوش‌بیان خودت. در پایان تعلق دلم به خودت برِت مُبرهَن است. از اول انقلاب تا الآن منِ رفیقت حتی یک برخورد نیمه‌تلخ ازت ندیدم. بگذرم. ایام به کام. شب‌ها به تهجدتان. رکوع و سجودتان مشمول دعات شوم حاجی بزرگ. ادب و ارادتِ دامنه

رفیق من جناب آقا قاسم لاری اوسایی دارابی سلام. منظور جناب امیر از لفظ بدون تنوین عربی اصلن (=اصلاً) این است که عبارت فارسی را از هر چه علائم عربی دارد پاکسازی کنیم تا فارسی سلیس شود و خلوص گیرد. البته من قائل به رعایت علائم سجاوندی در فارسی هستم. چون فارسی حروف مُصوّت (=صوتی) ندارد باید سرکش گذاشت. مثلاً بعد از مزینان به سمت سبزوار جایی هست به اسم «خرو» که اگر سرکش نداشته باشد خَرُو خوانده می‌شود حال آن‌که خَرْوْ است. به سکون دو حرف ر و واو. یا در دامغان به سمنان روستای صح است. اگر علامت صوتی نداشته باشم صحُو خوانده می‌شود حال آن که صحو است. عین خرو. بگذرم. تو حال خواندن حرف‌های مرا نداری! بیخاد خادِر ره دینگومه وسط بحثت! کشکولی. ارادت: دامنه

جناب آقا موسی رمضانی دبیر محترم و اهل ادبیات و دل و شعر سلام. برای والدین و اخوی حیدرم معرفت و محبت کار زدی. برات بلند می‌شوم. اما بعد بله، پدربزرگت چهره‌ی درخشان تکیه بود. من کوچیک بودم چشمانم را به او در داخل تکیه می‌دوختم. خنده که می‌کرد دندانش بر دل آدم برق می‌انداخت. سینه‌زنی موقع جای سمت قلب سینه‌اش را شکاف می‌داد. چَکّی (=دگمه قفلی فلزی) پیراهن مشکی را از قفل باز می‌کرد مستقیم می‌نواخت بر پوست بدنش. قرمزتَش می‌شد جاماله. خونه‌اش محرم اَشیر (=روضه به زبان محلی: یا مجلس اشارات و عشیر هم می‌گویند یعن یک دهه روضه‌خوانی) می‌گرفت شیر چفته‌سر می‌داد. بگذرم. ممنونم بر پدربزرگت غرور داری. عالی است فکر و تعلق خاطرت. او با پدرم دوست نزدیک بود. درود بر روحش و نیز پدرت شابا و داداش‌هات. ارادت دامنه.

استاد حجت‌الاسلام حاج سید کمال الدین عمادی سلام. این پاسخ شما به آقای مهدی ملایی مورد توجه‌ی عجیب من واقع شد. بیشترین دلیل موفقیت شما یعنی داشتنِ موقعیت و‌ مقام در حکومت و سیاست است مگر؟ برایم جاذبه دارد این نگاه نو را کمی شرح بفرمایید. دوست دارم خبردار شوم چگونه است که شما نقدها بر روحانیت دالّ فرض می‌کنید بر موفقیت، نه ضعف. خیلی مهم است همان که می‌فرمایی «نه این که ضعف نداشتیم» را چند نمونه ضعف را بگویید از روحانیت که بدانم ضعف مورد نظرتان چه مواردی است. به درد پژوهش من می‌خورَد. ارادت: دامنه شاگردت.

حاج سید تقی شفیعی: سلام خدا قوت ماشاالله از ساعت 13تا16/38دقیق بالای بیست و چند پیام بنوشتی و  ارسال هاکاردی ته هلاک بهی آن شیر شتر بیه که بی قند بخودی چقدر انرژی داشته انورته پیام شخصی ره بوین

سلام بر رفیق خاص من حاج سید تقی. آیا این پیام شما خطاب به دامنه است؟ اگر آره، مِه پیَرمار (=پدر و مادر) مه وسه اسم انتخاب هاکاردنه: اِوریم. چرا پس معلوم نیست به کی نامه نوشتی ها؟ ادامه خا خودت پیام بده این ور اون ور دیگه کجاست؟ من اینجا دکته هسمه فعلا ادامه‌ی دیگر اون دوغ بُز بود خوردم مال قاهان قم. شیر شُتر را نپه خارمه.

اکبرآقای رنجبر سلام. چند شب پیش با رفقا سر قبر بابااصغر رنجبر زانو زدیم. شاید ۱۵۰۰ بار خونه‌ی‌تان جلسه داشتیم در انقلاب. نه مادرت و نه پدرت یک آخ نگفتند از این‌همه مهمان‌پذیری. قبر بابات نور که رفیق عظیم الشأن ما بود. دلم برای خنده‌اش تنگ تنگ تنگ شد! زیارتت قبول که تل زینبیه را دارین می‌سازین. دست مریزاد اکبر. درود و ارادت: دامنه

استاد حجت‌الاسلام آشیخ مالک سلام. از توضیحاتت و توجه به آنچه مطرح کردم ممنونم. خدا سلامتت بدارد.‌آمدی ایران؟ یا نا؟ تقدیم درود: دامنه

مگر نمی‌دانی ت رخف دامنه آدم عجیبی هست؟! بخوام نظر بذارم، هیچ چیزی مرا خسته نمی‌کند. آره رخف.

آق قاسم لاری سلام دوباره. این خاله‌زنِک‌ها این دلِه چی کار در کانّه؟ اِسپیچ درنه گِرنه؟ کشکولی. ارادت دامنه

آق مصطفی سلام. از عنایات ممنون دوست دانشمندم. جای شما نیابت کردم. نمی‌دانم تلاشم این است در صراط مستقیم باشم. اما این که خدا تفضل کند راستین باشم اللهُ علمٌ. درود وافر: دامنه اعضا اگر از دست جواب‌های دامنه هلاک شدند اخطار بفرستند. من چون یک ماه و اندی نبودم،  پیام‌های بی‌جواب کوفا (=دِپو، جمع) شد. به هر حال امروز چون خونه تنهام و در ساوه هم کار فوریتی‌ام را خوب انجام دادم رسیدم قم. شارژم. شارژر من به همان چهار عدد گردن مرغ وصل است هنوز. با یک پیاله الآن برم آب لیمو بزنم به حَلقُ حُلقومم که خفقان نگیرم!

آق مصطفی سلام سه باره. خودت با بحث‌های قشنگ دینی و سیاست منطقه‌ای‌ات مایه‌ی بسط فکری و نشاط مناظراتی هستی. منِ دامنه درین صحن شاگردترین هستمُ بس. درودت باد. ارادتم زیاد. دامنه.

فوری جواب: سلام سوم آمحمدجواد. خیلی شائقم منبرت را بشنوم. دهه‌ی اول محرم امسال در اواسط تیرماه، داراب‌کلا اگر بیایی، من هم هستم و خوب می‌شود اگر شنونده‌ی یک منبر ازت باشم دست‌کم. ممنونم. دامنه.

شیخ محمد بابویه ببخلی دارابی در یک پستی نوشت دیگر مدرسه فکرت را نمی‌بیند. تخ می‌زند نخوانده می‌رود پایین. خا آقا مگر کسی تِ ره زور هاکارده این دله جسد بووشی! کشکولی. بُو هون علی پلی دیم به دیم باشین. این هم دَسّه در هاکاردن داشت؟! این پست من تله است. رک بگم تله کار گذاشتم براش. اگ برات مهم نیست مدرسه جرئت داری بزن بیرون! نمی‌خونی تخ می‌زنی می‌ری زیر، که چی بشه؟! خب بود رئیس ستاد یک آخوند بودی که فکر کردم بر عقلت چیزی افزود با این همه عقل وفوری که درت سراغ دارم. مواظب بش تپ نزنن ته ره! من فقط دعوتت کردم. بقیه هر جور خواستی باش. دامنه ذاتش این نیست از کسی تمنا کنه. گفته باشم.

حاج علی چلویی هم رخف من یک پیام خطاب به دامنه داد پیدا نکردم کجاست. گفت: «ابراهیم دوست دیرین تو خودت می‌دانی دوستت دارم...» خا مگه نمی‌خواستی دوستم نداشته باشی. دوست نداشته باشی که اسمت رخف نیست. کی هست که دامنه را دوست نداشته باشد؟! این کشکولی را با هدف تحریک گیجگاه علی چلویی باب کردم! چون او اهل مبایعه! است. بگذرم. من هم دوستت دارم، تو را، تو را، تو را. ندوندی مگ رخف شو و روز من؟؟؟؟؟؟ اسا بدان!

تَمّت. دامنه رفت.

شیخ مالک: سلام مجدد استاد ابراهیم اسپند دود کن صلوات زیاد بفرس شما هم قشنگی...به خودم می‌گویم سیرت مهمه نه صورت سلام مجدد آقا ابراهیم از استاد بزرگ خودم حاج آقا عمادی نکاتی درباره علم و منبرش نوشتی در پستهای قبلی بسیار عالی نوشتی ایشان استاد متواضع هستند هر از گاهی توفیق رفیق ما شود از بیانات و اخلاق و تدریسش بهره مند میشوم روش خوبیست با حوصله همه پستها را جواب میدهید تشکر

آشیخ مالک استاد خوب ما سلام. زیارت گوارای وجودت. بله، استاد شریف و عظیم الشأن سید عمادی سلیم النفس هست. خیلی از اعضا به من اظهار داشتند به ایشان علاقه سپردند. علت همین مدرسه بود. ان‌شاءالله خونه‌ی محلم درست بشه، از نیات من اینه خونه یک منبر بذارم هر ماه یک روضه برگزار کنم و از هر بار از وجود شماها روحانیت معزز محل و روحانیون و دانشمندان و پژوهشگران داخل مدرسه فکرت برای منبر استفاده کنم. حتماً استاد سید عمادی یکی از آن کسان منتخب بنده خواهد بود. البته پس از منبر حسابی دور منبری را خواهیم گرفت تا بحث و نظر مطرح شود. این نیت من است. ارادت دارم به شما آقا مالک ماه. درود وفور و معطر: دامنه

ممنونم آشیخ مالک. آخه یک ماه مونده بود برخی جواب‌ها که لازم بود همه را جواب بدم. باید از اعضا عذرخواهی کنم که وقت‌شان را درین صحن به مدت طولانی در دادن جواب‌های پشت سر هم گرفتم. تشکر دارم ازت که همواره حرف‌های خود را بی‌شیلهُ پیله مطرح می‌کنی و از نقد و نظر نمی هراسی. ادب و‌ ارادت: دامنه.

مالک رجبی دارابی قبل از آنکه عازم کربلا شوم خانواده بنده برای خانواده شما دعوت کردند برای مراسم اربعین ابوالزوجه مثل اینکه در مشهد در محضر ثامن الحجج بودید دوست داشتیم مجلس به قدومتان مزین باشد مجلس در همان زنبیل آباد نزدیک خانه شما در مجمع نمایندگان طلاب ساری و دارابکلا بود و بزرگان دارابکلا استاد حاج سید حسین شفیعی و حاج شیخ خلیل طالبی و اساتید دیگر حضور داشتند..و استاد حاج آقا عمادی هم حضور داشتند.

سیدکمال الدین عمادی: جناب استاد سلام آقا ابراهیم دامنه ته نماشون بخیر مگر تا ته بنوشته مه ره نخوندستی؟! مطلب به این مهمی که سازمان سیاه بفهمسته و یارون و رفقون نه  مگر به این سادگی درسته وره بااورم نه نوونه مه جان برار.  «مشروطه هر وقت شرطش برسه رسنه" فقط اتا راهنمایی کامبه فقط اسا ره نش از کجا بمومی را هارش.

مجدد سلام حضرت استاد سید عمادی. آهان. اون که بله، از طاغوت آمدیم به یک نظام که بر شایسته‌سالار دینی دست می‌گذارد. ازین نظر قبول دارم اصلاً قابل مقایسه هم نیست. دوست داشتم آن ضعف‌ها پس از تشکیل جمهوری اسلامی ایران بر بخشی روحانیت بروز کرد، از زبان شما به ما برسد. مثل مقاله‌ی «مشکلات اساسی سازمان روحانیت» که استاد شهید مرتضی مطهری مطرح کرده بود. بسیارسپاس. دامنه.:: نماشون به خیر قشنگ بود  استاد.محل ما نماشتِه هم می‌گن. یعنی وقت نمایش تِه آفتاب که دارد مار (=محو) می‌رود.

پیشرو ، پَسرو ، دست‌تنها

"خاطرات ماندگار" کتابی در زندگی شهید بهشتی است. چند سال پیش خواندم ولی خلاصه‌اش در دفترم هست. این را که می‌نویسم خیلی مهم است. همکلاسی‌های شهید بهشتی در شانزده و هفده سالگی ازو می‌پرسند چرا امام علی ع با آن که می دانست در محراب شهید می‌شود به مسجد رفت؟ جواب شهید بهشتی محشر است. می‌گویید نه. آزِمون کن.

برای این که علی ع در آن خط حکومتی بود که پَسرو و پیشرو را نفی می‌کرد. اگر از آن خط منحرف می‌شد و توی خط پَسرو و یا پیشرو می‌افتاد و می‌دید آرمانش ذبح شده است. علی ع خودش ترجیح داد خودش شهید شود ولی آرمانش نابود نشود. از سخنرانی‌های شهید بهشتی پیرامون اولی‌الامر و ولی‌فقیه.

شهید بهشتی اهل تشکیلات بود. خودش در شانزده سالگی در یک روستا منبر می‌رفت. کدخدای آن جا بد بود. مردم می‌خواستند جای او سیدجعفر را بگذارند تا از شرّش خلاص شوند. بهشتی وارد عمل شد کدخدا را با نیروی مردم و تدبیر رهیری خود برکنار کرد. بهشتی ازین ماجرا درس سیاست می‌دهد و می‌گوید: «مگر دست‌تنها می‌شود» منظورش این است رهبری به مردم نیاز دارد و مردم به رهبری. نه شهید بهشتی به‌تنهایی بلد بود بساط شرّ کدخدای بد را برچیند و نه مردم بدون رهبری بهشتی قادر بودند سیدجعفر را جای کدخدای از خدا بی‌خبر بنشانند. بگذرم. لابد اثر یادداشت من در شما اثر کرد؛ یا یک نَم داد. نه پیشرو (رهبر جامعه را جلو نزدن) ، نه پَسرو (از رهبر جامعه عقب نماندن)، و نه دست‌تنها بودن. خاتمه دامنه.

آشیخ محمد بابویه سلام. دیروز عمدی آی سرِ شیخ را از سرت کَندم که بگویم دامنه با تو جدی وارد محاجّه شد. یقین داشتم در تله‌ی من گرفتار می‌شوی و می‌آیی صحن. بِصتابِصتا (=بی‌سرصدا، مخفی) البته مدرسه را می‌خواندی! من خبر دارم از بسیاری که مدرسه فکرت را زودتر از هر پیام‌رسانی باز می‌کنند که ببنند چه خبره. حتی برخی تا وارد گوشی می‌شوند نخست مدرسه فکرت براشون مهم است. اِسا تِ دَهیی (=داشتی) نازُ کِرشمِه می‌آمدی. تِ کِرشمِه‌ی دور!!! که کِشت بینجِ بینجِسّون (=نَه؛ ایالتی از آمریکا نیست! در زبان محلی مازنی یعنی: شالیزار) مِه رخف علی ملایی (البته حاجی شده در تمتُّع) ت ناز و غَمزه تیل تَپیل شد!! عین تیل آباد جاده خوش‌ییلاق آزادشهر به شاهرود. اما چرا غٍب نشم؟ مگر مدیر در مدرسه اُسار (=اَفسار) دَوسّه هسِّه؟ مدیر اُ، جُ، سُ، شُ، رُ، خُ، زُ، ندارد مگر؟ (چند نیاز طبیعی آدمی) یعنی آبُ جُو، سمت‌سوُُ روزُ شبُ خوابُ (آخری جیزه نمی‌گه) ندارد؟!!! مگر چنده ذار به مدیر می‌دن واسه مدرسه راه‌انداختن!!! اَره اَره درست گفتی: «روان شناختی ات احسن داردُ روان شناسی ات تحسین برانگیز" بله که چُنینه. من تِ ره خاشکِه سینه گت هاکادمه (=کردم) محمد! می‌دونستم می‌آیی برای نوشتن. مگر می‌شد پس از حرف دامنه نیایی. داغون کارده تِ ره!!! سند ابن بابوِیه‌ی تو را مخدوش می‌ساخته! پوزش از کشکولی. تو را زدم چون خیلی به من نزدیکی. جامت چنده ترک داشت اتا دَتینگ دادم کل جام تیکه تیکه شد. باز جام مجنون که لیلی هر چه ترخ تروخ داد نشکسِّه!! خاتمه دامنه.

جناب حجت‌الاسلام آسید حسین آقا سلام استاد محترم صحن ما . همین اول بگویم حدود پانزده ساعت پیرامون منبرتان در جیرفت کرمان مطالعه صورت دادید نشان همان سفارش پدرِ حاج شیخ عباس قمی به اوست که منبر بدون مطالعه دِین (=بدهی) به مردم باقی می‌گذارَد. بنابرین مهم بود این فراز. موافقم که خودِ محل منبر بر محتوای آن اثر می‌گذارد و نیز بر مخاطب. معتقدم میان منبر و مخاطب رابطه‌ی کشش حاکم است. مثال شیروان را کامل قبول دارم. چون وقتی منبر فصاحت و بلاغت به کار روَد جان مطلب رسانده می‌شود و مخاطب غنی‌شده و پاسخ‌گرفته خود را حس می‌کند. جلسات عمومی با جلسات خاص با شما موافقم که متفاوت است. مثل حلقه‌ی خاص مرحوم علامه با سیزده تن از شاگردانش مانند شهید مطهری و دکتر دینانی. ثواب پرسیدن هم از نظر من مهمترین عامل غنی‌شدن فرهنگ شیعه بوده در اعصار و قُرون. ولی باعث تأسف است که امروزه پرسیدن با هراس عجین شده است چون طرف خود را شمع‌آجین! می‌ببند. نه، بعد که بالاها را مرور کردم متن را پس از ساوه دقیق خواندم. از پاسخ قانع شدم. خاتمه دامنه.

آقا مصطفی بابویه سلام. معرکه‌آراء خودت درین صحن از منِ دامنه صدها پله تیزتر است. با متن‌های دامنه سُر می‌خورند! ولی با متون متین مصطفی، بُر. از کُتْب و زُهد و رُشد و حُب تو تعلیم‌پذیرم. ممنونم. دامنهُ ارادت.

ین سیّدَین

سیّدَین (=دو سید) آق سید علی اصغر و آق سید حاج رسول دو رفیق کهنه‌کار (=باسابقه و باتجربه) من‌اند در حَرم و علَن. اگر در جبهه شهید می‌شدند هر دو را با دستان خادَم (=خودم) داخل یک قبر می‌گذاشتم. سنگ قبر را هم می‌نوشتم: دوقلوی چسبناکُ جذّاب. آخه در آموزش اعزام به جبهه در مرزن‌آباد چالوس با هم دوره گذراندند. ولی پدر آق سید رسول آن سال از درخت پرت شده بود و او مجبور گردیده بود پس از درمان و چاره‌ی پدر، به جبهه روَد. این دو، چاره داشته باشند دستشویی را هم با هم می‌روند! یک روز از هم خبر نداشته باشد دق می‌کنند. این صحنه در نمازخانه‌ی باباامان بجنورد است که عکسی از سیدین انداختم. الهی مثل من یکصد و پنجاه و پنج سال!!! عمر کنند. سَیّ رسول اخلاق‌نمونه است میان ما و مردم. همو آدم را از خنده می‌کُشد از بس بشّاش است در جمع مون. سَیّ لَصغ مُخ روزگاره. کسی نمی‌تونه بجُنبه، ولی او نفهمه چرا جُمب خورده! تیزه. هوشش سرشاره. من مُریدی نمی‌کنم! ولی مُرید مرام مؤمنانه‌ی این دو مؤمن روزگارم. خدا را با تمام وجود دوست دارند و عبادتش را می‌کنند. امضاء می‌کنم بر کفَنِ این سیّدَین محترمَین. دامنه‌ی دو.

جواب سید علی اصغر به دامنه: سلام عزیز دل سید. عشق آفریدی تو. بازسازی ذهنی که با واقعیت همراه است . توانایی برداشت از ذهن را دارید .. هرچند من نمی توانم به پای ایجاد خرسندی ات برسم اما شاگردی هستم که همواره از شما می آموزم . تعارف نمی کنم  تو خودت می دانی در گفتن و واکنش ها گستاخی می کنم !  فرهنگ سازی کردی که ما بیشتر به تهذیب نفس و مراقبه بپردازیم .

هفت دیو

به قلم دامنه. دیو (=هیکل بد) در ایران روح پلیدی حساب می‌آیند که در باور ایرانی‌ها روی بام خانه‌ها و بلندی‌های و گودی‌ها درّه‌ها و حتی در فضا در پروازند. ویل دورانت (ر.ک: کتاب روایت تفکر و تمدن ص ۳۸) گفته بود پارسی‌ها معتقدند دیوها پیوسته بر آنند تا انسان را به بدی ببرند. میان دیو و انسان جدال برپاست. قصد من از نوشتن هفت دیو این می‌باشد که بگویم همه چیز را نَوِنِه (=نبایست) گردن دیو اندازیم. این رفتار، گریختن از تقصیرکاری خود است. گاه خویشتن هر کس از دیو پیشی می‌گیرد. نمی‌گویم پلید می‌شود، ولی شاکله‌ی فرد را پژمُرد می‌کند. خاتمه دامنه.

سید سعید شفیعی: با سلام درود انشالله همیشه سالم تندرست باشند و در کنار هم باشید و سایه مدیر هم بر مدرسه مستدام باشد از مطالب سید اهل قلم استفاده می شود و انشالله سید رسول گرامی نیز مدرسه را با قلمش نور ببخشد . کشکولی " مثل نورالدین خانزاده در سریال نون خ دعا نماییم "خدایا تعداد سید ها را دوبرابر رشنق ها نماید " البته دعای نون خ این بود خدایا حتی المقدور ....... "

شفیعی مازندرانی: السلام علیکم و رحمه الله ...هر گز گناه برخی افرادرا به حساب جمع قلمداد نکنید —اصولی باشد یا اصلاحی. و لاتزر وازره وزر اخری ( انعام - ۱۶۴ )

آق سید سعید سلام. از «سایه‌ی مدیر سر مدرسه مستدام» ویشته خنده‌ام گرفت. قشنگ آمدی. لذت در کلمات از میوه‌جات گاه لذیذتر است. ارادت: دامنه.

حضرت استاد حجت الاسلام شفیعی مازندرانی استاد محترم مدرسه و جامعه و حوزه سلام. با شما موافقم. چون من هم در متن خودم قید کردم: 

«از دو جناح (=خوانده شود برخی از افراد جناح راست و چپ)

پس، قید «برخی» همین استثناء است که در پندتان وارد شد که نباید به حساب جمع آوُرد. من شاگرد شمام و در قلمرُو دانش و ارزش عزم حزم دارم. ارادتُ ادب دامنه.

سید سعید سلام سه‌باره. درس بود درین صِوی (=صبحی) برایم مهم و مفید بود. انگار چهار صفحه رفتم روانشناسی خواندم کتابخانه. ممنونم. انتظار و امید جزوِ فلسفه‌ی زیست دینی‌ست که شیعه منتظر امام زنده و غائب با نام مشخص حضرت مهدی عج است. همین باعث شد فرد شیعه سرخورده نشود. تشکر وافر. دامنهُ ادب.

فرهنگ فراموش‌شده دوچرخه در قم

پنجشنبه اردیبهشت ۱۴۰۳ رجوع به لینک بالا

مجدّد المذهب

آیت الله العظمی اراکی مرجع رحمت الله روزی در نجف پیش از پیروزی انقلاب به مرحوم امام خمینی گفته بود:

«شما هستید که می‌توانید مجدّد المذهب باشید.»

من این مطلب را در ص ۵۱ کتاب آیت الله رضا استادی خواندم با عنوان "آیینه‌ی صدق و صفا" شرح حال مرحوم آقا اراکی. اول لابد می‌خواهید بدانید جواب امام چی بود. پاسخش فقط این بود: «دعا کنید.»

من می‌خواهم همین جمله‌ی کوتاه مرجع و امام را تحلیل محتوا و به عبارت دیگر پردازش کنم. ببینم حلّاجی متنی بلدم. حلّاج، پنبه‌زن است که با نخِ روده‌ی گاو، گوسفند، بُز و حتی شاید حیوان‌های حرام‌گوشت! پنبه‌های از قوزک درآمده را، شادُ گشادُ بازُ کوفا می‌کند که در لحاف نرمی نرمی بزند. ببینم من می‌توانم این پنبه‌ی سخن بالا را به نرمی نرمی بیاورم که برای خواننده‌ی البته خواهنده، شادُ کوفا شودُ گشایش زاید. بسم الله.

راستی: طرح جدید مدرسه فکرت در لوگوی این پُستم، به هنر و خط آقاابراهیم رمضانی بالامحله‌ی مرحوم محمد، رفیق هنرمند و ارزشمند من است. دستش مریزاد.

جمله‌ی اراکی از سه کلیدواژه دارد: شامل یک: "شما هستید" دو: "می‌توانید" سه: "مجدّد المذهب"

مجدّد المذهب : در شیعه اصل تطوُّر (=حالی به حالی دگر گردیدن) وجود دارد که هر قرن توسط یک یا چند فقیه، حاصل می‌شود، به آن مجدّد المذهب می‌گویند. یعنی مذهب را از خطرات فراموشی، انحراف، بالای تاقچه خاک‌خوردن، التقاط، انجماد، رکود، و حتی نابودی و انقراض نجات می‌دهد و آن را زنده و مجدداً به صحنه می‌آورَد. مثلاً شیخ طوسی را مجدّد المذهب قرن می‌گفتند. آقای اراکی این اصطلاح را علاوه بر دوره‌ی غربت امام در نجف، در فردای پس از رحلت امام نیز مطرح کرده بودند که امام خمینی مجدّد المذهب قرن خوانده بود. یعنی احیاگر مذهب در عصر بیستم. و من در زمان درگذشت امام در خرداد شصت و هشت، لفظ "احیاگر قرن" را برای پارچه‌نویسی به ستاد بزرگداشت رحلت امام داراب‌کلا پیشنهاد و آنها هم آن را درج کرده و در میدان ساعت ساری نصب نموده بودند. بگذرم؛ قضیه دارد.

شما هستید : مرحوم اراکی در این خطاب خواستند انحصار ایجاد کنند. یعنی توی این بلبشوی شاه و حوزهف این فقط از امام بر می‌آید که مذهب را به جایگاه زنده‌اش برگرداند که بشود با آن زندگی کرد. چون در هر دو ساختار حوزه و شاه، امام مخالفین سرسخت، بی‌منطق، کَنود و عَنودی داشت. بنابرین، شایسته فقط امام بود که توان تجدید حیات مذهب را در آن زمان تیره و ابری، داشت.

می‌توانید : این فعل معنی مهمی در آن مقطع داشت. یعنی این تنها "امامِ تنها" اما ازهمه‌لحاظ قابلُ قادرُ لایق، هست که توان انجام تجدید بنای دین و حکومت و به صحنه‌آوردن مقارن مردم و اسلام را در ایران و جهان اسلام دارد. اراکی زیرکانه سخن گفت و بقیه‌ی افراد هم‌ردیف یا تقریباً هم‌ردیف آن عصر را از علایق و عقیده‌ی خود بیرون گذاشت و فقط امام خمینی را مُحقّ این هدف مقدس معرفی کرد. اما امام واقعاً تنها بود فقط شاگردان خود را با نهضت خود همراه داشت.

اما چرا امام فقط گفت: «دعا کنید.» من نظرم این است: یک: قبول این حرف که باید مذهب دوباره تجدید شود. دو: دعا یعنی کاری صورت دهند که تحقق آن با مدد خداوند میسّرتر شود. و امام تعارف نکردند بلکه دعا را هم کنار مبازه مؤثر دانستند. سه: به اراکی به طور ضمنی اشارت کرد که برو همین را در میان حوزه جا بینداز. برای این که روزی مرحوم آیت الله حکیم بزرگ در جواب امام که در سهله‌ی کوفه به او گفت چرا در عراق دست به قیام نمی‌زنید؟ جواب داد (نقل مضمونی) مردم با من نیستند. یعنی نمی‌شود به عراقی‌ها در امور مهم اعتماد کرد وسط ماجرا پشت آدم را خالی می‌کنند. لذا امام خواست به آقا اراکی بفهمانَد (=منظور من ازین لفظ جاانداختن مطلب است، نه آن معنی بد آن) شماها هم باید وارد میدان شوید و فضای مبارزه را مستعد سازید. درود بر میدان که پیش نیاز پشبردِ تئوری‌های اسلام است. بگذرم. فقط یک حاشیه در متن بگویم: سال‌های ۶۳ تا ۶۶ بارها در حیاط مدرسه فیضیه قم پشت سر مرحوم آقا اراکی نماز شام و خُفتن خواندم. آنقدر رکوع را لَس (=کُند) می‌داد که آدم درمی‌مانْد سجود برود یا قیام کند. وُوسنیه (=پاره‌پوره می‌کرد) نمازگزاران را. کشکولی این یکی. خاتمه دامنه.

این سه آهنگر

من سندنویس حاج اسمِل آنگر بودم. سند زمین ممین را می‌گفت اِوریم تِ بَنویس. حاج ممدلی آنگر هم چون پدر مرحوم آقامصفطی و پدربزرگ آقاحمید حاج ولی بود، با من گرم می‌گرفت. حاج اوریم آنگر هم چون پدر خلیل جوشکار بود همیشه دیم به دیم (=رُخ در رُخ) بودیم. هر سه رفتند امامزاده باقر مزار داراب‌کلا. سه مؤمن بودند دو تاشون نفر راست و وسط، برای آنگرمله یَل روزگار بودند و حلًال گِره‌های گورگِر (=گره‌ی بد پیچ‌درپیچ و کلافه‌کننده) خاندان‌های هم‌نام خود بودند. اولی راست پدرخانم سید علی اصغر است عکس را هم از روی قفسه‌ی کتابخانه‌اش انداختم. خدا هر سه را رحمت کناد که حاج محمدعلی و حاج اسماعیل وارد مسجد و تکیه می‌شدند انگاری ۳۳ نفر جا را پِر می‌کردند. دامنه‌ی دو.

دکتر سید محمد علی حسینی زاده

استاد علوم سیاسی

دانشگاه شهید بهشتی تهران. عکاس: دامنه

اسلام سیاسی در ایران

این تز مقطع دکترای سیاسی دوستم استاد دانشگاه، تحصیلکرده‌ی حوزه دکتر سیدمحمدعلی حسینی‌زاده است که در مدرسه فکرت حضور دارند. شمه‌اش که بنده پس از مطالعه بدان رسیدم:

آنچه من فهمیدم ایشان معتقدند از دهه‌ی ۴۰ جریان‌های گوناگونی در بازسازی سیاسی اسلام نقش داشتند که سه گفتمانِ سه شاخه‌ی اصلی اسلام سیاسی ایرانی شدند:

۱. اسلام سیاسی لیبرال به رهبری بازرگان
با شاخص‌هایی چون:

- اسلام به مثابه‌ی ایدئولوژی
- نفی سکولاریسم
- آزادی و ضدیت با استبداد
- دموکراسی و حاکمیت مردم

 
۲. اسلام سیاسی چپ به رهبری دکتر شریعتی
با شاخص‌هایی چون:

- ایدئولوژی جامع انقلابی اسلام
- توحید و تساوی انسان
- شهادت الهام عاشورا
- انتظار برای ترسیم آرمان امام زمان ع
- تقیه با هدف امنیت اعضای تشکیلات
- اجتهاد و نوسازی فکری مکتب
- انقلاب در برابر رفرم (=اصلاح)
- شیعه به مثابه‌ی یک حزب تمام علیه‌ی زر و زور و تزویر
- امت و امامت با نفی دموکراسی ابتذالی غربی

۳. اسلام سیاسی فقاهت به رهبری امام خمینی
با شاخص‌هایی چون:

- نظریه‌ی ولایت مطلقه‌ی فقیه
- اسلام رکن جمهوری اسلامی
- علم فقه دایره‌ی اجرای احکام دینی
- عام‌گرایی و نقش همیشگی مردم در امور حکومت

 
کتاب در آرایش گفتمان‌ها برین نظر است گفتمان اسلام سیاسی فقاهتی قدرتمندترین گفتمان‌ها از بین گفتمان‌های رقیب است. هیچ گفتمانی تا این جا قادر نیست برین گفتمان غالب، غلبه کند. یعنی توانمندی این گفتمان‌ها آنقدرها نیست که بتوانند گفتمان اصلی جمهوری اسلامی را کنار بزنند جایش نشینند. زیرا گفتمان فقاهتی، هم تثبیت شد. هم بر سیاست،  هژمونی یافت. دامنه‌ی توحید.

ابراهیم رمضانی بالمله: سلام وادب جناب آقا ابراهیم طالبی.شما محبت دارین که بازم خط ناقصم را تو صحن آوردی.ما تا هنرمندبودن خیلی راهه .بازم ازت ممنونم دوست عزیزم
::
حجت‌الاسلام استاد آشیخ مالک سلام دوباره و احترام به آن مقام. اصرار دارم این سلسله نوشتار را ادامه دهید چون خیلی خوب در قسمت نخست شروع کردید و توضیح و تفسیر عالمانه و پرنکته کردید. لطف شما شامل من هست همیشه دوست بامحبتم. ممنونم. با ارادت: دامنه

خطاط ابراهیم رمضانی دارابی بالمله . نشر عکس : دامنه
جناب آقاابراهیم رمضانی دوست بافضلم سلام. اولاً دیداری که در محل با جناب‌عالی دست داد هفته‌ای که گذشت، و به مصافحه (=لمس دست با دست) و معانقه (=لمس گردن با گردن) انجامید، برایم جذاب بود. اساساً دیدار یعنی حالتی که «دید» و «دیده»ی دو انسان را روی هم به وجود می‌آورَد و به مدد نور چشم، چهره‌ی هر دو به همدیگر گشوده می‌شود. این کم قدرتی نیست که آفریدگار متعال آفریده است. پس این نعمت خدادادی است که باید خیلی آن را ارج گذاشت که دو درخت، دو تخت، دو کنَف، دو چرخ، دو صدف قادر نیستند همدیگر را ببینند. ثانیاً خوشحالم که توانستم هنر خط آن دوست گرانقدرم را لوگوی یادداشت‌های روزم در مدرسه برگزینم. زیبا نگاشتی همنوم من. خوشنودم از انجام هر چه که دو دوست را به هم اُنس، تبادل، درک متقابل و دمیدنِ حس مؤثر می‌دهد. درودُ ارادتُ ادب: دامنه‌ی یک.

دامنه ۲ | ابراهیم طالبی دارابی: شرحی کشکولی: هی مُدام می‌گفتند دامنه روز قدس امسال کجا بود کجا بود کجا بود، این هم پس از مدتی عمدی در سکوت، حضورم در روز قدس. بدون شرح مَرح! فقط عکس؛ گپ‌مَپ زیرُ ذیلش لایَجوز! و نیز تمّت. هر کس هو الفتّاحُ العلیم را گذرانده باشد از تمّت عمّ جزء سر در می‌آورَد.

ابراهیم رمضانی بالمله:سلام.پس در جمع برادران افغانستانی تشریف داشتید.قبول باشه

سلام مجدد.منم اینکه افتخار داشتم از نزدیک دیدار و گپ و گفت با شما داشته باشم مسرور شدم.مشتاق دیدارت بودم.ان شاالله همیشه سالم و تندرست باشین

مجدد آقابراهیم ابن مرحوم محمد (خدا نمایدش رحمت) کشکولی:

۱. خُب تِ چِش سو دنِه!
۲. زیزم‌کالی رِه ضَب چوخِس چوخِس کاردی وا، پیچوک که بودی!

فارسیِ متن من برای اعضایی که مازنی بلد نیستند:
۱. چشمت خوب نور می‌ده و می‌بینه.
۲. زمانی که کوچیک بودی زیاد لانه‌ی زنبور را با چوب خراب می‌کردی زنبورها را لج می‌آوردی.

مجدد من هم سلام به جناب رمضانی ابراهیم. کشکولی: خودت خیال می‌کنی بانک سپه ساری بیشتر تو را وَرا (=جور و منطبق) بود؟ یا در وقت ذوق و عرفان خط، خط‌خطی می‌کردی؟! مشتاقانه اَعی باز (=مرتبه‌ی دیگر) دیدار ردیف کن حتی اگر شد بالمله کیله دله (=توی جوب) قلباً دلشادی‌ام دست داده بود دیدارت. درودُ بارها ارادت: دامنه

حجت‌الاسلام آشیخ محمدجواد استاد سلام. موافقم. از نظر بنده امتیاز درخشنده‌ی شیخ اجل این بوده فقه را در مدرسه‌ی نظامیه‌ی بغداد گذرانده و عرفان را با الهامات طوفنده که سراغش می‌آمده. شاعری که از عرفان تهی باشد، شعرش فقط در الفاظ حبس می‌شودُ بس. خرسندم به شاعر محبوبم ارج نهادی. درود بی‌عدد داری. ارداتُ ادب: دامنه

::
حجت‌الاسلام شفیعی مازندرانی استاد سلام. درین شعرتان آیه‌ی ربنا آتنا را تفسیر کردید. منظور از حسَنه را «همسر ناب» دانستید. البته منبع هم دادید ولی برای من این سؤال پیش آمد: این دعا را حضرت ابراهیم ع مطرح کرد که زمانی بود همسر داشت. اما هدف آن حضرت این نبود. شما می‌توانم بپرسم چرا آیه را به تقلیل برده‌اید؟ البته برداشت من این است. به‌یقین جواب شما مرا به بستر یقین می‌کشانَد. ارادت: ابراهیم

یک رساییدن!

حجت رمضانی چندین پست علیه‌ی مدیر مدرسه فکرت در طول این مدت یک ماهُ اندی نوشتُ پراکانْد. قلمرو تازه‌اش قلمداد می‌کنمُ می‌گذَرم. چُستُ جُستُ جَستِ متن هر جُنبده را به‌تمامه می‌فهمم. امید است این حجت از سر کلاس درس جدّش مرحوم حاج اکبر بزرگ‌مرد دیار مؤمنین داراب‌کلا کارنامه بگیرد فقط. حرف ندارمُ تمام. دامنه.

::
مدیر و امین وی را بذار تنِ شیشه‌ی عکاسی‌ات عموحمزه! از همه سو لنز دوربین‌ات تنظیم است. سلامُ سپاس عموحمزه.

::
آقا مصطفی سلام. دقیق مطالعه کردم. لفظ «تحویل» خاورمیانه در اندیشه‌ات بسیار اهمیت دارد. البته می‌دانم چون تحول و تحولات را بلدی، حرف تحویل زدی که بفهمانی بر سر این منطقه دست مداخله‌گر وجود دارد. از فهم و فحص تو در هر مسئله عایدات تولید می‌شود. قلمت هرگز صامت نماند. ارادت: دامنه

::
آقا عبدالرحیم برادرِ عبدالرحمان و ایضاً عبدالکریم و چند عبد و عباد دیگر سلام. عجب عکسی انداختی از دو وَره در کَشه‌ی اون زنه‌ی زحتمکش امام زاده‌ی روستایی لئی نکا که نوشتی: لایی. یادمه پارسال هم عید فطری آن طرف دیدمت! دامنه‌ی پرحرارت و پرارادات.

::
تِ هِی نخلِ دار
به رخ ما بکش
ای سید سعید مقیم خلیج فارس.
سلامُ سلامتیُ صدها پیمانه شیر برای شما.
ما اینجا ممرِز دار داریم و انجیلی‌دار و دها کرک و سیکا و وره‌مار

::
و نیز اینجه هم باز نخل و نخیل!
عالی است شرح‌ات. جُرعه شد بر کامم. هر چه چش پت شد نفهمیدم بنه چی افتاده است سید سعید

حجت رمضانی: سلام مدیر توانا وصبورمهربان آنچه را نوشتم برای همدلی بیشتر بود و...

جناب مصطفی داراب‌کلایی سلام. عکس‌های خیلی خوبی از حضور مردم داراب‌کلا در شهر سورک گرفتی. یکی از یکی بهتر. باید حضور بانوان محترم محل را هم عکس می‌گرفتی تا در تاریخ ثبت می‌شد. بانوان داراب‌کلا عظیم‌تر در شعائر دینی عمومی حضور دارند. متشکرم از ذوق و هنرت. ارادت: دامنه.

::
حاج علی چلویی رخف من سلام. تو فقط هی زنگ تفریح مدرسه را با سنگ بزن. معلومه زود می‌خوایی بری دکون‌سر بار بفروشی! کشکولی. این همه دخل را خرج کن! یک بار هم شده اِماره شوم و ناهار دعوت کن ای مین‌جمع‌کن!

::
سیروس رجبی سلام. تِ چون فیلم‌میلم زیاد ویندی، ذهن کشفی پیدا کردی. نکند فامیل سید جعفر کشفی هستی که تز ولایت فقیه را آن فقیه شامخ خوب تبویب کرد. راستی به تِ نِنِه گریختن از صحنه، چون گویی شعارت اِشعار به شفافیت است. دامنهُ دگر هیچ! بر وزن آن کتاب اوریانا فالاچی.

::
چنده آرام این عکس حاج قاسم ملایی. من با آن که محل بودم مرا عروسی پسرش دعوت نکرد! خوب بَیّه؛ در عوض جیب مرا پُر داشته است. قاسم سلام. ترتیل را هم خیلی خوب می‌خونی. روزی پس از نماز پای قرائتت در بالامسجد بودم و لذت نصیبم کردی. اخیراً آقاعیسی درواری ترتیل کرد و من لذت برده بودم. خط ایتای عیسی را برام برسان. سلامم را نیز به ایشان. عموحمزه عکسهایی که صیدانه می‌آری در کلوزآپ (=تمرکز روی چهره) دیدن دارد

هنوز مه تهروک (= تاب و توان) در نرفت. زیاد مانده است پست‌های یک ماه و اندی اخیر که جوابش مانده است بر ذِمّه‌ی من. بازم ادامه می‌دهم تا جوهرم تمام نشد!

::
ریش به تو می‌آد سیروس بن اسحاق بن نصرالله بن باقر بن دیگه نمی‌دانم کی. ریشه با ریش خوب صرف می‌شود. آفرین سیروس. سلام سه قضی.

::
جعفر مؤذن دوست شفیق من است. خیلی هم دوستش دارم. فقط خدا کنه این حال و جولان را همگان اذان صبح نگیره؛ وَچه از گرِه (=گهواره) دق کانده!

::
عبد صالح خدا
شوهرخاله‌ی عظیم‌الشأن ما
حاج آقا کبل سید محمد انسان مورد تبعیت من. عمرت دراز.

::
آقا اسماعیل آفافی سلام. حرکت ارزشمندی انجام دادید. وقتی چهره‌ی آقا سید عسکری و آقا سید مصطفی را درین عکس دیدم، روحیه گرفتم. کار شما را مدیر مدرسه فکرت می‌ستاید. از برادرم حاج سید تقی شفیعی تشکر وافر دارم که مرکز خوبی را تحویل گرفتند و درِ خوبی‌ها را روی هم گشودند. ای همه‌ی جمع سلام می‌کنم محضرتان. روح خواهر گرامی‌مان مرحومه بانو شهربانو رمضانی از تبار مرحوم حاج اکبر بالامحله غریق رحمت و قرین ائمه‌ ع باد. دامنه.

::
حاجیه سیده نرگس سجادی سلام. فامیل خیلی گرامی مایی. بی‌شمار شوند هر چه سجادی‌اند. ادب و ارادت دارد دامنه با تمام فامیل‌های شریفش. روز قدس شما و دخترانت قبول درگه خدا. دامنه: فامیل شما.

::
چرا زیر پست‌ من ریپلای نمی‌کنی در خلا می‌گذاری؟!

::
سلام سوم آقا ابراهیم رمضانی مه رخف بالامله‌ای. خا قیافه دارمه، گِرمه! حالا درست شد؟! کشکولی.

::
سلام حاج علی چلویی. وسط محل خا باش. مهم این است در اصل پای‌مله‌ای هستی! البته می‌گن گویی البته دقیق خبر ندارم که حاج علی بالامسجد دنی بوووشه، کره گرد خورشید نچرخنه. البته من می‌دانم وزن تو را و وزنه‌هایی که یک‌تنه برمی‌داری که هر که بلند کند فردا باید تخت بیمارستان تِج (=لِه و دراز به حالت مُردن) برود. توجه پوزش می‌طلبم از پاسخ ‌هایی که دادم چون حجم صحن را اشغال کردم. هنوز هم مانده اما.

حجت الاسلام سید مصطفی دارابی: سلام. کلمه (دیو) در اصطلاح مازندرانی به موجود قوی هیکل اطلاق میشود. اصولا افراد بر اساس بد غذایی و بد شکل خوابیدن و فشار روح بخاری در وقت ترمیم بدن، این حالت پیش میاد،که بر گردن (دیو یا دب) می گذارند... در لغت فرانسه(دی یو) خوانده میشود به معنی رب و پرورگار و خدا می باشد،چون خداوند را موجودی قدرتمند یافتند،چه اینکه ۵هزار لغت فرانسه با لغت مازندرانی یکی می باشد و طبق نقلی فرانسه ریشه از مازندران دارد...(بماند) اطلاقات دیو: خدا،موجود قوی هیکل،انسان قدرتمند،موجود نامرئی و... قدرت انسان هم بی نهایت است چه اینکه بی منتهاست،حتی از اجنه و دیو و فرشته و پری پیشی میگیرد، لذا وقتی اشتباه و مکاری میکند گردن نمیگیرد و به گرده دیگران می اندازد.. به قول شریف شاعر:توخودحجاب خودی حافظ از میان برخیز، غرض طلوع صبح کاذبی است به امر استاد طالبی عزیز. موفق و موید ان شاالله

حضرت آقا سید مصطفی دارابی سلام. جناب حجت‌الاسلام هیچ می‌دانی طی سه هفته‌ی اخیر سه بار یاد شما افتادم و ذکر خیرت نمودم؟! می‌گویم:

۱. از اوس‌صحرا داشتیم گپ‌زنان با عموحمید می‌رفتیم (عمو سید حمیدت نه) اسکلتی دیدم (اسکت آدمی نه) گفتم این مال کیه؟ گفت مال داماد شما آقا سید حسین دارابی (داداشت) که برای کلاس فوتبال باشگاه بزرگ تأسیس کرد. همان جا بود حرف از شما زدم آقا مصطفی که در مدرسه متن‌های مؤثر می‌نوشتی که یکباره رفتی درون سکوت. خدا را شکر سکوت را به صدا تبدُّل کردی آن هم با دیو!

۲. فاطمه‌سادات دخترکوچولویت اخیراً همراه خواهرزاده‌ام فرزانه (همسر داداش آقا سید حسین شما) آمد خونه‌ی قم ما. گفتم اسمت چیه؟ گفت اسم را. گفتم به بابات بگو دامنه بهت سلام و ارادت رسوند. گفتم حتماً می‌گی‌ها؟ گفت: خا. حالا بفرما رسوند؟ یا نا؟ غرَض این جا هم یادت افتادم سید مصطفای ماه ما.

۳. پری‌شب مدیر داشت سه نفر را صحبت می‌کرد که چشمش به شما افتاد. این بود گفتم سرِ سه، سه مرگِ سه! زدم به دریاُ و آمودریاُ جازموریان آمدم پیشت. گفتم چرا؟ آخه چرا؟! متن و مطلب و مطلوب را گذاشتی بالای طاق؟ مگر مدیر تکلیف «ما لا یُطاق» گردنت انداخت؟! کشکولی شدُ دیو واری وار!

اینک صبح صحن طلوع کرد به یُمن قلم قشنگت. و چه دیوی را شرح کردی. اون قسمت گفتی گردنِ دیگران یِنّه (=می‌گذاره) خیلی فیلسوفانه بود و پر حکمت و خوشم آمد. قشنگ شروعی بود. درود. شوخی داشتم باز، ولی بذار پست‌های دیگرت که از راه رسید بعد و بُعد. درود.

راستی باباسیدسعید دارابی ابن آق‌سید مصطفی را سلام برسان. همبازی قهار من بود با پسرعمه‌ام مرحوم آق سید محمدباقر شفیعی در منزل عمه‌ام و عمه‌شی‌ام حجت‌الاسلام (سید حاج آق علی). دایی حمید و خواهرزاده‌ات مبیناخانم و فرزانه‌خانم و آقا سید حسین داداشت هم هستند همگی درین صحن. والسلام.

اضاف بر سازمان: لابد اول دیو گفتی! بعدش فرشته! چنین به نظرم رسیده. فرشته‌وَش بیا در پست بعدی که سید خوش‌کلام هستی و عمامه و عبا بسیار بهِت می‌آد حتی به فکرت. دامنهُ یک سیر سیر ارادت.

فرستادم ولی ویرایشش هم بکنم که بد تایپ نشده باشد که نذارمش گردن دیو. به گویش اَسرم و مُرسم و اُسا : دِوْ. به سکون فاء. جواب به پست شما برام اهمیت داشت که بر یادداشت روزم پیشی‌اش افتاد. سپاس.

برادر گرانسنگم آقاحاج سید تقی سلام. نه تنها برنامه‌های تألیفانه‌ات در اتحاد و همبستگی قلبی و حتی فکری برای من جذاب است، بلکه گاه می‌بینم رفتار شگفتی می‌کنی که خام در آینه هم نمی‌بینه که جناب‌عالی در خشت‌خام می‌بینی. این نشان دست‌کم دو چیز است: ۱. تفکر وحدت‌گرایانه‌ات. ۲. رفتارفراجناحی‌ات چون در محیط امام رئوفی که باید هم همه‌ی جامعه مقصودت باشد. صدها بار سلام‌ات. ارادت و ادب: دامنه رفیقت.

::

استاد آشیخ محمدجواد سلام. آها، متوجه شدم. نُصرت باد فکرت. سپاس و التماس دعا. برادر و شاگردت: دامنه

::

حجت الاسلام رفیق باصفایم آشیخ مالک سلام. طرفدار متن‌هایت هستم. بدان واوی سر نمی‌ذارم. چون همواره در آن محتوای کلام اهل بیت علیهم السلام هست. بله، متوجه‌ام به هر حال سرتان در حوزه به چند کار بند است. من هم منظورم قطع نکردن این سلسله گفتارت بود. این که در هفته چند بار برات مقدور می‌شود، مهم نیست. مهم استدامت آن است که نوید دادید خواهی پرداخت. درخت دانش‌ات پربارتر باد. ارادت دارد دامنه.

::

هان حجت! خبرت خیر است.

سلام باد به خودت و خانمت. که هر دِ برای ما شرافت دارید.

دامنه فقط خاشک خالی!

ارادت! بی‌ارادت!!! به حجت، فعلاً تا چند وقت!

::

آق سید حمید دارابی سلام. با آن که درین پست ۷ فروردین به دامنه وعده‌ی کله‌پاچهُ سیراب شیرودن و هزارلا دادی، ولی داخل حیاط مسجد دیدار هم داشتیم، قشنگ از زیر قولت در رفتی و کله‌پاچه دود شد رفت! معذرت که دامنه رُدْ (=رُک) است.

::

آقاجواد رنجبر سلام. نشان‌دادن این‌همه خوبان محل، به اقتدای نماز آرامبخش مرحوم آیت الله حاج سید رضی شفیعی دارابی رئیس بااقتدار وقت جامعه‌ی روحانیت مازندران، چشمنواز بود. گویا آن سال مرحوم طالب حاجی (پدربزرگ آتناخانم طالبی عموزاده‌ام که درین صحن تشریف دارند و بهش سلام می‌کنم) از حج بازگشته بود. روح آن پدر شهید و پدران شهید درین محفل عبادی یاد باد. راستی خشنود شده بودم آن شب دیدارت کردم آقاجواد رنجبر. همچنین توفیقی بود مادر گرانقدرتان را عرض ادب داشتم و وجود برکت آن مادرشهید را درک کردم. سلام برسان. دامنه به همراه ادب و ارادت.

شیخ مالک: سلام آقا ابراهیم در خدمتم درس پس میدهیم

مجدد سلام استاد حجت الاسلام آشیخ مالک. باز نیز زیبا و خواندنی نوشتید. حقیقتاً امان از مرز میان مدح و تمجید به‌جا و لازم و مؤثر، با تملق. نیز سخت است حسد را کنار گذاشت. این است که اغلب عجز غلبه دارد بر افراد. شما در شرح مطلب خیلی خوب ظاهر شدید. جنبه‌ی ذاتی را هم به نظرم بادقت مطرح کردید چون برخی واقعاً قدرت نُطق برای تمجید ندارند. از این شماره‌ی دو هم خوب ما را در محضر حضرت امام علی علیه السلام نشاندی. خیلی خیلی عالی. همین پستم رعایت استحقاق بود که صورتش دادم تا حسد و عجز سراغم نیامده باشد. صحن مزیّن شد به نوشته‌ای درخشان از شما. دامنهُ ارادت پرحرارت.

شیخ مالک: خواهش میکنم استاد ما شاگرد هستیم شما طراح در نوشتن هستید باید تنظیم کلمات و ساختار ادبیات را از شما یاد بگیرم با تشکر

سلام سوم استاد مالک بدون یک کلمه تعارف: دیروز خانمم متن‌هایت را خواند. می‌دانی چه گفت آشیخ مالک؟ گفت چه ادبیات قوی و روان و پرباری دارد. بگذرم. ارادت دارم و مشتاق متونت می‌مانم.

سلام آقا اسماعیل آفافی. خوب شد متولی پایین‌مسجد نشدی! دِ بار دامنه آمد پایین‌مسجد ولی تو را فقط بار دِیُّم دید که خیلی هم خوب بود چون دیرزمانی بود خانم‌تان سادات شریف حاجیه سیده کبرا سجادی را ندیده بودم. که آن صبح دِ تایی را با هم دیدار کردم. خدا پدرت شخ احمدعمو و پدرش مرحوم حاج سید علی و مادرش که سال‌ها برام مادر بود رحمت کند. بهش بگو من هر بار مزار می‌رم، سر قبر مرتضای عزیزش هم عرض سلام و حمد دارم. حادثه‌ای که روح هر دو را آزُرد و مرتضای دُردانه‌ی‌تان را رُبود. روحش در تلألؤ باد. دامنه و یک دنیا ادب به محضر هر دو فامیل باشرافت.

حجت‌الاسلام استاد آشیخ محسن مهاجرنیا رئیس پژوهشگاه اندیشه اسلامی سلام. آمدم دیدارت اما گویا به جایی رفته بودید. خیلی ارادت. دلم تنگ شد برای خودت و پژوهش‌ها و درس‌گفتارهایت. با ادب و ارادت: مدیر مدرسه فکرت ابراهیم طالبی دارابی دامنه

از قلبِ خودت استفتا کن

مطالعات من معلوماتی بر مجهولات بی‌شمارم مستولی (=چیره) می‌کند، که هر گاه به ضمیرم در می‌زنم، گشاده‌رُویانه در را بر رویم باز می‌کند. امروز هم بعدِ نماز صبحم از خدای عزیزم خواستم اگر می‌شود مرا امروز هدایتی خاص کُناد. کرد. دستِ مدَد به لطف حضرت رَبّ، مرا برده است روی یکی از نوشته‌های سال‌های دورم. می‌نویسم:

در کتابِ الله مجید تصریح (شاید هم اشاره) شده است که انسان در یک حدودی مُلهَم است. یعنی بر او الهام (=فَرتاب و اِلقا) می‌شود. بذار یک داستان بنویسم از رسول خاتم خدا حضرت مصطفی ص. امید است خوب خوانده شود توسط خواهندَه‌ها.

شخصی پیش پیامبر خدا ص رسید. گفت چه چیزی را اِثم (=گناه) بدانیم؟ پیامبر ص جواب داد: "از قلبِ خودت استفتا کن". یعنی فتوا و جواب را از خودِ خویشتنِ خود بخواه. که مولوی رحمت الله آن را احسَن وجه به شعر در آوُرد. این طُور:

پس پیمبَر گفت اِستَفتوا القُلوب

گرچه مُفتیتان بُرون گوید خُطوب

قلوب و خُطوب را خود بیابید که چیست. منظور مولوی این است نبیند فتوادهندگان بیرون چه می‌گویند، ببین فَرتاب درونت چه می‌گوید. بحث من عرفانی است، به فقه نباید آن را آسود. فقه، جایگاه رفیع احکام استُ مقدسُ محترمُ مفتَرض. ولی با این همه مقام رفیع، فقه به تعبیر آیت الله عبدالله جوادی آملی "دینِ اصغر" است اما عرفان با همه راز و رمز و معرفت درون، «دینِ اکبر» است. آری؛ پیام آور ما مصطفای خاتم الانبیا ص یاد داده: قلب خودت منبع صدور فتوا کن. یک حرف فعلاً بس درین صبح زود. ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ ،خاتمه دامنه.

رهاورد  اخلاقی

در دانشگاه مفید قم آقای مجتبی مطهری فرزند شهید مطهری نشستی گذاشت با نام «رهاورد فلسفه در اخلاق» که یک دقت پرظرافتی لازم دارد. من چکیده‌ای از برداشتم را ارائه می‌دهم:

همه می‌دانیم حضرت زهرا س به فضّه می‌گفت ما باید با هم کار کنیم. و یا امام امیر علی ع قنبر را به بازار می‌بُرد، پیراهن نو را برای وی می‌خرید ولی پیراهن کهنه را برای خود و به قنبر می‌فرمود "تو جوانی و باید پیراهن نو را بپوشی". چرا این کار اخلاقی رخ می‌دهد؟ لابد می‌دانید اخلاق علمی‌ مربوط به معالجه و درمان رذائل اخلاقی صحبت می‌کند، اما اخلاق عملی نوعی زیبایی معنوی و روح است و کار اخلاقی از زیبایی روح  نشئت می‌گیرد. به قول مرحوم میرزا جواد آقا ملکی تبریز «تا روح تزکیه، نورانی، پاک و آسمانی نشود امکان این نیست که کردار خوب انجام دهد و خصلت‌های خوب پیدا کند».

پس روشن شد حضرت امام علی ع و حضرت فاطمه زهرا س روح‌شان منبع صدور کردار با فضه و قنبر بود، زیرا یک رفتار اخلاقی ریشه در روح دارد نه فقط در علم. نتیجه این که: هر کس دیگران را به بردگی و فرمان امور خود بگمارَد، بداند کردارش از روح ناشی نشده است، از مَنیت و خودبرتربینی او بیرون زده است. مردانی می‌نشیند بر اریکه‌ی خانه و پی در پی فرمان صادر می‌کنند:

چای بیاور! جوراب بشور! ناهارم کو؟ خودکار چرا اینجا نیست؟ برو آب بیاور. پشتم را بخارُن. این پوست هندوانه را از پیشم ببر. این تخمه‌پوست را جارودستی بزن. چرا این غذا تلخه می‌دهد. شِکَر چرا نریختی توی شیر؟ و صدها نِق و نُق دیگر و جوواجور.

بگذرم. رهاورد اخلاق سازندگی فرد و جامعه و قدرت و حکومت است. دامنه‌ی دو.

وه چه شبی هست امشب قم

امشب فرخنده زادروز بانوی برجسته‌ی شیعه حضرت معصومه س است. مَسرورم ازین خجسته‌میلاد. گرچه شب شادی و شادکامی است اما آهنگ و برف زمستان قم که حرم قم را به قشنگ‌ترین شکل ممکن برده بود، دلربایی‌های خاصی دارد که زیر همین تصاویر آن روز در نیمه‌شعبان هشتم اسفند ۱۴۰۲ قم خواهم گذاشت. خاتمه دامنه

جناب محمدتقی آقا دبیر گرامی سلام. به نظرم مطلب مهمی بود بر تشریح متن من. و شما به‌درستی آن را بسط دادی. زیباترین بخش گفتارت رمیدن افراد از هم در اثر فقدان حُبّ است. آدم چرا حاضر است روزی ده‌پانزده تا حَب (=قرص دارو) بخورد، اثر هم نبیند ولی همآره تکرار بکند. اما حاضر نباشد حُبّ ورزد که حال آدم با این اکسیر و کیمیا خوباً در خوب می‌شود ولی از آن می‌گریزد. من گمان کنم نگذاشتن عنصر محبت در نهاد خود است. درود و ارادت برادر تقی. دامنه.

سلام فامیل محترم حاجیه سیده خدیجه. نکته‌پردازی ریزی بوده است. من این طور فهم کردم: انسان اسیر تعریف دیدن از سمت دیگران است. علتش این است انسان از شناختگی خود در بدی مخفی‌کاری می‌کند ولی در خوبی، پیِ عیان‌سازی است. پس؛ خود که از خود تعریف کند، مفهوم م مزه‌ای نمی‌کند؛ لذاست که محتاج می‌شود به تعاریف دیگری از خودش. خیلی هم این کار، طبیعی است و در میان ملل، جاری. زیاد می‌شود این تمایل را از خود دور و یاد ضمیر خود سرکوب کرد. متشکرم از پرداختن به نوشتن. روح والدین‌تان (مولودعمه و سیدمحمد) در پرتو انوار الهی بوده باد. با ادب و احترام: دامنه.

آی کمک

سوخت دامنه تمام شده است!!!

آی کمک

آی کمک

سوخت دامنه

تمام شده است

بنزین هم در کارت

نمانده است.

هر چه داشت

مشهدراه

باک ریخته است!!!

عازم جای‌ام

ول مسیر

ول‌ویلانگ

گردیده است.

آی کمک

آی مدَد آی مدَد.

سلام فامیل سخاوتمند. از سخاوتت ممنونم محل اون هفته بودم. نه، قمم. بگذرم. یک اطلاعیه خطاب به صحن حالا. اخیراً محل به دیدار حاج علی میرزا رفتم نرسیده به فیضی باغ‌سر. او نبود. فردی آمد جلو گفت: جناب دامنه سلام. من نشناختمش. گفت متن‌هایت محل طرفدار دارد و پخش می‌شود می‌خوانم. بازم نشناختم. گفتم کیستی؟ گفت نقی یا تقی. به گوشی‌ام زنگ زد که خطش را ذخیره کنم و در مدرسه فکرت دعوت. اِسا هر چه گشتم خطش نیست که نیست. آیا کسی خطش را ندارد بفرستد؟ هنگام گپ معرفی کرد برادر حسن آقا است لِطفعلی حسن. بگذرم.

سلام عمو حمیدم

نمی‌دانم شهرت را

شماره‌اش را طالبم.

طالبی هستم چون!!! ممنونم عموحمید. تماس می‌گیرم. یورمله را مهیا کن. آمدم! هر کاجه عموحمید خط مشیء کند. همان مسیر. تمام. چون چت دو نفره در صحن ممنوع است. خاتمه دادم. تو حق یک جواب داری در حد یک کف دست. یا جای انگشت شست!

 به قلم دامنه:  ۲۱  .  ۲ . ۱۴۰۳ ،

برای یک آدم صاحبدل چیزی بالاتر از این آیه نیست که خدا وحی فرستاده: مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم. (ر.ک: انسان شناسی قرآنی، شهید مطهری، ص ۱۳۳)

این عکس نیز از قدس : منتشر شد در اینجا .

دختران

به قلم سیده مریم هاشمی دارابی: به نام خداوند همیشه ماندگار. دختران، نغمه های شور انگیز آفرینش اند و جهان، مهربانی اش را از نگاه روشن آنان وام می‌گیرد،  خداوند در خلقت دختر جور دیگری اندیشید،  او را ظریف خلق کرد، وباید بر خود بقبولانیم که از خواص اند، چون دختر معجزه ای است که که بعد آفرینش، تمام فرشتگان به حیرت آمدند و کف زدند، دخترها فرشته نیستند، بلکه فرشته ها می‌خواهند متال دختران باشند. دختران مهربانیشان دست خودشان نیست،  خوب هستن با کسای که چندان با آنان خوب نبودن،  دل رحم می‌شوند، حتی در مقابل آنانی که رحمی بهشان نداشته اند. دختر!!!!  زود میرنجد. زود می‌بخشد. زود میگرید. زود میخندد. دختر، مأمور احساس روی زمین است،  جهان بی دختر، جهان سردی است در مقابل این نعمت خدا باید کرنش کرد و سر تعظیم فرود آورد. پیشاپیش،  تولد خانم فاطمه معصومه سلام الله علیها، و امیر و شاه خراسان، امام رئوف، ضامن آهو  و همچنین دهه کرامت را تبریک و شادباش عرض مینمایم، با احترام، سیده مریم هاشمی دارابی

پاسخ دامنه به سیده مریم هاشمی

سلام سیده مریم هاشمی خواهر مفضّله‌ی رفیقم آق سید رسول. برای این نوشته‌ات نظری می‌گذارم. امید است بتوانم مفیدنویسی کنم. در واقع می‌خواهم ارزش متن شما را شکلی و محتوایی پردازش کنم.

یکی این که آغاز متن‌هایت را با نام خداوند شروع می‌کنی که هر بار هم یک صفت و وصف قشنگ می‌آوردی: مثلاً در دو متن اخیر خود این دو عبارت را: به نام خداوند همیشه ماندگار، بنام خدای که در ذات و فکرت آدمی نمیخشکد. این نوعی فرهنگ سازی در ادبیات و گفتار شماست. تحسین دارید. درود.

دوم این که نوشتی: "جهان، مهربانی اش را از نگاه روشن آنان [دختران] وام می‌گیرد" خواسته گفته باشم صحیح است و این چرا چنین است به این علت است مرد ذاتش اسیری نیاز است. ولی زن صفاتش جلوه‌ی ناز. این دو لغت را من نگفته‌ام شهید مطهری گفته است که اسلام‌شناس متفکر قرن بوده است. البته امروزه هنوز شک دارم کسی او را جلو زده است یا نه. من می‌گویم آری، چند نفری از وی قدَرتر شدند اما اجازه دهید نام نیاورم.

سومی هم این جمله‌ات هست که جوابم کشکولی است چون جواب جدی درین فاز بلد نیستم. گفتی: «خداوند در خلقت دختر جور دیگری اندیشید» جواب: خودت آن جا بودی؟! اگر بودی پس بگو چه جوری؟ پس تو بودی مشورت دادی! نکند شریک بودی! وای!! خدا که شرکت نمی‌پذیرد، شرک و شریک، کفر است. این بود کشکولی. رَشحات دیگری هم دارد قلمم ولی درین صحن مگر می‌شود پیش شِخا (نیتم شوخی است) گوی سبقت رُبود!!!

چهارم این است که افاضه فرمودی: "باید بر خود بقبولانیم که [دختران] از خواص اند،" وُووووییییی!! تو وِسّه شِخ می‌شدی! پس این که در انقلاب ما می‌گویند خواص از عوام عقب‌ترند و تاریخ را لِهُ لَوِردِه کردند، دختران بودند؟؟؟!!! که فرمودی خواصّ تشریف دارند! کشکولی.

پنج را به این فراز گفتارت اختصاص می‌دهم که جِغالی‌وار ما را به رقص واژگان رسانده است: «چون دختر معجزه ای است که که بعدِ آفرینش، تمام فرشتگان به حیرت آمدند و کف زدند». آهان! پس سوت و کف که از فردای "دوم خرداد" جای صلوات و فاتحه را گرفت!! از آن روز فرشته‌ها رسوخ کرد. بانو هاشمی سادات محترم! پارتی بازی موقوف! آن روز فرشتگان بر خلقت انسان شگفت آمدند برای جنس ذُکور بود (کشکولی) نه اُناث (=مؤنّث) زیرا نقل است فرشته‌ها ماده‌اند نه نر. یک علت این است قرآن گویا برای آنان ضمیر مؤنّث می‌آورَد.

شش خیلی قشنگ شد اِسا. گقتی: "دخترها فرشته نیستند، بلکه فرشته ها می‌خواهند متال دختران باشند" عجب! پس این که ابلیس از میان فرشتگان رو برگرداند برای این بود دوست نداشت دختر شود!!! اگر این طور است بگو چرا فرهنگی وجود دارد که می‌گویند: دخترها ای کاش صدا می‌دهند که ای!!! چه می‌شد ما پسر به دنیا می‌آمدیم؟!!و در عوض هیچ پسری نیست که کاشکی کشکی کند که ای!! می‌شد یعنی ما دختر متولد می‌شدیم؟! فکر نکنم چنین ای کاشی باشد. حالا تو بگو فرشته‌ها طمع داشتند دختر شوند. لابد دلشان برای مَزدوج‌شدن تنگ شده بود!!! حالیا شما ضَیب تولید محتوا بلدی!

پله پله ما را بردی ردیف هفتمی و گفتی: دخترها «خوب هستن با کسایی که چندان با آنان خوب نبودند». ببخشید این "فلسفه‌ی گذشت" را از کجا آموختی؟ صادراتت عالی است در الفاظ. پس چِ وِه (=چرا) این‌همه در بازار چشمشان به زر و زیور و طلا و نقره است؟! یک شیخی درین صحن -که دانش‌آموخته‌ی باسوادی است و همسایه‌ی ضلع شمال شرقی خونه‌ی داداش سیدرسولت سُکنی دارد- رفته بود امامزاده صالح تهران. در صحن به شوخ‌طبعی نوشته بود (نقل به ذهن) : در این گرانی جرئت می‌خواهد آدم دست زنش را بگیرد ببرد بازار تجریش. منظورش این بود نه نمی‌شود زن گفت. من عامدانه دخل تصرف کردم در نقل که اصلاحیه از راه رسَد تا رصد و ریسِت! شود.

هشت قشنگ شد. چون بانو سادات هاشمی فرمود : دخترها "دل رحم می‌شوند، حتی در مقابل آنانی که رحمی بهِشان نداشته اند." این را باید تابلو نئون کرد برد گذاشت دمِ آکادمی افلاطون که ارسطو پیشش حکمت مشایی خواند. یعنی راه بری فکر کنی. ما هم با این حرفت ازین پس راه می‌ریم می‌فکریم. پس که این طور. خوِر نِداشتِمی!

نه را ببین! گقتی دختر: "زود میرنجد زود می‌بخشد زود میگرید زود میخندد" امان ازین صفات متضاد. چه مستزادی هستند این جنس. پس دختر ابرقدرت است ما بلد نبودیم. راستی چرا پس اینان را خدا پیغمبر نکرد؟!! رسول نکرد. داداش سید رسول را نمی‌گم! رسول رسالت. سؤالم چالشی است. خواستی چالش عقیدتی کن. من زورم در بحث زیاد است!!

ده را غوغا کردی: "دختر، مأمور احساس روی زمین است" این طیری هست پس زود فسینگ فسینگ می‌آید؟!!

یازده را ببین! یازده را ببین! : "جهان بی دختر، جهان سردی است" این را حقیقت محض است که گفتی. چون جهان دو جا وارونه شده بود و سردی و گرمی رخ داده بود: فراعین (=فرعون‌‌ها عنوانی بزرگ برای شاهان مصر قدیم) پسرها را از دَم می‌کشتند. دخترها جهان را دوش گرفته بودند (=یعنی از بس زیاد شده بود سرریز کرده بود) در جاهلیت مکه هم دخترها را از دَم زنده‌به‌گور می‌کردند که پسرها همه عصبی شده بودند چون مرکز احساس‌ها را می‌کُشتند. بگذرم. دین در برابر هر دو غلط و غلطکاری ایستاد. هم پسر و هم دختر هر دو نیاز است. چون اساس آفرینش بر زوج و زوجیت و جفت استوار است.

رسیدیم به دوازده که صدایی صلا سر دادی ای بشر! ای بنی حوا! ای بنی آدم! : "در مقابل این نعمت خدا [دخترها] باید کُرنش کرد و سر تعظیم فرود آورد." اگر کُرنشی شویم می‌هراسیم یه وقت شونِشی (=لرزه بر تن و دست) شویم حتی می‌ترسیم زن‌ذلیل!!! تلقی شویم. ولی چشم: کُرنش کُرنش کُرنش.

از طبایع خوب شما بانوی نویسنده و قادر در فن نویسندگی و خواهر خوب و صمیمی من، بسی مموننم. دامنهُ احترامات عدیده. یک چیز یادم نرود: به پدرشوهرت حجت الاسلام آق شیخ رحیم بسیار اُنس و ارادت دارم. همین جا بر وجود آن مرد حلال‌خور قرن صلوات می‌فرستم و برای وی و عروس متفکرش -که شما باشی- از میزم برمی‌خیزم.

حُصله‌مُصله‌ی ویرایش نداشتم. شما هر جا اشتباه تایپ شد صحیح‌اش را تلفظ کن.

رفیق سید علی اصغر سلام. اساساً پیش تو لُقمه گرفتن مزه دارد. حتی غذای تلخ در کنارت لعاب عسل می‌گیرد. آق سید حمید پس اهل تشریفات است. چه بهتر. کله‌پاچه به من بدهکار است. باید پیشش رویم با هم. سلامت باشین هر دو سیدِ سَدمله. دامنهُ خَلِه علاقه به هر دِ.

توضیح عمومی. امروز جُمه‌روز «بیکارسگ»ام!!! پس همطی می‌نویسم!!! می‌نویسم.

سید مصطفی به دامنه: سلام و تحیت بر استاد عزیز و گرامی. دلتنگ دوستان و حال و هوای مدرسه، و مشتاق دیدار و گفت و شنود از مدیر مدرسه هستیم. کمابیش دزدکی سرکی به مدرسه میکشیم ،منتهی از ترس ورود جدید و تجدیدی دوباره، مرا منصرف میکنه. شرمنده استاد، کمکی بخاطر مشغله کاری و در دسترس نبودن اینترنت، کمتر سروقت گوشیم میرم. چشم ان شاالله مطالبی جسته گریخته از باب درس پس دادن خدمت اولیا و مربیان تقدیم حضور میدارم.. دوستدار و از ارادتمندان شما هستیم.

دامنه: خواهم آمد واسه جواب، استاد. مترصدم، پس در رصد و دم دست! باش.

سید مصطفی: علی عینی و عیونی. زیارت شاه عالم و رب الارباب مسافران ، سلطان غریب و طرید! قبولت گردد و ان شاالله تحت ولایتش مستدام باشید،چه اینکه: رگ رگ است وین آب شیرین و آب شور / تا ثریا می رود در نفخ صور. ارادت ویژه.

::

حجت‌الاسلام آشیخ مالک سلام. چلّه مهم بود. عدد چهل کلاً رمز و راز است. دوستی داشتم در عصر اشتغال. او حتی برای درد زانوی پای خود چهل روز چله گرفت ذکری را تکرار کرد و عسل را با نمی‌دانم چی مخلوط کرد خورد تا این که خود گفت از درد بیرون افتاد. ویژگی‌های حضرت معصومه سلام الله علیها را عالی ردیف کردید. خصوص نام حرمش نام کل اهلبیت عصمت علیهم السلام نام گرفت. در زیارتنامه‌ی حضرت معصومه س هم سه مسئله برجسته است: بِنت معصوم ع، اُخت معصوم ع، عمه‌ی معصوم ع که همین سه عنصر و ارزش معنوی وجودی‌اش وی را شفیعه‌ی مؤمنان کرد. درودت آقا شیخ مالک. دامنه: ارادت

::

سلام سه قضی استاد آسید مصطفی. تمام ۶ نکته‌ات را موافقم. خصوصاً آیه‌ی استرجاع انا لله و انا الیه... که آیه‌ی زندگی است نه آیه‌ی شعار فوتِ افراد. این آیه را باید آوُرد به صحنه. الآن تا انا لله سر دهند همه می‌گن: یا اباالفضل! باز کی بَمِرده! بگذرم. از ادبیات عرفانی‌ات لذت وافر می‌برم. خیلی بیشتر سوادت ژرفا و پهنا و زوایا گرفت. سرمایه‌ی محل هستی سید آقابزرگ ثانی. دامنه: علاقه

::

چارُمی سلام آق سید مصطفی روحانی دل‌آگاه‌ی دلدار. طرید گفتی یاد پیامبر اکرم ص افتادم. چون گوشت خشک روی سینی آتش را می‌خورد و نون خشک در دوغ را. این بود که خُلق عظیم شد و رحمت برای دو عالَم. ممنونم. با احترامات وافره: دامنه.

سلام خوازا محمد فضلی: طنز: آق بابا بود لابد می‌گفت ممد دکتره؟ پس بوریم ون پیش ویزیت:

آق بابا: اَره ممد این قاتّیک چیشه مِه سینه‌سر، زِپ زِپ بیرون زد؟

ممد: غش غش خنده.

پلان: کات

دایی ابراهیم

فامیل محترم سادات موسوی سلام. خوشحالم که شما انسان فرهیخته سال‌ها فرزندان این زادگاه را با تأسیس مهد کودک و سپس معلمی در آموزش و پرورش تحت تعالیم مهربانانه‌ی خود برده‌اید. امروزه خانه‌ای نیست که ارزش کار دینی و فکری و آموزشی دیرین تو را نادیده گرفته باشد. درین نوشته‌ات هم -که حاصل تحربیات و مطالعات فراوانت هست- چقدر زیبا وارد مبحث چگونگی‌ی رفتار با دختران شده‌ای. قلم شما از مؤثرترین قلم‌ها درین حوزه‌ی تخصصی است که همچنان درین زمینه دارای تراوشات ذهنی و کسب آموزه‌های نوین هستی. من مدیر مدرسه فکرت به شما خواهر مؤمن خودم افتخار می‌کنم که علمی اندوخته و سوادی سرشار داری. درود و احترام و ارادت به شما. قم. برادرت: دامنه

::

سلام حاج حجت. گیاه‌خواری تو. پس برات گوجه‌خورش بس است!

::

رفیق سید علی اصغر سلام. کنار تو کاوِه حکم کباب را دارد. از بس خوش‌خوراک و خیلی غذاشناس هستی.

::

اِت تیم هِم نموندِسِه سید من.

::

سلام جناب قاسم لاری اوسایی. بگو کیلویی چند؟ یک هندوانه می‌شود ۱۵۵ هزار تومان بلکُم ویشتر! مردم این روزها به هندوانه می‌گویند: یَع یَع یَع یَع. یعنی اوناش اوناش اوناش. فقط به همدیگر نشون می‌دهند! قدرت خریدش را ندارند! بگذرم. حال تو بگو بهبود می‌دهد به نمی‌دانم فلان جا !!!

حجت رمضانی: سلام آقا سید بزرگوار ،بله همینطور است که میفرمایید ما یک بعد از ظهر عصرانه خدمت ایشان در قم رسیدیم خواهر عزیزمان زحمت غذایی به اصطلاح مختصر را تدارک دیدند ما هم هی تعارف نه الان نهار خوردیم گرسنه مان نیست همانطور که داشتیم تعارف شاه عبدل العظیمی (درست نوشتم؟) می کردیم یک دفعه طوفان باد و خاک شروع شد ودرهمان لحظه. برق قطع شد آقا ابراهیم نمی دانست چکار کند می گفت اصلا در محل سکونت ما برق قطع نمی شود از آنجایی که سر میز غذا هم نشسته بودیم با نور تلفن همراه غذا را مزه مزه کردیم آقا من زیاد نخوردم ولی موقعی که برق آمد دیدم میز غذا خالی شده.

::

سلام جناب حاج حسین رنگین‌کمان. معلومه متن‌های دامنه را خوندِنی یواشکی یواشکی! بسم الله بسم الله خوب یاد موند. درود.

::

حاج حجت سلام. تِ جواب رِ خودِ آق سید علی اصغر دِنِه. ولی فقط بگم برم: هفت‌تایی وِرگ واری تا برق بورده؛ هجوم هاکاد بینی! کشکولی. کلاً ایرانی‌جماعت خاصه ساری‌نشین‌ها تا برق بروَد تَب‌بَزه‌کا سر سفره شروع می‌شود. برق که بیاید می‌بینند هیچی سر سفره نمانده است! پس: آدم در تاریکی قدرت قورت‌ دادن بیشتری دارد تا در روشنایی. بگذرم. دامنهُ علاقه.

جناب حجت‌الاسلام سید کمال‌الدین عمادی استاد محترم مدرسه و حوزه. وقتی حضرت موسی ع برای چهل شب به میقات در پای کوه طور اعزام شد، ترجیح داد جامعه‌ی دینی عصر او، خالی از جانشین نباشد فلذا با عبارت «اخلُفنی فی قَومی واصلِح... » برادرش هارون ع را بر جای خود گُمارد که نگذارد فساد شکل گیرد و مفسدان وارد قدرت شوند. من بحثم این است: اولاً چرا این جا بحث از خلافت و خلیفه شد (=تفکری سیاسی دینی نزدیک و منبطق بر اهل سنت) نه بحث امامت و نصب امام (=تفکر سیاسی دینی شیعیان) ثانیا چرا بحث از اصلاحات کرد؟ آیا نمی‌تواند این حرکت موسایی و هارونی، به این معنا باشد اصالت در دیانت، با اصلاحگری است نه به تحفُظ و محافظه‌کاری؟ مثلاً در جریان کربلا، حرکت امام حسین ع اصلاح امت دین جدّش بود، ولی حرکت امویان محافظه‌کاری روی تثبیت قدرت یزید. ثالثاّ اگر مفسدین نباید تبعیت شوند چرا در جامعه‌ی امروز ما میزان نفوذ مفسدان اقتصادی و فرهنگی در درون ساختار حکومت همچنان رو به تزایُد است و دست مسئولان بیشتر در دست قدرت‌های اقتصادی است که از طریق رانت و بده و بستان در اطراف حکومت اشتغال دارند. منظورم این است اگر قرار بر تبعیت از این آیه‌ی شریفه است که ۴۰ روز از ۱ ذی قعده تا ۱۰ ذی حجه چله گرفت و این عبادت را پیشه کرد، چرا نباید همین آیه را اصل قرار داد دست امور عمومی زد تا نفوذ فسادهای چند گانه از تار و پود نظام کم و حتی محو شود. من به عبادت گیری ندارم، اما عبادت باید با سیاست و اصلاح امور حکومت عجین شود. با ارادت: دامنه

پاسخ سید عمادی: سلام و درود بر مدیر محترم مدرسه فکرت اول اینکه مسأله خلافت و اصطلاح خلافت اختصاص اهل سنت نیست یک مسأله قرآنی است بلکه مسأله خلیفه الله اختصاص به ما دارد آنان از خلافت فقط اسمش را گرفتند ولی خلیفه آنان هرگز خلیفه الله نبود و نیست اولین روز خلقت انسان مسأله خلافت مطرح شده است انی جاعل فی الارض خلیفه..... الان هم ما امامان را خلیفه الله می دانیم لذا در سلام می گوییم  اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا صَفِیَّ اَللَّهِ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا حَبِیبَ اَللَّهِ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا نَبِیَّ اَللَّهِ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا أَمِینَ اَللَّهِ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا خَلِیفَةَ اَللَّهِ فِی أَرْضِهِ  دوم اینکه وقتی شخص موسی کلیم ع امام است نیاز به امام دوم در حیات او نیست صدق خلیفه بر جانشین او اولی و انسب است اربعین و چله نشینی هر کس مناسب شرایط اوست آنکه حاکم است یک چله فساد تیزی در کارگزاران خود بگیرد یا یک چله فقر زدایی از مناطق محروم بگیرد ما که حاکم نیستیم حاکم نفس خود هستیم یک چله فساد ستیزی از نفس خود لذا اربعین میتواند سیاسی هم باشد و لزوما سیاسی نیست از طرفی ما چله نشینی برای اهالی مدرسه خود بیان کردیم نه دولت مردان که سخنان به گوش آنان نمی رسد برسد گوش شنوایی نیست.

واب خاص

حجت الاسلام جناب سید کمال الدین عمادی استاد محترم و گرامی سلام. پاسخ حضرت مستطاب عالی را بهترین و صحیح‌ترین تکمیل به بحث پرسشگرانه‌ام تلقی می‌کنم و از شما می‌پذیرم. البته چون مدرسه جای مباحثه‌ی طولانی‌تر نیست، اکتفا می‌کنیم به همین مقدار. الحمدُ لِله جواب شما از شأن فقهی و کلامی‌ات صادر شد و این بر اقناع و غنای مطلب افزوده است. بر استادم احترام و فروتنی روا می‌دارم. عالی بود پاسخ. پیش کسانی حضور دارم امروز که ابتدا بیان ما روی پاسخ قوی شما و پرسش من، بحث سنگین و طوفنده‌ای شد؛ و از نتیجه‌ی آن باران دانش بارید. و اما این آموزه‌ی‌تان دلنشین جِلوِه کرد که فرمودید: «اربعین و چله نشینی هر کس مناسب شرایط اوست.» حقیقتاً فکری مطابق با مقتضیات زمان و مکان را فرمول کردید. و برای بیان این سخنِ حق‌تان دعاگویم از اعماق نفسم. این بیان: «از طرفی ما چله نشینی برای اهالی مدرسه خود بیان کردیم نه دولت مردان که سخنان به گوش آنان نمی رسد برسد گوش شنوایی نیست"حقا حالیا درود بر منطوق و مرام و منهاج شما، استاد توانا بر ما. دامنه، به اسکورت عمقٌ علاقه.

محمد فضلی به دامنه: سلام دایی جانم و همه عزیزان مدرسه فکرت. روز بخیر. دین و تصوف هردو ریشه عمیقی در فرهنگ مملکت ما دارند. آنچنان که روش و منش و اخلاق بزرگان نخستین تصوف همچون بایزید و ابوسعید ابوالخیر در تاریخ ما کم نظیر است. با این وصف آنچنان که تصوف به ورطه انحطاط افتاد، دین نیز به سبب آمیزش با مشرب سیاسی نامطلوب به ورطه انحطاط کشیده شد.  اگرچه هردوی این پدیدارها در پی سعادت انسان بوده اند و گویی هستند اما با واقعیت تاریخی و اجتماعی کنونی فاصله بسیار دارند و هرچه میکوشند که نقش آفرینی کنند بیشتر از ذهن مردم دور می شوند، به خصوص از ذهن نسل جدید. هر دوی این اندیشه ها نیاز به بازنگری اساسی دارند غیر از این در هزارتوی گذار یک جامعه محو خواهند شد.

محمدآقای فضلی سلام. از بیانات ارزنده‌ات خیلی ممنونم. در لحن سیاوش قمیشی که "خیلی ممنون، آنقدر آسون" را خیلی عالی خواند. این دو مورد هر دو در اثر آمیزندگی نادرست آفت گرفتند. قمیشی البته برای چیزی دیگری خواند ولی می‌شود همان را به این دو آسیب که تو شناساندی انطباق داد او خواند: "خیلی ممنون واسه هرچی که آوردی به سرم / خیلی ممنون ولی من هیچ وقت ازت نمی گذرم" حالا اینان هم در بستر تار یخ هر چه سرِ دین و تصوف آوردند و قطب‌های کاذب ساختند تا به جای اصل دین و گروِش درون مردم را سوی سرسپردگی به خود بخواهند، باید خیلی ممنون بود چون هر انحراف و آسیبی در ذات خود پی‌آورَدِ خلوص و تصفیه و پالایش از آلایش را به همراه دارد. درود محمد. دامنهُ عُلقه‌ی دایی‌گری‌اش.

شکایت از دنیا

به نام خدا. سلام شریفان. شناخت ریشه‌ی رفتارها از خودِ رفتارها مهمتر است. همه‌ی فکرها و نظرها یا از سابق اثر پذیرفته‌اند و یا از حال. من باب نمونه علت اصلی شکایت از دنیا و تشویق به بی‌اعتنایی در امور زندگانی، این است که زمانی بر ایران، تفکر تصوّف و غلبه‌ی فکر زُهد رواج داشت. در صورتی که دین با دنیا قابل جمع است. و دنیا برای انسان حکم پلکان برای ترقی و تعالی را دارد که ناشی از تفکر و برآمده از تدیُّن است. دین اسلام میانه‌ترین راه بین دنیا و آخرت است. اما جای آن مثلاَ مکتب سُلوکی تصوّف نشست که بر مذمّت دنیا و شماتت لذات دنیوی مانور می‌دهد. تصوّف، نوع تندِ درویش‌طریقی است که در این سلوک و طریقه، فرد به خود ریاضت سنگین وارد می‌کند تا دنیا را ترک نماید و به جای آن معنویت و خویشتن‌پَروری در خود دَمَد. خاتمه دامنه.

مدرسه‌ی بندگی

سه شوی پیش مسیرم جایی بود که نماز شام و خُفتنم تلاقی کرد به مسجد اهل بیت ع خیابان عمار یاسر قم در جانب شمالی خیابان چهارمردان. معمولاً در بیرون وضو دارم. نه از آن رو که مستحب استُ بخواهم اَدا دربیارم؛ که از این رو، وضوساختن در وضوخانه‌های مُستراح‌های عمومی، بر من سختُ زجر است. نیز اذان بشنوم تلاشم این است سرِ وقت فضلیت نمازم را به جای آوَرم که به‌تأخیرانداختن نماز از اول وقت نقل است کراهت داردُ بد است. حالیا! وقتی خواستم وارد مسجد اهل بیت ع شوم چشمم -که ریزترین نوشته روی پوست شکلات تبریزُ اُطریشُ بلژیکُ مکزیک را می‌بیند- افتاد به تابلوی "مدرسه‌ی بندگی" بر روی گوش راست مسجد. فوراَ عکس انداختم. خوشم آمد کنار مسجد، که بندگی عملی است- مدرسه‌ی بندگی راه انداختند، که بندگی‌کردن نظری است. حقیقت دارد که اسلام مسجدش مرکز علم و عمل توأمان بوده است. درود بر بندگی در گفتار. سلام بر بندگی در کردار. سپاس از بندگی در پندار و خیال. دامنه‌ی دو.

نَه، نَه. لُقمه گلوم گیر کرده؟! هرگز. اون گلوی ذاکرین است که گیر می‌کند! چون تارهای حنجره‌شان ضعیف که می‌شود لُقمه می‌ماسَد از بس در فکر ذکرند، حتی در حین خوردن هم، که پشت تریبون رفتند چه بگویند برخی از آنان هم چه ببافند! بگذرم. لُقمه راحت‌‌الحلقوم بود، لُقمان‌ها زیاد سرِ راهم بودند، که موجب گردیده دیر بجُنبم واسه‌ی جواب. اِسا این هم مِه نظرها و جواب:

::

جناب حجت‌الاسلام حاج آقا شفیعی مازندرانی استاد گرانقدرمان سلام. ابتدا خشنودی‌ام ابراز کنم که شما و استاد حجت الاسلام آقای نجفی دارابی بادگار مرحوم آقا را در روضه‌ی منزل پسرعمه‌ام گرانقدرم استاد حجت الاسلام حاج‌آقا سید شفیع دیدار کردم و این دیدار بر نشاط من افزود که ارادتم به شما عیان است. ثانی این که تشویق آن استاد بر کار خیرات آقایان و بانوان بریمانی امری بسیار ستوده است و نقش تهییجی هم دارد. درود. من هم از تأسیس کلاس درس توسط بریمانی‌ها در روستای داراب‌کلا خوشحالم. به آنان خداقوت می‌گویم و برای ثروت‌شان، برکاتِ کوثرگونه آرزو می‌کنم. بر روح پاک دوست انقلابی‌ام مرحوم مهدی بریمانی انسان باتقوا و متقکر و حامی محرومان، عُلوّ درجات در جایی چون جنت مأوا درود می‌فرستم. استاد ارادت: دامنه

حجت‌الاسلام آشیخ مالک استاد خوب من سلام. موافقم. خدا را شکر روحانیت وارسته خود پیشتاز هستند از تفکیک‌شان از روحانیت وابسته. من شِفتِ وارستگانم و وابستگان را شرّ در پوشش دروغ می‌دانم. ازت تعلیم می‌گیرم که بر آموزه‌های خودساختگی پیمایش‌مان می‌دهی. کشکولی نگِه دامنه از کَش‌پَلی در می‌زنه: آدم چهل روز چِله‌نشین شود از کارکلِه کَفِنه! مگه این‌که از سر بریزه به حساب، مفتُ بی‌حسابُ کتاب!!! جیز شد بحث. بگذرم. دامنهُ دوستی با همه!

پاسخ ویژه به خواش خواهرزاده : محمدآقای فضلی سلام. از بیانات ارزنده‌ات خیلی ممنونم، عین لحن سیاوش قمیشی که "خیلی ممنون، آنقدر آسون" را خیلی‌خیلی عالی خواند. این دو مورد، هر دو در اثر آمیزندگی نادرست، آفت گرفتند. البته آمیزش دین و سیاست امری بدیهی عقلانی است. تو می‌دانی قُمیشی البته برای چیزی دیگری خواند، ولی می‌شود همان را به این دو آسیب صدمه‌آور بر پیکر دین و صوفیه که تو هم در بحث خود آن را کاویده و شناساندی، انطباق بیّن داد. او خواند:

"خیلی ممنون واسه هرچی که آوردی به سرم

خیلی ممنون ولی من هیچ وقت ازت نمی گذرم"

حالا اینان هم، در بستر تاریخ، هر چه سرِ دین و تصوف آوردند و قطب‌های کاذب ساختند (تا به جای اصل دین و گروِش درون، مردم متدین را سوی سرسپردگی به خود بخواهند) باید خیلی‌ممنون بود!!!! چون‌که هر انحراف و آسیبی، در ذات خود پی‌آورَدِ خلوص و تصفیه و پالایش از آلایش را به همراه دارد. درود محمد دکترِ هنر آینده. دامنهُ عُلقه‌ی دایی‌گری‌اش.

محمد فضلی: درود دایی جانم. صحیح فرمودین. فقط اینکه «اینان» جدای از ما نیستند. نمی تواند بیرون از ما باشد. همه ما بر این سرسپردگی دامن زدیم. به نظر می رسد امروز جامعه شناسی فرهنگ می بایست یکی از مهمترین مباحث در کاویدن چالش های خلوص و تصفیه و پالایش باشد.

::

سلام دُیُّم محمد. سنگین و متین کردی بحث را محمد. برم، چون عازم جایی‌ام. برگشتم، بحث با تو را می‌شکافم. ممنونم، خیلی‌ممنونم ازت. فعلاً رفتم که ببینم دنیا کجا دارد می‌رود! وایسا دنیا! من دارم می‌آم!

یک پاسخ به یک بحث با محمد فضلی

آقامحمد فضلی سلام. دین و تصوف، هر دو با آن همه عمق، باید هم افراد را فرو بَرد زیرا در دستان دینداران و اقطاب خود گرفتار گردیده‌اند. یک سو دین از دیندار فقط بندگی در راه خدا می‌خواهد، سوی دیگر اما از دیندار سرسپردگی از خود می‌خواهد. همین یک خطا در دین و دنیا، دینداران را به این راه اشتباه‌ها رساند. من یک مثال می‌زنم از بیت غزل ۱۷ شیخ اجل که هنوز دنیاداران و دینداران روی آن چالش دارند که سعدی خواست چه گوید؟! حالا حساب کن روی این‌همه مسائل داخل دین یا تصوف چه غوغایی برپا باید باشد. کنار این در نظر داشته باش متصوّفان را که در خانقاه از پیرو چه می‌خواستند و چه می‌خواهند؟ تاریخ پر است از آنچه در خانقاه و مسجد بر سر پیرو ریخته است. سعدی این را گفته در آن غزلش:

آنک عسل اندوخته دارد مگس نحل

شهد لب شیرین تو زنبور میان را

روی این بیت بیش از ۷۰۰ سال است بحث و چالش و اختلاف فهم است. من بشمارم پس:

یکی می‌گه: مگس جداست و نحل جدا.

دیگری می‌گه: مگسِ نحل، همان زنبور عسل است.

یکی می‌گه: زنبورمیان یعنی کمرباریک.

کسی دیگه می‌گه: منظور مقایسه زنبور با مگس است.

یکی می‌گه: منظور اینه هر که عسل می‌خواد نیش زنبور را باید تحمل کند.

یکی می‌گه: اصلاً چیه سعدی زد به نامسلمان‌ها.

یکی می‌گه: عشق عسله ولی نیش زنبور هم دارد.

یکی می‌گه: نه، منظور اینه مگس می‌خواد با دزدی کمرش را عسل بمالد فریب دهد.

یکی می‌گه: لب عاشق شیرین می‌شود سپس گزیده.

یکی می‌گه: ای مگس عرصه‌ی سیمرغ جولانگاه تو نیست.

 یکی می‌گه: زنبور و مگس همزیستی دارند.

بگذرم. هنوز این بیت شعر همه را سر کار گذاشته. هنر سعدی این بوده کسی راحت سر در نیارد از نیتش. حالا مقایسه کن در دین و تصوف چه معرکه‌ی برپاست در آراء و ارائه‌ها و اراده‌ها. من البته چون شیفته‌ی شعر سعدی‌ام به وسع خود می‌دانم شیخ سعدی چه خواست بگوید. زنبور از خودش عسل اندوخته دارد که روی پاها و‌ کمر و میانش زردی می‌زند، اما مگس چنین هنری ندارد ولی می‌کوشد خود را در ظاهر زنبور عسل جا بزند که فریب دهد مخلوقات را. هر کس در هر لباس و مدرک و رشته‌ای خواست از راه دین، فریبکاری کند دغلی او چن کار مگس است که عسل به میان کمرش آغشته کرده است، ریاکاری! او نه زنبور عسل باشد که ذات کارش تولید عسل است از شهد. دامنه زیاد جواب داده است از حد دو کف دست گذشته است. ولی از بحث با محمد زده نمی‌شود. ممنونم که دانایی داری. دامنهُ دایی.

محمد فضلی: درود دایی جانم. لذت بردم از تحلیل شما. سپاس فراوان

حجت رمضانی: سلام برارتشریف بیاردی ساری درخدمت درمی (هلی محلی)

::

سلام حاج حجتِ مرحوم حاج اکبر بزرگ. مگ کوی طالقانی اول هلی دار دارد؟! نکند مرا نصف‌شو از تجن می‌خوایی عبور دهی به پارک ملل؟! نا، نا، «کیجا نِمبِه تِ مَله»! کشکولی. دامنه خاشک‌خالی فقط!

سید سعید شفیعی: با سلام درود بر اقا ابراهیم : به قولی چه کنیم " در نبود پیر کل پیر گنه اقاجان جان " دست ما کوتاه از زییایی کرانه ها دریا خزر , دلخوش می کنیم به زیبایی ها خلیج فارس . اگرچه هر زیبایی به نوع نگاه بستگی دارد . خلقت خداوند در همه حال زیباست مهم چشم است که باید زیبا ببیند مانا باشید .

حجت‌الاسلام آشیخ محمدجواد استادم سلام. دستورهای مقطعی و غیرمقطعی (=زمان‌دار و بی‌زمان) شروعی ملایمی بود تا بحثت را در ادامه بپذید. بنابرین، حکمت دائم‌الذکری آدمی را به‌درستی شکل دادی. ما در مقام تعلیم مومیم. اساتید فن خوب بلدند مومِ ما را چه جور شکل دهند. این متن تو آمحمدجوادآقا چُنین کرد با مومِ من. ممنونم. امابعد؛ من معتقدم وسوسه (=اغواگرِ مأمور در نفوذ به ضمیر و روان و روح) که به تعبیر من همان دیوغَلتانی درونی‌ست، نهایی‌ترین کارش تردیدفِشان نمودن انسان است. همین. او در انسان تردیداَفشانی (=کاری در ردیف عکسِ گرده‌افشانی در دنیای حشرات بر گیاه‌ها) می‌کندُ بس. این انسان است که با بارِش ایمان، آن گردِ تردید دیوِ وسوسه را سمپاشی می‌کند و درِ تردید را بر رویش میخکوب، که در بیان شما همان «ذکر» است. ذکری که منتج به نتیجه باشد. ذکری که انسان را در برابر هیجان و شیطان، مسلح و قادر به بازدارندگی کند. پس وسوسه در واقعه یک نعمت آزمونی است که در اثر آن ایمان انسان دائم تست و در کوره‌ی امتحانات فولاد شود. سپاس از شما استاد شیخ غلامی دارابی و درود بر بهترین متن‌های اخلاق‌گرا. دامنه به ضمیمه‌ی دوستی و عُلقه.

::

آق سید سعید سلام. جواب کوبنده دادی! عالی بود. ۲۴ ساعت بود خوب نخندیده بودم. اِسا تِ اِما ره از آن سوی نیلگون اُی خلیج فارس خنداندی. کارت را می‌پسندم. چون همش که نمی‌شود متن متن متن متن متن گذاشت، گاه باسد عکس مَکس هِم گذاشت. با ارادت بهت: دامنه

سید علی اصغر شفیعی به دامنه: سلام رفیق دانا و هوشیار من. از متن جناب فضلی که جذاب و فرهیختگی درآن بود لذت بردم. حرف در مورد تصوف و دین را تمام کرد و صحیح فرمودند ..هرگاه از دین و درویشی ایدئولوژی متکثر پدید آید احتمال انحراف و فرسودگی بوجود می آید این امر بدیهی مشمول همه ادیان وروش ها می شود. در مورد سیاست و دین و نسبت دین با سیاست... باور دارم بدیهی است اما باید نهادهای نظارتی مستقل بر ذات و گوهردین‌وروش‌های علم سیاست بوجودبیاید تا سیاست مدرن که منجر به ایدئولوژی سیاسی کاری می شود از دین سبقت نگیرد و دین را که هدیه خداوند است بر تکامل و توسعه انسانی، سالم نگه دارد .

شرح عکس

اینجا امامزاده ابوطالب زیراب است؛ وسط سوادکوه. پاتوق گذری من است وقتی از سمتِ قم به ساری راهی‌ام. معمولاً نمازم را این مکان دلواز که روی تپه است می‌گزارم و با دِت کال میوه رفتارم را در جسم و روحیه، به تنظیمات کارخانه‌ی خدا نزدیک می‌سازم. ۲۸ فروردین ۱۴۰۳ امسال که خواستیم با رفقا زیارت رضوی نوزدهم را در مشهد مقدس، انجام دهیم، این امامزاده دم زدم و نماز صبحم را گزاردم. عکسی هم از آن انداختم. راستی این جا همان جاست که مرحوم حجت الاسلام اکبر هاشمی رفسنجانی مشهور به «اکبرشاه»!!! در مراسم تحلیف آن رئیس دولتِ ۹ + ۱۰ پیش رهبری معظم شرکت نکرده بود و خود را به شمال‌چَرخی مشغول نموده بود تا سیاست در تهران غبار اندازد. او آن روز مردادماه نمازش را همین امامزاده خوانده بود. بعدها علاوه بر لقب «اکبرشاه» برخی دیگر از جناح‌ها که از قم ریشه داشت ولی در قزوین باب شده بود، وی را «اکبر فتنه»!!! همه خواندند. من بگذرم که سیاسی‌میاسی بلد نیستم. دامنه‌ی دو.

رفیق سید علی اصغر سلام. محمد فضلی فضای بحث مرا در یادداشت روزم، به‌فراست و با دانش زیادش پردازش کرد و میدان بحث را تعمیق بخشید و اینک تو رفیق غارم با ادبیات منحصرت، آن را به نکاتی متأمّلانه دوک زدی. این دوخت و دوز است که خیاط ذهن را قادر به دوزندگی می‌کند و تو زیبا آن را دوختی. من در پیوند دین و سیاست از پابرجاترین هستم و با نکته‌ات که دین را نباید به مقصود ایدئولوک‌ها فرو کاست، موافقم. ممنونم مبحث را پرورش دادی. دامنهُ حلقه‌ی ابومیثمم.

شیخ محمد به دامنه: سلام بر استاد پرانرژی  عصرتون پر از نیکی حواشی شما بر متون خواندنی و مفید است و جلوه گری نیز می کند. امیدواریم همواره با ذکر کثیر و یاد الهی ، کانون توجه آسمانیان و اهالی کواکب باشیم...

::

سلام دوم به استاد دانشگاه و حوزه دوست فرهیخته و متفکرم آقا محمدجواد شیخ اهل دانش و ارزش. من شاگرد مستقیم مکتب علمی و عملی شما روحانیون معظم و محترم این صحن‌ام. ممنونم بر طبع آن رفیق نشست. ارادت دامنه به تو محرز است.

برم چایُ نیم‌مثقال آب‌نبات زعفرانِ بجنورد بنوشمُ بمَکم که سینه‌ام صدر شود و حتی شیرِ فهم افتد...

::

آمین آمین آمین.

بیشمار بیشمار بیشمار

استاد استاد استاد.

خدا نگه دار.

سید کمال الدین عمادی: سلام بزرگوار آقا مدیر اجازه هست خدا را شاکرم اشارتم یک از ۱۰۰ به این خوبی دریافت شد  قدر زر زرگر شناسد  قدر گوهر گوهری روزی که زر قدر زرگر شناسد گوهر قدر گوهری

::

وُویییییی!!! استاد عظیم‌الشأن من حضرت سید عمادی چاچکامی معزز، شماُ از منِ شاگردت اجازه؟؟؟ خدا نیاره. شما بر جان من عین آن خضرنوشته‌هایت نفوذ دارید. دیدید که پس از ختم منبرت در روضه‌ی خونه‌ی پسرعمه‌ام استاد حاج سید شفیع شفیعی، فقط خودت را بوس دادم. بوس باز بر خودت فقط. ارادت بهت: دامنه. سلام را خوردم! سلام استاد.

نکته به این پست فامیلم سیده خدیجه شفیعی:  سیده خدیجه فامیل من سلام. مثال امامزاده که برای حفظ اموال و موجودی نقدی درون ضٕریحش متولی است و سرنگهبان، یک مثال آموزنده و زیبا بود. بله، همان‌طور که یک امامزاده‌ی توی بیابان و برهوت ممکن است دستبرد قرار گیرد، یک نظام هم که خزانه‌اش میلیاردها رقم طلا و پول و سرمایه است ۱۰۰ در ۱۰۰ ممکن است در معرض فساد و چپاوول باشد. دلسوزی‌ات فامیل من، ارزشمند است. از شما بابت زحمت نوشتن به آسیب‌ها و آفت‌ها تشکر می‌کنم. در نوشته‌ات آرزوی ساختن ایران موج می‌زند و با درد آن را مطرح کردی. با ادب و احترام: دامنه

سید کمال الدین عمادی: خاتمه را دریاب فیه سر عظیم و فایده تام / انا جلیس من جالسنی

::

استاد حجت الاسلام سید عمادی سلام. ممنونم با شعر و نقل حدیث ما را بر تعلیمات دین تحریص کردید. ترجمه کنم که همه بدانند: عبارت عربی روایت در شعر معنی‌اش این است که خداوند می‌فرماید: «من همنشین کسی هستم که با من بنشیند». تمام. ارادت آقا: دامنه.

::

آسید موسی سلام. ۱. روستای «شیخ موسی» گفتی یادم افتاد که این شیخ موسی، شنیدم از شاگردان یا پیروان امام صادق ع بود که در این نقطه با حدودای آن نقش داشت. ۲. نفر ایستاده ردیف وسط، پنجمین فرد آق سید موسی است، که از طرف مدیر مدرسه فکرت در زمانی که مدیر نیست، امین این صحن است. ۳. اساساً من اهل دامنه‌رفتن هستم، نه قُله. خوب جایی رفتید، جایی با چشم‌انداز زیبا. ۴. من واژه‌ی «دورهمی» -که برآمده از یک برنامه‌ی غلط و فسادآمیز و فسادانگیز بود در آن دستگه! دستگاه! و پشتش هم فساد شکل گرفته بود- نمی‌پسندم و حتی در دایره‌ی واژگانم آن را در حبس ابد فرستادم. جای آن «کنارِهم» و «باهم‌بودن» را وضع کردم. البته ذوق‌ها و مرجّحات هر کس قابل قبولش ۵. موافقم «کنارهم» برای اعضای مدرسه فکرت برگزار شود. باری قرار بود آق قاسم لاری ایجاد کند که مصادف شد با برنامه‌های فشرده‌ی هفته‌ی بسیج مستضعفین که اولویت هم با برنامه‌ی بسیج بود. درود. دیده شدی خشنودم کردی کما آن که در مسجدجامع داراب‌کلا هم دیدار با تو دست داده بود. دامنهُ یک وِر چله هنگروم چنگروم هَلی باغِ مَمْس‌ِدَکته‌ی آق سَدموسی!!

یادداشت روز دامنه: رزم در تمدن ایران

به نام خدا. سلام شریفان. ایرانیان به فرزندان خود دست‌کم سه چیز می‌آموختند: اسب‌سواری. تیراندازی. راستگویی. آموزش نظامی ایران نیز بر سه پایه تربیت استوار بود: بدنی. روانی. رزمی.

اینک می‌خواهم رزم در تمدن ایران را پیش ببرم. امید که بتوانم. چون وقتی صبح علی‌الطلوع به کام خود دو کال تخم مرغ محلی بغلتانی، فرو کنی، قورت دهی، بایدم مابه‌ازای آن فکر تولید کنی. وگرنه می‌شوی مفت‌خور!

در ایران که ارتش همه‌کاره بود بعد از شاهنشاهان، از زمان ماد تا پس از سالیان سال، ساختن سدّ و موانع، بهره‌برداری از زمین در مسائل دفاع نظامی،  نه فقط رایج بود که به نقل از کتاب ایران «حکومتی که برای جهان دستور می‌نوشت» اثر دکتر نصرت الله بختورتاش در ص ۳۶۲ «به صورت هنرِ پیشرفته‌ای» در آمده بود.

کَندن خندق، زدن نقب (=روزن، سوراخ) به کار بردن نردبان، برگردانیدن مسیر رودخانه، ساختن بُرج در نقاط، تهیه‌ی دیوار، ساخت قلعه، زدنِ پل مرسوم بود.

حتی نقل است به دستور داریوش آبراه مصر حفر شد. این سخن می‌گویند ازوست: «من یک پارسی‌ام مصر را گشوده‌ام، فرمان دادم تا این آبراه را بکَنند.»

دو برداشت بزنمُ بروم: ۱. هر کس به ادعای واهی وهمی، ایران امروز را دخالتگر بداند یقین دارم یا تاریح این مُلک و مملکت را نمی‌داند و یا تجاهُل می‌کند (=سر به نادانی می‌زند) ایران همواره به دوردست‌های مرزش، دست داشت چون محیط پیرامونی خود را، فضای راهبرد خود می‌دانست. ۲. در مینوی خرَد آمده است «کسی از دانایی سیری ندارد». کشکولی: ولی برخی از خوردن، سیرمونی ندارند. هفت اِشْکم غذا می‌خورند! بگذرم. خاتمه دامنه

بقیه‌ی تصاویر در اینجا

دامنه و رفقا مزار داراب کلا (غروب سی ام فروردین ۱۴۰۳)

مراسم بانو شهربانو همسر سید عسکری شفیعی. عکاس: حجت رمضانی

حجتِ از خداخواسته!  او صیّاد شده بود آن روز در مجلس غم و حزن و عزا در مزار، که حال آدم برای قبور حتی غمگُسار است چه رسد در ختم شرکت نموده باشد، هر جا ما کج‌خُلق افتادیم، عکسش را شکارانه انداخته وسط لنز و لِجنه. منم بدون سانسور آوُردم وسط مدرسه. ما برا آق سید عسکری این طور گره در ابرو انداختیم! وگرنه خَله خَله خوار وَچه هستیم! نه عَبوس، نه عَنود، نه عَدو. به قال پازل‌بند در آهنگ «دنیام شدی رفت»: «بذا، هر چه بخواد بِشه، بِشه». دامنه

جناب حجت‌الاسلام شفیعی مازندرانی استاد محترم سلام. درین سروده در همان بیت نخست، بهترین مصرع‌ها را در وصف آقا امام مهدی موعود -علیه السلام- سرودید. این بیت:

«جهان برپا ز مهرِ آن سزاوار

فلَک را حرکت از اَلطاف دلدار»

این بیت بسیار عالی است. چون هم فلسفه‌ی آفرینش را به قاعده‌ی معظمه‌ی «لطف» ترسیم کردید، هم وجود حضرت صاحب عج را باعث برپایی + حرکت دوّار فلک دانستید. لذت بردم ازین حکمت و علم کلام در دفاع از عقیده‌ی امامت. ارادت: دامنه.

::

جناب حجت‌الاسلام آشیخ مالک دوست و استاد من سلام. این پیام خودت را به خودت ریپلای (=صدد جواب) کردید، حال آن که باید زیر پست استاد شفیعی مازندرانی مطرح می‌کردی. چون ایشان کار خیر آقایان و بانوان بریمانی‌ها را مورد تجلیل قرار دادند و بنده هم پیِ پیام آن استاد نکاتی مرقوم نموده بودم. ممنونم. تقدیم ارادت: دامنه

::

به این، اِن قُلت دارم... مجدد سلام استاد شفیعی مازندرانی شاعر گرانسنگ ما.

در وصف درخت آوردید:

«سرسبزیش بشوق بتاز 

تا تُرا عافیت برافرازد»

در اصل دلچسب است. اما حرفم این است چرا از از بُن ماضی «تاخت» استفاده کردید و به فعل امر بردید؟ مگر شوق برای سرسبزی درخت را تاخت می‌زنند. گمان کنم این فعل برای این مصرع نادرست است. با نهایت ادب: دامنه

::

کشکولی واس دل‌آرایی تو سید علی اصغر:

هاع! اَعیّ خواسّی «کمال امتنان» هِم نِداری؟!!!

سلام داری و درودی بی‌عدد سید.

::

واسه بیرون آوردن از هجوم غمت:

کشکولی: مواظب باش بوسه‌ات خالیک! آشی نباشد!

قلمت در بهترین ضربان باد. یار غارت: دامنه. ← «غار»ات! نه غارَت (=چپاول)

::

مجدد بر جناب مالک استاد و شیخ خوب ما سلام. از گرامی‌داشتت بر دو سید: آق سید عسکری و آق سید علی اصغر، بسیار ممنونم. درودَت آق‌شیخ. دامنه.

::

سلام جناب حاج علی میرزا. دست مریزاد با این تسکین که در پیامت آمده است بر آستان سید. خداقوت مردِ کار و خدا. با هدیه‌ی ارادت: دامنه.

محرم، حسینه و مسجد سلام رفیق سید علی اصغر. در پیامت به استاد سید عمادی بهترین مثلث را رسم کردی. محرم، حسینه و مسجد. که گواهی می‌دهم نه تو ازین سه جدا می‌شوی، نه این سه از تو مُنفکّ. نهایت حرمت: دامنه

::

کشکولی سوم با تو رفیق سید علی اصغر:

گفتی آغوش می‌گیری!

بِپّا «گشت ارشاد» نباشه آنجا!

برم من تا ارشاد!! مِرشاد نیامد. دامنه.

::

بر گواهی تو سید علی اصغر در وصف حاج علی میرزا چلویی ابنِ حاج رحمانِ بن قاسمِ بن اکبر، گواهی‌امضاء می‌دهم. درست گفتی؛ او به‌حق بر رفتگان این دیار رسم مُروت می‌ورزد و بر هر کس در خاک آرَمد، آرامشش را ارمغان می‌آورَد. درودش و درودت: دامنه

استاد حجت‌الاسلام شفیعی مازندرانی سلام سوم بر آن مرد باصفا و عالم اهل تألیف قلوب. چشم. اطاعت امر. بله، کاری نداشتمش. فقط احساس کردم کنار حرم امام رئوف ع این را طرح کنم که شاید لازم باشد، پیرایشی بر صورتش بزند. وگرنه من همین هیبت و هیئت آق سید علی اصغر را از همه‌لحاظ ستوده‌تر می‌دانم. ارادت توأمان به هر بزرگ دیارمان: دامنه.

::

این جای پاسخ ویژه دارد... بذار یک ریزمُغذّی بریزم به حلقومم باز می‌گردم حضرت سید آقابزرگ ثانی.

::

سلام بر جناب فضل الله فضلی وکیل و جانباز گرانقدر جنگ تحمیلی. دوستی تو و سید علی اصغر به خودِ اول انقلاب برمی‌گردد که هر دو در کمیته‌ی انقلاب در آخر بلوار ارتش ساری داستان‌ها دارید. درود. بااحترام: تِ زن‌بِرار: دامنه

::

سلام و سپاسگزارم سیده خدیجه‌ی فامیل. همدردی شما با آق سید علی اصغر و خاندان مرحومه شهربانو و خاندان آق سید عسکری شفیعی، جای تحسین گذاشت. با احترام: دامنه.

::

جناب رفیق شفیق حاج سید تقی شفیعی سلام. بِه کردی صحن را با این بِه گویی‌ات. درودت رفیق بامعرفت و دلسوز همه‌ی آحاد آنجا. برادرت: دامنه

::

و این که حرف‌های سنگین دارم... بذا به خودم برسم... می‌آیم... خدا کند یخچال‌سر لو نروم! چیچی دِزّی خان هاکانم! بگذرم. تابعد... توضیح عمومی: پوزش از همه کس که فضای صحن را خیلی خیلی اشغال کردم در جواب.

پروفایل اُنظُر

مندرجات این صفحه فقط نقل است، نه نظرات رد یا تأیید دامنه:

متن‌های "سلمان صالحی" ، "رضیَ الله"، "اُنظُر" و سایرها در دامنه:

متن حجت الاسلام شفیعی مازندرانی: بازنشر به مناسبت  سالگرد ارتحال آیت الله محمد کوهستانی. روایت آیت الله کوهستانی از عوارض نداشتن اخلاص در طلبگی: زمانی‌که در مشهد در مدرسه میرزا جعفر مشغول تحصیل بودم، رفیقی داشتم به نام شیخ محمد که خیلی در درس و بحث کوشا بود و از من بیشتر زحمت کشید. روزی از وی پرسیدم: شیخ محمد! در تحصیل خیلی تلاش می‌کنی چه قصدی داری؟ گفت در محله ما شیخی است، می‌خواهم این‌قدر ملا بشوم که از او بالاتر و عالم‌تر بشوم. به او گفتم: به‌جایی نمی‌رسی، چون نیت تو خالص نیست، باید برای خدا درس بخوانی، نه برای مقام. مدت‌ها بلکه سال‌ها گذشت که خبری از او نداشتم تااینکه پس‌از چند سال اقامت در نجف به کوهستان آمدم و تشکیل حوزه دادم. گاه برای زیارت امام رضا علیه‌السلام به مشهد می‌رفتم. در یکی از این سفرها، روزی در بین راه مشهد در قوچان پیاده شدم که در مسجد نماز بخوانم. در خیابان که قدم می‌زدم چشمم به پیرمردی افتاد که کوله‌پشتی شبیه #حمال ها به دوش داشت. کنار دیوار نشسته و تکیه داده بود. به دقت او را نگریستم، شناختمش، شیخ محمد مدرسه میرزا جعفر بود. درحالی‌که چرت می‌زد به او گفتم: ای عمو! حالت چه‌طور است؟ چشمش را باز کرده و به من خیره شد، ولی مرا نشناخت، به او گفتم تو شیخ محمد نیستی؟ گفت: چرا خودم هستم! شما کی هستی؟ گفتم: من شیخ محمد کوهستانی هستم. چرا این‌طور و با این وضع شما را می‌بینم؟ جواب داد: همان‌طوری که شما فرموده بودید، درس را برای خدا نخواندم و به این‌حال گرفتار شدم. درسم را تمام کردم و به محله خود رفته و در آن‌جا با شیخ اختلاف‌مان شد، مردم به‌خاطر اختلاف بین من و دو دسته شدند تااینکه مرا از محل بیرون کردند. آمدم شهر، وضع من نگرفت و مجبور شدم لباسم را درآورم و در حال حاضر داخل شهر حمالی می‌کنم تا خرج زن و بچه خود را تامین کنم. کتاب نسیم هدایت؛ صفحه ۵۷۶ - ۵۷۷.

اُنظُر در پاسخ به شفیعی مازندرانی: بسم الله الرحمن الرحیم. برای این نوشتار بسیار با اهمیت حاج آقای مازندرانی شفیعی پاسخ و نوشته ای نوشتم در ادامه در دو قسمت بارگذار هستم. با محضر ایشان سلام و احترام دارم.

پایان. راندیان.  نویسنده: اُنظُر ماقال.

کوهستانی / جنتی  ///   بهشت / دوزخ

حاج آقای مازندرانی نوشته ای بار گذاشت که بنده را به حس مسئولیت در نوشتن داخل مدرسه منتهی کرد. از عاقبت یک نیّت نادرست صحبت به میان آورد که عالم منزه شادروان آیت الله کوهستانی از یک آخوندی خاطره گویی کرد که به علت یک نیت بد، به جای حمل لباس آخوندی، با اجبار روح لوّامه اش یا عذاب وجدانش سرانجام لباس حمّالی و دلّاکی بر تن کرد. حاج آقای مازندرانی شفیعی پای نوشته را امضا نکرد، پس این احتمال است چشمش به این خاطره افتاده است (یا در سری نوشتجاتش داشته است) و چون تشخیص داد طرحش نیاز روز است آن را از سمت خود با مدرسه در میان گذاشته است. احساسم می گوید از این کار اثرگذار ایشان تشکر شود؛ تشکر می کنم، ولی به انضمام آن یازده پازل برایم تولید شده است؛ پس بنده نیز تشخیصم را پیرامون قضیه، به نیت استفهام و جهاد تبیین (امری که ولیّ منزه و مبارز ما مقام معظم رهبری آن را وظیفه ی آحاد دانسته اند) اشتراک می گذارم.

پازل اول: بنده رأی ام این است بعضاً اما شدیداً روحانیت کمترین شباهت را به شادروان کوهستانی می زند. آن گوهر کمیاب دنیازده نبود، محض محض، منزّه بود و والسلام.

پازل دوم: کوهستانی خانه اش را روی مردم گشوده و سرِ سفره نگه می داشت و خود روی باز با مردم داشت، ولی امروزه بعضاً اما شدیداً روحانیت چنین صفت را از خود دور دور کرده است.

پروفایل اُنظُر

مندرجات این صفحه فقط نقل است، نه نظرات رد یا تأیید دامنه:

متن‌های "سلمان صالحی" ، "رضیَ الله"، "اُنظُر" و سایرها در دامنه:

متن حجت الاسلام شفیعی مازندرانی: بازنشر به مناسبت  سالگرد ارتحال آیت الله محمد کوهستانی. روایت آیت الله کوهستانی از عوارض نداشتن اخلاص در طلبگی: زمانی‌که در مشهد در مدرسه میرزا جعفر مشغول تحصیل بودم، رفیقی داشتم به نام شیخ محمد که خیلی در درس و بحث کوشا بود و از من بیشتر زحمت کشید. روزی از وی پرسیدم: شیخ محمد! در تحصیل خیلی تلاش می‌کنی چه قصدی داری؟ گفت در محله ما شیخی است، می‌خواهم این‌قدر ملا بشوم که از او بالاتر و عالم‌تر بشوم. به او گفتم: به‌جایی نمی‌رسی، چون نیت تو خالص نیست، باید برای خدا درس بخوانی، نه برای مقام. مدت‌ها بلکه سال‌ها گذشت که خبری از او نداشتم تااینکه پس‌از چند سال اقامت در نجف به کوهستان آمدم و تشکیل حوزه دادم. گاه برای زیارت امام رضا علیه‌السلام به مشهد می‌رفتم. در یکی از این سفرها، روزی در بین راه مشهد در قوچان پیاده شدم که در مسجد نماز بخوانم. در خیابان که قدم می‌زدم چشمم به پیرمردی افتاد که کوله‌پشتی شبیه #حمال ها به دوش داشت. کنار دیوار نشسته و تکیه داده بود. به دقت او را نگریستم، شناختمش، شیخ محمد مدرسه میرزا جعفر بود. درحالی‌که چرت می‌زد به او گفتم: ای عمو! حالت چه‌طور است؟ چشمش را باز کرده و به من خیره شد، ولی مرا نشناخت، به او گفتم تو شیخ محمد نیستی؟ گفت: چرا خودم هستم! شما کی هستی؟ گفتم: من شیخ محمد کوهستانی هستم. چرا این‌طور و با این وضع شما را می‌بینم؟ جواب داد: همان‌طوری که شما فرموده بودید، درس را برای خدا نخواندم و به این‌حال گرفتار شدم. درسم را تمام کردم و به محله خود رفته و در آن‌جا با شیخ اختلاف‌مان شد، مردم به‌خاطر اختلاف بین من و دو دسته شدند تااینکه مرا از محل بیرون کردند. آمدم شهر، وضع من نگرفت و مجبور شدم لباسم را درآورم و در حال حاضر داخل شهر حمالی می‌کنم تا خرج زن و بچه خود را تامین کنم. کتاب نسیم هدایت؛ صفحه ۵۷۶ - ۵۷۷.

اُنظُر در پاسخ به شفیعی مازندرانی: بسم الله الرحمن الرحیم. برای این نوشتار بسیار با اهمیت حاج آقای مازندرانی شفیعی پاسخ و نوشته ای نوشتم در ادامه در دو قسمت بارگذار هستم. با محضر ایشان سلام و احترام دارم.

پایان. راندیان.  نویسنده: اُنظُر ماقال.

کوهستانی / جنتی  ///   بهشت / دوزخ

حاج آقای مازندرانی نوشته ای بار گذاشت که بنده را به حس مسئولیت در نوشتن داخل مدرسه منتهی کرد. از عاقبت یک نیّت نادرست صحبت به میان آورد که عالم منزه شادروان آیت الله کوهستانی از یک آخوندی خاطره گویی کرد که به علت یک نیت بد، به جای حمل لباس آخوندی، با اجبار روح لوّامه اش یا عذاب وجدانش سرانجام لباس حمّالی و دلّاکی بر تن کرد. حاج آقای مازندرانی شفیعی پای نوشته را امضا نکرد، پس این احتمال است چشمش به این خاطره افتاده است (یا در سری نوشتجاتش داشته است) و چون تشخیص داد طرحش نیاز روز است آن را از سمت خود با مدرسه در میان گذاشته است. احساسم می گوید از این کار اثرگذار ایشان تشکر شود؛ تشکر می کنم، ولی به انضمام آن یازده پازل برایم تولید شده است؛ پس بنده نیز تشخیصم را پیرامون قضیه، به نیت استفهام و جهاد تبیین (امری که ولیّ منزه و مبارز ما مقام معظم رهبری آن را وظیفه ی آحاد دانسته اند) اشتراک می گذارم.

پازل اول: بنده رأی ام این است بعضاً اما شدیداً روحانیت کمترین شباهت را به شادروان کوهستانی می زند. آن گوهر کمیاب دنیازده نبود، محض محض، منزّه بود و والسلام.

پازل دوم: کوهستانی خانه اش را روی مردم گشوده و سرِ سفره نگه می داشت و خود روی باز با مردم داشت، ولی امروزه بعضاً اما شدیداً روحانیت چنین صفت را از خود دور دور کرده است.

پازل سوم: حتی چنان فضا تیره و ترس است خود روحانیت (بخش منزه آن) قادر نیست خود را از روحانی های دنیازده تفکیک کند، چون مواجه با تُرشی های همقطاران می شود، در صورتی که کوهستانی با رفتارش روحانیت را یاد می داد باید پیش از همه، اخلاق لای عمامه، پیچ بخورد، نه پارچه.

پازل چهارم: این سؤال برانگیزاننده است اگر روحانیت (بخش دنیازده ی آن) فوری مردم منتقد را ضد روحانی می خواند، پس چرا همین مردم وقتی مرام و منش کوهستانی را سر می افتند، شیفته ی آن مرد کوهسان می شوند؟ این نشان می دهد مردم ما (خیل فراوان حتی بی شمار آن) هرگز ضد روحانی نیستند، بلکه دنیازدگی بعضاً اما شدیداً روحانیت آنان را از انتقاد، بی باک ساخته است و حتی جاهایی به انزجار کشانده است. بنده باور دارم انزجار جای خود را عوض می کند و این برمی گردد به روزی که مردم شاهد شوند پاکیزکی از خود این صنف شروع شده باشد.

پازل پنجم: کوهستانی همچنان اسوه است همانطور که امام امت رضوان الله اسوه بود و هست. حال آیا این کم انتظاری است که مردم می بینند حوزه ی علیمه ی (چه مشهد چه قم) از به بارآوردن کوهستانی های جدید عاجز مانده است؟ چرا؟ حوزه و خود آخوندهای منزه همین یک سؤال را کتاب کنند و منبرش سازنند و عناصر تبلیغ، به بالاترین حد آفت زدایی نائلی می آیند. اگر نیایند لااقل آفت ها را می فهمند. آفتی از این بدتر، که روح مردم را لک انداخته باشد؟! مردم به روحانیت گفتاری احتیاج ندارند، به روحانی های گفتاری / کرداری محتاج اند. معصوم (علیه السلام) هم به «بِغیر السِنَتِکُم» فرمان داد نه به صرف زبان.

پازل ششم: مردم گرفتار یک غبار خطرناک (فتنه) شدند. در فتنه، تمیز دادن حق سخت است. فتنه فقط مربوط به سال ۸۸ یا پیش تر از آن و بدتر از آن سال ۸۴ نیست (که یکدست شده بودند یک مکلا (به اسم «میم») را هر طور شده از اصفهان وارد ریاست کنند) فتنه، گاه از درون خود آخوند آغاز می شود. چگونه؟ وقتی با هم کاری می کنند که تر و خشک را می سوزانند. مردم مبتلا به فتنه ای تیره تر از هر فتنه ای شدند که نمی توانند میان روحانی سالم و غیرسالم تمیز دهند. شاهدم بنده که دارد نوعی برائت ار روحانیت شکل می گیرد. خیلی هم بد است و از عدل و حق به دور. و بدتر اینکه این را بفهمی که مردم فرقی میان روحانی منزه و دنیازده قائل نشوند. فتنه ی بزرگتر از این نداریم که روحانیت خود با دست خود بینان یک برائت را شکل داده است. این در حالی است که اعتقادی قائلم دین وقتی از روحانی منها شود، عین آن می ماند که خمیر از مایه دور بیفتند. مایه ی دین، روحانی است. کدام روحانی ولی؟ روحانی ای که می خواهد شبیه کوهستانی باشد؟ یا آن عین دو شیخ غلط اندار کاظم صدیقی! و علیرضا پناهیان؟! که یکی کرداری بد مرتکب شد و دیگری به گفتار بد عادت کرد.
نویسنده: اُنظُر ماقال.
بقیه را در ادامه می گذارم:

پازل هفتم: وقتی یک نیّت نادرست (همان شیخ که نیت کرده بود آخوند شود ملاتر از فلان آخوند) روحانی را حمال می کند و کوهستانی او را در آن وضع کنار قوچان دید، چگونه می شود مردم را به دعوت ها فرا داد ولی هزار نیت سوء از سوی آخوندهایی بعضاً اما شدیداً دنیازده، نه تنها آنان را حمال نمی کند، بلکه پُرمنصب تر می سازد.

پازل هشتم: بنده قائلم امروزه نصیحت بر خود روحانی ها مقدم تر شده است تا بر ملت. مقصودم این است پندلازم ترین قشر، خود وحانی ها هستند که در اصل تصور می کنند پشتاز و پیشوای پند بر مردم اند. لااقل این زمانه روحانی ها پند بیشتری لازم دارند تا به خود آیند. دیر کنند جامعه آنان (آخوندهای دنیازده) را اگر نتواند حذف کند، هضم هم نمی کند (یعنی هم سویی به زیر عدد یک می رسد) و سوءهاضمه بدترین نوع بیماری است.

پازل نهم: اگر پازل های بنده بد چیده شد و یا از پایه بی اساس تصور گردید، پس به بنده چند نوکوهستانی نشان دهید که حوزه پرورش داده باشد. یعنی روحانی های را آدرس دهید که بالاترین شباهت را به آن شخصیت می زنند.

پازل دهم: سراغ ندارم برنامه ای یا مستندی برای کوهستانی ساخته باشند. حتی به نظر بنده شرم آور خواهد بود بخواهند منش کوهستانی را فیلم کنند. چون مردم بدون کمترین گمان با دیدن چنین مستند با سریال، میان او و بقیه دست به مقایسه می زنند و فوری می فهمند چقدر مع الفارق است این مقیاس و مقایسه.

پازل یازدهم: دور از حق نمی بینم اگر ایراد بگیرم دنیازده ها باعث خسارت به روحانیت شدند و گستاخی ها را سمت این صنف، سیل و سیلاب کردند. نسل جدید به نظر می رسد دریافته است منش کوهستانی را به سمت بهشت می بیند، منش شخصی مثل آیت الله «جنتی» را سمت دوزخ. این در نهاد جامعه قوام گرفته است. پس باور ندارد چنین منشی آنان را به بهشت برساند. آیا زمان آن فرا نرسیده است روحانیت خود را بتکاند و از خود آفات دفع کند؟! به نظر می رسد این اصولگرایان هستند که نیازمند اصلاح اند که روحانیت را دربسته! قبول دارند، حال آنکه هندوانه همیشه قرمز و شیرین و آبدار نیست! گاه خوراک حتی گوسفند هم نمی شود. گفتنی است معتقدم روحانیت میان شان، دنیا آشوب می کند و اصلاح طلبان میان شان ترک اعتقادات مذهبی آشوب می کند. هر دو به اصلاح با چند فوریت نیاز دارند. روحانیت که سردمدار اصولگرایان است در معرض بدترین سرنوشت قرار دارد. رأی می دهم کنار روحانیت منزه باشیم، حتی پشت سر آنها جایی بگیریم که پیشوایی شان (به خاطر وجود دو قید حالتِ پروا و پارسا) سمت بهشت می کشاندِمان. کوهستانی و امام امت و مقام معظم رهبری بیش باد. پایان. راندیان.  ۸ / ۲ / ۱۴۰۳ ،، نویسنده: اُنظُر ماقال.

شفیعی مازندرانی در جواب به متن اُنظر: السلام علیکم ورحمه الله. جناب آقا ابراهیم عزیز...  هم از درد گفت و نیز از درمان همچنین هم به  سره  اشاره کرد وهم به ناسره ..بهر صورت در هر لباسی  این دوگونه بودند   هستند و خواهند بود  تا صاحب اصلی زمانه بیاید تا چهره مورد پسند پروردگار حکیم را در کل جهان گسترش دهد. خیلی زحمت کشیدی  و در هرپازلی در حدخود  کم و بیش از حقیقت گفتی و نیز کم لطفی نا خواسته خود را تقدیم کردی که نشان نمی دهد بدان ها معتقد باشی. و می دانی که در هر زمانه  نشان دادن الگوی اززنده ای چون آیه الله کوهستانی را ما باید پیش روی خود داشته باشیم تا بیشتر عقب نمانیم. بدیهی است  تعیین مصداق زاهد راستین و نیز آدم   دنیازده  کار هر کس نیست زیرا ما از آن سوی اعمال مردم بی خبریم. دقت در سخنان مولا علی (ع) در خانه علاء  حارثی و حمله آن حضرت به برادر به  ظاهر زاهدش  می تواند در تبیین بهتر مساله ی  مورد نظر کمک کند و  دنیای آخرت ساز و دنیای آخرت گریز را مجسم سازد. البته جایگاه علاء حارثی بسی فرازمند تراز روحانیون امروز جامعه است  لکن  حساب رهبر و رهبری جامعه جداست  که امام بدان پرداخته است  (خطبه دویست  نهج البلاغه ) بدرود. رحمه الله علی ابویک و علی علیک. شفیعی مازندرانی.

جواب اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. حاج آقای شفیعی مازندرانی از بزرگواران جامعه و مدرسه و حوزه در جواب به متن بنده (اُنظُر) مطلب نوشتند. رأی بنده: سلام محضر آن بزرگوار خردمند. جواب شما حاصل یک عمر تهذیب نفس صاحبان نفس زکیه در حوزه است. درست فرمودید که در هر لباسی این دو گونه (منزه + دنیازده) بودند و هستند و خواهند بود. شکی نیست همانطور که فرمودید تعیین مصداق زاهد راستین و نیز آدم دنیازده کار هر کس نیست. خانه ی شکوه و اشرافی علا بن زیاد حارثی از سوی مولا امام علی علیه السلام مذمت شد چون مصداق دنیازدگی محض بود. آن فرد که به امیرمؤمنان در شب قدر و شهادتش اسائه ی ادب و جسارت کرد خود وقتی روزی مورد سؤال مردم و رسانه های مجازی واقع شد توجیه کرد آن شرکت ماکارونی (...) خود برایش در بالای تهران خانه خرید!!!

فرق وی با خانه ی پرشکوه علا بن زیاد حارثی چیست که امام مولا علی (ع) توبیخش کردند اما آن شیخ هتاک همچنان منبرشوی محافل خاص است؟!! از منزه هایی چون شما حاج آقای شفیعی مازندرانی این توقع است این خصلت های زشت آخوندهای دنیازده را بی هیچ باکی در هم بکوبید.

بر  خود نخواهم بخشید اگر از این مطلب خیلی مهم شما تشکری نکرده باشم. ما را هدایت کردید به بهترین مثال. همه باور داریم نهج البلاغه داستان شب نیست، کتاب حیات و تنظمیات زندگی زاهدانه ی متعدل است اما آخوند دنیازده را چه رسد به درس دادن نهج البلاغه. از درسی که طرح کردید تشکر می شود. پایان. راندیان: نویسنده: اُنظُر ما قال

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۱

چهره : آقای سید عطا مهاجرانی

نوشته : «توفان الاقصی در ۷ اکتبر، آغاز فلسطین جدید بود. وعده صادق در ۲۶ فروردین آغاز خاورمیانه جدید است. آمریکا و اروپا می خواستند خاورمیانه جدید با مرکزیت و سیطره اسراییل شکل دهند. خاورمیانه جدید از سحرگاه امروز با مرکزیت و‌ راهبرد ایران شکل گرفت.»

نظریه : بنده رأی ام در این مورد این است : خاورمیانه ی نو از سال شصت و دو با ورود ایران انقلابی به لبنان شکل گرفت. واحد نهضت های آزادی بخش سپاه کارش را آن سال ها شروع کرد و آمریکا و پیروانش در اروپا از آن موقع تا حالا نتوانستند خاورمیانه را دستکاری کنند. فقط به علت دستان پاک و برتر ایران در کنار مبارزان فلسطین و لبنان و بعدها یمن قهرمان. آقای سید عطا خوب کاری کرد از دو جنبش حماس و جهاد و اقدام تنبیهی سپاه علیه ی اسرائیل دفاع کرد، اما راهبرد ایران را امام امت در همان شروع نهضت نوشت و مقام معظم رهبری (تنها چهره ی انقلابی و بی سازش ایران پس از امام) آن تز را با شجاعت منحصر به فردش نگذاشت خاموش شود. آقای مهاجرانی پرونده ی بدی دارد حتی فرار زشتش از کشور، اما این موضع اش درست است. پایان. راندیان:  ۱۰ / ۲ / ۱۴۰۳ ،، نویسنده: اُنظُر ماقال

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۲

چهره : آقای مهدی نصیری

نوشته : «روزنامه ی سازندگی ارگانی برای حزبی با همین نام (۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۳) از تز شاذّ مهدی نصیری پرده برداری کرد»

نظریه : بنده تحلیلم اینه: آقای مهدی نصیری آن روز (سه سال پیش) وقتی اجرای احکام اسلام را بی اساس خواند و خواهان کنارگذاشتن آن از حکومت شد، درجا تشخیصم بر شخصیت کاذب و انحراف فکری وی شکل گرفت. اگر راست باشد او خواهان اتحاد سید مصطفی تاجزاده با نوه ی رضاشاه  برای نجات ایران شد، باید عرض کنم چنین اتحادی در عقاید و باور این دو تیپ فکر چند سالی است که شکل گرفت و دارد پرده ها می افتد. اما چرا مهندس میرحسین موسوی را وسط آورد؟ میرحسین هرگز با چنین تیپ های فکری آشتی ندارد. میرحسین حرف از عمل بی تنازل زد. به نظر بنده (اُنظُر) اینان با آوردن نام میرحسین می خواهند بر خود وجاهت بزنند که هرگز دارای آن نیستند. همانطور که مهندس مهدی بازرگان از پیوستن به شورای ملی مقاومت سازمان منافقین امتناع عاقلانه کرده بود میرحسین هم بر چنین سرابی تُف می اندازد. جمهوری اسلامی مگر کاه است که با فوت و باد و وزوز مگس های سر زباله هایی لرز بگیرد. مهدی نصیری کیهانی معلوم کرد هیچی از سیاست و دین و مردم نمی فهمد، حتی از پشت صحنه. پایان. راندیان: ۱۱ / ۲ / ۱۴۰۳ ،، نویسنده: اُنظُر ماقال

امیر رمضانی: با درود و صبح بخیر خدمت شما و دوستان گروه . جناب نصیری مزد مجیز گویی خودش را با پناهندگی به دولت کانادا گرفت. اخیرن در کشور باب شده هر کس بر علیه دین و کشور و مقدسات و خلاصه ستونهای اصلی حکومت قلم و حرف بزنه و مقاله نگارش کند اونور آب زودتر پذیرش میگیرد. آنچه در خصوص میر حسین موسوی گفتید تمام حقیقت نبوده و بخشی را کتمان میکنی و اونم دقیقن پا جای پای بنی صدر گذاشته البته در پرده .این نظر بنده هست. تمام.

پاسخ اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم آقای استاد علیرضا دارابی (امیر رمضانی) محضر شما سلام عرض می کنم. نظر شما محفوظ و تشکر و حتی قسمت عبارت «باب شده ...» مورد قبول. اما آیا در تصور شما (که مرا به کتمان حقیقت تاختید) این حس درج است که بنده تحت دیکته هستم؟ نه استاد، نوشته ی بنده برخاسته از حد سواد و نوع فکر خودم است. در بیان فهم خودم تحت دیکته ی هیچ کسی قرار نمی گیرم و ترس از بنده می ترسد نه بنده از ترس. آقای میرحسین به تحلیلم بنده تُف خواهد انداخت به تز نابودگرانه ی آقای مهدی نصیری. نصیری که روزی طلبه ی قم بود. زمانی در شهرش دامغان به آن ... مشغول بود. بعد نسبت به اسلام و ایران دچار انحراف فکری شد. در آخر نوشتید «این نظر بنده هست. تمام» خب این هم نظر بنده است. تمام. از حضور استاد روی نوشته ی بنده تشکر می شود. پایان. راندیان: نویسنده: اُنظُر ماقال

سید علی اصغر: سلام. به نام و نام خانوادگی ایشان کاری ندارم .بازگشت سریع نصیری به مخالف جمهوری اسلامی سری است که باید در زمان آینده عملا به آن رسید .بنظرم نصیری با ماموریت از پیش تعیین شده وارد معرکه جوه ضد جمهوری شده اند . بپذیریم که نصیری با این همه نزدیک بودن به اطلاعات نظام اراده کردند که به صف دیگران  بپیوندند نشانگرآزادی اندیشه ایی است که در پرتو جمهوری اسلامی وجوددارد . پیشنهاد پیوند تاج زاده و رضا پهلوی قربانی  منطق در مبارزه است . با دیدن این خبر از نصیری باید عرض کنم : شاید ماموریت اولش این باشد  اصلاح طلبان را مسخره بکند . برای اینکه فاصله زیادی بین نوع اندیشیدن تاجزاده با پهلوی وجوددارد . چرا مهدی نصیری را بخاطر سخنان ضد نظام که به لحاظ امنیتی هزینه برقراراست را محاکمه نمی کنند ؟

پاسخ اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم کاربر محترم آقای اهل قلم محضر شما سلام تقدیم می شود. مخالفتی ندارم بنده اما شما آقا باید بر حسب قرائن بگویی سِر و مأموریت اطلاعاتی است. می شود احتمال را مطرح کرد، نه ضرس قاطع را. چه فاصله ی زیادی بین نوع اندیشیدن آقای تاجزاده با فرزند شاه پهلوی دو وجود دارد؟ هر دو تا جنس حرفهایشان براندازی نظام و تغییر قانون اساسی است خصوصاً اصل ولایت فقیه. آقای تاجزاده به عرفی شدن حکومت معتقد است و این یعنی نفی ولی فقیه. خودش هم با شخص مقام معظم رهبری نفرت شخصی و فرافکنی های اخلاقی دارد. و اون پهلوی پسر شاه اصلاً ارزش فکری ندارد که بشود رویش حرف زد. بنده نگرش شما را متوجه شدم اما در بخشی از بیانتان سخن بی پایه ای را مورد نقد شجاعانه قرار دادید که تحسین دارید. اون عبارت که نوشتید «پیشنهاد پیوند تاج زاده و رضا پهلوی قربانی کردن منطق در مبارزه است.» این نشان می دهد هر دو طرف در مبارزه دچار چندراهی و گیجی شده اند. از ریپلای شما بر نوشته ی بنده تشکر می شود. پایان. راندیان: نویسنده: اُنظُر ماقال

سید علی اصغر: سلام اُنظر از نکاتی که فرمودید بهره بردم . در آنجا عرض کردم بنظر بنده ... نظر است با حس تجربه در مسیر انقلاب اسلامی بدست آمده است. اگر بپذیریم نصیری قاطبه روزنامه کیهان که دست بی واسطه بر اطلاعات روز ایران و دنیا را دارند یک جاسوس و یا ...بوده است باید درمورد جایگاههای خاص نظام مراقبتی مانند انرژی هسته ایی داشته باشند .

پاسخ اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم محضر آقای اهل قلم سید سادات محترم سلام دارم و احترام. تواضع علمی شما درس بود. دو تا نکته ی تیزبینانه در این جوابتان وجود دارد یعنی حس تجربه. بنده با این شیوه از حس درک مقام و موقعیت در سیاست موافقم شمام. عالی اندرز دادی. و در ادامه گقتید مراقبتی عین هسته ای از کارگزاران حکومتی. اما آقا شما (که با این اطلاعاتی در نوشتن هایت داری) حتماً دستی در سیاست باید داشته باشی، پس باید بدانی حکومت، دیوار نیست، حکومت آبکش است. همه جای حکومت سوراخ و منفَذ است. این یعنی احتمال صددرصدی نفوذ. حتی در حکومت مولا امام علی علیه السلام. برسیم به آقامهدی نصیری که ستون نویس دائمی کیهان و مدت طولانی سردبیر کیهان بود. او نشان داد حتی در کیهان فاشیست! هم نفوذ یک اصل است و یک برونداد حتمی الاثر. بنده احتمال مأموربودن نصیری کیهان نشین را در حد صفر می دانم حتی مساوی افراد لندن نشین می دانم. وی در شگفتی عقاید دینی خود را به غرب و دستاوردهای تمدن باطل آن معاوضه کرد. شوخی نیست این. مگر می شود کسی خواهان توقف اجرای احکام اسلام در جامعه شود بعد برای اتحاد علیه ی برافکندن جمهوری اسلامی میان اصلاح طلبان و سلطنت طلبان نسخه پیچی کند؟ اسلام یعنی پیام تسلیم مسلمان در برابر احکام خداوند. عبور کنم. از شیوه ی نرم تبادل فکری تان لذت دست داد. سربلندی تان در طلب تمنای بنده. پایان. راندیان: نویسنده: اُنظُر ماقال

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۳

چهره : حجت الاسلام سید محمد خاتمی

نوشته : «ما در هیچ جا خاتم‌الفلاسفه یا خاتم‌العلما نداریم.» منبع

نظریه : تفسیر بنده اینه: آقای سید محمد خاتمی لااقل در این یک روایت از افکارش، دروغ گفته است. اصل حرفش را راست می دانم حتی فیلسوفانه و جَستارانه ولی خودش در این حرفش بر دروغ توسل جست. حتماً همین جای حرفم کسانی را برآشفته می سازد، ولی ادامه ی حرفم خوانده شود شاید بَردشان سازد. منظور آقای سید محمد خاتمی داشتن رویکرد است و در نظرداشتن شرط زمانه ی هر فیلسوف و عالم که به افکار آنان شکل و قوام می دهد. او می خواهد اصل نسبی گرایی را اصل و مفروض بگیرد. اما دروغش کجاست؟ خود آقای خاتمی یکی از تنها روحانی هایی است که دائم به حرف های فیلسوف های غرب تکیه ی ارجاعی و اعتقادی می کند چه در اندیشه چه در سیاست و حکومت. می شود حتی مدعی شد دست نمناک در تقلید از فیلسوف مغرب زمین دارد. این جمله را هر کس می گفت چندان عیبی بر او بار نبود، اما خاتمی وقتی دم از آن می زند دُم خروس به نظر بنده زیاد بیرون می زند. خیلی سال است که به این نتیجه ی قطعی رسیدم که دروغ! ذاتی سیاستمداران ایران شده است که در جامعه به آنان باورناپذیری جریان پیدا کرده است. در ایران بیشترین کار برای سیاستمداران بکارگیری دروغ است. خطی که ماکیاول به شهریان برای حفظ قدرت فلورانس یاد داده بود در ایران دنبال شد. می گویید نه، یک نفر که حافظه ی قوی دارد دروغ های مردان سیاست ایران را لیست کند. انکار نکنم آقای خاتمی یک صداقت از خودش را هرگز ترک نکرده است، لباده پوشی در لباس آخوندی. ماند در آن. پایان. راندیان: ۱۲ / ۲ / ۱۴۰۳ ،، نویسنده: اُنظُر ماقال.

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۴

چهره : آقای علی مطهری + آقای محمد حسین عظیمی

نوشته : «سؤال خبرنگار: آقای مطهری، اتفاقاتی که در بدنه روحانیت رخ می دهد، مانند آنچه در ماجرای آقای پناهیان یا کاظم صدیقی رخ داد، چقدر آسیب و خسران برای روحانیت است؟ جواب علی مطهری: البته مسئله آقای پناهیان خیلی مهم نبود، یک سوء تعبیر بود و باید دقت می‌کردند. ولی مسئله آقای صدیقی مهم بود و البته برخورد ایشان هم خوب بود و باید منتظر گزارش قوه قضائیه باشیم. طبعاً این گونه حوادث به اعتبار روحانیت آسیب می‌زند و باید توسط خود روحانیت جبران شود.» منبع

نظریه : به نظر بنده آقای علی مطهری بهتر بود فعل ماضی بکار می‌برد چون وقوع یافت یعنی می گفت آسیب زد، نه این که به فعل مضارع بگوید آسیب می زند. در این مورد بر مقام معظم رهبری حفظهُ الله و روحی فدا انتقاد وارد است. انتظار بود وی را از تمام مناصب اشغال شده برکنار می کردند. شعار رفع فقر و مبارزه با فساد و تبعیض از فرمان های مهم سال های اخیر معظم له بوده. بر دولت ها تکلیف شده برابر فساد قاطعیت بخرج دهند اما در مورد «کاظم کلاهبردار»! پیاده نشده است. آیا به جمهوری اسلامی ایران می آید مفسدنوازی؟ اگر به فرض کسی به خاطر همین یک مورد تبعیض، از نظام ببرد حق دارد. آقای محمد حسین عظیمی دبیر کل «جبهه ی حامیان انقلاب اسلامی» از گروه های راست حکومت حتی گفت (البته به نقل از اقتصاد ۲۴) که: «نماز تمام افرادی که پشت سر آقای صدیقی نماز خواندند، باطل است... از ۸ سال پیش ماجرای املاک ایشان در لواسان به طور موثق شنیدیم؛ نگاهمان عوض شد.» پایان. راندیان ،، ۱۳ / ۲ / ۱۴۰۳ ،، اُنظُر ماقال.

شیخ مالک به اُنظُر: سلام علیکم جناب انظر با تشکر از زحمات شما که وقت صرف میکنید. بنده حقیقتش ادامه چنین بحثها را در مجمع دوستان چه حضوری و چه در جمع فضای مجازی نه تنها مفید نمیدانم بلکه بحث تنش زا و مورد اتهام میدانم..بنظرم با کمی تفکر و تأمل بیشتر متوجه میشویم که چنین بحثهایی برای هیچ یک از اعضا هیچ فایده ایی ندارد

حجت رمضانی به شیخ مالک: سلام حضرت حجت الاسلام آقا مالک رجبی عزیز زیارت حضرت عالی قبول حق تعالی امیدوارم هرکجا هستی صحیح و سالم وپیروز باشید به محضر شریف جناب عالی عرض کنم چون به پیام آقای اُنظر عکس العمل نشان دادید و ادامه اینگونه بحث ها را بی فایده قلمداد فرمودید بنده هم درحد خودم خواستم نظرکوتاهی نسبت به این موضوع بیان کنم وخواهش دارم ازآقای انظرکه  دراین صحن نسبت به هتک حرمت وحیثیت افراد حقیقی رعایت فرمایند،ازآنجایی که این صحن فضای مجازی می باشد وحساب وکتابی برایش ثبت ودرج نشده وافراد آزادانه هرمطلبی را بیان می کنند احساس می کنم خیلی ازدوستان ازاین موضوع ناراحت هستند،بارها وقتی چهره به چهره دوستان حاضردرصحن را ملاقات کردم ازاین نظرات ومطالب بارگذاری شده آقای انظر شدیدا اظهار تاسف کردند و از این که آقای مدیر هیچگونه عکس العملی درپاسخ به این شبهات نشان ندادند نیز گله مند بودند ،عزیزان این گروه از تفکرات یا گرایش های فراجناحی بوده که انصافا در ارسال مطالب چه مخالف چه موافق کوچکترین بی احترامی به نظرات دوستان خود نداشته اند چرا که  وقتی می بینند  ازاینگونه مطالب ناراحت می شوند به احترام آنان  رعایت می کنند واز بارگذاری آن خودداری می کنند ویا تمام جوانب را ملحوظ نطر دارند حال نمی دانم با توجه به این که بعضی از دوستان بصورت کوتاه و یا اجمالی وحتی با ایجاد تنش و بحث در فضای این صحن آقای انظر را خطاب قراردادند ولی ایشان اصراربه ادامه اینگونه مباحث دارند، یک روز اسم سید حذف میشود یک روز تا عرش می رود یک روز فدایی نظام می شود یک روز فاتحه نظام را می خواند یک روز فدایی رهبر و یک روز انتقاد ناصحیح نسبت به ایشان ،یک روز یقه می گیرید ویک روز فدایش میشوید،یک روز ازاین که ایشان امام موقت جمعه هستند حالتان دگرگون میشود یه روز دوست دارید گوش به خطبه ایشان بدهید ووو.... بگذریم ازاین که اول صبحی باعث مکدر شدن روحیه عزیزان شدم عذر خواهی می کنم خواستم بگم مطالبی که میفرمایید خوانده میشود . روزکارگر و روز معلم مبارک،ایام شهادت امام جعفر صادق علیه السلام تسلیت.؟؟

پاسخ اُنظُر به امیر رمضانی: بسم الله الرحمن الرحیم. محضر شما استاد علیرضا دارابی سلام عرض می شود. بحث سر ترجمان کلمه ی عربی «کتمان» نبود و نیست. شما بنده را به قلب واقعیت یا لااقل نگفتن مقداری باقیمانده از واقعیات مورد سؤال قرار دادید که در جواب عرض شد مگر تصوری از بنده داری که تحت دیکته ی کسی ام؟ اگر دیکته ی کسی را بخواهم بنویسم کتمان جا داشت، نه این که خود بنده حاضرم رأی های خودم را در این محیط قابل عرضه، که حتی مخالف هم وجود دارد و حق خود را در نقد مطالبم انجام می دهند، آشکارا انتشار دهم. جای تکرار باقی گذاشتی که بگویم بنده تحت بندگی و دیکته ی کسی نیستم اگر احتمالاً شما تصوری داری که چنین هستم، صادقانه می گویم نه آقای استاد، اینطور نیستم.

جواب به سؤال خوب و عضله دار شما را برای خودم فرصت تلقی می کنم و تشکر پشت بندش.

آقای میر حسین هفت دلیل دارم زاویه دارد. عرض می شود :

- منظور میر حسین از قانون اساسی بدون تنازل، این است همزمان ولایت فقیه با حقوق اساسی مردم قابل جمع باشد. دقت شود بنده دارم به عنوان یک علاقمند به مسائل جامعه حرف می زنم و دیدگاه خودم با آقای میر حسین در بیشتر جاها از هم تمایز می گیرد.

- میر حسین مشکلش به شخص است که در جایگاه ولایت فقیه می نشیند ولی خودش از نوع حکومت امامت و امت می خواهد با ساز و کار دموکراسی هدایتی - مشارکتی.

- میر حسین نه راست را و نه چپ را شایسته ی یکتاانگاری سیاست و حکومت نمی داند. سلطنت را پس زده است.

- میر حسین ذات تفکراتش سوسیالیستی است و بنیان کنی فقر و ضعف و سیستم توزیع تنظیمی کالا و خدمات.

- میر حسین شادروان عالی نسب را و شادروان محمد رضا حکیمی (خانه ی کاه گلی نشین) را در اقتصاد و اندیشه الگو گرفته است. عالی نسب به خاطر تز توزیع درآمد میان ضعیفان و حکیمی به دلیل تمرکز اندیشه اش بر عدل علوی در موسوعه ی الحیات.

- میر حسین در پی این بوده است ساختار سیاسی را از دو جای حساس کشور سپاه و حوزه بیرون بیاورد و‌ جای آن حلقه ی صیانت از حقوق سیاسی ملت را بنشاند.

- میر حسین ضعف های فلسفی غرب گرایانه ی حجت الاسلام سید محمد خاتمی را کنار افکار لیبرال منشی و دستوری آقای هاشمی رفسنجانی می گذارد و هر دو باند را یکجا رد می کند. او چون جنبه های کاریزماتیک را در خود حفظ کرده است مورد مطمع و طعمه ی عوامل برانداز واقع شده است اما خود بنایی بر ایجاد نوعی از حکومت بود که مرزبندی کند با سلطنت موروثی و استبداد دینی از نوع نقدی که شادروان نائییی نجف ده ها سال پیش در تنبیه الامه نوشته بود که فشار حوزه ی نجف و قجرهای داخل باعث شد آن را در دجله اندازد.

دیدار حضوری توسط اُنظُر ناممکن است (چون از افرادی که پی مَن قال بودن هستنت برایش مسئله ی اصلی است) والا برین هفت تا هفده تا دیگر قرائن حضوراً می آوردم.

همه ی اینها مفهومی جز تُف میر حسین بر اتحاد سراب نیست که آقای مهدی نصیری طلبه ی جوان کیهان نشین اسبق خیام تهران پیشنهاد متحده شدن اصلاح طلبان براندازگرا و سلطنت خواهان موروثی گرا داده است.

برای آن استاد که دبیر محترم است تشکر دوباره می شود که بحث را خوب در چارچوب دوخته است و درزهای آن را رفو کرده است. بنده ازت استقبال می کنم در روش و پویش بحث. چه مستحسن که دانسته شد در صحن باید دلیر بود و «دلاور» بسیار بسیار خوشحال شدم از این کلمه.

اما نهایت: برای آینده ی نظام تحلیل دارم اما انگار فضای مدرسه نمی خواهد اُنظُر وارد بحث های اساسی کشور شود. روی مسائل مردم و حکومت البته که بنده معامله نمی کنم و تشخیصات خودم را پای فضای اینجا می ریزم. نظرم با میرحسین در مورد بقا با تغییر نظام فرق دموکراتیک و ایدئولوژیک دارد. پشت مقام معظم رهبری باید اهداف را با صبر و جرعه ای تعقیب کرد. هر مدلی جز این خشونت زا است. کاش می توانستم تحلیلی از آینده می دادم. عبور می کنم. پایان. راندیان: نویسنده: اُنظُر ماقال

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۵

چهره : حجت الاسلام سید احمد خاتمی

نوشته : «توی خطبه ی نماز جمعه ی خود در ۷ / ۲ / ۱۴۰۳ گفت «به زور کسی را به بهشت نخواهیم برد اما در برابر این ناهنجاری ایستاده‌ایم و همچنان خواهیم ایستاد و عقب نشینی نخواهیم کرد.»

نظریه : نگاه بنده به این موضع این امام جمعه : اول باید روشن شود خود وی از کجا خبردار شده است اهل بهشت است که مدعی است کسی را به بهشت نمی برد. دوم این است وی پیشاپیش هنوز برزخ نرفته خود را در بهشت! دیده است. آن، شهید بهشتی بود که همین دنیا مشخص گردید «بهشت»ی است و خودش «یک ملت» بود برای این شخص زود است بهشت را قرُق کند و مرتع!!! آن را تقسیم. سوم مقابل ناهنجاری گفته ایستاده‌. مگر به نظر وی اونی که کنارش است آن جعل و زمینخواری را کرده بود اسم کار پنهانی اش ناهنجاری نبود؟ برای او یک خطبه بخوان واجب تر است برای ملت. چهارم عقب نشینی گفت نخواهیم کرد. لازم نیست زیاد زور زد برای بهشت بردن هیچ کس.  و لتَنظُر نَفسٌ مَا قدَّمَت لِغَد  (حشر / ۱۸) «و هر نفسی نیک بنگرد تا چه عملی برای فردای قیامت خود پیش می‌فرستد» برای مردم لازم نیست چی پیش می فرستی آقای سید احمد خاتمی ! ببین خودت چی توشه جمع کرده ای. بهتر است یاد بیاورد توی قطار تهران به مشهد یک واگن اختصاصی با مجلل ترین پذیرایی را. ناهنجاری اضلاع زیادی دارد گاه حتی در قطار! آن هم برای زیارت حضرت مولا آقا امام هشتم رضا (ع). پایان. راندیان ،، ۱۳ / ۲ / ۱۴۰۳ ،، اُنظُر ماقال

سید کمال عمادی [در پاسخ به انظر] سلام بزرگوار تاملی در نگاه نقادانه حضرت عالی من کاری به سخنان جناب استاد خاتمی ندارم اما یک سال استاد من بود وظیفه دارم از استاد خود در این ایام گرامی داشت معلم دفاع به حق و حقیقت کنم نه صرف احساسات بزرگوار اگر من بگویم کسی را به زور به بهشت نمی بردم از منظر منطقی هیچ دلالت التزامی به بهشتی بودن من ندارد ما کسی را به زور به بهشت نمی بریم چه خود به بهشت برویم چه نرویم دوم اینکه این نسبت را دیگران بیان کردند که شما می خواهید مردم را به زور به بهشت ببرید ما جواب می دهیم نه به زور نمی بریم اما به زور جلوی مجرم را می گیریم دیگر اینکه خطیب جمعه از جایگاه اسلامی سخن می گوید گوینده اسلامی نه سخن گوی اراده و افکار خاص او لذا اگر سخن خلاف اسلام بگوید باید به او همه خطیبان خاطی تذکر داد سخنانت خلاف اسلام بود اما با دلیل و برهان از طرفی برادر نازنین شما بفرمایید با کدام دلیل دانستی گوینده مذکور بهشتی نیست آیا شما دلیل محکمی بر بهشتی نبودن جناب خاتمی دامت افاضاته دارید هرگز
نه تنها برای بهشت نرفتن این روحانی شریف ندارید بلکه حتی به بهشت نرفتن افراد مجرم آشکار، هم ندارید چه بسا او موفق به توبه شود و بهشتی شود و کم نبودند و نیستند گناهکاران آشکار فرصت توبه یافتند و حتی اسوه مردم شدند انشاءالله همه شما و ما امیدواریم که اهل بهشت هستیم

سید علی اصغر شفیعی به انظر: سلام بر انظر توانا اما در مباحث صبور... روش گفتگوی تان را می پسندم . اهل استدلال و کلینیک گفتمانی . خارج از موضوع بحث از روش نوین برای گفتگو در موضوع استفاده می کنید .اول اینکه ؛ موضوع مطرح شده از طرف مخاطب را با دقت میخوانید .دوم اینکه ؛ از بعضی از ارائه ها برای پاسخگویی به مخاطب از مخاطب بهره می بری ‌.سوم اینکه ؛ کارشناسی به مباحث دامن می زنید درآن جانبداری خیلی کمتر است .چهارم اینکه ؛ آگاهی کامل از پدیده های انقلاب و تاریخ جمهوری اسلامی دارید . وقت گذاری تان را هم به مجموعه اضافه می نمایم .

پاسخ اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم آقای اهل قلم سید محترم محضر شما خوب و خوش رو سلام تقدیم می شود. چهره ی شما برای بنده تداعی تفکر و قلم می کند و عطر بینش می دهد. قصدم آقا و بزرگوار ایجاد کلینیک گفتمانی نیست که بخواهم درمانگر ظاهر بشم و یا جا بزنم، هر چند ساخت عبارت از سوی شما بدیع بود و ذهن بنده را مشغول زیبایی خود کرد. قصد اُنظُر کالج گفتمانی است با طعم بی رحمی در نقد تا تعارفات داخل در اصل بحث نشود. حتی سر صرف میر هم بحث فُرمالیتیو باشد درک متن منتهی نمی شود چه رسد به این همه مسئله ی غامض جهان و ایران. گفتید خطاب به بنده : «آگاهی ... از پدیده های انقلاب و تاریخ جمهوری اسلامی دارید»

شاید علت این آشنایی اندکم با انقلاب اسلامی این باشد از وفاداران به انقلاب هستم. کسی پای وفا به انقلاب باشد از مسائل آن (بد و خوب) به نفع وضع مطلوب بهره می گیرد نه آن را برای تضعیف انقلاب بخواهد. شاید نشناسید تفکر بنده را. انقلاب برای بنده مانند هوا برای تنفس آزاد پرنده است، نه مرتع برای چرای چرنده!! می بینم دارند انقلاب را نه فقط چرا می کنند (می چَرند) بلکه زیر چرا و اما اگرها می برند. در مقابل این هر دو تیپ تفکر، بنده خودم را مسئول می بینم و تا هر کجا کشیده شود ایستاده ام. محکم و منطبق بر منطق خودم. اطراف بنده خون های زیادی در دفاع از کشور و انقلاب ریخته شده بود اسم همه ی آنان شهید دفاع مقدس بوده است که دلتنگ شان مانده ام. اینک خیلی قدرتمندان رابطه ای خیال می کنند وقت وقتِ فقط چریدن است. نمی باید گذاشت راحت بچرند و بچرخند. بنده سهمم را برای مقابله با هر مرتبه از جهالت دامنگیر و جهانگیر ادا می کنم تا پیش مقام معظم رهبری که امر کردند به جهاد تبیین خجل و شرمسار نشوم. از طبع مناره گونه ی آن بزرگ اندیش و باز نِگر خوشم می آید. نقد و نقل و پرداخت های شما سادات خوب و نویسنده ی صاحب سبک را تمایل دارم دائم ببینم. پایان. راندیان: نویسنده: اُنظُر ماقال

شیخ محمد رضا احمدی با تعریض به انظر: با سلام رژیم سفاک پهلوی برای کوبیدن اندیشه و افکار امام خمینی و روحانیت، مجبور بود از نویسنده مجهولی با نام احمد رشیدی مطلق در روزنامه اطلاعات در سال ۵۶ استفاده کند که جریان آن مفصل است... اما واقعا چه دلیلی دارد در این گروه از امضای مجهول پای نوشته‌ها استفاده شود؟ چرا نمی‌خواهند شخصیت حقوقی و حقیقی را تطبیق دهند؟ گرچه من بسیاری از اعضای محترم را نمی‌شناسم، اما همین که اعضای گروه همدیگر را می‌شناسند برای بنده کافی است. به نظر من، به نوشته‌هایی که صاحبان آن مجهول باشند، جواب نباید داد.

آق سید حسین شفیعی دارابی به استاد احمدی: سلام علیک . استاد احمدی عزیز تذکری منطقی داده آید. قبلا هم یاد آور شده آید. البته تا حدودی از منش در عبارت پردازیها و برخی از گراهاییکه در نوشته های جدید و قدیم جناب «انظر» بروز یافت؛ جمع چشمگیری از اعضای گروه معتقدند می شناسیم این جناب کیست؟؛  ولی بنده به همان چند باریکه وارد گفتمان شدم؛ بسنده نموده و اکنون تا مشخص نشدن شخص و شخصیت این جناب؛ بنا گذاشتم وارد گفتمان نشوم؛ دست کم جمع چشمگیری از اعضای محترم تداوم این شیوه را نمی پسندند؛ اینجانب نیز از این جمع خیر خواه هستم و هم نظر با حضرتعالی. موفق باشید.