دامنه‌ی داراب‌کلا

به نام خدا. سلام. معمولا" ایرانیان هنگامه‌ی نوشدن سال، به قرآن پناه می‌برند و لای کتاب را باز می‌کنند که ببینند چه آیه‌ای در پایانِ سال گذشته و آغازِ سال آینده به روی او گشوده می‌شود. من هم یکی از همین ایرانیان. لای قرآن را باز کرده، دیدم چه آیه‌ی شگفتی‌سازی آمده است. دستورالعملی که خدا مستقیم به پیامبر اکرم ص صادر نموده و در جان مؤمنان و باورمندان سپرده. عنی آیه‌ی ۱۹۹ اعراف: «خُذ العفوَ و امُر بِالعُرفِ و اَعْرِض عَن الجاهلینَ» یعنی:

به نام خدا. سلام. معمولا" ایرانیان هنگامه‌ی نوشدن سال، به قرآن پناه می‌برند و لای کتاب را باز می‌کنند که ببینند چه آیه‌ای در پایانِ سال گذشته و آغازِ سال آینده به روی او گشوده می‌شود. من هم یکی از همین ایرانیان. لای قرآن را باز کرده، دیدم چه آیه‌ی شگفتی‌سازی آمده است. دستورالعملی که خدا مستقیم به پیامبر اکرم ص صادر نموده و در جان مؤمنان و باورمندان سپرده. عنی آیه‌ی ۱۹۹ اعراف: «خُذ العفوَ و امُر بِالعُرفِ و اَعْرِض عَن الجاهلینَ» یعنی: ندیده‌انگاری پیشه کن و به نیکی وادار کن و از مردم نادان روی بگردان." ترجمه‌ی مرحوم آیت‌الله موسوی همدانی مترجم المیزان.

در "تفسیر عاملی" از فخر رازی، نقلی انجام شده که در تفسیر این آیه آورده که امام جعفر صادق ع فرموده: "براى تربیت و اخلاق، این آیه در قرآن نظیر ندارد." روی همین اساس بنده سعی کرده‌ام به تفاسیر رجوع کنم و آموزه‌های نوین آیه را بکاوم. دستآورد و حاصلش مفصل در آمد اما عصاره‌اش را بر اهل بینش و منش عرضه می‌دارم، باشد بر قلب ما آثار آن وارد شود.

بر اساس تفسیر مرحوم علامه طباطبایی طبق این آیه همواره باید "ملازمِ عفو" بود و آن را ترک نکرد، لذا به پیامبر ص امر می‌کند که بدی‌های اشخاصی را که به او بدی می‌کنند، نادیده گرفته و از آنها در گذرَد "و به‌تحقیق (=مسلما") پیامبر ص این دعوت را اجابت نمود و از هیچ یک از کسانی که نسبت به شخص او بدی کردند، انتقامِ شخصی نگرفت."

لفظ عفو را برخی مفسرین به معنای "مغفرت" (=پوشاندن و آمرزیدن گناه) می‌گیرند، اما از نظر امام صادق ع عفو درین آیه به معنای "حد وسط" است. مرحوم علامه هم، این تفسیر را با مضمون آیه‌ی شریفه، "سازگارتر" و از نظر معنا نیز، "جامع‌تر" می‌داند. آنگاه است که آیه به پیامبر ص می‌فرماید: مردم را به عُرف فرمان بده. علامه طباطبایی از عُرف تعریفی زیبا ارائه می‌دهد که خیلی دلنشین و عقل‌پذیر است. او عُرف را "سُنن و روش‌های پسندیده‌ای" می‌داند که "عقلای یک جامعه" آن را بشناسند و تأیید کنند، در برابرِ مفهوم منکر که "اعمال ناپسند و غیرمرسوم" است که به قول ایشان "عقل اجتماعی آنها را انکار می‌کند." برخی مفسرین هم عُرف را فضیلتى می‌دانند که عقل آن را بپسندد.

آیه در آخر می‌فرماید: از نادانان روی بگردان. در حقیقت این دستور دیگری‌ست در رعایت و اجرای "مراعات و مدارای با مردم" زیرا علامه آن را "نزدیک‌ترین راه برای خنثی‌کردن نتایج نادانیِ مردم و کاستن فسادِ کردار آنها" تلقی و تفسیر می‌کند. حکمتش هم در منظر وی این است که "انتقام‌جوئی و تلافی‌کردن"، بدتر و بیشتر "نادانان را به کجروی و گمراهی" هول می‌دهد.

آیت الله العظمی ناصر مکارم شیرازی در صفحه‌ی ۱۲۴ جلد دوم برگزیده‌ی تفسیر نمونه معتقد است که این آیه "شرایط تبلیغ و رهبرى و پیشوایى مردم را به طرز بسیار جالب و فشرده بیان مى‌‏کند." ایشان نکات مهمی برای بخش سوم این آیه بیان می‌دارد که دقت در آن مفید و موجب خردمندی بیشتر می‌شود. ایشان می‌فرماید:

"رهبران و مبلّغان در مسیر خود با افراد متعصّب، لجوج، جاهل و بى‏‌خبر، و افرادى که سطح فکر و اخلاق آنها بسیار پایین است، روبرو مى‏‌شوند، از آنها دشنام مى‌‏شنوند، هدف تهمتشان قرار مى‌‏گیرند، سنگ در راهشان مى‏‌افکنند. راه پیروزى بر این مشکل، گلاویزشدن با جاهلان نیست، بلکه بهترین راه، تحمل و حوصله، نادیده‌گرفتن و نشنیده‌گرفتن این گونه کارهاست، و تجربه نشان مى‏‌دهد براى بیدارساختن جاهلان و خاموش‌کردن آتش خشم و حسد و تعصبشان، این بهترین راه است."

در "تفسیر اِثناعشَری" اثر حسین شاه‌عبدالعظیمی (از عالمان شیعه در قرن ۱۴ هجری قمری) ذیل همین آیه صفات هجده‌گانه‌ای نام می‌برَد که "بهترین ملکات نفسانیه‌ی راسخه" انسان است که در زیر برخواهم شمرد:

عاقل، فهیم، فقیه، حلیم، مدارا، صبور، صدوق، وفى، پرهیزگارى، قناعت، شکر، حیا، سخاوت، قوّت قلب، غیرت دینی، نیکوکارى، صدق سخن، اداى امانت.

و در عیون اخبارالرضا ع آمده است که حضرت امام رضا ع در مورد این آیه فرمودند: به‌تحقیق خدا امر فرمود پیغمبر خود را به مُداراتِ مردم.

حاشیه در کنار متن: رهبر معظم در پیام نوروزی دو عبارت قشنگ ادا کردند. یکی شادی "نوروزی" یعنی نو شدنِ روز. دیگری شادی "نو روزی". یعنی نوین شدن رِزق و روزی. خدایا یعنی می‌شود شعار امسالِ رهبری معظم بگیرد و مردم تورّم را در حال کاستن ببینند و تولید را در حال افزودن. بگذرم. نوروزی و نو روزی را برای همه‌ی جهانیان شرافتمند و  ایرانیان عزتمند و تمام اعضای خردمند این صحن آرزومندم.

| ۱ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

حکومت چقدر بهاء و قیمت دارد؟!

به نام خدا. سلام. رهبری معظم در مشهد مقدس رواق امام خمینی رحمت الله‌ی حرم پاک رضویِ حضرت امام رئوف رضای عالم آل محمد صلوات الله علیه و اله و سلّم، از تحول به عنوان نیاز اساسی کشور پرده برداشته و آن را به معنای «تقویت نقاط قوت و رفع نقاط ضعف و معیوب» دانستند، که پیش نیاز آن «شناسایی» است و سپس تقویت قوت و رفع عیوب. اگر اشتباه نکنم فرمودند نظام قادر به رفع عیوب است. خواستم از همین فراز از جملات مهم و درخشان ایشان، گریزی به علت ایجاد حکومت بزنم و بهاء و قیمت آن را اعلام کنم.

اگر فرض بگذاریم تمام ایرانیان -به عنوان مالکانِ انبازِ کشور و به‌وجود‌آورندگانِ همبازِ حکومت- امام علی ع را با هر عنوان و وصفی (امام، وصی، خلیفه، مرد عدل، مظهر عجایب، انسان کامل و جمع اضداد، نماد جاذبه و دافعه، وصی حضرت نبی ص و ...) قبول داشته باشند، -که دارند- آن حضرت روزی بهای حکومت را معلوم کرده بود. کجا؟ در خطبه‌ی ۳۳ خودشان.

ابن عباس -عموزاده‌ی پیامبر خدا ص- در ذى‌قار («شهر یا منزلى در نزدیکى بصره») بر امام على -علیه السّلام- وارد شد. امام مشغول وصله‌کردن کفش کهنه‌ی خود بود. امام ع رو به او کرد و فرمود: ارزش این کفش چه قدر است؟ ابن عباس گفت: بهایى ندارد (بسیار کم ارزش است) آنگاه امام علی ع فرمود:

"به خدا سوگند! همین کفش بى‌ارزش، براى من، از حکومت بر شما بهتر است، مگر این که با این حکومت، حقّى را به‌پا دارم یا باطلى را دفع کنم."

سپس امام علیه السّلام از خیمه بیرون رفت و مردم را با خطبه‌ی مشهورش، به مسائل مهم بعثت انبیا ع، فضایل خویش و نکوهش شورشگران علیه‌ی حکومت خویش آگاه کردند.

بنابرین، حکومت بر یک فرض از بهای یک کفش مُندرس و پینه‌بسته و درب‌داغون، کمتر قیمت دارد، ولی اگر دقیق شویم می‌بینم امام علی ع دارد حرف عظیم می‌زند، یعنی مقصد و ذات حکومت، در اصل، اقامه‌ی حق و دفع باطل است. و این دو هدف، هرگز از کلّه‌ی مؤمنین بیرون نمی‌افتد. خودِ حکومت اگر صرفا" حکمرانی شکلی و صوری بر مردم باشد از کهنه‌کفش و بادکنک عطسه‌ی بُز هم، کمتر می‌ارزد ولی بر اساس رسالتی که امام علی ع برای ایجاد حکومت ترسیم کردند، عظمت حکومت، غیرقابلِ قیمت‌گذاری است و بهای آن بالا و بالاترین.

بنابرین کاری که امام خمینی ره برای سرنگونی یک حکومت بد کرد، تکمیل نمی‌شود مگر آن که یک حکومت خوب جای آن بنشیند. نمی‌شود حکومت بد را سرنگون کرد ولی از این جا به بعد دین حق ورود ندارد. انگار کار دین فقط براندازیِ حکومت بد (=بخوانید دفع باطل) است و برای برپایی حکومت خوب (=بخوانید اقامه‌ی حق) هیچ حرف و حقی ندارد!

حالا که رهبر معظم قوت و عیوب را فرمودند، زمانش هست شناسایی این دو رقم، مدّ نظر همگان قرار گیرد؛ زیرا این کار، کار افکار عمومی‌ست، نه یک دسته و تفکر خاص. اگر ازدیادِ نقاط قوت انقلاب اسلامی (که بی‌شمار است و انکار آن فقط از دست یک عقل ناقص برمی‌آید) همچنان جزوِ وظایف ذاتی صاحبان قدرت قرار گیرد و بنای عمومی قدرت هم بر رفع عیوب گذاشته شود، صحنه‌ی درخشانی شکل می‌گیرد که در آن دست‌کم سه مسئله، حیاتی‌تر تفسیر می‌شود:

۱. گسترش دایره‌ی انتخاباتی (با کمترین شروط تعیین صلاحیت توسط یک شورای بی‌طرف، شامل افراد صاحب کفایت و پرهیزنده از لغزش جناح و خط) که اساس گردش قدرت میان آحاد ملت همین سازواره‌ی انتخابات و صندوق آراء عمومی بر مبنای اکثریت نسبی‌ست. قاعده‌ای که عقل از قبول آن اِبا ندارد.

۲. گردآمدن ملت گردِ قانون اساسی که همه‌ی اصول آن مورد توجه قرار گیرد از اصل مهم و مرکزی ولایت فقیه گرفته تا اصول حقوق ملت، سپاه، ارتش، نیز نظارتِ (هم شورای نگهبان و هم ملت)، تجارت، زبان فارسی و خط.

۳. مشخص کردن جایی بزرگ و امن برای گردهمآیی کسانی که بخواهند با قبول مسئولیت برگزاری امن و بدون آشوب و صدمه‌زدن به اموال عمومی و خصوصی مردم، اعتراض‌ها و انتقادهای خود را در زمینه‌های مورد نظرشان، اعلان و یا حتی فریاد کشند و حکومت هم آن صداها را بشنود و مورد رصد و بررسی قرار دهد و نسبت به مطالبات درستِ معترضان مدنی و دارای اخلاقِ اعتراض (که از همین گِل و آب هستند) اقدام عملی صورت دهد. حتی می‌توان فرد یا شورایی را "رایزن" این مسئله‌ی محوری و دائمی گُزید. زیرا در هر دوره و زمانی و در هر نوع حکومت در هر کشور و دولتی، مسئله‌ی اعتراض و انتقاد و مطالبات وجود دارد؛ چون که فهم و تفاهم مطلق هرگز رخ نخواهد داد. از سوی دیگر احتمالات خطا و فساد و انحراف هم در درون حکومت امری قابل وقوع است.

اشاره: من این متن امروزم را در راستای همین پیشنهادات مهم رهبری معظم در صحن و سرای مشهد مقدس، مبنی در شناسایی مسائل و تبیین درست آن، درین صحن مطرح کرده‌ام. امید است همه‌ی ملت و صاحباب فکر و قدرت، به راه‌حل‌ها بیندیشند، نه به منحل‌کردن‌ها و یأس‌آفرینی‌ها و متضادسازی‌ها.

| ۲ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

دامنه |, [در پاسخ به مهدی ملایی] جناب مهدی ملایی سلام. مناعت طبع و شرَفِ شخصیت شما را پاس می‌دارم که مرا هم، در چتر عاطفه‌ات جای داده‌ای و مهمتر این که از پیش بُرده شدنِ مدرسه فکرت این‌همه شعَف و شور داری. چه چیزی بالاتر ازین فرستادنِ روحیه و دمیدن انرژی و تقویت قوت قلب؟ بر تندرستی تو هم، این بنده نزد حضرت رب رئوف، تقاضا می‌برَد. سپاس وافرم را به اخلاق نیکویت می‌دوزم. ممنونم که نخستین پیام از جانب شما - دوستی دوستدارِ ازدیاد دانش و ارزش و کوشش- به ما اهداء شد.

دامنه | [در پاسخ به عبدالله طالبی] جناب عبدالله سلام. قصدم نبود این متن را بخوانم. ولی باز نیز قوه‌ی عاقله‌ام ندا داد بخوان، شاید عبدالله ترجیحش بر نقل این متن، ترجیحی مناسب بوده باشد. خواندم. از نظر من این متن منتسب به "جانباز" با نام «سید علی مردان»! نشان، از مزخرف‌ترین (=به زیور واژه‌ها زراندودشده) نوشته‌های سال بود. من حتی حدس می‌زنم (حدس، حدس) که این جور متون در تبعیت از تولید محتوا از دره‌ی تیرانا خط می‌گیرند.

آدم این قدر بدبین و سیاه‌ساز. جانباز شدی که شدی، خودِ جانبازی یعنی بالاترین درک و صبوری. برای خدا جانباز شدی، نه برای خیک خر خرما. طوری سخن می‌گویی که گویی همه باید صف بکشند نوکری‌ات را بکنند. می‌خواهی دق دلت را روی انقلاب پیاده کنی، بلد نبودی آمدی خود را این گونه آلودی. رفتی دنبال نام و نان و نشان. ضعف خدمت از سوی هر خادم ملت که حقوق هم می‌گیرد، محکوم است و قباحت دارد. اما این جور و طرز، نالیدن که نعوذبالله به کفریات (کُفری‌شدن) شباهت دارد، خود قباحت و وقاحت مضاعف دارد.

خوب شد خود جناب عبدالله هم روی متن وقف نکرد و گفت امید است دروغ باشد و حرفش ناراست. کاش عبدالله خودش سخن می‌رانَد که صدهابار قلمی رساتر دارد و از مفاد چنین نامه‌پراکنی‌هایی دوری می‌گزیند و گلایه‌هایش را از روی علایق به دین و میهن و مردم و آرمان انقلاب و از سرِ ساختن و به‌شدن می‌نگارد. معذرت.

دامنه |[در پاسخ به سید ص]جناب سید موسی سلام. ازین‌که یادی از بنده هم، درین تبریک‌گویی کردید، ادب حکم می‌کند پاسخ دهم و برای آن دوست هم، آینده‌های پرثمرتر آرزو کنم و وجود خودت و خانواده‌ات و فرزندانت را از هر گزند مصون‌تر بطلبم. شهیدِ بیت شما هم -که زندگان جاوید در مجاورت خدای باری‌تعالی است- بیش از پیش روحش را در رؤیاهای شما ظهور دهد.

دامنه |, [در پاسخ به قاسم ملایی] جناب قاسم ملایی سلام. آقا متشکرم که مرا از دعای خیرت فراموش نکردی. سلامت باشید.  پوزش، دیر جواب سلام و تبریک را دادم، رفته بودم شیر و نون و آب و ماست بخرم. شیر که بپِته، نونِ بربری داغ دَچیمه شیرِ دِله، حسابی خامبر شد و خوردم. حالا سرِ حال آمدم صحن. سپاس هم دارم. قاسم باور بفرما شاگرد این مدرسه‌ام و از همگان‌اعضا، که  تماما" فرهیختگان‌اند، می‌آموزم.

دامنه |[در پاسخ به عبدالله طالبی] جناب عبدالله سلام مجدد. نهایت قدردانی از آرزو و دعای آرامش برای بنده. و نیز تقدیر که مرا در پند شیرین خود که ناشی از طینت درست و سرشت راستت هست، شرکت می‌دهی و فرایم می‌خوانی به بارانی شدن. کاش بتوانم چنین خصالی را در خود نمو دهم. شکوفایی شما و خانم‌تان و فرزندانت و از ان جمله آن پسرت که قرآن و نواحی و مراثی و آهنگ‌ها و شعرها را خوب چهچه می‌زند. من هم مثل تو عبدلله درود می‌فرستم به تمامی جانبازان که یادم هرگز نمی‌رود بزرگ‌جانباز این وطن هم، هم‌اینک رهبری معظم است -که خودت هم بهتر از من تاریخ را می‌دانید- دست راست‌شان توسط رفتار کور تروریست‌های سازمان ترور فرقه‌ی منحرف‌شده‌ی مجاهدین خلق در راه انقلاب مجروج شد. از خدا برای حفظ سلامتی دائمی این ابَر جانباز هدایتگر خستگی‌ناپذیر، آیت الله سید علی خامنه‌ای دعا می‌کنم. راستی! تمام کنم با این سخنم که می‌دانید که شیخ اجل سعدی علیه الرحمه هم در شروع سخن از مدح و ستایش و ستودن و رعایت آداب و ادب آغاز می‌کند، پس چنین خصالی، نه فقط ایرادی ندارد، که از نشانه‌ی داشتن ادب و مکارم اخلاق است و باید از این رفتار خوب مراقبت نمود. سپاس. از سوی من این میانبحث تمام. والسلام.

دامنه |[در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] جناب استاد حجت الاسلام باقریان سلام. وقت گذاشتم نوشته‌ی جناب عالی را مطالعه کردم. زیبایی بیشترش آن پاراگراف بود که اجساد مردگان آرمیده در خاک را چون درختان در بهار توصیف کردید که بازشکوفایی می‌شوند و به صحرای محشر رهسپار. خوب بود متن شما که از میان صدها پیام نهفته در دل فصل بهار، بحث معاد را مطرح کردید که آموزندگی داشت. فراوان درود.

دامنه |[در پاسخ به شفیعی مازندرانی] جناب استاد شفیعی مازندرانی سلام. آنچه به ما ازین فرخنده‌داشتِ نوروز ایرانی رسیده، بی‌آلایش بوده و جزوِ همذات‌پندارترین جشن‌هایی‌ست که انسان، فرزانگی و سرزندگی خود را در آینه‌ی طبعیتِ خدادادِ دادارِ جهان‌آفرین می‌بیند و این شبیه همان کارهای ستوده است که قرآن نیز در جاهایی پرشمار، مؤمنان را به درس از شگفتی‌های آفرینش فرا خوانده است. مردم ایران اُنس بدون انقطاع به این نوروز عزیز و دوست‌داشتنی دارند و گویی با آن خو گرفتند و آمیختند و جدا نمی‌شوند و هیچ توپخانه‌ای هم قادر نیست فریقِ مردم با عید نوروز شود. از نکات شما در نثر و شعر این پست، بسی تشکر.

دامنه [در پاسخ به عزت‌الدین] جناب عزت‌الدین رمضانی سلام. این حلول نو در وجود آن دوست خوب بنده هم گوارا گردد. گرچه پیام‌تان عام بود اما بنده بر خود لازم دیدم سلام شما را علیک بگیرم و برات بهروزی آرزو کنم. نشاط داری دائم، باز هم پرنشاط‌تر شوی. سلام حتمی مرا حتما" به پدر و مادر (فامیل عزیز نسَبی من) برسان. به همراه خانواده و فرزندانت همآره سالم باشید. درود وافر.

ابوعارف | طالبی دارابی,[در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] جناب استاد شیخ مالک سلام. اگر طرفی که دست به انکار مسائلی از دین می‌زند بر بازتاب آن در انکار ضروریات دین آگاه نباشد، حکم چیست؟ به گمان من مطلق حکم‌دادن در این بحث شما محل اشکال است. البته من مستشکل نیستم! فقط بر روشنی مسئله اصرار می‌ورزم.

دامنه |, [در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] جناب استاد آق سید حسین شفیعی دارابی سلام. چنین نگرشی در تبیین شما با تمایلات مردم ایران تناسب دارد و کوشش شما برای جاانداختن این مسئله‌ی ملی و حتی حیثیتی قابل قبول است. من حتی معتقدم این تلائم (=سازواری) در قلم شما اثرگذار و عاید به حال و آینده است. ممنونم که خوب نوشتید. زیرا تلاش کسانی که فکر دینی آنان به برخی از برداشت‌های گروه سیاسی همسایه‌ی افغان ما شباهت می‌زند، در برخورد نفی‌یی با جشن‌ها و سنت‌های دیرین مردم ایران به زدگی می‌انجامد و سازگاری را صدمه می‌زند. کارِ روحانیت هم تفقه برای رسیدن به حاقّ مسئله است. از بیان حق در بیان شما خرسند شدم. طرح آن در درک مسئله کمک کرده است.

ابوعارف | طالبی دارابی,[در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] جناب استاد شیخ مالک مجددا" سلام. سپاس که ماه رحمت را که سرشار از پیام است و شما هم شیوا و مسلط آن را مطرح فرمودید. حالا اگر کسی همین ماه را -که بر من رحمت بودن آن شکی نیست- بخواهد آن را تعَب بداند، جواب شما به چنین فکر و برداشتی چیست؟

دامنه |, [در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] جناب استاد حاج شیخ احمد باقریان سلام. گرگان که در مدرسه‌ی حوزه‌ی نور آیت الله سیدکاظم نورمفیدی تدریس می‌کردید، روزی با مرحوم پدرم منزلتان در آن کوچه‌ی پشتی مدرسه آمده بودم. اینک که صدر شعر، پیش از سطر نوشتید: «گرگان: نوروز ۱۳۷۵ شمسی (احمد باقریان ساروی)» مرا به ایام ماضی بردید و خاطره‌وارگی‌های شخصی‌ام زنده شد با آن مدرسه‌ی علمیه‌ی باشکوه که بارها برای دیدار اخوی ارشدم شیخ وحدت -که آنجا تدریس می‌کرد- آمد و شد داشتم. و شما درین سروده چقدر سنگین و وزین و خوش‌قافیه و ردیفی نوین با تکرار «نو» که فلسفه‌ی نوروز است ظاهر شدید و چقدر هم به‌زیرکی حضرت سلمان فارسی علیه السلام را وارد منطوق و مفهوم شعر کردید و چه مصرعی‌ست عالی؛ این مصرع: "همره نوروزتان جان را کنید همواره نو". باز هم سروده‌های خود را درین صحن بگذار استاد دانا.

نوروز؛ سیاست و فرهنگ
نوشته: جلیل قربانی

۱- آیین سه‌هزار ساله نوروز یکی از کهن‌ترین آیین‌های فرهنگی در جهان با هویتی ایرانی است که با کارکردی فراملیتی در منطقه وسیعی از سوریه، عراق، ترکیه در غرب تا هند، پاکستان، افغانستان در شرق و از قزاقستان، ازبکستان، قزقیرستان، ترکمنستان و جمهوری‌های جنوب روسیه،  گرجستان، ارمنستان و آذربایجان تا کشورهای خلیج فارس و در بین گروه‌های جمعیتی دارای هویت مشترک با مردم منطقه نوروز در کشورهای دیگر برگزار می‌شود.

۲- جشن نوروز در تاریخ بلند خود با مخالفت‌هایی محدودکننده روبرو بوده است. این جشن هم به دلیل قابلیت تبدیل‌شدن به یک اتحاد سیاسی و هم به دلیل قابلیت ایجاد یک اتحادیه فرهنگی با مخالفت روبرو بوده است.

۳- ایجاد یک اتحاد سیاسی بر پایه این جشن، با توجه به تنوع قومی، مذهبی و تقابل‌های تاریخی در گذشته و حال، کاری دور از ذهن به نظر می‌رسد، اما عوامل سیاسی رقیب در مسیر ایجاد این بلوک سیاسی همواره فعال بوده است.

۴- ایجاد یک بلوک فرهنگی بر پایه نوروز، کاری ممکن و مفید در راستای پایداری صلح منطقه‌ای و جهانی است. این جشن باستانی، قابلیت تجمیع جمعیت میلیاردی در منطقه نوروز را در خود دارد و شاید به همین دلیلِ قابلیتِ تبدیل‌شدن به یک اتحاد فرهنگی با مخالفت روبرو بوده است.

۵- قابلیت ایجاد یک اتحادیه فرهنگی فرادینی در منطقه نوروز با مخالفت گروه‌های دینی و مذهبی روبرو بوده است، چرا که برگزاری جشن سالانه نوروز می‌تواند جایگزین مراسم دینی و مذهبی در منطقه نوروز شود.

۶- تلاش برای ایجاد یک اتحادیه فرهنگی بین ساکنان منطقه نوروز یک پدیده تازه جهانی است که رابطه ملت‌ها را مرزهای سیاسی عبور داده و با دورکردن مردم و دولت‌ها از رقابت‌های سیاسی، نظامی و حتی اقتصادی، آن را به یک همزیستی صلح‌جویانه به دور از تعصبات قومی، دینی و مذهبی تبدیل می‌کند.

توحید | طالبی, [در پاسخ به جلیل قربانی] جناب جلیل قربانی سلام. جواب‌هایم، به بند ۱ شما: "مردم منطقه نوروز" فکر بکری بود. تازه شنیدم این ترکیب زیبا و مهم را. اگر ابداع خودت است، بکوشیم این عنوان را در فضاهای مَجازی جا بیندازیم و در انتشار آن کم نگذاریم. به بند ۲. شما: "اتحادیه فرهنگی" هم، فکری نوین و با درون‌مایه‌ی زرین است. به بند۴ شما: قابلیت گردآمدنِ جمعیت میلیاردی، خود، یک رویداد روا و فوق‌العاده شکوهمند خواهد بود. به بند ۵ شما: تأکیدت بر اتحادیه‌ی فرادینی در منطقه‌ی نوروز جالب است. علت برخورد احتمالی با این ایده، که مطرح نمودید شاید این باشد که همیشه برداشت از لفظ "فرادینی" غلط است و خیال می‌کنند فرادینی یعنی ضددینی. حال آن که، این لفظ یعنی فراگیربودن آن، نه فروگذاری آن. هر ملتی با دین خود بیاید پای کار ولی همزیستی مسالمت‌آمیز را بپذیرد و دین خود را دستاویز ستیزه‌گری نکند. بلی، درست فرمودی. من هم نظرم این است که سازگاری، یک اصل بدیهی و سکوی مهم صلح حقیقی است و بِسترساز تمدن و فرهنگ و شکوفایی ملی هر ملتی است. کاش همه مانند جمهوری اسلامی ایران، باور راسخ به حُسن همجواری را در بینش و منش کشور خودشان عمومیت بخشند. متنت رفت برای نشر. درود و فراوان تشکر. تازگی داشت و تر و طراوت و طرَب.

دامنه |: جناب عارف دوست گرامی من سلام. از شادباش‌گویی آن دوست خوب برای فرارسیدن نوروز به این دوست خود، مشعوف شدم. من هم همین عبارات قشنگ‌تان را برای خودت، می‌خواهم. به پدر و مادر هم سلام و تبریکات مرا اعلان کنید. اضافه کنم: صحن مدرسه فکرت را مثل قبل شروع کن به نوشتن. ما به دستاوردهای فکری همدیگر نیازمندیم.

 

دامنه |: جناب استاد حاج آق سید حسین شفیعی دارابی سلام. تفاوت نگاه دو سیستم سیاسی به تعبیر شما: «ولائی» و «طالبانی» نسبت به جشن نوروز را درین قسمت هم مطالعه نمودم. از آغازیه‌ی نوین شما یعنی "بسم الله العلیم الحکیم" خوشم آمده است. موافقم که این ماه مبارک به قول شما "پدیده معنوی بی بدیل" است. بلی؛  به نظر بنده هم،"ماه"یی پیدا نمی‌شود که بتواند به لحاظ لذت (البته با گذر صبورانه و ایمان‌ورزانه‌ی چند ساعتی‌ی به‌شدت سخت) جای رمضان را بگیرد. علاوه بر قبول سخن و استدلال‌های شما در مورد رفتار نظام ایران با سنت‌های ایرانی سازنده‌ی ایرانی بومی، خواستم گفته باشم در منظر من، جادادن لفظ عربی "عید" برای نوروز، عنوانی نامتجانس است، برای سنت‌های مرسوم ایرانی "جشن" به کار می‌رود. و نیز سده. فراز عالی نامه‌ی امام علی (ع) به مالک اشتر س هم خیلی زیبا و به‌جا بود. درود.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب استاد حاج آق سید حسین شفیعی دارابی با سلام و اکرام. چه سخن نابی از پیامبر -صلی الله علیه و آله- که در انتهای متن‌تان پرتوافکن شد: "مگر ندیده‌ای که کارگران هر گاه کارشان تمام شود، مزد به آنها می‌دهند؟». تشکر وافر ازین آورده‌ی مهم نبوی. خواستم تعمدا" یک مطایبه‌ای بکنم. این زمان اما استاد، بعضا" در بعضی از کارخانه‌ها در بعضی از ماه‌ها برای بعضی از کارگرها و در بعضی از شهرها برای بعضی  از سال‌ها، متوالی یا متناوب، حقوق کارگران را نه فقط هنوز عرقش خشک نشده است، نمی‌پردازند که حتی چند ماه هم به تأخیر می‌اندازند. بگذرم. فقط یک اشاره‌ی شوخی اما کمی هم جدی بود که شما ائمه‌های محترم (موقت اَو ثابت) نمازجمعه، لابد (حتی حتما") ازین دردهای دردآور بعضی از کارگران ایران آشنایید. والسلام. بگذرم. ممنونم که از خصال شیخ صدوق ره نکاتی معنوی فرمودی.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب استاد باقریان سلام. ازین که بر آن شدی سبدهای "گُل" از پیام بزرگان دین و آیات دین مبین به خوانندگان هدیه نمایی تا "کادوی" خود را پرداخته باشی، موجب بالندگی است و این همان "هُوَ اَزکی..." برای ما هست. این پیام نخست شما هم درین پست، مصداقی از مثال حکیم فردوسی است که دو صد (=دویست) گفته را از نیم‌کردار هم، کمتر می‌دید. گواهی می‌دهم چنین پَندهایی در گفتار شما، قادر است پِندارهای نادرست را میزان کند و آدمی را در ایام الله‌ی معنوی ماهِ دست‌شدنِ چندساعته از خوردن و نوشیدن و نیز ترکِ کارهایی که ارتکاب به آن، روح را کِدر و جَریح و جری می‌کند، مقداری به راه و رهروی و ره‌پویی کشانَد.

پاسخ‌هایم به پرسش‌هایم ( ۱۰ )

- اِخوان الصفا، پدیده‌ی رازآلود فکری قرن ۴ هجری، شامل گروهی متفکر مخفی ایرانی است که در بصره و بغداد شکل گرفت با مرامی این گونه؛ که از نظر آنان دیانت اسلام از "خرافات و اوهام آمیخته" باید پاک باشد و شریعت، زمانی به کمال خواهد رسید که با فلسفه‌ی یونانی درآمیزد و شریعت نیز، همیشه از خرافه شست‌وشو شود.

 

- اینان مگر منابع علوم خود را از چه چیز می‌گرفتند؟

 

- آنان منابع خود را به چهار قسمت تقسیم می‌کردند: آثار مدوّنه‌ی علمی و کارهای بشری. کُتُب و صُحُف سماوی. کتاب طبعیت. اوراق نفوسی (نفْس و دل)

 

- نتیجه ← : دین را دیندار آلوده به خرافه می‌کند، باید خلوص دین را در هر عصری از پارسایان و عالمان آن روزگار آموخت؛ عالمان پارسا که بَری از شیطان رجیم باشند. به قول مولوی: «هر منم گو اوست شیطانِ رجیم / خواه مُفتی یا اصولی یا حکیم»

ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

دامنه |, پیشنهاد: یکی از اعضای شریف مدرسه فکرت پیشقدم شود دعاهای روزانه ماه مبارک رمضان به همراه برگردان فارسی آن را هر روز در صحن بگذارد. تا ثواب انتشار این کار معنوی، نصیب ایشان و درگذشتگانش شود.

دامنه |,[در پاسخ به شیخ محمدرضا احمدی]سلام و صدها درود وافر بر استاد احمدی. سبقت در خیر را عملی کردی با این پیشگام‌شدن. هر روز با خواندن این دعای روزانه، در حق خودت و پدر مرحومت حتماً دست دعا به آسمان بلند می‌کنم. تشکر که پیشنهادم بر زمین زده نشد. درود. این کار بامثوبت هر روز در کام معنویت شما گوارا و با لذت.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] سلام جناب استاد شیخ مالک. نه. چون پرسشم این بود فردی که به رد یک امر دینی دست می‌زند، ممکن است از بار آن بر انکار ضروری دین خبر نداشته باشد. شما بی‌آنکه پاسخ مسئله را بدهی، دیگران را موظف به مطلع‌سازی وی کرده‌ای. این که نشد جواب!

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] مجدد سلام جناب استاد شیخ مالک. اینجا هم، خیر، جوابت به پرسش من ربط نداشت. موضوع، موضوع کلام و عقیده بوده است، نه سؤال حکم شرع. به مبحث علم کلام که پاسخ رساله‌ای نمی‌دهند! البته از همت و اهتمام‌تان همآره ممنونم.

شیخ‌ مالک رجبی, [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] سلام مجدد طرف دین را انکار کرد ولی نمیدونه با انکار ضروریات دین کافر میشه باید به او آگاهی داد..فکر میکنم جواب خوبی دادم ..اگر فضلای دیگر جواب دارند استفاده میکنم

شیخ‌ مالک رجبی, [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] سلام مجدد. خیر این کلامی نیست درباره این تعب و سختی در روزه گرفتن هم باید مسائل شرعی آن را مطرح کنیم و ارتباطی با عقائد و کلام ندارد اگر فضلای دیگر جواب دارند در خدمتم استفاده میکنم

شیخ‌ مالک رجبی,[در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] این جواب ارتباط با کلام و اعتقادات دارد

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] ارتداد اعلان‌کردن این گونه، موجب می‌شود افراد اعلان‌کننده را داروغگان تلقی کنند که خود را جای خدا می‌نشانند.

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] نه، جواب شما، حل مسئله نبود، منحل‌کردن آن بود. راحت باش استاد. من متوجه هستم که چرا جواب‌ها این طور می‌شود.

 

شیخ‌ مالک رجبی,  البته این را هم بگویم جواب هر دو مفصل است بنده خیلی کوتاه جواب دادم.


شیخ‌ مالک رجبی, [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] اگر اینطور باشه صد در صد کافره

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] هر دو جواب شما، کاملاً نادرست بوده است. سپاسگزارم از استاد شیخ مالک.


ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] پس، داروغه‌شدن برخی‌ها، اثبات شد با این جواب! خدا حفظت کناد استاد.

شیخ‌ مالک رجبی, [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] خیلی دلیر هستی که سریع میگویی نادرسته. باشه. به دکتر سروش بگوئیم جوابش را ارسال کند!

 

مردی! همیشه در نوَسان!

 

به نام خدا. سلام. مرحوم حجت الاسلام اکبر هاشمی رفسنجانی در خاطرات روزانه، در روز چهارم فروردین ۱۳۷۹  نوشت:

 

"هر دو [ او و حجت الاسلام حسن روحانی ] قبول داریم اگر وضع به همین منوال پیش برود، انقلاب اسلامی جای خود را به حکومت سکولار خواهد داد و اگر سختگیری شود مردم‌سالاری نظام ممکن است آسیب ببیند و رعایت اعتدال و دادن امتیازاتی از سوی رهبری ضمن کنترل جریان‌های غیر دینی، می‌تواند وضع را مهار کند."

 

روی این یادداشت وی چه تحلیل محتوایی می‌توان صورت داد؟ من این گونه صورت‌بندی می‌کنم. البته در تحلیل محتوا، از ظاهرِ متن به باطنِ متن هم می‌توان رفت. به ترتیب الفاظ در جملات ایشان، پیش می‌روم و آنچه جملات دارد خود را نفوذ می‌دهد اینان است:

 

۱. اکبر و حسن از درون جناح راست، کم کم فکرِ دیگری در سرشان افتاد.

 

۲. واژگان "وضع" بدین "منوال"، نشان می‌دهد او روند حکومت و جامعه (=داده، یعنی مطالبات مردم، - نهاده، یعنی پاسخ قانون‌واره‌ی حکومتی) را معیوب دید.

 

۳. درین گزاره، او نشان داد آن حکومتی که ممکن است روزی حریف و رقیب جمهوری اسلامی شود، حکومتی سکولار است، نه یک حکومت مذهبی با طرز فکر دیگر.

 

۴. گرا داد که درون حکومت "سختگیری" وجود دارد.

 

۵. خواست بگوید آنچه ازین سیاست بسته‌ی سختگیرانه، آسیب می‌بیند و به مرَض مبتلا می‌شود، مردم‌سالاری نظام است، نه شیوه‌ی ولایی.

 

۶. از میان این همه مقدمه و مؤخره ردیف‌کردن، خواست فکر خود را "درست و منطقی و بایسته" معرفی کند و سایر فکرها را غلط و ناشایسته.

 

۷. "دادن امتیازاتی از سوی رهبری" در جمله‌ی وی، دو علامت متضاد می‌دهد: یکی این القا که رهبری معظم اساسا" اهل امتیازدادن نیست. دیگری این فشار که رهبری معظم مجبور است امتیاز دهد.

 

۸. جمله‌اش که این‌بار علاوهدبر خاطره‌گویی، جنبه‌ی توصیفی و تحلیلی هم دارد، نشان می‌دهد یک جریان غیر دینی در ایران وجود دارد و فعال است و یا گُسل شکُفته‌ی خطرناکی است که از نظر او در جامعه به وضع غیرقابل کنترل در آمد.

 

۹. حرفش در عمق نشان داد ایده‌ی کنترل افکار ضد دینی در تفکر او، وجود داد.

 

۱۰. مهارِ بحرانِ سرِ راهِ حکومت و جامعه‌ی اهل مذهب در جمهوری اسلامی، از نظر وی زمانی امکان‌پذیر است که رهبری معظم فردی امتیازدهنده باشد (بخوانید: کوتاه بیاید و شُل شود) و راه حل هم، از نظر وی فقط راه اعتدال است که آقای رفسنجانی درین یادداشت، با لطائف‌الحیَل دارد خود را نماد و ایجادکننده‌ی آن «راه» جا می‌اندازد که پس از او هم در خیال وی، فرد دیگری که نزدیکترین کس به تزش هست، حسن روحانی! است.

 

تحلیل بنده: ندارم. بگذرم! فقط سه کلمه بگویم و رد شِم: رفسنجانی هیچ وقت، مرد اعتدال نبود، فرصت‌طلبی معامله‌گر بود، نه حتی مردِ سازگار، ازین‌رو؛ فردی در نوَسان بود و خود را در طولِ رهبری نمی‌دانست، خواست در عرض ایشان زیست کند، اما خیلی خبط کرد و به زبان کشکولی: خیط شد. نیز کیش‌مات. فکر می‌کرد زرنگ‌تر از او مادر نزایید! و با همین غرور غلط بود که به کام مرگ و سَکت قلب و ایستِ روح رفت. خدا کناد رحمت.

 

| ۴ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

سید علی اصغر شفیعی, [در پاسخ به پست بالای دامنه |] سلام عزیزم. تحلیل محتوی تو خیلی حرفه ایی است باید چندین بارخواندوبعنوان یک شیوه تدریسی ذخیره کرد. تحلیل محتوی خواندم و حتی رسما در تولید خبردرسازمان از این دانش بهره می بردم اما روش ترا بالاتراز عمل تحلیل محتوی دیدم. هر چند پیام تحلیل محتوی ترا هم گرفتم. هاشمی رفسنجانی را خدا رحمت کند که توانایی این همه پیام را در دو جمله با زیرکی تمام قرار داد. کسانیکه ایشان را ازبین بردند و روح خوابیده اش را بیدار نمودند و با تخریب پلاسکو عاطفه اجتماعی نسبت به ایشان لطمه زدند زیرک نبودند ناتوان بودند و قدرت مقابله با ایشان را نداشتند. به هر حال هاشمی موجب ادامه زیست انقلاب اسلامی بودند. خدا رحمتش کند. زمانی که هاشمی فوت کردند هرج و مرج در ایران حیات یافت.

 

جناب سید علی اصغر سلام. روز و شب بر آن رفیق ابد و احد در برکات حضرت احدیت. شیوه‌ی تدریسی دیدن متنم به این برمی‌گردد که خود ازین فن -که حتی شاید روزی علم هم شود- برخورداری. سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی شما الّا و لابد باید ازین دانش برخوردار باشد. چون هر برنامه‌ای که بخواهد از روح واقعی جامعه شکل بگیرید کارشناسان آن باید این فن را در نظر بگیرند و رشد و توسعه (اقتصاد و سیاست) را متوازن به جلو ببرند، پخش پول (تأمین اعتبار) توسط سازمان شما اگر بر مبنای مطالعات کارشناسی نباشد، محصول آن کال و کبود و کِرمو می‌شود.

سپاس از حضور مجدد شما در شرکت در بحث‌ها پس از یک وقفه‌ی دو هفته‌ای از سوی شما. امید است امورت سامانی بیشتر یافته باشد و فراغتت از فرافتت پیشی یافته باشد. درود به مرحمتت و مرهمت.

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به عبدالله طالبی] جناب عبدالله سلام. از متن شما استفاده کردم. جای خوشحالی هم دارد که مسائل منطقه را کاوش می‌کنی و بر تن نظریات خود، فرض‌ها و فرضیه‌ها و سؤال‌های فرعی و اصلی و احتمالات (که جزوی تعطیل‌ناپذیر از ذات تحلیل است) می‌پوشانی. چون من روی این موضوع در تیر ماه گذشته، کار کردم و در آن صحن نوشتم، دیگر وقت اعضای محترم را نمی‌گیرم. خواستم رسانده باشم که با دقت و حوصله متن تحلیلی شما را مطالعه کردم و متشکر هم هستم که با تأنی و تأمل به این امور مهمه توجه می‌کنی و از اهتمام به امور ملی و امنیتی خارج نمی‌شوی.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب نبی سوادکوهی. از بذل محبت آن دوست گرانقدرم به  بنده و خانواده، ممنونم. لفظ پنجره‌ی  ملکوتی در جمله‌ی شما جالب بود و نو.

 

دامنه |: جناب استاد حاج آقا سید کمال الدین عمادی سلام. تذکرات شما به اطلاعات  جمع افزود. بلی، شکل کار را شما دقیق بیان کردید، قبول دارم. در بیان من، جملات می‌توانست شکلی درست‌تر به خود گیرد که انگاری از دست من در رفت. در مورد رهزن‌شدن برخی علوم که اگر پله‌های ماقبل خود طی نشود، سخن شما سدید است. حتی پاره‌ای افراد درِ منزل علامه حسن زاده را سنگ می‌زدند چون از ابن عربی حرف می‌زد.  بله، چه هم تذکر نابی دادید استاد، حتی به قول امام خمینی ره زمانی کتاب فلسفه را کسانی از حوزه، با انبُردست بلند می‌کردند چون خیال می‌کردند فلسفه نجس است. حتی پیاله‌ی آبی را که شهید آقا سید مصطفی خمینی از آن آب نوشیده بود، آب کشیده بودند چون می‌گفتند پدرش (حاج آقا سید روح الله) فلسفه می‌گوید. آقا از شما ممنونم قناسی متنم را صاف و صوف کردید. طریقت و حقیقت و شریعت هر سه ضلع را در شما می‌بینم، من که حتی مُبتدیِ این منهَج هم حساب نمی‌آیم. از شما که رهنمون من‌اید تشکر بی عدد دارم.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب استاد حاج آقا سید حسین شفیعی دارابی سلام. از شما بسیار ممنون هستم، نه فقط به خاطر قبول قضیه‌ی تأخیر در پرداخت حقوق کارگران، بلکه نمونه‌های ارزنده‌ای که از سیره‌ی نبوی و رضوی و جملاتی از رهبری افزوده‌اید که نقل سخن امام رضا ع برای من نو و خیلی مهم بود. بله، سخنرانی شما را در سرچشمه‌ی یزد خبر دارم و مطالب آن را خوانده بود. من هم معتقدم این مسئله یکی از عیوب بسیار بد است که نظام از آن صدمه هم دیده است. از این که برای پاسخ نظر بنده، این وقت ارزشمند را گذاشته و متنی محققانه ارممغان آورده‌اید خیلی خشنود شدم. توجه‌دادن ما به نقلی از کتاب شریف کافی بسیار ارزشمند و کارا بود. درود.

 

دامنه |: جناب استاد آشیخ مالک سلام. خندیدم، خیلی هم؛ موی جیگولی میگولی را لابد خیلی دوست داری! حیف که روحانی وقتی در کسوت آخوندی رفت، داخل هزاران محدودیت می‌رود که ده تای آن را هم، یکی از ماها تاب نمی‌آوریم رعایت کنیم. گفتی: دامنه هم یک شیخ است. خواستم شِخی را پیش شما بیایم ادامه دهم، دیدم رفتی پردیسان و دیگر خیلی زمان می‌برَد طی طریق آن!!!

 

جناب استاد حاج آقا سید حسین شفیعی دارابی سلام. در پاسخ صبر و حوصله و ذوق ورزیدید. پس قدردان هستم. نه دیر هم نشد. به هر حال پاسخ به نظرات باید حساب‌شده و علمی باشد و تأخیر شما، از نوع فرصت برای تحقیق و تفکر است. تازه  لذت هم بردم ازین علاقه و علم شما. بله؛ رسم همین است که اهل فن از یک لغت چه به کار می‌برند. من نظر خودم را مطرح کردم. حرف شما صحیح است. اما حرف من همزمان این هم هست که «عید» شرائط دارد و در مذهب برای آن مستحبات و واجبات و مباحات در نظر گرفته می‌شود، مثل نماز عید قربان. اما نوروز، فقط جشن است، ناشی از نهاد مردم، نه عید به معنای مذهبی قضیه و ناشی از ندای خداوند. جشن نوروز از پشتوانه‌ی فلسفی و حِکمی هم برخوردار است، مانند

 

درس از دامن طبیعت

 

درس از شکوفایی‌یی به اسم بهار (نوشوندگی موجودات)

 

درس از شادی به خاطر عبور از سردی زمستان و ورود به فصل اعتدال که میزان است

 

درس از کار عظیم آفریدگار ایزد متعال خدای مهربان

 

درس از حرمت بزرگ نزد کوچک

 

درس از دیدار چهره به چهره

 

از این که در لفظ امام صادق ع جشن نوروز «عید» آمده است برایم من جدید بود و خوشحالی‌بخش، ضمن قبول؛ عرض هم دارم، در زبان عرب شاید عید معادل جشن باشد، ولی جشن در زبان فارسی گمان نکنم معنای عید داشته باشد. شما خوب می‌دانید چون لغات‌شناسی شما عالی است. صاحبان تفسیر نمونه، عید را  در لغت از ماده‌ی عود گرفته‌اند که به معنی بازگشت است. جشن نوروز به معنای بازگشت نیست، بلکه به معنای پیشرفت است. من برای نوروز همان لفظ جشن را بهتر می‌دانم؛ گرچه استدلال‌ها و استنادهای شما همگی زیبا و از سر تتبُّع و تحقیق و دانش شما بود. درود. معترفم ازین‌که از متون شما می‌آموزم، خیلی خرسندم.

 

شیخ‌ مالک رجبی, [در پاسخ به دامنه |] سلام علیکم بله عمدا گفتم بخندی. نه لازم نیست پردیسان بیایی. در همین مدرسه فکرت ترتیبت را میدهیم. چون شیوخ مشهور در این مدرسه زیاد هستند و منم شاگرد شما و همه آنها . لهذا از اساتید بزرگ این صحن میتوانی کسب فیض نمایی.

 

دامنه |, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] قشنگ باهیتی‌ها. زیرک هستی هنوز. درود. ممنونم از طبع شوخ آن شیخ خوب.

 

ابوعارف | طالبی دارابی[در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] جناب استاد حاج شیخ احمد باقریان سلام. هم عنوان پیام دوم متن شما جالب است: "دانش بی منفعت" و تعریفی که از رسول خدا ص از این دانش ارائه کردی از "دانشی که سود نبخشد" یعنی این جمله: «آن دانشی است که ضد عمل خالصانه است". البته من فهمم از بیان پیامبر ص درین فراز این است که آن حضرت فقط از یک بُعد پرده برداشتند، وگرنه دانشی که عاید نباشد فقط این نیست، لایه‌های دیگر هم دارد. در کل خواستم بگویم متنون شما درین موضوع خیلی عاید به حال ماست. هرچند خودم را با عمل فرسنگ‌ها در فاصله می‌بینم. اما خود این تذکارها در جای خود جان انسان را جلا می‌دهد. تشکر می‌کنم استاد.

 

دامنه |,[در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] سلام مجدد جناب استاد حاج آقا شفیعی. کاملاً درست می‌فرمایید. بحث را با دقت بالا روشن کردید. خداقوت مرا پذیرا باشید. از بحث سودمند همه نفع می برند. فقط یک جمله‌ی توضیحی محضر استاد عرض کنم، منظور من از «عید» این نبود که فقط در آن آداب و مناسک ذکر شد، نه، با شما هم‌عقیده هستم که اعیاد مذهبی، سُرور و نشاط و شادی هم به کمال و تمام هست. از طرف من این میانبحث، تمام. تا بیشتر وقت شما را تصرف نکرده باشم. بسیار بسیار ممنونم.

 

ابوعارف | طالبی دارابی,[در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] جناب استاد حاج آقا شفیعی سلام دوباره. یکی از جلوه‌های علمی و روشی شما این است، منابع و نقل قول‌هایی مهم دینی وارد بحث می‌کنید، که نه فقط غنای بحث را تشدید، که قانع‌شدن را فراهم می‌کند. مثل همین کلام امام محمدباقر ع. سپاسگزارم استاد که وقت خوبی برای پاسخ‌دهی می‌گذارید. اجر شما با جده‌ی‌تان حضرت فاطمه‌ی زهرا سلام الله علیها.

 

دامنه |,[در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] جناب استاد شیخ مالک سلام. در بند سه صورتِ جمعیِ مطلب را خوب بیان کردید. خواستم اِن قُلت بیارم شاید یک علت این هدف مهم، این باشد اگر جامعه به صورت تک و توک یعنی فردی-فردی هدایت شود و به جمع کلی، سرایت نکند، اثر آن، آن‌مقدار نیست که شاکله‌ی جامعه رشدیابندگی و هدایت‌یافتگی به خود گرفته باشد.

 

[در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] سلام جناب استاد آقا مالک. من از سمت خودم میانبحث را تمام کردم، اما درِ آن برای اعضای شریف صحن باز است. و شما هم مطلب درستی را به اصل موضوع اضافه کردید. تازه، خیلی هم خوشحال شدم برای این مبحث اهمیت قائل شدید. بله، درسته. حتی شنیدم کسی امروزش بهتر از دیروز شود، آن روز هم براش عید است؛ عید هم یعنی بازگشت به دامن حقیقت و بشّاشیت. با ارادت.

 

پیامبر ص و پیروان، مأمور به دو امر

 

به نام خدا. سلام. اول صاف روی این نظر مرحوم علامه طباطبایی بروم که آیه‌ی ۹۱ نمل یعنی "اُمِرتُ آنْ اَعْبُدَ رَبَّ هذِهِ البَلْدَةِ الَّذی حَرَّمَها وَ لَهُ کُلُّ شَی‏ءٍ وَ اُمِرتُ آنْ اَکونَ مِنَ المُسلِمینَ" را سخنى از زبان رسول خدا ص می‌داند و جمله‌ی «اُمِرتُ آنْ اَکونَ مِنَ المُسلِمینَ» را این‌طور تفسیر می‌نماید: یعنی مأمور شده‏‌ام تا از کسانى باشم که تسلیم اراده‌ی خداوند شده‏‌اند و خدا اراده نمى‌‏کند مگر همان را که خلقت به سوى آن هدایت مى‏‌کند و «زبانِ فطرت» به سوى آن مى‏‌خوانَد.

 

در اطیب البیان (تفسیری از مرحوم آیت الله سید عبدالحسین طیب) آمده است: "مقام‌ تسلیم‌ بالاتر ‌از‌ مقام‌ رضا ‌است‌" نیز مقام‌ عبودیت‌، بالاترین‌ مقام‌ ‌است‌ ‌برای‌ انسان‌، ‌حتی‌ ‌از‌ مقام‌ رسالت‌. و لذا ‌در‌ تشهُّد نماز، عبد، مقدّم‌ ‌بر‌ مقام‌ رسالت‌ ذکر ‌شده‌: «اشهد ‌ان‌ محمدا عبده‌ و رسوله‌». عبد‌ مقابل‌ حُر ‌است‌. حر به معنی‌ آزاد و سرخود، ولی عبد‌ باید ‌در‌ تحت‌ اختیار مولا ‌باشد.

 

آقای امید رسا این آیه را این‌گونه به فارسی برگردان کرد: "[بِگو:] «قطعاً [جُز این نیست] که [من] امر شده‌ام که پرستش [و بندگی] نمایم پروردگارِ این سرزمین را، که حرام نمود [جنگ و خونریزی در] آن را؛ و برای او، هر چیزی است؛ و [من] امر شده‌ام که از مسلمانان باشم.

 

نکته‌ی تشریحی بنده: پیامبر ص و پیروان که مأمور به دو امر عبودیت و مسلمانی شده‌اند، هم اهل عقاید توحیدی‌اند و هم اهل مناسک توحیدی. نمی‌شود به آموزه‌های اسلام (به تعبیر من: اسلام نظری) عقیده داشت، اما مناسک و عبادات و دستورالعمل‌های شرعی و بندگی در آن (به تعبیر من: اسلام عملی) را نادیده انگاشت. گزاردن نماز، دادنِ زکات، رفتنِ جهاد، عمل به تولّا و تبرّا، انجام زیارت، اجرای آئین حج، احیای مسجد، و عمل به بی‌شمار کردار دینی، وحتی  بسیاری از امور شخصی و عمومی مذهبی که صورت و ظاهری دارد و سیرت و باطنی، از گردن پیروان ساقط نیست. صرفِ عقیده که کمال نمی‌آورد. امروزه اگر کسی بر فرض بر فرض بر فرض، ادعا کرده باشد و حرفش هم بدون تصرف نقلِ درست شده باشد، که پرستش و عبادت و عبودت، صرفاً پدیده‌ی دلی‌ست و باطنی؛ و مثلاً مثلاً مثلاً و فرضاً فرضاً فرضاً شعار من‌درآوردی هم ساخته باشد که «مُخِ دین، اَعمال باطنی‌ست، نه اَعمال ظاهری» او دچار یک دسته‌بندی مالیخولیایی (=فرورفته در اندوه متراکم ناامیدی و سردی و یأس انبوه) شده و از آثار مترتّبه‌ی آن بر وجود خود خبر نداره و خود را پیامبروارانه! وارد مسائل دین می‌کند و گویی برای هر حرفی، مجاز و مجاب است، در واقع چنین فردی به غلطاً اندر غلط، دست به بدعت در تفسیر دین زده است. در واقع، نه ظاهر دین را فهمیده و نه باطن آن را. مشغول پازل کلمات شده که به بازی کودکانه شبیه است، تا کاری بزرگانه.

 

بنابرین، لازم است یک توضیح هم پیوست کنم: اگر در آن صحن محترم، عضوی فرهنگی و فرهیخته، دست به انتشار متنِ مدعی «مُخ دین...» زده، حتماً و لزوماً به معنای تأیید و امضای وی، پای آن متن نقلی نبوده و نیست. مگر خود هم، بر آن صحّه گذاشته باشد و همپویگی نموده باشد.

| ۵ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

دامنه |, [در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] جناب استاد حاج شیخ احمد باقریان سلام. سخن امام صادق ع به اسحاق بن عمار را در داخل دو قلاب این طور تفسیر کرده‌اید: [به طوری با او برخورد کن که نه او را از خود برانی و نه از تهِ دل تو باخبر شود] آیا به نظر نمی‌رسد همین تبصره‌ی شما خود یک رفتار نفاقی می‌شود. چون نفاق به قول مرحوم آیت الله طالقانی در تفسیر پرتوی از قرآن یعنی رفتار شبیه موش که وقتی لانه می‌سازد دو سوراخه می‌کند که از هر کدام خواست وارد و خارج شود؛ یعنی دو دره بودن. دیروز هم روی قسمت دوم متن شما نظری گذاشتم اما جوابی ندیدم. بگذرم.

 

سخن امام صادق به اسحاق بن عمار این بود: «ای اسحاق با منافق با زبانت برخورد کن [به طوری با او برخورد کن که نه او را از خود برانی و نه از ته دل تو با خبر شود]، دوستیت با مؤمن را خالص گردان، اگر یک یهودی با تو همنشین شد با او خوب همنشین باش».

 

جناب شیخ احمد باقریان [در پاسخ به دامنه |] علیک السلام. تشکر از پرسش و اشکال شما. ظاهرا اگر جز این باشد نفاق است. چون یهود هم این مقدار را میداند که با توجه به مذمت متعدد از انان در قرآن یک مسلمان نمیتواند از ته دل او را دوست داشته باشد، چنانکه خود انان نسبت به ادیات دیگر چنین هستند. از معتقد واقعی به یک دین نمیتوا انتظار داشت که از ته دلب پیروان ادیان دیگر را دذوست داشته باشد. با این جال از جهت اخلاقی طبق اموزه های ثقلین با دیگران رفتار خوب باید داشته باشد موضوع نفاق این است که انسان به دینی معتقد نیست و ایمان ندارد و با این حال تظاهر میکند معتقد و مؤمن است. ملاخظه فرمودی چقدر فرق است بین نفاق و رفتار مخالف عقیده.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به محمد تقی آهنگر اکبرعمو] جناب محمدتقی آهنگر سلام. واقعا" هم این‌گونه زندگی پرماجرا  یعنی این پست در  دامنه و صحن مدرسه فکرت: بُرش‌هایی از زندگی پرماجرای شیخ وحدت که انسان / طلبه‌ای در آن شرائط فقر و کمبودهای مفرط مادی، دست به مواجهه‌ی فکری و مبارزه‌ی عملی با نظامی استبدادی و طاغوتی (نظام منحط آن پدر و پسری که بدون کمترین دخالت مردم در تعیین سرنوشت سیاسی و دینی خود، توسط انگلیس و سپس آمریکا به سلطنت و پادشاهی گُمارده شده بودند و کوشش می‌کردند اسلام‌زدایی کنند و ملت ایران را غربی‌مآب نمایند) "حیات فکری و سیاسی" محسوب می‌شد که در قلم شما این تعبیرِ رسا و برای من بسیارجالب، به کار رفت. با تعبیر قشنگ و درستِ شما موافقم. به‌جا بود. بلی؛ ممنون و خرسندم متون را خوانده‌ای و می‌خوانی و خواهان ادامه‌ی آنی. به روی دیده. هر شب قسمتی دیگر را خواهی دید و خواهی خواند. با ارادت و امتنان، رفیق آغاز و انجام‌مان.

 

پاسخ‌هایم به پرسش‌هایم ( ۱۱ )

 

- افلاطون یا همان "آریستو کلِس" که منابع متعدد، زادروزش را چهارونیم قرن زودتر از حضرت مسیح بن مریم -علیهما السلام- در آتن یونان می‌دانند، باآن‌همه عقل و هوش و درایتش، باز نیز تحت تعالیم دیگران بود و آموختن از دیگری را ننگ و عار نمی‌دانست.

 

- مگر افلاطون، بزرگ‌فیلسوف آتن، تعالیم چه کسانی را پذیرفته بود؟

 

- خودم سال‌ها پیش از مرحوم عبدالحسین زرین‌کوب در صفحه‌ی ۳۴ کتابش: "کارنامه‌ی اسلام" خوانده بودم که برداشت آزادم از آن صفحه این است که افلاطون وقتی آکادمی (=باغ‌فکر، فکرت‌سَرا)ی خود را ساخت و آن را به روی شاگردانش گشود، درش را «از جانب شرق» ساخت. چرا؟ برای تابیدن آفتاب. او درین سازه، از تعالیم «شرّ و خیر» حضرت زرتشت اثر پذیرفت. و در مسافرتش به مصر هم، از آن تمدن چند تعلیم آموخت.

 

- نتیجه ← : تمدن‌های پوینده و تفکرهای زنده، از نگاه بنده با هدفِ گرفتن تعالیم و تبادل، درهای گشوده به هم دارند، نه بسته و قفل‌شده!

ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

دامنه |: سلام مجدد استاد احمدیان. هم در آن متن اول و هم درین توضیح دوم، تعریفی که از رفتار دوگانه‌کردن داده‌اید، فرقی با رفتاری که در پدیده‌ی نفاق پنهان است، ندارد. انگار یک نفاق، نفاق صحیح است و یک نفاق، نفاق کریه. در هر دو حالت، دوگانگی رفتار و باور مشترک است. من به این نتیجه رسیدم نفاق یک رفتار در طبع بشر است که مصالح‌اش وی را وادار به آن می‌کند. چه بخواهد در دین باشد و چه بخواهد در اخلاق باشد.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: به سید علی اصغر: چرا هر چند بار، یک بار، حس مرشد به خود می‌گیرید! و می‌خواهی هر کس را ارشاد کنی!

 

دامنه |: جناب استاد شیخ مالک سلام. جالب‌تر این است شما اون صحن این گفته‌ی «فلان کسَک» را قاطع رد می‌کنی، سپس این صحن، همان حرف «فلان کسَک» را در این صحن تأیید.

 

نظر سید علی اصغر خطاب به من: سلام. نماز روزه تان قبول. چرا سروته یک موضوع را می بندید ؟ مگر نمی گویند که هر کسی اشهد را بخواند مسلمان است. اهل توحید است. کافر و مشرک نیست ! اگر هم از سادگی و آسانی این امر (اشهد گفتن) بگذریم چنانچه با علم و آگاهی روی به دین بیاوریم و اعتقاد و باور قلبی و باطنی شود. چه ایرادی دارد همراه با اجرای مناسک نباشد شما از لحاظ شرعی ایرادات بفرمائید مسلّم است کسی که باور فطری به دین داشته باشد حتما مناسک مذهب رو اجرا می کند. اگر کسی مناسک رو اجرا کند و باور فطری به دین نداشته باشد چگونه می شود ؟ ملکیان بمراتب خیلی قوی تر از توصیف تان که بجای نقد اشاراتش به لغو طبعش پرداختید ؛ است . واقعیت هم دارد که دینداران هستند که مناسک رو انجام نمی دهند حداقل داشتن اعتقاد هم خوب است . اگر شما و هر دوست دیگر قراره از دین دفاع کنید درست و صحیح از دین و دینداری دفاع کنید.

 

ابوعارفر [در پاسخ به سید علی اصغر شفیعی] چرا هر چند بار، یک بار، حس مرشد به خود می‌گیرید! و می‌خواهی هر کس را ارشاد کنی!

 

دامنه |, [در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] جناب استاد شفیعی دارابی سلام. مشتاقانه پای وعده‌ای که داده‌اید می‌مانم. معرفی علما را عالی می‌دانم. قلم توانمند و شیوای شما که آکنده از استناد هم هست، برای چنین اموری درخشنده خواهد بود. از مطالب افزوده‌ی این پاسخ هم در شأن شیخ مفید خیلی استفاده کردم. اساساً زندگی علما و دانشمندان پایه‌ی محکم برای زیستن می‌دانم.

 

[در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] سلام و سپاس استاد. پاسخ شما درین‌باره، مصادره به نفع موضوع درون‌دینی است. نپذیرفتم این سه پاسخ شما را. چون تعریف نفاق به رفتار بازمی‌گردد که در هر دو شق (چه نفاق عقیدتی و چه نفاق اخلاقی) یکی است. با احترام، والسلام.

 

[در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] مجدداً عرض سلام و احترام استاد باقریان. به همین علت درون‌دینی بودن مسئله‌ی نفاق، عرض کردم دو رفتار عین هم را (یکی درون‌دینی و دیگری برون‌دینی) به نفع آن یکی دیگر مصادره کرده‌اید. وقت حضرت استاد را نگیرم. از حوصله‌ی توأم با وقارتان ممنونم. باز البته اگر نکته داشتید گوش خواهم کرد.

 

[در پاسخ به دامنه |]
بحث نفاق در اسلام درون دینی است
و بر فرض برون دینی هم باشد پاسخ من درون دینی نبود مثال زدم

 

[در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] جناب استاد شیخ مالک سلام. جالب‌تر این است شما اون صحن این گفته‌ی «فلان کسَک» را قاطع رد می‌کنی، سپس همان حرف «فلان کسَک» را در این صحن، تأیید.

 

دامنه |, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] سلام و احترام استاد شیخ مالک. اما حرف آن «کسَک» این نیست که شما زحمت شرحش را کشیدند. او اعمال ظاهری مثل نماز و ... را برای تقرب به خدا در یکی از بندها رد کرد. البته اگر بارگذارکننده‌ی آن در آن صحن، از صحت آن نقل مطمئن است. بگذار بگذرم.

من از پیامبر اکرم ص آموختم که فرمودند:

لاخیرَ فی دینٍ لیسَ فیهِ رکوعٌ و سجودٌ.

برای عموم ترجمه‌اش را می‌آورم: دینی که در آن نماز نباشد، خیری در آن نیست.

جناب شیخ مالک اگر در برابر این افراد که هر چه در ذهنشان خلجان می‌زند، وارد جامعه می‌کنند، دفاع صورت نگیرد، دیری نمی‌پاید حرف‌های خود را صحیح پنداشته، آن‌گاه اساس دین را می‌زنند. بگذرم. ممنونم از صبر و تأنی‌ات.

 

دامنه |,[در پاسخ به احمد الله وردی زاده] جناب احمد الله وردی زاده سلام. با هر کمبود برای مردم، رنجورم و با هر بهبود برای آنان، خشنود. اما با این‌همه، شاید این کاهش، مابازاء (=عوَض) هم داشته باشد:

۱. کمترشدن مرضِ قند (برنج‌خوری)
۲. فرورفتِ چربیِ خون (گوشت‌خوری)

میزان‌خوردن غذا توسط مردم را هم، به آن علاوه باید کرد که به حجیم‌خوری عادت عجیب کرده‌اند. ترکِ دو بادیه آش، سه دیس پلو، روزانه بارها خوردن پرتقال و خامه و خرما، و یا چندین تکه بامیه و سه چهار حلقه زولبیا. یعنی تن‌دادن اجباری به اصلاح نحوه‌ی تغذیه، چه محتوایش، چه حجمش. زیرا هیچ اجبار بهداشتی تا به حال روی مردم ما جواب نداده است؛ اساساً در دل تاریخ بُخور بار آمده‌اند.با احترام. والسلام.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] جناب استاد شفیعی دارابی سلام. گاهی اسم‌هایی که روی علمای اَعلام، اِعلام می‌کنند چنان موزون می‌شود که در هیچ عصری زیبایی خود را از دست نمی‌دهد. مثل همین «شیخ مفید». اما گاهی اصلاً در میان مردم جا نمی‌افتد مثل لقب پیشوند «سیدنا الاستاد» برای مرحوم علامه طباطبایی که آیت الله جوادی آملی لحظه به لحظه در سرِ تفسیر قرآن به کار می‌برَد. متن شما درین صحن برای بنده باز هم عنوان «شیخ مفید» را تر و تازه‌تر کرد. تشکر می‌کنم. فقط سه نکته بگویم در امتداد متن شما:

 

۱. واقعاً جامعه از «مفید بودنِ» شیخ مفید چندان مطلع نیست حتی شاید بهتر است بگویم هیچ مطلع نیست. البته چند سال پیش به وسیله‌ی نفوذ هنر در بین مردم با ساخت «سریال شیخ مفید» ممکن است حافظه‌ی مردم از کارکرد و فقاهت ایشان چیزهایی به دانش خود افزوده باشند.

 

۲. در مورد نظر شیخ مفید در مورد وسعت علم معصوم ع که شما هم حتماً بدان علم دارید در «کتابخانه‌ی مدرسه‌ی فقاهت» متنی به نقل از مجله‌ی «حوزه، جلد ۵۴، صفحه‌ی ۷، خواندم که آنجا استناد شد شیخ مفید علم امام ع را همچون علم بشرى در محدوده‌ی ظواهر می‌داند. و در مورد امام غایب عج نیز، قائل به این نیست که آن حضرت نهانِ آدمی را می‌داند و یا سِرّ درونی بر آن حضرت مخفی نمی‌مانَد. درحالی‌که برخی در توصیف معصوم ع به علم وسیع و حتی توان تکوینی پرداخته‌اند.

 

۳. به نظر من پرداختن به مشاهیر دین و نشر و بازکردن افکار آنان (شامل هر دو سطح: ضعف و قوت) کمی از کارهای روزمرّه‌ی حوزه ندارد و لذا اقدام شما برای شیخ «مفید» را مفید و ارزنده ارزیابی می‌کنم. با احترام، والسلام.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ علی اکبر دارابکلایی] جناب استاد داراب‌کلایی سلام. روی این ارزیابی تازه‌ی جناب عالی که بر روی کارکرده‌های صحن محترم «هیئت رزمندگان اسلام داراب‌کلا» صورت داده و در صحن مدرسه فکرت انتشار داده‌اید، بنده نظراتی دارم که در زیر مطرح می‌کنم. ابتدا عرض کنم بر اساس شنیده‌هایم (که هنوز از مدارک علمی و پایان‌نامه‌ی شما مطلع نیستم) شما مدارج عالیه‌ی حوزه و سپس در سال‌های اخیر گویا دکتری در دانشگاه را هم طی کرده‌اید، و در یک محیط مرتبط با آحاد جامعه شاغل بوده‌اید، لذا تحریک شده‌ام روی گفته‌های شما دقت کنم تا ببینم چه می‌خواهید بگویید و عمده‌نگرانی‌تان چیست و کدام راه‌حل و نظریه در نگاه شما برجسته‌تر است و خودتان چه بینشی به مسائل دارید. پس، در زیر یکی‌یکی خواهم آمد:

 

۱. به نظرم این فکر شما که «اثربخشی فضای مجازی جای خودش را به فضای حقیقی در همه عرصه های اجتماعی اعتقادی و سیاسی» داده است، یک ارزیابی واقعی و به دور از بزَک و تظاهر است. روی همین اصل، پس ابتدا خودِ شما (تحصیل‌کرده‌ی دو نهاد حوزه و دانشگاه) زودتر، ژرف‌تر و پرثمرتر باید درین فضای مهم -که بر تمام اشتیاقات بشری غلبه یافته- حضور علنی داشته باشید وگرنه، ارزیابی شما در ردیف حرف بایگانی می‌شود. خرسندم که نسبت به فضای پیام‌رسان، این فکر را دارید و چنین نگرشی نشان تفکر پیشرفته است.

۲. برای چاره‌اندیشی آسیب‌های مطرح در محل، صاحب‌نفوذان داراب‌کلا را فراخوانده‌اید. چنین همتی نیازمند ورود میدانی‌ست. هر ایده‌ای تا در ورق باقی مانده است و فاز عملی به خود نبیند، به مرور بدون برون‌رفت، در انبار مشکلات محل، انباشت می‌شود و کم‌کم به گسل و شکاف مبدل می‌شود. دست‌کم دو کار عملی در همین ماه رمضانی می‌شود صورت داد: اول: تشکیل کارگروه فهرست‌بندی آسیب‌ها و مشکلات محل. دوم: رایزنی عمومی به دور از تبعیض فکری و جناحی روی حل آسیب‌های عمیق‌تر. اگر فقط بگویید و کار را به سایرین محول کنید، اوضاع از همینی هم که هست، بغرنج‌تر می‌شود. پیشتازی روحانیون محل در امور ملموس مردم به یک انقلاب تحولی در ذهن و قلوب آنان منجر می‌شود. من، گرچه در هیچ کاری در محل، مورد مشورت قرار نگرفته و نمی‌گیرم، ولی هرگز نسبت به کار مهم محل اگر رایزنی صورت پذیرد، از پشتیبانی عقب می‌نشینم.

۳. سخن حقی زده‌اید که کسی حق ندارد، کسی را در محل از صحنه‌ی خدمت بیرون براند. این اندیشه و منش، نیازمند کار علمی و دینی بر روی کسانی در محل است که خود را از آمریکای خودکدخداپندار، کدخداتر می‌پندارند و چنان خود را حق‌به‌جانب تصور می‌کنند که گویی دیگران موالی آنان‌نند. تا فکر این افراد نسبت به سایر هم‌محلی‌های خود پاکیزه نشود، داخل‌شدن در هر کاری با خطر بن‌بست مواجه می‌باشد. فرقی ندارد، این طرز فکر هم در افراد متدین و مذهبی دیده می‌شود و هم افرادی که گرایش سیاسی‌شان بیشتر انتقادی است. هر دو دسته تاب‌آوری‌شان نسبت به هم کم و حتی منتفی است. شما وقتی دارای موقعیت علمی و شغلی هستید و در کسوت لباس مقدس پیامبر اکرم ص، و این معضل را تذکر داده‌اید باید آستین بالا زده و خود قدم‌های پیش‌نیاز اصلاح این رفتار را بر عهده بگیرید. هر روحانی محل، هرگز نباید از کسی دیگر اجازه‌ی ورود در کار را بگیرد، روحانی به محض روحانی‌شدن مال همه‌ی مردم است و مختار در ورود به همه‌ی معضلات مهم مردم.

۴. آرزوی درستی کردید که گروه هیئت رزمندگان اسلام داراب‌کلا «قله» شود. بنده هم بسیار شائقم این گروه فاخر و محترم و نزد من بسیار ارزشمند، قله باشد و در رأس. زمانی که من در سال ۱۳۹۲ وبلاگ دامنه‌ی داراب‌کلا را راه‌اندازی کردم، دوستانی دیگر از محل هم «قله‌ی بصیرت» را تأسیس کرده بودند که با هم تبادل دیدگاه و حتی مباحثه و مشاجره‌ی علمی و سیاسی محترمانه داشتیم. حیف که همزمان با درگذشت سید حجت شفیعی دارابی آن قله، کارش را کاملاً رها کرد. اینک که بنده هم از تابستان همین چندماه پیش توسط آقای مهدی رنجبر به آن هیئت محترم رزمندگان اسلام داراب‌کلا دعوت شدم سعی داشته‌ام فعال باشم و اگر دیگران به فرموده‌ی شما آنجا را رونق و شکوفایی دادند، این بنده هم قدری در آن سهیم شوم که دیدم موفق به این هدف مقدس نشدم. خوشبختانه به شهادت شما آن دوستان بسیار عزیز ما در آن صحن، خوب مطالب می‌نوشتند. مقدار فعالیت اندکی هم که از من در آن صحن سر زد، حدسم را به یقین برد که بحث‌هایم در آن صحن ممکن است در راستای مقررات و اهداف آنجا نباشد و دلزدگی ایجاد کند، لذا مزاحمتم را از آن صحن گرامی و ارزشی، کاستم. اما واقعاً آن صحن برای من بوی جبهه و همسنگرانم را می‌دهد و بر همه‌ی آن جمع، حرمت می‌گذارم.

۵. در پاراگراف‌های آخر ارزیابی‌تان اشاره‌ی قشنگ و وزینی کرده و نوشته‌اید: «قطعا امروز قدرت فضای مجازی بهترین روش تبیین ها حقایق و درست منتقل کردن است». من هم درین راستا، خواستم گفته باشم که این سخن شما شناختِ درست از یک فرصت طلایی است و تلاش برای زدودن تهدید. بله، چالش‌های محل، هم ناشی از قصور است، هم سرگرفته از تقصیر و هم برای خود مقصران مشخصی دارد که حاضر به عذرخواهی نیستند. مثلاً اگر مسجد، مرکز تمام معارف اسلام است و بعد از حوزه‌ی علمیه،کانون دین و محل جمعیت‌یافتن دینداران است -که هست- چرا باید هیئت امنای آن همچنان افراد ثابت و با فکرهای یکدست باشد؟ (پایین‌مسجد محل را قضاوت نمی‌کنم، چون مطلع نیستم) مگر مسجد مال تمام مردم نیست؟ پس چرا امور آن دیکته می‌شود و چند نفر خاص و طولانی‌مدت در آن دخالت دارند و بس؟ در فضای مجازی باید این مسائل تبیین شود و کسی خود را مالک الرقاب مردم نداند که شب بنشینند و تمام امور مردم را با سه تا صلوات مصوب کنند. اعضای هیأت امنای مسجد فکورترین افراد محل باید باشند. حیف که راه آن به روی سایرین مسدود است. شما که این آسیب‌ها را می‌دانید سکوت‌تان حرام نیست؟! استفهام کرده‌ام جناب استاد داراب‌کلایی. انتقال حقایق یک رسم دینی رایج میان مسلمین بوده است. شما با درج این مسئله‌ی به این مهمی، پس چرا در خود این احساس تکلیف را نکرده‌اید تذکر دهید. از شما بابت پرداختن به کارکرد صحن رزمندگان ممنونم. در انتهای آن ارزیابی خود، اسامی محترم فعال آنجا را ردیف فرموده‌اید و از متن‌های فراوان و مهمی که آنان نوشته‌اند، استقبال نموده‌اید، که کار ستودنی کرده‌اید. همچنین اسمی هم در آخر از بنده‌ی حقیر بردید، خواستم اولاً بگویم من دیر به آن صحن دعوت شدم، یعنی بعد از چندین ماه و یا چند سال که راه افتاده بود. ثانیاً مقدار نوشته‌های من در آنجا آنقدر کم و اندک بود که حتی اگر اسمم را درج نمی‌کردید هم، حقی را پایمال نمی‌نمودید. پایان.

 

متن زیر در آن صحن (هیئت رزمندگان اسلام داراب‌کلا) انتشار یافت: این جا هم بازنشر می‌شود:

سلام به اعضای شریف صحن محترم هیئت رزمندگان. آقای ... اگر شجاعت در گفتار و وعظ مردم پای منبر دارد، پس چرا از دو فضای فکری و مباحثه‌ای «مدرسه فکرت» و «هیئت رزمندگان اسلام داراب‌کلا» فرار کرده است. به هر دوی این صحن دعوت شد، اما بدون حتی یک سلام کردن به این همه اعضای محترم و اندیشمند، از هر دو جا مخفیانه در رفت. روی منبر یک‌سویه صحبت‌کردن هنر نیست. او را به مناظره درین صحن فرامی‌خوانم با هر منبری که می‌رود. گذشت آن زمان که آخوند بالای منبر می‌رفت و مستمع را خام فرض می‌کرد. اگر جرأت گفتار دارد، بیاید با اعضا مباحثه کند نه آن بالا فقط بگوید و در برود.

 

تبصره: او در منبر مسجد جامع داراب‌کلا گویا منبر می‌رود و منبرش هم زنده (توسط اعضای هیئت امنای مسجد یا منبع دیگر دقیق نمی‌دانم) روی صحن هیئت محترم رزمندگان اسلام داراب‌کلا پخش می‌شود. ابراهیم طالبی دارابی دامنه. شب | ۵ فروردین ۱۴۰۲ |

 

[در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی بنام پروردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت. آقا ابراهیم سلام. علیک. شبتون به خیر. یک) نوع دوستان از جنابعالی چنین یاد می کنند که آقا ابراهیم، خیلی مودبانه و صبورانه مطلب می نگارد؛ ولی این نوشته، با این توصیف همخوانی ندارد؛ حتی همین تعبیرات و تند تر از این را می توانستید خصوصی با جناب آقای ... در میان بگذارید؛ قطعا این بزرگوار ، پاسخ معقول و مشروعی دارد؛ دو) ضمنا  فراز پایانی این نوشته هم، غیر منتظره بوده است؛ کدام روحانی و خطیب، مستمع را خام فرض کرده است و یا خام فرض می کند؟؛ آیا برخورد نادرست چند نفر معدود از خطیبان، اجازه میدهد که همه را با یک چوب برانید؟؛ آیا پدر ارجمند مرحوم جنابعالی؛ و اخوی بزرگ جنابعالی (فاضل و تیز بین: شیخ وحدت) و اخوی دیگر تان (فاضل گرانمایه دکتر طالبی) مستمعین را خام فرض نموده و می نمایند؟؛ آیا می توانی چنین نسبتی را به بنده بدهید؟؛ خدا شاهد است که اینجانب گاه برای یک صحبت نیم ساعته؛ حدود ده ساعت وقت می گذارم؟؛ همین نوشته امروز که در مورد شیخ مفید نوشتم و بارگذاری کردم؛ بیش از ۵ ساعت وقت گذاشتم. انتظارم این است، به گونه ای ادبیات نوشته مورد نظر خویش را اصلاح کنید و یا بطور کلی حذف نمائید. (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی؛ شام شنبه ۵ فروردین ۱۴۰۲ش_ سوم ماه رمضان ۱۴۴۴ق)

 

[در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] سلام مجدد استاد احمدیان. هم در آن متن اول و هم درین توضیح دوم، تعریفی که از رفتار دوگانه‌کردن داده‌اید، فرقی با رفتاری که در پدیده‌ی نفاق پنهان است، ندارد. انگار یک نفاق، نفاق صحیح است و یک نفاق، نفاق کریه. در هر دو حالت، دوگانگی رفتار و باور مشترک است. من به این نتیجه رسیدم نفاق یک رفتار در طبع بشر است که مصالح‌اش وی را وادار به آن می‌کند. چه بخواهد در دین باشد و چه بخواهد در اخلاق باشد.

 

[در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] جناب استاد حجت‌الاسلام آق سید حسین شفیعی دارابی سلام. پاسخم را فعلاً به‌عمد تأخیر می‌اندازم. اما یک حرف حق را بدون هیچ شرمساری بگویم: شما استاد گرانقدر کجا شده فضای مجازی را ترک گفته باشید؟ از همان آغاز حرکت پیام‌رسان‌های مختلف خارجی و داخلی یک پای ثابت، قاطع و از بهترین مشفقان و حتی تذکردهندگان سازنده و دلسوز این گروه‌های متعدد مجازی بودید و نشده صحنه را ترک کنید. اهل فرار ازین صحن‌ها نیستید. پس شما هم در جای خود منبر می‌روید و هم پیش همه‌ی اعضای (کوچک و بزرگِ) صحن‌های مختلف گروه‌های مجازی محل و جاهای دیگر با کمال فروتنی و عالمانه مانده‌اید. گفتم پاسخم را بعداً تکمیلی خواهم داد. هر وقت پای خدمت است روحانیان محل به صحنه می‌آیند، هر وقت حرف حرف‌گفتن شد روحانیان زادگاه دورزده می‌شوند و می‌روند سراغ غریبه‌ها. اگر کسی منبر می‌رود، باید هم پای صحن‌های اعضای گروه‌ها هم شجاعت ماندن داشته باشد. با احترام به شما که هم منبر دارید و هم متن و مقاله و هم‌صحبتی با همه.

 

شیخ‌ مالک رجبی, [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] سلام علیکم آقا ابراهیم شب بخیر. استاد ... یکی از روحانیون موفق در عرصه تبلیغ و ... است از ایشان خبر دارم.. ایشان چون فعالیتش زیاد است فرصت ماندن در گروهای مختلف را ندارند .. فقط یک یا دو گروه فعالیت دارند. اما اینکه نوشتی جواب سلام را بدهند درسته شاید متوجه نبودند.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] استاد جناب شیخ مالک سلام. می‌خواهم با همین علت‌گویی شما وارد جدال احسن با جناب‌عالی شوم. چون جدل یعنی پیداکردن نکته‌ی مهم در استدلال طرف بحث، و رفتن به بحث احسن با او با همان نکته‌اش. اگر وقت ندارد! پس چطور آقای ... وقت قبول منبررفتن در داراب‌کلا را دارد؟! علت، همان است که گفتم. دررفتن از زیر بحث با اعضا که شهروندان فکور جامعه‌اند. و یک‌طرفه قیل‌وقال نمودن. شما جزوِ ثابت‌قدمان خوب در فضای مجازی و منبر بوده و هستید. البته خودت هم واقفی که فضای مجازی البته پول و پَل نیست! جهاد تبیین فی سبیل‌الله است.

 

شیخ‌ مالک رجبی, [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] سلام علیکم. احسنتم. منم این سخن را قبول دارم ما اهم داریم مهم داریم ایشان دنبال اهم رفت و در گروه فضای مجازی الحمدالله فضلا زیاد هستند که جوابگوی اعضای گروه باشند مسلما حضوری فیزیکی بالاتر از حضور مجازی است ایشان حضور فیزیکی با مردم دارابکلا را پذیرفتند بنظرم حضوری فیزیکی از هر جهت فوائد بیشتری دارد.... ولی اگر ایشان میامد یک ابراز وجود میکرد بعد از سلام و جویای احوال و میگفت چون سرم شلوغه فرصت ماندن در گروهای فضای مجازی را ندارم خوب بود اینچنین حرکتی نشان میدادند. ولی در مجموع استاد ... در تبلیغات موفق هستند و خیلی هم شوخ طبع هم هستند..موفق باشید.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] واقعا" منبر یک‌طرفه اهَم است؟ که فصلی است و چندروزه. اما فضای مجازی که رهبری معظم همه را فراخوانده وارد شوند اهم نیست؟! عجیبه! دلیل زیر سؤال بردن آقای ... این است آمده در محل ما منبر می‌رود، حال آن‌که حاضر نشد در هیچ کدام از دو صحن مدرسه و هیئت (که مال محل و حومه و حتی ایران است) باشد و بدون رعایت اخلاق، فرار کرد. محل مگر روحانیون زادگاه ندارد، می‌روند دنبال غریبه‌ها که سالی یک ساعت هم به فکر جوان‌های محل و گرفتاری فکری آنان نیستند؟ توجیه نکن برای دیگران استاد مالک!

 

سیدکمال الدین عمادی, سلام بزرگوار. متن بالا خارج از سیره عملی و فرزانگی شماست. دلیل موجه ای برای آن یافت نمی شود. پیشنهاد می کنم حذف کنید. البته میتوانید به خودشان منتقل کنید یا از خروج گله کنید نه اتهام بفرمائید. انتظار داشتیم تعامل بهتری بود.

ابوعارف | طالبی دارابی, سلام استاد نازنین و فهمیم من. ایشان چند بار نزاکت اخلاقی را کنار گذاشت. این حق بنده است که وارد انتقاد شوم. انتظارم را بگویم. رفت توی محل ما منبر می‌رود. حال آن که هیچ کدام از دو گروه مدرسه و هیئت محل را محل نگذاشت و بدون رعایت ادب، در رفت.

سیدکمال الدین عمادی: عزیز ما هستی البته من بر همه امور واقف نیستم در عین حال باز هم نیازمند صبوری است بگذارید به عهده سلیقه ناصواب نه امر شرعی که خدای نکرده حکم قضاوت بر مدار شریعت باشد. سخت است به همین دلیل در آموزه های دین فرمودند برای خطا مومن چهل دلیل بتراشید اگر وجیه نبود آنگاه حکم کنید. لذا هنوز جای برای صبوری هست. بیش از این وقت شریفتان را نمی گیرم

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به سیدکمال الدین عمادی] استاد و مرشد منی سید عزیز. قلب آدم در  تسخیر  اخلاق شماست. شما آن ورع خود را با این تیپ افراد مقایسه نفرما. فرق از زمین تا ثریا است. در کل بنده  از هر آدمی که مغرور باشد و فرصت‌طلب برائت دارم. نصیحت شما هم روی تخم چشمانم. متن از دو صحن حذف می‌شود.

 

نظر اسماعیل آفاقی خطاب به دامنه> سلام. جناب آقای طالبی ، دعوت از شخصی در صحن به معنی نیاز داشتن افراد گروه از شخصیتهایی است که گروه و صحن را مزین به حضورشان خواهد کرد از اینکه فردی صحن را ترک میکند دو نظر وجود دارد یا دعوت کننده و گروه را نمیشناسد یااینکه فرصت و زمان کافی برای ارائه نظر ندارد اگر از مدیر صحن آشنایی کافی ندارد به راحتی صحن را ترک مکیند ولی زمانی که آشنا به مدعو باشد میتوانست ضمن تماس یا وارد شدن به پی وی از صحن خدا حافظی کند.

 

نظر مصطفی بابویه دارابی: با سلام عرض احترام خدمتِ شما آقا ابراهیم طالبی گرامی. بدونِ پیش داوری نسبت به انتقادِ شما به حاج آقا... ( یا بجهتِ ضیقِ وقت و یا نبود شناخت حداکثری و یا هر مسئله ی دیگری که میبایست از خودِ ایشان طرح سوال کرد) اما بنده اجازه میخواهم در مهم بودن فضایِ مجازی از سخنان رهبر استفاده کنم.

           

اگر من رهبر نبودم حتما رئیس شورای عالی فضای مجازی میشدم و از هر چه بگذرم از فضای مجازی نمی گذرم... و ایشان بارها اشاره کرده اند که خطرناک تر از تحریم; تحریف است... رایانه ها و فضای مجازی و سایبری که الان در اختیار شماست ;اگر بتوانید اینها را یاد بگیرید میتوانید یک کلمه حرف درست خودتان را به هزاران مستمعی (عدد کثرت) که شما را نمیشناسند برسانید! این فرصت فوق العاده ایست مبادا این فرصت را ضایع کنید که اگر ضایع شد خداوند متعال از من و شما روز قیامت سوال خواهد کرد...( بیستم مهر نود و یک) در جنگهای سخت با سلاحهای قدیمی دیگر نمیشود جنگید.. امروز با شمشیر و با نیزه و با این چیزها نمیشود به جنگِ توپ و موشک و مانند اینها رفت... در جهاد تبیین هم همین ‌جور است؛ با شیوه‌های قدیمی نمیشود کار کرد. البتّه بعضی از شیوه‌های قدیمی جایگزین ندارد مثل منبر. مثل مدّاحی؛ اینها قدیمی است امّا اینها جایگزین ندارد؛ اینها همچنان اثرگذار است و هیچ چیز دیگری جای اینها را نمیگیرد...لکن از لحاظِ ابزارهای گوناگون بایستی بِه‌ روز حرکت کرد...(در جمعِ اعضایِ خبرگان ۱۴۰۰/۱۲/۱۹) الان فضای مجازی، یک بخش حقیقی از زندگی مردم شده است( هیئت دولت ۱۳۹۹/۰۶/۰۲) خدای متعال به پیغمبرش میفرماید که «وَ تَخشَى النّاسَ وَاللهُ أَحَقُّ أَن تَخشاهُ»؛ از مردم نباید بترسی؛ از حرف این و آن نباید بترسی... بالاخره هر اقدام مثبتی.هر کار مهمّی ممکن است یک عدّه‌ای مخالف داشته باشد؛ مخالف.مخالفت میکند. امروز با حضور فضای مجازی نوع مخالفتها هم غالباً نوع برخورد‌کننده و تیز و آزار‌دهنده است؛ اگر چنانچه یک حرکت مهمّ صحیحِ متقنِ محاسبه‌شده‌ای انجام میگیرد.باید ملاحظه‌ی اینها را نکنند.(۱۳۹۹/۰۳/۱۴سخنرانی تلویزیونی ) ارادت آقا ابراهیم.

 

آیا حفره‌ی معنویت رخ داده است؟!

به نام خدا. سلام. حجت الاسلام علی اکبر رشاد (رئیس شورای حوزه‌های علمیه‌ی تهران) گفت: "امروز به شدت از جهت معنویت، احساس خلأ می‌کنیم... و در معضلات فرهنگی بیش از هر نقطه‌ای و هر حیثی، معضل معنویت وجود دارد و باید برای ارتقای معنویت تلاش کرد... جهاد تبیین یک تکلیف دینی و ملی برای همه طلاب است تا جامعه را آگاه کنیم."

 

اینک برسی و تفسیر بنده: یکی از کارهای خوب دانشگاه یزد را که دیده‌ام این بوده "سیر مطالعاتی کتب شهید مطهری" را در قالب " انتظار مطهر" جمع‌آوری کرده است. در آنجا دیدگاه آیت الله شهید مرتضی مطهری را خواندم که معنویت اسلامی را مجموعه‌‏ای از حالت‏‌ها می‌داند که "در چارچوبه‌ی برنامه‌ی دین اسلام در ارتباط با خدا به صورت‏‌های مختلف بر روان انسان" وارد می‌گردد. و او آغاز و پایان معنویت در اسلام را کارهایی می‌داند که به خدا ختم شود. آن متفکر بزرگ اسلامی حتی عبادات اسلامی را توأم با فلسفه‌های زندگی می‌داند که "در متن زندگی واقع است". زیرا در نگاه مطهری عبادت در مکتب اسلام "به صورت یک سلسله تعلیماتِ جدا از زندگی که صرفاً به دنیای دیگر تعلق داشته باشد وجود ندارد". ایشان ۹ مورد از معنویت را ذکر می‌کند که اول و آخرش تماما" برای خدا می‌باشد:

 

"خدا و یاد خدا، زهد، قرآن، نماز، دعا، توسل، اخلاص، عبادت، همدردی با ضُعفاء، محرومان، بیچارگان و افتادگان."

 

اینکه که به قول آقای رشاد جامعه با خلأ و معضل معنویت روبروست، به نظرم این حفره و چاک و گودال و به زیان علمی شکاف -که مسیر انسان را با خطر پیمودن و زیستن مواجه کرده است- هرگز پُر نمی‌شود مگر با برنامه‌ی معنویت، که در خود دین و دیانت وجود دارد، وگرنه هر نوع معنویت‌های من‌درآوردی و تحت تعالیمِ افراد شیّاد که دنیازده‌ترین شیاطین هستند، خود، حفره‌ای عمیق‌تر است که بشر را به هراس گمراهی و به کمبود شدید شخصیتی و تعارض فکری و کرداری فرو می‌برَد. به قول استاد شهید مطهری تمامی ادیان برنامه‌های معنوی دارند و اسلام درین رابطه هیچ کمبودی ندارد.

 

به نظر من کمبود اگر هست از خودِ دیندار است که معنوی‌زیستن را سخت می‌پندارد حال آن که معنویت روح و روان و پندار و خیال و گفتار و کردار و خُلق و خوی و حتی در نتیجه جسم را در حد وسط، نگه می‌دارد. که تمام مقصد معنویت ماندن در «حدّ وسط» است.

 

همه باید بکوشیم حفره‌ی معنویت بیشتر ازین سوراخ نشود. درین میان به نظرم کار کسانی که جامه‌ی تبلیغ دیانت و جامه‌ی قدرت سیاست را پوشیده‌اند از همگان بیشتر و خطیرتر است. بدبین نیستم و جزوِ کسانی‌ام که کارکردهای انقلاب اسلامی را شگفت‌انگیز می‌بینند و هرگز دست به کتمان آن نمی‌زنند، اما بترسیم همه، از آن روزی که شگردهای دشمن (قدرت‌های چپاولگر و گروهک‌های همنوا با آنان) مسیر معنوی مردم را عوض و به سوی بدترین بدی‌های عصری ببرد:

 

هرزگی، قفل‌شدن پای برنامه‌های مستهجن از ماهواره، تردید در همه‌ی برنامه‌های دین، بی‌نیازی به اصل دین، برتری‌دادن مکتب لیبرالی مغرب‌زمین که جدا از سهمش در دانش و فن‌آوری نوین، به لحاظ معنوی مرکز تولید فساد و غرقه‌شدن در عرَق و شراب و سست‌کردن تمام بنیادادهای دینی و معنوی و اخلاقی و حتی فروپاشی حدود و ثغور خانواده و شرم و حیاء است، و نیز بدبینی شدید هدفمند علیه‌ی روحانیت وارسته، و همچنین ایجاد شک شدید در جامع‌الشرائط بودنِ رهبری معظم که به نظرم در زمانه‌ی ما کسی بهتر و داناتر و زیرک‌تر از ایشان برای رهبریت نظام نیست، اگر عیب و ایرادی هم هست، بگویند در کجای دنیا نیست!

 

پس؛ تخریب باورهای دینی مردم بی‌رحمانه‌ترین حرکت است که از سوی هر احدالناسی باشد بداند روی شاخه نشسته است و بُن می‌بُرد.

| ۶ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

[در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] جناب استاد باقریان سلام. متن را خواندم. اغلب با افرادی مواجه می‌شوم که ترس از خدا را خوب متوجه نمی‌شوند. خواستم بدانم تعریف خود جناب عالی از خوف چیست؟ شما از خوف چه برداشتی دارید؟ مقدور بود بفرما. ترافیک  کاری داشتید، مختارید. درود.

 

باقریان [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] علیک السلام. تشکر. خدا، ترس ندارد. مقصود ترس از کیفر خدا در براب گناهان و معاصی است. یعنی ترس از عواقب اعمال.

 

دامنه [در پاسخ به داراب کلایی] جناب حجت الاسلام استاد داراب‌کلایی سلام. خیای خرسندم از حضور بیشترتان در صحن فکرت. اول روشن سازم من فقط هیأت امنای بالامسجد را به عنوان نمونه مثال زدم، بقیه‌ی اسامی که شما آوردید در متن من نبود و بنده هم اساسا" به آنان نمی‌پردازم و البته بدون هیچ تعارفی معتقدم بیشترین کارها بر دوش بسیجیان محل است که در تمام بحران‌های طبیعی پیشتاز عمل کردند. چه دو پایگاه خواهران و چه دو پایگاه برادران. بنابرین بنده نه تنها منتقد این عزیران بسیجی مقاومت نبوده و نیستم بلکه دستان آنان را برادرانه می‌فشارم.

 

در مورد معرفی طرز تفکرات خودتان نسبت به اخلاقیات و دین و امور اجتماعی مطالب جالبی را بیان فرمودید که ارزش فراوانی در آن موجود است. موجب خوشحالی است که روحانی این گونه بیندیشد. اما در مورد معایبی که برشمردید مثل "تحجر و جمود فکری، دیگران را نادان تلقی کردن، و مورد القاب" که  توی مزار محل برای شما اتفاق افتاد باید عرض کنم:

 

این خودداری یا پرداختن، نیازمند خردورزی و تلاش عقلی و دینی برای تغییر رفتار است که زمان‌بَر است ولی هر وقت شروع شود زود نیست، حتی ضرور است. خودم به دادنِ پیشوند "آیت‌الله" به مرحوم حجت الاسلام شیخ اسماعیل دارابکلایی انتقاد دارم. البته آن مرحوم را چون فروتن، باسواد و آمیخته به طهارت می‌دیدم، احساس می‌کنم روحش ازین عناوین و القاب و زیادروی در تجلیل و ستایش‌های خیلی غلوانگیز، آزرده باشد. ایشان خیلی خودمونی‌رفتار داشتند و به عبارتی افتادگی پیشه کرده بودند. خودم هم از اول انقلاب وی را انسانی پیشرو در انقلاب می‌دیدم، حتی پیش از پیروزی انقلاب هدایت سیاسی ما را بر عهده داشت و جلوِ هجوم مسلحانه‌ی پاسگاه به عزاداران شب تاسوعا، شجاعانه ایستاد و اگر او نبود شاید داراب‌کلا آن شب خون جوانان خود را در غرقه‌ی خشم پاسگاه می‌دید. سپاس از مواردی که پوست‌کنده و صمیمی مطرح نمودید.

 

اسماعیل آفاقی [در پاسخ به مصطفی بابویه]سلام. از اظهار نظر دوستان و روحانیت حاضر در صحن در طول مدت  بهره کافی میبریم   همانطوری که دقدقه بحث و نظر  در صفحه مجازی مورد نیاز  دانسته شد  الحمدالله در این دو صحن میتوان گفت محدود در خودشان هست اما لازم میدانیم  شخصی بتواند  صحن دیگری ایجاد کند تا اکثر افراد حضور داشته باشند با مدیریت قوی ، هم تحرکات محل را در بر داشته باشد و هم اینکه بر روح و روان جامعه تاثیر گذار باشد

 

مصطفی بابویه, [در پاسخ به اسماعیل آفاقی] با سلام خدمت شما جناب آفاقی. بله پیشنهاد خوبی است; البته اگر بتوان تجمیعی در گروهها انجام شود با حضور طیف های مختلف فکری(البته با رعایت آداب اخلاقی)میتواند بسیار مفید باشد. البته این نکته خاطر نشان میشود که به نظر بنده; در تشکیل گروههای مجازی هم تقریبا به  مثابه تشکیل هیئت های عزاداری حسینی عمل میشود.که هر محله برای خودش هیئتی عزاداری دارد با افراد خاص خودش( هم فکر و هم طیف و هم محل) که این تَشَتُّت(پراکندگی) اصلا خوب نیست.

 

دامنه |,  [در پاسخ به مصطفی] جناب مصطفی بابویه سلام. پیشنهاد معقول شما را می‌پذیرم و از همین حالا آماده‌ام مدرسه‌ی فکرت با تمامی اعضا در گروهی که برادرت آقا مرتضی روی ایتا راه‌اندازی کرده است، ادغام گردد. تا به فرموده‌ی شما تشتت نباشد. زمینه‌های این ادغام را خودت فراهم فرما. بنده با کمال میل حاضرم این پیشنهاد عملی شود. چون مدیریت‌کردن مدرسه فکرت، برای بنده وقت‌گیر و مانع بزرگ برای سایر امور فکری‌ام شده است. سپاس.

 

مصطفی بابویه, [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] سلام مجدد آقا ابراهیم عزیز. بنده هم از شما سپاسگزارم. این نکته را خاطر نشان کنم که عموما نوشتار نافعِ شما (و دیگر دوستان) را میخوانم و استفاده میبرم. به اِقرار خودم و دیگر دوستان، شما از قلمی گویا و روان و ذهنِ دقیق و پویایی برخوردار هستید(دستمریزاد). راستی آقا ابراهیم در هیئت رزمندگان نظریه ولایت فقیه را در حدِ وسعِ فکری خودم مطرح و ادامه میدهم; لطفا بنده را از نظرات و انتقادات خودتان محروم نفرمائید که اگر نظرات و انتقادات شما و دیگر اساتید نباشد ;نقاط ضعف و قوت مبحث برای نگارنده نامشخص است.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به مصطفی] سلام جناب مصطفی. ارزیابی شما را برای خود نقطه‌ی اتکا می‌کنم و ممنونم از حُسن نیّت آن دوست اهل مطالعه. در مورد شماره‌ی تازه‌ی بحث شما در مورد نظریه‌ی ولایت فقیه توی صحن هیئت محترم، پستی ندیدم. شاید به خاطر انبوه فورواردهای آنجا مطلب شما از دستم در رفت. وگرنه هیچ وقت نشده، متنی از قلم خودت را از مطالعه‌ام بیرون اندازم. آدرسش را همانجا بده، بیام برای اعلان نظرم. ممنونم.

 

جناب مصطفی بابویه سلام. سیر بحث را منسجم تدوین کردید و این ذوق آدم را تحریک می‌کند متن را دنبال کند. این روشمندی در نوشتن، فن است که در اثر ممارست، در وجودت ملکه می‌شود. قدر این شیوه را که امتیازی‌ست در خودت، بدان. به نظر من سقراط تعریف درستی داد و یونگ هم بهترین جمله را تولید کرد یعنی هم آگاهی به جنبه‌های وجودی خود و هم توازن‌بخشی به وجوع شخصیت روحی و فکری خویش. اصل پرداختن به کمال و تکامل و کامل‌شدن یک کار پایان‌ناپذیر بشری است. و دین، جهت‌های این کمال را با دادن آموزه‌های روشن و موافق طبع و سرشت بشر، دقیقاً معلوم کرد. درود به شما مصطفی که خوب تفکر می‌کنید.

 

مصطفی بابویه [در پاسخ به دامنه |] سلام خدمت شما آقا ابراهیم طالبی گرامی و محترم. نظرات شما استادِ عزیز بسیار دلگرم کننده . سازنده و کارگشاست و مشوقی است جهت پیشبرد مبحث. سپاسگزارم که با نظرات و انتقادات  مفید خودتان; کم و کیف مبحث را مورد بررسی قرار میدهید. از این که نوشتارِ بنده را لایقِ نظر و پرداخت; می بینید خُرسندم. ارادت مصطفی.

 

دامنه [در پاسخ به مصطفی بابویه] جناب آقا مصطفی سلام. بنده هم قدردان شما دوست ارزشمندم هستم که بینش و دانش قابل استفاده‌ای داری. اتفاقا" برخی از رفقا هم به من رساندند که متن‌های آقا مصطفی کشِش دارد. و واقعا" هم درست گفتند. ممنونم.

 

جناب ابراهیم رمضانی به ابوعارف طالبی دارابی: با سلام وادب. جای بسی خوشحالی و صد البته امیدواریست که مدیر تیز بین صحن وزین مدرسه فکرت اقای ابو عارف عزیز در راستای وظیفه اخلاقی و عرفی در قِبل محلمون در امر طرح مشکلات جاری ورودنموده ودر پرسش و پاسخی با جناب دارابکلایی به یک نمونه از ان که شاید مهمترین مرکزنشروتبلیغ معارف دینی وپاسخگویی به سوالات و شبهات دینی وفرهنگی دارابکلا اشاره نمودند.  درسته. مسجد وامورات مربوط به ان پایگاه عظیم. نا گفته روشن است و میطلبد که در جبهه جذاب و خانمانسوز فرهنگی هم باید نسبت با نیروهاوایجاد شبهات دینی وفرهنگی دشمن. سربازان کار بلد.باسوادواگاه از نقشه دشمن که نبرد شیرین را به داخل خانه ها مان کشانده ازگوشه نشینی وانزوا گزینی خودرا رها ساخته وکمک حال مقدم نشینان این جبهه باشند. به موازات دغدغه ذهنی اقا ی طالبی با نامبرده هم سخن شده وطرح سوال دارم. یکم: براستی برای جواب به شبهات در امر دین و فرهنگ برا قشر های مختلف ازسوی دست درازان به همه چیز این مرزوبوم که تلاشی بدون تلف زمان دارند. متولیان این عرصه وبویژه هییت امنای محترم وبزرگوار مسجد وبرنامه ریزان چه اندیشیده وعملیاتی نموده اند؟ دوم: بزرگان دین وصاحبان اندیشه وخرد ساکن در محل در قِبال احیانا کوتاهی ویا عدم توان کافی در ساخت و ساز بنای محکم فرهنگ و دینمداری درفکروذهن احاد جامعه علی الخصوص جوانان ونوجوانان هنوز احساس تکلیف ننموده که سکوت رابشکنند ودر راستای اصلاح امور پیشقدم شوند.؟ سوم: وقت گرانقدر عزیزان را ضایع نکنم. مهمتر اینکه حکم سکوت دانایان. اندیشه ورزان وفرهنگیان دارابی در موارد صدرالاشاره در پیشگاه خداوند تعالی چیست.؟ زود دیر می شود. عبادات قبول در گاه حق ان شااالله.

 

اصل مسجد در اسلام: به قلم دامنه: به نام خدا. جناب ابراهیم رمضانی سلام. این بارقه را از فکر عمیق شما می‌بینم که مسئله‌ی مهم‌بودن مسجد در اسلام را دقیق درک می‌کنید. مسجد حتی در زمان رسول الله ص مرکز حکومت و دیانت بود. هنوز هم در جاهایی مثل مصر و مالزی و اندونزی و ...، مسجد یک جامعیت فکری و عبادی دارد و خیلی از امور مردم در آن تصمیم‌سازی می‌شود. نماز و نیاز مردم. در کشور چون افراد شاخص یا میانسال، پرداختن به امور مسجد را دون شأن خود می‌دانند و در آن ورود نمی‌کنند، کارهای فکری هم زمین افتاده است. در حالی که اگر افراد قدَر وارد میدان شوند، مسجد بهترین جا برای بالاترین اندیشه‌پردازی‌هاست. بسنده‌کردن به کارهای نمایشی و ثبت آن به عنوان عملکرد، گرچه یک تحرک محسوب می‌شود اما ژرفا ندارد. متفکرین از درون تصمیم‌گیری دور انداخته شدند و همین ضربه‌ی مهلکی زد به مسجد. سازمان تبلیغات اسلامی هم اسیر کارهای دستوری از بالا شده و قرار بود به محتواها بپردازد، در کمند شکل‌ها گرفتار آمد. ممنون از شما ابراهیم که نمی‌دانستم این‌چنین عمیق به مسائل چشم می‌نهی. حرف، زیاد است و گفتن هم شاید اثربخش نباشد.

 

[در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] جناب استاد آق سید حسین شفیعی دارابی سلام. فوری بروم روی اصل مطلب بحث مفیدتان در معرفی شیخ مفید. به نظرم سه فرهنگ زیبا را با این معرفی خوب در میان ما جا انداختید.

 

یکم: همین که شیخ مفید در کتاب سرویه اقدام به پاسخ کردند نشان می‌دهد علمای اَعلام دین با صبرپیشگی تام، جواب جامعه -اعم از عام و خواص، بد و خوب، دیندار و بی‌دین- را به بهترین شیوه می‌دادند. در کنگره‌ی شیخ مفید در قم که جناب شیخ احمد آهنگر آن سال (دهه هفتاد) بنده را هم دعوت کرده بود، با عظمت شیخ مفید آشنایی‌های عمومی پیدا کرده بودم. اینک همت شما آن را در یادم زنده ساخت.

 

دوم: مردم به سقراط که می‌رسند به شیوه‌ی بیدارکردن جوانان توسط او خیره می‌شوند، چون میان جوانان آتن و شاید هم اسپارت می‌رفت. حق هم هست تجلیل شود، ولی اینک شما شیخ مفید با اسناد معتبر به گونه‌ای به خوانندگان معرفی کرده‌ای که خیال آدم آسوده می‌شود چنین بزرگانی در شیعه اساسا" اهل پرسش آزاد و پاسخ آزاد بودند و با طرح سؤال از سوی جامعه، برآشفته نمی‌شدند؛ یعنی یک فرهنگ و خُلقی دینی که نباید میان ما بمیرد. زیرا وقتی شما روی مهمترین اخلاق علمی و عملی شیخ مفید دست می‌گذراید، در حقیقت علاوه بر توصیفش، دارید فرهنگ‌سازی هم می‌کنید تا این خصلت‌ها رواج یاید.

 

سوم: دست گذاشتد روی تلاش بی وقفه‌ی شیخ مفید که دشواری‌های علمی را  با اخلاق محتملانه با پاسخ‌هایی متأمّلانه آسان می‌کرد. و این یعنی یک مکتب و شیوه‌ی عملی که باید میان عالمان دین، رسم شود و گسترش یاید. مسائل ساده را همگان تا حدی بلندند، روحانیان مثل شیخ مفید باید مسائل دشوار را برای مردم شرح دهند تا قبول آن را آسان کنند. ممنونم از شیوایی و رسایی گفتار شما و همیشه آراسته به سادگی نوشتار و استنادهای محکم است.

 

یک تطبیق دینی با مکاتب هندی

 

به نام خدا. سلام. در کتاب «معرفی مکتب‌های فلسفی هند» (نوشته‌ی چاترجی و داتا، ترجمه‌ی دکتر فرناز ناظرزاده کرمانی از انتشارات دانشگاه مذاهب و ادیان قم) که اینک در دستِ مطالعه دارم، پیام‌های معنوی شگفت‌انگیزی دیده می‌شود. با این‌که مکتب‌های نُه‌گانه‌ی هند در دسته‌ی ادیانِ غیر ابراهیمی جای دارند، اما آموزه‌های بسیار نزدیک به هم داریم که در تعلمیات اسلامی و تعالیم علمای دینی خود می‌بینیم. گویی این کتاب یک مثال گویا برای ماست که انسان در سرشت خداجوست و به آفریدگار واحد فکر کرده و به آن مبداء مقدس عشق می‌ورزد. من یکی دو نمونه با برداشت‌هایی که ازین کتاب کرده‌ام مثال می‌آورم.

 

در صفحه‌ی ۱۰۰ کتاب بر "معنویت‌مداری" توجه شده است که در مکاتب هندی تقریبا" این گونه مطرح شده است: معنویت‌مداری یعنی باور و تصدیق به یک اخلاق لایزال و جاوید که میدان را برای امید باز می‌گذارد. چیزی شبیه تفکر ویلیام جیمز فیلسوف روانشناسی که مکتب پراگماتیسم (=کاربردی کردن کارها و فکرها، ایده‌ی عملی) را بنیان نهاد.

 

و یا در صفحه‌ی ۷۷۴ کتاب، مسئله‌ی مهم خیرِ اعلی مورد بررسی قرار گرفته است و تعریف هندی این مسئله چقدر هم به دین اسلام شباهت و حتی انطباق دارد: خیرِ اعلی برای یک انسان تفکر بی وقفه درباره‌ی مَجد و جلال خداوند است. یعنی خیرِ اعلی را در گروِ انکار کامل جدایی هوای نفس و مشاهده‌ی اتحاد آن با خداوند است. همان تقرّب الهی در اسلام که در چند جای قرآن بدان دعوت شدیم که برای آن باید ابتغای (=طلبِ) وسیله هم بکنیم. مثل آیه‌ی ۳۵ مائده: "...وَ ابتَغوا اِلَیهِ الوسیلةَ...".

حالا یک چشم‌انداز هم به مفهوم وسیله در دین مبین:

 

بهتر است از خودم -که هیچ تخصصی در قرآن ندارم- چیزی نگویم حتی از فهم اندکم از آیات آن گذر کنم و بروم سراغ یکی از مفسّرین و نگاه وی را به صورت برداشت آزاد تدوین کنم تا برای خواننده‌ی شریف صحن قابل دسترسی‌تر باشد:

 

مرحوم علامه وسیله را "رساندنِ خود به چیزی با میل و رغبت" معنی می‌کند و حقیقت وسیله را این می‌داند که فرد "به درگاه خدا مراعاتِ راه خدا" را بکند. با سه طریق: یک: به احکام خدا علم پیدا کند، دو: به بندگی او بپردازد، سه: در جستجوی مکارم و عمل به مستحبات شریعت باشد. درین‌صورت است که علامه طباطبایی این وسیله را در ردیفِ "قربت و نزدیکی" می‌گذارد. لذا اِبتغاء وسیله یعنی "انسان حقیقت عبودیت را در خود تحقق دهد". و منظور از وسیله نیز "مطلق هر چیزی‌ست که بنده را به پروردگارش مرتبط و نزدیک سازد"، و "امرِ به ابتغای وسیله از نظر علامه بعد از امر به تقوی در همین آیه‌ی بالا، "ذکر خاص بعد از عام است، چون وسیله معنایی خاص‌تر از تقوی دارد". او روی همین اصل نتیجه می‌گیرد چه بسا کسانی باشند که کمال تقوی را دارند، اما "به خاطر نداشتنِ وسیله (که مصداق اعلاء و اَتّمِ آن ولایت پیامبر ص و ائمه‌ی دین ع است) به رستگاری نمی‌رسند."

 

پس؛ تنها راهِ رسیدن به رستگاری "ابتغاء وسیله به سوی خدا و عبادت" اوست. من وقتی کتاب مکتب‌های فلسفی هند را خوب وارسی کردم، دیدم در معنویت و خیر اعلی به گونه‌ای فکر می‌کنند که ما در مورد تقرب به خدا می‌اندیشیم و بدان می‌خواهیم عامل هم باشیم. چقدر راه رسیدن به خدا و عبودیت به هم شباهت دارد گرچه عبادت‌ها و مناسک و اَشکال کارهای مذهبی ممکن است فرق‌ها داشته باشد، ولی عبودیت (=بندگی) وجه مشترک بشریت است.

| ۷ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

ابوعارف | طالبی دارابی,[در پاسخ به جعفر رجبی] سلام به جناب جعفر رجبی. خشنودم که ایتا نصب کردی و بدون کمترین معطلی وارد مدرسه فکرت شدی. خوشحالم از دعوتت به این صحن. ما را بی‌نصیب نکن از دانش فراوان و ادبیات شیوای خود، ای رفیق.

 

آق سید حسین شفیعی [در پاسخ به دامنه |] بنام پروردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت. آقا ابراهیم سلام علیک. نماز و روزه تان قبول باشه. از مطالعه قسمت دوم نسیم های رمضانیه، سپاسگزارم؛ از ویژگیهایتان در مطالعه نوشته های دیگران، تحشیه هائیست که می نگارید؛ گاه در قالب نقد و یا تشویق، و زمانی در قالب درسها و عبرتها و ...؛ این خصیصه ریشه در قرآن کریم دارد؛ زیرا در آیات فراوانی، توصیه به تدبر در ظاهر و باطن آیات شده است. هر سه آموزه ایکه در راستای مفاد نوشته مورد اشاره نگاشته اید، قابل تحسین و شایسته اعمال و اجراء است؛ این نوشته، از معدود نوشته هائی بود خودم نیز پس از اتمام کار مطالعه و نگارش، از ساختار و محتوایش راضی بودم؛ آرزومندم مورد رضای خالق متعال و آل الرسول (ص) قرار گرفته باشد؛ و گامی هرچند کوچک، در جهت تبیین «ذی حقّ» بودن شیخ مفید در توصیف به «مفید» براشته باشم. ضمنا آنچه که در بند دوم در مورد شیوه آموزشی «سقراط» نقل نمودی، برایم تازگی داشت؛ چون اعمال چنین شیوه ای در مورد : «افلاطون» (شاگرد سقراط) مشهور است؛ در مورد او نقل است که وی، معتقد بود: «تعلّم»، «یاد آوری» است و نه «یاد گیری»؛ طبق این ایده، با طرح پرسش مربوطه، ذهن متعلّم را بیدار می کرد و پرده نسیان را کنار می زد؛ تا خودش به کشف مجهول دست یابد و... (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی؛ صبح دوشنبه ۷ فروردین ۱۴۰۲ ش_ پنجم ماه رمضان ۱۴۴۴ق)

 

دامنه |,[در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] جناب حاج آقا استاد آسید حسین شفیعی سلام علیکم. شادمانم که به نقطه‌نظرات بنده زیر نوشته‌های اعضا و خودتان، رنگ قرآنی داده‌اید، این، به نشاط روحی افزون‌تر منجر می‌شود. پس؛ سپاس استاد. نیز خرسندم که هر سه آموزه‌ای را که از مطالب شما در معرفی شیخ مفید برداشت کرده و  به پیش نهاده بودم، «شایسته اعمال و اجراء» دانسته‌اید. از افلاطون هم مثال مؤثری زدید. بکر بود. اما سقراط را پس کمی بیشتر بگویم:

 

او خود را در حد "خرمگس" معرفی می‌کرد که کار این حشره‌ی پرّان بیدارکردن خواب‌آلودگان است. و سقراط هم کار خود شبیه خرمگس می‌دانست که در شهر و دیار می‌گشت و عمدا" در جمع‌های کوچک جوانان در سرِ کوچه و خیابان می‌رفت و با شیوه و سبک سؤال‌آفرینی و حتی شک ّمفید، ذهن آنان را درگیر می‌کرد. و با این روش، جوانان را نسبیت به امور مملکت خود، فکور بار می‌آوُرد.

 

"درگیر" گفتم یاد عبارت نغز استاد مرحوم محمدرضا حکیمی افتادم که می‌فرمود اسلام ما مکتب "درگیر" است، نه دینی گوشه‌گیر. بگذرم.

 

اما یک حاشیه‌ای هم بزنم که تحشیه‌نویسی خوشبختانه مورد توجه‌ی شما قرار گرفته است: اینک نه من، فراوان دوستداران و هم‌بحثان‌تان از بهبودی شما خوشحال‌اند و خصوصا" وقتی آن وقفه‌ی موقت غیاب شما در عرصه‌ی نوشتن، زیاد به طول انجامیده بود و اندوه هم رسانده بود، به تحرک تازه‌ی شما بدل شد. جای شما در فضای مجازی معلوم بود که خالی شده بود. به نوبه‌ی خودم از حضور گرم و جدی شما درین صحن و آن صحن (و هر صحن دیگری که تشریف دارید و ما نیستیم) بسیار دلگرمم و فراوان از شما یاد می‌گیرم. چه متون، چه رهنمون، چه تذکرات، چه تأییدات و بهتر و بیشتر از همه از نقدونظرات‌تان.

 

وای؛ چه خوب می‌شود و سیره‌ی نبوی ص هم همین را جِلوه‌گر است که علاوه بر صحن، هر ماه در مسجد پایین و بالای محل با حضور داوطلبانه‌ی اعضای همه‌ی صحن‌ها و نیز سایر علاقمندان به مباحث علمی و دینی و اخلاقی و معنوی، هر بار یک مرتبه در هر ماه، گرد هم بیاییم و دیداری و چهره‌به‌چهره مباحثه‌ی چندین‌جانبه میان حاضرین روی دهد و حتی معضلات فکری جامعه و منطقه و محله مورد کنکاش قرار گیرد. که این راه، پیوند و جوشی است میان تقلاهای فکری مَجازی و واقعی.

 

آق سید حسین شفیعی [در پاسخ به دامنه |] بنام پردوردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت. آقا ابراهیم سلام علیک. شب جنابعالی به خیر. در این شب عزیز درود می فرستم به روح بلند مرحوم استاد محمد رضای حکیمی؛ خاطرات شیرینی از او دارم؛ زمانی با جمع چهار نفره در مباحث تربیتی با مشورت ایشان کاری را دنبال می نمودیم؛ اگرچه بعد ها رها شده و به سامان نرسیده است؛ ولی نکته های خوبی را از او فراگرفتم؛  و خاطراتی از او دارم؛ در باب تقویت اراده میفرمود: «روزی دو بسته سیگار می کشیدم؛ به حرم کریمه مشرف شدم و با توسل به او تصمیم گرفتم، سیگار کشیدن را کنار بگذارم، موفق شدم سیگار کشیدن را رها کنم»!1؛  آن مرحوم، تا اخر عمر هم ازدواج نکرده بود؛ همان زمان (بیش از 30 سال قبل)، به ایشان گفته بودم: چرا ازدواج نمی کنی؟؛ پاسخ داد: «زمانیکه می بایست ازدواج کنم، موفق نشدم؛ اکنون هم خلق و خوی خاصی دارم؛ نه من می توانم با دیگری دمساز شوم و نه دیگری می تواند خودش را با روحیات من تطبیق دهد». پیشنهادی در باب برگزاری جلسه پرسش و پاسخ و انجام مناظرات در محل مطرح نموده اید؛ در گذشته هم شما توفیق داشتید هم دیگران و هم بنده؛ به سهم خودم، الان هم اگر شرایط پیش آید و زمینه فراهم شود، از ان استقبال می نمایم. اتفاقا نوشته جدیدم که تنها موفق شدم مواد خامش را تهیه کنم و قلم زدنش به تاخیر افتاد؛ خواهم گفت، این کار اجمند، آدابی دارد؛ حتی امامان معصوم (ع9 هم به همه دست پرودگان خود اجازه حضور در این عرصه را نمیدانند. فعلا بیش از این سخن نمیگویم؛ تا در آن نوشته، بصورت مستند سخن بگویم. ان شاء الله. (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی؛ شام روز دوشنبه 7 فروردین ۱۴۰2ش_ پنجم ماه رمضان ۱۴۴۴ق).

 

دامنه [در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] سلام مجدد جناب استاد شفیعی دارابی. اوقات روز و شب شما هم به خیر و سلامتی. بسیار خوشحالم کردید از استاد حکیمی خاطراتی گفتید. نمی‌دانستم از نزدیک با ایشان حشرونشر داشتید. بلی، او یکی از پارسایان مورد قبول من است که شخصا" تأسی به بیشتر آموزه‌های دینی و اخلاقی وی را برای خودم ارزشمند می‌دانم. نیز ممنونم که از پیشنهاد بنده در نشست ماهانه در مسجد بالا و پایین استقبال کردید. منظور مناظرات نبود، همه دور هم آییم و روی مثلا" سه موضوع بحث و نقدونظر کنیم. بلی، "حلقه‌ی تکیه" را بنده شکل داده بودم و چندین جلسه در بالاتکیه و پایین‌تکیه با حضور روحانیانی که در دسترس ما بودند برگزار کردیم: شامل: (ترتیب اسامی ذهنی است) شیخ محمدجواد مهاجری. شیخ مرتضی دارابی، شیخ اکبر دارابکلایی، شیخ ابوطالب طالبی وحدت، به گمانم آسید علی صباغ. و با شرکت بیش از چهل جوان محل شامل دانشجو، بسیجی، فعالان سیاسی، اجتماعی. که بعد با برگشتم به قم، ناتمام ماند. اینک منتظرم پیشنهادی که قرار است تنقیح و تشریح کنید، ببینم چیست. من منظرم گرد هم آمدن برای مباحثه و ارائه‌ی نوبتی دیدگاه توسط همه در همان نشست ماه است. سپاس.

 

شیخ ربانی [در پاسخ به دامنه |] سلام علیکم صدیق ارجمند ، عالم عامل و متعهد آقا ابراهیم مساک الله خیرا،  در این ایام نورانی صفا و جلا و قبولی اعمال را از جل جلاله برای آن بزرگ مسئلت دارم، عرض می‌کنم،  با معرفت در باب شخصیت عزیزمان آقا مصطفی حسناتی بحق  فرمودید ، و اضافه کنم آگاه به زمان و مصابیح القلوب هستند ، خداوند به عظمت این ایام مبارک قلبش را شاد نماید که دعای همیشه گی این حقیر می‌باشد،  آمین یا رب العالمین

 

دامنه [در پاسخ به شیخ ربانی] جناب استاد ربانی سلام علیکم. چقدر ذوق دارم که ماه رمضان امسال در پایین‌مسجد منبر دارید. جناب عالی برای بنده روحانی‌یی عالم و عامل هستید. وعظ و پند و تبیین شما به‌یقین در کردارها، کاری می‌افتد؛ زیرا آن دوست دانای من نیک می‌داند که: کونوا دُعاةً لِلنَّاسِ‌ بِغیرِ السنتِکم. و خدا را شکر که می‌دانم کردار شما با زبان شما همآهنگ است. از بذلِ وَدّ آن دوست وَدود ممنون.

 

جناب آقا مصطفی بابویه دارابی است؛ خدای مهربانم را شاکرم که این دوست فرهیخته و زیباروی و دارای حُسن خُلق و صاحب فکر و گفتار را توی صحن هیئت محترم رزمندگان به من شناساند. برایت شادمانی روحی و شیدایی انتظار موعود و عرفان نظری و عملی را آرزومندم. این چهره‌ی جذابت مرا به حرف آورد. کشکولی بگم: با خانم سادات محترمت بگویید اسپند و عود دود کنن. بگذرم. ابراهیم.

 

مصطفی بابویه دارابی [در پاسخ به دامنه |] سلام و عرضِ اَدب خدمت شما جناب آقا ابراهیم طالبی عزیز. آقا ابراهیم غافلگیر شدم. نگاهتون لطیفه.از نگاه مِهرورزانه شما کمال تشکر را دارم. محبت شما بسیار است. از لطف و مهربانی شما متشکرم. بزرگواری شما به خانم سادات اِبلاغ شد. ایشان هم سلام میرسانند. سایه تون مستدام. با تقدیم احترام مصطفی.

 

دامنه [در پاسخ به مصطفی بابویه] جناب آقا مصطفی بابویه سلام. چرا غافلگیر؟ این ذوق و سلیقه‌ی منه که در زیرنویسی عکس‌ها علایقم را ظاهر می‌کنم. ظهور محبت میان مؤمنان و مردم یک اندیشه‌ی توحیدی است. متشکرم از خانم سادات نجیب‌النسَب شما که از ناحیه‌ی مادری با خانمم نسَب و پیوند خونی دارد. به ایشان باز هم سلام و احترام دارم. هر دوی شما در سایه‌ی سرمدی حضرت باری تعالی باشین. خدا نگه دارتان.

 

دامنه |: جناب استاد احمدی سلام. بنده این طور فهمیدم که دوستی بر پایه‌ی تقوا یعنی رفاقتی که در آن مقررات خدای باری‌تعالی رعایت شود. چون اصل تقوا به بندگی نزد خدا بازمی‌گردد که زندگی را پایدار می‌کند. متشکرم از متن مؤثر.

 

جناب استاد شیخ مالک سلام. ۱. چرا «رابِطوا» را در دفاع از حضرت ولی عصر عج خلاصه کردید؟ ۲. به نظر شما روحانیت در برابر افکار بیهوده هم باید «اصبروا و صابروا» باشد؟! معلوم است من جواب کوتاه می‌خواهم در صحن، نه این که زحمت و تکاپو بیفتی مفصل بنویسی.

 

 

دامنه |: سلام مجدد استاد ربانی دام ظله العالی. بنده هم آن سخن امام صادق علیه السلام را عمداً آوردم که ابراری چون جناب‌عالی را توصیف و تشویق نموده باشم. گرچه تشویق کار استاد است و بنده شاگرد. آقا، به علت حضور بایسته و شایسته‌ات در منبر پایین‌مسجد داراب‌کلا بنده خوشحالی‌ام را بروز دادم.

 

سلام مجدد آقا مصطفا. آوازه‌ی آن برنامه را شنیدم، اما پای تلویزیون آمدن برایم کاری دشوار است و معمولاً هم اگر روشن کنم، شبکه‌ی مستند را می‌بینم که از طبیعت می‌گوید و از وحوش. پس بی‌جهت نبود غافلگیرانه بود کارم. اساساً احوال مرگ سراسر درس است. از ویژگی‌های مؤمنین یکی همین مرگ‌اندیشی و معاد است. سپاس.

 

 

دامنه |, [در پاسخ به شفیعی مازندرانی] جناب استاد شفیعی مازندرانی سلام علیکم. ابتدا متواضعانه عرض کنم از بیان دیدگاه شما بالیدم و تذکر شما را وارد می‌دانم اما در صورتی که اگر بنده تمام آموزه‌های مکاتب هندی را با اسلام منطبق اعلام می‌کردم. من  ولی جمله‌ام دقیقا" بی کم و کاست این بود: "تعریف هندی این مسئله چقدر هم به دین اسلام شباهت و حتی انطباق دارد." کدام مسئله؟ خیرِ اعلی. بنابرین انطباق را به طور عام نگفتم. اگر می‌گفتم که، آن وقت اسلام می‌شد نعوذبالله کُپیِ نسخه‌ی هندی! و این حرف غلطِ بزرگی است. خوشحالم تذکر هوشمندانه‌ی استاد، کارساز بود. وجوه افتراق را هم اگر فرصتی دست داد در یک ستون مجزای دیگر خواهم نوشت. از مرحمت شما به والدین بنده بی‌اندازه ممنونم و من هم برای ابوین و اخوین شما علو مقام در فردوس برین آرزومندم. خرسندم متن من از دیده‌ی شما گذشت.

ابوعارف | طالبی دارابی, سلام جناب مرتضی شهابی. به همه‌ی آن اعضا که جای آنان را خالی دیدی، حضورا" و تلفنی دعوت دادم. اما هنوز ایتا نصب نکردند. اگر شما از اعضایی در مدرسه‌ی فکرت اسبق روی بِستر تلگرام، سراغ داری که ایتا نصب کرد، مرا همین الان خبر کن تا اقدام به دعوت کنم. شما اساسا" روی ارتفاع می‌رانی و ما سواری‌سوارها را زیر می‌گیری! یا با سپر جلو، چِک می‌دی! نشد هم از گلگیر عقب حال می‌گیری!

 

پاسخ‌هایم به پرسش‌هایم ( ۱۲ )

 

- ایران در دهه‌ی بیست یکی از بی‌ثبات‌ترین دوره‌ها را به خود دید.

 

- مگر چه اتفاقی افتاد که دچار ناپایدای شد؟

 

- مسائل آن دوره زیاد است ولی در ۴ سال نخست بعد از شهریور ۱۳۲۰، نزدیک ۱۰ کابینه! در ایران سر کار آمد. و این بالاترین علامت ناپایداری سیاسی است. (برای اطلاعات بیشتر: ر.ک: برگ بی برگی. پروفسور فضل الله رضا، ص ۴۳)

 

- نتیجه ← : ریشه شاید این باشد سیاستمداران در ایران در ساست نظری، گفتارگرا هستند. و همین، سطح تنش را به ناپایداری در سیاست عملی می‌برَد!

 

ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

کمی بحران شمال غرب را زیر نظر بگیریم

به نام خدا. سلام. مسئله این است آذربایجان و ارمنستان چند گُسل بازشده و نهفته‌ی تاریخی و معاصر و روزآمد، دارند که فعلا" سه تای آن آتشفشانی شده: قره‌باغ، کریدورِ (=دالان، سرسرا، گذرگاه تنگ) لاچین، کریدور زنگه‌زور. این دو کشور حوزه‌ی قفقاز با هم بر سر قومیت و نژاد و ... ، هم، مسئله‌دار هستند. بر سر برخی از این مسائل حتی با هم جنگ کردند. تاریخ بشر هم وقتی کتاب شد، ۹۹درصد وقت‌های‌شان در جنگ و کشتار گذشت و اینک آذربایجان به پشتوانه‌ی افزارآلات جنگی و وابستگی سیاسی به اسرائیل هر بار خیال می‌کند به کار گیری جنگ و تهدید، راحت‌تر ارمنستان را تسلیم می‌کند. در روابط بین‌الملل به آن «سیاست توسل به زور» می‌گویند که معادل انگلیسیِ آن را بلد نیستم چیست.

 

این، یک اصل طبیعی است که هر تنش و جنگی، بارِ سنگین ناامنی و تهدید خود را در درجه‌ی اول میان همسایگانش خالی و بارانداز می‌کند. به همین علت، کشورهای حریفِ ایران، به‌ویژه رژیم اشغالگر فلسطین (=اسرائیل) از تشدید بحران میان این دو کشور بسیارکوچک منطقه، خوشحال می‌شوند و این دولت‌های دشمن ایران، برای‌شان باکی نیست از این که آذربایجان با سیاست جدید تعیین سرحداد مرزی، با بستن دالان لاچین، قصد محاصره‌ی کامل قره‌باغ را دارد تا باقیمانده‌ی این منطقه‌ی خودمختار ارمنی‌نشین را به خاک خود ضمیمه کند؛ که چنین اقدام خیلی خشن، خواه‌ناخواه به لحاظ انسانی به ارتکاب نسل‌کشی می‌انجامد. بازخوردی که حتی دادِ برخی از اروپانشینان را هم درآورده است.

 

ازین میان، آن سیاست سوم تغییر مرزی آذربایجان که با ایجاد دالان زنگه‌زور می‌خواهد مرز ایران و ارمنستان را با زور و تجاوز آن را به خاک خود اضافه کند تا جمهوری خودمختار نخجوان متعلق به آذربایجان در مجاورت ایران و ترکیه را به خاک خود متصل کند، مستقیم به امنیت ملی ایران هم مربوط می‌شود. زیرا این کار به نظرم دست‌کم سه خطر فوری دارد:

 

۱. ایران از هم‌مرزی و همسایگی‌اش با کشور ارمنستان جدا می‌افتد. ۲. مرز طولانی ایران با آذربایجانی که علاقه‌ی مستمر دارد که به پیمان تروریستی ناتو به سرکردگی ارتش تروریست آمریکا ملحق شود، برای تمامیت ایران شکننده و صدمات‌افزا می‌شود و موقعیت هژمونیک ایران را مختل می‌سازد. ۳. ایران که از طریق خاک امن ارمنستان -که کشوری دوستدار ایران است- به‌آسانی با قاره‌ی اروپا اتصال جغرافیایی، تجاری، ترانزیتی (=جابه‌جایی محموله‌های گمرکی) و نیز گردشگری بدونِ ویزا دارد، موقعیت برتر و مفید خود را از کف می‌دهد.

 

پس؛ علت حساس‌بودن سپاه -که امنیت پایدار را دوشادوش ارتش کاوش رصد و پایش می‌کند- معلوم است. بر فرض بگوییم آذربایجان می‌خواهد فقط مسائل خود را با ارمنستان با هر طریق دلخواهش حل و فصل کند ولو با جنگ، اما چون چنین سیاست راهبردی‌یی مستقیم و غیرمستقیم به امنیت و منافع و حتی تمامیت ارضی ایران ربط پیدا می‌کند، این حق برای ایران محفوظ است از توان سیاسی، نفوذ منطقه‌ای و در صورت وجوبِ حتمی اما احتیاط‌آمیز و باحزم، از بازدارندگی کوبنده‌اش در هر زمان ممکن استفاده کند تا دامنه‌ی این ناپایداری حوزه‌ی قفقازی دوام نیابد و شعله‌های جنگ و تهدیدات مخاطره‌آمیز ورای جنگ، بیشتر ازین زبانه نکشد. که بعداً محل امن برای دسیسه‌چینان تبهکار بین‌المللی شود.

| ۸ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

دامنه [در پاسخ به مصطفی بابویه] جناب مصطفی بابویه سلام. طرح‌واره‌ی "انسان کامل" که شما آقا مصطفی به‌خوبی در دادن نمونه‌هایی از گفتارهای گذرای فیلسوفان و متألّهان و بزرگان دینی و سیاسی درخشان ظاهر شدید، گرچه یک کمال‌گرایی پرفضیلت را دنبال می‌کند اما بعضا" گرفتار انسان‌گرایی شده است و غرق‌شدن در افرادی با اسم‌های متفاوت قطب، مراد، مرشد، سرسلسله، صوفی، حافظ و شیخ، رباط و ... . خواستم گفته باشم مزایای این طرح فکری بشری، مَضارّ هم داشته که هنوز هم آثارش توسط برخی کجرویی‌های فکری دنباله دارد. درود دارم بر فکر باز و قلم دلنواز و مشیء محققانه‌ات دوست خردمند و متدین من، که مباحث را به ریشه و اعماق می‌کشانی  تا در استنتاج و برداشت نهایی، خواننده را از کلاف سردرگم و پیچیدگی‌های این نوع موضوعات، بیرون بری.

 

پاسخ مصطفی بابویه به دامنه: سلام خدمت شما جناب آقا ابراهیم طالبی. ممنونم از شما که عُموم پست های بنده را لایق به نظر میدانید. و پیشنهادات و انتقادات و دلگرمی های خودتان را نسبتِ به نوشتار اعلام میدارید...سپاسگزارم. بله همانطور که فرمایش کردید این اندیشه مَضراتی هم داشته که در اندیشه غربی ختمِ به اومانیسم (انسان خدایی) و در اسلام گاها مُنتجِ به غالیان یا غُلات (افراط‌گرایان) (عقیده‌های افراطی در باب ائمه و پیامبران و رساندن آنها به حد خدایی) شده است.مجددا سپاس و ارادت.

 

توحید | طالبی: سلام بر شما جناب مصطفی بابویه. زهی سعادت که درین صحن با شما دیدار فکری رخ می‌دهد که فردی باسواد و دانشور هستی و تاب بحث و نقد و نظر را به‌خوبی داری. جدا ازین‌که به لحاظ نسَب از خاندان بااستعداد هستی. پدرت مرحوم حجت الاسلام شیخ اسماعیل بابویه و مادرت مرحومه حاجیه مهاجر، که هر دو در خاندانی مستعد و باهوش پرورش یافتند و در شما هم سرایت دارد، خودت هم اهل دانشی. و من از نوشته‌هایت بدون هیچ مبالغه‌ای نکته‌ها دریافت می‌کنم. خودم چون یک دهه اندیشه‌های سیاسی غرب را کار کردم، از دهه‌ی ۷۰ تا ۸۰ لذا دقیق متوجه‌ام از کدامین دانشمند و فیلسوف سیاسی نشانی می‌دهی. از شما ممنونم که خوب می‌فهمی. مثال مراجع را کنار آن عناوین باید افزود زیرا این جریان مرجعیت شیعه هم بعضاً از سوی عده‌ای به انحراف کشانده شد و بت‌سازی شدند. اما مرجعیت خالص جلوِ چنین کژی‌یی مقاومت کرد. پاسخ شما روشنگر و عالی بود. درست حاقّ مطلب را گرفتی.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: میم سلام کو؟ سلام استاد مالک. کشکولی: سزاکُم‌الله!

 

جناب استاد شیخ مالک سلام. در بند تیک آبی ۴ روزبرگ شیعه قسمت ۵، حرف از "لَومةَ لائِم" (۵۴ / مائده) زدید. یادم است مرحوم علامه در بحث ۲۵ «ادب انسان معنوی» یکی را همین خوف‌نداشتن از شماتت شماتت‌گران می‌داند. از سوی دیگر من فکر می‌کنم شما بیشتر مواقع جذب تفسیر روایی قران هستید و موارد عقلی و فکری در اطراف آیه را نادیده می‌گیرید و زود وصلش می‌کنید به روایت و نقل قول. در حقیقت آیه را تقلیل می‌دهید.

 

این آیه‌ی مورد بحث، اشاره مستقیم دارد موضوع ارتداد و نیز به برخی از به تعبیر علامه: «مردمِ بیماردل و نیرنگ‌باز» عصر رسول الله ص که سعی می‌کردند به جای مؤمنان و پیروان و پا در رکابان مسلمان، از یهود و نصارا، دوستانی برای خود گیرند. و نظر علامه صریحا" این است که هماره "دین از دوچهرگی مردم و سهل‌انگاری آنها صدمه‌ی بسیار» خورده است خصوصا" هنگامه‌ی نیازمندی آنان به شرکت در جهاد. لذاست که خداوند درین مسئله‌ی مهم، موضوع مهمی را مطرح می‌کند که علامه هم بدان با قطعیت اشاره می‌کند. یعنی خداوند «به‌زودی مردمی را خواهد آورد که هم خدا آنها را دوست می دارد و هم آنها خدا را دوست دارند» و یک خصوصیت آنان این است که از ملامت هیچ ملامتگری(=لَومةَ لائِم) هم واهمه و شرم ندارند. آوردن این قوم فقط به دست خود خداست. اما در تفسیر ثعلبی از امامین محمدباقر و جعفر صادق -علیهما‌السلام- روایتی آمده است که صاحبان این خصال (نهراسیدن از سرزنش سرزنش‌کنندگان) کسانی‌اند که قرآن کریم آنان را ″وارث زمین″ خواند.

حالا شما استاد آقای شیخ مالک اینان را صاف به یاران امام مهدی موعود (عج) نسبت می‌دهی و لابد از دلایل روشن هم نزد خود و دانش قرآنی خود برخورداری. اما من واقعا" نمی‌دانم اینان چه زمانی می‌آیند و چه مردمی‌اند اینان. وعده، وعده‌ی خداست و تردیدی نیست، اما مصداق و آدرس آن را نمی‌دانم و زود هم به آدرسی که شما و یا هر کسی می‌دهد، به باور قطعی نمی‌آیم.

راستی! شما شیخ موقّر و متین چرا متن‌های خود با شکلک‌ها و علائیم و مربع و خالخالی و گل و لوزی آغشته و بزک می‌کنی، این کار شایسته‌ی موقّران نیست. بنده، متن‌هایی که با این چیزها نقاشی شده باشد را اصلا" نمی‌خوانم یعنی ذوقم نمی‌کشد. شکل و مربع و لوزی و دایره و ستاره که ببینم، متن را حتی چشم هم نمی‌اندازم. مال شما را یعنی همین قسمت را هم فقط بند ۴ چشمم افتاد و اتفاقی خواندم. متن را ساده و بدون این شکلک‌های آزاردهنده‌ی چشم، بنویس. چشم صحرا پیدا که نشد! میلیارد میلیارد میلیارد می‌ارزد حتی بیشتر. من گفته باشم، واقعاً خواننده‌ی متن‌های گُل‌گلی شده و هی دائم علائم درج شود را نمی‌خوانم. البته من ذوقم را رُک گفتم. اختیار استدامت یا ترک به من ربط ندارد.

 

دامنه |: جناب استاد آقای شفیعی دارابی سلام. از فنون و شروط جدل فرمودید. مورد قبول می‌باشد. حوصله به خرج دادید. حد یک کلاس‌گفتار حساب آمد. خودم علاوه برین، یک مورد مهم دیگر را در روش جدال، اصالت می‌بخشم و آن این است از درون سخنان مقابل، باید اصولی را کشف کرد که خود یا خودشان بدان دامن می‌زنند و با آن احتجاج می‌ورزند. چون خاصیت اصلی جدال، نزاعت در بحث است، بدون توسل به خشونت کلامی و ترور تکلّمی. مثال می‌زنم:

 

اگر فرضاّ زنان مسلمانی پیدا شوند که در جدال علمی با جامعه یا روحانیون، قائل شدند اسلام از طریق وجوب پوشش، آزادی ما را از بین برده است و ما را زیر روسری فرو برد و لای چادر حبس کرد و زیبایی و جمال را پنهان ماند، در جدال احسن با آنان از همین اصلی که خود بدان دامن می‌زنند می‌توان رسوخ کرد و آنان را به انصراف کشاند، انصرافی که البته از القاء دور باشد و به اقناع نزدیک. من باشم با آنان این‌طور جدل می‌ورزم:

 

شما زنانی که این طور برداشت دارید اگر راست می‌گویید که آزادی و برابری و مساوات برای‌تان مهم است، پس چرا از آن سوی دیگر که خداوند از سر رحمت و شفقت و حفظ کیان زنان، در ازدواج‌ها برای زنان هم مهریه در نظر گرفت و هم نفقه و هر دو را هم در ذمه‌ی شوهر نهاد، چرا آنجا دم از آزادی و برابری زن و مرد نمی‌زنید؟! این می‌شود شیوه‌ی جدل که آنان را دست‌کم به سمت منصرف‌شدن از فکر بد مدد می‌دهد. هدف جدل هم همین است؛ یعنی بروز حقیقت با آفتاب حجت، اما با روش داغ و نزاع و گذر از تعارف، ولی بدون خصومت و خشونت.

 

این‌ها را گفتم که بگویم متن غنی و سرشار از مثال و عبارات علمی و تاریخی شما مرا به این گفتن وادار کرد و این خود، اثر زودبازده‌ی گفت‌وشنود در صحن است. و جناب عالی همواره یکی پیشتازترین روحانی‌ها در عرصه‌ی مرابطه‌ی علمی و نوشتاری با آحاد جامعه بوده‌اید با بیشترین حجم متن. تا حدی که من به این نتیجه رسیدم که چیزی به اسم کاهلی در نگارش در ماهیت شما رسوخ ندارد. من و شما اختلاف فکری فراوانی داریم، درست است مقام استادی دارید، اما به هر حال بین ما می‌تواند مباحثه‌ی مفید هم شکل بگیرد، که همان منشی است در شیخ مفید.

 

گام امسال شما در معرفی شیخ مفید به نظرم احیای تراث بود و ارزش مادی (=دانشی) و معنوی (=ارزشی) آن بسیار بالا حساب می‌آید. من لااقل آن را این گونه ارزیابی دارم. از نکات مهم شما درین قسمت همین بود که شیخ مفید را با ادله و نمونه، عالمی اهل گفت و شنود شناساندید و کمتر پیدا می‌شوند عالمان دین که اهل جدال و مناظرات روشمند با سایر دانشمندان باشند، معمولاً خود را بزرگ‌تر از همه فرض می‌کنند و «تک‌گو» و «یک‌سو» هستند. انگار این آیه‌ی جدال احسن قرآن دارد یواش یواش از میان مسلمین رخت بر می‌بندد. و این آموزه‌ی قرآن شاید در کنار آن آیه قرار گیرد که در آیات ۱۷ و ۱۸ زمر جمع شده است و پرتوافکن قرآن می‌باشد؛ «فبشّر عِباد. الذین....». سپاس. از شاگرد بود به استاد.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب آقای عبدالله سلام. حتماً. چشم. چون باید تحلیلی / تفسیری بنویسم، می‌افتد برای فردا. امشب دو تا کار عقب‌مانده هم دارم که باید بروم آن دو را پیاده کنم. از توجه‌ات هم به تحلیل بحران شمال غرب سپاس ویژه.

 

شیخ‌ مالک رجبی: سلام آقا ابراهیم اندیشمند متن طولانی نوشتی..در حد ۷۵ سطر .

 

جناب استاد حاج سید کمال الدین عمادی سلام علیکم. با خضرنویسی‌های آن دوست‌استادم آشنام. بنده در قسمت ۵۶ متن شما این طور فهمیدم سبک‌ترین راه درک حضور حضرت حجت عج و حس دیدار معنوی با خصر فرخ‌پی ع از نظر شما این است که دل از هیاهو فارغ شود. بنده هم چونان شما جامعه‌ی دینی ایران را مردمی می‌دانم که از حیات معنوی لذت می‌برند و آن را دوست دارند در زندگی خود درخشان ببینند اما هجوم مسائل حاشیه، مردم را اذیت می‌کند. همآره قلم آن روحانی عالم و عامل برای من ارزش تعقیب دارد، تعقیباتی که مدهوش می‌کند و بوی عرفان می‌دمد. درود.

 

سلام مرآت عزیز ندیده‌ی من. بگذار خونه‌ام را -که هم اینک در حال تعمیر و بازسازی هست- تمام شود، حتماً روزی دعوت‌تان می‌کنم بیایید محل من و بیت من. با خودت و خانم محترمت و اهل بیت‌ت. چون شوق دیدار محل ما را بروز دادید، وظیفه‌ی دینی داشتم دعوتت داده باشم پیش پیش.

 

سلام بامدادی استاد حاج شیخ مالک رجبی. قانع‌کننده سخن راندید. ان‌شاءالله که آن وارثان زمین همانی باشند که شما آرزو دارید. متوجه هستم که به مباحث عقلی در تفسیر هم آگاهی دارید. منظورم این بود آن را هم بیار وسط مبحث هر چند کوتاه و اندک. اما آن پاسخ شکلک را همچنان بر همان پاشنه هستم. اگر واسه‌ی نوجوانان می‌نویسی پس چرا سنگین و حوزوی است. شکلک و ستاره و مربع و گلکاری متن را کنار بگذار، به شخا این چیزهای سبک نمی‌آد. خود دانید. ولی من را از خواندن متون قشنگ و متتبّعانه و قلم شیوا و روان خود، محروم می‌کنی. دوست داشتنی هستی آشیخ مالکِ مالک شش‌دانگ مدرسه فکرت!

 

سید عمادی به دامنه: علیکم السلام والرحمه تشکر و سپاس از عنایت به نوشته های این طلبه جامانده از دو طیف ( دوستان شهید و رهروان عارف ) که این مطالب در واقع غمنامه ای است جهت تسلی خاطر که هرزگاه شدیداً احساس دلتنگی به اصل خویش دارم یادم آمد آوای وحش جک لندن که گرگ طبیعتم لله الحمد به جای اوای وحش و خوی درندگی، آوای خوش وصال دارد گاه میل دارد سر به بیابان گذارد چون زنان جوانمرده، از این حرمان و جاماندگی شیون کنم اما علم رسمی سخت پایبندم کرد و به جای عمل به فقه آل محمد ص سخت سرگرم تدوین و تنظیم آن برای عمل دیگران هستم شد تکلیف ما. آری خضرنگاری ما غمنامه نویسی است. بدون شک هر کس دارای چنین غمی باشد همنوایی می کند هر کسی کو دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار وصل خویش. خیلی بدم نمی آید روزی گرگ درونم وحشی شود این زندگی به ظاهر شیک ایمانی را از هم درد و مرا رسوای خاص و عام کند چه خوش است این رسوایی. این رسوایی ام آرزوست. دعا کنید این گرگ رام شده ام وحشی شود. سپاس و درود عزیز برادر.

 

جناب استاد سید عمادی سلام. حرف‌های از جنس خلَسه زدید. این خصال شما حاکی از خلوص است. انسان والِه که شود در حیرانی می‌افتد که اوج مراتب عرفانی است. رایحه‌ی مناجاتی شما درین متن به روح ما هم چِک گرفته است، همان بند، یا برخورد. ممنونم از پاسخ با این حال و قال و ذوق.

 

مصطفی بابویه: سلام و عرض احترام جناب آقا ابراهیم طالبی عزیز. عرض میکنم: نمیدانم اعضایِ مدرسه فکرت و اعضای هیئت رزمندگان از نظر حضور نفرات مشابهت دارند یا نه؟ اگر مشابهت ندارند و اگر شما صَلاح میدانید مبحث مطرح شده در هیئت رزمندگان من بابِ ولایت فقیه به تناوب در صحنِ مدرسه فکرت بازارسال شود؟ به جهت نظر دهی دوستانِ جدید و انبساطِ مبحث و رد و بدل شدنِ نظرات تازه. اگر هم اعضای دو گروه مشابهت دارند که فَبها نیازی به بازارسال نیست. در کل نظر شما فصل الخطاب خواهد بود. ارادتمندم آقا ابراهیم.

 

دامنه |: سلام آقا مصطفی عزیز. نه، مشابه نیست. بیش از نیمی (حتی بیشتر ازین) از اعضای فکرت، در هیئت عضو نیستند. اغلب اینان استاد دانشگاه، یا همکار، یا دوست، یا اقوام، یا نیروهای فکری در شهرهای مختلف هستند و از محلی‌ها هم خیلی‌ها فقط عضو مدرسه فکرت هستند، نه هیئت. ازین‌رو مباحث و متون خود را می‌توانی به دلخواه خود در هر صحنی که ترجیح دادید، بارگذاری کنی. گرچه افراد معمولاً میل به نوشتن ندارند، اما مطالب را پی می‌گیرند. من هم از شما دوست دانا و متواضع، ممنونم و خشنود از آشنایی‌های عمیق‌تر.

 

اسرائیلِ این روزها

به نام خدا. سلام. به مسائلی که در درون رژیم اشغالگر فلسطین می‌گذرد ورای ظاهر ماجرا (=تلاش بنیامین نتانیاهو برای تغییر شیوه‌ی قضایی دادگاه عالی)، باید به عمق آن نگریست که به نظرم با ده مسئله‌ی دائمی مواجه است. برمی‌شمارم:

 

نظام پارلمانی، احزاب زیاد، اختلاف دینی، اداره‌ی متصرّفات، برخورد با فلسطینیان، سیاست داخلی، مسائل سیَلان منطقه‌ای، بازخورد جهانی، ایران، فقهی اداره‌کردن کشور. جدا ازین، وجدان این رژیم آسوده نیست، چون بهتر و بیشتر از همه باخبر است چگونه تأسیس شده است؛ روی خاک مردم فلسطین با ادیان مختلف که سازگارانه داشتند زندگی می‌کردند. بنابرین، با این اشاره می‌روم روی ده مسئله‌ی دائمی:

 

مسئله‌ی اول: سیستم سیاسی اسرائیل دموکراسی چندحزبی است که با نظام پارلمانی (120 کرسی کنست) اداره می‌شود، و همین این رژیم را شکننده کرده است چون وحدت ملی (ملیت و هویت) در آن هنوز جوش نگرفته مثل ماست نیم‌بند است و عصاره‌ی آن سفت نمی‌شود هر آن، ممکن است شیر یا دوغ شود. همان موضوع "فروپاشی احتمالی".

 

مسئله‌ی دوم: احزاب زیاد. نظام پارلمانی (=نخست‌وزیرمحوریف کابینه‌سالاری) با چندحزبیِ متعارف شکل می‌گیرد، نه با چندحزبیِ متراکم که شکاف‌های چهارگانه را در خود نهفته یا باز دارد. اما در اسرائیل به علت تنوع جمعیتی (قومی مهاجر و کوچنده) هر بار با تشکیل یک بلوک فکری و صنفی، حزب زاده می‌شود و این رژیم به تعبیر مت زُهدانِ احزاب شده است. شکنندگی اصلی این نظام جعلی، همین سر برآوردنِ فوری حزب از درون تمایلات قومی و دینی و لیبرالی است. یک زمانی در دهه‌ی هفتاد هم، ایران چنین احزاب بی‌مایه‌ای را در خود دید که از 100 حزب هم گذشته بود. در مشروطه هم چنین شده بود و استبداد بازتولید شد و در خود رضاخان تولید کرد. علت در اسرائیل فقط این است هنوز حاضر نیستند هویت خود را واحد و یا منسجم کنند. هر جمعیتی چتر خود را باز می‌کند و یارگیری دائمی دارد که صحنه را بدآرایش و متعارض ساخته و ضدیت در آن نظام، بالاست. شبیه رجَز و حذف و اضافِ مکدّرانه میان دو جناح چپ و راست در ایران در اوج رقابت‌های دهه‌ی هشتاد.

 

مسئله‌ی سوم و دهم: این دو مسئله در ذاتِ اسرائیل غَرس شده است. بر سر اجرای احکامی‌کردنِ کشور (شرعی شدن نظام) چنان با هم تنش دارند که علمای وهابی عربستان با آل سعود این اندازه ندارد! معمولا" احزاب دینی اسرائیل جزوِ تندروترین و متعصب‌ترین حزب‌های آنجا هستند. چنان هم نفوذ دارند که حاضرند با هر کابینه‌ای با کسب امتیاز معامله کنند. فقه "موسوی" هم بسیار قطور و انبوهی از احکام عجیب و غریب است به طوری که بر کتاب توراتِ (تحریفی) چندین جلد تلموت چاپ شد، تلموت از دسته کتاب‌های مجلدی است که آرای فقهی علمای یهود در آن جمع و منتشر می‌شود که مبنای عمل دینی یهودیان است. یهنی تفسیر نظری و عملی بر تورات و فهم دینی یهود است. روی اجرای بند بند تلموت همیشه با هم نزاع و شیطنت و توجیه و فریبکاری دارند.

 

مسئله‌ی چهارم: روی نحوه‌ی اداره‌ی متصرّفات مردم فلسطین، میان احزاب (که قدرت کشور میان آنان مثل گوشت قربانی تکه تکه می‌شود) اختلافات شدیدی حکمفرماست که حاضرند خون همدیگر را بریزند تا یک فلسطینی را در نزدیکی خود نبینند. چه بر سر کرانه و چه بر سر غزه و چه حتی بر سر آن مقدار اعراب داخل اسرائیل از روی استیصال و گرفتاری مجبور شدند با اسرائیل کنار آیند. در واقع کشور اسرائیل حالت کسی را دارد (که با عرض معذرت و جسارت نباشد) توی جمع میهمانان مهم دچار باد معده و روده شده یاشد هرگز نمی‌تواند از بالا آروغ کند و نه از پایین، اگزوز.

 

چون طولانی می‌شود باقیمانده‌ی آن ده مسئله را هر خواننده‌ی خواهان، خود به زیر تحلیل و تفسیر خود ببرد و روی آن فکر نماید. بگذرم. امام ره راست فرمود مسئله‌ی اول مسلمین، محو اسرائیل  است. و هست.

| ۹ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به احمد باقریان فرح آبادی] جناب استاد آشیخ احمد باقریان سلام. تکان‌دهنده بود. هم حبط و هم هشدار عظیم پیامبر ص در نقلی که از "سالم مولی ابی حذیفه" روایت کردید. زیبایی تدوین این سری از نوشتارهای شما این است که پیامهای اخلاقی را از ناحیه‌ی قرآن کریم و سپس از ناحیه‌ی عترت علیهم السلام می‌گویید. ولی استاد! روبرویی با حرام (که گویا تمام حرام‌ها شهد و شیرنی و لذایذ خاص! دارد) پرزورتر از طاق و تاب انسان است. لذا پیامبر ص که حد و اندازه‌ی "کوه‌های تهامه" را برای حمل حسنات به آخرت مثال زد، ما ایرانی اگر مثال بزنیم اگر حسنات ما بر فرض از میزان دو رشته‌ی کوه طویل و رفیع البرز و زاگرس هم افزون‌تر باشد، باز هم آدمی از حراستِ حسنات خود در هنگام روبرود شدن با حرامی که امکان وقوع آن بالاست و لذیذ هم هست، عاجز می‌مانَد و درِ فساد را به روی خود می‌گشاید و داخل آن می‌شود. فکر نمی‌کنید شاکله‌ی انسان از ضعف چیده شده است و بخشایشگری بی‌انتهای خدای جل و علا هم نشئت ازین دارد؟ اساسا" انسان بیشتر این را خوش می‌دارد کاش گناه آفریده نمی‌شد و گناهکار هم به ازای آن ایجاد نمی‌گردید. یعنی یک خیال جمیل که همه‌چیز یکسره خیر بود. بزه از زیست بشر تهی می‌بود.  با احترام، والسلام.

 

دامنه |, [در پاسخ به شیخ محمدرضا احمدی] جناب استاد آشیخ محمدرضا احمدی سلام. در دعای روز هفتم رمضان به نظرم سه مفهوم کلیدی وجود دارد.  یکی "اَعِنّی". دومی "هَفوات و آثام". و سومی "دوام ذکر". درس اولی همان جریان مدام و زیبای معاونت و یاری همدیگر کردن است که رشته‌ی پیوسته‌ی آن از میان مؤمنین نباید گسسته گردد. درس دومی فشار دائمی و مستمر دو پدیده‌ی بدِ بیهودگی و گناه به آدم است که رهایی از آن هم همت لازم دارد و هم دستِ مدد الهی.و  درس سومی هم از یادِ حضرت آفریدگار کردگار، بیرون‌نیفتادن است. زیرا شما خود استادید و ذوفنون که عاشق و عابد از معشوق و معبود نمی‌گسلَد. اگر گُسلید، صددرصد دچار حِرمان و گسست و پنبه‌کردن هر چه را که رشته است، می‌شود. آقا خدا بیامرزاد پدرتان را که هر روز درین صحن دعاهای روزانه را برای ما بروز می‌کنید. مساعی شما مقبول درگه خداوند رب العالَمین.

 

شیخ علی اکبر دارابکلایی [در پاسخ به دامنه |]سلام علیکم آقا ابراهیم این بحث ی که به درستی مطرح و تحلیل کردی هم بجا و دقیق بود. اشاره به تاریخچه ی این رژیم غاصب و هم مظلومیت مردم بی دفاع فلسطین است. پیشنهادم این هست وضعیت کنونی و درماندگی این رژیم را با قلم رسای خودت بنگارش دربیار. صمیمانه تشکر دارم. داراب کلایی از تهران

 

دامنه [در پاسخ به شیخ علی اکبر دارابکلایی] جناب حجت الاسلام علی اکبر داراب‌کلایی سلام علیکم. دوست من، شما در تهران مقیم‌اید و به اطلاعات دستِ اول بیش از من دسترسی دارید. من پیشنهاد شما را با یک پیش‌شرط می‌پذیرم. شما اخبارِ موثق دستِ اول در اسرائیل را به صحن بفرستید؛ من هم در تفسیر و تحلیلش وقت مفید می‌گذارم. چون هر خبری که نو و درست و رفونشده باشد، شمّ تحلیلی را برمی‌انگیزانَد. البته می‌دانم که می‌دانید در مورد اسرائیل باید از نشر اخبار دستکاری‌شده پرهیز کرد زیرا موساد (و شاخه‌های این شجره‌ی خبیثه که اعضای داخلی از کشورهای مسلمان جذب کرده) اغلب در جعل خبر پیش‌دستی زبَردستانه دارد تا مسیر را کدر نگه دارد. پس؛ پیش به سوی عملیاتی‌کردن پیشنهاد معقول شما. میدان میدان که می‌گفت حاج قاسم حکیم شهید عزیز، یعنی همین. سپاس هم یادم نمی‌رود که متن بنده را ملاحظه و نظر هم اضافه کردید.

 

 

 

متن دستخط نامه‌ی مرحوم آیت الله شیخ محمد باقر دارابکلایی

از حوزه‌ی علمیه‌ی نجف به به مرحوم حجت الاسلام حاج شیخ احمد آفاقی در حوزه‌ی علمیه‌ی قم

 

به قلم عبدالرحیم آفاقی: سلام و عرض ادب. تفسیر و تحلیل نامه ای از یک دوست در دوره ای کمی دورتر: نامه از طرف آیت ال... دارابکلایی  به پدر مرحومم  حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ احمد آفاقی. نامه در نجف اشرف در تاریخ ۲۴ ربیع الاول سال ۱۳۷۶ هجری قمری و بعبارتی آبان ۱۳۳۵ هجری خورشیدی یعنی حدود ۶۷ سال قبل نگاشته شده است. در آن زمان حاج آقا دارابکلایی در نجف اشرف و مدرسه آیت ا.... بروجردی و پدرم در حوزه علمیه قم مشغول تحصیل بودند  در نظر بود که پدرم نیز به نجف اشرف عزیمت نماید که  بنا به دلایلی منصرف شدند. نامه در کمال اختصار و بسیار شیوا و با خط خوش نگاشته شده و دیگر در این دوره بکارگیری چنین ادبیاتی در نگارش از رسمیت افتاده است .  آیت الله دارابکلایی در زمان نگارش نامه ۲۹ سال سن داشتند و پدرم ۲۵ ساله بودند در این مقطع زمانی پدرم  احتمالا درگیر مصیبتی بوده اند. یکی از مزایای پیشرفت علم و فضای مجازی ارتباط انلاین انسان ها با یکدیگر هست مانند گذشته نیست که برای یک مکاتبه و احوالپرسی زمان چند ماهه لازم بود و آن هم ممکن بود مکاتبه سالم به مقصد نرسد.به هر حال روحشان شاد و یادشان گرامی. تقدیم به اعضای گروه و بخصوص فرزند گرامی آیت ال... دارابکلایی  حاج آقا نجفی.از طرف: عبدالرحیم آفاقی.

 

متن حجت الاسلام شیخ محمد نجفی: با سلام و ارادت و احترام خدمت تمام اعضای محترم گروه، عبادات و طاعات تان عند الله، مقبول. و درود به روان پاک مرحوم حجة الاسلام والمسلمین جناب حاج آقای آفاقی . نامه جالبی بارگذاری شد، دقیقا یک سال پس از ورود مرحوم ابوی  حضرت آیة الله دارابکلائی به حوزه علمیه نجف اشرف، این نامه نگاشته شد. ظاهرا پدر مرحوم حاج آقای آفاقی به رحمت خدا رفت (بنده هنوز در نجف متولد نشده بودم) و نامه تنها وسیله متداول آن زمان بود که حداقل دو ماه طول می‌کشید که به دست طرف مقابل برسد. توضیحی در مورد مدرسه حضرت آیت الله بروجردی بدهم که طلاب و فضلای ایرانی که در نجف اشرف مشغول به تحصیل بودند، خانه اجاره.ای شان سالانه بود و در نتیجه آدرسشان ثابت نبود، به این خاطر، آدرس پستی شان فقط مدرسه حضرت آیت الله بروجردی بود. ظاهرا مرحوم ابوی خبر مصیبتی که بر مرحوم حاج آقای آفاقی وارد شده بود مطّلع شد (بوسیله نامه مرحوم پدر بزرگم و شاید توسط زوار دارابکلائی‌ها) و بر خود لازم دید تسلیتی توسط نامه به محضر دوست عزیزش (به اختصار) ارسال  نماید. (گرماژ = وزن نامه) بین المللی محدود بود و باید خلاصه و تلگرافی نوشته می‌شد.  نسل‌های جدید که هرکدام یک یا دو تلفن همراه دارند، شاید ندانند که ارسال نامه هزینه زیادی داشت و ارسال تلگراف بر اساس تعداد حروف ارسالی محاسبه می‌شد. جناب آقا عبد الرحیم عزیز، ظاهرا در مشهد مقدس مجاور هستید و هرچه فکر میکنم سیمای جنابعالی را الان بیاد ندارم، در هرصورت خدای سبحان به شما جزای خیر دهد که یادی از ابوین گرامی‌مان نمودید و نامه نوستالوژی زیبائی را بارگذاری کردی. خدا رحمت کند مرحوم حاج آقای آفاقی را که هر سال ایام عید اگر در محل (همیشه در یاد دارابکلا) بودم، از ایشان عیدی می‌گرفتم. خلف صالحش، صدیق عزیز و دوست گرامی‌ام حضرت حجة الاسلام والمسلمین حاج شیخ جواد آفاقی را تلفنی هر سال (همانند امسال) تبریک می‌گویم و به ایشان یادآور می‌شوم ، ایشان وعده می‌دهد ولی "هزار وعده خوبان یکی وفا نکند" . در حرم مطهر حضرت ثامن الحجج ، امام الرئوف(علیه السلام)  نایب الزیاره باشید و ملتمس دعا هستم.  ان‌شاء الله در حرم مطهر حضرت معصومه(سلام الله علیها) دعاگویتان خواهم بود. یاعلی.

 

پاسخ‌هایم به پرسش‌هایم ( ۱۳ )

 

- سید بی بی علوی مادرِ محمد بلخی مولوی در لارنده‌ی قونیه‌ی ترکیه درگذشت. یعنی یک سال پس از ورود مولوی به آن جا، که مولوی در ۱۸ سالگی اولین مجلس وعظ و منبرش را در همان لارنده برپا نموده بود.

 

- مگر مرگ مادر، بر مولوی مویه و سوگواری آفریده بود؟

 

- زنهار! این چه پرسشی‌ست! آری؛ مولوی به نقل از آقای محمد نامنی سبزواری در صفحه‌ی ۳۸ کتابش «آشنایی با مولوی» به «مادرش عشقی عظیم می‌ورزید» و از سوگش پریشان، دلگیر، خَموش، تکیده و حتی دِلسیر از دنیا شده بود. پدر مولوی -بهاءالدین ولَد- چاره را درین دید که مولوی برای غلبه بر افسردگی، باید زن بگیرد، برایش «گوهرخاتون» را گرفت و مولوی از گوهر، دو پسر به دنیا آورد: بهاءالدین محمد، علاءالدین محمد.

 

- نتیجه ← : بعدها مولوی خود نوشت: «عشق، مَرکبِ مَقصد است، نه مَقصدِ مَرکب» و نیز بر سوگ غلبه کرد و بعدها در دفتر اول مثنوی بیت ۳۰۳ سرود: «حسّ دنیا، نردبان این جهان / حسِ دینی، نردبان آسمان»

ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

سلام جناب استاد سید عمادی. قطّاع طریق که فرمودید گاه پاره‌ای فقیهان هم، قهارترین قطّاع عرفان ظاهر شدند. البته برخی حق داشتند، چون برخی سالکان عرفان را کژ فهمیده بودند و قید شریعت را می‌زدند. اما برخی هم اساساً طبع فقهی‌شان چنان تک‌ساحتی است که عرفان‌های صحیح را هم در ردیف انحراف رد می‌کنند، مثلاً مولوی را حتی قبول ندارند. متن امشب شما پرشورتر شد. گویی وصل نیکان روی داد بر استاد.

 

نظر عبدالله طالبی: درود جناب آقای طالبی. از قدرت قلم تان باخبرم سیاست در بند بند جوهر ش تنیده و مانند ضربان قلب تپیده شده. با افتخار معماهای که در متن تان پنهان شده رصد میکنم گاه گاهی بیش از ده بار نیز میخوانم. تا آن را آسیاب کنم چه بسا درآن درمانده نیز باشم.  اما شهد کندوی علم تان شیرین است و افسوس که حاسدان روستایم بر تبل تعصب نواخته وشما را از ترویج علم در روستا رانده اند... .

 

جناب آقای عبدالله طالبی سلام. خیلی خرسندم که رفیق هم‌زادگاه من -عبدالله- «مسائل‌دوست» است و سعی دارد از سِرّ روزگارش سَر در آورَد و اگر بَمِ مسائل مثلاً بر او گنگ آمد، از کشف زیرِ مسائل، لنگ نزند. از مطالعات منطقه‌ای‌ات باز نیز خرسندترم، زیرا تو را از یک فرد جوّزده‌ی غرق‌شده‌ی در امور داخلی، خارج و به دنیای وسیع‌تر متصل می‌کند. مطالبی که از اسرائیل وارد متن کردید، تردید نکن کمک می‌کند به خواننده‌ی خواهان، که بتواند به درک مطلب، بهتر و زودتر منتهی شود.

 

بلی؛ درست ادامه دادید، «اسرائیل» نام حضرت یعقوب ع است و چون آن زمان فلسطین میان اَسباط (نواده‌های یعقوبی) او تقسیم شد و هر فرزند به یکی از آن نواحی ۱۲گانه‌ی فلسطین گمارده گردید، اینان -صهیون‌ها، علاقمندان آن کوه صهیون- هم، با سوءتفاهم از آن تاریخ که مشحون و پر از تحریفات هم شده، خود را مثلاً یعقوبی! می‌پندارد، اما بر خلاف آن همه رئوفت و عاطفه که در یعقوب نبی ع جمع بود، این وحشی‌های درّنده‌ی معاصر، حاضرند تمام خون‌ها را از رگ تک‌تک فلسطینیان بیرون بریزند.

 

باور فرما عبدالله، بنده از سوادِ طرفِ بحث‌هایم درین صحن، لذت می‌برم. سواد باعث می‌شود مسائل علمی‌تر و پخته‌تر کاوش و کنکاش و نقد شود و متون همدیگر آسان‌تر، فهم. سواد با درس‌خواندن کلاسیک فرق دارد، ای‌بسا کسی در دانشگاه تا آخرین مراحل تحصیلی پیش می‌رود، اما سواد ندارد!

 

آنچه در تحلیلم نوشته بودم اجابتی بود به درخواست دیشب‌تان. بگذرم. برات بهترین‌ها را از خدای جل و علا طالبم. همیشه یقین دارم در فهم متن‌هایم کم نمی‌آوری. بنده هم از درک مطالب تو عجزی ندارم. باغ و گلستان و کار و بارت پربهاء، عبدالله.

 

جلیل قربانی به توحید طالبی: سلام سحری خدمت آقای مدیر. حدسم این است که احتمالاً درخواست بنده را ندیده‌اید، دوباره می‌فرستم: نشریات مکتوب در گذشته یک بخش داشتند با نام «عکس‌ها سخن می‌گویند!» امشب قصد ارسال یک متن به همراه یک تصویر به گروه داشتم که امکان‌پذیر نشد. فکر کردم مربوط به تنظیمات گوشی من در نصب «ایتا» است، اما از اهل فن پرسیدم، گفتن که مربوط به تنظیمات گروه است. اگر چنین است، پیشنهاد می‌کنم که امکان ارسال تصویر به گروه را فعال سازید.

 

جلیل قربانی [در پاسخ به توحید | طالبی] سلام صبحانه خدمت جناب مدیر

۱- رسانه بدون تصویر «نارسا» است‌.

۲- بگذارید با امکان ارسال عکس، کاریکاتور و فیلم کوتاه، رسانه مدرسه فکرت، جذاب‌تر و
فضای خشک مدرسه تلطیف شود.

۳- من از استیکرها استفاده نمی‌کنم، اما استیکرها به عنوان بیان تصویری، از ضروریات فضای مجازی است و به همین دلیل هر روز بر نوع و کیفیت آنها افزوده می‌شود.

۴- یک نکته خارج از دستور و بی‌ربط را هم این جا بنویسم؛ این که برخلاف دوره تلگرامی، بسیاری از انشاها در دوره ایتایی، آن‌قدر طولانی است که رغبتی به خواندن آنها نیست.

۵- من بر پایه مینی‌مالیسم رایج در فضای مجازی، درباره این اظهارنظر خود شکی ندارم، هر چند به مذاق برخی از محصلان مدرسه خوش ننماید؛ کاش امکان نظرسنجی فراهم بود!

 

محمدتقی آهنگر [در پاسخ به حسین طالبی دارابی] سلامبر همه طاعات وعبادات قبول / ونیز اقا ابراهیم. به نظر می رسد. از شاخصه های مدرسه پویا می تواند باشد دوستان در هر حوزه ای دارند نظرات خودشون رو مطرح می کنند تصاویر مرتبط با موضوع مورد بحث هم باشه قشنگ تره البته قانون مدرسه رو باید رعایت اما برای بهتر شدن راه اصلاح بهترین گزینه. بگدریم ولی تکمیل کردن کار نیک از شروع ان بالا تر است. ارادتمند همه دوستان.

 

توحید | طالبی, [در پاسخ به جلیل قربانی]سلام جناب آقای جلیل قربانی. سحرتان به خیر. آیا فکر نمی‌کنید اگر این امکان افزوده شود، احتمالاً پاره‌ای اعضا این صحن را عکس‌کده کنند!؟ در صحن‌های دیگر مشاهده می‌شود آنقدر عکس پی در پی از فلان محفل، فلان مجلس، فلان دیدار، فلان کار، فلان جا، فلان ملاقات، فلان... می‌گذارند، آدم کوفته و خسته می‌شود و اصلاً متون اعضا لای این همه عکس‌های بی‌معنا، گمِ گور می‌گردد!

 

حسین طالبی داوود, [در پاسخ به توحید | طالبی] سلام، آیا بیننده از دیدن عکس ها کوفته و خسته می شود ولی خواننده از خواندن متن ها کوفته و خسته نمی شود؟ چرا به نظرتان عکس ها بی معنی هستند در صورتی این عکس ها سندی در آینده و یادآوری خاطرات گذشته و اطلاع رسانی اتفاقات حال می باشد. در پاسخ جناب قربانی بهتر بود می فرمودید که قانون این صحن بدین صورت هست نه اینکه دیگر صحن ها و فعالیت دوستان را در آن صحن ها زیر سوال ببرید!

 

ابوعارف [در پاسخ به حسین طالبی دارابی] جناب آقای حسین طالبی سلام. معمولا" جوان‌ها از مُسن‌ها پویاتر فکر می‌کنند، حتی مُسن هم وقتی فکرش خوب می‌درخشد می‌گویند فلانی ذهنش جوان است. با این ریزمقدمه حتم دارم شما دوست گرامی من، رشیدتر از بنده درین موضوع می‌اندیشی و نظر شما را در ردیف فکر درست و ذوق سالم ارزیابی می‌کنم. تشکر وافر هم دارم. علت بسته‌بودن برخی از امور درین صحن را -که در سایر صحن‌ها با اختیار و صلاحدید مدیران محترم آن جاها رایج و روال است- در یک توضیحی البته در آتیه خواهم داد. در متن خود فرموید:

 

"بهتر بود می فرمودید که قانون این صحن بدین صورت هست نه اینکه دیگر صحن ها و فعالیت دوستان را در آن صحن ها زیر سوال ببرید!"

 

دلیل دارم: چون من هم توسط یکی از مدیران محترم آن صحن‌ها دعوت  به آن صحن‌ها شدم و لذا می‌توانم نظرم را بدون تعارف بیان کنم، اما دخالتی نکنم، که نمی‌کنم. اما صحنی که خود مدیریت آن را بر گردن دارم، می‌توانم چگونگیِ پیش بردنِ آن را تنظیم نمایم. نقد یک کار در یک صحن به نظرم زیرِ سؤال بردن معنا نمی‌شود که فرمودید: "نه اینکه ... زیر سوال ببرید!". نه، جناب حسین طالبی، نیک می‌دانی که  تاب ما در نقد و نظرها باید مثل ملت ایران در برابر تنگناهای معیشت، تاب‌آوری‌یی «بالا و مثال‌زدنی» باشد و زود تب نگیریم.

 

شما الحمدُ لِله از دوستان مقاوم و متفکر و صبّار بنده هستید. ممکن است شما تمام آن عکس‌های جَست‌وخیز و نشست‌وبرخاست و جلوس و دیدار و ملاقات و مصافحات و نمایشات و نمایه‌ها و نشانه‌ها را نمادی از عکس‌های «با معنی» حساب کنید، ولی بگذارید بنده هم آزادانه آن را در ردیف عکس‌های «بی معنی» محاسبه کنم. هر دوی ما در برداشت و ارزیابی آن آزادیم. لابد می‌دانید من مطلقِ عکس‌ها را نمی‌گویم. خودم از عکس‌هایی که حقیقتا" با آدم حرف می‌زنند و  با خود صدها پیام حمل می‌کنند، استقبال هم می‌کنم و حتی خوراک روح و بینش عرفانی خودم را سعی دارم با عکس‌های شگفت‌انگیز تأمین کنم. اما این برای خود حد و حدود و شناخت دارد. لذاست که با تاب و طاق، زبان همدیگر را لجام نمی‌زنیم و قلم همدیگر را قلم! نمی‌کنیم. ممنونم از انتقاد روشن و سازنده و دوستانه و دلسوزانه‌ی شما جناب حسین طالبی.

 

محمدتقی آهنگر [در پاسخ به حجت رمضانی دارابی] سلام. اقای رمضانی. اره خوب. الان صدا وسیما از مرجعیت از اینکه مخاطب جدی داشته باشه وخبرهای موثق و صدق مرادم هست. اما بحث برسر تصاویر ارسالی در مدرسه فکرت هست. اخه قانون مدرسه نظرات و استنباط فرد بیشتر مد نظر هست زیاد به کپی اعتقادی نیست. میشه گفت گروه خاصی از این لحاظ هست خوب هم داره مدیریت میشه. ارادت.

 

دامنه [در پاسخ به علی شیردل] سلام جناب آقای علی شیردل. نظر شما هم شایسته است و یک راهکار عالی. در مدرسه فکرت سابق و اسبق که بر بِستر تلگرام طی سه و اندی سال دائر بود و جناب عالی هم عضو آن بودی، بارها مدیریت مدرسه تذکر داد اعضای شریف فکرت در هر بار بارگذاری بیش از پنج عکس ارسال نکنید، اما تعدادی از اعضا مگر زیر بار مقررات ساده و به نفع همه، می‌رفتند! بارها شده در یک ارسال، بیش از سی چهل عکس فرستادند که مدیر مجبور بود خود آن تعداد عکس را به پنج تا شش قطعه، کاهش دهد. پیشنهاد شما مبنی بر یک عکس در یک روز توسط هر عضو را می‌توان مبنایی مناسب قرار داد و البته در کنار پیشنهاد جناب آقای محمدتقی آهنگر که فرمود عکس باید مرتبط با موضوع باشد. مثل پست دیروز جناب آقای عبدالرحیم آفاقی در صحن محترم هیئت که نامه‌ی خطی مرحوم آیت الله آقا دارابکلایی بود از  حوزه‌ی علمیه‌ی نجف به مرحوم حجت الاسلام حاج شیخ احمد آفاقی در حوزه‌ی علمیه‌ی قم که متن و عکس با هم ربط ماهوی داشت. درود.

 

باشه. قبول. پس باید روی این شرطِ یک عکس توسط هر فرد در یک روز و آن هم عکسی مرتبط با متن پایبند بود. عکس می‌تواند با شرح و زیرنویس هم باشد شامل رویدادها و شگفتی‌های طبیعت و تصاویر خود اعضا و محل و روزنامه و نامه و صفحات کتاب و هر چه که اثر متنی و نشاطی و فکری و نیز جبنه‌های خبری و طنزی و هشداری و راهنمایی و حیرت و سیرت و صورت داشته باشد.

 

مدیریت این امکان را هم اینک تا دقایق دیگر درین صحن فراهم می‌کند و این حق برای مدیریت باقی است که اگر مقررات رعایت نشد، آن را ملغا کند. خودم برای پیش‌افتادن این رویکرد تازه شاید یک پستی با متنی مصور روانه کنم. والسلام. سپاس از تمامی اظهارنظرکنندگان محترم درین باب.

 

این گذرگاه داراب‌کلا

عکس‌ها در اینجا

شرحی بر عکس: سلام. اینجای داراب‌کلا در بلندای دو راهی گردنه‌ی امام‌زاده علی اکبر اوسا - داراب‌کلا، در انبِس‌مرَز جنگلِ دیبای داراب‌کلا برای من از زیباترین پاتوق‌هاست. نه این‌که روزی حجت الاسلام سید محمد خاتمی با هلی‌کوپترش (=چرخ‌بال) این مکان نشست، نه، او که همان سال سر قبر زنده‌یاد دکتر علی شریعتی رفت ولی گفت دیدار مرا حتی با قبر مظلوم شریعتی رسانه‌ای نکنید از هر دو چشمم افتاده بود خصوصا" وقتی مفت رفت زیر چتر سوراخ حجت الاسلام اکبر رفسنجانی خدابیامرز. بگذرم. آخر سال ۱۴۰۱ است. این صحنه توسط جناب حمید رضا طالبی عموزاده‌ام ثبت گردیده. آن روبرو هم، چَفت (=آغُل و کومه‌ی گوسفند) است، طرحی از دوره‌ی نمی‌دانم کدام دولتی که دام را یکجاخور کرده بود.

 

ابوعارف: مدیریت مدرسه امروز سهم خود از ارسال یک عکس در یک روز به این صحن را دشت کرد. یک کوپن از شش کوپن امروزش در ارسا قطعات عکس زیرنویس‌شده، سوخته شد!

 

عکس بالا: کاری از جناب آقای حجت رمضانی دارابی

دامنه |, جناب آقای حجت سلام. طنّازی تو را از دهه‌ی شصت یعنی سال ۶۶ به این سو و تا اکنون که این‌همه سالمون، رفِق صمیمی هم شدیم در خاطرم دارم. به هر حال حاج اکبر بزرگِ نوه هسّی. بله، چه خوب که این گونه زیبا حریف من شدند. حرف حساب جواب ندارد. ای گوی و این میدان. ته سهم چهار تا پنج تا دیگه عکس باقیه. غم مَخور حجت!

 

احمد الله وردی زاده, [در پاسخ به جلیل قربانی] سلام و دورد بنده هم یک بار خواستم گراف مربوط به تغییرات مصرف گوشت و برنج از سال ۱۳۹۰ را ارسال کنم، با پاسخ عدم امکان ارسال مدیا روبرو شدم و متوجه شدم برای تنظیمات گروه است. لذا در پایان متن ارسالی این موضوع را یادآور شده بودم. اما مدیر محترم گروه با زیرکی از جنس دانش علوم سیاسی خوانده و سیاستمدارانه با یک پاسخ مطائبه گونه صورت مسئله را پاک نموده بودند. نمی دانم چرا حاج ابراهیم(توحید) عزیز این موضوع را مد نظر ندارند که ما سازمان برنامه و بودجه ایی ها خود استاد پیچاندن هستیم و بقول معروف نباید پیش قاضی نباید ... آره. ابو باجناق ارادتمندیم.

 

شیخ محمدرضا احمدی, [در پاسخ به دامنه |] سلام بر مدیر دانا و مدبّر. معاونت اداری و مالی ما گفته بود از مرخصی استحقاقی تان استفاده کنید، برای سال بعد ذخیره نمی شود، حداکثر آن که معادل ریالی را دریافت کنید. در این گروه، یا باید کوپن بارگذاری عکس را برای روزهای بعد ذخیره کرد، یا معادل ریالی آن را دریافت کنیم، هرجور راحتید.‌

 

علیرضا آهنگر [در پاسخ به دامنه |] سلام. چه خوب شد قبول اصلاحات نمودی. اگر با مدیریت و همکاری دوستان در رعایت قوانین صحن باشه عالیه. البته این پست شما منو یاد فوتبال قدیم انداخته هر وقت کسی میخواست شناخته گردد حتما به روی نامداران فوتبال خطا بد یا لگد پرانی می‌نمود مثل کعبی با جفت پا به فیگو تو تیم ملی ما که هنوز  نزدیک به سی سال تو یادو اذهان مان باقی (که صد البته من شمارو در این ردیف نمی‌بینم) من در تعجبم شما با این سواد رسانه‌ای برتر هنوز منتخب نفرات در مثال در حد چند نفر رو در حافظه نگهداشته آید در این پست شما چه ارزون ایت ا... و چه  راحت حجت‌الاسلام ویا چه با ارزش ملکی دکتر. البته قرار بود دانشگاه تو حوزه علمی گرایش حوزوی و دینی به خود بگیره  ظاهراً امروزه تو بحث برد برد  دست بر تر از آن دانشگاه شده. ارادت مدیر خوب مان.

 

حجت رمضانی دارابی,[در پاسخ به احمدی] حاج آقا سلام از ترس سوختن کوپن جرات نکامبی جواب حضرتعالی ره با عکس هادیم همان ذخیره هاکانیم بهتره

 

محمدتقی آهنگر  [در پاسخ به دامنه |] سلام. لطفتان پایدار. و انشا الله همه ملزم به رعایت قانون مدرسه باشیم.
 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب استاد سید عمادی سلام. دیشب در آن صحن محترم هیئت، نظری بابت شماره‌ی ۵۸ خضرنگاری شما نوشتم اما چون بیش از نیمی (حتی بیشتر) از اعضای فکرت در هیئت محترم رزمندگان داراب‌کلا عضو نیستند، لذا درین صحن نظرم را تفصیلی‌تر بیان می‌کنم تا این اعضای محتم هم اگر طالب بودند، مباحثه‌ی بنده با شما را ببینند.

 

چه ظریفانه سخن از قُطّاعِ طریق کردید. جدا از بحث عرفانی، اول یک حاشیه‌ی سیاسی بزنم که این راهزنان قَتّال و قطع‌کنندگان خشن راه عابرین، اگر اتوبان قزوین کرج را قطع کنند و روح الله عجمیان آن گچکار بسیجی فرودست اقتصادی لُرزبان کوهدشتی لرستانی را روز ۱۲ آبان ۱۴۰۱ با ۱۶ نفر ارذَل وحشی، مانند پیکر پاک حضرت حمزه س مُثله و شهید کنند، همین آزادی‌خواهان! از دادگاه می‌خواهند ترحم شود و محاکمه صورت نگیرد. و دادگاه‌های اخیر ایران کم آوردند و سازش بدی کردند و اعمال قدرت که بخش ذاتی مقابله با آشوب است، را صرف نظر کردند و صدای این چوب خاموش به نظرم روزی از سوی همین آشوب‌گردانان طنین می‌افتد. گفته باشم. بگذرم استاد. حاشیه بود بر متن زیرا لغت مهم قُطّاعِ طریق مرا انصراف داد به آن سو.

 

اما بعد گاه  فقیهان، خود قهارترین قطّاعان در برابر راه هموار و آرام عرفان ظاهر شده و می‌شوند. خُب معلوم است در جاهایی حق هم داشتند راه را قطع کنند و حتی فقهی فتوا صادر نمایند، زیرا تاریخ این قاضی خوب، سالکانی سراغ دارد که عرفان و سلوک را کژ فهمیدند و کج رفتند و کجروی تبلیغ نمودند و حتی قید آدم‌ساز شریعت را زدند. ولی کم نماندند از تبار فقیهان که طبع فقهی‌شان تک‌ساحتی پرورش شده حتی عرفان‌های صحیح را در ردیف ضالّ گذاشته و رد و مردود کرده‌اند، مولوی را حتی ملحد و منحرف پنداشتند که شمش تبریزی او را بد بار آورده!

 

پرشورتر می‌نویسی استاد وقتی خضری می‌شوی! پوزش دیر وارد بحث شدم، امروز صبحی همه! ریختند سر مدیر (کشکولی) ارسالی عکس در صحن مطالبه کردند و طبل اصلاحات کوبیدند و ساز ناکوک زدند و به قول حجت بر مدیر حریف شدند. لذا ساعاتی از عمرم توی آن صحنه و مَحنه و شحنه! گذشت.

 

توحید | طالبی, جناب احمدآقای الله وردی زاده سلام. آقا من زیرکی‌های عمیق شما را می‌دانم. به قول لئو اشتراوس فیلسوف مطرح آمریکایی افراد حکیم و فیلسوف و قدَر و دانشور، حرف‌های خود را در «بین‌السُّطور» می‌زنند، نه روی خودِ سطور. من لای دو خط شما را در متن‌ها -که سفید است و نامرئی- می‌خوانم! نه اون جاها که خط‌خطی و سیاه و مشکی و توپُر است. بس است یا از مینی‌مانیالی! عبور کنم؟!

 

ابوعارف | طالبی دارابی, جناب استاد احمدی سلام. نه آقا، این توشه در هیچ خورجینی قابل ذخیره برای فرداها نیست. هر کس پنج  تا شش عکس در همان یک روز، معادل ریالی و دلاری هم در کار نیست. راستی! احمدی آشیخ ممدرضا کسانی را مثلا" در تهران و مشهد و آشتیان و گرمادره و حسن‌سوی آشخانه و  هزارچم و سرآبله سراغ داشتم که اغلب در مرخصی بودند! ولی سرآخر هنگام بازنشستگی بیشترین طلبِ مرخصی داشتند و عوض آن پول‌وپَل هنگفتی هم گرفتند! مرخصی بودند! ولی رد نمی‌کردند. از حلقوم جِر (=فرو) می‌ره این پول‌ها؟!

 

دامنه | [در پاسخ به محمد تقی آهنگر اکبرعمو] سلام مجدد جناب آقا محمدتقی آهنگر. خود اهل مدرسه و درس و دبیری و تدریسی، لذا ژرفای مسئله مدرسه‌محوری را می‌فهمی که باید خیلی شسته و روفته باشد صحن. سپاس و اکرام.

 

ابوعارف | طالبی دارابی, سلام دوباره جناب حجت. آکّ کِه. اِسا خُب بَیّه. ولی در چنته‌ی تِه همه چی پیدا ووونه! عکس و مکس و متن. شِطون‌کالی ره سنگ زوووهی وا. بلدی حسابی کاجه کاجه عکس ره رو هاکانی. این صحن و این شش‌تایی سهم تو. بسم‌الله. مِر بکون برو جلو.

 

دامنه |: استاد احمدی سلام. مرحوم جواد امامی را خدا رحمت کناد. چقدر زنده‌دل، خوش‌خُلق، خستگی‌ناپذیر، پرتحرک، در خط انقلاب، ارزشمند، و آگاه به مسائل دین و جامعه بود؛ صدای بَم و غُرّان او هنوز در گوش‌هایم طنین‌انداز است. کاش زود به کام فوت نمی‌رفت، اجل آدمی ولی دست حضرت باری است. خوشبختانه همان‌طور که خود در جریانی، همه‌ی این دوستانی که ذکر کردید، در مدرسه فکرت حضور دارند.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب.. سلام. شما که کتابخوان هستی و از کتاب نقل هم دارید، این امکان ارسال پنج تا شش عکس برای هر عضو در شبانه‌روز، برای جناب‌عالی شاید عاید باشد. دانشگاه و حوزه دو ریل هستند به سمت دانش بیشتر. یکی بازوی دانشی، دیگری بازوی دینی مردم است. این دو به هم باید صادرات و واردات داشته باشند. پشت‌کردن هر کدام به هم یا استیلای هر کدام بر هم، یا قهر هر کدام از هم، یک کار زیانبار است. سپاس که متن بنده را نقد و حاشیه و مثال و نکته و نقطه و ویرگول و سیخون زدی.

 

دامنه |: سلام جناب استاد احمدی. از همین شگفتی‌های قرآن که قول صدق خدای علی و عظیم است، در شگفتم که چرا از سر جهالت قسمت‌های از اروپا آن را آتش می‌زنند و برخی هم از قدر آن بی‌خبرند و شاید بی‌اعتنا. قرآن پر است ازین پندها که شما ده تای آن را شماره کردید. پند و اندرزهایی که فقط برای ساختن انسان سالم در جهان سالم است. سپاس ازین آورده‌ی وحیانی.

 

پاسخ‌هایم به پرسش‌هایم ( ۱۴ )

- لابد با احادیث مَلاحم آشنایید. یعنی آن دسته روایت که ناقل در آن سعی دارد به نقل از معصوم ع حوادث آینده‌ی جهان و یا علائم ظهور موعود عج را طبق فکر و بینش خود خبر دهد.

 

- مگر این کار در هیچ دوره‌ای از حکومت‌های معاصر و گذشته سابقه داشت؟

 

- من چند سال پیش در مطالعه‌ی ص ۴۰ کتاب «اندیشه‌های سیاسی علامه مجلسی» نوشته‌ی آقای ابوالفضل سلطان‌محمدی از انتشارات بوستان کتاب قم چاپ دوم سال ۱۳۸۶، خوانده و یادداشت کرده بودم که وی به استناد (جلد ۵۲ بحار ص ۲۳۵ حدیث ۱۰۴) گفته بود مرحوم محمدباقر مجلسی (فوت: ۱۱۱۱ هجری) پیش‌گویی‌ها از همین نوع احادیث مَلاحم در علائم ظهور امام عصر عج را بر دولت وقتِ صفویه و در بعضی از پادشاهان این سلسله تطبیق کرده بود.

 

- نتیجه ← : درین جور مسائل، خردمندانه‌ترین رفتار افزودن دانش و انباشت اطلاعات عمومی بدون موضعگیری (چه قبول / چه رد) شتابزده است.

ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

دامنه: سلام. اشاره‌ای بر من لازم شد. اگر درین صحن یا هر صحن با اراده و از روی اخلاق حرفه‌ای به روحانیون محترم صحن «استاد» خطاب می‌کنم، این برمی‌گردد به آدابی که خودم برای خودم قائلم. بنابرین رسم من در احترام به روحانیت ناشی از بینش و منش خودم است. هر تفسیر دیگر روی این رفتار بنده، ناشی از برداشت نادرست است. جزوِ ملازمات خودم می‌دانم کسی که لباس مقدس پیامبر ص را به دوش و سر نهاده، به او استاد بگویم. که اگر خوب دقت کنم باید مباهات کنم روحانیان، استاد من باشند. هر چند این بزرگواران ازین پیشوند هم خود را فروتنانه در عذاب و سختی می‌بینند. والسلام. اما هر برداشت از سوی هر عضو خود یک نوع فضای باز گفتمانی‌ست. فقط معتقدم روی آداب و ادبِ دیگران نباید خدشه و خراش و زخم وارد نمود. درود.

 

سید علی اصغر شفیعی خطاب به دامنه: سلام. فدای تو. دوقلوها چطورند؟ سلام مرا به اهل خانه بویژه خواهرم مهناز برسان. تو مرشد من هستی دربست. کسی که مانند تو پاک و دل خدایی دارد و توانایی بسیار بالایی از علوم و مدیریت را بهمراه دارد مرشد است . در نوشته تان اندیشه کردم سعی می کنم همواره ترا یاری کنم  گاهی نقش منتقد را بازی می کنم که چالش باعث مباحث جدید شود  وگرنه همه می دانند ابراهیم برای من مغز و اندیشه است در کله من. دلگرمی من فخر من پشتوانه معنوی من افتخار من میراث گرانقدرمن مراقب من بر ماندن دین و مذهب تو هستی همواره احساس می کنم که تو بر من نظارت احسن داری و من باید به نسبت با خصایص شما آبروی ترا حفظ کنم.

 

دامنه |:سلام. فروتنی تو درین فراز، یک صعود به بالاترین ارتفاع اخلاقی بود.

 

جلیل قربانی: آقای طالبی سلام، شب به‌خیر

چند سوال؛

 

۱- آیا لباس پیامبر در آن مقطع یک لباس فرم خاص و جدا از بقیه اصحاب و رسوم جامعه جزیرةالعرب بود؟!

 

۲- اگر این لباس خاص بوده، آیا به مصداق «انا بشر مثلکم» با اخلاق پیامبر و انتظارات جامعه سازگار بود؟

 

۳- آیا با توجه توان تکنولوژیک نساجی در جامعه جزیرةالعرب، لباسی با مشخصات امروز دوخت و دوز می‌شد؟

 

۴- با توجه به لباسی شبیه لنگ و قطیفه که در برخی نوشته‌های قدیمی برای مردم آن دوره‌ها آمده، آیا مستندات و مدارک درباره تفاوت لباس پیامبر وجود دارد؟

 

۵- آیا اطلاق لباس پیامبر بر لباس رهبران سایر گروه‌های مذهبی پیرو دین اسلام هم صادق است یا برای یک گروه خاص از پیروان اسلام (رهبران مذهبی شیعه) به ارث گذاشته شد؟

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب آقای جلیل قربانی سلام.

 

به بند ۱ : نه، چون وقتی یک عرب بادیه‌نشین یا یکی از بلاد دیگر وارد جمع می‌شد، و اگر تا به حال پیامبر ص را ندیده بود، تشخیص نمی‌داد کدام یک، پیامبر ص است.

 

به بند ۲ : پیامبر اکرم ص در همه حال حتی در احرام و غزوه اگر بر فرض پوشش خاصی هم می‌داشت، از تفاخر و غرور مطلقاً به دور بود و ما در هر موقعیت و مقام و محاوره‌، اخلاق حکم می‌کند ایشان را با نهایت ستودگی یاد کنیم.

 

به بند ۳ : نقل است پیامبر اکرم ص، کساء و دستار داشتند و آل کساء حاکی ازین نشانی پوشش است. حالا با هر جنس و متاع که بوده.

 

به بند ۴ : در بند ۱ پاسخ داه شد.

 

به بند ۵ : اطلاق لباس پیامبر ص برای کسوتی که روحانیون ایران به آن پوشش در آمدند، دال بر تطبیق النعل بالنعل نیست.

 

بلاخره، همین که چنین هیئت و البسه‌ای ظاهری فاخر دارد و نوع دوخت و دوز آن از هر نوع سبُکی و جِلفی بیرون است، رایحه و ظاهری نبوی ص می‌دهد. ما به این لباس به دیده‌ی پیامبرپوشی می‌نگریم. هر چه به ایران قدیم‌تر برویم هم، نوع لباس و پوشش مردم، ردا و دراز بود، نه مانند امروز تنگ و جِلف و باریک. به نظرم لباس روحانیت، -حتی اگر نیازمند تغییراتی در سَبکِ دوخت هم شود- باز فاخربودن آن از سایر پوشش‌ها جلوتر نباشد، عقب‌تر هم نیست. مهم فاخربودن است، نه تفاخُر؛ که همه می‌دانیم از مُنهیات کریه است. به‌هرحال عالمان دینی دیار ما، با چنین ظاهری بر ما آشکار شدند. والسلام. سپاس فراوان.

 

دامنه |: راستی کشکولی: شب جمعه کارهای مهمتر و اولویت‌داری نداری! که به لباس روحانیت گیر (=خوانده شود: علاقه نشان) دادی!

 

 

از مَطبخ کدبانوها دَم‌کشیدنِ چه برنجی بو می‌آید؟!

 

به نام خدا. سلام. امروز که پا شدم رفتم سراغ «تیک» دیدم آقای قاسم‌زاده، نه آن قاسم‌زاده‌ی «اطلاعات» که ستون‌نویس آن مؤسسه‌ی مرحوم حجت الاسلام سید محمود دعایی هست، اسفندیارِ قاسم‌زاده‌ی عضو انجمن برنج ایران، مصاحبه‌ی مفصلی داده. خُب مصاحبه را که نمی‌شود حسابی هضم کرد، خاب معمولاً مصاحبه‌های در ایران درهم و برهم است. لذا روی مفاد مهم آن دست به تفسیر و چینش به قلم خودم زدم تا خواننده‌ زودتر از نتیجه‌ی موضوع سر درآورَد. شتابی که جزوِ خصیصه شده گویا. حالا بروم سراغ ماجرا:

 

او خبر داده حجم باقیمانده‌ی برنج ایرانی سال گذشته، در سال جدید به قدری زیاد است (=۵۰ درصد انبارمانده) که احتمال داده است قیمت برنج سال جدید را مانند دو سال قبل (یعنی سال زراعی ۱۴۰۰) به‌شدت جهشی کند. او یکی از "تصمیمات خطرناک کشاورزان" برای تولید سال ۱۴۰۲ را درین می‌داند که آنان تصمیم گرفتند از کاشت "برنج پرمحصول" خودداری کنند و در عوض روی به خرید "بذر برنج‌های بومی" آورده‌اند و این منجر به "کاهش شدید" تولید برنج امسال می‌شود و این یعنی بروزِ "کاهش عرضه" و در نتیجه "جهش قیمت". دقت که کردم دیدم او علت اصلی را درین می‌داند کشاورزان فروش با قیمت بالاتر محصول را انتظار دارند و به همین علت، برنج را انبار کردند. از سوی دیگر توان مردم ایران در خریدِ برنجِ مرغوبِ قیمت‌بالا، بسیار پایین آمد و همین، انباشت بی‌سابقه‌ی برنج داخلی را دامن زد.

 

به نظرم یکی از عامل‌های دخیل در "قیمت برنج ایرانی" این است که محاسبه‌ی هزینه‌ی حمل و نقل و واسطه‌گری صورت می‌گیرد و برنج از خودِ کشاورزان با ۳۰ تا ۳۵ درصد کمتر خریداری می‌شود و کشاورز میلی برای فروش در خود نمی‌بیند. اما کشاورزان حساب این را هم باید بکنند که اگر همان قیمتِ کف / سقفِ بازار را اگر بخواهند ملاک فروش خود بکنند، دیگر کار به جاهایی باریک‌تر ز مو می‌کشد که مصرف‌کننده این قلم کالا را دیگر باید جزوِ آمال و آروزهای میوه‌ها و اقلام بهشتی تصور کند ان هم اگر از پل «صراط» توانسته باشد عبور نموده باشد در چاهِ «وَیل» نیفتاده باشد! اوضاع به این رقم باشد علی رغم همه‌ی برکات و وفوری که در ایران حقیقتا" وجود دارد، قشر تهیدست و حتی متوسط فقط بایددل به آن بوی اَطعمه و اَشربه‌ی بهشت خوش نگه دارد و بس!

 

به‌راستی باید پرسید آن روز که فرا رسد (ممکن است کسی بگوید همین حالا و حتی شش هفت ساله که فرارسیده است) آن روز از مَطبخ کدبانوها، دَم‌کشیدنِ چه برنجی بو می‌آید؟! ایرانی گیلانی مازنی آملی بابلی ساروی؟! یا تایلندی مایلندی؟! عنبربوی خوزستانی؟! یا باسماتی پاکستانی؟! اوروگوئه‌ای؟ یا اوراماناتی؟! ببخشید! اورامانات کردستان که برنج ندارد، عسل دارد.

 

اعترافیه: بنده کارشناس این مسئله و این فن نیستم، پس احتمال این که متن من با غلط مخلوط شده باشد، هست!

| ۱۱ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

متن حاج قاسم رخف در صحن مدرسه فکرت: آقای مدیر و بقیه اعضای محترم سلام علیکم. بنده فقط مطالب بسیار عالی و نصایح شما را مطاله میکنم. فقط بعنوان یگ مخاطب عرض مینمایم مدرسه چون مخاطب زیادی دارد و استاد زیادی، عزیزان ما در ادبیات داریم. مطالب باید طوری نوشته شود که همه فهم باشد. مخاطب جهت مطاله به لغت نامه مراجعه نکند. کلاس مسابقه نیست. بعضی از عزیزان سعی دارن مطالب همرا با کلماتی استفاده نمایند که شاید دیگران نتوانند عزیزان چی. سه‌ صفحه مطب می نویسی که مخاطب شاید یگ صفحه آن را بخواند. مطالب باید کوتاه مختصر مفیدو با مفهوم. اول واخر آن مشخص و فرصت برای دیگران باشد. هر یک ازعزیزان در کانال های دیگر عضو هستند آگر شب و روز نگاه کنند تمام نمیشود.

 

دامنه: جناب آقای «حاج قاسم» سلام. کار و بار و روز و روزه و نماز و نیاز و راز آن رخف مقبول درگه حضرت باری . از بیان نظر، پیشنهاد، نقد و راهکار شما به نوبه‌ی خودم متشکرم. هر چه بیشتر به این جور راهکارهای دلسوزانه نزدیکتر شویم، در نتیجه فضای نوشتاری صحن هم، ساده‌تر و روان‌تر و جمع‌وجورتر می‌شود. معقول هم همین هست.

 

اگر در متن‌های من، این نقیصه و کاستی را دیده‌ای، به بزرگواری خود ببخشایید. بنده از پیشنهاد شما استقبال کرده و سعی می‌کنم در آینده عیب‌های نوشتاری خود را بیشتر ازین کاهش دهم.  اعتراف می‌کنم متن‌های بنده جالب نیست و مورد توجه‌ی مخاطبین قرار ندارد.

 

اما در مورد واژه‌ها هم باید عرض کنم هر چند بنده همواره تلاشم این بوده اگر گاه مجبوری لغت سختی هم در متنم آمده، آن را در داخل دو کمان یا همان به قول معروف: پرانتربار و پرانتز بسته به این شکل: (= ...) قرار دهم که معنی نزدیکتر آن را به خواننده رسانده باشم؛ تا هم آن واژه‌های مهم زبان پارسی از میان ما گم و نابود نشوند و هم معنای آن، سریع در دسترس مخاطب قرار گیرد. ممنونم که مطالب صحن را مطالعه می‌کنی و در بهبود روند آن، پیشنهاد هم ارائه دادید. درود.

 

فرهنگ لغت داراب‌کلا قسمت دوم

هِدی‌هِرشا

هدِی هِرشا ترکیبی از دو واژه‌ی محلی است. هدی چند معنی دارد:

مثل به‌هم‌زدن. او اُملت را هدی زد.

مثل فرورفتن. زخم دست او هدی بورده. یعنی سر زخم به هم وصل شد.

مثل چال. او چشمش هدی بورده. یعنی گود افتاد.

مثل همدیگر. آنان هدی را کمک می‌کنند. یا هدی را پُشت و تکیه دادند.

مثل حدود. این هدی نیا مار دارد.

هِرشا هم یعنی دیدن.

پس هدی هرشا. جمعا" یعنی چشم هم چشمی. دیدن از روی همدیگر. تقلید کورکوانه یا شاید هم هوشمندانه از روی کار هم.

هِرشا خود چندین ساخت دارد:

هارِش: ببین.

هرشاهه: دید. نگاه کرد.

اِشاهه: می‌دیده.

اِشنه: وینده. می‌بینه.

حالا چی کار داری مَردِم، اَعی خصوصا" مسئولان! از شیخ تا غیرشیخ از سید تا رَشنق، ای بسا یک تعداد قلیل و خیلی کمی، هِدی هِرشا می‌کنند. چرا میاندوآب بروم! شهری در جنوب استان آذربایجان غربی در شمال غرب ایران تا بخواهم مثال و نمونه‌ها جست‌وجو کنم که آیا هِدی‌هِرشا می‌کنند یا نا؟! می‌روم همین "تبّت" که آقای "تنزین گیاتسو" چهاردهمین "دالایی لاما"ی مذهبی بودائیان تبّتی که مثلا" مثلا" هِدی‌هِرشا کرده بود رفته بود مثلا" میانمار (برمه) که هر یک از تهیدستان آن جا را مثلا" سه کیسه! برنج داد و خواست هفت کیلو گوشت بدهد دید گران است، خود گیاهخوار بود چند کیلو اسفناج داد و مثلا" نعوذبالله سرکیسه کرد و رفت!

 

بعد فوری آقای "خورخه ماریو برگولیو" یعنی پاپ فرانسیس فعلی واتیکان مثلا" هِدی‌هِرشا کرد و سریع مثلا" رفت زیمبابوه زمین فقیر فُقرا را مثلا" شخم کرد و تخم ارزَن و باقلا و نخود داد و مثلا" عکس انداخت و جهان پخش کرد و سالم و تندرست بازگشت.

 

لَختی مثلا"مشاورش به دالایی لاما گفت دیدی من هم لالیم‌بند، لی‌لم تاشی بلدم! بعد مشاور دالایی لاما هم هِدی هِرشا کرد و مثلا" گفت لی‌لم تاشی که سهله ما هم دسته‌جمعی لباس رسمی می‌پوشیم عکاس با خود حمل می‌کنیم و می‌ریم سرکشیِ کسانی که از تب و تابِ تبّت به مَسقط کوچانده شدند.

 

اَرِه! هِدی‌هِرشا میاندوآب و میانه و مریوان و مشهد مقدس و مکه و منا و مدینه و مدیَن و موریتانی و موزامبیک و مالی و مصر نمی‌شناسد! در هر عصر و مصری هست.

| ۱۱ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

مصطفی بابویه: سلام و عرضِ احترام خدمت شما آقا ابراهیم طالبی عزیز و سایر عزیزانِ مدرسه فکرت. اول عرض کنم بنده عموما نوشتارِ شما که برگرفته از قلمی روان و زیبا و ذهنی خَلّاق میباشد(که دوستان بسیاری به این مسئله اذعان دارند) و ایضاً نوشتارِ سایر عزیزانِ گروه را مطالعه میکنم و استفاده میبرم. اما درخصوصِ پیشنهاد یکی از دوستان گروه که فرمودند باید نوشتار طوری باشد که به قولِ ایشان همه فهم باشد. بله میتوان گفت پیشنهادِ معقولی میباشد. چرا؟ چون در مدرسه فکرت از طیفهای مختلف فکری حضور دارند. و به قولِ دوستی که میگفت:  در مواجهه با این شرایط میبایست با لِسانِ (زبانِ) قَوم صحبت کرد; نه با لِسانِ قُم! (به تعبیر شما کشکولی) آقا ابراهیم خدمت شما و سایر عزیزانِ گروه ارادت دارم. مصطفی.

 

دامنه |: جناب آقا مصطفی بابویه سلام

 

۱. از همان کشکولی قشنگ‌تان شروع کنم: بله، زبان قوم زبان همه‌فهم خواهد شد و رسا. تأکید شما دوست صاحب سبک هم این راه را هموارتر خواهد کرد. ان شاءالله تعالی.

 

۲. ارزیابی شما از مجموعه نوشته‌هایم می‌تواند یک محک قابل اطمینان باشد، چون هم شما را صاحب فکر می‌دانم و هم اهل صدق. سپاس از بیان نظر که باز هم این مسیر مرا میسّرتر می‌کند.

 

۳. چون منتقد و پیشنهادگر جناب «حاج قاسم» خطابش به مدیر و نیز اعضا بود، بنده نقیصه‌های متنی خودم را خود زودتر گردن گرفتم، که ازین عارضه بیرون بیایم. اما دیدگاه شما هم گفتم محک مهمی برای بنده محسوب می‌شود. درود.

 

۴. گاه اگر بر ادبیات خود غنا نبخشیم دو روز دیگه (=آتیه و آینده) ممکن است حالتی پیش بیاید که دیگر کسی حتی اون صفحه‌ی خاطره‌واره‌ی کتاب فارسی کلاس چهار را (که دو غاز با لاک‌پشت، چوبی بر دهن گرفتند و به آسمان رفتند تا به جزیره‌ی دیگری فرود آیند) نتوانند بخوانند چون از کلیله و دمنه است و متنی سخت و پر لغت. با این حال، متن‌های صحن، صحیح‌تر این است آسان باشد. به تعبیر همیشگی من حتی گاه از دو کفِ دست هم نگذرد.

 

باسمه تعالی. سلام. با دوراندیشی جناب آقا مصطفی بابویه در شناخت و هشدار دقیق نسبت به گول «زمین بازی انگلیسی» را نخوردن، موافق هستم. ایشان ورود هوشمندانه‌ای به این نوع «عملیات فریب» داشتند که دست‌کم دو قصد اصلی چنین رفتارهای به‌ظاهر اطلاع‌رسانی، یکی شقاق درونی و سپس پی آن شوراندن ذهن مردم علیه‌ی هم است. با احترام؛ والسلام. ابراهیم طالبی دارابی دامنه.

 

زنی برتر از وزنِ همه‌ی زمین و زمان

 

به نام خدا. سلام. آنتون چخوف به گمانم حق داشت! چه حقی؟! درست نوروز پارسال (۱۴۰۱) بود که موقع خواندن رُمانِ «مرگ در جنگل» اثر شِروود اندرسُن به صفحه‌ی ۳۷ که رسیدم، دیدم چخوف روسی دارد می‌گوید:

 

«من هنوز دیدی فلسفی از زندگی پیدا نکردم و هر ماه که می‌گذرد، عقیده‌ام عوض می‌شود.»

 

اما بانوی اول دین ما -اسلام مبین- یعنی حضرت خدیجه س از همان روز پرورش در دامن مادر و آموزش در دامان دین حنیف ابراهیمی، دیدی نه تنها فلسفی، بلکه دیدی فرهنگی، مذهبی، سیاسی، اجتماعی، تجاری، انسانی و اخلاقی و پاکیزگی به زندگی پیدا کرده بود و وقتی با آن پشتوانه‌ی فکری و عقلانی رشیدش، با افکار پراکنده‌ی روزگار حجاز و بلاد دیگر مواجه می‌شد از عقیده‌ی حنیفی و منزّه خود دست نمی‌شُست و سخت از آن حراست می‌نمود و تا واپسین روز پیش از مبعث محمد امین، بر آن پویه، پایدار ماند و آنگاه که آخرین پیام‌آور خدای باری تعالی از غار حرا با حرارت و تب و تعَب و لرز روان و عرق سردِ جسمشان، به خانه‌ی خدیجه س بازگشت، او هم اندی بعد به آخرین رسول ختمی مرتبت ص ایمان راسخ آورد و اولین مسلمان درین دین، شد.

 

مگر می‌شد کسی غیر از مقام منیع حضرت خدیجه س، فاطمه‌ی کوثر س را بزایَد؟ و از شیر پاک خود، به او بخورانَد؟! آن بانو تمام هویت و شخصیت و اعتبار و نفوذ و ثروت و دارایی خود را پای دین مبین، فدیه کرد که پیام محمد رسول الله ص توسط ابوجهل‌ها و ابولهب‌ها و ابوسفیان‌ها و ابوهُریره‌ها پایمال نشود. آری؛ او زنی برتر از وزنِ همه‌ی زمین و زمان بود و حضرت نبی ص تا آخرالزمان در عشق خدیجه خواهد ماند. و ای بسا مثل منی دلداده به حضرت خدیجه‌ی اُمّ فاطمه‌ی زهرا -سلام الله علیهما-، انبوه انبوه انسان والِه و شیدا پراکنده باشند در سرزمین وسیع خدا، که عشق‌شان و دلسپردگی‌شان به آن بزرگ‌بانوی دین مبین هرگز تمامی نیابد.

 

درود ابدی بر این روحی پرتوافکن که کارکردش در سراسر وجود مسلمانان طنین‌افکن است و با کمال فضیلت و فیض و فوز، در ده رمضان فوت و وفات یافت؛ یعنی حضرت خدیجه‌ی کبرا سلام الله علیها که همه‌ی وجودش یعنی حضرت محمد ص برای درگذشتش، سخت سوگوار شد و گریست و تا آخر عمر هم، هیچ کسی را با او حتی آنی مقایسه نکرد. ارادتمند ابدی حضرت خدیجه س ابراهیم طالبی دارابی دامنه.

سه ضعف و سه قوت جمهوری اسلامی ایران

به نام خدا. سلام

ضعف

۱. حکومت (هم در مرکزی هم در محلی) خود را در چنبره‌ی گزینش سختگیرانه با تفسیری مضیّق (=تنگ و تنگ نظری) گرفتار کرد و کم کم از دایره‌ی مداراواره خارج شد و یک دایره با شعاع کم و تعصب‌گرانه رسم کرد. چنین کاری آن قدر قبیح است که با هیچ دفاعیه‌ای خنثی نمی‌شود. هر اهل انصافی خود می‌داند تا چه اندازه خود، بستگان، آشناییان، دوستان و هم‌قطارانش چوبِ این پُتک تصفیه‌گرایی را خورده و طعم تلخ آن را چشیده‌اند. چنین ضعفی که بعضا" از مرز گناه هم عبور کرده، شایستگانی را از ورود به سه مدار مهم کمال فردی باز داشته: چرخه‌‌ی شغل، حرفه‌ی قدرت، حلقه‌ی دانش.

 

۲. ساختار کج حکمرانی عمومی (سه قوه) راحت در خود ورود دولت‌هایی بی‌لیاقت، ناکارآمد، بی‌برنامه، فاقد عرضه، منحرف از چارچوب انقلاب را دید که بر سه ساحت محوری نظام ضربات انبوه زدند و در مسیر اصلی انقلاب کوهپایه‌هایی از نابسامانی و فساد آفریدند. در سیاست عدالت اجتماعی، در سیاست نظم و اداره‌ی عمومی و در سیاست فقرزدایی از دوردست‌ها. جای رؤسای چنین دولت‌هایی در مَحکمه و کشیدن تاوان جُرم بود نه مجدد تنفس در حیاط خلوت نظام. عاملین و قاصرین فساد و نابسامانی هرگز پیشگاه قانون خم نشدند هیچ، رجَز هم خواندند. ایران درین زمینه رفیق‌باز! شد و رودربایستی پیشه کرد و حتی به نظرم رهبری معظم هم که فرموده بودند «کِشش ندهید» نتیجه‌ی مطلوب محصول نشد.

 

۳. در برخورد (حل و محو) رواج رفتار « پتیاره» در جامعه‌ی هنجارگرای ایرانی فقط سعی کرده از درِ شرع  وارد شود و چنین رفتارهایی را صرفا" ضد احکام اسلامی تلقی کند و در برابر تقّلای این دسته ناهنجاگراهای اهل آفت و بلا و ستیز، فقط با استدلال احکامی شرع روبرو شد. حال آن که می‌توانست از ناحیه‌ی حفظ کیان فرهنگ دیرین تمدنی ایران با آنان در بیفتد و جامعه را از ننگ مصون کند. مثلا" برهنگی و سر لُخت‌کردن قبل از آن که یک رفتار ضد قرآنی باشد، یک بزه ضد ایرانی است، زیرا در ایران بیش از اسلام و پیش از اسلام پوشش و پرهیز از عریانی حتی سر و پا و سینه رسم بوده است و شدیدا" بدان پایبندی بود. حال آن که ضعف  نظام درین‌باره این بوده که آن را یک رفتار ضد شرع اعلان کرده در حالی که یک اقدام جسارت‌وار و بی‌شرمانه به سرمایه‌ی تمدنی ایران‌زمین هم هست. هر کس در این سرزمین خواست سابقه‌ی حیا و شرم و پاکی تمدنی فرد فرد ایرانی را با رفتاری پتیاره نابود کند مستوجب عقوبت حتمی است. زیرا زمین و تمدن این کهن‌دیار متمدن و پاک‌پوش را آلوده می‌نماید.

 

قوت

 

۱. دمیدن تفکر «نه» به سلطه‌گری در ریه‌ی جهانِ مبارزان از بایسته‌ترین قوت انقلاب بود. با مطالعاتی که طی قریب ۴۴ سال مستمر با کمترین وقفه دارم بینشم به دانشم می‌گوید اگر ایران از دل نهضت اسلامی به رهبری امام ره در منطقه‌ی کانونی نفت و گاز سر بر نمی‌آورد اینک کشورهای منطقه توسط ارتش تروریستی اشغالگر آمریکا و پیمان تروریستی‌تر ناتو بلعیده می‌شدند و یا دستخوش بدترین تغییر به نفع نظام سطله‌گرانه‌ی اروپا (بخش سارق آن) و آمریکا می‌گردید. ایران مانع بازیگرمنطقه شد که مثل آن ذوالقرنین سدی قوی علیه‌ی بدکاری و زورورزندگی یأجوج و مأجوج (=گاگ و مگاگ) ساخت.

 

۲. بِستر تفکر سازگاری تمدن ایرانی با آموزه‌های اسلامی شد. گرچه تندمَزاج‌های قشری‌مآب این تنیدگی ایرانی اسلامی را پس می‌زنند، اما نظام با تمدن ایران و تبار و دیرینگی فکری ایرانی نه فقط رشک نمی‌کند بلکه می‌خواهد آنها را شناسایی و در خردورزی خود داخل کند. تفکر تنفّر از عرب و در واقع در پوششش نفرت‌آفرینی علیه‌ی اسلام و اهل بیت ع توسط جاهلان از صد و اندی سال پیش تا الآن، اینک در ایران رنگ باخت. البته لکه‌گیری هم لازم دارد زیرا هنوز لک‌هایی هست که این فکر شُوم را حمل می‌کند.

 

۳. نظام یک فضایی قشنگ و خوانی گسترده برای اندیشه‌ی خدمت به خلق و عبادت خالق است. اگر کسی پیش بیفتد زمینه‌های آن در محیط سیاست‌گذاری فراهم است. علاوه بر این خودِ حکومت هم قصدش همین هست. سبد آمار نظام درین باره انبوه است. نظام درین مسیر عمدا" علیل نبوده، اگر هم نابکار بوده سهوا" و بعضا" صورت پذیرفت. اراده‌ی فائقه‌ی قدرت، خدمت به خلق و عبادت خالق است و در راه حفظش، قدرت بالندگی و بازدارندگی را متوازن کرد؛ بالندگی برای دوام کیان ملت و بازدارندگی برای بُریدن دستان دسیسه‌چینِ بیرون. زیرا برای دفاع از تمامیت ارضی و بقای چارچوبه‌ی انقلاب هم باید با ابولهب‌ها درآویزد، هم با ابوجهل‌ها و هم با ابوسفیان‌ها که به ترتیب نمادِ سه ضلع شرارت علیه‌ی شرافت، فضیلت، عدالت بودند.

تحریر برای: عید تأسیس جمهوری اسلامی ایران

| ۱۲ فروردین ۱۴۰۲ |
ابراهیم طالبی دارابی دامنه

 

متروپل یا بلاد کبیره. نوشته: جلیل قربانی

۱- در ابتدای دهه ۱۳۶۰ فتوایی با عنوان «بلاد کبیره» از سوی آیت‌الله خمینی منتشر شد که موضوع آن نماز و روزه در شهرهای بزرگ مانند تهران بود و به یک‌باره تمام برنامه‌های مومنانی که از وی تقلید می‌کردند را تحت‌الشعاع قرار داد.

 

۲- وسعت شهرهای بزرگ مانند تهران به اندازه‌ای است که یک نفر ممکن است در یک روز از مسافت شرعی بیش از ۲۱ کیلومتر و حد ترخُص یعنی عبور از حریم یک شهر خارج شود. طبق فتوای بلاد کبیره، اگر تا قبل از اذان ظهر به محل سکونت خود برنگردد، نمازش شکسته و روزه‌اش باطل است.

 

۳- از سال ۱۳۶۷ دانشجوی دوره فوق‌لیسانس اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی شدم. بعد از تعطیلات نوروزی سال ۱۳۶۸ که به دانشگاه رفتم، ماه رمضان شروع شد. روز اول را روز نگرفته بودم و زمین و زمان را برای یافتن راه چاره، زیر و رو می‌کردم.

 

۴- روز دوم ماه رمضان که به دانشگاه رفتم، اعلام شد که انجمن اسلامی دانشکده اقتصاد، برای رفع مشکل دانشجویان مومن، راه‌حل پیدا کرده است؛ دانشجویان غیرتهرانی می‌توانند با اقامت ده‌روزه در محل دانشکده، مشکل اقامت خود را حل کنند.

 

۵- سلف سرویس دانشگاه که برای افطاری همه دانشجویان رو به راه بود، برای سحری این گروه از دانشجویان ده‌روزه هم به راه افتاد. میز و صندلی طبقه دوم کتابخانه که سالن مطالعه بود، برداشته شده و به جای آن لحاف و تشک برای خوابیدن دانشجویان پهن شد. جالب آن که بعد از افطار به جای مراسم دعای افتتاح و مانند آن، فیلم‌های سینمایی را از طریق ویدئو در سالن پخش می‌کردند. یک حمام با یکی دو تا دوش هم در زیر زمین ساختمان بود که برای اتفاق مبادا به کار انداخته شد.

 

۶- خلاصه آن که بعد از ده روز مقیم تهران شدیم و برخلاف ماه‌های عادی تا پایان ماه رمضان به سرخ‌رود نرفتم تا ماه رمضان سال ۱۳۶۸ به خاطره‌ای ماندگار در ذهن ما تبدیل شود. بعدها این فتوای بلاد کبیره به دلیل مشکلات اجرایی، کمتر نامی از آن برده شد و با فتوای مراجع دیگر، کار به‌سامان شد.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب جلیل قربانی سلام. یک خاطره‌ی پرجذَبه، ارزنده، با وزن مذهبی بالا و پیامی رسا به وجود و بروز ایمان در قلوب ایرانیان.

 

سلام عصری جناب آقای جلیل قربانی. شک که تونل یقین است. حتی شک «رنه دکارت»ی. ایضاّ «بندیکت اسپونیزا»یی. شما هم که رینه‌ی آمل نزدیکی!

 

دامنه |: جناب استاد احمدی سلام. کامروایی درین فراز دعا معادل فائزین برگردان گردید. این لغت «کامروا» گاه بین متشرّعان معنی‌یی بد می‌دهد و گمان می‌کنند عیش‌ونوش است. حال‌آن‌که این‌طور نیست. شما چه می‌اندیشی را نمی‌دانم.

 

شیخ محمدرضا احمدی: سلام بر جناب طالبی عزیز. از تاخیر عذرخواهم، چون تو مسیر قم بودم. مستحضر هستید که ترجمه کلمات عربی به فارسی از ظرافت خاصی برخوردار است، شاید برای بعضی از کلمات نتوان ترجمه جامع و کامل پیدا کرد. همانند بعضی از کلمات لاتین و یا ضرب المثل ها. کلمه فوز را به رستگاری، کامیابی، کامروایی و پیروزی ترجمه کرده اند. شاید به دلیل مقام والای این عنوان باشد. امیر المومنین هم بعد از ضربت شمشیر در محراب، از کلمه فوز استفاده کردند و در قرآن هم در موارد متعددی از این کلمه استفاده شده است، از جمله: انّ الذین آمنوا و عملوا الصالحات....ذلک الفور العظیم. یا: من یُطع اللهَ و رسولَه فقد فاز فوزا عظیما. گرچه به جوانی که داماد نشده ناکام می‌گویند، اما در اینجا کامروایی و کامیابی، معنایی صرفا معنوی است که یک مقام خاص عندالله است. شاید کلمه رستگار، نزدیکترین ترجمه باشد برای ما.

 

دامنه |: جناب استاد احمدی سلام. اوف اوف اوف. شنیده بودم مسیر پر از راهبندان بود. چطور راندی؟! رمق لابد نداری. توضیحات شما را پذیرفتم. چون فوز معادل فارسی پوز و پوزه هم هست، لذا به سمت برگردان کام یا کامروایی رفت. رستگاری را نزدیک‌تر می‌دانم. موافقم.

 

مهدی ملایی: برداشتن یک بطری از طبیعت برای ما ثانیه ای طول میکشد،ولی برای طبیعت ۴۵۰ سال طول میکشد،اگر به طبیعت کمک نمی کنیم،لااقل چهره ی طبیعت را زشت نکنیم.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب آقامهدی ملایی سلام. پستی سازنده، با جمله‌ای آموزنده و نمایی هشداردهنده.

 

مهدی ملایی: سلام بر عمو ابراهیم ، از اینکه  سعی دارین بر تمامی پستهای اعضا نظر بدین جای تشکر و قدردانی دارم ،و گهگاهی هم که مطلبی مینویسیم اول منتظر نظر شما هستیم،و اما بعد، در مورد کم لطفی انسان ها نسبت به طبیعت چه بگوئیم که هر چه تذکر داده شود باز هم هستن کسانی که با آشغالدونی اشتباه میگیرن، وقتی بعدِ بعضی از روزهای خاص مثل همین روز سیزده بدر،که به اصطلاح روز طبیعت هم هست ،به جنگل گذرت میفته میبینی که چه بلائی بر سر این طبیعت زیبا و آرامش بخش میارن،هر چی آشغال هست میریزن و همینجور بیخیال ول میکن میرن،بعضی ها هم که یه کم احساس مسئولیت میکنن داخل پلاستیک میزارن و به چله ی دار،دار میکنن،غافل از اینکه همون شب سگ و شال  میرن سراغشو همه رو پخش میکنن،جدای از آشغال ریختن خسارتی هست که به دار و درخت میزنن و شاخه های تنِ درخت رو قطع میکنن،یا حتی بعضی از درختهای کوچکتر رو از ته قطع میکنن،که شاید ده سال طول کشید تا همین اندازه رشد کرد، خواستم از عزیزان تقاضا کنم که با طبیعت مهربان باشیم،شاید چون خودمان حاشیه نشین جنگل هستیم احساس مسئولیت بیشتری میکنیم،البته اکثر داراب کلاییها بعد تفریح سعی میکنن دور و بر خودشون و تمیز کنن،ببخشید دیگه مثل اینکه از کفِ دست گت آدم هم خله ویشته بیه.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب مهدی ملایی سلام

 

۱. معمولاً من وقتی متن کسی را می‌خوانم، اول گرانیگاه (=مرکز ثقل، یا همان کانون) متن را مد نظرم می‌گیرم. مال تو همان «کفِ دستِ گت آدم» کانون بود! «شیرعلی قصاب» هنرپیشه‌ی تنومندِ بِلن‌بالا کف دس جِه هنوز نرسیه! اون را توی فیلم‌های بزن‌بزن، وقتی در ژیان می‌نشاندند، سقف پارچه برزنتی ژیان را لا می‌زدند، چون سر و گردن و کتف و دوش او از آن بیرون می‌زد. این بود گرانیگاه متن تو.

 

۲. اما در شب ۱۳ به در آموزنده نوید و وعید دادید. تز فکری تو را قبول دارم مهدی که خاک و خرابی و چیچم و دِوا و شتِه و ورگ و وگ و کرم و زیرم همه را از آن طبیعت می‌دانی و برای هر کدام مرزی قائلی. اندیشه‌ی پاک تو را صدها بار تحسین.

 

۳. خواهش می‌کنم، هر جا پستی را بلد باشم و آن را از نظر خودم خیلی‌مهم ببینم، نظرم را دریغ نمی‌کنم. شما هم معمولاً دیردیر اِنی ولی دسِ پِر. تِ پیَر ره خدا رحمت هاکنه.

 

 

صدرالدین آفاقی و مادرش. | ۱۲ فروردین ۱۴۰۲ | مشهد مقدس. صحن انقلاب

دامنه |: ادبی به حرم و احترامی به مادر و یادی از دو «آقا»ی پیشوا

سلام. گرچه جناب صدرالدین آفاقی هر بار که مشرّف به حرم می‌شود، به یاد ما هم هست و اغلب ازو خواستم مصوّر مرا از آن صحن و سرا بیآگاهنَد. و دیشب آگاهاند و این فضا را به صفحه شخصی من رساند. اینجا درگاه صحن اسمال طلاست، سقاخانه‌ی دیرین زائران. اوست و مادرش که عمری پا به پای همسرش -یکی از پیشواهای شرعی روستای ما مرحوم حضرت حجت الاسلام حاج شیخ احمد آفاقی- وفادارانه ایستاد تا آن روحانی آگاه به زمانه، مردم دیارش را بیشتر با دین آشنا کند. محرم و رمضان طی نمی‌شد الّا به دیدن و شنیدن صدای روضه و وعظ و حضور ایشان و حضرت آیت‌الله «آقا» در دو مکان مکین پایین و بالا.

 

خواستم بیشتر بگویم، از آن دو «آقا» و پیشوا و پیشنماز با ورع محل ما، اما گفتم از یک کف دست نگذرد، مفیدتر است. حوصله‌ی اعضا را نباید شلیک! کرد. تصویر شب | ۱۲ فروردین ۱۴۰۲ | مشهد مقدس است، صحن انقلاب از سمت ورودی خیابان شیرازی.

 

صدرالدین ممنونم که خود و والامادر را به آستان قدس ایران رساندی و عوض ما دستِ ادب بر سینه گذاشتی تا ما هم از دور، امام رضای رئوف ع را زیارت کنیم، سودی بَریم و توشه برگیریم. حالِ ما را درین روز حُزن و اندو وفات حضرت خدیجه کبری س و روز عید برقراری جمهوری اسلامی ایران با آرای شگفت‌انگیز مردم بردبارمان دگرگون و امام رضایی کردی. کشکولی: یک کوپنِ ارسال عکس سهمیه‌ی شش‌تایی روزانه‌ام را امروز سوزاندی! با احترام والسلام. ابراهیم طالبی دارابی دامنه.

 

دامنه |: خواهر گرانقدر سیده ربابه سجادی سلام علیکم. بسیار قابل تحسین به دلیل اهتمام به جنبه‌ی تفسیری قرآن. می‌فرمودید خانم استاد مفسر قرآن کی هستند؟ و چه بحثی را داشتند. حرکت پسندیده و ستوده‌ای هست. سپاس و عرض ادب بسیار.

 

سیده ربابه: با سلام و عرض ادب. تفسیر سوره یس. استاد سرکار خانم مهاجر. سپاسگزارم از توجه شما بزرگوار.

 

بسیارخوب. سلام مجدد و سپاس بی‌کران. خداقوت و عرض سلام و ادب به استاد محترم تفسیر که معرفی فرمودید؛ خواهر گرانقدر خانم مهاجر.

 

دامنه |: جناب آقای مهدی رنجبر سلام. تفسیر قرآن بهترین مسیر برای معنوی‌زیستن است. سپاسگزارم. در همین جا بر خود فرض می‌دانم به انسان سلیم‌النفس و روحانی فروتن استاد آسید علی صباغ -که همواره در اثر کمالات‌شان از خود ردی از اخلاقی کریمانه و رفتاری رئوفانه باقی می‌گذارند- عرض ادب و ارادت وافر کنم و خداقوت جانانه برسانم. گفتار آن عالم پرهیزگار ما، از کردارش برمی‌خیزد. درود بر تمامی این شرکت‌کنندگان محترم جلسه‌ی تفسیر در پایین‌مسجد محل. با احترام. والسلام. ابراهیم طالبی دارابی دامنه.

 

رنگین‌کمان داراب به دامنه: سلام دوستی در متن های بالا از دوستان خواسته بود که از کلمات آسانتر  استفاده شود تا ما مراجعه  به دنبال لغت نگردیم

 

ابوعارف | طالبی دارابی: جناب آقای حسین رمضانی سلام. از تذکری که به بنده داده‌ای متشکرم. اما درین نظری که آن بالا نوشته بودم نام دو فیلسوف شکّاک مطرح اروپا است و سومین لغت هم «رینه» است که نام شهری در دل کوه‌های بخش لاریجان آمل است.

 

کشکولی: یعنی به جای اسم دو تا فیلسوف باید می‌نوشتم؟ دارا و سارا تا آسان باشد؟! و به جای رینه مثلاً می‌نوشتم: رسَن! لابد «تونل» لغت سختی است! پس به جای تونل هم می‌نویسم: سولاخ!

 

دامنه: جناب آقا حجت سلام. از ناحیه‌ی مادر از خاندان مکرم و گرانقدر «سجادی» و از ناحیه‌ی پدر از خاندان مؤمن مرحوم کل فرَج و عموی بزرگ‌شان مرحوم حاج جعفر شهمیرزادی. پس اَلا، اَلا (آگاه باش) که چنین محجّبه هم باید باشند نوادگان دو خاندان خوب مرحوم کل فرَج غلامی و مرحوم حاج سید حسن سجادی. عمر محیاخانم، عزیزِ پدر و مادرش، «تُطیل» باشد که در دعای هر روز ماه رمضان از خدا طول عمر زیاد طلب می‌کنیم: و تَطیل عُمری. درود داری حجت رمضانی. نیز درود بر دو گت‌بَوای محیا حاج آقا سید محسن سجادی و جناب آقا جعفر مؤذن غلامی. ارادات و احترام والسلام.

 

 

 

سید کمال‌الدین عمادی: در پی سؤالات مکرّر مقلدین و مؤمنین از دفتر حضرت آیت الله  وحید خراسانی (مدظلّه العالی) معظم له، در جلسۀ هفتگی پاسخ به استفتائات شرعی، به این سؤالات اینگونه پاسخ فرمودند: 

 

سوال اول: آیا حضرت عالی به شخص یا اشخاصی از تلامذۀ خود یا غیر آنها، توصیه فرمودید (ولو اشاره) که رسالۀ عملیه چاپ نمایند؟

 

جواب: باسمه تعالی أبداً حتی إشارةً، اگر کسی هم ادعا کرد نفی کنید ما خودمان در کار خودمان گیر هستیم تا برسد به کار دیگران.

 

سوال دوم: آیا حضرت عالی، احتیاطات خودتان را به کسی از تلامذه خودتان یا غیر آنها، ارجاع فرموده اید؟ وظیفه مقلدین حضرت عالی در احتیاطات چه می‌باشد؟

 

جواب: باسمه تعالی أبداً ما به کسی ارجاع ندادیم خود مقلدین به فالأعلم رجوع کنند.

 

سوال سوّم: آیا حضرت عالی در أمور اعتقادی، شخصی از شاگردان خود یا غیر آن‌ها را معین فرموده‌اید که مؤمنین به ایشان رجوع نمایند؟

 

جواب: باسمه تعالی أبداً ما به کسی إرجاع ندادیم.

 

سوال چهارم: آیا حضرت عالی به کسی از شاگردان خود یا غیر آن‌ها اجازۀ اجتهاد شفاهاً دادهاید؟ یا کسی از شاگردان خودتان یا غیر آن‌ها را مجتهد خطاب کرده‌اید؟

 

جواب: باسمه تعالی أبداً.

 

سوال پنجم: اگر کسی ادعای اجازۀ اجتهاد کتبی از حضرت عالی داشته باشد در چه صورتی مورد تایید شما می‌باشد؟

 

جواب: باسمه تعالی اگر خط و امضاء ما باشد و جعلی نباشد معتبر است و إلّا فلا. 

 

سایت آیت الله العظمی وحید خراسانی

 

 

ابوعارف | طالبی دارابی: ↑ : جناب استاد سید عمادی سلام. نظر من در مورد پاسخ آیت‌الله العظمی حسین وحید خراسانی به پرسش ۴ : مگر در این همه سال تدریس، معظم له هیچ مجتهدی پرورش نداده که با قید مطلق «ابداً» حتی یک مجتهد مورد تأیید ندارد؟! چقدر سختگیرانه! حال آن‌که امتیاز حوزه‌ی شیعه بازبودن درِ اجتهاد است.

 

سید کمال‌الدین عمادی: سلام و درود. اگر چه سختگیرانه است ولی به نظر می رسد از الطاف الهی است. البته به معنای عدم پرورش مجتهد نیست بلکه جلوگیری از سوء استفاده های است. شناخت مجتهد به گواهی استاد نیست به آثار و شاگردان یک عالم است. مجتهدی می شناسم ازهیچ کس گواهی نداشت ولی اجتهادشان بین علمای قم شهره بود و آثارش حکایت از دانش عمیق اوست. مدعی اجتهاد حتی صاحب رساله می شناسم که جز انتساب به این و آن نه شاگردی مبرز دارد نه اثر علمی گویا اما صدای طبل و شیپور ایشان.

 

ابوعارف | طالبی دارابی: مجدد عرض ادب و ارادت و سلام استاد عمادی. پاسخ فنی داده‌اید و برایم مهم بود. اما هنوز جای اشکال باقی‌ست که بهترین مجتهدشناس، خودِ استادی است که مجتهد پرورش داده است. معمولاً در حوزه رسم است که انگشت اشارت می‌رود. مثلاً مرحوم آیت الله العظمی سید ابوالقاسم خویی رحمت الله علیه اشاره‌ی دقیق کرد به آیت الله العظمی سید علی سیستانی که همه آن اشاره و گواهی و تأیید را علامت وثوق و اعتماد دانستند. البته مقام علمی آقای سیستانی مورد نظرم هست، از نظر سیاسی با ایشان زوایه‌ی فکری دارم.

 

سید کمال‌الدین عمادی: بزرگوار از عنصر زمان و مکان در اجتهاد و صدور فتوا مختلف حتی مخالف با فتوای قبل غافل نشوید لازم نیست ایت الله العظمی وحید خراسانی دامت برکاته همه آنچه در این تصمیم دخیل است بیان کند او می داند آنکه مجتهد است خود چون گل می بوید آنکه نیست و اصرار دارد اجازه بگیرد باب صدور مجوز بسته شد بسیار حکیمانه و مهم است

 

دامنه |: عبارت عالی «هم‌عهدِ سلیمانیِ میدانِ شماییم» را درستِ درستِ درست گفت جناب مجید یراق بافان. واقعاً مایه‌ی سعادت که کسی با شهید حاج قاسم سلیمانی هم‌پیمان باشد و مهیّای میدان. ممنونم آقا موسای راستگو دوست من و عضو بیت شریف سید علی اصغر. سلام در صدر صحبتم یادم رفتم. معذرت. پس: سلام و والسلام. راستی موسای گرامی ما، من از چهره‌ی رهبری معظم خواندم که از اوج وصف حالش با این سروده‌ی آقای یراق بافان راضی به نظر نمی‌رسد، زیرا سخت است آدم در میان جمع از خود تعریفی عالی بشنود و ایشان هم معمولاً خود را محکم نگه می‌دارند. بارها خودم دیدم.

 

 

 

مراسم یادبود شهید ابراهیم عباسیان

| ۱۲ فروردین ۱۴۰۲ | مسجد بالای داراب کلا

حضور برادرشهید آقای حمید عباسیان درین مراسم

ابوعارف | طالبی دارابی, باسمه تعالی. سلام. امشب داداش حمید عباسیان را توی بالامسجد دیدم. مراسم برادرش شهید ابراهیم عباسیان بود. دیدن این دوست دیرین و بردبار من، دلم را شادمان کرد. منتظر آمدنش بودم در مسجد. خوب شد دیدمش.  قلبم را منور کرد. مرحبا به چنین تصمیمی خوب در احیای نام و یاد و مرام و هویت انقلابی شهیدان محل نوبت به نوبت در هر شب. توسط هر دو مسجد بالا و پایین. شهیدان ستاره‌ی دنباله‌دار هستند و ما دنباله‌های این ستاره‌ها.

 

حاج علی چلویی به شیخ مالک رجبی: آفای ح. ع. ر. د. سلام. واقعا. شما فرصت خواندن تمام مطالب خود رادارید. پس ما که فرصت نداریم خارج شویم. آقای ح ع رد قصد توهین ندارم یکی از دلایل که اکثرا از منبر  دوری می‌کنند همین زیاد صحبت کردن بقول آقای قرائتی مردم یگ ربع اول راگوش می‌دهند بعد یا بلند می شوند یا باید دیگر صحبت ویااینکه چشم انتظارند کی تمام می شوند بعضی ناراحت هستند چی گویند.

 

دامنه |, [در پاسخ به حاج علی چلویی] سلام رخفِ من ابنِ قاسم!.کشکولی: خودت بیشترین مقصر پای منبر هستی. از اول منبر تا آخر خودت خو شوونی و خبر نداری مَردمِ لینگ پلندِر می‌گیره و خیلی‌ها مرض قند دارند تا آخر منبر پیچ‌پلیج می‌گیرند. آخوند هم مگر ول کن ماجراست. خودت چرا مستقیم به منبری اعتراض و انتقاد نمی‌کنی بیست دقیقه وس هسه؟ بقیه ره مردم زور زوری نیشتنه! همه مگه مثل ته صندلی سر نیشتنه؟؟؟؟!!!!

 

حاج علی چلویی به من: سلام مدیر بنده با پررویی به همه تذکر میدهم ومی گویم مردم را گروگان نگیرید آیا تال الان توانستیم مستمع رابیشتر کنیم یا کاری کردیم مردم ازمنبر. که جایگاه پیغمبر است دوری می کنند وسعی می‌کنند در مراسمات بیرون باشند ّبعد ازمنبر.فقط بیایند.شام .یا ناهار بخورند یا همین طولانی کردن دنبال مداح می‌روند ازمداحان پوزش می طلبم واقیت راعرض کردم افراد واقیعت رانمی گویند.

ابوعارف | طالبی دارابی,  [در پاسخ به حاج قاسم] سلام مجدد رفیقِ از اول انقلاب حتی پیش از انقلاب من تا الآن. می‌دانم جرأت نداری این پیشنهاد مرا جواب بدهی. ولی کشکولی است حرفم چون خودت می‌دانی من اصلا" کارم امور مسجد و تکیه‌داری نیست. ولی فقط و فقط یک سال مسجد و تکیه را بده به من و خودت هم پشت من بمان. آن وقت ببین هیچ آخوندی می‌تواند بالای بیست دقیقه و سه ثانیه بیشتر میکروفون را در دهنش بگیرد! هر چیزی برای خود قواعد دارد. کاری خواهم کرد تمام مسجد از حضور مردم و جوانان جای سوزن‌اندختن هم نباشد. این را با قاطعیت می‌گویم. منبر فقط جای آخوند نیست. هر کس بلد است باید بیاید مسجد میکروفون را دست بگیرد. نوازش و مصیبت هم جای خود حرمت عظیمی دارد ولی مسجد مرکز اسلام است. آنجا همه باید بیایند. گفته باشم!!

 

حاج علی چلویی: آقای. مدیر منبر جای نصایح است وبالای منبر باید با لباس پیغمبر رفت سخنران دیگر بجای خودش آنها هم میکروفن راگرفته و مردم.رافراموش میکنند رفیقم. نور چشم مدرسه فکرت راخوب اداره کن من بجای شما خادمی می کنم. عزیز در مراسمات دیگر از عزیزان واساتید غیر روحانی هم استفاده می شود اطلاع رسانی ضعیف بود ببخشید

سید موسی صباغ به حاج علی چلویی: سلام بر دوستان بزرگوار متن های بارگزاری شده توسط اعضای محترم صحن که بعضی مواقع ممکن است طولانی به نظر برسد، حاصل وقت و تلاش و پژوهش است . که بنظرم خیلی هم مفید به فایده. حالا اگر عزیزی وقت مطالعه رو نداره دلیل بر بارگزاری نشدن متن نمیشه. این صحن مدرسه فکر کنم برای علم آگاهی ایجاد شده ،و تبادل نظرات ، اگر قراره مانند صحن های دیگر ،متن ها در حد خبر رسانی باشه ، دیگر اسمش مدرسه نیست. در نگارش تحقیقی  ،نیاز به مقدمه و متن اصلی و نتیجه گیری است که نمیشود در حد  یک یا دو کف دست بسنده کرد.و میشود بعضی از متن ها را برای دانش آموزان و دانشجویان متناسب با مناسبت ها استفاده کرد. به سهم خودم از دوستانی که زحمت نگارش متن های سیاسی ، تاریخی ،مذهبی ،عقیدتی .. را بارگزاری میکنند تقدیر و تشکر میکنم. ارادت ویژه به همه.

ابوعارف | طالبی دارابی,  [در پاسخ حاج علی چلویی:] سلام مجدد رخف محترم و خدوم من. سخن شما متین. من هم نگفتم غیرآخوند برود بالای منبر. نوشته بودم: «هر کس بلد است باید بیاید مسجد میکروفون را دست بگیرد» دست‌گرفتن میکروفون به معنای بالارفتمن از روی پله به منبر نیست. پای تربیون است.

 

پس از تحریر: رخف من نوشتی: "رفیقم. نور چشم مدرسه راخوب اداره کن من بجای شما خادمی می کنم" پیام تو را گرفتم. ذره‌ای در صداقتت به خودم تردید ندارم. بله، جواب شما معلوم شد. پس همان با ظرفیت نیمه‌خالی و فرش‌های معلوم‌تر از جمعیت عزیز، طی کنید. شاید صلاح را شما همین ببینید. من رک گفتم. خلاص! خادمی شما در روز عاشورا همه ساله اشکم را در صورتم سیلاب می‌کند. خدا پدر و مادرت را رحمت کناد. انتقاداتت را به واعظان خبر دارم. ممنونم. ارادت من روحانیت شریف با انتقاد به مسائل هرگز نابود نمی‌شود. درود.

حاج علی چلویی به سید موسی صباغ: آقای صباغ سلام. پس چرا در بقیه کانال انتقال می دهند. من استقبال کردم. فقط گفتم خلاصه و مفید.

حاج علی چلویی به بنده: بنده ارادتمند و پابوس همه دارابکلا یها هستم ازته قلبم بعنوان یگ دارابکلای به شما علاقه مندم

ابوعارف | طالبی دارابی, [در پاسخ به حاج قاسم] به آق سید موسی علاقه‌مندی؟ یا به من؟! اگر به آقا سید موسی، پس حسودی‌ام گرفته! اگر به من، که من چندین ساله ازین قلب و عُلقه‌ات به خودم خبر دارم. پس بیخاد بود مگر فامیل ما را به همسری گرفتی؟! سپاس. پوزش اگر با این میانبحث مربوط به عظمت کار مسجد و وعظ و لزوم حضور انبوه مردم در مسجد و تکیه وقت اعضای شریف را گرفتم.  به‌هررحال ماه رمضان و محرم معمولا" این مسائل سر باز می‌کند. فراوان درود رخف من.

دشتِ قهاوند

به نام خدا. سلام. کشف معدن لیتیوم، ایران را به یک بازیگر بزرگ باتری بدل می‌کند، آن هم با مساحتی "حدود ۱۱ کیلومتر مربع" کجا؟ در ۵۰ کیلومتری شرق شهر همدان. یعنی دشت قهاوند. لیتیوم فلزی قلیاییِ راهبردی کمیاب جهان است. این دشت، ایران را به دومین ذخیره‌گاه بزرگ لیتیوم جهان ارتقاء داد با برآورد ۸ و نیم میلیون تن، یعنی پس از شیلی با ذخیره‌ای کمی بیش از ۹ میلیون تن.

لیتیوم لابد می‌دانید برای صنایع باتری، خودروهای برقی، باتری‌های تلفن‌های همراه، کامپیوترهای حملی، صنایع هواپیماسازی، بلبرینگ چرخ‌های قطار، صنعت داروسازی جزوِ اساسی‌ترین کالاست. سمی‌ست، ولی در جهان پیشرفته‌ی جدید، از ضروری‌ترین مواد است. جهان توسعه‌یافته خصوصا" چین که ابَرتولیدکننده‌ی باتری‌های لیتیومی جهانِ پیشروست، نیازمندترین کشور به این ماده است که این می‌تواند ایران را به لحاظ چنین سرمایه‌ی خداداد، هنوز هم نزد آن غول قدرت، برجسته‌تر نگه دارد.

بانو! آقا! ایران غنی‌ست، قوی‌اش نگاه داریم؛ مادی و معنوی، با به کارگیری توان ملی، نخست با نگرش بدونِ گزینشگری در استخدام برابر و مساوی سرمایه‌ی انسانی در دایره‌ی جمهوری اسلامی که البته کشف شخصیت حداقلی فرد تا حدی لازم است. سپس ازدیادِ آلات و افزار (اقتصاد جهشی با رشد بالا سپس باثبات و رشدی متعادل) برای مصارف ایرانی و جهانی. واقعا" خود و جهان و ایجاد اقتصاد رشدیابنده را جدی بگیریم و مردم این سرزمین را هرچه بهتر و بیشتر، به امید و آشتی و آرامش دعوت کنیم (همه همدیگر را) تا در لذت از بهره‌وری ارزان و باثبات (دست‌کم کمتر بی‌ثباتِ) دستاوردهای نوین علمی و تجربی، یکدیگر را یاری دهیم؛ با بهترین رویکرد حکومتی و با صحیح‌ترین رواداری سیاسی.

دشتِ قهاوند را خبری خوشآیند برای قِوام ایران تلقی کنیم و ملاکی برای غنای خدادادی خود بدانیم. صنعت جهان به لیتیوم وابسته است همین ماده و موادهای کمیاب را در بهترین حالات به پای معاملات و مبادلات ببریم. افسوس، افسوس اگر کسی -چه از درون جامعه‌ی مدنی + چه از درون قدرت سیاسی- بخواهد سرنوشت این مملکت را به عصیانگری و فریادهای زودرَس! گره بزند و اختیار این مُلک و مِلک را به دستِ نابِخردان داخل و بیگانگان خارج بسپارد. و تا تَقّی به تُقّی می‌خورَد، می‌خواهد بی‌جهت کفِ خیابان حوار و هورا بکشد. هم مملکت‌داری مدارای بالا و قاطعیتِ‌های اقتداری می‌طلبد و هم توی جامعه‌ی مدنی سیاست‌ورزی کردن، رفتاری عقلایی می‌خواهد و قابلیت‌های اخلاقی. دست‌کم همه‌ی صاحب‌نظران فیلسوف سیاسی جهان در اعصار مختلف، در ضرورت وجود دولت (=حکومت) رأی به این دادند که استفاده از "زور ضرور" منحصرا" باید در دست دولت باشد و الاّ هرج و مرج و آنارشی‌گری جامعه‌ی بی‌دولت را فرا می‌گیرد و تاوان آن عقب‌ماندگی و ناامنی و ستیزه‌گری مَهیب است.

در شرائطی که کشور ایران در آماج بدترین رفتار آمریکا و اروپا (مقلدان نادان آمریکا) قرار دارد، هر بار نیروی جامعه‌ی خود را به سوی جنبش کال و نپخته، علیه‌ی قدرت هول دادن و هندل زدن، هم خطای راهبردی است و هم رفتار غیراخلاقی. بگذاریم با بردباری طولانی، راه‌ها و روندها، درست و متحول شود؛ با تعجیل و شتابگری -آن هم آغشته به خامی و خطاهای عمدی- مسائل نه فقط حل نمی‌شود، بلکه مسائل تازه‌تر و پیچیده‌تر زاده می‌شود. روح‌های معترض عدالتگرا، از قضا باید بیشتر از همه، به متفکران و دانشمندان و شایستگان خود فرصت اندیشیدن و تئوری‌پردازی بدهند، نه ابن که خودسر جلو بیفتند، که کار صد ساله را بخواهند یک شبه (ببخشید سه سوته و سه ساعته) بپیمایند. بگذرم. فقط بگویم از قدیم و ندیم خویشتنداری را ستوده‌اند و ملت‌های زود به ستوه نیامده را پسندیده‌اند.. بَه‌بَه دشتِ قهاوند. به دشتِ قهاوند. دشتی از خداوند، با مواد کمیاب لِتیُم در آن برای ایران و خرید جهان. | ۲۴ اسفند ۱۴۰۱ | ابراهیم طالبی دارابی.

پاسخ‌هایم به پرسش‌هایم ( ۷ )

- دردهای مقدس داریم و دردهای بشریت. اولی مثل درد عرفانی و دومی مثل درد زندگی. شرائط دردمندی، «خردمندی» است و «حسّاس‌بودن».

- چرا استاد مرحوم محمدرضا حکیمی از رنج بشریت، تا آخر عمرش در خانه‌ی کاهگِلی ماند؟

- از زندگی حکیمی زیاد خوانده و می‌خوانم. این یکی به این علت بود روزی رفت به کوره‌پزخانه و از آنجا "زندگی مرگوار" آنان را دید و در خود پیچید و فلسفه‌ی زندگی‌اش شد «دردمندی»؛ یعنی استاد حکیمی، حکیمِ دردمندی.

- نتیجه ← : به آنچه در زندگی به ما رو کرده، فکر و سپس ربّ رحیم را ستایش کنیم. به قول مرحوم علامه حسن حسن‌زاده آملی که به خدا گفت: اگر داشته‌های مرا حساب کنید، زیاد می‌آد.

ابراهیم طالبی دارابی

جناب آق سید حسین شفیعی, به دامنه: سلام علیک صبحتان به خیر شیوه مناظره و مجادله احسنت را می ستایم. اگر توفیقی رفیق راهم شود نوشته ای را تحت عنوان «سپاس از مجادله احسن دو دوست دیرین همراه با چند تذکر» را شب خواهم نوشت. خیلی دعا می کنم که خدا مطالب حقه را بر قلب خیرخواهت خطور دهد و بواسطه قلم زیبایت جاری سازد

دامنه |[در پاسخ به آق سید حسین شفیعی]. سلام استاد. خیرخواهی آن دوست ارشد بنده بر من نعمت است. حتما" انشاء کنید، صحن به وجودتان نیازمند است. از همه جای ایران در مدرسه فکرت هستند، آن را جایی مهم برای بیان بدانید. اغلب هم درس‌خوانده با سلایق متعدد که نمادی از چینش جامعه‌ی ماست. سپاس.

نظر آق سید حسین شفیعی: آقا ابراهیم سلام در حال آماده شدن برای اداره کلاس بوده ام چشمم به نوشته جدیدت در خطاب به آقای شفیعی افتاد؛ آنقدر زیبا نگاشتی و منصفانه و عاقلانه و مدبرانه و... که نتوانستم چشم از این نوشته  زیبای جنابعالی برگیرم تا آخر خواندم و شارژ شدم و شروع به تدریس می کنم تنها کاری که می توانم انجام دهم، شریک نمودنت در ثواب تدریس اشت که امام علی (ع) فرمود: «من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا». ماجور و سرفراز باشید.

آق سید حسین شفیعی,  سلام قبل از دیدن پیامتان، متن دشت قهاوند را خواندم در حال خواندن به ذهنم رسید ماشاء الله همه فن حریف هستید موفق باشید

دامنه |,  [در پاسخ به آق سید حسین شفیعی] از همه‌فن حریف خندیدم حسابی. تشکر وافر استاد. سلام بر شما

بهرام اکبری لالیمی, به دامنه.  باز هم سلام. مطلب دشت قهاوند. چقدر لذت بردم ، همش امید ، افتخار، سربلندی ،عزت، در مقابل یاس و ناامیدی که عده ای هر روز بر آن می دمند، این گونه مطالب از خواسته های آقاست کیف کردم ، ادامه بده.

دامنه |,  [در پاسخ به بهرام اکبری لالیمی] سلام عزیز و سرورم. خرسندم به طبع نشست. سربازی می‌کنیم همه برای ولایت فقیه و انقلاب اسلامی و شهیدان.

دامنه |, [در پاسخ به احمد الله وردی زاده] جناب احمدآقا الله وردی زاده سلام. دیدگاه شما در گواهی به این مسئله، پند برای بنده و اندرزی منصافه برای اهل حل و عقد است. ممنونم و شایسته‌ی سپاس‌اید. درود.

دامنه [در پاسخ به سید کاظم صباغ] جناب حاجی سید کاظم سلام. با فرضیه‌ی شما موافقت دارم، اگر یک محققی این فرضیه‌ی شما را با یک پژوهش میدانی هم به سرانجام برساند، به نظر من فرضیه‌ات به روش علمی و میدانی اثبات می‌شود نه پوچ. زیرا شما کارکرد زنان مؤمن را در بروز بدکرداری و واکنش زشت برخی برهنه‌دوستان دخیل می‌دانید. و من این فرضیه را درست می‌دانم. از ورود شما به این بحث مهم دینی و محلی ممنونم. به شما رفیق دیرین و مؤمنم و همه‌ی این خوبان و مؤمناتی که نام بردی و یا اشاره داشتی احترام و سپاس تقدیم می‌کنم.

دامنه |: آقا سید علی اصغر من سلام. مقایسه‌ی قواره‌‌ی مخالفین فعلی عصر جمهوری اسلامی (که آدم شرم دارد اسم‌شان را راحت بر زبان آورد) با قواره‌ی مخالفین شاه در عصر طاغوت حد و اندازه را به‌خوبی روشن کرده است. آن بزرگان و کوه تفکر و دریای علم کجا و این «کوتوله‌»های مزدور و مزدبگیر و هرزه کجا. سپاس از توانی که برای تبیین بروز می‌دهی.

سلام مجدد سید. علاوه کنم آورده‌ی فکری‌ات را: عقل و وحی حُجّیتِ یکدیگر را تأیید می‌کنند. خوشا با آنها که این دو را از هم تفریق نمی‌کنند. بهره داشت حرفت.

با این خطاب یعنی تو زُلیخای منی!؟ و منو زیرزمینی و یواشکی می‌خوای!!! مواظب باش قمیص مرا از پُشت نکشی!!! به حضرت یعقوب ع لو می‌دم. این از کشکولی. بله می‌دونستم چه گفته بودی. من هم خواستم یک فرمول از نبوت و امامت و امت ارائه کرده باشم. سلام هم پیوست.

جناب آقای حاج بهرام اکبری سلام. مفید و اندرزواره. نکته بگویم از آن عبور عباد از «لغو». تا بشر به جای عبور از لغو و لهو، روی آن وقف کند زندگی و بندگی را درک نخواهد کرد و طعم رستگاری را نخواهد چشید. درود با این مبحث اخلاق که بر پروا در افراد جهت و قوت می‌دهد. در مشهد مقدس ما را از قلب و ذکر و زیارت، یاد مَبر.

سلامی مجدد و از سر سپاس به شما خواهر محترم من حاجیه ربابه‌سادات سجادی. دیدم، هم گریستم و هم قوت قلب گرفتم. این دختران نجیب و هنرورز زادگاه ما واقعاً سفیران نجابت و پاکی‌اند. نغمه‌های آهنگین و پرطنین آنان بوی آن قدم‌هایی می‌دهد که شهید حاج قاسم در جبهه‌ی مقاومت گام می‌گذاشت. عنصراالمعالی سخن زیبایی دارد که برازنده‌ی همین نازنین‌دختران محل‌مان است. سخن این است:

در جان خود بَعث (=برانگیختن) ایجاد کنید با هنر و خرَد.

شما با این ساخت زیبای این سرود و تصاویری که آدم را به ایمان اینان آگاه می‌کند، دل بیننده را فتح کردید. به نظرم این کار دیدن چندباره دارد؛ چقدر حجاب زیبایی دارند. مرحبا به این فکری که اینان را به این مسیر برد. درود. باز نیز خوشحالی‌ام را از زنده‌بودن زندگی معنوی و بندگی الهی در وجود هم‌زادگاه‌هایم بروز می‌دهم و به جای همه‌ی شما سرپرستان این گروه فاخر و تمام نغمه‌خوانان این جمع به نیابت حرم حضرت معصومه سلام الله علیها را زیارت می‌کنم.

سید علی اصغر شفیعی به دامنه: سلام عامل عاقل و اشاره. دمت گرم واقعا. عالی بود.

متن جناب آق سید حسین شفیعی: سپاس از « جدال احسن» دو دوست دیرین؛ همراه با چند تذکر!!!

بنام پروردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت. فرهیختگان ارجمند و دو چهره فرهنگی ومومن و انقلابی؛ جنابان : آقای سید علی اصغر شفیعی دارابی و آقا ابراهیم طالبی سلام. در روز های اخیر؛ توفیق یافتم غالب مشاجرات علمی _ سیاسیتان (که آراسته به زیور خیرخواهی و نمادی از «جدال احسن» مورد توصیه قرآن کریم است) را مطالعه نمایم؛ ممکن است برخی از قسمت ها را به دلایل علمی_ تحلیلی پذیرا نباشم؛ ولی فزونی صبغه پای بندیتان به آداب «جدال احسن»؛ موجب می شود که از هردو بزرگوار تشکر نمایم؛ و برایتان در قبال چنین گفتمان ها و بارش فکری سودمند؛ ثوابی مضاعف را از درگاه خدای علیم و حکیم مسئلت نمایم؛ و برای دست یابیتان به موفقیتی بیشتر؛ ذکر نکات پیش روی را سودمند میدانم:

۱) مراقب باشید که رهروان استعمار پیر انگلستان و همه معاندان با اسلام و قرآن و ایران اسلامی؛ نتوانند با شاگردهائی نامرئی بویژه با اجرای شعار زنگ زده «تفرق تسد» (تفرقه بیانداز و حکومت کن) در پی ایجاد شکاف بین دو دوست مومن و انقلابی دیرین باشند؛ و با تعریف از یکی از شما دو عزیز؛ در پی تخریب دیگری باشند؛ پس در جهت حفظ وحدت خویش؛ بیشتر مراقب اینگونه خدعه ها باشید؛

۲) واقعیات موجود در عرصه خارجی گویای این حقیقت است که معاندان ایران اسلامی؛ به بهانه دفاع از ایران و ایرانیان؛ در پی اجرای سیاست شیطانی «اسلام هراسی» هستند؛ در حالیکه آموزه های گفتاری و رفتاری نبی رحمت اسلام (ص)؛ مقابله سخت با نژاد پرستی کاذب می باشد؛ بدین جهت باید در گفتمانهایتان با دوبال سازنده حرکت کنید؛ یعنی طرد ایران هراسی و نفی اسلام هراسی؛ امروزه شاهدیم که معاندان برای اجرای سیاست شیطانی «اسلام هراسی» می کوشند تا مومنان و انقلابیون رهرو امام و رهبری را معاند با سنن معقول ایرانی جلوه دهند؛ و دیدیم که مجریان سیاست کور «اسلام هراسی»؛ نه تنها مکتب جاوید اسلام را به سخره گرفته اند؛ بلکه با تمام امکاناتشان در پی اجرای سیاست زنگ زده تجزیه ایران واحد و مقتدر نیز می باشند؛

۳) نباید مورد نقد دانستن کارکردهای نادرست برخی از مسئولان گذشته و حال موجب شود که دیگران خیال کنند اشما عزیزان؛ ز حضورتان در عرصه انقلاب اسلامی و جبهه نبرد با صدامیان و منافقان کوردل و... پشیمان هستید؛ 

۳) یکی از توصیه های بلند و جاوید امام راحل(ره) این بوده است : «هرگاه دیده آید که دشمن از ما تعریف می کند؛ باید در درستی کار خود تامل کنیم» (نقل به معنی)؛ امید است این توصیه حکیمانه آن عبد صالح را؛ همواره آوازه قوه سامعه خویش قرار دهیم. نکته پایانی: ضمن سپاس مجدد؛ موفقیت بیشترتان؛ آرزوی همیشگی اینجانب می باشد. (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی: عصر روز چهارشنبه ۲۴ اسفندماه ۱۴۰۱ش_ ۲۲ شعبان ۱۴۴۴ق)

جناب استاد حاج آقا سید حسین شفیعی سلام علیکم. یکی از لغات مورد علاقه‌ی من در قرآن، لغت مشفقون است. مرحوم علامه طباطبایی فردِ مُشفِق را کسی می‌داند که بیمناک به حال خود و دیگری‌ست، به همین علت نگران حال دیگران هم هست که خدای ناکرده به آسیبی روبرو نشوند. بنابرین، ممنونم که از مشفقون ما هستید و حالی را که قرآن برای مؤمنانش در نظر می‌گیرد، در وجود شما نسبت به ما بروز و ظهور دادید. جدای این، انسان وقتی موردِ خطاب یک شخصیت علمی یا روحانی یا یک پزشک و مهندس و یک فرد فریس و ذکاء قرار می‌گیرد در خود حس شکوه می‌کند.

در بند ۱ نگاه شما را خیرخواهانه می‌بینم و هشداری‌ست به نوعی از حالت شایع در افراد. چنین حالتی معمولاً توی جامعه، نه ندرتاّ، که دائماّ سر بر می‌آورَد، ازین‌رو، مرَضی عمومی‌ست واگیردار. اما من می‌خواهم روی دیگر سکه را باز گویم. گمان نکنم کسی بتواند میان بنده و سید علی‌اصغر را تیره کند. علت شرعی نهفته است که فاش گویم: بین من و او، پیوند غدیری بسته شد در حرم امام رضا ع که شکستن آن حرمت دارد و ذَنب لا یغفر است.

در بند ۲ در مقام یک آفت‌شناس ظاهر شدید که چنین فکری، نه فقط امروزه، که از روز طلوع اسلام در ایران یک طرفدارانی برای خود داشته که بنای این داشته و دارند مکتب اسلام را به عنوان یک دین مهاجم و مزاحم معرفی و مثلاً خلوص ایرانی‌گری را با راندن اسلام از سرزمین ایران و خالی‌ساختن آن از دل ایرانیان، احیا کنند. چنین فکری -که از نظر من تا جایی که می‌خواهد کار فکری و نظریه‌پردازی کند- نه فقط باید آزاد باشد که کسی کاری به کارشان نداشته باشد. چون در برابر منطق قوی اسلام، توانی برای کسی نمی‌مانَد که بخواهد اسلام را از قلوب ایرانیان محو کند. اگر دینی به زور وارد قلب مردمی شده باشد، هزار و چهارصد و چهل و اندی سال در دل ملت لانه و آشیانه نمی‌کرد. تلاش این تعداد افراد در محیط پر از نگرش دینی ایران، چنان سست است که حاضر می‌شوند در ستودن تمدن ایران، ستون‌های دین و مذهب و مقدسات سایر ادیان الهی را از پایه تخریب کنند، حال آن‌که اگر واقعاً حامی تمدن ایران هستند، اولین درس تمدن ایرانی که رعایت ادب و احترام به عقاید و اهانت‌نکردن به باورها و شخصیت‌های مذهب و مقامات درجه‌ی اول دینی است با مدارای کوروشی آن. وقتی فلان کتاب یا فلان بنگاه خبر و یا فلان مؤسسه‌ی نشر حاضر می‌شود زشت‌ترین الفاظ را برای پیامبر اسلام ص و آیات وحی در قرآن و ائمه ع و ادعیه‌ی مقدسه و مناسک قطعیه‌ی دینیه به کار گیرد، پیش از آن که اهانتش به مقدسات برسد، خودش، خودش را از فرهنگ و تمدن ایرانی خارج ساخته است، مگر تمدن ایران به کسی اجازه می‌دهد به ادیان و آوردندگان الهی آن هتک و جسارت کند! زهی خیال باطل.

در بند ۳ باز نیز کوشیدید با صفت اشفاق و مشفقین، ارتکاب رفتاری را (که اگر در ما رخ دهد عیب عظیمی‌ست) خطایی بزرگ و نابخشودنی‌ست، نشان دهید. این برحذَرداشتن، نشان وجود چنین آفت نیست، بلکه امکان بروز آن است، که باید عرض کنم اگر روزی چنین شود، شماتت را خودم با خودم آغاز می‌کنم، زیرا مَباد، مَباد، بر ما و نیاید، نیاید برای ما آن روز بدِ بدِ بد، که اولین خَبطش خیانت به خون شهیدان است، سپس روبرگرداندن زشت از امام راحل‌مان و آنگاه بی‌وفایی به رهبری معظم‌مان که برای ما پیشوایی صادق و قاطع در برابر امپریالیسم است و با ورع و اوج پارسایی زندگی کرده است.

در بند ۴ (که شما سهواّ ۳ مکرر زدید) پند عبد صالح خدا حضرت امام خمینی ره را آوردی که برای ما گرانبهاءترین اندرز است. معیار درستی است. همه با هم باید به این شاخص دقیق، دقت کنیم. از وقتی که مشتاقانه و مشفقانه برای ما صرف کرده‌اید و از ذکر و تذکار آن انصراف ندادید و در دل فرو نبرده‌اید، به نوبه‌ی خودم تشکر وافر دارم و اینجا صاف اعتراف کنم سید علی‌اصغر از من هزاران پله نصیحت‌پذیر است و همین‌اندازه پله هم، از من برجسته و برتر و بالاتر است. عیب من اگر در چندین واگن قطار جا نگیرد، عیب او از یک کیسه‌ی کولک هم تجاوز نمی‌کند.

در پایان قلب خودم را آشکارا بازتعریف دهم که تک تک اعضای شریف این صحن را از صمیم دلم، ایمانی و عاطفی دوست می‌دارم و برای تمامی‌شان شأن و منزلت و مقام قُرب خدایی قائلم و حقا که اغلب در مقام آموزگاران من جلوه می‌کنند. والسلام.

با ادب و ارادت به شما استاد دانشگاه جامعة المصطفی العالیه ص و حوزه‌ی علمیه (که تذکار گران ارمغان آوردید) و هم به تمام اعضای صحن فکرت که حوصله ورزیدند متن مرا در مقام پاسخ مؤدبانه و محترمانه به متن (سپاسی/تذکری) حضرت عالی مطالعه کردند. ابراهیم طالبی دارابی دامنه.

سلام گرم بنده هم به شما رفیق ارجمندم جناب قاسم ملایی. یک کشکولی بگم: یوسف خدا بیامرز شعر کم حفظ بود، خیلی کم. اما یک بیت را آی از بر بود، این را: از محبت خارها گل می‌شود... تِلنگِه (=صوت آهنگین) هم می‌داد می‌خواند. خواستم گفته باشم محبت میان شما و بنده ورای حرف است، از دیرباز چنین احترام و محبتی در ما بود و حالا این صحن محترم هیئت رزمندگان، بیان و آشکارکردن آن را آسان‌تر کرد. آقا من وظیفه داشتم در برابر آن‌همه هنر و شرافتشان عرض ادب کنم و چند کلمه از الفبای قلبم تقدیم‌شان کنم. بر اخوی من و ابوین من همیشه مهر ورزیدی، خدا مادرتان را برای‌تان آفتاب تابان بدارد. درود بر شما و بیت مذهبی شما.

ابراهیم رمضانی محمد به دامنه زیر پست زندگینامه‌ی شیخ وحدت: سلام وادب خدمت اقا ابراهیم بزرگوار و دوست داشتنی. یک اینکه خلهِ خوشحالمه وباعث مسرته ازهم محلی بودن ونسبت فامیلی باشما و دو اینکه از اقدام بجا ونو (در محلمون) شما در نگارش زیبا وهنرمندانه (به قلم راوی) از شخصیت علمی و سیاسی امِ ملهِ حاج اقای وحدت که باعث شناخت هر چه بیشتر حداقل برای من حقیر از ان بزرگوار شده متشکر و قدردانم. این کار خدا و خلق الله پسندانه در جهت معرفی بزرگان علمی محل که خود در این وانفسا اوضاع فرهنگی جامعه بنظرم بسیار ثواب و غنیمته. انتظار اینکه این شروعی باشه برای معرفی گت ادِمای علمی دارکلای بزرگ. ارادت قلبی. راستی پشت در مدرسه فکرت کلوش ردیف کامبی از درس گت ادما استفاده کامبه. موفق وسالم باشی.

جناب آقا ابراهیم رمضانی سلام. ممنونم دوست و فامیل دوست‌داشتنی. آقا، شما با این قلم فروتنانه‌ی خود مرا شرمسار و با ادبیات خوش‌نوشتت مرا امیدوار و نیز با استقبال از محتوای نوشتارم درباره‌ی شیخ وحدت مرا پایدار کردی. منم به قالِ خادت: "خَلهِ خوشحالمه". از هر متنی که درش بجا و به‌هنگام لغات زبان مادری چیده شود، لذتم صدچندان می‌شود و شما نشان دادی ازین مهارت برخورداری. حیف که کم می‌نویسی و توی صحن آفتابی نمی‌شوی. شما برادران نیک‌نام: آقا عیسی، آقا موسی، آقا حسینعلی، و خودت آقا ابراهیم و آن تک‌خواهر گرانقدرتان برای زادگاه جزوِ بهترین‌ها هستید و خوشحالم هر چار بِرار در مدرسه فکرت حاضرید (که اگر خط ایتای خواهر را هم به من برسانی دعوتش می‌کنم به تالار فکرت) راستی کسی از شما اعضای خاندان مرحوم حاج محمد را جا نینداخته باشم. من فکر کنم چاتّا برار و اِتّا خواخرین. پدر بسیارمؤمن‌تان را خدا رحمت کناد و مادر خیلی‌مهربان و باایمان‌تان را (که نزد خاندان ما حکم خواهربزرگ برای ما دارند) سلامم برسان. پس کَلوش (=دِوندی) ردیف کاندی! دمِ در فکرت؟! عجب. ویمبه همه‌چیز ردیفه توی فکرت! پس کار، کار ته بیهه! امابعد؛ فرمودی سایر روحانیان روستا را هم معرفی کنم. بنده از افتخاراتم یکی این بوده از سال ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ تمام روحانیون داراب‌کلا و اوسا (اعم از درگذشته و در قید حیات) را که بالغ بر ۱۵۵ نفر شدند در وبلاگم دامنه‌ی داراب‌کلا به صورت مکتوب و مصور و مستند معرفی کردم و با عنوان روحانیت داراب‌کلا قابل رجوع و مرور و خواندن است. در ستون کناری وبلاگ، بخش آخر آن با عنوان "روحانیت داراب‌کلا". هنوز هم آمادگی دارم هر روحانی بزرگواری بخواهد زندگانی علمی و سیاسی خود را شرح کند به عنوان مصاحبه‌گر و راوی سوم شخص مفرد، این کار را انجام دهم. درود فراران همنوم من اوریم. خرسندم که مطالب مربوط به زندگانی سیاسی مبارزاتی شیخ وحدت گرمت کرد و بر طبع‌ات نشست.

متن محلی ابراهیم رمضانی محمد در جواب دامنه : سلام و ارادت قلبی به شما که برام خیلی عزیزی. از ته دل عذر خواهم بابت مزاحمت در صفحه شخصی به جهت اینکه محضر مدرسه جای بحث و مباحثه علمی و سیاسیه و حقیر هم شِ رِه اجازه ندمبه با مطرح کردن اطلاعات خودمونی وقت بزرگان واساتید را بگیرم ومهمتر اینکه حق الناسی بر کوه گناهم اضافه کنم. خا تیِ سرِه درد نیارِم. پِر حرفی نکا نِم بدون چاپلوسی و خودشیرینی که ازش حالِم بد وونِه ارادت قلبی به شما برادران عالم حاج اقا وحدت و شما اقا اروین عزیز و اقا شیخ باقر (اقا دکتر) دارم ودر مقابل مقام علمی شما خضوع دارم وصد البته نسبت فامیلی که جای خودش رو داره. خدا رحمت کند اق شیخ علی اکبر ابوی بزرگوار مادر محترمه و اقا حیدر اخوی خدا بیامِرزی رِه بجهت خاطره دلنشین که از پدر خدا بیامرز دارم. شِ وظیفه دومبه هر موقع سر مزار بوردِمه فاتحه ای از عمق جان با ادب بالای مزارش بخونم. پِر حرفی نکانِم و تِی وقت عزیز رِه نهیرِم.از نگاه پر مهر ومحبت شما نسبت به خانواده وخود مرحوم مشدی محمد پدر عزیزوزحمت کشم بی نهاست ممنونم. راسِی از بخوندِسِن نوشتِه های شما واقِعِن کِف کامبه. بِ همه کسون سِلام برِسِن. همیشه سالم و تندرست باشی.

دامنه [در پاسخ به بهرام] جناب آقای بهرام اکبری سلام. در راستای متن شما بنده معتقدم در اسلام هفت پایه کنار هم قدرت را شکل می‌دهند:

رهبر مذهبی سیاسی،
معلمان (منظورم همه‌ی کسانی که نقش آموزاندگی دارند شامل افراد مؤثر و متنفذ و روشنگر و روشنفکر جامعه)،
نظامیان،
روحانیان - دانشمندان،
کارگران،
کشاورزان.
خدمات‌رسانان.

البته این به معنای نادیده‌انگاشتن بقیه‌ی بافت جمعیت نیست. این هفت‌تا پیشتاز قدرت کشورند. از مبحث شما هم تشکر دارم.

بهرام اکبری [در پاسخ به دامنه |] سلام علیکم. متشکرم از آقا مدیر که همه مطالب را با دقت مورد نظر قرار می دهید و اگر غیر این بود شاید انگیزه ای برای ادامه نمی دیدم ، چون در این صحن (فضای باز) البته ما در مشهد هم صحن داریم هم رواق ) گفتم مطالبم را بچسبانم ، اگر نچسبانم، می چسبانند، ضمنا نائب الزیاره همه اعضای مدرسه بودم.

دامنه [در پاسخ به بهرام] سلام مجدد به روی دوست نام‌آشنای من حاج بهرام اکبری. تعریف من از مدیریت مدرسه فکرت بودن این است، هم ایجاد نظم و مقررات کند و هم با تمام اهتمام در صحن حضور داشته باشد و روی پست‌ها نظر دهد. ذاتاّ هم اهل نظر و نقد و فکرم. ممنونم که تشویق فرستادید. این صحن در قیاس با آن صحن مقدس آقا امام رئوف رضا علیه السلام ذره است مقابل عالَم. هر چند چون امام هشتم ع بنیانگذار مناظره بود، ازین صحن مدرسه فکرت هم خشنود هستند و روح آن امام رئوف ع مؤید اعضا است. همه‌ی اعضای فکرت دل در گروِ امام رضا علیه السلام دارند و سالی یک یا سه باری و حتی بیشتر در آن صحن و سرا و رواق و دار و مضجع حاضر می‌شوند و قوت معنوی می‌گیرند. خندیدم از چسبان چسبان. بچسبان حاج بهرام. تنور فکرت (=فکر تو) در مدرسه‌ی فکرت (=خردمندی) نانِ برشته هم می‌شود. سپاس بابت نیابت برای زیارت. سلام گرمم بر امام رضای عالم آل محمد ص.

بهرام اکبری لالیمی:

بسم الله الرحمن الرحیم

جهاد تبیین در کلام رهبری

ضرورت تبیین  :

•  1 -  شکل گرفتن شایسته و بایسته جهاد تبیین کار بر زمین مانده است

•  2 -  از تحریف جلوگیری کنیم 

•   3 -  اعتقاد عمومی ایجاد کنیم 

•  4 -  جزو راهبردهای اساسی ما از اول بوده است 

•   5 -  تفکر انقلابی بر همین اساس رواج پیدا کرده است 

•  6 -  مبنای مهم قیام حسینی بود 

•  7 -  اگر تبیین نباشد فرصت برای اغواگری و گمراه سازی توسط  دشمن باز خواهد شد 

•  8 -  دعوت صدر اسلام بر پایه تبیین استوار بود 

•  9 -  مهم ترین وظیفه پیغمبران است 

•  10 -  در سیره علوی نمود پر رنگی داشت

•  11 -   اساس کار ماست 

•  12 -  فریضه قطعی و فوری است

•   13 - مسئله تبیین گفتمان درست می کند 

•  14 -  فکر و مطالبه عمومی ایجاد می کند  

•  15 -  توجه به نیاز های روز 

•  16 -  مبارزه دائمی جریان حق و باطل است 

•  17 -  جهاد تبیین به لشکر سایبری نیاز دارد.

•  18 -  بدون تبیین حقیقت افکارعمومی در ظلمت و فضای غبارآلود باقی خواهد ماند 

•  19 -  عدم تبیین سوء استفاده دشمن را به دنبال خواهد داشت و تبیین خنثی کننده تو طئه دشمن است . 

•  20 -  تحریف حقایق به گمراهی کشاندن مردم است 

شیوه صحیح :

* بیان منطقی * مستدل * بلیغ * دور از جنجال * هنرمندانه * نو آوری در ادبیات و روش ها * دید روشن * فکر باز * اندیشه عمیق * صدای خوش * لحن خوش * استفاده از ظرفیت هنر مانند مداحی و شعر

* پیروی از شیوه های اخلاقی * دوری از بد اخلاقی و اختلاف *بدون هیاهو کردن و جنجال کردن و شعار دادن * به شکلی که برای مردم آگاهی و برای مسئولین تنبه به راه حل ها بوجود بیاید * ما مجاز نیستیم به سمت رفتارهای غلط برای رسیدن به اهداف درست برویم.

 * منطق قوی * سخن متین * عقلانیت کامل * زینت عاطفه * عواطف انسانی * به کارگیری اخلاق * بر پایه عقلانیت * دعوت به موضوعات اصیل * موضوعاتی که مبنای درستی دارند * در شاکله و قالب مهربانانه * مخاطب شناسی و شناخت اقتضائات * ارائه سخن حق در قالب های درست

شیوه باطل : * قلب واقعیات و حقایق *پنهان کردن اتفاقات خوب و موفقیت ها * وارونه نمایی و بزرگ نمایی ضعف ها * القاء دروغ ها و فریب ها * پنهان کاری ها و فرصت ندادن به بروز حقایق * جریان نظام سلطه برای رسیدن به اهداف خودش خشونت و بی بندوباری جنسی را بکار می گیرد 

شیوه باطل : * قلب واقعیات و حقایق *پنهان کردن اتفاقات خوب و موفقیت ها * وارونه نمایی و بزرگ نمایی ضعف ها * القاء دروغ ها و فریب ها * پنهان کاری ها و فرصت ندادن به بروز حقایق * جریان نظام سلطه برای رسیدن به اهداف خودش خشونت و بی بندوباری جنسی را بکار می گیرد 

* تصویرسازی * بمباران اطلاعاتی * پمپاژ اخبار جعلی و منفی ( عمدتا در دست شبکه های اجتماعی و پیام رسان های غربی است )

* تصویرسازی * بمباران اطلاعاتی * پمپاژ اخبار جعلی و منفی ( عمدتا در دست شبکه های اجتماعی و پیام رسان های غربی است )

الزامات تبیین :

* کسانی می توانند در فضای تبیین موثر باشند که خودشان درک و فهم و احاطه ی درستی نسبت به موضوعات پیدا کرده باشند ( میدان و عرصه بدرستی برایشان روشن شود ) * فهم صحنه ، میدان و اهمیت مبارزه ای که جریان دارد * شناخت میدان نبرد * شناخت دشمن و مواجهه دشمن .

* رسانه را می توان پدیده ای دو چهره یا دو رویه تعریف کرد ( هم زخم آفرین هم مرحم آفرین ، هم هویت زا ، هم هویت زدا ، هم ایجاد کننده بحران و هم تدبیرکننده آن * اهداف رسانه های همگانی ، برای تصاحب افکار عمومی و تحمیل القائات تولید محتوای رسانه ای می کند و با روایت های جعلی و دروغین اما باور پذیر برای خود تولید قدرت می کند.

* شناخت ابزار و امکاناتی که وجود دارد *شناخت بزرگانی مثل شهید مطهری و شهید مفتح و برخی از روشنفکرانی که یکی از فعال ترین ها رهبر انقلاب است که در فضای جوانان از قبل از انقلاب فعال بودند . 

* توصیه به ایستادگی * توصیه به تنبلی نکردن * توصیه به خسته نشدن * در مقابل دشمن قرار گرفتن * تحمل سختی ها و شداید * خلوص * ایثار مال و جان و آبرو * آگاهی و شناخت دقیق از حقایق و واقعیت ها .

* مجهز شدن به عقلانیت و آگاهی های فراوان * تبیین نباید مختص مجموعه های فعال سیاسی و انقلابی باشد ، توسعه مخاطب به خصوص گروه های اثرگذار و گروه های نخبه و تحصیلات تکمیلی که ممکن است اصلا در فضای سیاسی نباشند . 

موضوعات تبیین : 

* معارف انقلاب اسلامی ( حقایق و محکمات اسلام و انقلاب ) 

* اهداف انقلاب 

* مسائل جاری کشور 

* مسئله اقتصاد مقاومتی 

* پیشرفت علمی 

* مسئله ارتباط با آمریکا

•  * اعتماد به نفس در باور به هویت های ملی و دینی 

•  * امید به آینده 

•  * اعتماد اجتماعی و اعتماد متقابل بین شهروندان و حاکمیت 

•  * سبک زندگی اسلامی ، ایرانی  

•  * مسئله ی فرهنگ 

•  * استد لال های انقلابی 

•  * پاسخ به اشکالات و ابهام آفرینی ها

* کارهای بزرگ و حماسه سازی که در طول این چند دهه در عرصه های گوناگون اقتصادی ، اجتماعی ، عمرانی ، آموزشی، بهداشت و درمان ، صنعتی ، دینی و فرهنگی ، دیپلماسی ، سیاسی ، صورت گرفت . 

خدایا چنان کن سرانجام کار

تو خشنود باشی و ما رستگار

ب- ا –ل ( بهرام اکبری لالیمی )

پاسخ دامنه |: سلام جناب حاج بهرام. تشکر می‌کنم، مفید و مؤثر. جمع‌بندی جالبی بود. تأکید می‌کنم خوانندگان این متن را بخوانند. دو نکته‌ی ضروری بگویم شاید هم سه نکته شد.

۱. تبیین‌گر باید خود را با این شاخص‌ها تطبیق دهد، اگر دست‌کم نیمی ازین شاخص‌ها را در خود یافت وارد تبیین شود. چون تبیین در لغت یعنی شکافتن، شرح‌دادن و روشن‌ساختن که لازمه‌ی آن داشتن دانشِ این روش است به علاوه دانش در موضوعات مورد تبیین. در تعریف اصطلاحی هم تبیین کاری دشوار است زیرا می‌خواهد گزاره‌های علمی پیشنهاد کند و حقایق را پیش رو گذارَد.

۲. ممکن است -که من دیدم- برخی اصل تبیین را به سُخره بگیرند، شبیه آن دوره که «بصیرت» مسخره می‌شد. این انتقادگران / مسخره‌کنندگان، لابد نمی‌دانند تبیین یک کار مهمی بود که از علوم اجتماعی در غرب سر بر آوُرد. و در دهه‌ی پنجاه در همین ایران افرادی چون بیژن جزنی، مهدی رضایی، حنیف‌نژاد، احسان طبری، مسعود رجوی، زرکش، ابوذر ورادسبی و ... برای حزب و سازمان خود صورت می‌دادند و حتی در حزب جمهوری اسلامی هم مدتی طولانی دوام داشت‌ که شهید بهشتی و آیت‌الله خامنه‌ای بیشتر برای اعضای مرکزی حزب جمهوری اسلامی انجام می‌دادند. حتی سازمان مجاهدین خلق آن زمان، چند جلد کتاب «تبیین» در موضوعات مختلف برای اعضای خود چاپ کرده بود. پس، کسانی که تبیین را مسخره می‌کنند، خیال می‌کنند چیزی من‌درآوردی! است، در واقع از اساس، از تاریج و جریان فکری و صف‌بندی سیاسی و نظریه‌پردازی دورند.

۳. بالاخره سه نکته شد، در متن شما بمباران خبری مطرح شد، خواستم گفته باشم این شگرد از آن رو اتخاذ می‌شود که ۱. یا جامعه در میان انبوه خبر گم شود تا آنان راحت اذهان جامعه را از مسئله‌ی اصلی دور کنند و ۲. یا نگذارند جامعه از آن موضوع بیرون بیاید. در بحران پاییز امسال این شگرد بادقت بالا از بیرون پیاده شد. بهترین حرکت ضد این شگرد، بیرون رفتن موقت از آن فضای بمباران خبری است.

شیخ محمدرضا احمدی: سلام جناب طالبی عزیز. همچنین دوست گرامی آقا جلیل قربانی که پست اخیرشان را پیدا نکردم. معتقدم دال مرکزی و مهمترین هسته توافق اخیر بین ایران و عربستان، قدرت برتر منطقه ای و در بعضی از موارد، قدرت جهانی ایران است و مهم ترین ویژگی این قدرت، درون‌زا بودن آن است، نه قدرتی که متکی به پیمان‌های خارجی و با ابرقدرتها باشد. این ویژگی را در هیچ کدام از کشورهای منطقه نداریم. گرچه پیشر این موضوع ثابت شده بود، اما جنگ اوکراین(همان جنگ مسکو، واشنگتن) موجب شد در اذهان جهانیان و بخصوص منطقه تبدیل به باور شود. بقیه موارد در حکم شاخ و برگ‌های علل و زمینه های این توافق هستند.

دامنه |: جناب استاد احمدی سلام. اول اصطلاح مهم «دال» در متنت را توضیح دهم، چون ممکن است کسانی با آن آشنا نباشند. دال در کنار مدلول معنی می‌دهد. مثلاً اگر کسی گفت بوق، خودِ لفظ بوق می‌شود دال، اما آن صوتی که در درون بوق وجود دارد و ما پی به صوت و صدای بوق می‌بریم، می‌شود مدلول. 

من سرِ درس کلاس آقای دکتر محمدرضا تاجیک در دوره‌ی کارشناس ارشد دانشگاه علامه طباطبایی تهران (دوره‌ی آقای نجفقلی جبیبی) زیاد ازو مفهوم دال و مدلول شنیدم. این مثال بوق را خودم ساختم که برای خوانندگان آشناتر شود.

حالا متن شما: بله، دال در مسئله‌ی عربستان و ایران، اقتدار پایدار ایران است. مدلول قبول قدرت ایران و آمادگی کشورهای منطقه برای دوستی با ایران. چون با شنیدن نام ایران، مدلولی چون قوی‌بودن و پایداربودن را حس می‌کنند. سپاس فراوان. جناب جلیل قربانی لابد می‌خواهد متن خود را کامل‌تر کند، حذفش کرد. یحتمل.

شیخ محمدرضا احمدی, [در پاسخ به دامنه |] سلام جناب طالبی عزیز. همچنین دوست گرامی آقا جلیل قربانی که پست اخیرشان را پیدا نکردم. معتقدم دال مرکزی و مهمترین هسته توافق اخیر بین ایران و عربستان، قدرت برتر منطقه ای و در بعضی از موارد، قدرت جهانی ایران است و مهم ترین ویژگی این قدرت، درون‌زا بودن آن است، نه قدرتی که متکی به پیمان‌های خارجی و با ابرقدرتها باشد. این ویژگی را در هیچ کدام از کشورهای منطقه نداریم. گرچه پیشر این موضوع ثابت شده بود، اما جنگ اوکراین (همان جنگ مسکو، واشنگتن) موجب شد در اذهان جهانیان و بخصوص منطقه تبدیل به باور شود. بقیه موارد در حکم شاخ و برگ‌های علل و زمینه های این توافق هستند.

دامنه |, [در پاسخ به شیخ محمدرضا احمدی] جناب استاد احمدی سلام. اول اصطلاح مهم «دال» در متنت را توضیح دهم، چون ممکن است کسانی با آن آشنا نباشند. دال در کنار مدلول معنی می‌دهد. مثلاً اگر کسی گفت بوق، خودِ لفظ بوق می‌شود دال، اما آن صوتی که در درون بوق وجود دارد و ما پی به صوت و صدای بوق می‌بریم، می‌شود مدلول.

من سرِ درس کلاس آقای دکتر محمدرضا تاجیک در دوره‌ی کارشناس ارشد دانشگاه علامه طباطبایی تهران (دوره‌ی آقای نجفقلی جبیبی) زیاد ازو مفهوم دال و مدلول شنیدم. این مثال بوق را خودم ساختم که برای خوانندگان آشناتر شود.

حالا متن شما: بله، دال در مسئله‌ی عربستان و ایران، اقتدار پایدار ایران است. مدلول قبول قدرت ایران و آمادگی کشورهای منطقه برای دوستی با ایران. چون با شنیدن نام ایران، مدلولی چون قوی‌بودن و پایداربودن را حس می‌کنند. سپاس فراوان. جناب جلیل قربانی لابد می‌خواهد متن خود را کامل‌تر کند، حذفش کرد. یحتمل.

جلیل قربانی  [در پاسخ به شیخ محمدرضا احمدی] سلام جناب آقای احمدی، روز به خیر

۱- چون محتوای پست ارسالی بنده تکراری بوده، آن را حذف کردم، پیام اصلی‌ام آن بود که به‌رغم تبلیغات فراوان، کار جدیدی صورت نگرفته، بلکه کار بر زمین مانده از دوره خاتمی، دوباره در دستور کار قرار گرفت.

۲- درباره پست شما می‌خواهم بگویم که حفظ «سرمایه سیاسی» که نشانه  اقتدار یک کشور است، مستلزم آن است که همانند تمام سرمایه‌ها، ابزارهای لازم برای حفظ آن از گزند تهدیدهای درونی و بیرونی به کار گرفته شود.

۳- عربستان برای رفع تهدیدهای درونی، اصلاحات سیاسی و فرهنگی آرام در داخل را به ابتکار بن‌سلمان آغاز کرده بود و اکنون به فکر رفع تهدیدهای بیرونی افتاده است.

۴- چند روز پیش اشاره کردم که  مهمترین عاملی که در ابتدا، چین را به میانجی‌گری و بعد عربستان را به نشستن در برابر در ایران برای اجرای توافق انجام‌شده در ۲۰ سال پیش کرده است، منافع چین و عربستان برای تامین امنیت به‌ویژه در خرید و فروش نفت خلیج فارس بوده است نه تامین منافع ایران. شاید در آینده ایران بتواند از این رهگذر، نفعی بیش از آن‌چه فعلاً گفته‌ می‌شود، ببرد.

۵- عربستان با هدف رفع تهدید بیرونی دریافته است که برای تثبیت قدرت فعلی و نیل به اهداف درازمدت سیاسی و اقتصادی خود به تنش‌زدایی و در صورت لزوم، معامله با کشورهای مهم پیرامونی و قدرت‌های جهانی نیاز دارد.

۶- در این معامله، محدودکردن یک شبکه تلویزیونی ضد جمهوری اسلامی از سوی عربستان و در مقابل، کاهش کمک‌های ایران به حوثی‌های یمن اگر اتفاق بیفتد، نفع آن برای عربستان به مراتب بیش‌تر از نفع ایران است. رونوشت با سلام به جناب آقای طالبی مدیر محترم.

پاسخ‌هایم به پرسش‌هایم ( ۸ )

- جامعه‌ی توحیدی اگر درست در معنای خودش به کار رود، به تعبیر شهید بهشتی «روح‌دار» است.

- مگر توحیدی‌بودن جامعه شرائط و نشانی‌های خاصی دارد؟

- بله، علامت‌ها دارد؛ باید سیستمی در آن برقرار باشد که به قول شهید بهشتی «از نظر خُلقی، مَنِشی، اخلاقی و ..» بتواند "خُلق اسلامی - الهی" را بین مردم و حکومت پرورش دهد.

- نتیجه ← : جامعه‌ی توحیدی فقط ستم‌ستیز و ستیزده‌زُدا نیست، بِستر خدایی‌شدن همه‌ی سیاست‌ها و سلیقه‌ها و ستایش‌هاست.

ابراهیم طالبی دارابی

دامنه |,  [در پاسخ به جلیل قربانی] جناب جلیل قربانی سلام. از رونوشت به بنده بسی متشکرم؛ بله برای من نوشته‌ها اهمیت دارد خاصه نوشتارهایی که فکر ما درگیر کند.حالیا، درود بر شما.

حتی اگر تماما" بپذیریم به اعتبار تحلیل و اشارات شما جمهوری اسلامی درین مدت -پس از اتمام دوره‌ی حجت الاسلام سید محمد خاتمی- درباره‌ی عربستان دچار سیاست انفعالی و یا حتی تخریبی شده است، باز نیز به نظرم بر مبنای دو پایه‌ی تحلیل شما (=نیاز چین به نفت و انرژی و سرمایه‌گذاری غرب آسیا + احتیاج عربستان به رفع تهدیدهای بیرونی به موازات دفع تهدیدات داخلی) پایه‌ی سوم ساخته می‌شود به اسمِ: رسیدنِ خودبه‌خودیِ بخش عمده (یا حتی دست‌کم: نصفه‌نیمه‌ی) این دو نیاز چینی / عربستانی به سود ایران. پس؛ جناب قربانی، باز هم باید از آن برای "دتانت"رفع تشنج بهره برد و به نفع منافع ملی تحکیم کرد.

بسیار متشکرم دیدگاه خود را منظم و منسجم و پله‌پله (از ۱ به ۶) سیر و ارائه کردید.

ناگفته نگذارم لفظ "حوثی‌ها" تقلیلِ واقعیت موجود سرزمین یمن است که چند سالی‌ست مورد تجاوز قرار گرفته است، مثل این می‌مانَد عربستان مثلا" به ایران و ایرانی بگوید: "صفوی‌"ها (که هنوز هم تندروهای سعودی به کار می‌بَرند) یا "موالی" و یا حتی قدیمی‌تر "مجوسی‌"ها. چرا نقد دارم به این بخش از لفظ شما؟ چون اولا" همه‌ی آنها از حوثیون نیستند که خون و تیره ملاک خطاب‌کردن باشد، ثانیا" اسم رسمی آنان انصارالله یمن است، یعنی نامی بر اساس هویت عقیدتی و مکتبی، نه صرفا" نژادی و قبیلگی. جسارت نباشد، این را کسانی می‌گویند که می‌خواهند این جبهه‌ی حق‌طلب را متهم به خون و قبیلگی و اقلیت ستیزه‌گر کنند. گفتن حوثی‌ها در تحلیل، شبیه لفظ عفلقی‌ها و تکریتی‌ها برای حزب بعث عراق در جنگ تحمیلی از زبان رزمندگان بود. شما بارها دیدم به من سفارش به‌حق آوردید در تحلیل از جانبداری در مسئله باید فاصله گیریم تا موضوع را بدون تمایل شخصی بررسی کنیم، اینک این نقد بابت عبور ازین مرزی است که خود به آن واقف و عامل بودی. با پوزش و فراوان تشکر.

تفسیری بر شوقِ گردشگران برای دیدن ایران

به نام خدا. سلام. چین سفرهای گردشگران چینی به اقصی‌نقاط دنیا را پس از سیاست داخلی سختگیرانه‌ی کنترل کرونا، آزاد اعلان کرد. شرکت‌های گردشگری چینی اظهار شگفتی کردند ازین‌که گردشگران چینی برای سفر به ایران آمادگی‌ی کم‌نظیر کردند و تورهای سفر ۱۳روزه به ایران در اتفاقی عجیب درجا خریداری شد. چینی‌ها طبعا" مردمی‌اند که علاقه دارند جاهایی بروند که متفاوت از جغرافیای کشورشان باشد و ایران را چینی‌ها، چنین می‌بیند. لذا تور ۱۳روزه یک شرکت گردشگری به مقصد ایران، یک‌روزه فروخته شد. کارمند آن شرکت حتی این استقبال چینی‌ها به ایران را علاقه‌ای "جنون‌آمیز" ! (بخوانید شیفته‌واره) توصیف نمود که مشتریانی در سنین ۴۰ تا ۵۰ سال هستند؛ که به قول وی "توانایی بیشتری در درک عمق فرهنگ ایرانی" را دارند.

مضافا" این‌که به نقل از "عصر ایران" آژانس‌های گردشگری دیگر چینی هم اعلان کردند که تورهای مقصد ایران "به‌سرعت فروخته شد". مثلا" " ژی" (یک شهروند ۳۲ ساله‌ی چینی ساکن پکن) که قصد دارد به ایران سفر کند، به "گلوبال تایمز" گفت:
 

"ایران دارای فرهنگ غنی است و چیزهای زیادی برای ارائه دارد از غذا گرفته تا مناظر زیبا. علاوه بر این، با فرهنگ چینی بسیار متفاوت است."

اشاره‌ی تفسیری که هر کس خواست نخواند، آزاد است:

ایرانِ مملوِّ از زیبایی‌ها، دیدنی‌ها، تنوع‌ها، اخلاقیات و خُلقیات دلربا؛ با مردمانی آگاه، با انقلابی نام‌آشنا، با این اقتدار بالا و حسَنات و خدمات روزافزا را پیش چشم خود و دیگر ملل خوار نپنداریم و دست از تضعیف احتمالی آن برداریم و کمی خردمندانه‌تر و بردبارانه‌تر با مسائل بدِ آن (بعضا") و خوبِ آن (اکثرا")  بر بِخوریم و در شکوفایی آن کم نگذاریم و مانع شویم بدخواهانی بخواهند زخمی بر پیکر ایران وارد کنند. ایرانِ مقتدر و مدافع مستضعان و ستمدیدگان جهان، چشمِ جهان را خیره کرد و رَشک و حَقد و دسائس غرب چنان توانی ندارد که این ملت را نسبت به آن‌همه خدمت‌رسانی انقلاب به تمام ایران، به آن‌همه عزت و سربلندی در برابر ذلت و خفّت‌خواهی‌ها، نادم و مشوّش کند.

غرب ملت‌های دیگر را نوکر و تسلیمِ خود می‌خواهد، ایران دارد تاوانِ تسلیم‌ناپذیری‌های خود را می‌پردازد و درین راه ظفرمند ظاهر شده است چون از فهم خود حراست دارد. هر کشوری، به همان وجدان‌تا سوگند که با این‌همه هجوم و رفتار نانجیبانه، از هم می‌پاشید؛ ولی ایران هرچه‌بیشتر خود را از خطر ازهم‌پاشیدگی هولناک رهایی داد و حتی فشارهای غلطِ درونی -که صددرصد این بار از روی فکرهای خام و وابسته به بیرون مرز ردیف می‌شد- نتوانست این مردم انقلابی و بردبار را از اصالت بیرون برَد. ملت از ضعف‌ها خبر دارد، از دیرفهمی برخی دست‌اندرکاران مطلع است، اما همین ملت تاب‌آور از جهان می‌پرسد نشانم دهید کجای جهان، حکومتی ضعف ندارد که ما داریم؛ چه دولتی معصوم، زاده شده است که ما از آن بی‌خبریم؟ تازه، ما زیر هزارها توطئه‌ها، روسفید -هم نزد خدای باری‌تعالی و هم پیش حضرت رسول خدا ص- بیرون آمدیم. ما اُمت آن پیامبری هستیم که ایران را برای فردای اسلام، کشوری درصحنه می‌دید که روزی پیروی عملی و نظری سیره‌ی او را شعار خود خواهند ساخت و نخواهد گذاشت برخی عربِ خوشگذران. اسلام را به عنوان دینی دور از دنیا، به حرمسرا ببرند. پس، به این نوید و انتظار شگفت‌انگیز پیامبرمان حضرت محمد مصطفی رسول الله ص تماما" توجه داشته باشیم که خدای ناکرده به جای کمک به تمدن‌سازی نوین ایرانی اسلامی و خیرخواهی تمام‌عیار برای ایران، دستِ نامرئی دسیسه‌چینان (اروپا و آمریکا) نشویم.

معتقدم آمریکا برای آشتی با ما و ترکِ مخاصمات بی‌منطق، شایسته‌تر از اروپا است که چند کشور فاسد با رهبرانی مفسد و کوته‌فکر، این قاره را قرارگاه بدکردارترین آدم‌های جهان کرده‌اند و از خدادورترین قاره شده‌اند که فقط خودخواهانه در پی منابع کمیاب ملل‌اند. حیف آن باقی مردم خوب و دانا و پیشرفته‌ی اروپا که اسیر رهبران نابِخرد و نامیزان خود شده‌اند که در اثر دموکراسی پولی و زدوبندباز به مصادر قدرت می‌رسند. ایران برای تودهنی به اروپا اگر روزی زمان حرف و نشست شد، با خودِ آمریکا مستقیم حرف زند به منافع ملی نزدیکتر است تا بخواهد وقت شگرف خود را با چند کشور که اساسا" شایسته‌ی این نیستند که برای خود حق دخالت جهانی قائل باشند، هدر دهد.

مرحوم مهدی بازرگان در کتاب / مقاله‌ی "سازگاری"  برین نظر است دیندار پیشه‌ای سازگار دارد، اینک با استفاده ازین تعبیر فلسفی و سیاسی بازرگان بگویم که ایران انقلابی با تئوری‌های ارزنده حاصل عقلای اولیه‌ی مجلس مؤسسان، فکر «سازگار» دارد نه «ناسازگار» که بخواهد خود را «درگیر» با کشورها ببیند. زیرا نه خاک کم دارد، نه منابع، و نه کمبود عقل و عاطفه که بخواهد ملل دیگر را آزار دهد و خشم بخرد. ما ملتی سازگاریم. ناسازگار آن دولت‌هایی‌اند که دوست دارند برای سایر کشورها تعیین‌تکلیف کنند و حاضر می‌شوند برای هوس‌های خود آسایش دیگران را به هم بریزند و دیکته‌گوی سیاست باشند. کی بی‌اطلاع است که اروپا امنیت را فقط برای قاره‌ی خود می‌خواهد و برای همین اصل غلط، مرتکب بدترین رفتارها و روش‌های بوقلمونی (رنگ‌عوض‌کن) و راسویی (انتشار بوی بد) با جهان شده و می‌شود. مردم ایران جُرم دارند! آذی؛ جُرمی قشنگ به نام آگاهی و مقاومت‌ورزی که همین اروپا و سپس آمریکا را به لجبازی انداخته است که هر بار سبوی انسانیت را می‌شکنند. جمعه | ۲۶ اسفند ۱۴۰۱ | ابراهیم طالبی دارابی دامنه.

متن من زیر عکس رنگین کمان در داراب کلا:

دامنه [در پاسخ به محامین (سید زینب شفیعی] : خواهرم زینب سادات شفیعی دارابی سلام. از پاسخ شما شگفت‌زده شدم. بگو چرا؟ جون میزان دانش شما با همین نوشته‌های مهم‌تان درین صحن، کم‌کم دارد طلوع بیشتری می‌کند که خواننده را متوجه‌ی احاطه‌ات بر مباحث معنوی با ادبیاتی قوی و قلمی قدرتمند می‌سازد. فکر نکنم جایی ازین متنت خالی از اهمیت باشد؛ تمام جملاتت جهش‌دهنده بود. حتی وقتی به‌فراست با آن نقل قولِ قضیه‌ی آمین‌نگفتنِ ظهور تمام کردید و آموزه ساختید با این گزاره:

"کنکاش را از وجود خود آغاز کنیم"

من هم از مصاحبتِ با شما درین صحن حظ می‌برم. خواهش خودم را تکرار می‌کنم این مباحثه را قطع نکن. نه فقط گرایش بنده به مطالب اینچنینی خیلی زیاد است، بلکه کسانی هم به من رساندند صحن مدرسه بیشتر باید این نوع مباحث مؤثر رایج باشد و از جوّزدگی و سیاست‌زدگی (نه پرداخت به سیاست که امری ممدوح است)، بَری و عاری. خود شما هم، برای دانش بر پایه‌ی مباحثه، به‌درستی از شیخ اجلّ نشانی آوردی که آن سعدی بزرگ در حکمت هفتم گفته بود:

    "سه چیز پایدار نماند:
    مالِ بی‌تجارت
    و علمِ بی‌بحث
    و ملک بی‌سیاست."

خرسندی‌ام را مضاعف ساختید فامیل من وقتی به مبحث سنجاق‌شده‌ی صحن، وارد شدید و نظر زیبایی هم نوشته‌اید، ساده، اما پُر، بله؛ حکمت ظهور یکی این است فردِ منتظر (=چشم‌به‌راه) خود را طَهور نگه دارد تا اگر با آمدن ولی عصر عج هم‌عصر شد از گناه خود شرمشار نباشد. ممنونم که در تأیید ضرورت برپایی این تالار فکری، فرموده‌ای "بنیه‌ی یادگیری را تقویت" می‌کند. وقت‌تان همآره با آثار توحید و عرفان و احسان. والسلام که گویا گرم افتادم پاسخم از دو سه کف دست بیرون زد. یک کشکولی هم بفرستم: محل وقتی کسی زیاد حرف بزند می‌گویند: "اُوف‌اُوف (=یا اُوفِی‌ی‌ی‌ی) چَندِه چَنِه کَشِنه! آدم اَندِه وِک! وِکی!" پوزش زیاد پِک‌پِک (=حرّافی) کردم! ابراهیم و ارادت.

دامنه [در پاسخ به سوادکوهی نبی آرشی] جناب آقای نبی سوادکوهی سلام. صبحانه‌ی فکری مستمر و روزانه‌ی شما برای این صحن، گوارا و خوشمزه است. من به دو مورد آن می‌پردازم: از "کنـارِ کعبـه" و "خورشـید" و " سعی و طواف" سخن به میان آوردی و صفا و مروه را یادآور شده‌ای که به قول مرحوم دکتر علی شریعتی هاجروار باید زیست، یعنی تلاش کردن، مأیوس نشدن، بردباری ورزیدن، از پرستش خدای باری تعالی دست نکشیدن. ما که در ایران از کعبه‌ی مکرمه به دلیل خصومت حکمفرما میان عربستان با ایران دستمان دور است و همین جمکران تاریخی قم را یک نماد و سمبل برای ظهور فرض می‌کنیم و قانع‌ایم.

در مورد "سالروز تاسیس کانون‌های فرهنگی هنری مساجد کشور" نقدی دارم و اِبرامی. اِبرام (=شکوهمندکردن و پافشاری، تأیید) این است این مؤسسه از نظر من میمون است. چون مسجد در زمان رسول الله ص محل تمام امور کشور بود.  اساسا" در حکومت اسلامی، کاخ نباید داشته باشیم. باید عین حضرت سلمان ایرانی رفتار کنیم که مرکز حکومتش زیر چادر بود و هرگز ساختمان و کاخ نساخت.

اما نقدم این است این کانون‌های فرهنگی هنری مساجد باید مدنی باشند، نه حکومتی. من ندیدم اینان بیایند از عقول هر محله دعوت به مشاورت کنند. گویی دستورالعملی، کارهایی را پیاده می‌کنند که این ضعف عمده‌ای است.

بگذرم. چون در زیر نظرات من، جا خالی می‌دهی و هیچ جوابی نمی‌دهی و فقط پستت را می‌ذاری و الفرار! این آخری کشکولی!  کمربندی مشکی داری زیاد با تو درنیفتم! می‌زنی ما را لِه می‌کنی! و یا اصلا" شاید هم اصلا" نظراتی که زیر نوشته‌هایت می‌نویسم را حتی نخوانی و نبینی! راستی نبی هنوز بیرون قمی؟ یا برگشتی؟ ایرانی؟ یا بیرونی؟

خاطره‌ی جبهه توسط سید موسی صباغ: [در پاسخ به احمد] سلام و صبح بخیر به همه. رحمت و رضوان الهی بر روح بزرگش و همه درگذشتگان این صحن. 15 شهریور سال 65 کاروانی کربلا از مازندران اعزام شد به جبهه ، آن روز 35 نفر از محل عازم بودند با بدرقه حاج آقا دارابکلایی از مسجد جامع محل. نیروهای شهرستانی در مصلای بابل تجمع کردند و بعد سخنرانی و نوحه صحرایی معروف  (بهر فتح کربلا این کاروان ، می رود این لشکر از مازندران). و صرف ناهار و بدرقه مردمی در توسط مردم بابل . کاروان از بابل راهی مناطق جنگی شد. اکثر بچه های محل در یه اتوبوس بودند حالا شاید همه اسامی رو نتونم بازگو نمایم اگر دوستان دیگر کمکم کنند ممنون میشم. اق سید اصغر. اقا یوسف رزاقی .حسن صادقی.عیسی رمضانی،رفیقم آقا حجت، آق سید یوسف، حسن لاری. سیدمرتضی شفیعی ، شهید حسن آهنگری ،شهید مختاری، رحمان آفاقی ،مرحوم دبیر حسن بابویه ،عبداله بابویه، محمد چلوئی ،محمد طالبی ، جعفر غلامی ،بخشی رضا ،رضا شهابی ،سیدعباس هاشمی،محمد دباغیان .سید هاشم حسینی،خلیل درواری،یوسف آهنگر ،رضا مهاجر ، عباس کارگر ، مصطفی شیردل ،بنده ،و... طبق روال مسافرت بهم خوش نمیگذره ،بخاطر ماشین گرفتگی اونم تو گرمای تابستان و بوی گازوئیل اتوبوس که هنوزم حس میکنم،اکثر اوقات هم بی حال و خواب آلود.هر از گاهی چشم باز میکردم مرحوم آق یوسف و کنار راننده جلو و جلو باهش خوش و بش میکرد.در مسیر 1000 کیلومتری با اتوبوس خیلی سخت میگذشت . فقط برای نماز صبح و صرف صبحانه و ناهار حق توقف اونم به مقدار کم. ساعت  3 بعد از ظهر صدایی رو شنیدم گفتن پیاده شوید آب تنی ، چشم باز کردن دیدم کنار یه رودخانه با عرض زیاد جریان خروشان آب.( هنوزم نمیدانم کدام شهر بود).اصلا من وقتی این صحنه رو دیدم انگار تازه زنده شدم . خودمو زدم به اب .دیگران نیز....فقط در عجبم چطور در آن شرایط جنگی و بدون نیروی مسلح و نگهبان ، 30، 40 نفر نیروی بسیجی خودشون و به آب زدند.؟!!!کشکولی بگم : مرحوم آق یوسف مخ راننده رو بد جور  زده بود .شیرینی اون اب تنی و سر حال شدنمو مدیون اق یوسف میدونم.شادی روحش ایشان ،اق حجت ،شهید آهنگر ،شهید مختاری ،مرحوم حسن بابویه صلوات.

دامنه [در پاسخ به سید ص] جناب آقا سید موسی سلام کشکولی اول بگم: بووووووو اَنچی آدم از یک محل یکدفعه رفتین قتلگاه؟! سعی کنید یادت بیاید کدام رودخانه بود، حیف است ثبت نشود. حالا کشکولی دوم را بگم: فکر کنم هنوز اتوبوس تو را گرفته که نوحه‌سرایی را صحرایی!!! تایپ کردی اشتباهی! معلومه امرو نون‌لاقمه گت بیتی! البته که پیش می‌آید این سهونگاری. یاد یوسف در خاطراتت همیشه بامزه است. تمام حالات یوسف را از برم. بگذرم. ممنونم ازت سید موسی که باین خاطره‌ی قشنگ و زیبا هجدهمین سالگرد روانشاد یوسف رزمنده‌ی نترس جنگ را زنده داشتی. خدا شهیدتان سیدباقر را مقامی والا عطا کناد.

سید موسی [در پاسخ به دامنه |] سلام آق ابراهیم. کشکولی : فکر کنم اکثرا از توتم صحرا (توتون ) و چار شو دوش بکشن و واگن بلند هاکردن و سوچکه بوم نخ دوندسن جه فرار هاکردنه بوردنه جبهه. ممنونم از تذکر تان : کلمه نوحه سرایی:  اصلاح شد . نام رودخانه رو دوستانی که در این صحن    مطالعه کردند و همراه بودند  یادآوری نمایند. یا باید به نقشه مراجعه کنم. مسیر تهران به اهواز را. ممنونم.

دامنه [در پاسخ به سید موسی صباغ] مجددا" سلام سید موسی. یک خنده‌ی ممتد در من آفریدی. هنگامه‌ای! یادم انداختی به خاطره‌ای. روزی با رفیقی رفته بودیم به سراغ زائر حضرت زینب س . نقل قریب سه دهه پیش است. گفتم چه شوقی داشتی این وقت سال به زیارت در سوریه شتافتی. سریع گفت از دست روزه فرار کردم! زد به مسافرت که روزه را بخورَد.

دامنه |[در پاسخ به مصطفی بابویه] جناب آقا مصطفی بابویه سلام. دریاچه‌ی ارومیه و اکوسیستم (=زیست بوم/بوم‌سازگان) پیچیده و سازواره‌ی موجود در آن را پیش‌پرداخت بحث ظهور کردید. این نشانه‌ی ذوق ات در درجه‌ی اول، اما حاکی از یک شناخت و عُلقه است که ساحت وجودی امام عصر عج در نهادت تلألؤ دارد. بلی؛ یک مرغ ماهی‌خوار را ازین دایره و چرخه‌ی به‌هم‌پیوسته کنار گذارند، کل مسئله دچار اختلال می‌شود. حتی ماست تا خمیرمایه‌ای که انباشته از میکروب خوب است به شیر زده نشود ماست نمی‌بندد. مسائل اعتقادی بشر هم کمی از این پیچیدگی ندارد. اما بگذار با این نگرش شما در یک بند مخالف باشم که تا نیامدن امام زمان عج کلیت جهان موجودات را مضطر و مستأصل روایت می‌کنید. نه؛ این گونه اگر تصویر و تصور کنیم کار تمام پیامبران ع را کاری بی‌نتیجه معرفی می‌کنیم که خطاست. ما کارمان را می‌کنیم ولی برای سالمتر شدن مبناها و روبناها میان خود موعود عج را به انتظار می‌نشینیم. اگر تفسیر شما درست است پس چرا برخی موارد سراغ داریم که علمای بزرگ و نیز امام خمینی ره آن توفیق را از هدایت ولی عصر عج اعلان کرده‌اند؟ پس نقش آن امام کاملا" خنثی و برکنارمانده نیست. طوری خاص -طبق قاعده‌ی لطف- مؤمنان را تحت هدایت و رهبری دارد.

دامنه | در پاسخ به ازاد طالبی: جناب آقای آزاد سلام. بستگی به این دارد در آن مسئله تا چه حد نیاز است علم هم داشته باشیم. یک دامداری که پنیر لور (=لول‌پندیر به قول محلی) می‌زند نیاز ندارد تا اعماق علم تجربی خود به لحاظ تئوریک فرو روَد. اما یک دانشجوی شیمی هر روز باید بکوشید عمق تولید و کشف خود را وسعت ببخشد و آن را در قالب یک دانش نو به بشر و جهان دانش عرضه کند. نمی‌دانم منظورت همین بود که گفتم یا نه.

دامنه [در پاسخ به عبدالله طالبی] جناب آقای عبدالله سلام. رفراندوم (=همه‌پرسی) همیشه با چند گزینه‌ی پرسشی تک‌جوابی از مردم میهن درخواست می‌شود. حال بر فرض (از روی فقط مثال) نظام ایران باز از مردم بخواهد به کدام نظام سیاسی رأی می‌دهید:

- جمهوری اسلامی
- سلطنت پهلوی سوم!
-نظام لیبرالی اروپایی
-جمهوری لائیک مردمی غیرشرعی
-نظام ریاستی آمریکایی
-حکومت روحانیت و متشرعین
-نظام اسلامی انتصابی
-حکومت نظامیان
و یا چند گزینه‌ی دیگر... ؛

من برداشتم از گرایش کنونی مردم این است به جمهوری اسلامی پیشنهادی امام خمینی  -رحمت الله علیه- دوباره رأی بالا می‌دهند. دلیلم این است بقیه‌ی گزینه‌های رقیب، و یا حتی حریف، ایدئولوژی‌یی معتبر در بین مردم نیستند ضمن این که فاقد انطباق با جامعه‌ی متّصف به دیانت و مذهب هستند. بگذرم.

دامنه: سلام مجدد جناب عبدالله. در علم سیاست نظام‌های سیاسی چندین نوع تقسیم شده است. که کمی برمی‌شمارم:
ریاستی
نیمه‌ریاستی
پارلمانی
نیمه‌پارلمانی
پادشاهی
خودکامه
نطامی ژنرالی
محلی

که هر کدام در علم جامعه‌شناسی سیاسی ریشه‌های شکل‌گیری خاصی دارد. و معمولا" تک حزبی، دوحزبی، چندحزبی و ... هستند. علم سیاست علم توضیح و توصیف است ولی علم جامعه‌شناسی سیاسی علم تحلیلی و بررسی می‌باشد.

کمی شرح بیشتر: حکومت آمریکا از همان آغاز با شروع اولین ریاست جمهورش جورج واشنگتون نظام ریاستی را برگزید یعنی کلید کشور در دست رئیس‌جمهور باشد و ارباب جهان هم از نظر آمریکایی‌ها هموست. جورج واشنگتون آنقدر برای آمریکا قداست دارد که عکسش نقش دلار شد و هم اسمش نام پایتخت. کلا" آمریکا در همه چیز خود را برتر می‌خواهد. نرسد روزی که دارد قدرت دوم می‌شود؛ به قول محلی: تَش وندِنه و شوطّی کانده. چون همش خودش را رئیس می‌پندارد. بگذرم. خودت بلد بودی. چون پرسیدی کمی توضبح دادم.

حجت رمضانی به من: آقای دکتر ابراهیم طالبی عزیزآقا. سید بزرگوار آقای سید کمال عمادی در بخشی از فرمایشاتشان بحث ولیمه را پیش کشیدند اصلا اشاره ایی در فرمایشاتتان نداشتید. توضیح بفرمایید.

دامنه [در پاسخ به حجت رمضانی] جناب آقای حجت رمضانی نوه‌ی زیرک مرحوم حاج اکبر (آن مرد بزرگ و متدین داراب‌کلا) اِسلام. اِسا تِه مگه آکسفورد هسّی! که مِفت و کِفت به من دکتری دادی؟ یا نه واحد دانشگاه آزاد زعفرانیه‌ی تهرانی و کیلویی زنبیل می‌ریزی به این و اون می‌دی؟!

آق داداش پس از سلام، مدرسه فکرت بر بِستر «ایتا» در دسترس است؟ یا هنوز گوشی‌تان از همان شب -که در منزل احمد بابویه مختل شد- دچار اختلال است همچنان؟

خاطره‌ام با حاج شیخ احمد آفاقی

سال‌های پیش کجا پول پیدا می‌شد؛ همه تهاتُر بود یعنی کالا با کالا. مِرغانه با قند. گندم با صابون. جو با جوراب. حالا، من هم همش کمین می‌کردم کی (=چه وقت از سال) شِخ احمدعمو آفاقی -پسرعموی مادرم- به منزل ما می‌آید. سالی چند بار پیش مادر صله‌رحم می‌آمد. چون هم به این سنت دینی پایبند بود و هم سفارش پدرش را زمین نمی‌زد که به وی وصیت کرده بود دخترعموزهرا (مادرم) را مانند خواهر خودش، مساوی ببیند. چون پدربزرگم (ناحیه‌ی مادر) مرحوم آق شیخ باقر آفاقی که در مسجد جامع ساری تدریس می‌کرد بر سر زهری که بهائی‌ها به او خورانده بودند (بنا بر نقل مادرم و اقوام نزدیکم)، خیلی‌خیلی‌زود در جوانی فوت کرد و مادرم در صغارت و صغیری بزرگ شد. روی همین اصل و وصیت پدر شخ احمدعمو، ایشان مواظب مادرم بود که کمبود مالی نداشته باشد. لذا هر وقت به خانه‌ی ما می‌آمد اطمینان داشتم پس از پایان صله‌رحم، به مادرم پول می‌دهد. پول خوبی هم می‌داد. شخ احمدعمو رد که می‌شد هنو جای قدم‌هاش خشک نمی‌شد می‌رفتم سروقت مادرم:

پول بده! پول بده!

هه‌هه‌هه! پول بده!

هه‌هه‌هه! پول بده!

شبیه گریه، که دلش بسوزد پول بدهد.

پول کجا پیدا می‌شد. می‌گرفتم و یکراست می‌پریدم سراغ فالوده و بستنی، سمِشکه و آدامس خروس‌نشان و گاهی هم اُشنوو و ویژه و زر !

تبصره: اَقنِه اگه حاج آقا آفاقی -رحمَهُ الله- خبر می‌داشت که پس از رفتن او، من بی‌مطّلی می‌رم پولشو از مادرم به الحاح و زاری و هق هق می‌گیرم، دیگه نم پس نمی‌داد و سراغ صله‌رحم را هم خط می‌کشید ! خصوصاً پس از چند سال پس انقلاب که مواضع وی جناح راست بود و مواضع خاندان ما و شخص من غیر راست. حتی پدر و مادرم در تمام انتخابات‌ها به نمایندگان جناح چپ رأی می‌داد. و به راست -البته مشهورین افراطی آن- اصلاً اعتماد نداشت. خصوصاً سال رأی میان دو خط ناطق و خاتمی، خاندان ما همه به خاتمی رأی دادند. که شخ احمدعمو ناطقی بود. اما پیش ما و مادرم عمویی محبوب.

این خاطره قولی بود که به جناب صدرالدین آفاقی دادم که بگم و ایشان هم خواست بگم.

ابراهیم طالبی دارابی

دامنه [در پاسخ به مصطفی بابویه] جناب آقای مصطفی بابویه سلام و خداقوت که نشان دادی پژوهنده‌ی جست‌وجوگری. بَقیّتُ اللّه در آیه‌ی هشتاد و شش  در آیه‌ی 86 سوره‌ی هود سوره‌ی هود که خطابی انذاری توأم با نرمی به مردم عصر حضرت شُعیب‌ نبی ع پدرهمسر حضرت موسای نبی ع است در نهی از تقلب در وزن‌کردن و معامله‌ی فریبکارانه و دستکاری در میزان (=ترازو) که با حقِ تأویلی که مکتب شیعه و عرفای بزرگ در تفسیر آن، برای مفسران قرآن قائل‌اند، می‌تواند نامی برای حضرت موعود عج هم باشد. و نقل است حضرت امام محمد باقر -علیه‌السلام- فرموده‌اند امام مهدی عج با شعار همین آیه قیام می‌کنند. که به نظر بنده صلحی درخشان در خود به ارمغان دارد.

بابت دریاچه تشکر؛ اشتباه لفظی از من بود. اما اصل مطلب: اختلاف دیدگاه جزئی من و جناب عالی دوست مطالعه‌گر و مطالبه‌گر درین موضوع خاص و حساس، در تطبیق این عنوان برای امام زمان عج نیست، در تفریق وصفِ حال مردم پیش از ظهور و پس از ظهور است که من چندان حال و وضع بشریت را مانند نگاه محترم شما، تیره و تار نمی‌بینم که یکسره در اضطرات باشند و تا آقا عج نیامدند انگاری خود را ریشه‌کن‌شده (=همان مستأصل در زبان عرب) و به تعبیر خودم بی‌بیخ حس کنند. باید جریان جهان را طبیعی قلمداد کرد حتی ظلم‌هایی که می‌شود. زیرا اختلاف منافع هیچ عصری ،به اشتراکِ منافع مطلق منجر نمی‌شود. دار، دارِ تضاد و تنازع برای بقا (=بخوانید برای تقوا یا ترکِ تقوا به تعبیر و تفسیر ذوقی من) است.

نمی‌شود یقینی گفت امام زمان عج که تشریف آوردند، جهان حضرت ِهستی‌بخش، یکسان گل و بلبل می‌شود و تماما" آشتی بین گوسفند و گرگ. من فکر می‌کنم امام زمان که ظهور بفرمایند (که ان شاء الله ما هم توفیق دیدن روی مهدی و چشیدن بوی این عصاره‌ی عصمت را داشته باشیم) علوم و دانش و رمزهایی را خواهند آورند که گره‌گشاینده هست و متحول‌ساز و حتی مدیریت و معرفت دستخوش تغییرات بینادی می‌شود که باز هم البته جریان باطل، خود را به کری و کوری و لالی می‌زند و موانع هم ایجاد می‌نماید.

زیاد شد جواب. از نگاه مهرورزانه‌ات نسبت به مؤسسه‌ی فکری اندیشه‌ای "مدرسه فکرت" بسیار قدردانم. ابراهیم و ارادت.

دامنه |,  [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] جناب استاد شیخ مالک سلام. تشکر وافر که نظر گذاشتی و قدردانی عالی که گواهی دادی. درود داری دوست حوزوی و فعال و کنشگر خوب من.

شیخ‌ مالک رجبی,  [در پاسخ به دامنه |] خواهش میکنم شاگرد هستم

دامنه [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] به خدا (گرجه زود زود نباید سوگند خورد) نزد من روحانی‌یی سلیم‌النفسی شیخ مالک دوست‌داشتنی من.

دامنه:. تکنیک برای فکر کردن در متن شما جالب بود. نیز سبک کار نوشتاری شما شایسته‌ی تحسین. برای من نو و روان و شیوا بود و محتوای آن هم سازنده. یعنی در واقع شما درصدد برآمدی دست به اصلاح رفتار تربیتی بزنید. یادم است باری استاد شفیعی مازندرانی نیز همین داستان آلبرت انیشتین را البته با سبک و سیاق دیگر نه با نثر که با نظم شرح کرده بود، اما دقت شما به این مسئله از ایشان نوتر بود. شاید به این علت باشد از این زندگی آلبرت انیشتین و رفتار مادرش برداشت‌های متعددی می‌شود کرد که استاد مازندرانی به این زوایا در نوشتن کتاب‌ها بسیار عنایت دارند. در پایان سادات محترم، فامیل من، از محضرت می‌خواهم با توجه به سابقه‌ی تربیتی شما، این سلسله‌نوشتار را استمرار دهید زیرا این صحن، مدرسه است و فضایی برای تعالیم.

دامنه: سلام عموی من عبدالله. نسبت به مادرم چون وصیت شرعی شد، دست نشست. مادرم آموزگار قرآن بود و فردی معنوی و حکیم. اینان (شخ احمد عمو، حاج محمود عمو شهابی و حسین عمو شهابی و حسن عمو شهابی برای مادرم مقامی شاید مقدس قائل بودند و او را بالاتر از خود حرمت می‌کردند. مثال شما هم برای من مهم بود و ضعف‌ها را می‌دانم. ولی در صحن عمومی بنای من بر حفظ حرمت افراد است. خوشحال شدم از دیدارت درین درگاه.

عبدالرحیم آفاقی [در پاسخ به دامنه |] عرض سلام و ارادت خدمت فامیل عزیز. شب پنجشنبه هست و اکنون در مسجد جامع ساری حجره شمال شرق هستم  از همینجا فاتحه ای نثار روح عزیز پدر و برادرزاده ام و پدر بزرگ و والدین گرامی شما و برادر بزرگوارتان و سایر درگذشتگان جمع قرائت می کنم. روحشان شاد و یادشان جاودانه. بسیار خاطره جالبی بود و لذت بردم در این خاطره زاویه دیگری از زندگی کوتاه ولی پربار پدر بزرگ مادری شما و یا به عبارتی عموی بزرگوار پدرم(آقا شیخ باقر) را آشکار و بیان فرمودید و من نیز مطلب دیگری از بزرگواری ایشان شنیدم که در این صحن قابل بیان نیست. باز هم بسیار ممنونم.

دامنه |, [در پاسخ به عبدالرحیم] جناب آقای عبدالرحیم آفاقی سلام. موجب شادمانی مرا فراهم کردی فامیل من که در آن ضلع مسجد جامع ساری نماز گزاردی. پدربزرگ مادری‌ام مرحوم شیخ باقر آفاقی (عموی مرحوم پدرت) در ضلع شمال غربی آنجا، درس و بحث داشت. رفتگان معظم بیت شما را هم خداوند رحمت فرماید. بر من مایه‌ی مباهات است شرح خاطره‌ای از بنده، قلب کسی را خشنود و یا حتی اطلاعات عمومی کسی را بیشتر سازد. یادکردِ انسان‌های درگذشته (=به تعبیر قرآن کریم: متوفّا)، یک رسم دیرپا در میان ایرانیان است. اگر ایران را بگردیم پر است از بقایای مجلل و مفخم آرامگاه‌ها که چهره‌های شهیر ایرانی و امامزادگان صالح سلسله‌ی سادات -علیهم السلام- را در خود جای داده است؛ از عطار و فردوسی و خیام و بوعلی خرقانی و بسطامی و ابی الخیر و کوروش کبیر گرفته تا صدها چهره‌ی دینی و اسلامی  و سایر ادیان الهی، مانند حضرت امام رضا ع، حضرت معصومه س، حضرت دانیال ع و حضرت حسنی س و بی‌شمار نام‌های دیگر که در اثر بیداد دو دولت/خلیفه‌ی اموی و عباسی به ایرانِ تکثرگرای مسلمان‌شده‌ی اختیاری دارای امنیت بیشتر، پناه آورده بودند و مردم مؤمن ایران هم با مدارا و ارادت و آداب و ادب، این چهره‌ها را میهمان‌نوازی نمودند. ببخشید کمی بیرون از بحث شما رفتم. گرمای موجود در بحث جناب عالی مرا به این چهار سُوق عالم، سَوق داد. درود.

حجت رمضانی [در پاسخ به دامنه |] سلام حاج آقا مقام علمی جناب عالی ازلحاظ معنوی خیلی بالاتر ازاینهاست ولی ازلحاظ دانشگاهی وحوزوی فرمودند رتبه دکتری می باشد.

دامنه [در پاسخ به حجت رمضانی] جناب آقا حجت سلام. من که خودم را به تعبیر فروتنانه‌ی استاد سید کمال الدین عمادی چاچکامی که کَهتر را به کار برد، کهتری بیش نیستم؛ صفت تفضیلی به معنی کوچک‌تر و خُردتر. خوبی در خودت جمعیت دارد حجت.

دامنه |, [در پاسخ به سید علی اصغر شفیعی] ارزیابی تو برای من سندیت دارد. وقتی گفتی ظریف تو را می‌ماند یعنی مرا کم نگرفتی. حرفه‌ای هستی. چه خوب. هر نقصی تو را آزار دهد، گویی مرا تحت فشار می‌گذارد. شکر خدای جل و علا را که درست شد.

دامنه |: سلام جناب آقا سید علی اصغر. از بیان نظرت زیر نوشته‌های اصلی‌ام تشکر می‌کنم زیرا موجب روشنگری بیشتر می‌شود. به ترتیب جمله‌بندی‌هات شماره می‌زنم برای پاسخم. خودت بیاب منظورم کدام جمله‌ات هست:

۱. شاید اَسرار حساب نیاید، حوزه تا حد زیادی تابع قواعد کلاسیک نیست.

۲. روحانیان چون علم تخصصی دارند وقتی میان مردم می‌آیند خود را در آن تخصص، تنها می‌بینند لذا محضر عموم، محضر یکطرفه می‌شود.

۳. موافقم، شهید مطهری هم ۵۰ سال تحصیل در خود حوزه علمیه را لازم نمی‌دانست، می‌گفت زودتر باید بین مردم بروند.

۴. مردم هم در مباحثه با روحانیت باید درجات علمی خود را بالا بیاورند. چون هر روحانی دست‌کم در چهار علم دوره دیده: اصول، ادبیات عرب، فقه، تفسیر. پس عامه هم لزوماً درین مصاف دوستانه با روحانیت خود را مطلع نگه دارد. وگرنه نمی‌توانند وارد یک مباحثه‌ی انتقادی تخصصی با آنان شوند.

۵. جمله‌ی آخرت انصاف و عدل ترا نمایش داد؛ ممنونم به این تصدیق و حُرّیتت.

جناب استاد شیخ مالک سلام. مدرسه، وُزراخانه! ندارد که وزیر اعظم بخواهد. مشاور ارشد من در مدرسه فکرت -یعنی آق سید علی‌اصغر- اختیار دارد و مرا همواره رهنمون است. سپاس از کشکولی‌ات!

دامنه |: به آقای وحدت: آق داداش پس از سلام، مدرسه فکرت بر بِستر «ایتا» در دسترس است؟ یا هنوز گوشی‌تان از همان شب -که در منزل احمد بابویه مختل شد- دچار اختلال است همچنان؟

ابوطالب طالبی وحدت: سلام و شب به خیر. دیشب ایلیا ایتا را برایم نصب کرد. امشب مدرسه را باز کردم. خاطره‌ی شما در رابطه با مرحوم آفاقی را خواندم. خدا همه‌ی در گذشتگان را رحمت فرماید.

خطاب به عضو فکرت: برای من سؤاله چرا هیچوقت در صحن مدرسه فکرت هیچ نظر و پیامی نمی‌گذاری. شاید خیال شود اگر چنین کنی، افراطی‌های جناح ها تو را بهتر دوست خواهند داشت. از این که ازت اجازه نگرفتم دعوتت کردم مدرسه فکرت، پشیمانم. هر وقت نیاز دیدی مدرسه فکرت جای خودت نیست، ترک کن تا پیش دیگران متهم نشوی.

سخنی با دکتر صادق زیباکلام
نوشته‌ی ابراهیم طالبی دارابی دامنه

قسمت اول: به نام خدا. آقای دکتر صادق زیباکلام سلام و احترام. چون در دوران دانشگاه تهران در چند درس، استاد من بوده‌اید مثل درس "تاریخ تحولات ایران: ، درس "نفت و دکتر مصدق" و ... ، شما را شاید بهتر از سایرین بشناسم. گویا درباره‌ی مرحوم زنده‌یاد نلسون ماندلا حرف زدید و این صحن هم به نقل آن سخن‌تان آذین شد.

جناب دکتر زیباکلام! حداقل خودت به منِ دانشجویت در سال ۱۳۷۱ گفته بودی -همان زمان میان دانشکده‌ی علوم سیاسی و فنی- که چرا ایران، که در بوسنی وارد شد در آذربایجان و ارمنستان وارد نمی‌شود؟! یعنی دلت دخالت نظامی می‌خواست. ولی ایران خویشتنداری کرده و جنگ دومی را از خاک خود دور ساخته بود. آیا مرحوم نلسون ماندلا در دوره‌ی قدرت خود در حاکمیت، با چنین وضعی مشابه در کشورش -آفریقای جنوبی- مواجه شده بود که مجبور می‌گردید رگ غیرت خود را خون کند و در یک آن مورد، مثل ایران دخالت کند و در دیگری عین ایران پرهیز؟!

جناب دکتر زیباکلام! یادت شاید نرود که مرحوم مهندس مهدی بازرگان نخست‌وزیر منصوب امام ره در دولت موقت ایران، شخص خودت را به عنوان نماینده‌ی خود به استان کردستان ایران اعزام کرده بود تا غائله‌ی آنجا را برای ایشان گزارش کنید، میانجیگری کنید، و یا هر کار سِرّی دیگری را که به خودت شخصاً واگذار شده بود، پیگیری نمایید؛ آیا مرحوم نلسون ماندلا در دوره‌ی قدرت خود در حاکمیت، با استانی مثل کردستان در ایران مواجه شده بود که گروه‌ها و احزابی مسلح و وابسته، قصد تجزیه‌ی آن را کرده باشند و خون‌های پاسداران و ارتشیان و حتی مردم کُردزبان هم‌وطن خود را به خاک و خون کشانده باشند و آنگاه ماندلا فقط می‌دید و می‌گفت من دارم شما می‌بخشم؟! چون اهل بخششم؟ اگر جناب عالی ماندلایی هستی چرا به کردستان رفته بودی و از برخورد حاکمیت در برابر آن خشونت‌طلبان دفاع کرده بودی؟!

جناب دکتر زیباکلام! جنگ تحمیلی ۸ ساله‌ی صدام‌حسین علیه‌ی ایران و تجاوز خونین به چند استان در سرزمین ایران لابد از یادت نرفته است که برخی بلوک غرب و شرق هم به کمک صدام آمده بودند، بلکه ایران را یک گوشمالی خونین و سخت کرده باشند. و حتماً شما آن زمان صدام را محکوم و رزمندگان را تشویق می‌کردید. آیا مرحوم نلسون ماندلا در دوره‌ی قدرت خود در حاکمیت، با یک جنگ و تجاوزی این‌چنینی به کشورش مواجه گردیده بود که بخواهد دست به اسلحه نبرَد و ارتش را وارد دفاع نکند و به متجاوزین بگوید: بفرمایید؛ بسم‌الله! این هم خاک آفریقای جنوبی ما و هر چه خواستید اشغال کنید چون من اهل بخششم و می‌بخشم؟!

جناب دکتر زیباکلام! شما که مشیء مدنی از خود نمایش می‌دهی به‌یقین از حافظه‌ات پاک نشده است ایران در عصر تازه‌استقرار نظام جمهوری اسلامی، یک «سازمان مجاهدین خلق»ی مسلح و سازمان‌یافته هم در روبروی خود می‌دید که بسیار زود ترکِ روش نرم سیاسی مبارزاتی کرد و قیام مسلحانه را اعلان نمود و عملاً جنگ شهری و ترور به راه انداخت و ۱۷۰۰۰ و اندی انسان هم‌وطن خود را به خاک و خون کشاند و حتی در کنار صدام‌حسین رئیس عرب! «ارتش مقاومت ملی» پدید آورد و با اسلحه‌های مدرن اهدایی صدام، روبروی رزمندگان ایران ایستاد و به جای محکوم‌کردن صدام، ایران را مورد هجوم و خیانت قرار داد و هنوز هم دست ازین رفتار نشست و اینک سازمانی عامل برای سازمان سیای آمریکا شد و اِبایی هم از هیچ اقدام رذالتی علیه‌ی کشورش ندارد. آیا مرحوم نلسون ماندلا در دوره‌ی قدرت خود در حاکمیت، با این نوع سازمان در کشورش مواجه شد که در برابر این‌همه کارهای بزه و مزوّر و دریوزانه، شعار دهد هر چه خواستید با کشورتان بکنید چون من اهل بخششم و کاری به کار شما ندارم؟!

جناب دکتر زیباکلام! شما شاید بدانید اطلاعات استراتژیک و حیاتی ایران در فاز موشکی و هسته‌ای توسط دو سه جریان داخلی، به آمریکا و اسرائیل فروخته شد تا کشورشان را توسط اشغال نظامی از سوی نیروهای خارجی به سرکردگی ارتش تروریست آمریکا، بر زمین بزنند و مثلاً خودشان حاکم شوند. آیا مرحوم نلسون ماندلا در دوره‌ی قدرت خود در حاکمیت، با چنین سازمان‌های رذلی مواجه شده بود که مانند ایران بخشی از اطلاعات حیاتی کشورش لو رفته باشد و آنگاه او بگوید اشکال ندارد هر چه خواستید بکنید چون من فردی بخششی هستم و خیانت‌پیشگان را آزاد می‌گذارم که با اطلاعات سرّی کشور خود هر چه دوست داشتند بازی کنند و عِرض نظام را ببرند. ادامه در قسمت دوم

قسمت دوم

جناب دکتر زیباکلام! در ۴۴ سال عمر نظام جمهوری اسلامی ایران، شاید ۴۴ جور به این سو و آن سو چرخیده‌ای و باز هم داری می‌چرخی و دست‌کم همه ناظر بودند که شما بالاترین غُلو و چاپلوسی سیاسی قاجاری‌گونه را نسبت به شخص حجت الاسلام اکبر هاشمی رفسنجانی صورت داده‌اید و در برابر سیاست‌های وی، مشق پیروی محض و تبلیغ تام می‌کردید. مگر نمی‌دانستید همین مرحوم رفسنجانی مورد وثوق جناب‌عالی، فرمانده جنگ بود و دست‌کم دستور مستقیم چند عملیات را او صادر کرده بود که بتواند در قدرت، نسبت به آمریکا و متخاصمان مانور دهد و دستِ برتر برای امتیازگیری کسب کند. همو بود که امام ره را مُجاب و قانع کرد دست از آن تز خود بردارد که به دلیل احترام به سرزمین مسلمانان عراق، فرمان داده بود رزمندگان هرگز به خاک عراق وارد نشوند، ولی آقای رفسنجانی و سایرین، پیش امام استدلال کردند (بخوانید الحاح و پافشاری ورزیدند) که دشمن وقتی این تز شما (یعنی امام خمینی) را بداند، از خود اطمنیان پیدا می‌کند که ایران هرگز به خاک آنان نمی‌آید و این کاری برخلاف اصول جنگ است. و نیز همین آقای مرحوم رفسنجانی در برابر تمام کارهایی که بخش تندروِ نظام علیه‌ی مرحوم مهندس مهدی بازرگان، حجت‌الاسلام سید مهدی هاشمی، نیروهای گسترده‌ی شبکه‌ی انجمن حجتیه، مرحوم آیت الله العظمی منتظری، دراویش گنابادی و صدها مورد سازمان‌یافته و تک‌موردی، به صورت خودسر و یا دستوریافته، صورت داده بودند، مُهر تأیید می‌زده و به خاطر ماندن در قدرت به هر نحو امکان، سکوت پیشه می‌کرده، حالا چگونه است شمایی که خود را از یک سو ماندلایی جا می‌زنی، سال‌های سال حاضر شده بودی در حد یک پیروِ شیفته و چشم‌بسته از آقای رفسنجانی‌یی تقلید و تبلیغ کنی که هیچ به ماندلا شباهت نداشت. شما چطور این تناقض آشکار را در رفتار خود نادیده می‌انگارید! و راحت دم از مرحوم ماندلا می‌زنید که زمین تا آسمان افکار و رفتارش را با افراد حاکمیت در ایران فرق و تمایز می‌دهید!

جناب دکتر زیباکلام! مگر نمی‌دانید همین نلسون ماندلا در دوره‌ی مبارزات و پس از کسب قدرت، سیاست را از دیانتِ مسیحیتِ خودش، جدا نمی‌کرد و به رویارویی با نظام آپارتاید آفریقای جنوبی رفت که سال‌های سال غرب از آن نظام تبعیض نژادی در برابر انبوه سیاه‌پوستان حمایت بدون قید و شرط می‌کرد و ماندلا همزمان با دو جبهه درگیر بود؛ علیه‌ی داخل و علیه‌ی غرب. شما از یک سو، مشیء ماندلا را الگو می‌دانی ولی از سوی دیگر از برخی از جنبش‌های کور و اعتراضات ناپخته و کال در داخل ایران حمایت می‌نمایی. مگر ماندلا در عصر مبازره کاری شبیه خشونت‌طلبان در داخل ایران می‌کرد که اینک شما از سویی ماندلا را به مردم مثال می‌زنی و از سمت دیگر در یک رفتار متناقض و متعارض خودت -که تعجب همگان را برمی‌انگیزد- خشونت‌ورزی برخی معترضان و برخی آشوبگران را امضا می‌کنی؟! کدام رفتار شما را جدی تلقی کنیم؟ ماندلایی بودن؟ یا خشونت‌ورزیدن؟

جناب دکتر زیباکلام! شما از طریق الگو معرفی کردن چهره‌ی محبوب و شهیر ماندلا سعی می‌کنی به صورت معکوس نقب و نقدی به چهره‌های مطرح جمهوری اسلامی بزنی، و نمونه‌ای از ماندلا بسازی که او هرگز اهل نظامی و ارتش و به کار گیری زور و قدرت نوبد، ولی مردم دیدند روزی خود را پشت چهره‌ی محبوب حاج قاسم سلیمانی پنهان کرده بودی و به همگان اعلام می‌کردی کاندیدای اصلح فقط حاج قاسم سلیمانی است که می‌تواند به تعبیر شما «فرشته»‌ی نجات شود. ببخشید! شما لابد حاج قاسم را نمی‌شناختید که به وی پست سیاسی ریاست قوه‌ی مجریه پیشنهاد می‌کردی. (البته من هم شایستگی حاج قاسم را از ۲۵  سال پیش‌تر می‌دانستم و حتی معتقدم لیاقت رهبرشدن کشور را هم داشت، گرچه قانون اساسی رهبری را برای فقیه منحصر ساخت) اینک پرسشم این است مگر حاج قاسم مرد سیاست و مقاومت مسلحانه نبود؟ مگر او در رزمگاه ابایی از دفاع مسلحانه داشت؟ و در برابر دست‌درازی‌های لشگرک‌!های مزدور منطقه کمترین تردیدی در ایستادن مسلحانه به خود راه می‌داد؟ حالا چطور باور کنیم از یک سمت شیوه‌ی ماندلایی را تبلیغ می‌کنی ولی از سوی دیگر به حاج قاسم گفتی بیا وسط سیاست و قبای رئیس‌جمهور در قامت شما اندازه است. حاج قاسم که اهل هم نبرد و هم بخشش و عطوفت بود؟ کی بالاتر است؟ حاج قاسم که جمع اضداد بود یا ماندلا که شما دارید ازو یک فرد تک‌بعدی می‌سازی که خلاف‌گویی است، زیرا از نگاه من ماندلا هم فردی جامع بود که اگر مانند ایران با جنایت‌ها مواجه می‌شد حتما در برابر آنان می‌ایستاد. پس شما دردتان رفتار بخششی ماندلایی نیست، ایجاد شکاف در بین مردم است با مثالی از ماندلا برای طعنه به بالایی‌های نظام و شاید حتی به رهبری معظم و بلکه به حضرت امام. اشکالی هم ندارد که بخواهی آنان را مورد نقد قرار دهید، زیرا نقد بر افکار امام و رهبری هیچ تعارضی با شرع و عقل ندارد و من فردی بسته و خُشک‌مغز نیستم. ادامه قسمت سوم

قسمت سوم

جناب دکتر زیباکلام! من هم مرحوم ماندلا را دوست دارم، چه وقتی که در زندان بود و چه وقتی که در قدرت. حتی آنقدر برای من مهم بود که تمام پاورقی‌های اطلاعات را موبه‌مو در آن زمان می‌خواندم که کتاب «آزادی» (خاطرات نلسون ماندلا) را در آن هر روز چاپ می‌کرد. شما نکند یادت رفته است که همین جمهوری اسلامی ایران بود که ماندلا را به سر زبان‌ها در جهان انداخت و دو بار با بالاترین احترام وی را به ایران دعوت کرد و در تهران بهترین تجلیل ازو به عمل آورد و گمان کنم همین دانشگاه تهران -که شما آنجا به ما تدریس می‌کردی- دکتری افتخاری به وی داده بود. آن روزهای غُربت سنگین و بی‌رحمانه‌ی نلسون ماندلا که غرب وی را هرگز برنمی‌تابید و از رئیس‌جمهور سفیدپوست آپارتایدی حمایت محض می‌کرد این ایران بوده که ماندلا را حمایت می‌کرده. حالا شما شدید ماندلایی و بقیه شدند ضد ماندلایی؟!

جناب دکتر زیباکلام! "صادق" باشد چون عین نام خودتان! من که می‌دانم داری از طریق پرداختن مستقیم به مرحوم مرد نکونام ماندلا، غیرمستقیم انقلاب اسلامی را می‌کوبی. وقتی از بخشش او دادِ سخن می‌گویی، در واقع داری ضدتبلیغ علیه‌ی نظام ایران می‌کنی. البته عیب ندارد، بکن؛ آزادید و ازین حقِ نقد بر قدرت، برخوردار. ولی آیا فکر می‌کنی اگر نلسون ماندلا قهرمان آزادی و بخشش، در هنگام ریاست‌جمهوری‌اش با عملیات نظامی «فروغ جاویدان» با نماد «درفش کاویان» سازمان مجاهدان خلق ایران! مواجه می‌شد، عملیاتی چونان "مرصاد" علیه‌ی آنان کمین نمی‌کرد؟ فرض که بگویید نه، نمی‌کرد. خُب ما که اُسوه‌ی حسنه‌ی بی‌مانند داریم به اسم حضرت رسول الله ص و امام علی ع و امام حسین ع که هم دشمن را می‌بخشیدند (یوم طُلقا در فتح مکه / گذشتِ از بزهِ آشکار آن جمَل سوار / پذیرفتِ توبه‌ی حُر ریاحی در کربلا) و هم وقتِ نبرد و پیکار با متجاوزان، از هیچ شجاعتی دریغ نمی‌ورزیدند. ببخشید شما از داشتن همزمتن شمشیر دو دَم (=ذوالفقار) و امیری کلام توسط امام علی علیه السلام چه برداشتی داری؟! ما مگر باید در هر موقعیتی که سیاست خاص خود را می‌طلبد از ماندلا پیروی کنیم که کشورش پس از فتح بر آپارتاید، شرائطی پیچیده و پرمسئله مانند ایران نداشت و اسیر این‌همه دسیسه و توطئه نبود. چرا وقتی در «فروغ جاویدان» سازمان مجاهدان (=که در ادبیات سیاسی ایران به دلیل رفتار دوئیتی به "منافقان" مشهور شدند) با توپ و تانک صدام از مرز تا گردنه‌ی چهارزبَرِ حسن آبادِ شهر"اسلام‌آباد غرب" پیش آمدند که به تهران برسند و حکومت را سرنگون کنند و امام خمینی ره و لابد کثیری دیگر از ایرانیان را بکُشند، شماها چیزی نمی‌گویید و آمار کشتار آنان را سانسور می‌کنید و قلمِ عفو بر جرائم آنها می‌کشید که از آنجا -مرز استان دیاله‌ی عراق- تا چهار زبَر استان کرمانشاه، بالای چهار هزار و پانصد و اندی انسان بی‌گناه، شامل رزمندگان و مردم بی‌پناه از زنان و پیران تا چوپانان را از دم تیغ گذراندند. ولی در برابر، رفتار امام ره در برابر آن جنایات را زیر تیغ نقد می‌برید. ببرید، حق شماست نقد کنید، اما آن «فروغ جاویدان» را و علت را هم بگویید. بگویید در برابر آنان، صیاد شیرازی‌ها نباید مرصاد را طراحی می‌کردند! بگویید باید تا تهران می‌آمدند! بگویید افزارآلات صدام درست بود که توسط آنان علیه ملت خود به کار گرفته شد!

جناب دکتر زیباکلام! شما نه فقط آن مقدمه را پاک می‌کنید، که پیشگفتاری خلاف برای آن می‌نویسید. فقط بلدید بگویید بخشش، بخشش. اما شجاع نیستید و نمی‌گویید وقتی «فروغ جاویدان» پیاده شد، مرصاد غلط بود! باید به تصور غلط شما ایران در برابر آنان می‌گفت: بفرمایید! خوش آمدید. همه چیز مال شما! چون ما مثل ماندلا می‌گوییم: می‌بخشیم.

آقای زیباکلام! شما حتی در شناخت درست ماندلا هم لَنگ می‌زنی. من بر عکس شما می‌گویم اگر مثلا" ماندلا ایرانی بود و در آن وقتِ حمله‌ی نظامی سازمان منافقان ایران، یکی از آحاد رزمندگان صحنه بود و ضجه‌های نونهالان را می‌شنید، صدردصد در برابر قتل و غارت و خیانتِ محرز همبستگی با صدام، در برابر آنان قد علَم می‌کرد و رفتاری شبیه امام ره از خود بروز می‌داد. شاکله‌ی ماندلا را خراب نکنید. لطفا". ادامه قسمت چهارم

قسمت چهارم

جناب دکتر زیباکلام! اگر بخشش ماندلایی خوب است چرا به نظر شما برخی از مخالفان مسلح ایران پیشگام این تز خوب نمی‌شوند تا بخشش پیشه کنند! من که می‌دانم دم از ماندلا می‌زنند ولی در پی انتقام سخت از انقلاب اسلامی هستند. چرا معتقدی جمهوری اسلامی باید گروهک‌های مسلح را ببخشد ولی در عوض آنان همچنان مشغول درگیری خونین با ایران باشند؟ مگر بخشش، فلسفه‌ی همه‌ی زندگی است؟ پس چرا شما در درس تحولات، پیش ما شاهان قاجار را در کلاس توبیخ می‌کردید که بی‌عُرضه بودند و خاک ایران را به روس باختند؟! مگر شما نبودید که به ما می‌گفتید قراردادهای ننگین امضا شد و خاک ایران به دشمنان داده شد؟ معلوم است منظور شما این بود ایران باید قوی عمل می‌کرد و این توقع شما از قاجار مگر جز آن است که باید در جنگ قدرتمندتر ظاهر می‌شدند؟ جمهوری اسلامی ایران به پیشوایی سیاسی مذهبی امام و رهبری معظم‌مان مگر در برابر دشمنان جنگ‌طلب که به خاک میهم چشم طمع دوخته‌اند، قاطع و بی‌بخشش ظاهر نشدند؟ دشمن خونی را می‌بخشند یا پوزه‌اش را به خاک مذلّت می‌مالند؟! چرا واژه‌ها را دستاویز دروغ‌باقی  خود کرده‌اید. شما استاد من در دانشگاه بوده‌اید، رسم من است به هر استادم حرمت گذارم، ولی از ارسطو آموختم که به استادش حضرت افلاطون می‌گفت: «من استادم را دوست می‌دارم، ولی حقیقت را بیشتر». پس، گمان مبَر دارم حرمت استاد خودم را می‌شکنم، نه، دارم مواجهه‌ی علمی می‌کنم.

جناب دکتر زیباکلام! به نظر شما قاجار باید روس را می‌بخشید؟ لطفا" فلسفه‌ی بخشش را لوث نکنید. کوروش کبیر مگر فتوحات نداشت؟ آن هم چه زیاد. آیا حضرت کوروش کبیر -که بنده شخصا" و اختیارا" به آن مرد خوب و جانبدار حقیقت و مروت علاقه و بستگی عقلی و عاطفی و فکری و نیز انتقادی دارم-  او که نزدیک شصت سال از روی زین اسب جنگی خود پایین نیامد و شجاعانه از مرزهای گسترده‌ی ایران در برابر هر امپراطوری دفاع می‌کرده، داشته بخشش می‌کرده یا جنگ و مقاومت و حفظ ثغور و نفوذ بین‌المللی ایران؟ کی می‌خواهید دوئیت در تحلیل را کنار بگذارید. کوروش، هم مرد مدارا بود، هم مرد غیرت و  هم انسان جنگ. پس هم بخشش و هم نبرد (=دفاع بر حق). هر کدام در جای خودش.

آقای آزاد طالبی [در پاسخ به دامنه |] درود و صبح به خیر جناب طالبی دامنه. گفته میشد بهلول هم دیوانه بود ولی کلام او راهگشای فکری برای جامعه بود . مقیاس صحبت شما مناظره بین جملات نیست بین شخصیت شخص بوده و به نظرم اصلا بی ربط است.. بالای متن جناب عبدالله اگر صادق زیبا کلام را حدف کنیم چه برداشتی از متن گرفته میشود. استراژیدی افکار یک رهبر که تاریخ ان را رهبر فدای ملت میداند و تاریخ بعدا مشخص میکند لغب سران  نظام ما را  ، همه اون جملاتی که شما به کار بردید قیاس شخصیتی و فکری  بین شما و زیبا کلام بود و توجیه عملکرد این نظام .دروستی و نادرستی فقط در حد نظر اعضا است وگرنه من چیز دیگری نمیبینم. پاینده باشی.

سید موسی صباغ  [در پاسخ به دامنه |] سلام آق ابراهیم طالبی . صبحتان بخیر از نقد و تحلیل زیبایتان که قسمت سوم هنوز به تحریر نیامده ، در  گفتار زیبا کلام بر شخصیت مبارز قاره آفریقا نلسون ماندلا ، بسیار لذت و هضم کردم ،شناخت همه جانبه مسائل سیاسی جهان و توطئه های جهانی و داخلی علیه نظام ، وشناساندن سازمانی که یک روزی بنام مجاهدین خلق (تلاش و کوشش برای ملت ) که  علیه ملت خودش یه روزی در آغوش صدام دشمن این ملت ، یه روزی هم دامان غرب که از هیچ توطئه ایی علیه. این ملت فروگذار نکردند، والان هم  مواجب بگیر اسرائیل  و آل سعود. جهادی است بس والا که در جهت اگاهی خودم و اعضا صحن و جوانان این خطئه قدم بر داشتید. قطعا این جهاد مورد رضایت 17000 شهیدی است که بدست این منافقین تروریست انجام شده است.و هم مورد رضایت دلباختگان به این نظام. به سهم خودم از شما تشکر میکنم و در این صبح جمعه سلام و صلوات نثار میکنم به روح والدین و اخوی تان. ان شاا... مغز و قلمتان در جهت تبیین اسلام ناب محمدی همیشه مستدام باد. اردات ویژه. سلام مجدد با کسب اجازه از جنابعالی خواستم بنا به اهمیت موضوع و جهاد تبیین. متن های بارگزاری شده توسط طالبی و نقد شما بر متن. آنرا در صحن رزمندگان بار گزاری نمایم. ارادت خاص.

دامنه |[در پاسخ به سید موسی صباغ] سلام سید عزیز سید موسی‌جان افتخار می‌کنم شما آن را بازنشر دهید در هر جایی که تشخیص دادید. من گویی زبان شما شدم و هر دوی  ما درین موضوعات مهم مشترک هستیم در مواضع و مبانی. درود. حتما چنین فرمایید.

سید موسی صباغ, [در پاسخ به دامنه |] سلام مجدد آق ابراهیم سپاس فراوان . انرژی دوباره گرفتم

مهدی ملایی به دامنه: سلام عمو ابراهیم، صبح زیبای آدینه ی شما بخیر، واقعن از تحلیلتان و بیاناتی که گفتین لذت بردیم،از سربازان متعهد و شجاعی چون شما همین هم انتظار داشتیم که چون کوه در برابر برخی که قصد تفرقه و ایجاد اختلاف بین امت اسلام را دارند،چون شیر غرش کنید و به انها بفهمانید که این بیشه هنوز شیر هایی دارد که نگذارند مردمش ،آرامشِشان  بهم بریزد،واقعن دست مریزاد،نَفسِتان گرم،خداوند عالم پدر و مادر شما را رحمت کند،انشالله که همیشه سالم و تندرست باشید تا شاگردهای مدرسه از نفس گرم و قلم شما استفاده ببرن.

سلام بر اعضای صحن رزمندگان. متنی بار گزاری شده در صحن مدرسه فکرت توسط یکی از اعضای محترم از صادق زیبا کلام استاد علوم سیاسی.در مورد نلسون ماندلا و نقد و تحلیل  بر نوشتارش توسط برادر و دوست عزیز ، آقا ابراهیم طالبی ، و

گفته های دکتر زیبا کلام متن ارسالی عبدالله طالبی: با اجازه مدیر، کپی از جناب آقای... ولی چون هدفمند بود فرستادم. نلسون ماندلا سنگ پیامبر ما را به سینه نزد ، اما به بهترین شکل ، کار ((پیامبرانه)) کرد . کاش  اسلام پس از  ۱۴۰۰ سال یک خروجی مثل ماندلا داشت نلسون ماندلا مبارز سیاسی آفریقای جنوبی بعد از ۲۷ سال که در زندان بود آزاد شد و در بدو آزادی از زندان ، برای مردم سیاه پوست کشورش سخنرانی کرد. او با صدای رسا و بلند گفت : ای مردم ! چه کسی بیشتر از همه زندان بوده؟ همه یک‌ صدا فریاد زدند: نلسون ماندلا ، نلسون ماندلا ای مردم! چه کسی بیشتر از همه کتک خورد؟ همه فریاد زدند نلسون ماندلا ، نلسون ماندلا چه‌ کسی بیشتر تحقیر شد؟ نلسون ماندلا ، نلسون ماندلا ای مردم! چه کسی بیشتر از همه انفرادی و تنهایی کشید؟ نلسون ماندلا ، نلسون ماندلا حالا دیگر سکوت همه میدان را فراگرفته بود ، آیا نلسون ماندلا چه میخواهد بگوید؟ نلسون ماندلا نگاهی به جمعیت انداخت ، جمعیتی که سیاه سیاه بود. حتی یک سفید پوست  بین‌شان نبود و همه پر از هیجان ، پر از انرژی ، پر از نیاز به "فرمان حمله و انتقامِ ده‌ها سال تحقیر"! نلسون ماندلا گفت : ای مردم! من بخشیدم. من همه را بخشیدم، شما هم ببخشید. ما میخواهیم زندگی کنیم، میخواهیم پیشرفت کنیم، میخواهیم الگوی فرزندان‌مان باشیم. میخواهیم آینده را بسازیم. ما فرصتی برای کینه‌ورزی نداریم! ما برادری میخواهیم. ما با همانهایی که ما را انسان نمی‌دانستند ، برادریم. ما بزرگیم ، ما پاسخمان به آنها محبت است. ما پاسخمان کنار هم ایستادن است. چون ما بزرگیم. آن روز سیاهان رقصیدند ، آن روز سیاهان کینه‌ها را دور ریختند. آن روز سیاهان مردی را شناختند که خیلی بزرگ بود. مردی که حرف‌های نو داشت رهبری که دنیا را به شگفتی وا داشت.رهبری که بزرگ بود و بزرگی را می‌شناخت. و با نفرت؛ با دشمنی و تکبر میانه‌ای نداشت. "نلسون ماندلا" برای همیشه در تاریخ ماندگار شد. نه پوزه‌ای را به خاک مالید! نه مشتش را بی‌جهت گره کرد و بر دهان کسی کوبید و نه بر کسی خشم گرفت. نه سیلی به صورت کسی زد نه دستور انتقام داد . بلکه او انسانیت را به جهان نشان داد. نلسون ماندلا برای همیشه زنده ماند. او وقتی به ریاست جمهوری افریقای جنوبی برگزیده شد حتی قاضی که او را حکم به زندانِ مادام العمر داده بود بخشید و به ضیافت شام دعوت کرد ! نلسون ماندلا چه زیبا گفت: در هر انقلابی اگر انقلابیون , حاکمان و افراد قبلی را کشتند یا انتقام گرفتند ، بدانید آن انقلاب و انقلابیون هیچ وقت کشور را آباد نخواهند کرد. بلکه آنها ظالمانی خواهند شد که فقط دنبال کینه ورزی ، قتل و غارت خواهند بود و در آخر ، کشور را به ویرانه کشانده و به تلی از خاک تبدیل خواهند کرد !

نظر حجت رمضانی خطاب به دامنه: آقای دکتر طالبی عزیز. از آنجایی که بنده نه سواد علمی ونه گرایش سیاسی به گروه خاصی دارم از بیانات شیوا و رسای جناب عالی چنین برداشت دارم که در واقع حضرت عالی با نقد ا زاستاد خود که برگرفته از فطرت پاکتان میباشد در ظهور تبیین انقلاب اسلامی بصورت نوین هستید. اشاره کنم به فرمایشات حضرت آقا "همان جهاد تبیین خوب است برادران، جوانان، اهل فکر و تحقیق، طلاب، دانشجویان، روی مبانی [امام] فکر کنند، روی اینها کار کنند. فقط متن باقی نمانَد؛ این متنها درست توضیح داده شود، تبیین شود.» از این جهت اهمیت پیدا میکند که چالش اصلی همه‌ی تحولات بزرگ اجتماعی - از جمله انقلابها - صیانت از جهتگیریهای اصلی این انقلاب یا این تحول است. این مهمترین چالش هر تحول عظیم اجتماعی است که هدفهائی دارد و به سمت آن هدفها حرکت و دعوت میکند. این جهتگیری باید حفظ شود. اگر جهتگیری به سمت هدفها در یک انقلاب، در یک حرکت اجتماعی صیانت نشود و محفوظ نماند، آن انقلاب به ضد خود تبدیل خواهد شد... برای اینکه این جهتگیری غلط و این انحراف اتفاق نیفتد، احتیاج به شاخصهای معینی هست... خوب، شاخص در انقلاب ما چیست؟ این خیلی مهم است. بهترین شاخصها، خود امام و خط امام است. امام بهترین شاخص برای ماست. درود.

آقای عبدالله طالبی [در پاسخ به دامنه |] درود جناب  آقای طالبی. من قسمت اول پیام تان را خواندم. به دوم سوم نرسیدم. با گفته های داداشم موافقم پیام تان. آری از خود رای بودن داشت  وحتی انگار ضعف قلم نسبت به دکتر انگار دکتر زمانی شخصیت تان را جراحی کرد  وشما خودتان را خالی کردید. مطمئن م اگر این پیام رهبر شما بود. مثل قضیه آتش زدن برجام که به صلح انجامید. جام زهری بود یا سیره امام حسن ع را طی کرد. پیام تان سبب خاموشی روزنه های صلح شد. امام ماندلا  بزرگترین خیانت را به روح ش کردند تجاوز به خانواده اش که در فیلم نلسون ماندلا بیان داشتند خانواده حد مرزی ندارد هر کسی همچین قدرت ندارد که گذشت  کند. سلامت باشید.

آق سید حسین شفیعی [در پاسخ به سید موسی صباغ] بنام پروردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت. معلم فرهیخته جناب آقای سید موسی صباغ (رزمند و معلم و برادر شهید و نویسنده خوش قریحه) سلام علیک. از جنابعالی به جهت بازنشر نوشته چهار قسمتی جناب آقا ابراهیم طالبی (که در جهت نقد کلمات و گفته های متقلبانه و محرفانه  جناب صادق زیبا کلام نوشته شده)؛ در صحن هیبت رزمندگان تشکر می نمایم. اگرچه هنوز هزاران ناگفته ها از خیانت فکری و سیاسی جناب زیبا کلام باقی مانده است؛ ولی آنچه که آقا ابراهیم در این راستا نگاشته است؛ منطقی؛ صادقانه و متعهدانه می باشد؛ بنده با حفظ سلسله مراتب به آقا ابراهیم میگویم : «نطق بک روح الآمین». (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی ۱۷ شعبان ۱۴۴۱ق_ ۱۸ اسفند ۱۴۰۱ش)

آقای عیسی رمضانی محمد به دامنه: سلام. وآیا نلسون ماندلا با قدرتهای ظالم و تمامیت خواه جهانی درافتاد؟یابا گروه سفید پوست حاکم بر کشورش؟ وآیا اساساً قدرتهای مسلط جهانی می گذارند ایران آسوده باشد و آرامش داشته باشد؟ آیا کشور آفریقای جنوبی همانند ایران در هارتلند(قلب)انرژی ومرکز بیضی ذخایر انرژی جهانی قرار دارد؟ یا یک کشور دور افتاده ای است که شهرتش صرفا معدن الماس و دماغه ارتباطی و سرویس دهی امیدنیک است؟ وآیا ژئوپلیتیکی (سیاست جغرافیایی) که برایران دیکته می کند ویا ایران بوسیله آن می تواند بر دیگران اثر بخشی داشته باشد با آفریقای جنوبی قابل مقایسه است؟ شاهد مثال مورد اخیر، آیا در جنگ جهانی ، ایران اعلام بی طرفی نکرد، آیا به موضع گیری کشور ما وقعی گذاشتن؟ آیا به محض وقوع انقلاب اسلامی ایران گذاشتند آب خوشی از گلوی این مردم پایین برود تا به قول خودتان بتواند ببخشد؟ مگر به ایران حمله‌ نظامی نکردند وگسلهای قومیتی وگروههای تجزیه طلب را فعال نکردند؟ واین دسیسه ها و فتنه ها پی در پی تکرار نشد؟ آیا موقعیت سوق الجیشی و ارتباطی ایران که از گذشته های دور برقرار بوده است و مردمان آن از سابقه تمدنی طولانی برخوردار بوده اند و حرفی برای گفتن داشته و دارند با کشور تحت حاکمیت ماندلا برابر است؟ این مواردتصمیم ساز هستندو تصمیمات واقدامات با تکیه و استناد به همین شرایط گرفته می‌شوند ما نمی‌توانیم در خلاء و بی توجه به واقعیت‌های حاکم بر کشور خودکاری انجام بدهیم. شما چگونه ملت ایران و رهبر آن رابا مردم و کشوری مقایسه می کنید و الگو می دهید که در هیچ شقّی از شقوق که برخی از آنها را ذکر کردم برابر نیستند و شأن و شرایط یکسانی ندارند. برای جلوگیری از اطاله کلام ؛ آیا رهبر مبارز سیاه پوستان که صرفا داعیه دار نجات این قوم از بردگی سفید پوستان و رفع تبعیض نژادی از آنها است را با شخصیتی مقایسه می کنید که نماینده امام زمان است و فقیه و مجتهد جامع الشرایطی که پرچم مبارزه حق با باطل را بدست گرفته وبا قدرتهای هژمون وسلطه گر درافتاد و بازی قدرت‌ها را برهم زد و رهبری انقلابی را عهده دار شده است که زمینه ساز ظهور عدالت‌ گستر جهانی است . انشاءالله. استاد طالبی سپاسگزارم قلم شما بسان زبان ابوذر بُرنده باد.

نظر حجت الاسلام آق سید حسین شفیعی دارابی خطاب به دامنه: سپاسی وافر از آقا ابراهیم. بنام پروردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت سلام علیکم طلوع. صبح جمعه پس از نیمه شعبان بر همگان مبارک باد. به جهت مشغله زیاد و نیز کسالت سخت جسمی کمتر فرصت می کنم تک تک نوشته های اعضای محترم مدرسه فکرت را بخوانم؛ اما پس از ادای فریضه صبح امروز و انجام بخشی از تعقیبات وارده برای نماز صبح؛ توفیقی شد تا نوشته چهار قسمتی آقا ابراهیم طالبی که در جهت نقد بخشی از گفتار و رفتار جناب صادق زیبا کلام نگاشته است را با دقت مطالعه نمایم؛ سر انجام هم تصمیم گزفتم؛ نکاتی را در قالب این نوشته یاد آور شوم:

۱) از عضو محترم گروه (که به جهت دوری از دارابکلای عزیز؛ نمی‌شناسمش) تشکر می کنم که به قصد خپر خواهی به بارگذاری متنی از جناب صادق زیبا کلام در جهت تمجید از بخشی از کارکرد خوب مبارز جااوید آفریقائی ؛ مرحوم «ماندلا» پرداخت؛ صمیمانه؛ تشکر می کنم؛ چون او با این اقدام نیکش واسطه خیر شد تا آقا ابراهیم؛ به بیان بخشی از حقایق پنهان در زندگی جناب صادق زیبا کلام به پردازد؛

۲) از آقا ابراهیم طالبی نیز به جهت نگارش این نوشته چهارقسمتی؛ صمیمانه تشکر می نمایم؛ زیرا نوشته ای کاملا منطقی؛ عالمانه؛ مستدل و مستدی را به نمایش گذاشت؛ البته نقطه های مبهم بسیاری در کارکرد گفتاری و نوشتاری جناب صادق زیبا کلام وجود دارد! که برای بازگویی آنها؛ زمان دیگری لازم است؛

۳) یکی از کارکردهای مذمومی که خدای متعال در قرآن از منافقین یاد می کند این است که آنان شعارشان این است : «نومن ببعض و نکفر ببعض»؛ ؛ دیگران هم گویند :«انصاف اقتثضا می کند که ما؛ همه اجزای یک پازل را به بینیم؛ تا قضاوت درستی داشته باشیم؛ از جناب صادق زیبا کلام هم انتظار میرود که شیوه منافقان را دنبال نکند و در بیان زندگی مرحوم «ماندلا»؛ همه اجزای پازل زندگیش را به بیند؛

۴) پیشاپیش از اعضای محترم مدرسه فکرت» که وقتی را جهت مطالعه این متن اختصاص میدهند؛ صمیمانه سپاسگزارم؛ و

۵) در متون دینی داریم: برخی از شعرا؛ پس از سرودن شعری متین و منطقی و عادلانه؛ امامان معصوم (ع) در جهت تشویق آنان فرموده آند : نطق بک روح الامین؛ اینجانب نیز با تاسی و الگوگیری از مکتب اهلبیت (ع) در تمجید از این نوشته چهار قسمتی آقا ابراهیم میگویم « نطق بک روح الامین».

از دیگر دوستان هم که در بروز این اقدام شایسته آقا ابراهیم سهیم بوده آند صمیمانه تشکر می نمایم و برای همگان آرزوی توفیق و همدلی بیشتر دارم. (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی روز جمعه ۱۷ شعبان ۱۴۴۱ق ۱۸ اسفند ۱۴۹۱ش)

قاسم ملایی به دامنه: سلام جناب استاد طالبی زکات علم نشر ان است حقا که بدرستی پرداخت زکات نمودید وجهادتبین نمودید تشکروقدردانی ا زروشنگری عالمانه جنابعالی خداوند دراین روزادینه غفرانش را بروح همه اموات خصوصا پدرومادروبرادرمهربانتان نثار نماید

توضیح فوری

با یاد و نام خدای حکیم و جان و جهان آفرین. فروتنانه به تک تک صاحب‌نظران محترمی که درین صحن، نسبت به متن چهار قسمتی بنده، خطاب به استاد دوره‌ی دانشجوی‌ام جناب آقای دکتر صادق زیباکلام، ابراز نظر و بیان دیدگاه کردند، اطلاع می‌دهم، تمام نظرات را موبه‌مو بدون حتی صرف‌نظر کردن یک واو و لام، خواندم و می‌خوانم، پاسخ‌هایم را به‌عمد تأخیر انداختم تا نقدها و نظرات همچنان به صورت آزاد و طبیعی و دوستانه و محتملانه ادامه یابد و بِستر بحث مستمر بماند، آنگاه جهت ادای ادب به تمام نظرات تک تک جواب خواهم داد. تا آن هنگام، از صبوری‌تان سپاسگزارم. هدف درین صحن با پرداختن به مسائل مهم روز ایران و جهان، دمیدن فکر نو و اندیشه‌ی صحیح‌تر و برگرفتن تعلیم از مزایای نوشته‌های همدیگر است. وگرنه همه پایان یک بحث مانند طلبه‌های حوزه‌ی علمیه می‌نشینیم با هم چای دیشلمه می‌نوشیم. البته که نسبت بیان واقعیات در تعارف به همدیگر گرفتار نمی‌آییم. درود بی‌عدد بر تمام نظردهندگان محترم. ابراهیم و ارادت.

مصطفی بابویه به دامنه: سلام خدمت شما آقا ابراهیم طالبی و همه اعضای مدرسه فکرت. در ابتدا خاطرنشان می شود که نلسون ماندلا یک رهبر بزرگ و تاثیر گذار در تاریخ معاصر بوده که رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی را سرنگون کرد و همواره مورد تحسین بسیاری از مردم و اندیشمندان جهان بوده است. همچنین لازم به ذکر است که ارتباط وی با جمهوری اسلامی مثبت بود و دو مرتبه به ایران سفر کرد و حتی در دیدار با مقام معظم رهبری، ایشان را رهبر خود توصیف کرد. (فیلم این دیدار را هم موجود میباشد) اما بعد: درباره متن فوق نیز باید دانست که هر از گاهی به مناسبت های مختلف در فضای مجازی بازنشر می شود و علت بازنشر آن در موقعیت فعلی، جلوگیری از مجازات اغتشاشگران است (زیرا دشمنان برای روحیه دادن به مزدوران خود، به هر شکلی باید این اطمینان را به آنها بدهند که در صورت شناسایی و دستگیری، همچنان از آنها حمایت می کنند)  اما آقا ابراهیم بدانید که این سخنان خیالبافی های یک نویسنده مجهول است و هیچ مستندی ندارد و بعید میدانم ربطی به زیبا کلام داشته باشد(البته صادق زیبا کلام در کانال تلگرامی خودش در تاریخ ۱۷مرداد۱۳۹۶ نامه سرگشاده ای به این مضمون خطاب به دکتر روحانی نوشتند که شما نلسون ماندلا نیستید)  اما جالب اینکه نلسون ماندلا در روز آزادی خود یعنی ۱۱ فوریه ۱۹۹۰، در سخنرانی خود به وضوح اعلام کرد که مبارزه مسلحانه‌ی کنگره ملی آفریقا (حزب متبوع ماندلا) هنوز به پایان نرسیده‌است. او در آن سخنرانی گفت: توسل ما به مبارزه مسلحانه در سال ۱۹۶۰ با تشکیل اومخونتو وسیزوه (شاخه نظامی کنگره ملی آفریقا) اقدامی دفاعی در برابر خشونت آپارتاید بوده و عواملی که ایجاب‌کننده مبارزه مسلحانه بود امروز همچنان باقی است و ما چاره‌ای جز ادامه نداریم... (پر واضح است که قیام مسلحانه یعنی خشونت و کشتن) همچنین بدانید که نلسون ماندلا به دلیل حمایت از صلح ملی و بین‌المللی تحسین بین‌المللی را به دست آورد اما در زمان ریاست جمهوری او، یعنی در سپتامبر ۱۹۹۸ آفریقای جنوبی به لسوتو حمله کرد و انتقادات بین المللی از دولت وی شد و شاید به همین دلیل بود که وقتی دولت کانادا تصمیم گرفت او را به عنوان شهروند افتخاری کانادا برگزیند:حزب اتحاد کانادا و همچنین راب اندرس نماینده پارلمان در مجلس کانادا او را "تروریست" توصیف کرده و با این اقدام مخالفت کردند. (وبگاه سی بی سی) اما صرف نظر از صحت و سقم متن شبهه‌ناک فوق، همه می‌دانیم که توسل به خشونت، گاهی اجتناب ناپذیر است و به تعبیر سعدی "درشتی و نرمی به هم در به است". و یا باز به تعبیر دیگر از همین سعدی شیرین سخن: ترحم بر پلنگ تیز دندان/ستمکاری بود بر گوسپندان. بله! در حقوق شخصی (نه مسائل اجتماعی)، گذشت فضیلت والایی است که اگر به‌جا و به موقع انجام شود و تبعات سوئی برای جامعه نداشته باشد، بسیار ارزشمند است. به همین دلیل در سفر رهبری به استان سیستان و بلوچستان ایشان پاسبانی که در ایام تبعید در قبل از انقلاب مأمور مراقبت از ایشان بود و بسیار بد رفتار و توهین آمیز با ایشان برخورد می‌کرد را را به حضور طلبیدند و نه تنها گزندی به وی نرساندند، بلکه دستور ویژه برای حل مشکلات معیشتی او صادر کردند. ارادت مصطفی.

شیخ احمدی به دامنه: سلام جناب طالبی عزیز. بنده همواره شما را در مدیریت گروه با وصف سعه صدر شناختم و البته این ویژگی، یکی از مهمترین ویژگی های یک مدیر است که شما دارید. استفاده بردم از پاسخ شما و سایر عزیزان. اساسا آیا این جملات از نلسون ماندلا صادر شده است. آیا زیباکلام چنین سخنانی دارد؟ متاسفانه اخیرا جملاتی را به شخصیت‌های نسبت می‌دهند که روح آنها هم خبر از این جملات ندارد.  کاش دوست محترم ما آدرس این سخنان را هم می‌نوشتند تا مستند باشد و ما هم با رجوع به منبع اصلی، دیدگاه خود را بیان می کردیم. علاوه بر این، موضوع مهم، نوع نگاه افرادی مثل زیباکلام به روابط بین الملل و منافع و مصالح ملی برمی‌گردد. بنده با ایشان کلاس نداشتم، اما در دوره آمادگی ایشان برای آزمون ارشد شرکت کردم، شخصیتی بشدت شیفته رضاخان و ... اگر هم از هاشمی رفسنجانی دفاع می کند، به دلیل شباهت های مدیریتی هست که بین این دو وجود دارد. مشکل عمده افرادی مثل زیباکلام این است که اصل بنیادین و اساسی "ما می‌توانیم" را باور ندارند. وقتی واکسن برکت تولید شد، زیباکلام چه نوشت؟ گفت ما که یک دوچرخه نمی توانیم بسازیم، چگونه واکسن می‌سازیم؟ اما امروزه تلفات کرونا در ایران و آمریکا و ژاپن را مقایسه کنید، تجمعات مردمی در مقابل ساختمان فایزر را ببینید و... این خط، ادامه همان خطی است که معتقد بود ما آفتابه گلی هم نمی توانیم بسازیم، چگونه می خواهیم نفت را ملی کنیم، آمریکا باید این کار را انجام دهد... زیباکلام به این هم بسنده نکرد و همه دیدیم که اخیرا سفیر فرانسه را به ویلای خودش دعوت کرد تا دل بدهند و قلوه بگیرند... ماندلا شخصیت بزرگی است و شاید معروفترین جمله اش این باشد که ببخش، اما فراموش نکن. باید بدانیم ماهیت مبارزات ماندلا با انقلاب اسلامی یکی است، هر دو در مقابل ظلم ایستادند، ماندلا در مقیاس آفریقای جنوبی، اما انقلاب اسلامی در مقیاس جهانی. ماندلا تبعیض نژادی، سیاه و سفید را می‌دید، اما انقلاب اسلامی تبعیض سیاست بین الملل را زیر سوال برد، موضوعی که به کام آمریکا و ابرقدرتها خوش نیست، چراکه دست بردن در لانه زنبور است. امثال زیباکلام باید بیشتر به این موضوع بپردازند. برای همین اشتراکات مبارزاتی است که ماندلا دو سفر به ایران داشتند و رهبر انقلاب را رهبر خود دانستند.

جناب آقای سید موسی صباغ سلام. این رفتار شایسته‌ی شما در بازنشر دادن نوشته‌ی بنده، بی‌تردید حکایت از اخلاص عمل شما و نشان اخلاق فروتنانه‌ی آن دوست محترم است که خود صاحب نظر هستید و دارای شخصیت قابل توجه و حتی بهتر از این حقیر می‌باشید. پس؛ به رسم ادب از کردار شما تشکر می‌کنم و به حکم سیره‌ی نبوی و علوی، از آن تعلیم می‌گیرم. ان‌شاءالله پس از پایان نظرات اعضا در صحن فکرت، پاسخ به نظراتِ همه را خواهم نگاشت. ابراهیم و ارادت.

زینب سادات شفیعی [در پاسخ به عبدالله طالبی در مورد پست سخنان زیباکلام] با سلام و احترام. با توجه به پست ارائه شده جدای از اینکه سخنان چه کسی باشد و از زبان چه کسی بیرون آمده باشد توسط دوستان به تفسیر گذاشته شد این تمام. الگویی ماندلایی پیاده شده که سراسر بخشش هست حتی نسبت به بدخواه خود و ملت و زیرکانه خطاباتی در خود جای داد و ادعا شده از الگوی پیامبر گرفته شده (پیامبرانه) مصداق « رُحَمَاء بَیْنَهُمْ» خب این وسط «أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ »چه می‌شود؟ پیامبرانه چه بر سر بنی نضیر، بنی قریضه و بنی قینقاع آمد؟

پاسخ‌های دامنه به نظرات اعضا در بالا:

دامنه |,[در پاسخ به سید ص] جناب آقای سید موسی صباغ سلام. اساسا" هر فکری -چه افراد، چه احزاب- به جای یک اقتباس مثبت و عقلانی از دارایی‌های علمی جهان، جهت تحکیم منطقی‌تر پایه‌های تئوری خود و حزب خود، صرفا" و موقتا" و با هدف یک میانبُر فریبکارانه برای غلبه‌ی خود یا سازمان خود بر حکومتی که با آن درگیر است، کسانی چون صدام‌حسین را در آغوش کِشد و یا روی به روبناهای موقتی چون اقدامات متغیّر اروپا و آمریکا بیاورَد، در نهایت هویت خود را از دست می‌دهد. مثلا" همه خیال می‌کردند حجت الاسلام سید محمد خاتمی پس از بحران هشتاد و هشت بلاخره با یک عملیات مخفی از ایران می‌گریزد و در عراق -البته ابتدا در کویت- دولتِ در تبعید شکل می‌دهد کاری که مرحوم آیت الله کاشانی در فصلی از مبارزات خود در مجاورت کرمانشاه کرده بود. به من حتی این اخبار-ترجمه شود: شایعات یا ذهنیات- آنقدر گفته می‌شد که روزی -دی ۱۳۹۲- در نجف در ابتدای شارع الرسول به صورت تصادفی حجت الاسلام سید علی اکبر محتشمی را دیده بودم و همین را از آن مرحوم پرسیده بودم. خندید و گفت خودم تابستان‌ها به ایران برمی‌گردم. جوابش با تلمیح (=گوشه‌چشمی) توأم بود. خواست پیام برساند حتی در مخیّله‌ی آقای خاتمی هم هنوز چنین انتخابی خلَجان و خواهش نزد. بلی؛ من منتقد آقای خاتمی بوده و هستم ولی این قدر شرَف داشت رفتاری این گونه ریسکی علیه‌ی کشورش نکند.

امروزه تفکری وجود دارد -شاید در جناب زیباکلام نیز- که حتی حاضر می‌شوند از آمریکا تمنای بمباران ایران را بکنند؛ کاری دهشتناک که جو بایدن آن را خراب‌کردن کل جهان و تیرگیِ تمام فنون دیپلماسی می‌داند. دست‌کم از جو بایدن هم یاد نمی‌گیرند که برای تأمین منافع و حفظ جان سربازان خود حاضر است قدرت برتر منطقه‌ای ایران را مجبورا" بپذیرد. در عوض آنان که آغوش گشودند که برای نابودی انقلاب اسلامی هر تاکتیکی صحیح است، به ورطه افتادند. بگذرم که شما با تأیید مطلب بنده بر تصحیحِ هر فکر و خیالی که حرف‌هایی از جنس جناب زیباکلام را مفید برای تغییر می‌داند، گام برداشته‌اید.

سید موسی صباغ  به دامنه |] سلام آق ابراهیم. ممنون و سپاس به آگاهی هام افزودی. تشکر ویزه

دامنه |, به آقای آزادی. جناب آقای آزاد طالبی سلام. بحث من سرِ به رُخ کشیدن سیاست مطلقِ"بخشش" بود که برخی در کشور تحت پوشش آن، می‌خواهند به نسل نو بیآموزند (=خوانده شود: حالی! کنند) ما از ماندلا نیاموختیم هیچ، حتی هر چه کردیم همه گناه و دروغ و داروغه‌گری بود. زنده‌یاد مرد مانا ماندلا مقامش محفوظ، اما جمهوری اسلامی خودش مکتب دارد و مخزن ناتمام وحی. و یک پای پولادین ایدئولوژی جهان جدید است و حرف نو عرضه نموده است. چرا باید به جای آیه‌ی منصوص و روایت متقن، تحت قیادتِ کسی از بیرون درآید که خودش بر اساس مقتضیات جامعه‌ی گُسلی و پرشکاف نژادی سیاه-سفید، تصمیم می‌گرفت و بحران‌های عدیده‌ی ما را نداشت. یادگرفتن از دیگران در اقصی‌نقاط جهان عیب نیست، اما جمهوری اسلامی با همه‌ی  عیب و نقص‌هایی که برایش شکل داده‌اند، در بخشش کم نگذاشت. شدتِ و شفقت لازمه‌ی  سیاست است و دو بال دائمی تمدن‌سازی. وگرنه به تسلیم و معاملات و تعاملات خائفانه می‌انجامد.

من که می‌دانی چندان عبوس نمی‌شوم اگر جناب آقا آزاد دیدگاه مستقلانه‌ی مرا به عنوان «توجیه» رد کند. حق شماست روی متن و مطلب من، هر نقد و اسمی بزنید. خوشحالم کردی این‌قدر راحت با این دوست و دوستدارت، سخن به صداقت کرده‌ای. باز هم مرا در نقد یاری فرما. صحن، صحنی برای شناخت است و به قول استاد من در دانشگاه جناب دکتر فرهنگ رجایی: معرکه‌ی جهان‌بینی‌ها و آراء.

دامنه |,[در پاسخ به مهدی ملایی] جناب آقای مهدی ملایی سلام. این را به آن عقاید قوی و پایدار خود اضافه کنید نسل وفادار انقلاب اسلامی -با همه‌ی تاب‌آوری‌هایی که در برابر پاره‌ای فساد و انحرافات و سوءمدیریت‌ها پیشه کرده- اگر اگر اگر روزی دسیسه‌ی دشمن با بازرگرمی عده‌ای گرفت و عداوت تا مرزهای عقیدتی و میهنی ما پیشروی کند و بخواهند برای این ملت صاحب الزمان عج دام پهن کند و آنچه دستاورد بود را نابود سازند، آن وقت من گمان کنم (حدس متصل به یقین) خوشه‌های خشم این سرزمین سر بر می‌آورَد و آمریکا فقط از همین پیش‌بینی می‌هراسد که گودال‌های ژرف رشته‌ی زاگرس غربی و مرکزی و جنوبی و شمالی و چاله‌های عمیق حاشیه‌ی تل خندقِ لامَردِ فارس و حتی رشته‌رشته‌های نهر خیّن خوزستان جهنّم آتشین می‌شود، آن روز قرآن به مؤمنان حق قتال می‌دهد. هر چند قرآن آنقدر رحمت آورده که حتی از اولیای دَم خواهش می‌کند حق قصاص خود را برای مصلحتی عمیق‌تر به نفع بخشش فرو گذارید ولی اگر دشمن، عنادیت خود را میدان آورَد و شعله‌ی خشم بیفروزد، آن روز تنور ایران هم زبانه خواهد کشید. ایران صلح می‌خواهد، ولی باکی از نابودی جنگ‌طلبان ارتش آمریکا و پیروان کوچولوی آنان ندارد؛ رُک بگویم: رهبری معظم ایران فقط مرد مذهب و نمازشب نیست، استراتژیست نظامی تمام‌عیار است. دشمن دقیق می‌داند این مَرد دانای ایران، هم سحر دارد و هم سِرّ عالم را سردرمی‌آورَد، زین‌رو از رویارویی با او پرهیز عمدی دارد. مهدی ملایی ممنون از بیان و کلام.

دامنه |, [در پاسخ به حجت رمضانی دارابی] جناب آقای حجت رمضانی سلام. بله، موافقم. در کار علمی و روشمند تبیین، مهمترین گام کنارگذاشتن تعارف و جهل و خبرهای سُست‌پابه است. اگر تعارف باشد هیچ "توضیح" قادر نیست "تبیین" را در مخاطب قابل قبول کند. اگر خبر سست‌پایه هم مایه‌ی تبیین شود، تمام تبین مختل می‌شود. بدترین حالت هم این است آدم در تحلیل و تبیین، طوری وارد شود که برای دلخوشی خود، حرف بچیند و خیال کند واقعیت را کشف کرده است. این، آدم را از واقعیت دور می‌کند. بنده سعی دارم آنچه می‌فهمم را به اشتراک گذارم. دیدگاه شما حق است. بله؛ مگر هر کسی از نظام حمایت می‌کند، به معنای این است از معایب آن چشم می‌پوشد. مهم این است آدم طوری رفتار نکند که انگار این نظام هر چه از سن و سالش گذشته همه تباهی بوده و به خطِ غلط افتاده. من در سکویی ایستاده‌ایم که از روی آن، آن طور که جمهوری اسلامی این چندین سال برای مردمش کرده را نادیده نگیرم. و وقتی می‌بینم تمام همّ آمریکا این است این نظام را زمین بزند، به خود می‌آیم و از خودم می‌پرسم اگر این نظام این‌همه برتری و مُحسنّات نداشت، آمریکا مگر خام بود به سراغ ما بیاید. پس؛ علت حضور آمریکا در میانه‌ی تمام رویدادهای داخلی ایران نشانه‌ی حقانیت و قدرت فزاینده‌ی ماست. مسائل داخلی را باید با عقلانیت و روش نرم حل کرد و با روشنگری نگذاشت کسی چراغ امید این نسل را پُف بزند. منِ طرفدار انقلاب اسلامی (که منتقدمحور هم هستم) هر کجا ببینم کسی پُف بزند و بلوف کند در برابرش می‌ایستم، با قلم و بینش و منطق. بگذرم. حجت می‌شود مرا فقط ابراهیم صدا کنی؟ چند بار گفتم بنده دکتری طی نکردم. عقب ماندم.

دامنه [در پاسخ به عبدالله طالبی] جناب آقای عبدالله طالبی سلام. چون به جای متن و مطلب و استدلالات ِمن، خودِ هویت و ماهیت مرا قضاوت کرده‌ای، و البته آزادی هم داری چنین کنی، پاسخی ندارم خدمت آن دوستِ (حساس به مسائل روزگار و زندگی مردم و دارای گنجایش بحث) در میان بگذارم. از سوی دیگر چون قسمت‌های دوم و سوم و چهارم را هنوز فرصت نکردی مطالعه کنی، پس من هم در جواب تعجیل نمی‌کنم و خویش را در حال انتظار نگه می‌دارم که اگر نقدی رسد، بر برسم. خودت را همیشه راحت ببین در نقد متن‌های من. روشن کنم، یک متن روایت شد از آقای زیباکلام درین صحن، پس می‌توان راحت و بدون فرصت‌سوزی روی آن مباحثه کرد. من تلاشم را نمودم مفهومی وارد تحلیل و بررسی شوم. این که دیدگاهم غلط است یا درست و یا حتی به قول شما «خالی»شدن خودم، چندان رنجم نمی‌دهد، چون آدم فهم خود را خجالت نمی‌کشد به این پیشخوان یا هر جایی که نیاز دید پیش گذارَد. از عبدالله‌ی محترم و صاحب قلم، با تمام احترام ممنونم.

دامنه |, [در پاسخ به حاج رضی] جناب آقای سید رضی سجادی سلام. بنده هم از توجه و نظرنوشتن شما شادمان شدم که فعال خوبی هستی؛ هم در میان مردم و هم در فضای مجازی و هم در درون پایگاه. از مهرت به من، بسی ممنونم حاج سید رضی گرامی.

حجت رمضانی دارابی, به دامنه سلام استاد عزیز از رهنمودهای جناب عالی بهره مند شدم کمترکسی حاضر می شود با این زبان و پویش با مخاطب خود اینگونه، ساده بگویم کل کل کند.واین همان ذکات علمی است که درطول عمر با عزت دشت فرمودید.ممنونم پاسدار انقلاب.

دامنه |,[در پاسخ به عیسی رمضانی محمد] جناب آقای عیسی رمضانی سلام. آقا من در پیشگاه شما معلم توانمند تاریخ و انقلاب معترف به شاگردی‌ام و دانشوری توأم با تقوای الهی جناب عالی موجب می‌شود روی نوشته‌های مستند و مستدل شما توقف متأملّانه‌ی  بیشتری بکنم. متن مرا با مطالب فراوان و دست اول تقویت کردید. با تحلیل‌تان موافقت دارم. نکات پرشماری در  آن دیدم که گفتن آن را تکرار می‌دانم. پس بسیار سپاس از این آورده‌ی علمی‌ات. از جمله‌ی آخری‌ات به این جمله‌ام می‌رسم و به خودم خطاب می‌کنم که اگر دوستی به یک ویژگی مهم توصیفت کرد، بگرد ببیین حکمت این گفته‌اش چیست؟ انده امیدی واثق دارم که کوچکی در مکتب حضرت ابوذر  (س) باشم که در نگاه دکتر علی شریعتی اسلام را تا مغز استخوانش درک می‌کرد. سپاس جناب عیسی آموزگار علم و ادب من. این روزها در غم همسرت تنهایی را داری تفسیر مو هجی ی‌کنی، خدا دلت را از خاطرات آن همسر همراه‌ات خالی ندارد.

دامنه | [در پاسخ به سیدحسین شفیعی دارابی] جناب استاد حاج آق سید حسین شفیعی دارابی سلام علیکم. به‌حق حرف از پازل زدید و نگاه پازلی. به نظر من ریشه‌ی تمام خطاها در خطوط تمدنی همین بوده که هر کسی خواست فکر خود را انتشار دهد تمام مهره‌های پازل را ندید و یا نخواست ببیند. مثلا" می‌آیند سخنرانی‌های دینی امام سید موسی صدر را در همایش مطرح می‌کنند اما همان‌جا حاضر نیستند بگویند آن مرد بزرگ حوزه‌ی قم آن زمان که هیچ کس حتی نمی‌دانست لبنان چند فرقه و مذهب و قوم و حزب دارد، او پا را از ایران فراتر گذاشت به لبنان رفت. چرا این پازل مهم زندکی مهم او را سانسور می‌کنند؟! چون می‌خواهند جمهوری اسلامی را توبیخ کنند چرا در منطقه نفوذ داری. بگذرم. این نشان همان تذکر صحیح شما در «نومن ببعض و نکفر ببعض» است. آقا، استاد، دوست بزرگ ما، هدیه‌ی عبارت "نطق بک روح الامین" برای متن چهارقسمتی حقیر بارقه بود. امید است مثل همآره‌ی خود، رهنمون ما باشید درین صحن و آن صحن. خدا به شما در رهایی ازین نقاهت وارده مدد دهد و بهبودی جناب عالی و همه‌ی کسانی که به گردن ما حق و حقوق دارند آرزوی شبانه‌روزی من است. سپاس وافرم از «سپاس وافر»تان. ابراهیم و ارادت.

دامنه | [در پاسخ به قاسم ملایی] جناب آقای قاسم ملایی سلام. از رویه و روحیه‌ی باز شما در ورود به این مبحث ممنونم. خرسندم که درین صحن نسبت به مطالب و مباحث احساس مسئولیت می‌کنید. برای آداب قشنگ شما در دعا در حق والدین و اخوی حیدرم، از میزم همین جا برمی‌خیزم و به روح پدرت درود می‌فرستم. بله؛ زکات انسان را زلال می‌کند چون سرچشمه و قنات.

دامنه |پاسخ به نظرات سایر اعضای محترم صحن، پس از بازگشتنم از نماز شام و خُفتن.

دامنه | [در پاسخ به سید کمال‌الدین عمادی] جناب استاد حاج سید کمال الدین عمادی سلام علیکم.  باعث افتخار است در معیت شما با جناب استاد حجت الاسلام آسید حسین آقای موسوی خوئینی دیدار کنیم. سه روزی هست گویی قم نیست و مسافرت هست. حتی صحن مدرسه را هم را فرصت نکرده است ببیند و پست‌ها را هنوز ندیده است. هر گاه معلوم کرد حتما با شما همآهنگ می‌کنم. احتمال زیاد مرکز دانشنامه‌ی امام خمینی ره قرار بگذارد، کوچه‌ی ممتاز.

دامنه |,[در پاسخ به حجت رمضانی دارابی] سلام دوباره حجت. چای دیشلمه اگه گیر نیامد حتما" شیش و شِلپَت که هست! کشکولی چقدر عمق و پهنا و دراز دارد! ندارد؟!

دامنه [در پاسخ به مصطفی بابویه] جناب آقای مصطفی بابویه سلام. اول دادن یک توضیح فشرده را بر من واجب ساختی. اذان صبح را که داشتند از مؤذّنه ی‌دادند، داشتم آبجوش می‌خوردم، همان حال، صحن را هم وا کردم و آن متن زیباکلام را که بارگذاری شده بود، دیدم. حتی معطل نکردم. تا نمازم را خواندم، شروع کردم به نوشتن متن برای جواب به آقای دکتر زیباکلام استاد دروس علوم سیاسی خودم. گریزی نبود آقا مصطفی. و الّا اگر حدس می‌زدم دنباله‌ی بحث امام عصر عج را خواهی آورد صحن، کار نقد و بررسی‌ام خطاب به جناب زبباکلام را به فردا موکول می‌کردم. شما درین فرازها به احسَن وجه، درباره‌ی مرحوم ماندلا ظاهر شدید، با اطلاعات خوب و مهمتر از همه با بیش صحیح و انسجام تحلیلی. با تحلیل و اشارات مهم شما دقیقا" همنظرم. در مورد صحت و سُقم متن آقای دکتر زیباکلام که تشکیک کردید، بنده چندان دغدغه‌ی این را نداشتم، مهم نوع مفادی بود که در آن متن مطرح شد و بنده هم در صدر کلام در همان قسمت اول، قید «گویا» را نوشتم تا روش یک کار علمی را رعایت کرده باشم. این جمله‌ام:

"آقای دکتر صادق زیباکلام سلام و احترام. ...گویا درباره‌ی مرحوم زنده‌یاد نلسون ماندلا حرف زدید و این صحن هم به نقل آن سخن‌تان آذین شد."

که واژه‌ی «گویا» همین عدم قطعیت را می‌رساند، ولی به هر حال متنی منتسب به دکتر زیباکلام پخش شد. از بیانات مستند شما بهره بردم و برخی از آن اطلاعات، در ذهنم باقی نمانده بود. تشکر. اون بحث را هم هر وقت تشخیص دادی، بیار صحن. اصل مباحث همان موضوعاتِ نافع و سومند است که جان آدم را جلا می‌دهد، هرچند مسائل روز مملکت هم از تکالیف و حقوق ماست که بدان بپردازیم و از فکر همدیگر کمک بگیریم. درود وافر.

دامنه |,[در پاسخ به شیخ محمدرضا احمدی] جناب استاد آشیخ محمدرضا احمدی سلام. سعه‌ی صدر را از رفتار شماها دانش‌آموختگان عالِم  و فاضل حوزه و سایر دانشواران منزّه آموختم. بله من هم مانند شما آقای زیباکلام را در مسیری دیده و می‌بینم که به دیکتاتوری در توسعه باور دارد و حتی حاضر شده بود مرحوم رفسنجانی تقدیس نماید. البته او هر بار به سمتی از نظریه‌ها می‌غلتد. یادم است سرِ کلاس آن هم دهه‌ی هفتاد، در نقد اروپای دو سه قرن پیش می‌گفت زمانی که ما قنات و سیستم آبیاری و دانشمندان اصولی/اخباری داشتیم، اروپایی‌ها از بس در دانش عقب بودند خیال می‌کردند برای رفتن به آن سوی دنیا باید زمین را چاه !!! بکنند! عین حرفش در درس "تحولات" بود. ایشان در کتاب «ما؛ چگونه ما شدیم» که مسائل تاریخ معاصر ایران را از دیدِ تحلیلی کاوش کرده، آنقدر دچار تناقض و مثال‌های غلط شد که خودم الآن تعجب می‌کنم چطور حاضر شد چند تا فیش را کنار هم گذارد و آن را آنی کتاب کند. لابد برای خود در طی کردن مراحل حقوقی استادی لازم می‌دیده. من در تحلیل شخصیت فردی خودش اطلاعات دارم اما عمومی نمی‌کنم اما افکارش ثابت نیست؛ و در اطراف نظریه‌های برخی دانشمندان ساختارگرا پرسه می‌زند و حتی گاه دیدم از روی ترجمه‌های غربی حرف می‌زند فقط کمی آن را زیر و رو می‌کند. یکی از آفت دانش وی حق به جانب کردن غرب است که بد دردی است. از دقت و روشن‌بینی شما همیشه سود به جیبِ عقلم واریز می‌شود و جرنگ جرینگ آن در بیخ گوشم یک زنگوله آویزان، می‌گردد. در دوستی چندین ساله با شما استاد صاحب گفتار و کردار همیشه چیزی آموختم که مرا در بحران‌ها معین بوده است. سپاس و مودّت.

دامنه |, اشاره: سپاس و قدرشناسی از تمام اعضای شریفی که بزرگ‌منشانه و درس‌آموز زیر متن بنده نظر نوشتند. از همه‌ی این صاحب نظران بهره بردم. پایان.

قبر مرتضی آفاقی فرزند اسماعیل

و قبر مرحوم حسنجان ولی طالبی

ذاکر اهل بیت ع

قبر بانوی مؤمنه ربابه آهنگر دارابی

فرزند حاج مرتضی و حاجیه کلثوم

بهمن ۱۴۰۱ مزار داراب کلا. عکاس: دامنه

مسائل مذهبی

بر بالینِ مُردگان

به نام خدا. سلام. یکی از رفتارهای زیبای مؤمنان، رفتن سوی قبرستان است؛ در آن هشدار و هدایت نهفته است. من هم هر بار در هر ساعت -چه روز و چه شب- از قم یا هر جای ایران وارد داراب‌کلا شوم، نخستین جایم ورود به قبرستان است. معمولا" هم، اگر فرصت بهتری نصیبم شود، باحوصله سرِ قبر خیلی‌ها می‌روم. چندی پیش که محل بودم، علاوه بر قبور ثابت خاندان و خویشاوندان و مشاهیر محل و نیز بیچارگانی که در خاک آرمیده‌اند و به ویژه قبور تابناک شهیدان، دو قبر غمگداز تازه‌ام مرحوم آق سید باقر شفیعی پسرعمه‌ی عزیزم و مرحوم آق سید جواد شفیعی پسر زیبای سید علی اصغر عزیز را هم زیارت کردم، و سپس این سه قبر را هم نیز مثل پاره‌ای دفعات: قبر ذاکر اهل بیت -علیهم السلام- مرحوم حاج حسنجان ولی طالبی، مرحومه ربابه آهنگر حاج کِل مرتضی و روانشاد مرتضی آفاقی. که عکسی هم از هر سه قبر گرفتم. (درج در بالا) حرفی ندارم که عرض کنم؛ خواستم از یک فرهنگ دیرپا و همچنان پابرجا دفاع کنم؛ زیارتِ اهل قبور.

واقعا" وقتی دقت کردم و چهره‌های خُفته در مزار را دیدم، فهمیدم خوبان و بزرگان در قبرستان از خوبان و بزرگان میانِ زندگان پیشی گرفتند و ما اگر دیر بجُنبیم از معاریف و مشاهیر واقع در مزار، عقب می‌مانیم و دچار فقر چهرگان و عالمان و مؤمنان می‌شویم. هر چند هنوز هم داراب‌کلا از داشتنِ چهرگان نامدار، عالمان دین و دانشوران بزرگ خالی نیست. بگذرم.

هنگام خواندن سوره سر قبر مرتضی فرزند جوانِ (آقا اسماعیل آفاقی / رقیه سادات سجادی) جناب شِخ حسن اِوریم (=پدر شهید محمدباقر، حاج آقا مهاجر) را دیدم. معمولا" با هم گعده‌ی گذرا می‌کنیم و نسبت به هم جوریم؛ با حسرت خاصی گفت: "آخرین سِرهِ همه، اینجِه هَسّه" (ترجمه برای فارس‌زبانان: آخرین سَرای همه، سرآخر اینجا یعنی مزار هست)

خداوند روح ما را پاکیزه‌تر و ارواح رفتگان را از قلب محزون ما نسبت به فراق آنها، آگاه‌تر کند که در خیرات آنان کوتاهی نمی‌کنیم و به یادشان هستیم. از همگان درین صحن محترم هیئت مفخم رزمندگان، التماس دعا دارم.

جمعه| ۱۹ اسفند ۱۴۰۱ |
ابراهیم طالبی دارابی

زینب سادات شفیعی [در پاسخ به عبدالله طالبی] با سلام و احترام. با توجه به پست ارائه شده جدای از اینکه سخنان چه کسی باشد و از زبان چه کسی بیرون آمده باشد توسط دوستان به تفسیر گذاشته شد این تمام. الگویی ماندلایی پیاده شده که سراسر بخشش هست حتی نسبت به بدخواه خود و ملت و زیرکانه خطاباتی در خود جای داد و ادعا شده از الگوی پیامبر گرفته شده (پیامبرانه) مصداق « رُحَمَاء بَیْنَهُمْ» خب این وسط «أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ »چه می‌شود؟ پیامبرانه چه بر سر بنی نضیر، بنی قریضه و بنی قینقاع آمد؟

سید کاظم صباغ: سلام و درود خدا بر مرد،پُر تلاش جبهه هاو جامعه. سالگرد رفیق عزیز وهم جلسه ای همیشگی تعریض علم (که با ابتکار آقا ابراهیم طالبی بزرگوار و با ذوق آقاسیدعلی اصغر شفیعی گرامی شکل، و همت اعضای جلسه تداوم پیداکرده بود) زنده یاد یوسف رزاقی را به خانواده محترمشان، هم رزمان،و دوستان و هم جلسه ایها (که یوسف عزیز خنده را در جلسات بر همه لبها می نشاند) تسلیت عرض نموده، جهت شادی روح گذشتگان خودتان، و یوسف بزرگوار فاتحه ای را همراه با صلوات هدیه فرمایید. اراتمند همه دوستان گروه.

سید کاظم صباغ: سلام بربزرگواران آقا ابراهیم طالبی و آقاموسی که نقدوتحلیل مواضع مذبذبانه دکتر صادق زیبا کلام را هوشمندانه به چالش کشیدید.وآنرا بصورت روشمند برای استفاده دیگران (بویژه اعضای گروه) تدوین کردید. وبقول حجت الاسلام دکتراقا سیدحسین شفیعی خیلی از موارد نامبرده توسط انقلابیون پاسخ داده نشده، بطور مثال تحلیل آقای زیبا کلام را وقتی در چرخش عربستان به سمت چین، و تمایل عربستان به سمت هسته ای شدن، وتمایلش با حرارت بالا به برقراری ارتباط با ایران را، میخوانی، بیشتر شبیه تئاتره، تا تحلیل سیاسی یک استاد دانشگاه. موفق پاینده باشید. ارادت.

شایسته‌کاری ( ۵ )

واقعاً اگر کسی را دوست می‌داریم، بگوییم به او. فروخوردن لفظ دوستت دارم در حلقوم خود، فایده ندارد و انباشت آن هم به درد قیامت نمی‌خورد. رُک وقتی پسرمان، بابامان، دخترمان، مامان‌مان، عموی‌مان، رفیق‌مان و فامیل‌مان، همسایه‌مان، همکارمان، و حتی یک فرد درست‌کردار و آدم‌های سرکوچه‌ی‌مان را دوست داریم، راحت و آشکارا بگوییم دوستت دارم. لااقل حالی‌شان کنیم دوست‌شان می‌داریم. این قدر مول نباشیم! کجا می‌خواهیم ببریم این‌همه نگفتن‌ها را؟ که گفتن آن طرفِ دوستی‌مان را منقلب و سرشار از انرژی می‌کند و روان و روحش را بشاش. ابراهیم طالبی دارابی دامنه

چرا خرید سوخو ۳۵ روسی؟

به نام خدا. سلام. گویا  قرار است ایران اقدام به خرید جنگنده‌های سوخو ۳۵ از روسیه کند. (من که می‌گویم کرده است و ماهرانه، مخفی نگه داشته است) البته جزئیات، تعداد، زمانِ تحویل آن جزوِ اطلاعات طبقه‌بندی‌شده و محرمانه است. کمی با فنون سوخو آشنا شویم. چون جزوِ تسلیحات تهاجمی ما شده. من چند تا را برمی‌شمارَم:

-قابلیت انطباق با پهنه و جغرافیای ایران را دارد.

-زیرِ پنج ثانیه، سوخو ۳۵ قادر است سرعتش را متوقف و تماما" تغییر مسیر دهد.

-سامانه‌ی الکترونیک برای رهگیری، جستجو و ردیابی دارد که کار خلبان را تسهیل می‌سازد.

-جنگنده‌ای است که در هوا می‌تواند به درگیری با هواپیماهای رقیب بپردازد، به علت داشتنِ سرعت و ارتفاع‌گیری بیشتر.

دارای پروازِ ابَرپیمایش است.

توضیح: کارشناسان تسلحیات سوخو ۳۵ را جنگنده‌ای علیه‌ی جنگنده‌ی اف ۳۵ آمریکا می‌دانند. که قدرت غلبه بر آن را دارد.

-از حد فاصلِ ۳۰۰ کیلومتری می‌تواند موشک هوا به هوا و حتی موشک کروز شلیک کند.

تبصره: کروز نوعی موشک زیر جوّ است که مسیرش تا هدف هدایت‌پذیر است و می‌تواند کلِ مسیر را توی پایین‌ترین ارتفاع طی کند تا از ردّ رادارهای حریف در امان و مخفی بماند.

شرحم برین ماجرا: چرا خرید سوخو ۳۵ روسی؟ معلوم است، به خاطر روند صلح مسلّح. (=دوری از جنگ با ترساندن همدیگر از سلاح که در دنیا رواج گرفته) از نظر من این شاکله‌ی مَهیب جهان زیر سرِ غرب است که منافع را در ذیل تهدید به جنگ تعریف می‌کند. در مورد منطقه‌ی مسلمین، آمریکا یک ایالتی مزدور و وابسته به اسم اسرائیل -بخوانید موی دماغ منطقه و پروژه‌ای موقت که روزی فصلش پاییز می‌شود- ایجاد کرد. و تا توانست آن را به تسلحیات متعدد خصوصا" جنگنده‌ی مجهز و مدرن اف ۳۵ آمریکا تجهیز کرد. ایران هم پیش‌دستی کرد به خرید سوخو ۳۵ روس که شکارچی اف ۳۵ است. مثلا" اگر اسرائیل خواست با آن علیه‌ی مراکز راهبردی ایران حملاتی صورت دهد، ایران بتواند از زمین با موشک‌های مدرن پدافندی خود و از هوا با سوخو ۳۵ روس ردشان را بزند و در همان هوا منهدم‌شان کند. خودم ترجیحاً یک جهانِ عاری از اسلحه را دوست دارم یا همان صلح مصلح؛ نه صلح مسلّح. اما چه باید کرد که جهان غرب راه خطا ایجاد کرده است که مجبوری بازدارنگی پیشه کنی. لذاست ایران هم مجبور شد پایگاه مخفی داخل غارکَند "عقاب ۴۴" را توسط ارتش رونمایی کند. حرف هم مانده است، بماند برای روز و وقتش. | ۲۰ اسفند ۱۴۰۱ | ابراهیم طالبی دارابی.

عیسی رمضانی محمد: سلام پیش من بزرگ هستی و مغتنم نگارش حضرت عالی دراکثرمواردضمن غنای درونی از چنان روایی برخوردار است که آدم دلش نمی آید سرسری رد بشود ودست ما را می گیرد تا آخر می برد بلی خواستم از زاویه ای دیگر مطالب شما را تایید کرده باشم. همچنین از لطف آن دوست عزیز سپاسگزارم انشاءالله در کنار خانواده محترم سالم و تندرست باشید و با هم سالمند شوید.

دامنه |: جناب آق سید علی اصغر سلام. در پاسخ به مطلب و متن من فرمودی: "تکامل یک نظام سیاسی به آشتی ملی و رضایت عمومی است." بلی؛ سخن حقی را ادا، اراده و ارائه کرده‌ای. قبول. اما من معتقدم انقلاب اسلامی، سرآمدِ آشتی‌ست و یک نمونه‌ی قطعی از تفکری انقلابی و دینی که رضامندی عمومی بسیار بالا را در پیوست خود دارد. آشتی را کسانی باید شروع کنند که خامی (بعضا" هم خیانت) پیشه ساختند و در برابر انقلاب صف‌آرایی کردند.

بنده در هیچ کجای چهار قسمت متنم به آقای زیباکلام استاد درس‌های تحصیلی‌ام تعرض نکردم، مواجهه‌ی علمی نمودم؛ ولی شما می‌فرمایی من به "شخص و شخصیت" ایشان «حمله» نمودم. اگر شما به این رأی رسیدی من خبط و خطا به یک شهروند و استاد دانشگاه مرتکب شدم، ابا ندارم پوزش و معذرت بخواهم.

خودت بارها به من در مباحثات حضوری فرمودی نقدی را می‌پسندی که "نقد بی‌رحم" باشد؛ تعبیری زیبا و هدفمند از دوست مشترکمان نویسنده و تسهیلگر جناب آقای عارف آهنگر دارابی که در این صحن عضویت دارد. مشخص است "نقد بی‌رحم" در مقابل "نقد تعارفی و صوری" است که از بیان واقعیات و جزئیات به خاطر ملاحظات بی‌جهت، شرم دارد. نقد اگر نقد واقعی و جدّی نباشد، نقد نیست زیرا خرابی‌های متنّ و عیار و اعتبار متون موردِ نقد را بیرون نمی‌اندازد. پس؛ از تذکر و اخطارت بر بنده استقبال می‌کنم و شادمانم که سید علی اصغر من، مطلبم را به قول خودت "تحلیل مبتنی بر واقعیت" دانسته است. ناقص رها نکنم جوابم را که با آن که در احاطه‌ی بیتِ احزان و هجوم غربت و غریبی سیدجوادی، باز هم شفقت می‌ورزی و صحن مدرسه و همچنین صحن هیئت محترم رزمندگان داراب‌کلا را با نگاه و دیدگاه خود خمود و خلوت نمی‌گذرای.

جناب آقای علی رضا آهنگری سلام. درین پست خود در آخرین جمله‌ات فرمودی: "هم چنین آقای طالبی از خصوصیات اخلاقی و رفتاری دکتر با اطلاعات بیشتر سخن خواهد گفت." اطاعت امر می‌کنم و خواستت را اجابت و چهار مورد از ویژگی‌های آقای دکتر صادق زیباکلام را عرض می‌کنم:

یکی این که خودم سرِ کلاسش که عصر برگزار می‌شد ناگهان یادش افتاد نماز ظهر و عصرش را نخوانده. حتی وضو هم داشته، چون در همان جمع دانشجویان عذرخواهی کرد و پای تخته، روی میزش کفشش را (معمولا" کتانی بندی می‌پوشد) کند و نمازهایش را خواند.

دومی این که استادی نیست که زنگ تفریح یا زمانی که کلاس ندارد در دفتر و اتاقش بنشیند، صاف می‌رفت مخزن کتابخانه و آنجا مطالعه می‌کرد. بارها همانجا روی برخی مسائل درسی و امتحانی با ایشان صحبت کردیم.

سومی اگر بیرون محوطه‌ی دانشکده او را ببنی و بخواهی صحبت کنی آدم رِه رِم کشنه! (برای فارسی زبان‌ها: آدم را به دنبال خود می‌کشانَد) چون دائم راه می‌رود.

چهارمی: سبک امتحان‌گیری‌اش اُپن بوک (=کتابِ باز) بود و سه سؤال بیشتر طرح نمی‌کرد که باید دو تا را جواب می‌دادی، آن هم تا چهل و پنج سطر که از سطر چهل و شش به بعد را نمی‌پذیرفت.

یک چیز دیگر هم بگویم: بیشتر با دانشجویان می‌پِلکد تا با اساتید همکارش. نیز اساسا" اهل متلک و طعنه و ایرادگرفتن از جن و انس بود. حالا را که عصا به دست شد نمی‌دانم .خصوصا" وقتی با دکتر احمد توکلی فامیل شد و دخترش را به پسر او داد ... بگذرم. آثارش را خوانده‌ام، قابل استناد نمی‌دانم بدون ارجاع زیاد از خود حرف می‌گوید. کتاب ارزشش به سند و منابع آن است؛ نه منابع سست که منابع معتبر و متقن.

بس است جناب ابنِ موسی ابنِ حاج باقر و ابنِ مِه کلثوم‌خاله؟

جناب آقامصطفی بابویه سلام. بله، خوب شروعی داشتی، قبول دارم تدریجی است، نه یکباره و یا جهشی. همین خود، نشان از تکامل و تحرک اجتماعی می‌دهد. البته خطر پَس‌روی (=ارتجاع) و خطر تباهی و فساد و عصیان (در برابر ایمان) هم در لا به لای سنت "تدریج" وجود دارد.

آسیب‌شناسی شما را که چند نمونه از انحطاط اخلاقی در اروپا آوردی، رد نمی‌کنم. و حتی آن همه جنگ و نزاع را هم جریان قسری و طبیعی جهان آدمی می‌دانم که مقداری سبُعیّت در وجودش امکان ظهور دارد. اما این دلیلی نمی‌شود که جهان را (بخوان مزرعه‌ی آخرت به تعبیر پیامبر ختمی مرتبت ص را) طوری تفسیر کنیم که تماما" علف هرز آن را پوشانده باشد. جمعیت جهان از هشت میلیارد نُفوس عبور کرد، ازین میان، بسیار کم کسانی هستند که شرّند و عدوپرور. این همه انسان بیشترشان بی‌آزارند و رفتاری مطابق وجدان دارند اگر حتی پیام دین هم به آنان هنوز نرسیده باشد.

من هم مانند شما منتظرم، منتظر امام غائبی که لطف و هدیه برای زمان ماست و زمان آینده. انتظارم از ظهور حضرت موعود عج این است که ایشان دانش‌هایی وحی‌گونه و تازه و نوپدید به ارمغان می‌آورَد که بخشی از باورمندان را منقلب و مسیر را تطهیر می‌سازد. اما وقتی روایت است آن حضرت هم روزی شهید می‌شود و حتی شنیدم و خواندم -مطمئن از وثوق ناقلان نیستم- که برخی از فقهای خشک‌مغز و کج‌خُلق (که امکان وجود چنین فقیهانی کذّاب در هر عصری وجود داشت و دارد)، فتوای! قتل آقا عج را می‌دهند. چیزی شبیه شُرَیح قاضی در کربلا که از ترس جان و ولع دینار و انباشت هِبه و صِله، فتوا به وجوبِ قتل طفلان مسلم س داده بود و نیز مباح‌بودن خون پاک و مطهر حضرت امام حسین ع.

آقامصطفی دوست آگاه، باز هم راهنمایی فرما و آورده‌هایی ازین دست زیبا بیآرا. برخی از دوستان که در محل بودم به من گفتند نوشته‌های آقامصطفی را با علاقه می‌خوانند؛ خیال نکن آنچه می‌نویسی مورد توجه نیست، نه، روانیِ قلم خودت و دانش خوبت، متونت را در دسته‌های پرخوان قرار داده است.

درود که برای بنده و صحن وقت می‌گذاری. روح پدرت جناب حجت الاسلام شیخ اسماعیل بابویه شاد و روان مطهر مادر گرامی‌ات شادمان. ابراهیم و ارادت.

شیخ محمدرضا احمدی:

سلام آقای طالبی عزیز

صباح الخیر

همیشه اهل انصاف بودی و انتقاد به مواضع و دیدگاه های سیاسی اجتماعی یک شخص موجب نگردیده تا سجایای اخلاقی شان نادیده گرفته شود.

من برای اولین بار می دیدم که یک استاد علوم سیاسی درجه اول این کشور، هنگام تدریس، بدون تکبر، روی زمین بنشیند.

چون قسمت جلوی تخته، نسبت به بقیه قسمت کلاس حدود بیست سی سانتیمتر بالاتر بود، ایشان قدم می زدند و مطالبی روی تخته می نوشتند و جهت استراحت لحظه ای، روی همان قسمت بالا آمده که تمیز هم نبود می‌نشست، تکبر نداشت.

دامنه |: جناب آقای عیسی رمضانی سلام. من هم از کنار نوشته‌هایت بی‌حوصله رد نمی‌شوم. سرمایه‌ی علمی روستای مایی که دانشت به ارزشت دوخته است. ما به داشتن انسان‌های دانشور و ارزشمند نیاز داریم و شما یکی از آنهایی. قصدم تمجید و تعریف نیست، خواستم گفته باشم نیکی این است. یعنی طوری باشیم که وقتی مورد قضاوت قرار می‌گیریم مطمئن شویم بدبینی طرفِ مقابل نسبت به خودمان راست نیست. این وضع، به آسودگی وجدان می‌انجامد. شما عیسای عزیز ما درین دسته جای داری. معرفی‌ات کردم که حقوقی را که بر گردنم داری پیش‌پرداخت نموده باشم. بنده واقعا" به وجود رفیقانی ارزشگرا و دانش‌پژوه همانند شما -که برای من خیلی هم فراوان و همواره معینِ و مدیرِ راهم هستند- بر خود می‌بالم. مگر دنیا محل تلاقی انسان‌ها و تعاطی افکار با هم نیست؟ هست. پس چه بسا وقت کم آوریم که از همدیگر بیاموزیم. فرصت را غنیمت بشماریم به هم یاد دهیم، این شیوه‌ی پیاده‌شده‌ی پیامبران ع و امامان ع و بزرگان جهان معنا است. از ابراز دوستی آن دوست وَدودم که معلمم به حساب می‌آیی، بسی ممنونم.

دامنه |, [در پاسخ به سید علی اصغر شفیعی] سلام سید و سالار ما. هنوز هم آتش گُداخته‌ای که درگذشت غیرباور آق سیدجوادت، بر جانت انداخته، سوی من هم زبانه می‌کشد و وقتی روی کامپیوترم می‌روم اول یاد آن آفتاب غروب‌کرده‌ات می‌افتم که چه تاری و تاریکی بر نهادت مستولی ساخته. من گرچه مثل تو فردی در برابر مصائب معنوی، حُزن‌زده‌ام، ولی فرامی‌خوانمت که حالا وقتش است این تو باید باشی که درد را بمیرانی. جوادت، از خاطرتم محو نمی‌شود؛ دلتنگ آن خنده‌ی جرقه‌واره‌ی اویم... گریه آمدم... بروم... .

شیخ مالک [در پاسخ به ابوعارف | طالبی دارابی] سلام علیک آقا مدیر صباح الخیر. خدمت حضرت عالی عرض کنم که متن نوشتار شما بابت اعلام دوست داشتن به فرد مورد علاقه ریشه در روایات و تفسیر آیات دارد متشکرم اما همین جمله خطوط قرمز دارد که دامنه اش وسیع نیس. به بنده هم ابراز دوستی اعلام نمودی نظر لطف و محبت شماست البته چون یک نویسنده قدر هستی تمام نوشته های شما به طرف مقابل فهماننده دوست داشتن شما به آن مخاطب است . ارادت پر برجاست.

ابوعارف | طالبی دارابی,  [در پاسخ به شیخ‌ مالک رجبی] جناب استاد آشیخ مالک رجبی دام ظله سلام. درست می‌فرمایی آقا. اطاعت. ولی من هر که را دوست داشته باشم شرم نمی‌کنم و رُک می‌گویم: «دوستت دارم» کسانی هم به جای این می‌گویند: "قربانت" که این بیشتر رواج دارد. فرق نمی‌کند برای من با هر کسی که صمیمی شوم و در وی اخلاص و بی‌شیلگی ببینیم از ذَکور گرفته تا اُناث، از سرِ برادری و مَحرمیت قلبی و روحی و رفتاری سرشار از نزاکت می‌گویم: «دوستت دارم». مگر زمین و آسمان به هم می‌ریزد؟! این یکی کشکولی! خا دلم این را می‌خواد. به طبع لطیفت سپاس و احترام می‌گذارم ای خوشگلِ شِخ.

دامنه |, [در پاسخ به اسماعیل] جناب آقای آفاقی اسماعیل سلام. اول یک کشکولی در کنم: اینجه و اونجه  (این صحن و اون صحن) "آفاقی‌کده" شده! هر چه می‌بینیم آفاقی‌اند؟  خودمونی نام می‌برم: اسمل، موسی، شخ جواد با دو خط، رحمون، رحیم، کریم، ریحانه‌خانم عروس معزز و مکرم بیت ما، و صدرالدین شِمه خَودبِرار. لابد مهدی را یادتون رفت بیارین. اون سه‌تار خواخرهم لابد هستند و ما خطشون را نداریم! (اسمشون را حفظم و تحفّظ می‌کنم و نمی‌آرم) اِسا جواب: با شما در دستِ برتر بودن در منطقه، موافقم. اون روز ده سال پیش که آمده بودی دانشگاه امام ح... (علیه السلام) سامونست‌بدست رفته بودی فرماندهی، من اونجا کمی اون طرف‌تر داشتم کانال باد جت را می‌دیدم که اینک به به کار موشک آمد. گرفتی؟ کد دادم. بگذرم.

دامنه |,[در پاسخ به شیخ محمدرضا احمدی] استاد جناب احمدی سلام. ساعت نُه شما به خیر و خوبی و گوارایی. بزرگواری و نوازشگر قلوب مایی. بله، علاوه بر آن تپه، وسط دانشجوها در کلاس روی صندلی‌ها هم می‌آمده. مرا دارابی صدا می‌کرده و از پشت آدم را می‌گرفت و می‌گفت حالا تو جواب بده. روزی دیگر شِنل بلند خریده بودم که خیلی از زانوان من بیرون می‌زد: بالم را در سرسرای دانشکده‌ی "حقوق و علوم سیاسی" دانشگاه تهران گرفته و گفته: ها دارابی؟ ردا پوشیدی؟ کشیشی؟! نمی‌دانم چی جوابش دادم. حتی روزی می‌خواستم او را به داراب‌کلا بیاورم و رفقا را هم اطلاع داده بودم و موافقت کرده بودند. بگذرم. گفتم برایم استاد حرمت دارد، اما حقیقیت حرمتی بیش‌تر.