دامنه‌ی داراب‌کلا

آنچه بر من گذشت. قسمت ۷۴ : به نام خدای آفرینندۀ آدمی. حالا که زمستان سرد ۱۳۷۱است یک روستایی یعنی من، به علت بازمانده شدن از تحصیل، به دلیل جنگ و بی علاقگی به درس و نیز اشتغال، وارد محیطی شده، که مدرن ترین دانشگاه ایران است دانشگاه تهران، و مرکز جنبش دانشجویی و روشنفکری را به چشم خود می بیند. از برخی پشت پرده ها سردرمی آورَد.

از یک سو، با فقر مُطلقم دست و پنجه نرم می کردم. و مشخص شده است که فقر، توان مبارزه و هیاهو را از آدمی می ستاند. من حتی یک ریال در ماه اضافه نمی آوردم؛ حتی در سال. به گونه ای فقیر بودم، که طی چندسال پشتِ سرِهم، پرداختِ خمس بر من تعلق نمی گرفت و واجب نمی شد.

شده بودم فردی محتاج. نیازمند و مستضعف مالی. همیشه، دوم فروردین هرسال _که روز تولّدم است_ مازادِ درآمدم را محاسبه و پرداختِ خمسش را لحاظ می کردم، ولی در ایام سخت و تنهایی دانشجویی، من در فقر کامل و نداری تمام، به سر می بردم. بهتر است بگویم نیازمندِ صدقه هم شده بودم گرچه صدقه ای نخوردم. نه صدقۀ مالی و نه صدقۀ سیاسی و حکومتی و معامله گری.

حالا؛ غوز بالای غوز شد. در این دورۀ جانکاه، اما شیرین چون عسلِ دانشجویی، نه به پدرومادرم دسترسی دارم که دست نیاز به سوی آنان دراز کنم _که در محل بودم، می کردم و منتفع می شدم_ نه آن دوران، شیخ وحدت در قم بود که از او لااقل در صورت بحرانی شدنِ جیب و توشَم، قرضی بردارم. _شیخ گرگان بود آن دوره_ و نه شیخ باقر، اخوی دیگرم، که باهم در یک ساختمان _منزل شیخ وحدت: اینجا در قسمت ۷۲ شرح دادم _ زندگی می کردیم، از من داراتر بود، که وی بتواند کاستیِ مالی مرا جبران کند. گرچه، اگر لب بازمی کردم سر از تن نمی شناخت چون خصیصۀ وی بذل است و دوندگی برای محتاجان.

همه ی شما، که این بخش زندگی مرا دارید با حوصله و تحریک ذهنی می خوانید، به یقین خود لمس کرده اید که میزانِ تأثیر مستقیم و بی واسطۀ فقر و نداشتی، بر زندگی یک انسانِ سیاسی و در حال علم سیاست خوان و نیز دارای زن و بچه _آن هم با سه پسر کوچولوی مهدِکودک رو و دبستانی و پیش دبستانی_ چقدر زیاد است و فلج کننده و آشوب ساز.

اما من، به لطف خدا در برابر فقر شدید و بی مانندم، مقاومت کردم و عزّت نفس ام را نباختم و نزد هیچ کسی، لب بر زبان نیاوردم و ساختم و ساختم و ساختم؛ تا این که، به عین و واقع، بر سرِ راه ناهموار و تپّه ماهُورم، اَلطاف خداوندی را دیدم که برای تغییر زندگی ام، صف بسته بودند و مُعین ام شدند.

به گونه ای الطاف بر مسیر زندگی ام ردیف شد، که برای آن مهربانی های حضرت پروردگار  که مؤمنین _ایمان آورندگانش_ را یاری می رساند، همیشه شکرگزار و ستایشگر و ثناگویش مانده و خواهم ماند. ان شاء الله. می گویم؛ می گویم؛ شرحِ بیشتر آن فقرها و آن لطف ها را؛ که فرازهای روشنی بخش بعدی زندگی پردرد و پررنج من است.

یعنی؛

*روزهایی که پول نداشتم حتی کتاب ترم دانشگاه را بخرم!

*شب هایی که مخفی مخفی _بی آن که خانمم و پسرانم بفهمند و سردربیاورند_ غصّه می خوردم و چشمانم را خیس! می دیدم، که کرایه ای ندارم فردا به تهران بروم و سر کلاسِ درس مهمِ استاد دانشمند و دانا حسین بشیریه بنشینم که درس گفتارهای او، چون طلا، ناب بود و همانند الماس، کمیاب.

*هفته ها و ماها و سالهایی که مجبور بودم کوپن ارزاق خانوار که اعلام می شد؛ ببرم دور میدان مطهری قم، بفروشم تا بتوانم از همانجا راهی دانشگاه شوم و یا در برگشت از تهران، متاعِ ضرور منزل را تهیه و ابتیاع کنم.

*آن لحظه ایی که از تنگی بسیارسخت معیشت، در تنگنابودن مطلق، یواشکی اُورکتِ دست نخوردۀ تاشدۀ خود را بر تن کنم و بروم بازار کُهنه فروشان در مجاورت حرم در منتهی الیۀ شیخان قم، به قیمت بسیاراندک با نهایت سرافکندگی و شرمندگی بفروشم تا رزق و روزی حلالی به خانه ببرَم و پیش آنان درمانده تلقی نشوم.

آن، و آن، و آن، و آن، و آن فقرهایی که بر من مُستولی می شد و گردنم را گویی از قفا جدا می ساخت، هنگامه ایّام غوغاکننده ایی که؛

زن می گفت: کفش.

من از نداشتی بغض می کردم.

پسرانم می گفتند: سینما و بستنی و پُفک و لباس نو.

من از خجالتی آب می شدم و برای توان نداشتن در رفع حاجات شان بر خود نهیب می زدم و گریه های مخفی و راز و نیازهای مخفی تر پیش خدا پیش می فرستادم.

فامیلی می گفت: فلان شب قم می آییم.

من از فرطِ کم پولی و حتی بی پولی محض، دستپاچه می شدم.

رفیقی می گفت: پول داری به من قرض بدهی:

من توی دلم فریاد می کشیدم، تو دیگه کی هستی رفقی که از من بدتر و نادارتر شدی و به من بی پناه، پناه آورده ای. سختم بود سخت که نمی توانستم درد کسی را درمان کنم و زخمش را التیام.

و آن یکی می گفت:

من می گفتم: ...

و این یکی می گفت:

من می گفتم: ... من می گفتم: ...

می دانم الان با من همدردی کرده اید و شاید مانند من اشک ریخته، زیرا؛ زیرا؛ زیرا، این طعمِ تلخ و زجرآور نداری ها را شماها هم که مانند من _به قول پول پرستان! از طبقۀ فرودست جامعه ایم_ چشیده اید. لمسیده اید.

روی همین سابقۀ فقر زندگی متحملانه و متأمّلانه است؛ که من شدیداً از فساد در مملکت متنفّرم. از میراثخواری و میراثخواران بیزار و مستفرغ! ام. از ناعدالتی های عجیب عده ای از خدا، جدا، شوریده حالم. از بی غمی برخی دست اندکاران مرفّه شدۀ نظام بُریده ام و به ساده زیست تان انقلاب و مستضعفین گیتی، پیوسته پیوسته ام و با آنان در طلب حق و استیفای حقوق هم‌آوا هستم و هم‌پویه.

فقر را عزّتمندانه تحمل کردم، تا خدا، خدای عزیز و حکیم و وهّاب، گشایش آفرید. گشایشی که تا پایان عمرم اگر سپاس بگذارم و لحظه لحظه های حیاتم جَبهه (=پیشانی) خویش بر سجده ی شکرش سایش دهم، بازهم نمی توانم قدر و شأن و مهر خدایم را پاس بدارم. ولی خشنودم و شادمان، که دو اندیشمند بزرگ و ستُرگ تاریخ پردامنۀ ایران، پیش از دانشجویی، پوست و استخوان و مغز و روحم را طوری ساخته بودند که در امواج پی در پیِ نامرادی ها، نامردی ها، زیرآب زنی های عده ای کم بهاء و بی جنبه در محل دارابکلا، و از همه مهمتر در برابر طوفان شُبهات و یارگیری های گروه ها و جریان ها و انواع مکتب ها و گرایش ها، بتوانم خود را هرگز گُم نکنم. و مقاوم بمانم تا خدای ناکرده با معاملۀ مفت، مغبونِ هیچ مکتب غیرخدایی و انسان های طمّاع و عقل ستیز و دین گریزی، نگردم؛ و نگردیدم.

یعنی مجموعه آثار و کتاب ها و نوارهای بی مانند دکتر علی شریعتی و کتاب های محکم و مبانی پرداز دینی و سیاسی استاد شهید مرتضی مطهری که موجب شدند نه در فقر از خدا ببُرّم بودم نه بعدها در دوره ای که دستم به دهانم می رفت از خدا، جدا شوم. چون ایمان بلکه ایقان دارم که هر کس از خدا، جدا شود، باخته است. سخت هم باخته است. خسرانی که آزمون جبرانی ندارد.

... از سوی دیگر من در درون دانشگاه، دستِ ناپاک قدرت را دقیق می دیدم که: ۱. پنجه ی بی رحمانه می انداخت بر ساحت دانشگاه و بر عِرض و آبرو و اعتبار و آزاداندیشی و فریاد برحق دانشجویان و اندیشه پردازی و نظریه سازی دانشمندان ستبر و روشنگر دانشگاه. ۲. و تملّق و ریا و دروغ می بُرد به ساختار فیضیه. می گویم، می گویم، این را که چرا به دانشگاه حمله و هجوم می شد، با زنجیر و باتوم! و گاه با گلوله! ساچمه و ستم. ولی به فیضیه هیچ دستبُردی نمی شد، همیشه گرامی و عزیز و دُردانه نگه داشته می شد و پُرناز و نعمت و کرشمه... تا بعد.

به قلم دامنه: به نام خدا. انسان باید هر روز و شب مطالعه کند. تا لذت زندگی را بچشد. سبک زندگی باید تغییر کند و خوراک انسان فقط اغذیه نباشد بلکه فهم و دانش و ارزش هم باشد. امروز، کتاب «گفتمان خرداد: گفت و گویی هایی با اندیشمندان ایران و جهان» از انتشارات آتیه را _که به کوشش علی محمد نجاتی تألیف شد_ خوانده ام. چهارفراز آن را می نویسم و به اشتراک می گذارم:

عکس از دامنه

آزادی را اگر با لاقیدی و لااُبالیگری بگیریم؛ این پدیده نه تنها فضیلت نیست بلکه جزوِ رذایل است... من آزادی را رهایی در نظر می گیرم؛ رهایی از موانع، رهایی از انحصار و استبداد. (دکتر عبدالکریم سروش. ص ۹۶) 

مسأله این نیست که هرکس هر قرائتی [از دین] می کند، آزاد است. و باز مسأله اصلاً این نیست که چون دین امری سلیقه ای است پس هرکس هر دینی می خواهد داشته باشد. قضیه این است که دین داری و مُتدیّنانه زندگی کردن مبتنی است بر نوعی خواندن سُمبل های دینی، یعنی انسان دیندار با رمزها و سُمبل های دینی زندگی می کند و دینداری او در صورتی دوام پیدا می کند که دائماً در حال خواندن این رمزها و سُمبل ها [=نمادها و نشانه ها] باشد. (دکتر محمد مجتهد شبستری. ص ۱۱۹)

ساموئیل هانتینگتون اشاره می کند که فرهنگ های دیگر را باید دستکاری کرد و تغییر داد. این مسأله بسیار وحشتناک است و ما مناقشه ایجاد کنیم و نه به حل آن بپردازیم. این موضوع از نظر من بسیار غیراخلاقی است. (پروفسور جرج. ف. مک لین. متفکر آمریکایی. ص ۱۸۱)

ما کمتر متفکری را می شناسیم که انقلاب را تبلیغ کند. حتی مارکس یا قبل از آن آنارشیست ها طرفدار انقلاب نیستند ولی همگی اذعان دارند که انقلاب آخرین راه حل است. در قرآن هم آمده است خداوند شیوه های خشن فیزیکی را دوست نمی دارد. مگر این که به کسی ظلمی شده باشد. به طور کلی انقلاب امری است که طبقات حاکم یا ستمگران بر جامعه تحمیل می کنند. (مرحوم مهندس عزت الله سحابی. ص ۲۲۹)

به قلم دکتر فتح الله دهقان: «چو ایران نباشد تن من مباد/بدین بوم و بر زنده یک تن مباد/دریغ است ایران که ویران شود/کنام پلنگان و شیران شود» تاریخ  تمدن و فرهنگ جهان متشکل از اجزا و عناصر متنوعی است و به تبع آن افکار، خصوصیات ... انسان ها شکل گرفته و در اعمال و کردارشان به منصه ظهور می رسد.

چاپ در: روزنامه آفتاب یزد. ۹ مرداد ۱۳۹۷.

عِرق ملی (احساس ناشی از میل و رغبت مردم به زندگی با یکدیگر به تجلیل و ستایش خاطرات مشترک و به تلاش در راه هدف های مشترک. غیرت ملی) از جمله این خصوصیات بوده و یکی از محرۀکه های ملت ها در طول تاریخ جهان بوده است.

به گواه تاریخ مردم ایران با سابقه تاریخی و تمدن کهن، در عِرْق ملی ایرانی، مثال زدنی اند، عِرق ملی عاملی مهم است، که در طول تاریخ در جهت سر افرازی و پیشرفت کشورمان عمل نموده و این که در نقش منجی نامرئی باعث شده ایران از بحران ها، مشکلات سرافراز بیرون آید. ایرانیان وقتی تاریخ کشور را مطالعه می کنند به هنگام موفقیت ها وپیروزی ها احساس غرور می کنند و به هنگام شکست ها شرمسار و سرافکنده  می شوند. همچنین وقتی که افکار، گفتار، عملکرد، بی تدبیری، بی مبالاتی و بی لیاقتی حاکمان و سیاست مدارانی همچون یزدگرد سوم و شاه سلطان حسین صفوی و کشتن سفرای مغولان به دست سلطان محمد خوارزم شاه که زمینه هجوم بیگانگان را به ایران فراهم نموده و باعث ویرانی کشور شدند.

همچنین تحویل قلعه شوش به مهاجمان برای تامین منافع فردی را که باعث خدشه دار کردن غرور ایرانیان شد، مغایر با عِرْق ملی ایرانیان می دانند. با موفقیت ایرانیان در زمینه های فرهنگی، نظامی، ورزشی و... احساس غرور می نمایند. هنگامی که در تاریخ می خوانند نادر سردار غیور ایرانی روس ها را از خاک ایران بیرون ریخت احساس شادمانی می کنند ، و با مشاهده جت جنگی در آسمان به پرواز در می آیند، وقتی نازنین هایی همچون صیاد شیرازی، مهدی باکری و حمید باکری، حاج همت و... آگاهانه، عاشقانه، صادقانه جان خود را فدای این مرزوبوم می کنند، به عِرق ملی ایرانی بر می گردد .

اگر ایرانیان با ظاهر شدن دکتر ظریف به عنوان دیپلماتی واقع بین، متبحر و مسلط به علم سیاست اقدام به مذاکره و چانه زنی هوشمندانه با قدرتهای بزرگ جهانی نموده و به عنوان دیپلماتی پراگماتیسم و واقع بین در صحنه جهانی ظاهر و در مذاکرات به طرف مقابل می گوید «هیچ وقت ایرانی را تهدید نکن» احساس شعَف و شادمانی و غرور می نماید به عنصر نامرئی معجزه گر عِرق ملی ایرانی بر می گردد . به گواه تاریخ، عِرق ملی ایرانیان در بین جهانیان، بی مانند است در این راستا مطالبی را به عرض ملت شریف، نجیب و هوشمند ایران رسانده و همچنین به حاکمان، سیاست مداران و دولت مردان گوشزد می نماید.

حاکمان، سیاست مداران، دولت مردان، کنش گران سیاسی کشور مشکلات اقتصادی، اجتماعی و... که ناشی از سوء مدیریت، فساد، رانت خواری، اختلاس های نجومی، املاک نجومی، دروغ، ریا، تظاهر، عدم پاسخگویی، عدم مسئولیت پذیری کم سابقه در تاریخ ایران، که موجبات بی اعتمادی مردم را فراهم و منجر به عمیق تر شدن شکاف ملت و دولت شده که سمی مهلک برای ملک و ملت است توجه خاص و ویژه نماید. از تاریخ عبرت گرفته و با اصلاح افکار، گفتار، رفتار و اعمال خود (دیگر حرف زدن و شعار دادن خریداری ندارد، بایستی مبارزه عملی با این موارد شود و مردم تاثیرات آن را به عینه در زندگی خود ببینند) زمینه حل مشکلات کشور را فراهم نموده و با تجدیدنظر در سیاست های داخلی ، منطقه ای و جهانی بهانه به دست دشمنان تاریخی این مرز و بوم که به دنبال تجزیه ایران هستند ندهند.

ایران، کشوری بزرگ و دارای موزائیک قومی بالایی می باشد، دارای عقاید مذهبی متفاوتی و همچنین گرایشات سیاسی متناوبی بوده ولی همواره در طول تاریخ با هم زندگی نموده و در جهت اعتلا و آبادانی و پیشرفت کشور تلاش نموده اند. شایسته است آن طیفی که مبنای تفکرشان ایدئولوژی است توجه نمایند که این ملک و به عبارتی ام القراء بایستی حفظ شود تا آنها برای بسط و نشر افکار خود از آن استفاده نمایند و دیگر اینکه سعی و تلاش نمایند تا با آبادانی و پیشرفت و توسعه آن به عنوان نمونه و الگویی موفق برای معرفی افکار خود استفاده نماید.

نخبگان ایرانی بنا به وظیفه ذاتی و عِرق ملی، مخالفت خود را با دخالت خارجی اعلام نموده و عواقب و پیامدها خطرناک و غیر قابل جبران دخالت  خارجی را گوشزد نمایند. خوشبختانه نخبگان ایرانی در این زمینه هوشیار و فعال بوده و به موقع ایفای نقش می نمایند. (حتی کسانی مانند داریوش همایون، ابوالحسن بنی صدر، اردشیر زاهدی و...که از مخالفین جمهوری اسلامی هستند خطر را احساس و به مقابله با نقشه شوم بیگانگان برخاسته اند) بیانیه ها و نامه های آنها به جهانیان و مسئولین آمریکایی شاهد این مدعا و سند افتخاری که گواهی بر عرق  ملی ایرانی آنها  است. آن عده قلیلی که آگاهانه یا ناآگاهانه آب به آسیاب دشمن می ریزند توجه نمایند بی شک آیندگان آنها را خائن و وطن فروش خطاب خواهد کرد.

به گواه تاریخ مردم این مرز بوم توانایی حل مشکلات خود را داشته و دارند، عِرق ملی ایرانی اجازه نمی دهد خارجی در امور داخلی کشور دخالت نماید. ضمن اینکه دخالت نظامی و خارجی نه تنها دموکراسی و توسعه و رفاه و آسایش منجر نشده  بلکه سرنوشتی همچون لیبی، سوریه، عراق و... را به دنبال دارد.

مردم ایران و خصوصاً جوانان، حاکمان، دولت مردان، کنش گران سیاسی با مراجعه به حافظه تاریخی این مرز بوم مواظب نیّات و اعمال دشمنان تاریخی این مرز بوم بوده و مضافاً این که فریب آنانی که در دشمنی با این مرزوبوم از هیچ عملی دریغ نکرده ولی در ظاهر ادعای دوستی می کنند باشند.

عِرق ملی ایرانی، موجب شده که ملت ایران با دخالت خارجی مخالفت نموده و کسانی که در هر لباسی، مقامی و جایگاهی با افکار، گفتار و اعمال خود زمینه دخالت خارجی را فراهم نماید خائن، وطن فروش و مزدور بیگانه تلقی نمایند. در مقطع حساس، سرنوشت ساز کنونی و در این شرایط استثنایی و ویژه وطنمان ایران که بدخواهان این ملک و ملت به دنبال تجزیه ایران هستند، کوچکترین غفلتی کیان ایران را بر باد خواهد داد، اگر کسانی در این راستا به هر صورت اقدامی نمایند، خائن و وطن فروش محسوب می شوند.

مجموعه پیام‌هایم در مدرسه فکرت

  قسمت یکم

تأسیس مدرسه‌ی فکرت

۹ مرداد ۱۳۹۸

سلام و احترام

به نام آن‌که جان را فِکرت آموخت

چراغ دل به نور جان برافروخت

ز فضلش هر دو عالم گشت روشن

ز فیضش خاک آدم گشت گلشن

مدرسه‌ی فکرت ایجاد شد تا در آن، درس بخوانیم. به پرسش‌ها بپردازیم. به احتیاجات فکری همدیگر پاسخ دهیم. خود را با فکرت به فطرت آشتی دهیم. و در نهایت به کمال و بهترشدنِ خویشتن، مدد رسانیم.

دانش آموختگان این مدرسه، به، خود و خدا و جامعه توجه دارند، تا اگر آسیبی و آفتی در روابط میان این سه ضلع، دیده شد، با فکرت و هم‌اندیشی آن را اصلاح و ترمیم کنند.

در این مدرسه‌ی هر گونه نقل و کپی و فوروارد پیام اکیداّ ممنوع است. آنچه در مدرسه‌ی فکرت می‌جوشد، فقط‌و‌فقط غُلغُلِ فکر است و جوشش فرد. بحث در مدرسه‌ی فکرت، تا حد امکان، بر روی موضوعات تعیین‌شده باشد، نه حاشیه‌پردازی و بیرون‌افتادن از هدف. و خدای ناکرده هتک حرمت.

تمام مسئولیت‌های قانونی، اخلاقی و حقوقی هر پست و نوشته، بر عهده‌ی همان کسی‌ست که آن را در مدرسه‌ی فکرت بارگذاری کرده است.

مدیر مدرسه‌ی فکرت

ابراهیم طالبی دارابی [دامنه]

مقررات مدرسه‌ی فکرت

۱. فقط نوشته‌های خود اعضا باید پست شود، نه کپی متن‌های دیگران.

۲. هرگونه فورواردکردن (=بازفرست) و ارسال کپی از هر کجا به‌جز از منبع خود مدرسه، ممنوع است.

۳. ساعت کار مدرسه: اذان صبح تا یک بامداد. از یک بامداد تا اذان صبح هرگونه پست‌گذاری‌ها و نوشتن جواب و نظرات ممنوع است.

۴. هرگونه پرسش فقط با نوبت گرفتن قبلی، در پیشخوان سنجاق می‌شود.

۵. میانبحث‌ها توسط اعضا همیشه آزاد است.

۶. سه‌شنبه‌شب‌ها مناظره‌های دونفره در صورت وجود داوطلب برگزار می‌شود.

۷. کشکول (طنز فاخر و نکته) هر هفته فقط عصرجمعه تا شنبه آزاد است.

۸. هرگونه چت دوبه‌دو، خارج از میانبحث ممنوع است.

۹. رفرنس و توضیح سند برای اثبات متن، در صورتی‌که از سوی خواننده درخواست شود، فقط در حد دو کف دست، آزاد است.

۱۰. اطلاع‌رسانی و تبلیغات برای ورزش دارابکلا، تحولات محل، پیشرفت‌های تحصیلی و مشاغل مردم دارابکلا، اوسا و مُرسم آزاد است.

۱۱. ارسال عکس خود اعضا، صحنه‌ها، شهدا و نیز دیدنی‌های ایران و جهان در حدِ دو سه قطعه (نه انبوه) آزاد است.

۱۲. هر عضو مقررات مدرسه را رعایت نکند، تمام پست‌ها و پست‌گذاری‌اش مسدود می‌گردد.

۱۳. تمام مسئولیت‌های قانونی، اخلاقی و حقوقی هر پست و نوشته، بر عهدۀ همان کسی‌ست که آن را در مدرسه‌ی فکرت بارگذاری کرده است.

مدیر مدرسه‌ی فکرت

ابراهیم طالبی دارابی [دامنه]

تأسیس «مدرسه فکرت»

۹ مرداد ۱۳۹۷

به نام خدا. سلام جناب سیدعلی اصغر. از این که با اشتیاق از مدرسهٔ فکرت استقبال کرده ای و بنده را تشویق، بسیارممنونم.

در پاسخ به این پرسش شما که نوشتی: در مدرسۀفکرت «چرا به اشتراک گذاشتن نظریه هایی که مرتبط با موضوع نمایش گذاشته شود باید ممنوع باشد؟»

عرض بنده این است نقل قول از منابع و مآخذ نه تنها عیب و ممنوع نیست، بلکه پسندیده است چون به گفتهٔ دکتر سروش علم بی وطن است. پس آموزه های علمی متعلق به بشریت است. منتهی باید اعضای مدرسه، روی نقل قول متقن و موثق، خودش تفکر ایجاد کند و نظرش را بعد آن الصاق کند. تا جوشش فکری در مدرسه شکل بگیرد. منظورم از منع پیام هدایت شده، سیل انبوه و پی در پی کپی های فضای مجازی به درون مدرسه فکرت است. که ارزش و اعتبار ندارد و فقط خستگی و زشتی می آفریند. علت این است می خواهیم خودمان اندیشه‌ورزی کنیم و فکرت. همین. بازم سپاس از آن رفیق. پایان. ابراهیم

پاسخ مدیر مدرسه فکرت به جناب شیخ باقر

۱- مانند اعضای گرانقدر ممنونم از حضور جناب عالی در مدرسۀ فکرت.

۲- مؤسس نیز از حضور جناب عالی _اخوی فاضل و دنیادیده و دانشمندم_ ممنون است.

۳- واژۀ فکرت به سه وجه گرفتم: ۱- یعنی اندیشیدن ۲- یعنی فکر تو. «ت» ضمیر جانشین هر عضو مدرسه. یعنی فکرت؟ سؤالی ست. فکرت (=فکر تو) عضو مدرسۀ فکرت در این باره چیست.

 آن معنا که شیخ محمود شبستری در گلشن راز برملا ساخت. که مرحوم علی اکبر دهخدا هم نکته ای ظریف از ابوالفضل بیهقی در توصیف امام علی «ع» آورده:

«چنان دید امیرالمؤمنین به فطرت تیز و فکرت صافی که بگرداند خاطر خود را از جزع بر این مصیبت ها. (تاریخ بیهقی).

۴- نسبت مدرسه با چشمه سار، نسبت تعالی افکار است نیز تقسیم کار. نه تضاد و اختلاف و مرافعه و داد و قال. هر کدام غُلغُل جدا.

۵- از تکثر و پلورالتیه که فرمودی با شما دقیقاً هم نظرم و امیدوار.

۶- سؤال سوم شما را جناب اخوی ادراک نکردم. نیاز به توضیح شما دارد.

۷- اعضای مدرسه فکرت بر حسب رفاقت، ظرفیت و کسب اجازه و موافقت انتخاب شدند. مشورت هم شد. افزوده هم می شود. برخی ها در حال افزودن و مذاکره. برخی هم تلگرام شان مشکل فنی دارد. و نیز بروز نیست. و الا من دعوت کردم.

۸- جواب سؤال 4 شما: از نظر من ضرورت تحولات جدید جامعه؛ که همه تقسیم بندی سابق در حال فرو ریزی ست.

۹- سؤال 6 شما را خود اعضای مدرسه باید توافق کنند. نه مدیر مدرسه.

۱۱ - در عنوان نام «مدرسه» هم سنت را دیدم. هم مدرنیته را. هم پُست مدرنیته را.  که همه محتاج مدرسه اند. مدرسه اگر در پیش روی بشر نبود، هیچ علمی زاده نمی شد. پس، آموختن و آموزاندن نیز در نام مدرسه دخیل بود. و نیز جلال آل احمد که در آن کتاب مدیر مدرسه... خوب پیش آمد و رفت.

در پایان ممنونم از شما و همه اعضای مدرسه که به گرمی دعوت صمیمی و به فکرفراخوانی این حقیر جواب مثبت و شوقانه دادند. والسلام. ابراهیم

بحث ۱ : چرا به دانشگاه حمله می شد ولی به فیضیه نه؟

پاسخم به بحث ۱

به نام خدا. سلام. من دیدگاه خودم را فعلاً در دو بند می نویسم: ۱- چون که حکومت و حاکمیت خود را از بطن و متن حوزه می پندارد و پس دستگاه سرکوب البته اگر سازماندهی شده فرض بگیریم، هرگز علیه سرچشمه و آبشخور خود، که مشروعیت بخش اوست، خشمی نمی ورزد. در حقیقت به عبارت مشهور بر سر شاخ، بُن نمی بُرّد! ۲- ریشه های ایدئولوژیک دارد: حتی اگر حکومت و حاکمیت هم شکل نگیرد و  قدرت در دستان روحانیت هم  نباشد، بازهم حوزه، همهٔ مجامع علمی برون از خود را در پیروی از خود می خواهد، چون که خودش را متکلف به شرعی سازی همه ی جامعه می پندارد. بیشتر بخوانید ↓

ترامپِ غُمارباز. هشدار حماسی سردار سلیمانی به ترامپ: ادبیات ترامپ ادبیات کاباره‌ای در قمارخانه‌هاست... دریای سرخ... دیگر برای حضور آمریکایی‌ها امن نیست. نیروی قدس حریف نظامیان آمریکایی است؛... شما بعد از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۸ با ۱۱۰ هزار سرباز در افغانستان چه غلطی کردید؟... امروز دارید پیش طالبان التماس می‌کنید برای گفت وگو؛ یادتان رفته برای سربازانتان پوشک بزرگسال تهیه می‌کردید حالا امروز آمدید ما را تهدید می‌کنید؟ جنایت‌هایی که انجام دادید در قرون وسطی سابقه نداشت، آمریکا امروز زباله‌هایی مثل منافقین که از داخل ایران به بیرون پرت شده‌اند را در آغوش گرفته است... سردار سلیمانی با اشاره به سخنان سخیف ترامپ علیه ایران گفت: از آن چه فکر کنید به شما نزدیکتریم، یادتان باشد طرف حساب شما من هستم و نیروی سپاه قدس نه تمام نیروهای مسلح، شما که میدانید توان ایران در جنگ نامتقارن چقدر است؟... در جبهه دفاع مقدس فرماندهان شهید ما قُله بودند و دامنه های این قله ها سرسبز و پر از معنویت شد... مدیر همچون یک قله برافراشته است و نقش آن از یک منبر بالاتر است،.. مدیر، دامنه ها را متاثر می کند و دینداری و امانتداری مدیر بر جامعه اثر دارد... مردم از رهبر خود تابعیت دارند و تمام سطوح مدیریتی به نوعی نقش رهبر در جامعه هدف خود را دارند. (منبع)

به قلم حجت الاسلام مالک رجبی دارابی: سفرنامۀ تبلیغی. قسمت چهاردهم. بسم الله الرحمن الرحیم. ۱۹ سال قبل در اواخر خرداد و اوائل تیر ماه ۱۳۷۸ ه ش برابر با ۱۴۲۰ ه ق برای اربعین دهه ی آخر ماه صفر از مشهد مقدس برای بار سوم به بجنورد اتفاق افتاد. اما به سمت آشخانه؛ روستای نادرآباد. شهر آشخانه نزدیک جنگل گلستان است. بوی مازندران می دهد  وقتی در آشخانه قرار می گرفتم بوی مازندران و بوی  گل و گیاه و چَه چَه وُ بَه بهِ حیوانات و صدای دلنواز بلبلان و پرندگان و جیر جیرَکها انبساط خاطر در انسان ایجادمی شد . به تعبیر دیگر کِیف می کردیم آشخانه یک چنین حالتی داشت اسم میزبان یادم نمیاد یک شبانه روز اربعین در آن محل دعوت شده بودم نمی دانم چند منبر رفتم اما شب اربعین را منبر جانانه رفتم که هم برای خودم و هم برای مردم لذت بخش بود...تا روز اربعین بودم .. دیگه مراسم نداشتند.

شیخ مالک

جلسه با دانش آموزان سورک جامعة القرآن

۹۰ درصد ایران دهه ی آخر ماه صفرالمظفر را مراسم نمی گیرند بعضی جاها اگر روحانی مفتی و مجانی بخونه دهه ی آخر  را مراسم می گیرند بیاد آن مثال معروف افتادم تا دو روز آخر ماه صفر ۲۸ ماه صفر شهادت پیغمبر و امام دوم  و ۲۹ ماه صفر یا ۳۰ ماه صفر شهادت امام رضا ع چون مراسم نداشتند برگشتم مشهد مقدس بعد از دو یا سه روز .. تقریباً ۲۳ صفرالمظفر یک حکم دیگر برام صادر شد برای تربت حیدریه روستای سرهنگ و روستای آبدار و محل اسقرار من  در روستای آبدارو بود. تربت حیدریه مربوط به خراسان رضوی می باشد از مشهد تا روستای آبدارو یک ساعت راه بود .

دو اتفاق و خاطره به همراه پیام در اینجا دارم ..اما اتفاق اول وقتی که در روستا قرار گرفتم رئیس شورا (آقای رجای) نبود شورای دوم بود .یا شورا نبود بلکه در کارهای مذهبی فعالیت داشت .من که در محل رفتم همین فرد مرا برد خانه وسط راهروی خانه ایشان گوسفند رفت و آمد می کرد . ظهر شد رفتیم نماز بعد ناهار رفتیم خانه ایشان تا آقای رجایی رئیس شورا بیاید .

بعد از آنکه در اتاق قرار گرفتیم . مدتی گذشت. دیدم یک کاسه پر دوغ آورد جلوی من گذاشت . شکل دوغ را نگاه می کردم حالم به هم می ریخت ..مجبور شدم نگاه نکنم . من منتظر ناهارم ولی هیچ خبری نشد . و من به مطالعه مشغول شدم  او بعد از یک ساعت آمد . به من گفت نخوردی چرا ؟ گفتم چی را ؟ گفت غذایی که جلویت هست . گفتم اشتها ندارم . نگفتم این غذا را دوست ندارم ..یا این چچی غذا هست ؟ خودش فهمید آن غذا را دوست ندارم . آدم خوبی بود . نمی دونم غذا تو خونه نداشتند علتش چی بود نمی دونم..رفت بعد از مدتی یک تخم مرغ آب پز کرد آورد . در ضمن پوست تخم مرغ را هم ناجور کَنده مثل اینکه اینقدر دست کاری کرد کثیفش کرد جلویم گذاشت این را هم حالم یه جوری شد ...بالاخره هیچ کدام را نخوردم باز سه باره آمد دید چیزی نخوردم . گفت آقا تو هیچی نمی خوری و ما هم نمی دانیم تو چی می خوری . اذیت میشی گفتم هر وقت لازم شد اطلاع میدهم ..

گفتم شاید تو خانه چیزی نداشته باشند ساعت ۴ الی ۵ بعد از ظهر شد آقای رئیس شورا آمد وسائلم را گرفت رفتیم خانه ایشان یه چای و کمی نان آورد خوردیم بعد اذان شد .نماز خواندیم در مسجد بعد از نماز شام برنج آوردند برنج همه روغنی روغن نباتی داغ کردند سرِ برنج ریختند بازم غذا برای نامناسب بود . نخوردم [دامنه: پس چه می کردی با گرسنگی!؟] چون نمی تونستم بخورم گفتم نان برام بیاورید تا کمی استفاده کنم..پیام اینستکه هر غذایی که طبع انسان با آن غذا تنفر دارد نباید بخورد. چون مریضی را به دنبال دارد .
 

در هر صورت این دو خانواده فهمیدند بنده هر غذایی را نمی خورم باید غذایم یک حساب و کتاب خاصی داشته باشد نه گران قیمت ارزان باشه خوب درست شود ..از روز دوم به بعد غذای خودشان را تصحیح کردند و تا حدودی غذای آبرومندی درست می کردند..اگر غذا را تصحیح نمی کردند قطعا به آنها تذکر می دادم . چون واقعا غذایشان نُرمال نبود ..

اتفاق دوم : آن روستا (آبدارو) یک طلبه داشت . البته مخفی نماند در سرخ سو انقلاب هم یک طلبه داشت . هر دو طلبه با من رفیق شده بودند.. ایشان ( طلبه ی آبدارو ) بعد از سه روز ماموریتم از مشهد آمد محل در نماز جماعتم شرکت می کرد .. به شب مرا کنار کشید با عذر خواهی  گفت حمد و سوره را بخوان ..خواندم . گفت پشت سرت نماز می خواندم یک کلمه را یه جور دیگه می شنیدم . ولی الان می بینم خوب می خوانید.

گفتم در خدمتم اگر باز فرمایشی دارید ..پیام اینستکه مردم هر چند در روستاهای کور باشند ادعا دارند حتی بعضی خودشان را علامه می دانند باید روحانی در مقابل آنها چنان با هیبت و دولت و شوکت و با درایت و بسیار دانا و با سواد باشد . ونگوید اینجا روستا است و مردم چیزی حالیشان نیست . نه  مردم اگر چه در روستا هستند اما خیلی چیزها را می دانند حتی از مردمان شهر واردترند در احکام دین  ... و روحانی در مقابل مردم ذره ایی کمبود علمی و اخلاقی ...نداشته باشد..و با مطالعه ی خوب بلکه عالی منبر برود و روحانی کمبود مالی هم نداشته باشد تا حرف ایشان در مردم اثر نماید .

اگر روحانی کمبود مالی دارد باید در میان مردم قیافه اش را مثل انسانهای مستغنی نشان دهد.. چرا که حرف انسانهایی که بی پول هستند چندان اثر بخش نیست اگر چه بهترین سخنرانی  وبهترین صحبتها را داشته باشند..و اگر یک روحانی پول دار حرفها خیلی پیش پا افتاده بزند . و تقوا هم نداشته باشد و بیان خوبی هم نداشته باشد . برای مستمعینی که معرفت و عقل و شعور ندارند این چنین روحانی برایشان خیلی خوب است..از این نوشته ها ریشه ی روایی هم دارد...

اتفاق سوم : رئیس شورا آقای رجایی هر وقت قرآن قرآئت می کرد با حزن و گریه قرآن قرائت می کرد...و اشک چشمش را می دیدم هر وقت در یک چنین حالتی ایشان را میدیدم دلم می شکست..دوست داشتم گریه کنم ... بله پیام اینستکه به قرآن توجه ویژه شود و با حُزن خوانده شود و امام رضا ع هر سه روز یک ختم قرآن می کرد اما با تفکر در قرآن و فرمود اگر با تفکر نباشد زودتر از سه روز  ختم قرآن  می نمودم. ۶  مرداد ۱۳۹۷ دارابکلا.

توضیح: به نام خدا. میان دامنه و جناب مهندس عبدی سنه کوهی دوست صمیمی من، بر روی پست «غربی سازی ایران به امر رضاخان» (اینجا) بحث آزاد و جدّی و اعتقادی درگرفته. من از سه انسان شریف، اهل علم و دانش، اندیشمند و نیز دارای سابقۀ درخشان انقلابی، دیشب کسب اطلاع کرده ام، جوابم به آقای عبدی _دوست اهل قلم و فاضلم_ هم درست و هم بجا بوده است و یکی از آن بزرگوارانِ خیلی محترم و دانشمند، پاسخم را این گونه توصیف کرده اند: «ما شاء الله، بسیار منطقی و مستدل و محکم جواب دادی.» که آن دو عزیز دیگر نیز قریب به این نگاشته اند. آنچه در زیر می خوانید، دو فراز این بحث روی داده، میان من و جناب عبدی در دیروز است.

مهندس محمد عبدی سنه کوهی: سلام کبلاقا جان. من هم با نظر جناب دکتر دهقان [در ذیل همان پست کامنت اول] تند و البته یک جانبه گرایانه افراطی و خیلی خیلی یکسویه، موافقم. و از وقتی [=صرف زمان] که برای خواندن چنین مطالب یکسویه و منفی بافانه ای اختصاص دادم از درگاه خدا عذر می خواهم. همین. به نظرم حتی با دشمنت هم باید جانب عدالت و حقگویی را رعایت کرد تا نباید انصاف را دور داشت اگر طالب حقیم و پیرو راستین حضرت علی(ع). موفق باشید.

جواب دامنه

دامنه: سلام مهندس. دقیق بگو کجای پست من آن افراط را مشاهده می کنی؟ نصیحت مرا برای نخستین بار بشنو رفیق: در بیان حق، و نفی باطل، دَم از رفتاری نزن که متّهم بشی، وسطِ حق و باطل گیر کرده ای. از این که با خواندن پستی از دامنه، وقت خود را گناه تلقی کرده ای و آن گونه به من تاخته ای، شما را دعوت به تغییر نگرش، بلکه فرا می خوانم تحمل تفکر و آراء دیگران را داشته باش. منتظر متن های مهمترم دربارهٔ این جرثومه فساد و قاتل شهید مدرس [رضاخان میرپنج] باش. فکر می کردم که رضاخانِ مفلوک ستمگرِ زندانِ قصر ساز و توقفگاه عدلیه! ساز، دوستانی جدید یافته است؛ اما هرگز نمی دانستم حتی تا نزدیکی عبدی نیز افق ساخته است. بازم خدا را شاکرم در موضع گیری حق و نقد و نفی باطل، از کسی، از هیچ کسی، اجازه و دستور نمی گیرم. و برای خوشآیند عده ای ایمان و اعتقادم را بزَک نمی کنم و یا پوشش نمی زنم. و نفاق و دو دری دو روزنه ای بودن نمی ورزم. آرزو می کنم همیشه در نفیِ باطل، تردید و دودلی نکنی. تبرّا و تولّا را کمی مطالعه و رفتارِ خود کن.

جواب مجدد عبدی

مهندس محمد عبدی سنه کوهی: سلام مجدد رفیق شفیقم. نگاه و برداشت من و شما از تاریخ و واقعیت های منتهی به انقلاب و بعد از آن به شدت با هم تفاوت دارد. احساس می کنم شما بیشتر حق و باطل را قاطی دیده باشید تا بنده و امثال بنده دچار تردید در حق و ناحق شده باشیم. سفید و سیاه دیدن یکسویه به نظرم موجب خسران و البته در جای خودش گسل عظیمی می شود که زلزله غیر قابل کنترل و لرزان بوجود می آورد . بله در طاغوت و ناحق بودن بسیاری از موارد برشمرده در مورد حکومت دیکتاتوری پهلوی قطعا وجود دارد و بنده و امثال بنده با تنفر از آن یاد می کنیم اما نادیده گرفتن تمامی حقایق و پیشرفتها و البته آبادانی ایران را نباید اینگونه یکسویه و تندمزاجانه نفی و طرد نمود چرا براساس قانون فیزیک هر عملی را عکس العملی مساوی با آن ولی در خلاف جهت آن و دور نیست

این رفتار بسیار خصمانه و نفی کنندگی شدید شما با نفی شدید به مراتب قوی تر مردمان همین دیار مواجه و آنگاه به یاد حرف و تحلیل امثال بنده بیفتید کما اینکه آثار و لرزه هایی از نافرمانی مدنی مردمان این ملک و ممکت را به وضوح در جامعه می توانی ببینی برادر. از کشف حجاب علنی خانواده ها حتی در منطقه و محل من و شما تا جاهای به اصطلاح باکلاس لب دریاها و چشمه سارها و ویلاها و نیز تجاهر علنی به روزه خواری و دیگر و خالی شدن مساجد و اندک شدن شدید نمازگزاران و روزه بگیران و امثالهم.

جواب دامنه

دامنه: سلام مجدد مهندس رفیق. بر من روشن کنید کجای پست من افراطی ست؟ و تو از خواندن آن پیش خدا استغفار کردی! و حتی وقتِ خود را هدَرداده، تلقّی نموده ای. من وکیل مدافع کار رضاخان فاسدِ سارق نیستم. اگر این گونه است: پس، بگو:

بگو معاویه از کُتّاب وحی بود؛
بگو مروانیان مسجد ساختند؛
بگو یزید دیوان شعر داره؛
بگو سلجوقیان عمارات ها ساختند؛
بگو صفویان مسجد مدرسه بنا کردند؛
بگو بگو بگو... .

من دارم جنایات، خیانت ها و دزدی های رضاخان را می گویم، چه ربط داره بگویم راهن آهن ساخت، نصیب قوای متجاوز متّفقین به ایران شد! تو اگه خواستی، تعریف کن از دیکتاتور. و بگو. آزادی. من هم آزادم و باید بگویم:

او زندان قصر ساخت؛
زندان توقفگاه عدلیه ساخت؛
عاشورا را ممنوع کرد؛
تعزیه را قدغن کرد؛
چادر را از سر مادربزرگان ما به زور و کُتک کشید؛
دزدی زمین کرد؛
عالمان را شلاق زد؛
زایران رضوی را قتل عام کرد؛

وعدۀ جمهوری! داد، سلطنت پهلوی ساخت،

کاشتۀ انگلیس بود مُهرۀ سوخته و برداشتۀ استعمار،

ووو... .

شما از کی داری دفاع می کنی رفیق بافکر من!؟ از یک خائن و دزد زمین؟ کجای متن من، تو را به سوز آورد؟ پس، امام خمینی چه گفت علیه رضاخانِ قاتلِ یک دندۀ لجباز فریبکار؟ اینجا آوردم ذیلِ پاسخ به کامنت اول آقای دهقان] کمی هم  تحمل را تمرین کن. این متن مجدد تو بی نهایت بی ربط است با پست من. بازم احترام تو را دارم. ولی تا نگی کجای متن من، تو را به مغفرت طلبی نزد خدا رساند، ول کن نیستم.

به قلم حجت الاسلام مالک رجبی دارابی: سفرنامۀ تبلیغی. قسمت سیزدهم. در دفتر تبلیغات حوزه ی علمیه ی مشهد مقدس برای اینجانب صادر شد به دفتر تبلیغات بجنورد و از آنجا به سمت راز و از راز به سَمتِ سرخ سو انقلاب. مطالبی در دو سفرنامه ی قبلی گفته شد . در ادامه اتفاق اول گفته شد. حواشی هم داشته نپرداختم. میرسیم به اتفاق دوم. قبل از آن نکاتی بگویم. اول این رباعی را هدیه می کنم:

با نام رضا به سینه ها گل بزنید
با اشک به بارگاه او پل بزنید
فرمود که هر زمان گرفتار شدید
بردامن ما دست توسُّل بزنید

۱ : چون مشغله های تبلیغی و تحقیقی اینجانب زیاد است برای این سفرنامه از وقتهای استراحت خودم استفاده می کنم.

۲ : مطالب دامنه را مطالعه می کنم و در فواصل زمانی نقد می کنم اما به ضمیمه ی سفرنامه.

۳  : سفرنامه چون متنوع می باشد و در استانها و شهرهای مختلف اتفاق افتاده فکر می کنم هر شخص اهل مطالعه همه ی سفرنامه را با روحیه ی نشاط می خواند. اگر چه بیش از صد قسمت بشود.

۴ : مطالعه هر قسمت از سفرنامه یک الی دو دقیقه زمان بَر است. اما نوشتنش نیازمند صرف زمان است لهذا در زمانهای مختلف نوشته می شود.

اما اتفاق دوم در سرخ سو انقلاب از رازِ بجنورد: بنا بر این شد در خانه ی آقای وَجَدی بمانم و ماندم. دو الی سه روز گذشت آقای وَجَدی گفت خانم اول من مُرد این خانم دوم من است. الان دوسال گذشت. بچه هم نداریم. خواستم بگویم بین ما عقد دائم بخوانید. گفتم دو سال قبل عقد نخواندید؟ گفت ما هم دیگر را قبول داریم و از همدیگر راضی هستیم. همین کافی است دیگه؟ گفتم نه باید عقد را بخوانید تا مَحرَم شوید. گفت خدا شما رارسانده و مردم هم از شما تعریف می کنند. حالا عقد ما را شما بخوان. بنده به وکالت هم زن و هم مرد، عقد دائم شان را خواندم و اینها را به همدیگر مَحرَم کردم. سن مرد شاید ۶۰ الی هفتاد سال. سن زن هم ۵۰ الی ۶۰. بعد تو دلم گفتم عجب آدمای خُل منچولی هستند. اینا هیچی حالیشان نمیشه.

بالاخره در کنارشان بودم تا پسر اولشان را دیدم گفتم جریان پدرت را اطلاع داری؟ گفت آره. گفتم اینا عقد نبودند؟ گفت: آره یه کارهایی کرده بودند حالا حتما شک کرد دوباره به شما گفت عقد بخوانید تا ازدواجشان محکم تر شود. دو سال قبل رفتم بجنورد منطقه گیفان روستای میانزو. اونجا یک شاطر جوان بود بمن گفت خواهرم در سرخ سو انقلاب شوهر دارد و آنجا زندگی می کند. وقتی این را شنیدم مشتاق بروم سرخ سو تجدید خاطره ی ۱۸سال قبل شود. گفتم هر وقت می خواهی بروی سرخ سو به من اطلاع بدهید همراهتان بیایم آنجا را ببینم چه خبر است. ولی هیچ کس را را نمی شناسم. ایشان قبول کرد و روز آخر ماموریتمان رفتیم سرخ سو ..... جویای احوال وجدی شدم  رفتیم دم در خانه ایشان درست همان خانمی را که برای وجدی پیرمرد که در ۱۸ سال قبل عقد کردم آمد بیرون.

بعد از سلام و احوال پرسی گفتم مرا می شناسی؟ کمی درنگ بیشتر توضیح دادم گفتم عقد شما را من خواندم یادش آمد . خوشحال شد اصرار کرد برویم خانه ایشان عذر خواهی کردیم . و گفتم بچه داری ؟ گفت نه .. در آن اتاقی که من بودم خراب کردند و دوباره جدید ساختند گفتم آقای وجدی کو؟ گفت دوسال قبل از دنیا رفت  . روحش شاد ...آدم خوبی بود .

بعضی روز من برای اینکه تنوع داشته باشم مرا همراه خودش می برد سر باغ و زمین خودش و همسرش مشغول کار می شدند و من آنجا می نشستم مطالعه می کردم. تا ظهر برای نماز وناهار بر می گشتیم. پیام اتفاق واضح است. روحانی وقتی یک چنین پدیده ایی (دو نامحرم) را فهمید باید عکس العمل نشان دهد و این مشکلی را حل نماید . الحمدُ لله خدا به این بنده ناچیز توفیق داد تا آنها را مَحرم نمایم.

اتفاق سوم بهمراه پیام : ساعت ۱۰ صبح هر روز خانمها جمع می شدند در مسجد .خیلی شلوغ می شد ..برای آنها منبر می رفتم و موضوع بحثم زندگی و اخلاق در خانه بعلاوه مسائل مربوط به خانمها و طهارت و نجاست و..  و تربیت فرزندان ..همین طور ظهرها نماز جماعت و احکام و حدیث و روضه خوانی. اما خیلی خلاصه [دامنه: منطقی هم همین است] ..و شب ها هم نماز جماعت. بعد شام بعد از آن عزاداری در مسجد و منبر با قدرت و صلابت صحبت می کردم. بعد از اتمام هر مجلس چه در شب و چه در روز از مسجد که خارج می شدم با آقایی که جلوی مسجد مغازه داشت . بامن رفیق شد . هر روز گزارشات محلشان را به من می داد. [دامنه: پس همه جاییه راپُرت «rāport» دادن!!! و راپرت (=گزارش محرمانه) اخذ کردن] یکی از آن گزارشات این بود که گفت  آن صاحب (مرد) مغازه ی روبرویی چشم ناپاکی دارد. زنان محل وقتی می روند در مغازه ایشان رفتار بد نشان می دهد.

نقشۀ استان خراسان شمالی

در اینجا نمی دانم چی گفتم. ولی این جمله را گفتم که زنان دیگر در مغازه ایشان نروند. و در منبر مخصوص خانمها بطور غیرمستقیم افرادی که برای خانمها مزاحمت ایجاد می کنند خانمها کُرنش و نرمش نشان ندهند بلکه برخورد تند نشان دهند و با شدت و عدّت (=سازوبرگ جنگ) برخورد کنند. یه چنین صحبت هایی شد. مفصلش یادم نمی آید.

اتفاق چهارم به همراه پیام : فرد گزارشگر محل گفت شما که داشتی برای خانمها (۱۰ صبح) منبر سخنرانی می کردی شورای محل با تراکتور آمد جلوی مسجد به یکی از زن ها گفت خانم مرا بگو بیاید بیرون آن زن گفت چکار داری؟ آقا داره بالای منبر صحبت میکنه تمام کنه میاد گفت نه بیاد خونه برام چایی درست کنه من خسته ام. آن زن پیغام شورای محل را به زن شورا گفت زن شورا گفت برو به آقام بگو الان روضه خوانی آقا تمام میشه میام. آن زن پیغام زن شورا را به شورا می گوید شورا گفت برو بهش بگو بیاد. اگر می خواهد برای امام حسین گریه کنه بیاد خانه من یک سیلی محکم می زنم به صورتش این تا فردا تو خانه بشینه برای امام حسین گریه کنه. ادب اقتضاء می کند هر مردی به خانواده اش احترام کند مخصوصا بزرگان محل مثل شورا یا دهیار و بزرگان دیگر در این جا اکثر مردم محل . از اخلاق شورای محل گله داشتند و از او ناراضی بودند .همین حرکت باعث شد بنده شبها بالای منبر از ادب و اخلاق صحبت می کردم.

اتفاق پنجم به همراه پیام : شورا محل (همین شورا که مردم محل ازش گله داشتند) ما و چند نفر دیگر ازبزرگان محل را ناهار دعوت کرد رفتیم وقتی که در خانه ایشان قرار گرفتیم کمی گذشت بهمراه پذیرایی مرا صدا زد حاج آقا اینکه جلوی چشم  علی (ع) حضرت فاطمه را کتک زدند من قبول ندارم چون هر مردی نسبت به زن و فرزندان تعصب دارد اگر کوچکترین تعرضی به زن و فرزنذش نشان دهند مرد خانه و پدر خانه واکنش نشان میدهد.

گفتم [...]ها دستان علی (ع) را بستند و علی ع را در محاصره قرار دادند. و در این قضیه قبل از ناهار و بعد از ناهار مفصل صحبت داشتیم. آن چند نفر دیگر حرفهای ما را گوش می دادند و شورا تسلیم شد و جوابهایم او را قانع کرد.

او هم می دانست علی علیه السلام شجاع بود و هیچکس حریفش نمی شد. بنده از خصوصیات اخلاقی شورا محل اطلاع داشتم از همین شُبهه ایی که مطرح کرد با آرامش تمام و با لحن و کلام لَیًّن و آسانگیرانه استفاده کردم. بحث را بصورت غیرمستقیم کشاندم به آنجایی ایشان در محل مسئولیت خطیری دارد (شورا) هست و لازم است خودش را ادب کند به آداب اسلامی؛ بصورت کنایه. در لابه لای صحبتم خیلی چیزها فهمید. از آن به بعد ارتباطش با من صمیمی شد و در نماز جماعت و مراسم و سخنرانی من شرکت می کرد. و سوالاتی از من داشتند و بنده پاسخ می دادم. ۵تیر ۹۷ دارابکلا. مالک رجبی دارابی.

عکاس: جناب یک دوست

عکس ها در اینجا

مرحوم آیت الله بهجت

مرغانه نیمرو