تفکرات چپگرا در دارابکلا

به قلم جعفر آهنگر دارابی: با سلام. تفکرات چپ‌گرا در دوران انقلاب اسلامی. پس از مدتی کشمکش و تنش با نیروهای راست‌گرا که کنترل انجمن اسلامی را در اختیار داشتند و شرایط را برای همکاری و ادغام مساعد نمی‌دیدند، گروهی از جوانان چپ‌گرا تصمیم به انشعاب گرفتند. آنان برای پرهیز از تنش‌های بیشتر و حاشیه‌سازی‌های احتمالی، در سال ۱۳۶۱ شمسی بعد از چهار سال اتحاد و همبستگی با گروه جناح راست که بعدها به محافظه‌کاران و اکنون به اصول گرایان شهرت یافته اند؛ مسیر زندگی سیاسی و اجتماعی خود را جدا نمودند؛ و کلبه‌ای چوبی در جوار مدرسه حوزه علمیه امام جعفر صادق (ع) بنا نهادند و فعالیت‌های خود را تحت عنوان «حزب‌الله داراب‌کلا» آغاز کردند.

 

شایان ذکر است که پس از چند ماه از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ هجری شمسی همین جمع به همراه دیگر انقلابیون محل که هنوز خط و مشی سیاسی جداگانه‌ای شکل نگرفته بود! در قالب یک گروه در راستای موفقیت انقلاب نقش داشتند، با حمایت و مدیریت زنده یاد حجت‌الاسلام والمسلمین صادق‌الوعد، بنایی را در مجاورت درب اصلی مسجد جامع احداث کرده بودند. طبقه اول این ساختمان به کتابخانه‌ای عمومی اختصاص یافت و طبقه دوم، محل برگزاری جلسات فرهنگی، سیاسی و مذهبی شد. این مکان به پاتوقی آرمانی برای جوانانی بدل شد که سرشار از صداقت و شور انقلابی بودند و هیچ هدفی جز پاسداری از آرمان‌های انقلاب اسلامی در دل نداشتند. بیشتر آنان از دانش‌آموزان و محصلان بودند که پس از پایان کارهای روزانه، در ساعات نزدیک به غروب، گرد هم می‌آمدند. نه سودای مقام داشتند و نه سودای بهره‌برداری از «سفره انقلاب»؛ بلکه با نیتی خالصانه، تنها به دنبال گسترش تفکر انقلابی و خدمت به مردم بودند.

 

کلبه چوبی کنار مدرسه علمیه، به سرعت به مرکز هم‌اندیشی و فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی این گروه چپ‌گرا تبدیل شد. شمار اعضای فعال این گروه حدود سی نفر بود، هرچند برخی از آنان برای اجتناب از اتهامات سیاسی و عقیدتی، حضوری محدود و محتاطانه داشتند.

 

با توجه به شرایط جنگی آن دوران و تجاوز دشمن بعثی به میهن اسلامی، اعضای این گروه نیز همچون دیگر اقشار جامعه، به فراخور زمان و نیازهای اعلامی از سوی ستاد اعزام نیروهای مردمی سپاه پاسداران، به صورت متناوب در جبهه‌های نبرد حضور می‌یافتند. در زمان‌هایی که محل حضور داشتند، اوقات فراغت خود را در کلبه سپری می‌کردند و با برگزاری برنامه‌های فرهنگی و سیاسی، از اهداف و آرمان‌های انقلاب فاصله نمی‌گرفتند.

 

بخش مهمی از این برنامه‌ها با مدیریت آقای ابراهیم طالبی انجام می‌شد. ایشان به واسطه ارتباطی که با مراکز سیاسی کشور به‌ویژه در شهر قم داشت، اخبار مهم و تحلیل‌های روز را گردآوری کرده و در جلساتی که معمولاً در منزل آقای اکبر آهنگر برگزار می‌شد، ارائه می‌داد. اعضا با شور و انگیزه، به تحلیل این اخبار می‌پرداختند. علاوه بر این، آقای طالبی با همکاری دیگر اعضا، طرح‌هایی چون برگزاری جلسات در کلبه، پخش اخبار، برگزاری تفریحات سالم در جنگل همراه با اقامه نماز جماعت، شعارنویسی بر پارچه، پلاکارد و دیوارها را هدایت می‌کرد. مضامین این شعارها غالباً برگرفته از بیانات امام خمینی؛ آیت‌الله منتظری، دکتر علی شریعتی، شهید مرتضی مطهری و آقای هاشمی رفسنجانی بود.

 

فعالیت‌های این گروه به این موارد محدود نمی‌شد. برگزاری مسابقات علمی، کنفرانس‌های سیاسی با محوریت جغرافیا و مسائل سیاسی جهان، آموزش تجوید قرآن، مطالعه کتاب‌های روز و برپایی نشست‌های مطالعاتی از جمله برنامه‌های مستمر گروه بود. همچنین جلسات ماهانه‌ای با برخی از فعالان چپ‌گرای ساری نظیر حجت‌الاسلام حاج آقا ابوطالب طالبی (معروف به حاج آقا وحدت)، حاج آقای بهاری و حاج حسین روزبهی برگزار می‌شد. این شخصیت‌ها که سوابق درخشان مبارزاتی پیش از انقلاب داشتند، بعدها آقایان بهاری و روزبهی با رأی مستقیم مردم، نمایندگی شهرستان ساری در مجلس شورای اسلامی را نیز بر عهده گرفتند.

 

در این نشست‌ها، شرکت‌کنندگان تشویق می‌شدند که برداشت‌ها و تحلیل‌های خود را از کتب خوانده‌شده با دیگران به اشتراک بگذارند. هرچند نقش آقای ابراهیم طالبی در مدیریت برنامه‌ها غیرقابل انکار است، اما ذکر نام و جایگاه برجسته حجت‌الاسلام حاج آقا وحدت در هدایت فکری و آرمانی این گروه نیز شایسته قدردانی ویژه است. 

 

در بخش بعدی، به بررسی تفصیلی‌تر سوابق مبارزاتی، اندیشه‌ها و شخصیت بی‌بدیل حاج آقا وحدت خواهم پرداخت. تا درودی دیگر بدرود.

| لینک کوتاه این پست → qaqom.blog.ir/post/2601