به قلم دامنه. به نام خدا. سلام. هیچ مسیری، مسیر مشهد مقدس نمیشود. توی ایران را میگویم. مسیر حج و بقیع و دمشق و نجف و کربلا و کوفه و کاظمین و سامرا حرفش جدا. این مسیر مشهد با دل آدم چهها که نمیکند! هر مسیری برَوی وقتی به شهرش میرسی آدم غصهدار میشود حالا کجا قرار گیرم؟! الّا مشهد مقدس که نه فقط نزدیک شهر که حتی ۱۰۵ کیلومتری آن هم قلب انسان منقلب و دلش زیرورو میشود و همان لحظه دوست دارد بهترین کسانش همراهش بودند و لذتِ دیدار با آقا حضرت رضا امام رئوف ع را ثانیه ثانیه با هم بچشند. از دیدِ بنده مشهد قرارگاه "عملیات معنویت" است، قرارگاهی با رمز "یا ضامن آهو" امامی که حتی برای جان حیوان دل میسوزاند.
خیلیها طی چند روزی منتهی به سالروز رحلت و دو شهادت، مشهد مقیم شدند و حظ مذهبی بردند. اینک بسیاری هم سبدِ زیارت میبندند از زمین و هوا و قطار و ایرانپیما خود را لااقل در شب شهادت امام هشتم به حرم برسانند. قدر این لحظاتِ بودن در کنار امامِ مدفون به ارض توس را بدانید که وقتی به موطِن برگشتید حسرت میخورید که چرا در جای جای مسجد گوهرشاد، رواق رواق پشتِ رواق و صحن صحن پشتِ صحن و بست بست پس بست نماز نگزاردم که آن قطعه قطعهها به قول علامه طباطبایی -رحمةالله- مسجد و گواه روز قیامتم شوند؟! باری؛ تمام دور درون حرم و بیرون حرم را قدم قدم در یک شب ماه رمضانی پیموده بودم و هر چند متر چند متر، زانو میزدم نمازی میگزاردم که گواه من شوند و گناهانم بریزند. شما ای زائران آن قطعهی مینو و معنای ایران، اینک که آنجایید تا میتوانید در جاهای مختلف حرم با آقا حرف بزنید و دو رکعت، دو رکعت نماز بگزارید تا ردّی از شما در آن مکانِ مکین باقی بماند و ذخیرهی پروندهی آن دار شود که آخرت فقط توشه میخواهد. چه توشهای گرانبهاءتر از کارهای معنوی در درون و بیرون حرم مقدس مشهد مقدس. یک شعر گویم به گویش لطفی و تمام:
مرا کشاند قراری هزار شُکر آقامرا رساند قطاری هزار شُکر آقارسیدهام پِیِ کاری هزار شُکر آقادوباره این حرم آری هزار شُکر آقارسیدهام بتَکانی مرا زِ غیرِ رضارسیدهام که شوَم عاقبت بهخیرِ رضا
با تسلیت شهادت و ارادت و ادب به زائران کِرام