یزید با تراکمی از جهل و دشمنی و ترس، بر امام حسین (ع) سخت و تنگ گرفت. آموزگار عاشورا اما هرگز تن به کُرنش و سازش و تأییدِ ظالم خودخواهِ کینه توز نداد. با مهارت از کُنج کعبه به سوی کوفه شتافت تا دعوتِ مردم را زمین نگذارد. به کربلا رسید و تن به جنگ و کشتار نداد و تا توانست مذاکره کرد تا انسان بسازد. اما جهل ها و جعل ها و حُمق ها، چنان چاک داشت، که جز حُرّ کسی توبه نکرد و راه نیافت. و حسین (ع) این والاترین گوهر رسالت و نبوّت و امامت، با طیِ همۀ مراحل، در نهایت در تاسوعا و عاشورا:
حماسۀ آزادی
کلاس آزادگی
درس ایمان
پدیدۀ ای حماسی
و راه مقاومت و شهادت عزّت آفرین، آفرید.
که نامش چون سورۀ واقعه،
واقعۀ عاشورا نام گرفت.
آری؛ باز هم ماه محرّم آمد.
باز هم درس آموختن فرارسید.
درسی که معلمش حضرت اباعبدالله الحسین (ع) است.
کسی که به ما یاد داد تن به ذلّت ندهیم و دین را به دنیا نفروشم و ضدّ ظلم و ظالم بمانیم.
همان امام حسینی که به لشکریان یزید فرمود:
«شکم های شما پُر از حرام شده است...»
ما هم با ماه محرّم می مانیم
و هرگز شکم پرستانِ قدرت طلب روزگاران را باج نمی دهیم
و به راه حسین می رویم زیرا او آموزگار ماست
و رهبریت آزادگان جهان در همآرۀ تاریخ بر عهدۀ اوست.
حتی در عصر ظهور (عجّ) نیز به مکتب عزّت بخش و آزادی آفرین حسین اقتداء می شود.
پس ای عزاداران حسین
ای رهرُوان راه حسین
این ماه و صاحب این ماه عظیم را قدر بدانیم
و آگاه و شجاع و تسلیم ناپذیر هر نوع ظلم و ظالم و ستم و ستمگری باشیم.
والسّلام.
