سه سبک گزارش از برف مشهد

به قلم دامنه: تاریخ انتشار این پست: شنبه, ۱۴ بهمن ۱۴۰۲، ۰۸:۰۶ ق.ظ. سه سبک گزارش از برف مشهد مقدس تمرینی برای آموزش فن نویسندگی در صحن فکرت.

 

سبک اول

گزارش خبری

 

جمعه ۱۳ بهمن ۱۴۰۲ نخستین برف زمستان امسال بر مشهد مقدس شروع به باریدن گرفت و مردم مشهد -و حتی گمان می‌رود بیشتر مردم ایران- بیش از همه از سفیدپوش شدنِ حرم مطهر امام رضا -علیه السلام- ابراز خوشحالی کردند. علت شادمان شدن شدید مردم این بوده است که زمستان این شهر، پس از ۴۳ روز نباریدن، برفی شد. این عکس‌ها چنین رویداد طبیعی را در چشم بینندگان نمایان می‌سازد.

 

سبک دوم

گزارش ذوقی ادبی

 

سینه‌ی تشنه‌ی من از برف مشهد مقدس -که صحن‌های پرخاطرات حرم امام هشتم -علیه السلام- خصوصاً محیط امن و امانِ پنجره فولاد را به‌سخاوت تمام بارانْد- سیراب شد؛ آن چنان سیر از آن، که از دور، برف حرم را به دوشاب ریختم و بر جان خود به نیّت شفا نوشاندم. خُنکای این برفِ باریده بر بارگاه قُدس ایران، عطش غُربت مرا کاهانْد. سفیدی آن، سیاهیِ کراهات و کِرم‌های ذهن مرا تارانْد و زیبایی کائنات درخشان خدا، نقص‌های دیده‌ی مرا پوشانْد. من و به گمانم شبیه‌هایی هم‌ذوق من، حس عجیبی داریم که درخشش این برف، برق معنوی در چشمان‌مان تابانْد. والسلام.

 

سبک سوم

گزارش مذهبی عرفانی

 

برف به لطف حضرت حق پس از اقامه و گُزاردن چند استسقای مؤمنان در بستر تفتیده‌ی جای جای خراسان، که کم‌بارشی امسال همه را کلافه و دست‌به‌دعا ساخته بود، بالاخره خود را بر کف خیابان‌های مشهد ریزانْد و این برف آنقدر ادب داشت که در حُرم حرم هشتمین معصوم، آن عالِم آل محمد -صلوات الله علیهم اجمعین- فرو آید و از محضر روح مقدس امام رئوف کسب فیض کند تا در ادامه به بخش‌های دیگر زمین، خود را رسانَد و مردمان آن بلاد را هم سیراب و زمین‌های زراعی شرق ایران را مَشروب کند. برف، تبدّلی جوی‌ست اما ایمان هم، آن را می‌تواند به زمین رسانَد. و رسانْد. حالیا! خوشا به حال زائرهای حال‌وحاضر و مجاورهای دائم آنجا که اینک بیش از رواق‌ها و دارها، صحن‌ها را قدم می‌نوازند که هم برفِ هوا بینن و هم برفِ معنا. مَضجع و ضریح حضرت رضا حالا می‌چسبد برای اهل دعا؛ با این برف و سوز و سرما.

 

 

...

 

 

آستان‌نیوز

 

 

ایسنا

 

 

قدس

۱۳ بهمن ۱۴۰۲

بارش اولین برف مشهد

 

 

فارس

اولین برف در حرم امام رضا ع 

 

پردازش هر سه، سه سبک:

 

۱. در گزارش سبک اول، نویسنده باید زبان علمی به خود بگیرد و با پرهیز از احساسات، تمام سخت‌نویسی‌ها و به کار گرفتن لغات دوپهلو و سنگین را کنار گذارَد تا خواننده در سریع‌ترین زمان به اصل خبر در پایان جملات برسد. در گزارش خبری ادبیات باید ساده، روان و سریع باشد و صنایع ادبی و گزاره‌های پیچیده و مُغلق (=دارای ابهام) در آن نیاید. یادآوری: علت این که در گزاره‌ی اول این گزازش نگفتم: "بارید" بلکه حالت مصدری دادم به آن نوشتم: "شروع به باریدن گرفت" این است چون برف همچنان ادامه داشت و فعل ماضی ساده نباید برای آن می‌نوشتم.

 

۲. در گزارش سبک ادبی ذوقی، نویسنده مختار و حتی مُجاب است بالاترین احساسات صحیح را وارد صحنه کند تا برداشت‌های ژرف و اثربخش خود را به خواننده در کمال وجه انتقال دهد؛ چون هدف درین نوع گزارش، خبررسانی نیست، توصیف اوجی پدیده است. در پدیده، هر چه ادبیات به کمک می‌آید باید داخل کرد و تا می‌شود شکل جملات به سجع و وزن نزدیک شود. در واقع درین سبک، نه فقط قدرت قلم نویسنده ظهور دارد که عظمت ادبیات فارسی هم بروز می‌یابد؛ زبانی شیرین و قدرتمند در بیان وصفی و احساسی. همین است که شعر و نثر فارسی ماندگار و فخر جهانی است.

 

۳. در گزارش سبک مذهبی و عرفانی، همه‌چیز از دین و عقیده و ماوائی مایه می‌گیرد که باید با اجتناب از خیالات و خرافات، حقیقت مطرح شود و پرده کنار روَد. ممکن است منکرین و اهل انکار بر وجه مذهبی هر پدیده خُرده بگیرند، نباید باکی داشت، باید از مرام مذهبی و رویکرد خود رونمایی کرد. رویگردانی انکاریون همواره در تمام نسل‌ها وجود داشته است، ما نباید از پیوند معنوی پدیده‌ها با اراده‌ی خدا ابا کنیم و از طرح آن به خاطر چند اهل انکار و نافی کرامات، شرم ورزیم. پدیده‌هایی هست که ماهیت و علت مذهبی عرفانی دارد، اما عده‌ای آن را یاوه می‌پندارند؛ اتفاقاً پندار چنین منکران یاوه است، نه پنداشت مذهبیون. چون در نظام فعل و فاعلی هستی‌آفرین، توحید افعالی یعنی نقش بارز خداوند در صحنه. حتی اگر ما مطمئن نیستیم نماز استسقاء (=طلب باران، بارش) و یا هر استغاثه به درگه خدا، نقش ایفا کرده باشد در یک پدیده یا نه، باور راسخ به ما می‌قبولانَد نقش این عوامل نامرئی را نادیده نگیریم. پایان. دامنه. یادآور: حالا این شماُ  این تصاویر برف حرم امام رضاُ این گزارش نقص‌ُنِخالِسِ نارواُ این منِ بی‌نوا.

| لینک کوتاه این پست → qaqom.blog.ir/post/2444