به نام خدا. سلام رفیق بزرگوار من جناب محمد عبدی. دیدارم با تو هرچند کوتاه و کم دامنه بود، اما عُمق داشت و هنوز لحظاتی از آن ساعت ملاقات بر ذهن و روانم جاری ست. چون من و تو می دانیم دوستی به دل است، نه به زبان و چشم و جسم و قشر.


1- من یا کاری را آغاز نمی کنم یا اگر می کنم باید با همۀ توانم رویش باشد. وبلاگ داری از همین نوع امورم است که به چارچوب آن پایبندم. خدا را شکر هم خوانندۀ دامنه دارم و هم خواهندۀ دامنه. و این جای شکرگزاری دارد.


2- شما همیشه مُعین من بوده ای. دامنه را هم از اول تا الان خوانده ای و هم او را رهنون بوده ای. این خیلی قیمت و غنیمت است.


3- از قصدهای آتی من یکی این که باهم به مشهد برویم و می رویم. مشهد الرضا خانۀ نخست من است. مشهد نروم و حُرم حرم رضوی قدم و قیام و قعود نورزم، گویی گمگشته ای گمراه ام. به یُمن یکی از روزها، باهم خواهیم رفت مشهد. چون تو را هم سرگشته و شیفتۀ امام رضا یافته و دیده ام خصوصاً ایام چهل و هشتِم. ممنونم از معرفت و محبتت رفیق.