دین، معنویت و روشنفکری

به قلم دامنه. به نام خدا. مطابق معمول، در این پست به معرفی کتاب می پردازم. این کتاب پریشب در یک مهمانی که رفته بودم توسط میزبان گرانقدر به من اِهداء شد. بلافاصله روز بعد این اثر مصطفی ملکیان را خوانده و نکته‌برداری نمودم که چهار نکته اش را مشابه همیشگی دامنه با برداشت آزاد به اشتراک می گذارم تا سهمم را در اهمیت بخشی به کتاب و کتابخوانی اداء کرده باشم:

 

 

در ص ۲۹ دینداری را به دو دینداری معتقدانه و مؤمنانه تقسیم کرد. دینداری معتقدانه دچار شش بیماری است و دینداری مؤمنانه دچار آن نیست. شش بیماری را این گونه برشمرد: خودشیفتگی. پیش داوری. جَزم و جُمود. تعصُّب. بی مدارا. خرافه پرست. این شش مشکل «همچون روغنی که به خورد چوب برود، در کل زندگی آنها نفوذ می کند.»

 

 

در ص ۳۵ آمده است: «فرق معنویت و دینِ نهادینه شده این است که در معنویت کاملاً پاسِ عقلانیت داشته می شود، اما در دینِ نهادینه در بسیاری موارد چنین نیست.»

 

 

در ص ۶۵ گفته است یکی از ویژگی های چندگانۀ انسان معنوی این است که به کلّ جهان هستی رضا داده است. از جمله به درد و رنج ها و شُرور این جهان.

 

در ص ۸۹ آمده است: برای کسانی که خدا در نظرشان جایگاهی ندارد و وجدان آنها دیری است که به خواب رفته و صدای خُروُپُف آن بلند است، ترس از مردم آخرین حَربه است. اما این ترس از رسوایی نزد مردم چه موقع پیش می آید؟ وقتی که نقّادان قوی بتوانند در مقابل فرد، قد علَم کنند و بگویند که به این دلایل، گفته ها و نوشته هایت غلط است... . اما اگر ناقدان خاموش باشند یا سرکوب و تهدید شده باشند، آن وقت دیگر ناقدی وجود ندارد تا... .

| لینک کوتاه این پست → qaqom.blog.ir/post/72