۸۵ هزار مسجد ۸۵ میلیون جمعیت

نگارش ۳ ، ۶ ، ۱۴۰۴ : ابراهیم طالبی دامنه دارابی

یک قول این است ایران ۸۵ هزار مسجد دارد با ۸۵ میلیون نفر جمعیت. یعنی هر هزار نفر، یک باب مسجد. مسجد، از اصلی‌ترین مکان رسمی برای مناسک عبادی و مراسم مذهبی در اسلام است.

با این امکان مادی، باید دید آیا مذهب همچنان توسط مسجد، در مغز و قلب ملت دمیده می‌شود؟ یا نه، مردم گرایش و باورهای مذهبی خود را از جاهایی دیگر، عقلانی‌تر و متقیانه‌تر چون خانواده، مطالعه، کتابخانه، مرشدان معنوی، دانشمندان و نمادهای دینی تقویت می‌کنند و رشد می‌دهند. و یا اگر تضعیف مذهبی روی داده است آیا یک علت به خاطر نبود مسجد در میزان جهانی و واقعی آن نیست که به دست افرادی معدود و با ذهن‌های مسدود و تنگ‌نظر اداره می‌شود؟!

من نظرم این است مسجد در ایران از کارکرد خود دور افتاده است و شکل و ظاهر، بر محتوا و باطن، اولویت یافته است. یک علت این است آخوند مسجد از آن معنویت آخوندهای گذشته -که نماد پارسایی و پرهیزگاری بودند- به‌شدت فاصله دارد و قابل مقایسه نیست. و نیز مسجد در دست حکومت افتاده است.

قائلم مسجدهایی هم بوده و هستند که سیاست‌زده نیستند و عبارت و سیاست در آن با روش اسلام و اخلاق و انسانیت پیش می‌رود. من با مسجدهایی در چند شهر خو و اُنس دارم که در آن از شعار و تظاهر و جناح‌زدگی خبری نیست، خانه‌ی واقعی خداست، نه پاتوق جولان چند نفر خاص. مسجد، عبادتگاه معنوی و اخلاقی و دانشی و سیاسی و اجتماعی و حتی آموزشی برای مردم است، نه تیول نهاد، سازمان و یا افراد خاص و برنامه‌های خشک و یک‌دست.

ایران مگر چه آمادگی بر ضد اسرائیل دارد؟!

ایران مگر چه آمادگی بر ضد اسرائیل دارد؟!

 

نگارش ۲ ، ۶ ، ۱۴۰۴ :

ابراهیم طالبی دامنه دارابی

 

آقاخامنه‌ای در مورد اسرائیل، امروز ۲ ، ۶ ، ۱۴۰۴ گفت:

 

"هیچ راهی وجود ندارد جز اینکه راه‌های کمک به کلی از همه طرف مسدود بشود."

 

در مورد نقش جمهوری اسلامی ایران در مورد این قضیه هم گفت:

 

"ما البته آمادگی کامل برای هر کاری که برای جمهوری اسلامی ممکن باشد، هر کاری که امکان داشته باشد، آمادگی آن را داریم."

 

این سخن را مورد پردازش قرار می‌دهم:

 

مقدمه: پیشنهاد بستن راه‌ها برای جلوگیری از کمک به اسرائیل، یک نظر ایدئولوژیکی و حتی در حد ارزش‌های چهانی‌ست و پشت آن آرمان و برنامه‌ی نابودی اسرائیل نیز، خوابیده است. تا این جا نظری ندارم. اما آیا این کار برای جمهوری اسلامی ایران درین برهه و زمان، امکان‌پذیر است؟ دست به سه تست می‌زنم:

 

سه تست فرضی:

 

تست ۱ : نظام ایران بر فرض با نیروی دریایی و زیردریایی خود، به مدیترانه لشگرکشی بکند. این کار ایران، یقیناً واکنش قهرآمیز ازتش آمریکا و اسرائیل را بر می‌انگیزانَد. تازه، حجم ناوگان نظامی دریایی ایران در برابر ارتش آمریکا مانند مقایسه‌ی امکانات ایران است با ترکمنستان یا موزامبیک و موریتانی.

 

تست ۲ : حکومت ایران از هوا مانع از فرود تجهیزات به اسرائیل شود. این فرض هم در حال حاضر، حتی تصورش، خیال تامّ است و توهم کامل. زیرا نیروی هوایی ارتش آمریکا و اسرائیل، آسمان خاورمیانه و ایران را در تصرف مطلق خود گرفته‌اند و بر آن هم آن خیمه می‌توانند بزنند.

 

تست ۳ : جمهوری اسلامی ایران از راه زمین و مرز، دست به انسداد راه‌ها به اسرائیل بزند. این هم در حال حاضر بر همگان روشن است نظام ایران راهش به لبنان حتی بسته است، چه رسد بخواهد راهی را برای اسرائیل ببندد.

 

بنابراین سخن راهبردی جدید آقاخامنه‌ای تزی‌ست که کارشناسان نظامی و بین‌الملل باید بیآزمایند که اساسا" چنین امکانی برای نظام حاکم بر ایران فراهم است و کاری از آن بر می‌آید؟ یا نه، به درد سر جدید ایران منجر می‌گردد و میهن را آماج جنگ و بمب می‌برَد؟ بگذرم.

گهواره

به قلم دامنه : گهواره را زادگاه ما داراب‌کلا، گَره می‌گویند. در لغت یعنی "جامانند". هدف قهری ساخت گَره خواباندن نوزاد بود. تا مادر از دست او خلاص شود و خانه را سر و سو دهد. نیز کودک در گهواره به خاطر خوردن تاب، به خواب می‌رفت و آرامش، هم به خودش برمی‌گشت و هم به خانه که صدای ولق‌ویلیق همه را عاصی می‌کرد. در واقع گره یک جنگ مخفی و بازدارندگی زوری با کودک بود تا او را از چفیدن دایم شیر و سینه‌خیز رفتن محیط خانه و خراب اثاثیه، باز دارند. می‌گفتند هر کس در گره گت شد، سرش لَب شد! گره‌ی سیاست هم داریم که حاکمان، مردم را در آن فرو می‌کنند، کمی شیره و شربت و فریب و نیرنگ می‌زنند تا از شرّ اعتراض و فریاد امان بمانند. بسی ممنونم که بر تقاضایم در تأمین عکس گهواره، همت شد. من گهواره‌ی مادر خوابیدم، در گره‌ی سیاست هرگز نمی‌روم! هر کس گهواره مادر رفت دست بالا تا تسلیم گهواره قدرت نگردد.

درگذشت کبل هادی آهنگر

بستگان تسلیت

در ۲ شهریور ۱۴۰۴

روز شهادت امام هشتم ع

نگارش: ابراهیم طالبی دامنه دارابی

 

مرحوم کبل هادی آهنگر در اول انقلاب از متصدیان محل شده بود. یادم است اولین آموزش تیراندازی با تفنگ "ژ ۳" را در "امامزاده جعفر" داراب‌کلا با حضور سپاه و مدیریت وی دیدیم و شلیک کردیم.

 

در دهه‌ی اول ماه محرم، سفره‌ی غذا، با کلاس بالا در تکیه می‌انداخت؛ و هر شب، تعدادی را با حضور خود ضیافت می‌کرد و نذر ادا می‌نمود.

 

اوایل -که شکایت به دادگاه صورت دستی و کاغذ بود- او یکی از کسانی بود که تقاضای مردم را برای نوشتن رد نمی‌کرد.

 

در مراسم عزاداری اباعبدالله الحسین علیه السلام در بالاتکیه همه‌ساله شرکت می‌کرد.

 

در سیاست، دارای گرایش بود و روی گرایش خود روش انتقادی و سرسخت داشت.

 

در فوت یوسف رزاقی صحبت‌هایی میان‌مان رد و بدل شد تا چهل شب. مباحثه را دوست می‌داشت، اما به‌آسانی چیزی را نمی‌پذیرفت. از اطلاعات عمومی برخوردار بود و مسیر خود را طی می‌کرد.

 

هم او به افکار ماها انتقاد و اعتراض داشت، هم ماها. اما این باعث نمی‌شد روابط عادی و عمومی محلی‌بودن، از هم بگسلَد. قاطع بود و مواقعی هم فراتر از قاطعیت.

 

فردی در درون خانه و خانواده به‌شدت مهربان و دارای اقتدار، نه زور و اجبار. میان او و عمه‌تورانِ مهربان ما، یک حس بی‌نظیر همسرانه حکفرما بود و تا آخر عمر این رویه و روحیه‌ی زیبا امتداد یافت.

 

اینک مجتبی، مرتضی. نرجس، زهرا، فاطمه، سمّانه، معصومه، آذر، صدیقه، نسرین، تهمینه و عمه‌ی‌مان توران، با دلانی بی‌قرار و ناآرام، غیاب او را حس می‌کنند و به اندوه و ماتم فراق او فرو رفته‌اند، که خبر دارم میان‌شان همواره یک روابط نرم و گرم و مستحکم برقرار بود.

 

در دو سوی خویشاوندان نسَبی و سببی مرحوم کبل هادی، فراوان دوستان و آشنایان و رفیقان برای من وجود داشته و دارند. بر تمامشان عمیقأ تسلیت. خدا کناد رحمت او و مرحوم مصطفی فرزندشان را، دِواماً و دائماً.

 

عکس‌ها:

 

عکس‌های تشییع و تدفین مرحوم کبل‌هادی آهنگر -که ۲ ، ۶ ، ۱۴۰۴ صورت گرفت- تقدیم به همسر مؤمن و مهربانش عمه‌توران‌مان و به پسران و دختران و دامادان و عروسان و اقوام و خویشاوندان و اَنساب‌شان. عکاس صحنه‌ها: ام‌البنین خواهرخانمم. تسلیت و خدا رحمت. دامنه.

 

 

مرحوم

کبل هادی آهنگر دارابی

 

 

آقا مجتبی و مادرش عمه‌توران

 

 

بقیه‌ی عکس‌ها  در ادامه

آهودشت هولار ساری

آهودشتِ هولار ساری

عکاس : خانم راضیه قربانی

رئیس محترم کتابخانه‌ی قلمچی داراب‌کلا