دامنه‌ی داراب‌کلا

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۱۴

اُنظُر می کاود :

چهره : حجت الاسلام حسن روحانی

نوشته : او در نامه یی به شورای نگهبان حمله کرد و گفت : «امروز که بر اساس قانون مجلس خبرگان فقهای شورای نگهبان بر خبرگان سلطه یافته‌اند و انتظار تقوای سیاسی بالاتری مورد انتظار است، مردم نسبت به بی‌طرفی آنان قضاوت مثبتی دارند؟ ... من می‌دانم دوره‌ی ششم مجلس خبرگان رهبری دوره‌ای مهم و سرنوشت‌ساز و حضور من و افرادی چون من در آن از نظر فقهای شورای نگهبان نگران‌کننده است. ... مرجعیت آن را تأیید کند، شورای نگهبان انتخاب ملت را دومرحله‌ای ساخته است؟ آیا قاعده‌ی «تعارض منافع» شامل فقهای شورای نگهبان نمی‌شود که هم نامزد مجلس خبرگان رهبری هستند و هم صلاحیت رقبای خود را بررسی می‌کنند؟ ...  شورای نگهبان قرار بود نماد تقوا و پرهیزکاری سیاسی باشد و نه جانبداری جناحی تا حاکمیت ملت با شریعت سازگار شود نه اینکه در برابر هم قرار گیرند. ... فقهای شورای نگهبان در نزد خدا و خلق و مقام معظم رهبری چه عذر موجهی دارند اگر بازیچه دست پرونده‌سازانِ مطرودی قرار گرفته‌ باشند که حتی از ساختن اتهامات باورپذیر هم عاجزند و صرفاً به جعل اسناد و خلق اقوال عادت کرده‌اند. منبع»

نظریه : بنده نظرم اینه : تا دیروز آقایان احمد جنتی و حسن روحانی بوس به روی هم داشتند، اینک امروز که مشت ها وا شده، مشت بر پشت هم. او خواست بگوید در نظام، یک فقیه حاکم نیست. شش فقیه  حکومت بلامنازع می کنند که حتی مقام معظم رهبری جلودارشان نیست. خواست عبرت از مشروطیت را به رخ بکشد و بگوید آن صد سال پیش، مشروعیت به سمت دیکتاتوری غربی کج شد، ولی حالا مشروطیت جمهوریت، به دیکتاتوری شش فقیه خاتمه یافت.  در ادامه که دوره‌ی ششم مجلس خبرگان را برجسته کرد در واقع به جامعه جهانی کد فرستاد فوت احتمالی رهبر را در همین دوره در نظر داشته باشند. این بچه سرخه! خیال کرد مردم مثل خودش خمودند، ملت دیروقت است که بارها گفت این شش فقیه نه تحت تأثیر عقل و شرع و خرد که تحت نفوذ باند قدرت شدند. دلشان خواست رد می کنند، دلشان نخواست تأیید صلاحیت. عین بازی شانسی و شیر و خط. از این شش فقیه، منهای آیت الله علیرضا اعرافی (که از پرهیزگارترین عنصر روحانی حال حاضر ایران است) بقیه جناحی بودنشان مثل آفتاب نمایان است و پیش ملت در بدترین وضعیت نفرت قرار دارند. آقای حسن روحانی آن زمان که همه را رد صلاحیت می کردند، خنده و نیش و ریشخند تحویل می داد،  حال که چاقوی شش فقیه قم! خرخره ی او را جوید، جیغ کشید. عبور کنم. سیاستمداران روحانی ایران (نه همه) زنگ زدند عین آهن. کی این آهن براده براده بریزد کف زمین دیر نباشد مگر آن که برگردند به عدل و عقل و شرع. بدانید دنیای شماها به باطل و بطالت و بطلان کشیده شده. تداول ایام را قرآن نوید داده. مردم را این را خبر دارند. صبر مردم برای صیانت است. اُنظُر

روز ادبیات فارسی با فردوسی

اُنظُر می کاود :

نمی دانیم اگر زبانی غیر از فارسی داشتیم چقدر شیرینی ادبیات نصیبمان می شد اما یقین داریم در فارسی به این شیرینی نائل آمدیم. حتی با کمال رضایت به همدیگر می گوییم از زبانمان لذت می بریم و آن را با هیچ زبانی معاوضه نمی کنیم، از شعر و نثر آن. از شاعران و نویسندگان آن. از نوشتن به دستورِ «دستور زبان فارسی» مان. چه خوب شد از یک زمان به بعد در تاریخمان نوشتن عالمان و دانشمندان از زبان غیرفارسی، به فارسی تغییر کرد. کتابها را بیشتر به زبان عربی می نوشتند. اگر فارسی هم می نوشتند بیشتر لغات آن از زبان عربی و لغتهای مشکل آن بود که همسایه ترین زبان به فارسی است. و فارسی از عربی قرض الحسنه های زیبایی هم به گردن دارد. اما کم کم نثر مکلّف و خیلی سخت  و سنگین، جایش را به نثر ساده و سلیس و شیوا و رسا داد. و شعر هم از درون سبک های  سخت عبور داده شد و اینک به عنوان سرمایه ی ملی ایران در اقصی نقاط جهان خواهان دارد. خیام، حافظ، مولوی، سعدی، فردوسی. این بزرگان ایران با آن که قادر بودند آثارشان را به عربی بنویسند اما برای زنده کردن زبان فارسی به نثر و نظم فارسی روی آورده بودند که امروزه خواندن آن آثار برای درک شیرینی فارسی، رغبت در دلها می نشاند زیرا تنها ادبیات ظاهری نیست، محتواهایی انسان ساز در تمام ابعادش نهفته و آشکار است. بنده برای گرامیداشت این روز، سری به فردوسی حکیم شیعه ی ایرانی می زنم تا دقایقی را با هم با شعرهای آموزنده ی او بسر کنیم که از چند جای مختلف آثارش برگزیدم:

به آموختن چون فروتن شوی
سخن های دانندگان بشنوی

فردوسی دارد می گوید اگر متواضعانه و فروتنانه دست به دانستن و یادگرفتن بزنی، آنگاه است که گوش به حرف های دانشمندان سرزمین خود می دهی. تسلیم حق و حقیقت می گردی. او میان دانش و آموزش و فروتنی پل زد و بر اصل سخن و حرف دست گذاشت. یعنی اگر سخن در میان نباشد، نظام آموختن مختل می شود و او آرزو می کند چه خوب است فروتنی، افتادگی، نرمی، پرهیز از کبر، و دوری از نخوت و خودپرستی در میان آموختن و دانستن حکمفرما باشد.

ترا دانش و دین رهانَد درست
در رستگاری ببایدت جست

فردوسی می خواهد بگوید بی هیچ درنگ و تردیدی، دین و دانایی تو را ای انسان نجات می دهد و این تو هستی که باید با توسل به دین و دانش در پی و جستجوی راه رستگاری باشی. این حکیم ایرانی در این بیت اصلی ترین آموزه را به بشر ارمغان داد: هم علم، هم ایمان. بدون آن زندگی لنگ و عین مُردن می ماند. ایمان بی علم، به خرافه گری می انجامد. علم بی ایمان، انسان را به خیالات و انکاریات می کشاند. بدان ای ایرانی که فردوسی تو را راه رهایی یاد داده آن را به هیچ چیزی بر باد نده. رهایی بخش آدمی فقط دین و دانش است که ثمره ی آن رستگاری و نجات و فوز است.

ز ما باد بر جان آنکس درود
که داد و خرد باشدش تار و پود

فردوسی اینجا اوج گرفتنش معلوم است. به کسی باید سلام و درود فرستاد که تمام وجودش (تار + پودش ، عرض + طولش) را خردورزی و دادگری فرا گرفته باشد. یعنی عدل و عقل باید در کنار هم باشد. عدل ریشه به شرع می برد و از آن منبع آبشخور دارد. عقل از رسول باطنی بیرون می جهد که جهل و جهالت را از انسان دور می سازد. چون نزدیک ترین صفت به آدمی جهل و نادانی است و انسان هر سان ممکن است در تار جهل فرو برود، پس این فقط با عقل و علم است که این عیب زدوده می شود. وگرنه تردید نکن که جایش جهالت زاده می شود. فردوسی می گوید ما باید سمت و سویی دادگرایانه و خردمندانه داشته باشیم در هر موقعیت و مقامی که هستیم. پس درود بر خرد. درود بر داد. اُنظُر

این مدرنیته نیست، مُردن است و مردم را میراندن

استبداد و آزادی

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. یک هم مدرسه ای محترم که با مستعار «م . ف» پای نوشته اش را مهر کرده است، در آن سخن مهمی زده است. گفت ناچاری می شود با استبداد سیاسی همزیستی کرد. البته ایشان فعل متکلم "کنم" بکار برد، زیرا خواست فقط تفکر خود را نمایندگی کند و به جای دیگران تصمیم نگیرد. همین جمله اش یعنی اهل استبدادورزی نسبت به سایرین نیست و برای وی آزادی برای هر انسانی ملاک است و ارزش ذاتی و زادی دارد.

او پای «استبداد ساعت» را نیز به وسط آورد و رفت میان فلسفه ی امانوئل کانت و مارتین هایدگر هر دو از آلمان. وارد فلسفه ی بشدت پیچدید ی هایدگر نمی شوم. هایدگر که در یک کلبه در مزرعه ای در آلمان می زیست، روزمرّگی را بدترین ساعت از میان سه نوع ساعت می داند. که بر بشر احاطه ی استیلاگرا دارد. عبور کنم. بگذار روی مسائل ساده پیاده شوم. بر می گردم به همان همزیستی با استبداد سیاسی.

شادروان دکتر علی شریعتی بحثی دارد در باره ی استبداد و می گوید استبداد را اندیشمندان حس می کنند، نه عوام. منظور شریعتی به نظر  بنده این است وقتی استبداد باشد، اندیشه مثل آب (که از سفره ی زیر زمینی فوران می زند) در ذهن ها می جوشد. صدها کتاب و تئوری از زمانی شکل گرفته است که استبداد نخواسته است فکری جز فکر خودش جاری باشد. استبداد، عوام را چه اذیتی می کند که عوام اصلاً سر و کاری با فکر و اندیشه ندارد. این اندیشمند است که فضای آزادی و فضای استبدادی را لمس می کند و همان باعث می شود اندیشه تولید شود.

شاید منظور آقای «م . ف» هم مدرسه ای ما این بوده باشد که در ناچاری با همزیستی با استبداد، ذهنش آزاد است و مغزش به فعالیت برای آزادی می افتد. اریک فروم در کتاب "گریز از آزادی" مسائل مهمی گفته است که آزادی اگر با ناامنی مخلوط شود، مردم از کدام یکی فرار می کنند؟! مردم از آزادی به امنیت گریز می زنند، نه این  کهاز امنیت به آزادی بگریزند. ناچاری در گریختن است، گریخت از آزادی و پناه در امنیت.

و این بود که این دوست مدرسه فکرت، صحبت از همزیستی و کنارآمدن با استبداد سیاسی کرد. هر چند از متنش مشخص است نفساً آزادی را دوست دارد و نفیاً کنار استبداد را تاب می آورد.

و وی از انسانِ «مسخ شده در تکنولوژیِ به غایت پوچ و ملال انگیز» دلگیر است؛ لذا، شعارش این شده است:

«با استبداد می جنگم. با استبداد ساعت استبداد خالق و مولّد تکنولوژی».

بنده چون از نوشته اش حظ بردم این نظر را نوشتم. برای ایشان آزادی آرزومندم آن هم در دنیای مدرن. در دنیای مدرنی!!! که شعار آزادی اش، گوش فلک را کر کرده است اما دانشجویانش (طبقه ی مولد فکر و فن)  را به خاطر حمایت منسجم و بیدارگرشان از مردم مبارز در حال کشته شدن و قحطی غذای غزه، دستگیر می کند و همان زمان به جهان نصیحت می کند ای جهان حقوق بشر را رعایت کن! یعنی بگذارید اسرائیل آزاد باشد هر طور خواست بکشد و خون بریزد و نوار زندگی مردم یک گوشه ی دنیا را با خاک یکسان کند و در گورهای جمعی دفن کند. عین بوسنی که قتل عام صورت گرفت و سرانجام خود غرب دید دارد رسوا می شود مجبور به حضور نظامی و فروپاشی دولت وحشی صربستان شد. این مدرنیته نیست، مُردن است و مردم را میراندن. بر شما آقای محترم م .  ف سلام تقدیم می کنم که بر بخشی از فرهنگ و فلسفه ی پوچی در جهان، نقد رد زده اید. موفق باشید تا فلسفه ی زیستن را با جامعه  بیاموزی. اُنظُر

متن وارده به دامنه در باره ی اُنظُر عضو مدرسه فکرت:

نقبی بر آنچه که در دلم بر آن می سوزم!!!

آقا ابراهیم سلام. واقعا در این چند هفته اخیر؛ گیچ گیچ شدم. و نمیدانم چه بگویم؛ و چه بنویسم؛ اما با وضع بد روحیم و غصه ه‍ائیکه در دل دارم؛ نکاتی را بازگو می نمایم: بنده مخالف عرفان و سیر و سلوک اهلبیتی نبوده و نیستم؛ اگرچه خودم دستی در این عرصه ندارم. اما بارها از بزرگان از جمله آیت الله العظمی بهجت خوانده و شنیدم که : «افراد از ما می پرسند راه عرفان و تقرب به خدا چگونه است؟!؛ ولی من میگویم راهش؛ عمل به واجبات و ترک محرمات است»!!!؛ ولی آقا ابراهیم در این گروه به اصل دین و بطور مستقیم و غیر مستقیم به مقدسات انقلاب و روحانیت و... تاخته می شود؛ تقریبا می توانم بگویم آهی از جنابعالی بلند نشده؛ یا اگر هم آهی بلند شده باشد؛ آن آهیکه مناسب با توانت باشد دیده و شنیده نشده!!؛ چرا؟ در این مدت، جناب «انظر»، هرچه خواست و توانست، نوشت و...؛ اینکه او کیست؟؛ هنوز نمیدانم؛ اگرچه جمع چشمگیری از دوستان روحانی و غیر روحانی معتقدند خود جنابعالی هستید؛ دلیلشان هم اینست که ریتم عبارت پردازیها. و استخدام کلمات و دست کم بخشی از مواضعش همخوان لا عبارت پردازیها و...جنابعالی می باشد؛ حتی بنده دلیل آوردم که وی مدعی بالاتر بودن سنش از بنده می باشد؛ و در پاسخ به جناب آقا سید علی اصغر؛ از عموهایش یاد نموده؛ و امروز هم خود را از دیار گرگان جلوه داده و... ؛ پاسخ شنیدم که اینها؛ خط گم کردن است؛ اما بنده هنوز چنین باوری ندارم؛  آقا ابراهیم، بارها گفتیم که ما در پاره ای از امور، اختلافات سیاسی داریم؛ ولی ادب گفتاریت را مناسب با نوشته های این شخص مجهول الحال نمیدانم؛ زیرا این فرد را در بیان دیدگاه و تحمیل نظرش بر دیگران؛ بی باک از امر و نهی الهی و متظاهر به دروغ و.... یافتم و آنها را دور از منش جنابعالی و غیر همخوان با آموزه های شریعت اسلامی و مکتب اهل بیت میدانم؛ ولی در هاله ای از ابهام فرو رفتم که چرا طبق مکتوبه خودت؛ تحمل یک اهانت جناب قربانی نسبت به حقیر را تاب نیاورده و از گروه اخراجش کردی (که بنده همان زمان نوشتم راضی به این اقدام نیستم ولی دخالتی در تصمیم مدیر نمی کنم)؛ اما چگونه در قبال بدترین اهانتهایش؛ نه تنها در قبال این همه خلاف اخلاقیهایش، مجازاتش نکردی؛ بلکه با حفظ حضورش در صحن مذرسه؛ به آسانی بستر را برای همه خلاف اخلاقیها و اهانتها و دروغ های آشکارش فراهم نمودی!!!؛ تا آنجا که در خاطره ام هست؛ حتی یک نوشته اش را هم نقد ننمودی؟!!!؛ واقعا نمی توانم برای بروز این دو شیوه کاملا متضاد؛ توجیهی داشته باشم؛  البته پرونده زندگیم گویای این است که بنده با همه کوچکی و ناتوانیم، آن بیدی نیستم که از این بادها به لرزم؛ و آلوده به حطام تطمیع نبوده و نیستم و ان شاء الله نخواهم بود؛ اگر غیر این بودم تا کنون خویش را از خیلی از امتیازات مادی برخی از اشخاص و احزاب و ارگانها، محروم نمی کردم.  الآن هم نمیخواهم برای خودم گله و شکوه ای داشته باشم؛ چون همه این ناهنجاریها را به جان خریده و می خرم؛ ما فرزند و پیرو آن رسول پاکی هستیم که بد ترین رنج و اهانت و... را برای اداء وظیفه اش خریدار بوده است. اما در قبال این بی تفاوتی رخ داده؛ و اتخاذ دو شیوه کاملا متضاد؛ هیچ توجیهی در ذهن خود ندارم؛ انتظار برخورد بیرون راندن وی از گروه را ندارم (همچنانکه نسبت به برخورد تندتان نسبت به جناب قربانی، مموافق نبودم) ولی می پرسم: سکوت چرا؟؛ ضمنا همه فهمیده آند که وی با سنگر گرفتن در پشت نام امام و رهبری؛ بالاترین دروغ و اهانت ها را مرتکب شده است و کم کم هم دارد دستش و درونش را رو می کند؛  نکته دیگر؛ نمیدانم چه قدر با ... (که این همه عبارت عاطفی و احساسی را سرهم کرده است) آشنا هستید؛ شاید در جریان باشید که وی از مریدان سر سخت احمدی نژاد بد عاقبت بوده است؛ در اواخر ریاستش میگفت من با وی ...؛ .. اقتصادیش به برخی از ...هم از یاد نرفته و....؛ اما باید به این فرذ گفت: آیا این مشکلاتیکه سرهم کرده ای (که بنده در بروز غالب مصادیقش تردیدی ندارم؛ ولی کلان و فراگیر بودن آنها را منکر هستم) مربوط به همین دو سه سال اخیر است و یا سال های پیشین است؟؛ نقطه مشترک بین همه معاندان و منتقدان غیر منصف جناب آقای رئیسی این است که تلاش می کنند : تمام کاسه ها و کوزه ها را بر سر او بشکنند. سخن آخرم اینست: به راستی اگر چهره محبوب مشترکمان (شهید حاج قاسم سلیمانی) امروز زنده بود؛ چه می کرد؟! او با همه صداقت و تقوایش حتی در قبال دو لت های پیشین (که آشکارا مرتکب خلاف منویات امام و رهبری می شدند)؛ دارای چه موضعی بوده است؟؛ آیا در پی بساط چله نشینی و... بوده است و یا آنکه چله نشینی هایش را در عرصه دفاع از اصل نظام و آرمان های امام و رهبری و حفظ وحدت و...میدانست؟؛ و آیا....؟؛ و آیا....؟ در پایان: آرزویم اینست؛ خدای متعال گواهی دهد که آنچه نوشته ام؛ سوز دلی بود برای اصل دین و انقلاب و نهاد روحانیت و امام و رهبری؛ و امیدوارم خداوند به حرمت این دهه مبارک؛ فرجام زندگیم را آراسته به عاقبت به خیری نماید. از تصدیع اوقات و درد دل دوستانه و خودمانی هم عذر خواهم. امید وارم رنجیده خاطر نشده باشید.

پاسخ کوتاه: من ابراهیمم فرزند مرحومان شیخ علی اکبر و مرحومه زهرا آفاقی هستم. نزد خودم و نزد خودت و نزد خدای عز و جلّ مان اظهار می‌دارم از اعماق قلبم و با اراده و اخلاقم، شما استاد، همزادگاه و نیز اگر لایق باشم رفیقم را دوست می‌دارم. حاضرم دست بر مقدسات بذارم بگویم شما را با همه‌ی اختلاف عقاید و سلایق و علایق، جزوِ دسته‌ی دوستداران خودم می‌دانم و حتی هیچ توقع هم ندارم از طرف خودت دوست داشته شوم. این اظهار مرا را حتی در هر جا، نزد هر فرد، حتی در صحن مدرسه فکرت هم می‌خواهی عیناً مطرح کنید، بنده کامل راضی‌ام. چون در بین خود و شما در فضای واقعی حاکم بر تألیف دو قلب، هیچ شائبه‌ای راه نمی‌دهم. در مشهد مقدس هم بارها نائب زیارت بودم. اختلافات رأی در مسائل جاری یا تاریخی و حتی دینی، امری طبیعی میان دو مسلمان است. اما شما بر من در تشخیص شرع استاد هستید و مرجح و مرشد. در پایان سلام بر استادم.

قم. منزل. ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۳

ابراهیم طالبی دارابی دامنه به همراه حرمت و ارادت

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی  ۱۵

اُنظُر می کاود :

چهره : حجت الاسلام سید محمد خاتمی

نوشته : «رسالت یک حکمرانی خوب تأمین خیر و مصلحت جامعه است. ... داشتن برنامه ی درست برای تأمین معیشت جامعه...، بهره گیری از امکانات مادی و معنوی و فنی تمام کشورهای دنیا برای پیشبرد و پیشرفت جامعه. ... سیاست های یک حکمرانی خوب باید به نحوی تنظیم شود که بتواند با بازارهای جهانی در ارتباط باشد و کل دنیا را مدّ نظر قرار دهد.» منبع

نظریه : بنده نظرم اینه : مدتی است که جناح چپ از دو اصطلاح «حکمرانی بد ، حکمرانی خوب» در ادبیات سیاسی و انتقادی و اعتراضی خود در شمار بالا استفاده می کند. سه علت دارد از نظر اُنظُر : یک آنکه چون مستقیم نمی توانند اسم مقام معظم رهبری را بیاورند با این عنوان حرفشان را به میان جامعه می آورند. دو اینکه هدف سیاسی آنان از بکارگیری این دو عنوان آن است مردم با شنیدنش در ذهن هدایت شوند به سمت آقای خامنه یی حفظهُ الله و ایشان را «حکمران بد» بدانند و مطالبه ی حکمران خوب را در سر بپرورانند، یعنی نقدی غیرمستقیم به مقام و جایگاه رهبری فعلی. سه اینکه راه حل نهایی حکومتداری را یک امر جهانی بدانند و لذا «حکمرانی بد ، حکمرانی خوب» را که مدیریت جهانی اقتصاد (بانک) سر زبانها انداخته، وارد ادبیات سیاسی خود کرده اند. به برداشت بنده در جمله ی بالا، آقای خاتمی دو هدف را دنبال کرد : نقد شیوه ی رهبری و مدیریتی مقام معظم رهبری با القای یک «حکمران بد" !! و قبول فرمول مدیریت از نوع تئوری های بانک جهانی. عبور کنم. ایشان خود در دوره ی هشت ساله اش به جای آنکه شیوه ی اداره ی کشور را از رفتار لیبرالی استبدادی شادروان هاشمی رفسنجانی به مردم سالاری دینی تبدیل کند، بر خلاف خواسته های دوم خردادی مردم، مطلقاً زیر چتر آن فرد رفت و وی را «شناسنامه ی انقلاب» خواند و تمام اعتبار اصلاح طلبان را پای رفسنجانی ذبح و ذوب کرد. زمانه برگشت و حالا دیدیم حجت الاسلام خاتمی چه رنگ هایی عوض کرد. عین لبادهای گرانقیمت و رنگی رنگی اش. «حکمرانی بد ، حکمرانی خوب» معنی اش از نظر آقای خاتمی این است : عصر رفسنجانی به روند حکومتداری بازگردد و مردم از آقای خامنه یی عبور کنند. ارتجاع از این نوبرانه تر نداشتیم. اُنظُر

انظر [در پاسخ به صدرالدین آفاقی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم هم مدرسه ای محترم و بزرگوار «SA»  سلام تقدیم محضر شما. خوشحالم از دیدارتان در این مدرسه. خوشحال تر حتی برای این که اختیار حذف یا ماندن نوشته توسط هر عضور را تلویحی از اختیارات شخصی دانستید. تصریح سازم انقیاد که در نوشته ی آن گرامی آمده است، امری نسبی است. یعنی خود هر فرد می تواند تشخیص دهد آزادی بیانش از کدام باورهایش خارج شده است و یا مطابق مانده است. کلی عرض کنم: شما یا بنده مجاز نیستیم باورهای خود را به هم تحمیل کنیم. هر چیز که تحمیلی شد، بیراهه رفت. مثل جنگ تحمیلی صدام بر ایران، اسرائیل تحمیلی بر فلسطین. انقلاب سفید دستوری شاه بر مردم بی آنکه از مردم یک کلمه برای آن شش اصل مشورت کند. ریختن تئوری های فقهی ناپخته و هزاربار نقص و نقض دار به داخل جامعه. و یا حضوری تحمیلی نمایندگان تلبیغی حکومت در دانشگاه. این تحمیلی ها هیچگاه مطلوب نبود هیچ بلکه بدترین اثرات زیانبخش رساند. بنابراین در این مدرسه شاهدم شما چیزی را بر من تحمیل نکرده اید بنده هم اهل تحمیل نیستم. برای چنین گفتگویی با شما احساس نعمت می کنم. تشکر از شما هم مدرسه ای محترم و نویسنده ی این فضا. خدای متعال ناصر شما و بنده باشد. ان شا الله. اُنظُر.

[در پاسخ به مالک رجبی دارابی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. حاج آقای رجب دارابی بزرگوار شریف سلام تقدیم شما می کنم. بر خلاف ادبیات عربی که ضمایر آن برای زن و مرد فرق دارد در فارسی این ضمیرها مشترک است. خوشحال هستم از شما روحانی محترم که به بنده لطف می ورزید. بنده هر که مشهدی باشد هراس !!! می برم. فکاهی البته. چون می گویم نکند خدای ناکرده روح آن کسی که به «هدی» «علم» !! دارد در آنان حلول کرده باشد. از مزاح عبور کنم. برای هر دوی شما هم کلاسی های این مدرسه سلامتی می خواهم از خدای تبارک و تعالی. اُنظُر

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. سلام بر حاج آقای رجبی دارابی. عذر قصور مرا بپذیرید در بالا به جای رجبی، رجب نوشتم. قصور تایپی بود، تقصیر عمدی و بی ادبی بنده نبود. با احترام. نه، بهتر است دعایی بخوانید که خود زیارت امام هشتم علیه السلام نصیب  اُنظُر شود که برای حرمش روزها را شماره شماره می کند دلش که آیا می شود مشرف شود. که شعار پروفایل اُنظُر نیز این است :

هر زاویه بایستم قلبم رو به امام هشتم علیه السلام است. یا امام هشتم....

شما شکر خدا، ورد و ذکر و دعا مسلط هستید. امشب در دل شب یک ندا بدهی به آسمان هفتم هم نفوذ می کنید و برای ما یک زیارت امام رضا (ع) رزرو می کنید. مزاح مرا تاب آورید مرد بزرگوار. اُنظُر.

نظر اُنظُر به شیخ مالک: بسم الله الرحمن الرحیم. حاج آقا رجبی دامت برکاته. سلام محضر محترم شما روحانی با صفا. کم داریم مانند شما این همه  خوب با مردم رفتار خوش دارید. «ذی جود» را دیدم یاد «ذی الجوشن» افتادم!!! همین که اُنظُر را در جرگه ی «ذی الجوشن»!!! جای ندهند کفایت می کند. فکاهی بنده را تحمل فرمایید.  مردم تا کم می آورند فوری یاد تاریخ اسلام می افتند می گردند اشعث پیدا کنند. این عباس فقیه یادشان می رود که از معاویه زر و سیم گرفته بود!!! داغ نشود بحث بهتر است.  مزاح بود و فکاه. اُنظُر.

اُنظُر می کاود :

سه بحث روز در امروز

بحث اول
هشدار بر حکومت به سبک رضاخان

حجت الاسلام قاصدی دادستان ویژه روحانیت ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۳  به بیت آیت الله جوادی آملی رفت و از او این جمله ی تاریخی را شنید. چرا آقا جوادی چنین سخنی را به دادستان روحانیت گفت؟

جوادی آملی : «در همین قرن اخیر با اینکه مردم به حسینیه ها و سقاخانه ها نسبت به مساجد احترام بیشتری قائل بودند و مهمترین اموال خود را وقت سیدالشهداء و حسینیه ها می کردند، اما وقتی رضاخان با بگیر و ببند همین حسینیه ها و سقاخانه ها را جلوی چشم مردم تعطیل و تخریب کرد، صدای هیچ کسی به طرفداری از حسینیه ها بر نیامد! باید بدانیم که این خطر همیشه وجود دارد!»

بنده اینطور می فهمد : منظور اصلی حضرت جوادی آملی این است حتی جمهوری اسلامی هم ممکن است عین رضاخان روزی از حسینیه ها و مسجدها خوف کند در آنها را به روی مردم ببندد. هشداری بزرگ به حکومت، که اگر روزی حسینیه ها و مسجدها مستقل شوند و با حریت به انتقاد از رفتار حکومت بپردازند، حکومت به سبک رضاخان آن را می بیندد. و از سوی مردم هم در برابر چننن کاری ممکن است هیچ صدایی بلند نشود. به جمله ی آخر آقای جوادی آملی توجه کنیم : «باید بدانیم که این خطر همیشه وجود دارد!»

حالا چرا این حرف را پیش دادستان روحانیت گفت که ویژه فقط در برابر روحانیت تأسیس شده است؟ برای این که آیت الله جوادی آملی در این روزهای مهم عمرش حجت را بر آنان تمام کرده باشد. زیرا حسینیه ها و مسجدها را روحانیون اداره می کنند و اگر روزی بخواهند آزادانه حکومت را نقد کنند حتماً با قدرت فراقانونی دادگاه ویژه روحانیت مواجه می شوند و حتی احتمال بالا به خلع لباس می رسند. در بیان این مرجع این چیزها نهفته بود. از نظر بنده هیچ کس حق ندارد دهن روحانیت را ببندد و یا در دهن آنان حرف بگذارد و دستور دهد اینطور حرف بزن، آنطور حرف نزن. حضرت جوادی می گوید این خطر رضاخانی محتمل است. البته اُنظُر می گوید کم و بیش وجود آمده است و اگر امروزه یک روحانی بالای منبر به نقد جدی و عریان حکومت بپردازد، شاید درِ آن مسجد و حسینیه را به خاطر مصلحت تخته نکنند، ولی بساط آن روحانی را از آن مسجد جمع می کنند. خطر جوادی را جدی بگیریم. حرف های ایشان هشدار بر حکومت به سبک رضاخان  بوده است. حکومت ریشه در رأی ملت دارد، نه ملت ریشه در حکم حکومت. اُنظُر.

اُنظُر می کاود :
سه بحث روز در امروز

بحث دوم

سرتیپ سعید محمد

تلاش ائتلافی برای کسب قدرت در مجلس

آقای سعید محمد از هئیت امنای جبهه ی جناح راستی «صبح ایران» و کاندیدای رد صلاحیت شده ی ریاست جمهوری قبلی گفته:

«با توجه به مواضعی که اصلاح‌طلبان به نحوه ی مدیریت قالیباف در دوران شهرداری و در این ۴ ساله ی ریاست مجلس داشتند، عملاً ائتلاف با او و تأیید قالیباف توسط این عزیزان، به معنای پایان گفتمانی است که تا به الان داشتند و یک نوع خودکشی سیاسی برای اصلاح‌طلبان خواهد بود.»

بنده اینطور می فهمد : منظور سرتیپ سعید محمد (همانی که اصطلاح «به اسم خصوصی‌سازی آمدند اختصاص‌سازی کردند» را در ۱۳ خرداد ۱۴۰۰ در سایت «فردا» متعلق به قالیباف، وارد ادبیات سیاسی کشور کرده بود) این است آن بخش از کسانی که با شعار اصلاح طلبی وارد مجلس جدید شدند، با لیدری دکتر مسعود پزشکیان در صدد هستند با آقای باقر قالیباف لیدر نواصولگرا ها متحد شوند و نگذارند پیروان شادروان آیت الله مصباح (اولترا نوپایداری ها) قدرت را در مجلس قبضه و مدیریت قوه ی مقننه را اشغال کنند. برای شناخت سرسپردگان مکتب آقای شادروان مصباح همین قدر کافی است آنان در پی تصرف دو قوه ی مقننه و مجریه اند و قصد عبور از حجت الاسلام سید ابراهیم رئیسی را دارند. معتقدند دو همشهری (آقای قالیباف و آقای رئیسی) در برابر جریان اصلاح طلبی اهل مماشات و معامله اند و اقتصاد کشور را در معاملات پشت پرده نابود کردند. این تیپ تفکر قصد پیاده کردن تئوری های مصباح دارند که در مراکز آموزشی نهادهای مهم، تدریس و خط دهی می شود و بطور سازماندهی شده آماده ی ورود به مصادر حکومتی اند. یکی از مهمترین  تز این تیپ فکر، تصفیه است. فکر تصفیه در ایدئولوژی سیاسی دینی اینان یک حرکت سیّال است و در انقلاب نباید هرگز متوقف شود. قصد امثال سعید محمد در حزب و مجموعه ی «جبهه ی صبح ایران» این است حکومت را در تمام عرصه ی قدرت با کادرهای چندهزار نفری که آموزش دیدند یکدست کنند. نوعی چینی‌سازی حکومت به روش حزب کمونیست که در کمیته ی مرکزی تصمیم و در بدنه ی حزی اجرایی می شود. این تیپ فکری از جاهای مقتدر پشتوانه می گیرند. در واقع مهره های آن را در اتاقی خلوت یازده نفره در یک کاخی در جایی دور می چینند و دم به دم دو تای آنان پیپ دود می کنند. اُنظُر.

اُنظُر می کاود :
سه بحث روز در امروز

بحث سوم

بوته ی فساد تا خود کابینه ی دولت رئیسی تا کشیده

روزی کاشان پرس (سه شهریور هزار و چهارصد) نوشت «الهی به امید تو  وزارت جهاد کشاورزی به سلاله السادات کاشانی رسید» یعنی دکتر سید جواد ساداتی نژاد که در مسکو درس خواند و نماینده ی دوره ی دهم و یازدهم مجلس شورای اسلامی از حوزه ی کاشان و آران و بیدگل بود و آقای حجت الاسلام سید ابراهیم رئیسی وی را با ولع و شعارهای آب و تاب دار وزیر جهاد کشاورزی کرده بود. حالا پای پرونده ی دانه روغن و چای دبش ذبحش کرد و فعلاً سه سال زندان بریدند تا فشار مردم بر این دولت (تک دوره با احتمال بالا) در مبارزه فساد !!! را از روی خود کم کنند. خود سید جواد ساداتی نژاد شعارش برای وزارتش، دفن فساد بود و شال سبز سادات!! ولی خود به فساد کشیده شد. نقل است لیسانس را در مرکز مازندران  گرفت. رئیسش آقای رئیسی از او خواسته بود محصول ارزان ایرانی تولید کند و به چایکاران شمال کمک مالی کند ولی وی در این مأموریت ویژه !!! که پول در دست داشت، فقط در یک رقم ناچیز !!! سه میلیارد دلار را به سازمان دهندگان !!! چای دبش داد. و آقای حجت الاسلام اژه ای حالا مجبور شد یگوید در این پرونده اسمهای تازه ای در فساد پیدا شده. از وزیر و وزرا و از بالا بالاها. آری بوته ی فساد تا خود کابینه ی دولت رئیسی تا کشیده.  اُنظُر نظرش این است فساد ربطی به افراد ندارد، دیوانسالاری اداری ایران از پایه زمینه ساز فساد است. حکومت اراده ی ضعیفی در مبارزه با فساد  دارد. علت آن این است این پرونده های هزاران پوشه و پوشش، به جاهای حساس و باریک نظام کشانده می شود. مردم مَحرم اند، قدرت جانبدار مردم باشد، نه  مفسدان. روحانیت (منهای آن پاکبازان) را هم ترس فرا گرفته. اژه ای وسط ماجراها گیر کرده است چون پیگیری ها اگر جدی تر شود به دولت شان آقای رئیسی می رسد. خوشبختانه در داخل مدرسه همه ی هم مدرسه ای ها انسان های ضد فساد هستند. پس راحت می شود بحث کرد و تکفیر نشد!!! روزی می خواستند حزب پاکدستان تأسیس کنند که شده بود آبادگران و بعد شده بود لجنه ی مشائی بقایی رحیمی قروه ای و  اینک سیر کرد به سمت پیروان یک مکتب خاص در قم. اُنظُر

نگران هستم که مزاحم این مدرسه ام

از این که با نوشتن های خود وقت هم کلاسی های داخل مدرسه فکرت را گرفته ام ، شدیداً عذر می خواهم. بنده را عفو کنید. غرض رساندن اطلاعات خاکستری جامعه و قدرت به درون مدرسه است. نگران هستم که مزاحم این مدرسه ام پس معذرت می خواهم. اُنظُر.

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. محضر استاد علیرضا دارابی سلام تقدیم می شود. حمایت شما در بحث فساد در کشور دلگرم کننده است. یکی از عوامل مهم فساد دور داشتن مردم از نظارت همه جانبه است. هر کس مردم را از سیستم دور نگه دارد، فساد بیشتری شکل می گیرد. هر دولت می خواهد باشد باشد. خرمگس، افلاطون نبود. احتمالاً شما سهوی این اشتباه را نوشتید. سقراط خود را خرمگس معرفی می کرد. چون کارش بیدارکردن خفتگان بود و خرمگس با وزوز آنان را از خواب غفلت بیدار می کرد. از شما تشکر می شود. اُنظُر

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. محضر شما هم مدرسه ای محترم آقای فضل سلام عرض می شود. حتی سیرک سی و چند ساله هم باشد بر فرض شما، مردم به خاطر فلسفه ی زیست اخلاقی، موظف هستند در برابر فساد حرف بزنند. حرف بنده از همین فلسفه نشئت می گیرد و اسلام به مسلمان تکلیف کرد در برابر هر نوع فساد سیاسی اقتصادی دینی بایستد (در تاریخ : به ترتیب نماد آن فرعون ، هامان و بلعم باعورا است) از توجه و تذکر شما تشکر می شود. اُنظُر

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. بر شما شریف و بزرگوار سلام عرض می کنم. تشکر می شود. این دولت تساوی شد با آن دولت در بخش هایی که ناکارآمدی یکسان داشتند. کوشش برخی از افراطی ها در تقدس بخشی به این دولت، حرکتی خلاف جمهوریت و اسلامیت است. هر دو بعد نظام، مردم را و روحانیت را موظف می دارد بخش عمومی سیاسی و شرعی حکومت را نظارت کنند. بنده اگر وارد اخبار خاکستری شدم به خاطر این است دیدگاه خودم را نمایندگی کنم در مدرسه ای که همه انسان های قابل ارزش و احترام هستند. بنده وقتی ببینم نظام از یک فرد کلاه بردار زمینخوار حوزه عبور کرده و وی را باز به خطبه خوانی فرستاده، ولی در عوض توی همین کشور بسیاری از افراد ضعیف را به خاطر بدهی طلاق، بانک، قرض؛ دیه، و دعواها و موارد جرم عمومی (نه امنیتی، امنیتی داستانش فرق دارد باید سخت گرفت) به زبر محاکمه و حبس و جریمه برده باید حرف حق را وارد صحنه کنم. وگرنه از سوی خدای متعالم بخشیده نمی شوم. خون شیخ کاظم دروغگو با خون مردم مستضعف که تربیون خطبه خوانی ندارند چه فرقی دارد؟ بنده از عطر وصیت شهدا فرمان عقلی می برم که باید در برابر فساد و خطا و کارهای بد در درون نظام، با نهایت شجاعت و انصاف ایستاد و بنده تا هر زمان جایم در این مدرسه تنگ نشود، حرفهایم را عین شیشه ی ساده (نه مات و مشجر) می گویم. از شما خیلی تشکر می کنم مرا گوشزد به محضر خدای تبارک و تعالی کردید. وارد می دانم این انتقاد شرافتمندانه ی شما را که انسان باید محضر خدا را در نظر بگیرد. باید این محضر را همواره لحاظ کرد. به روی چشم. بنده چون محضر را در نظر دارم هنوز زیاد ئارد افشاگری ها نشدم. اهل افشا شخصی هم نیستم. اگر از نظر شما نوشته ی اُنظُر چیزی خلاف در محضر خدا بودن است، تذکر دهید تا خودم را جمع کنم و از گفتارم و نوشتارم حراست نمایم و یا حتی موقتاً به خاموشی روم و لامپم را استراحت دهم تا برق درونم هدر نرود!! آینه ی با مرام داخل مدرسه ای شما حضرت «بی نشان» که آنقدر موقعیت محکمی دارید که کسی به شما ایراد نمی گیرد چرا اسم مستعار دارید!!! اما اُنظُر باید سخت جوابگوی کسانی باشد که سخت در پی شناسایی بنده اند. نیازی نیست. همین ماقال را بنگرند کافی است. مَن قال باشد روز قیامت. که یوم تُبلی السّرایر است. فقط بدانند این بنده از هیچ احدی جز خدای ناظر کارها و کرده ها و حتی اسرار درون ها، باکی ندارم. اسلام نیروی بی باک پرورش می دهد زیرا احیای احکام اسلام جرئت می خواهد. اُنظُر.

[در پاسخ به بهرام اکبری لالیمی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم محضر شما کاربر محترم و استاد اخلاق با اسم حساب «بهرام» سلام تقدیم می کنم. حاج آقا شما در دو جای این نوشته ی اخلاقی، تعبیر مژه و سوزن بکار بردید. فرمودید به حدی از منزلت معنوی باید نایل شد که با مژه بتوان کوه کند. و مجتهد هم آنقدر باید حوصله کند که انگار با سوزن چاه دارد می کند. بزرگوار هر دو مورد مهم بود. یعنی دخالت دست برتر غیب در کار و عدم شتاب در رأی فقهی توسط فقها. اما یک نقص در میان بزرگان تسری یافته که خیلی زود روی مسائل مستحدثه فتوا می دهند. حکومت باید تابع شرعی باشد که در حوزه آن شرع با تتبع و اجتهادات مجتهدان شجاع و باتقوا شناسایی می شود. اما حوزه در شناسایی شرع از زمان و مکان عقب تر است. از شما متشکرم که وسط بحث های ضروری سیاسی به مباحث اخلافی که ضرورتی تر است و باعث تلطیف احوال می شود وارد شدید اجرکم عندالله. هر دو قسمت گفتار شما نفع داشت. دعا بفرمایید. اُنظُر

بهرام اکبری لالیمی: سلام علیکم  جناب انظر. از حسن توجه شما و ضروری دانستن مباحث  اخلاقی در گروه و اشاره دقیق شما کمال تشکر را دارم.  والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته.

[در پاسخ به صدرالدین] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. به شما روحانی محترم حاج آقای آفاقی (با معرفی حاج آقا رجبی دارابی در نوشته ی دیشبشان) سلام تقدیم می شود. همه همدیگر را باید به محضر خدا دعوت کنیم. بنده هم حاج آقا بی نشان را به محضر خدای تبارک و تعالی دعوت کردم. چون در اسلام طبق سوره ی عصر، تواصوا داریم که متقابل است نه یک طرفه. از تذکر و نصیحت شما که خیرخواهی بنده می خواهی کمال تشکر. رفتار شما برای بنده نعمت و ارزش است. خدا حفظتان کند. اما اُنظُر مبارزه با فساد را یک پرونده ی باز نمی د اند، مسدود است. چون نظام در نهایت با انبوه پرونده های فساد باید خود را محاکمه کند. که سودی ندارد. مبارزه با فساد مسدود می شود در نهایت چون به جاهایی بسیار مهم ختم می شود و این مایه ی آبرو ریزی می شود. یادمان هست که مقام معظم رهبری حفظهُ الله به خاطر مصلحت حفظ نظام آن پرونده های مشهور فساد در دوره محمدنژاد و ما ورا را فرمودند : «کش ندهید» چون کش دادن همانا و رسیدن این سرنخ به دایره ی نظام همانا. این است که بنده را به این رسانده نتیجه ی مبارزه فساد، مسدودیت است. بد به حال کسانی شد که در این انقلاب حتی یک روز شرکت نکردند ولی به آب و نان رسیدند. خوش بر حال کسانی باد که از این نظام حتی یک ریال در کیسه ی خود نریختند. آینده آنطور نیست که شما فرض می گیرید. رسوا کسانی اند که از خون شهیدان گذشتند و برای خود قباله صادر کردند. فساد از هر کس باشد باید با او در افتاد. بر ا بنده هیچ فرقی ندارد کی فاسد است. مهم دفع فسد و مفسدان است. آیا می شود. بنده می گویم فساد ریشه دوانده. شاخه دارد و ثمرات آن را کسانی می برند که خود شعار مبارزه با فساد دادند. از شما روحانی محترم تقدیر می شود که ضد فساد هستی. اجرت با آقا صاحب الزمان (عج) که در لباس آن امام هستید. اُنظُر.

[در پاسخ به صدرالدین] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. حاج آقای آفاقی سلام بر محضر شما. در این نوشته وارد نمی شوم. چون به گونه ای حرف زده شد که انگار وکیل حکومت هستید و حتی صاحب آن. قدرت و حکومت ملک مشاء ملت است. آن را حریم اختصاصی یک عده اندک نباید حساب کرد. موفق باشید. خداوند سایه ی شما روحانیت را برای حکومت گستره تر بگرداند! سعی کنید به نوشته ام بپردازی نه به خودم. اگر این اصل رعایت نشود اُنظُر از هم بحث شدن با این سبک سیاق نقد فاصله می گیرد ولی حرف های شما را می خواند.. با احترام و تقدیم تشکر. اُنظُر

[در پاسخ به بهرام اکبری لالیمی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. حاج آقای بزرگوار محترم استاد «بهرام» محضر شریف آن مقام گرانقدر سلام عرضه می شود. بنده خوشحال شدم نظرم مورد توجه ی شما قرار گرفت. قابل استفاده بود هر دو شماره نوشته ی دیشب و امروز شما. بنده بسیار طالب این نوع مباحث از سوی شما هستم. با احترام فراوان.  اُنظُر.

جواد افاقی,[در پاسخ به انظر] ازاینکه به اخوی اندشمندم حاج آقا هم بگویید خیلی به بیراهه نرفتید برادر بنده آقا صدرالدین روحانی نیست ولی روحانی زاده فهیمی است که هم ارزشهای اسلامی را وهم انقلابی را توامان خوب درک کرده وعمل میکند‌. و در فهم ودرکش ازآن عده قلیل که در مرامنامه شغلی و فکری خویش به قهقرایی رفته اند. هیچگونه عقب ماندگی وکج سلیقگی ندارد. و تاکنون پاسخ خیلیها رادراین صحن به نحو ایصال الی االمطلوب داده است. گرچه نقدها وپاسخهای منطقی اوبارها مورد کتمان و بعضا بی توجهی موذیانه و مغرضانه قرار گرفته است.

[در پاسخ به امیر رمضانی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. محضر استاد علیرضا دارابی مجدداً سلام تقدیم می شود. بنده هم مانند شما اصطلاح «فساد سیستمی» را رد می کنم.  بنده در نوشته ای در همین امروز گفتم فساد زمینه دارد در دیوانسالاری اداری. و اما با نتیجه ی گفتارتان موافقم که رسیدگی به این فساد هزار لایه سرانجامی جز کوتاه آمدن و مسدود کردن ندارد. اما نباید عقب نشست و از این مطالبه دست بر داشت. یک شاخص توسعه یافتگی متوازن این است آن نظام تا چد حد از فساد دور مانده است. به نظر بنده وقتی این مقدار امام جمعه در کشور جمعه ها تریبون دارند و در هر نماز دو تا خطبه می خوانند که با ضرب آن در عدد دو، خطبه ها، دو برابر کل نمازجمعه می شود، آیا باید فساد تا درون دولت تا بکشد؟ پس نمازجمعه ها بی اثر شده است و اکثرشان برای حفظ موقعیت خود نمازجمعه ای در ردیف عربستان سعودی ایراد می کنند. که نه سیخ و نه کباب هیچ کدام نسوزد و جیب از جرنگ جیرنگ نیفتد. (البته معتقدم حتماً در این میان،ائمه جمعه های شجاع و پاکیزه هستند و حرف حق را بیان می کنند) اُنظُر

[در پاسخ به جواد افاقی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. محضر شریف شما حاجی جواد افاقی سلام تقدیم می شود. پس راست است نفع ، در به حرف آمدن اثر دارد.!!چون نفع در میان آمد آن بزرگوار ترجیح دادند توضیح بفرمایند. فکاهی بگویم:  روحانیت درست موقع آغاز نقششان برای اصلاح ذات البین صحنه را ترک می کنند. روحانی اتفاقاً کارش جایی شروع می شود که مسئله شبهه دارتر شود. وگرنه روحانی میان خوبان دائم روایت تکرار کند پس بدها را چه کسی مرشد و هدایتگر باشد!! خوشحالم مرا در وسط قهقرا دیده ای. خوب شد نفرمودی میان منجلاب !! فکاهی دوم. با بیشترین تشکر که اشتلم زدید. از روحانی همین دلسوزی مورد طمع است. با احترام و طلب دعا. خدا را شکر شما بزرگوار و شریف، خود را صاحب نظام فرض نمی کنید. این از کمالات آن حضرت است. اُنظُر

[در پاسخ به صدرالدین] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. سلام و احترام مجدد به شما آقای آفاقی دامت برکاته. از شیوه ی نرم شما بسیار تشکر می شود. خیلی خوشحالتر شدم که آثار علما را مطالعه می کنید. شهید استاد متفکر مطهری  نماینده ی فکری نسل آزادی خواه و اسلام ناب و مطابق مقتضیات زمان و مکان و شادروان آیت الله مصباح یزدی از متفکران شهیر جناح راست هر دو آثاری برای خواندن دارند. هر کدام خوانندگان خود را راهی جدا و رودروی هم می برند. راه مصباح به استبداد دینی ختم می شود و راه شهید مطهری به آزادی سیاسی و فکری. برای شما برادر ارجمند که ما را شاگرد خودت بدان، ارزش و احترام قائلم چون انسانی نویسنده هستی. بنده سعی ام را می کتم از حضورت درس بگیرم. آموزنده و سازنده هستی. خدا قوتت بدهد که برای نظام فداکاری و در برابر فساد خیلی جدی خواهان مبارزه و دفع آن. از شما عضو با محبت که رفتار نرم و آرام دارید، خدا حافظی می کنم. اگر نوشته هایم روح آن حامی دولت را زخمی کرد، معذرت می خواهم. ولی حقیقت از هر چیزی برای من ارجح است. عدم جواب های بعدی بنده را به حساب رفتار زشت یا بی توجهی و غرور و خودپسندی بنده محاسبه نفرمایید. خدا نگه دار آن حضرت و اخوی  گرانقدر و معظمت. اُنظُر

خلاصه ی حرف اُنظُر در نوشته های امروز

در نظام فساد دیده شد. این فساد در دولت های گذشته وجود داشت که هر دولت جدید تا قدرت گرفت شعار داد  با آن با فسادها مبارزه می کند.  اینک، که در نیمه ی راه این دولت سیزدهم هستیم، باز نیز فساد دیده شد. اگر تا چندی پیش فساد را به آدرس دولت های قبل می دادند  (که واقعاً هم فساد اتفاق افتاده بود و روان مردم را پژمرده ساخته بود) حالا هم باید آدرس فساد را در همین دولت داد که از نظر یک بخش هایی از جناح راست مقداری سخت است که این اتفاق برملا شده است. چون نسبت به آقای  سید ابراهیم رئیسی همان پیروی کورکورانه دارند که سالها حامیان آقای سید محمد خاتمی چنین اخلاقی پرستشگرایانه ی فردی با او داشتند. هدف اُنظُر از بحث فساد، نه درگیری افراد با افراد در مدرسه، و ایجاد گلاویزی فرد به فرد، که ارسال دیدگاه جهت آشنایی های بیشتر با واقعیات حکومت است که هرگز قدسی نمی شود. و این موجب شود فکر با فکر در در داخل این مدرسه تضارب شود و برای نفی چنین فسادی فکرهای بهتری شود. فساد وجود دارد چون زمینه ی آن برای پولداران و متنفّذان، کاملاً با خیال آسان و امنیت کامل فراهم است. پایان. اُنظُر.

حجت الاسلام سید حسین شفیعی دارابی [در پاسخ به حجت الاسلام شیخ جواد افاقی که به انظر متنی نوشت با لفظ قهقرا در پای کامنت ها مندرج است] : سلام علیک تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!!! موفق باشید.

اهل قلم سید علی اصغر: سلام انظر پویا و نویسنده دانا. با وجود اینکه می فرمائید خبرهای خاکستری را وارد مدرسه می کنید تا در تحلیل ها بهره ببرند برچسب های ناچسب و نادانسته ها روش را به حاشیه می برند. اگر بترسید خاطره در زندگی بوجود نمی آید. خاطره در زندگی یعنی کتاب تاریخ . نقد بر دولت مبتنی بر عدالت خواهی است که در نحله های فکری ایرانیان وجود دارد. حضور فعالانه شما را به فال نیک می گیرم و همواره منتظرم اطلاعات و تحلیل تان را بخوانم و نکته برداری کنم.

پاسخ ویژه به اهل قلم
انقلاب مائده است، نه سفره
اینجا مدرسه است، نه بیشه

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. شریف محترم اهل قلم بر شما سلام می کنم. بنده این انقلاب را هرگز بخواهم تفسیر مادی کنم، نمی کنم. یک رویدادی است که به نظر می رسد هرگز مانندی مثل خودش در تاریخ آینده شکل نگیرد. چون بر کرسی و کشتی آن امام امت (ره) رهبر نهضت اسلامی و مردمی نشسته بود و از دنیا، یک دینار از خلق الله نگرفت. انقلاب اسلامی در یک تعبیر به نظرم مائده ی آسمانی بود (مواد معنوی)، نه سفره ی زمینی (مواد مادی و خوردنی)

این تیپ مفسدان خیال می کنند توانستند برای خود یال و کوپال بزنند، تا میدان را بی رقیب ببینند. چون خود را سر سفره ی انقلاب حس می کنند. فکر می کنند از این انقلاب هر چه شغل و مقام و جایگاه و توزیع پست و میز است باید میان خودشان و ذریه های شان تقسیم کنند. به این علت مردم را شریک در آن نمی بینند و از انقلاب تعریفی دارند که انگاری ملک طلق شان است.

وقتی کفتارها در بیشه، شیر ببینند می روند با تعداد بیشتری زوزه کشان برمی گردند، تا لاشه از شیر بربایند. انقلاب از دید مفسدان شباهت می زند به دنیای لاشه خوران  در بیشه زاران.

آلوده کسانی نیستند که یک ریال از نظام نخوردند و خود را تا مرز شهادت برای وطن و دین رساندند. و هنوز هم حاضرند برای حفظ این انقلاب به دفاع از آن بپردازند با آن که می دانند مردم حق دارند گلایه و ناله کنند و گاه در می مانند به این مردم چه یگویند که سخن حق را دارند می گویند.

از نگاه فاسدهای درون نظام و حاشیه ی آن، انقلاب انگار پستانی دارد که باید بمَکنند و نیرویی دارد که باید از ان سواری بگیرند. اما نسل جدید در راه است که به این رفتار هیچ تناسبی ندارد.

این است که وقتی فساد را خود قوه ی قضا به زبان می آورد، معلوم است استخوان تا کجای گلو گیر کرده است. فشار جامعه نباشد، این افراد یک کلمه هم از پرونده درز نمی دهند.

مدرسه که با حضور همه ی اهل علم و علاقه به دانستینی ها (دارد مباحثه صورت می دهد) جایی برای گعده و قصه ی شب که نیست، محل تضارب فکری است و مباحثات مورد چالش در جامعه.

از آن نویسنده ی سادات بزرگ و اندیشه پرداز تشکر دارم که از هیچ اطلاعات و تحلیلی نمی هراسد.  چون که خود را مالک و صاحب نظام فرض نمی کنی.

هر وقت دیده باشم از متن های اُنظُر کسی به عصبانیت افتاده باشد به حفظ احترام همان یک عصبانی هم شده، مراعات می کنم که فضا به سمت شاخ به شاخی نرود. بنده فعلاً هنوز در داخل مدرسه در این مدت، به شکرانه ی خدا ی متعال هیچ محترمی را عصبانی از نوشته هایم ندیدم و از این منظر، اُنظُر خود را مکلف می داند از همگان بی استثناء تشکر کند.

این مقدار واکنش و جمله سازی و حتی طعنه و فرورفت به دل تاریخ و آوردن اشخاص خاص از دل آن برای تطبیق با افراد، از چاشنی های ضروری بحث است که لذت علمی دارد و زبری بحث را می گیرد و بنده خیلی هم خوشحالم این تتبعات را شکل می دهند. برای بنده شنیدن این نوع حرف گفتن ها، کاملاً طبیعی است و حتی آن را در ردیف بازتاب های حتمی در نظر گرفتمه بودم که خودم را چندان در حال و وضعی نبینم که کسی خیال کند پرش ریخته و رفته. نه، اُنظُر هست، چون مدرسه هست. اُنظُر هست چون اعضا همه قابل احترام اند در صحنه. پس باور دارم که انقلاب مائده است، نه سفره. اینجا نیز مدرسه است، نه بیشه. سلام و صلوات بر اموات همه. و روح فرزند تازه رحلت کرده ی آن شریف دردمند. خدایا همه ی ما را »تقوای ستیز» با فساد عطا فرما. با خوشحالی و فرهمندی از تأییدات و تذکرات شما شریف مدرسه آقای اهل قلم. اُنظُر

قتل مولود موعود

محضر حاج آقای عمادی بزرگ و مرشد دلسوز مدرسه سلام. از تفسیر موسّع شما در مسئله ی نوزادی حضرت موسی (ع) بیش از هر حالی متحول شدم. اما بگذارید علاوه بر تحول تلذُّذی یک نقد فلفلین هم بنوسیم:

وقتی «امراء» ها تا این حد در نظام آفرینش نقش فرعون شکن دارند و تا دربار هم از ایفای این نقش باز نمی مانند چرا در نظامی فقهی سیاسی شیعه (به تفسیر بخش مسلط و چیره ی حوزه ی قم و مشهد) زن هیچ هیچی هیچ جایگاهی در حکومت ندارد. ولی همان خدای تبارک تعالی به آسیه  (س) آن زن مؤمنه (که در آیه به صورت نکره «امراء» آمده است) نقشی را در مهتمرین بخش سیاسی فرعون واگذار می کند که امروز در زبان تفسیر عرفانی شما این مقدار زیبا برجستگی یافته است.

دیگر این که قتل مولود موعود (یعنی حضرت موسی علیه السلام) به زبان علمی و عرفانی شما توسط یک اکسیر محبت  در دل فرعون تبدیل به محبت و شعله های مهر شد و همین باعث شد موسی نبی (ع) از قتل وعده داده شده نجات یابد و این با تدبیر حضرت آسیه (س) بود.

آیا می توانیم از تفسیر شما این را نتیجه بگیریم که امام ولی عصر (عج) نیز وقتی در جهان ظاهر شدند از قتلی که گویا توسط فتواهای فقیهان بداندیش تحریک می شود، نجات می یابند؟ می شود تصور کرد در آن زمان ظهور هم یک زن مؤمنه مثل آسیه ی رحمها الله این نقش را عهده دار شود (فرض کردم البته) نظر استاد فرهیخته ی مدرسه چه باشد.

 زن به نظر اُنظُر عین آن ریسنده پرنده است که بهترین هنر را در بافتن زندگی ایفا می کند زیرا زن کنار عقل خود اکسیر محبت و عاطفه را در زمان نیازش دارد . زن را در حکومت شیعه این همه خانه نشین نکنید ای علمای اعلام. زن حکومت را به سمت محبت و درستکاری می برد. چون اکسیر آسیه (سلام الله علیها) وجودشان جاری است. با معذرت. اُنظُر خود را نزد مطالب عرفانی الهی تان شاگرد محض زانوزده به محضر شریف شما حس می کند.
 اُنظُر

[در پاسخ به حجت الاسلام سیدکمال الدین عمادی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم 🐫🐪🐫 این شکل شتر را در جواب شکل شما حاج آقا عمادی فرسنادم تا فکاهی کنم: یعنی ما را با این حکومت آخوندی تان به عصر حجَر و بیابان گردی حجاز نبرید!!! تلخی طنزم را تاب آورید ای شارح شرح صدر سوره ی انشراح. می شود این چند تا شکل را برای بنده تفسیر کنید که در جواب بنده ارسال داشتید؟ عاجز ماندم در درک آن. ملتمس دعا حاج آقای عمادی اهل عرفان و ذوق. اُنظُر

سیدکمال الدین عمادی به انظر: سلام و درود وافر بر نقاد جابر مدرسه فکرت. البته بعد از انقلاب اسلامی ایران که به رهبری یک فقیه سترگ دارای فقه پویا درخشید زنان با وجود مقاومت های که در  مدرسه کهن فقاهت شاهد بودیم تعالی پیوسته در سطوح زمامداران داشتند حتی وزیر زن هم را شاهد بودیم  آن آرزو نیازمند پختگی بیشتر زنان برای مقامات عالیه و هموار شدن فرهنگی است الان بزرگترین مانع خود زنان هستند شما را ارجاع می دهم درس قضا حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی دامت برکاته در سال قبل که در باب مقام قضایی زنان آنچه فرمود فریاد از این و آن برخواست اما خودم به عنوان عارف نه بلکه به عنوان شاگرد خاص حضرت علامه و مقرر فقه آن عالم سترگ و عارف شهیر نظری دارم که هنوز بیان آن نیاز به زمینه های فرهنگی دارد

در این مشهد سخن بسیار دارم
ولیکن وحشت از گفتار دارم
که خلق اکثر افراد تنگ است
نه ما را با چنین افراد جنگ است

اما در باره امام عصر روحی فداه لازم نیست برای ولی الله یا خلیفه الله همسان گذشته لطف خدا بروز و ظهور کند. آری برادر نقادم بر نقادی شما نقد بسیار دارم ولیکن وحشت از گفتار دارم (شوخی کردم ) ولیکن فرصت اندک دارم. نقد را ادامه دهید اما در نقد دیگران بر خود تیغ نزنبد فتامل جیدا.

[در پاسخ به سیدکمال الدین عمادی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. سلام بر شما حاج آقا عمادی. متشکر از جواب و پرهیز از تصریح. که علت را هم ذکر کردید یعنی نظری دارید ذیل بحث علما که «هنوز بیان آن نیاز به زمینه های فرهنگی دارد» بسیارخوب. متوجه شدم. فرمودید «فتأمل جیدا» با آن دنیای طلاب علوم دنییه خیلی زیباست باشه. چشم. جَیّد و کوشا می شوم در دقت بر فکرها و نظرها. به قول شما حضرت استاد ما :

"که خُلق اکثر افراد تنگ است
نه ما را با چنین افراد جنگ است"

بنده دقیق عمق مطالب شما را بدون لباس غواصی فرو رفتم. غرق نشده برگشتم. دعا بفرما همراه حضرت خضر نبی در تفسیرهای این ماه. اُنظُر.

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۱۷

اُنظُر می کاود :

چهره : آقای سید رضا فاطمی امین

نوشته : «او به عنوان وزیری که در پرونده ی فساد در دولت رئیسی متهم است، مجدد سر زبان ها افتاده است.»

نظریه : بنده نظرم اینه: او در دوره ی ریاست حجت الاسلام سید ابراهیم رئیسی بر تولیت حرم رضوی رئیس سازمان اقتصادی آستان قدس بود و توسط  آقای رئیسی قائم مقام آستان قدس رضوی شد و وقتی به ریاست جمهوری رسید وی را وزیر صنعت کرد. داستان مخصوص به خود دارد. اینک دو وزیر خاص رئیسی که به وی بسیار نزدیک بودند، فسادشان با پیش دستی آقای حجت الاسلام اژه ای در یاسوج، در بردن نام علنی شان محرز شد. این موارد را باید در زمان خودش باز کرد. یک مطالبه این است دوره ی حضور این فرد در آستان قدس بررسی قرار گیرد. بخشی از پرونده به «...» برمی گردد  که شاید پای آستان قدس دوره ی رئیسی به مسائل باز شود.اُنظُر.

پیام تک جمله از اُنظُر:

مبارزه با فساد، تبعیض نمی پذیرد!

[در پاسخ به بهرام اکبری لالیمی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. حاج آقا استاد بهرام سلام بر شما بزرگوار.  خواندم تا وارد این جمله شدم: «حسود به آتش حسدش می‌سوزد» تا حدی که حاضر نیست خدا به او گاو دهد و همزمان به همسایه اش، بُز. درس سوم شما خیلی مناسب به داستان جذاب وصل شد. از شما تشکر می شود. اُنظُر.

[در پاسخ به سیدکمال الدین عمادی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم بنده خودم را نزد شما حاج آقا عمادی یک تعلیم پذیر می بینم. مثلت پندار و گفتار و کردار در شما روحانی خودساخته همآهنگ و متوازن است. سلام و احترام این بنده را پذیرا باشید. بنده حتی اگر کسی را زیارت و دیدار نکرده باشم، از روی ادبیات و گفتارش پی می برم از چه شکوه روح و شاکله ی شخصیتی برخوردار است. بزرگ مایی. در معلومات فراوان شما که داخل مدرسه می بارد، تعلیمات دین و اخلاق و حب و مهر موج می زند. ملتمس دعا. اُنظُر.

انهدام دین

اُنظُر می کاود : اخیراً حجت الاسلام سید مجتبی نورمفیدی (فرزند آیت الله سید کاظم نورمفیدی) در همایش «هویت عصری ... در آینه قرآن و حدیث» گفته بود :

«ما تا چه زمانی می‌خواهیم با حکم ثانوی و حکم حکومتی با مسائلی که روزانه در برابر ما قد علم می‌کنند، پیش برویم؟ این راه هر چند یک راه تعبیه شده از ناحیه شارع است و تردیدی در آن نیست، ولی کم‌کم به جایی می‌رسیم که اکثر احکام شرعی را با عناوین ثانویه پیش خواهیم برد. پس عناوین اولیه چه می‌شوند؟ اینها باید متروک شوند و کنار بروند؟ این سرانجام سر از لغویت احکام اولی در بسیاری از امور درمی‌آورد .... من معتقدم مصلحت به نوعی در استنباط حکم اولی دخالت دارد. به هرحال، این یک راه هر چند مشروع است، اما راه‌حل اساسی و نسخه اصلی همان است که امام راحل عظیم الشأن فرموده‌اند و آن هم تأثیرگذاری زمان و مکان در احکام شرعی است. ... برخی راه‌ها که به انهدام دین می‌انجامد. برخی به زعم خودشان از روی دلسوزی می‌خواهند احکام شرع را به نوعی قابل دفاع کنند؛ یک عده هم با حکم ثانوی و عنوان ثانوی می‌خواهند معضلات را حل کنند. این هم منجر به متروک شدن احکام اولی می‌شود. انجمادی هم که عده‌ای به آن مبتلا هستند که دین همین است، هر کسی می‌خواهد بخواهد و هر کسی نمی‌خواهد خداحافظ؛ این هم که بازگشت به گذشته و دوری از تمدن بشری را به دنبال دارد.»

بنده (اُنظُر) این مسئله را می کاوم: دین آیا فقط در صحنه ی تئوریک فقهی در درون فقیهان منهدم می شود؟ یا وقتی کار به حکومتداری رسید و جامعه خود را منتظر تکالیف شرعی دید؟ هر کدام از این دو بخش سهمی دارند. اخباریگری یک جریان ثابت در حوزه بوده است. این فکر، کسانی اند که همه ی دین را از اخبار احادیث می گیرند. این دسته از فقیهان در تمام دوره ها در برابر تحولات ایستادند و حتی در برابر اجتهاد فقیهان، قد علم کردند و آنان را کافر قلمداد نمودند. تاریخ از یاد نمی برد آنان با صدر المتألهین ملا صدرا چه رفتاری کردند. او که خود یک فقیه و فیلسوف معقول بود و متهعدانه عقل ظنّی بشر را قادر به تشخیص ملاکات احکام شرع نمی دانست، مورد خشم و غضب این نحله ی فکری قرار گرفته بود و از شهرش اصفهان، مرکز دربار صفویان، به دوردست تبعید شد. جدای از انهدام دین در درون حوزه های علمیه، به علت خط خطای فقهی که با دین دارند و همواره به عنوان خودمالک پندار دین می خواهند دین را در برابر تحولات علمی و فکری، یک نهاد سنتی مقاوم و سازش ناپذیر و چون کوه صخره ای نفوذناپذیر، قرار دهند، آن عده که از حوزه به سیاست و حکومت گسیل داشته شدند تا مدیریت کنند و پول هم به زندگی خود وارد نمایند؛ نیز، در انهدام دین نقش ایفا می کنند. هر دو دسته چه در تئوری و چه در سیاست ورزی، لطماتی بر دین وارد می کنند که معاندین دین نمی توانند چنین بلایی سر دین بیاورند. فقیهی که سر و کارش فقط روبرو شدن با ظاهر خشک روایات است و از تحولات زمان و دگرگونی های مکان، هیچ اخبار و اطلاعی ندارد، دین را از خاصیت اصلی می اندازد و آن را به یک برداشت عبوس از فقاهت بی روح و تفقه غلط خود، فرو می کاهد و وقتی قرار است کسانی عرفان را یا آموزه های جهانی معنویت را به صورت تک مورد، در زندگی دینی خود دخالت دهند، با عرفان به عنوان یک بدعت بد رفتار می کنند. آنان (نه همه) که گسیل شدند به عرصه ی سیاست آنچنان در جمهوری اسلامی بد کردند که آبرو برای دین باقی نگذاشتند. مردم نشانی این آخوندهای آلوده و عصبانی را می دانند و به همین خاطر همه ی حوزه را به یک چشم نمی بینند. آخوندی که خود را قیّم مردم می داند و از دین برای این قیمومیت بر بشر ازتزاق می کند، سیاست را نه فقط دینی نمی کند، بلکه دین را آفت زده، نزد اجتماع تنها و غریب می گذارد و جامعه را به سمت تردید و شبهه نسبت به قابلیت دین هول می دهد. کلیسا هم روزی بهشت می فروخت. این دسته هم خود با بهشت کاسبی می کند.

این است که آقای سید مجتبی نورمفیدی بحث از خطر لغویت احکام اولی در بسیاری از امور کرد. و خود قائل شد به دخالت مصلحت در خودِ احکام اولیه، نه صرفاً در احکام ثانویه. کار آنقدر خراب شد که اینک به فکر راه حل های فقهی افتادند. سیاست با دین پیوند پیوسته دارد، اما نه این که آخوند آن را در هر دو بخش نظری و عملی (فقه و سیاست) به فساد ببرد و مطامع خود را بر مطلوب های دین سوار کند. اینان از دین برای دنیای خود سواری می گیرند. فساد در تئوری، فساد در سیاست ورزی. تجربه ی بدی که نسل نو را دچار انواع لرزهای معرفتی و فکری کرد. انهدام دین یک ربط مستقیم به برخی فقیهان دارد و یک ربط مستقیم با برخی روشنفکران که وقتی به دین می رسند رفتارشان تاریک ترین رفتار فکری است. اُنظُر.

پوشش و فقه

[در پاسخ به مهدی امید محرومان] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیممحضر شریف شما حاج آقا مهدی امید محرومان سلام عرض می شود.  بر خود واجب می دانم تشکری داشته باشم که برای نوشته ی بنده وقت صرف کردید و نظر فرستادید. از باب اطاعت امر به روی چشم:

یک. بنده در موضوع و موضع پوشش (چه مردان و چه زنان)، باور راسخی به رعایت عرف و شرع و مقررات در جامعه ی دینی دارم. و حتی معتقدم مردان ایران هم در معرض تحولات زمان پوشش ایرانی خود را که ردایی تقریباً تا زانو بود، وا نهادند و به لباس اروپایی در آمدند. همین حالت برای زنان ایرانی هم شکل گرفت. حالا که در نظام ج.ا.ا پوشش مرد و زن به سمت لباس هایی عریان تر از خود اروپا تنزل پیدا کرد، تقصیر این انحطاط به گردن کیست؟ فقه، سیاست، اخلاق، اقتصاد، افراد و حتی نهادها درین رابطه باید پاسخگو باشند. شاید یکی از مقصرترین نهاد در تغییر ذائقه ی پوشش ایران، سازمان فاسد سیما است که مرکز نشر بسیاری از نمایش های مفسده آمیز بوده است و با نمایش دادن یک سری افراد هنرمند ناآشنا با فرهنگ شرم و حزم در ایران، تمام عرف کشور را زیر گرفته اند. این سازمان یک مقصر بازنده است. مردم هنوز نمی دانند فقه و اسلام در باره ی این نوع موضوع چه حکم قطعی ای دارد. در خود حوزه میان فقیهان بر سر این قضیه چندین نظر بیرون آمده است و حتی برخی هراس افتاده اند بروند دنیال تفقه در این باره. و یا اگر اجتهاد دارند آن را بیان نمی کنند چون از هجوم به خود و عِرض و آبروی خود خوف دارند حق هم دارند تقیه ی اخلاقی و رفتاری کنند. چون بیان فتوا در قم بعضاً مواجه با هجمه و آشوب سازماندهی شده، است.

دو. در جامعه ی ما کسانی حضور دارند که حاضر نیستند دین را در رفتار خود ظهور دهند (یا دین خود را مخفی و درونی نگه می دارند و خود را با خدا در خلوت باقی می گذارند و یا با دین مسئله تباینی دارند) به نظر می رسد در برخورد با این افراد که کم هم نیستند ج.ا.ا یا خنثی رفتار کرده است و یا مانند دوره ی ع.ف وزیر وقت واجا، در اتوبوسی به سمت ارمنستان بنای بر سر به نیست کردن بوده است. برخورد نظام با متفکرانی این گونه، رفتاری صفویانه است، شبیه با ملا صدرا. نمی شود شهروندان خود را از زیست آزاد (با رعایت قانون و عرف) در مضیقه انداخت.

سه. اگر جامعه در زندگی دینی مقداری دچار لنگ و درنگ شده است، که همه می دانند چنین شده است، خبرهایی هم هست که در درون خود روحانیت و حاکمان نیز، تعدادی از اعضای منتسب به خانوده ی شان طبق شرع عمل نمی کنند. این معضل لاابالی گری و لاادری گری چه نوع راه حل فقهی دارد را مردم بی خبرند.. با تیغ و گرز هم نمی شود با فکر و فرهنگ مردم در افتاد. آنان که لحظه لحظه مردم را زیر پند خود می برند خود در بند خانه ها و خانواده های خود مبتلا هستند. این را برای نقد نمی گویم برای قبول یک واقعیت می گویم که اغلب با اطرافیان خود مواجه اند. اگر جوالدوز بر جامعه می زنند ،یک سوزن هم به خود بزنند. بنده معتقدم در این پدیده ها مقصران تقسیم شده اند. نمی توان انگشت گذاشت روی یک فرد و یا یک فکر خاص. عیبی که متکثر شد. از رحمت و نعمت و محبت شما نویسنده ی اخلاقی تشکر می کنم. اُنظُر.

تقسیم پست میان فامیل ها در دولت ها

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم محضر حاج آقای رجبی دارابی دامت برکاته سلام تقدیم می شود. با تشکر از شما که با قلم اثرگذار مطلب معرفتی و معارفی از مولا امام علی (ع) را مطرح کردید. خدا خیرت دهد. بنده هم از سرگذشت صاحب تفسیر المیزان خواندم که آن شادروان عالم بزرگ جهان تشیع در  جمعی گفته بود «نمی دانم» هایی که گفتم از «می دانم» هایم بیشتر بود.نقل به معنا کردم. از این گونه نوشته ها بیشتر داخل مدرسه کنید آقای استاد رجبی مرد شریف و بزرگوار. اُنظُر.

فلسفه ی لذت در اپیکوریسم

نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. با تقدیم سلام محضر شما بزرگوار متفکر حاج آقای عمادی دامت برکاته. جوابی روی بنده گشودید که هر چه بیشتر رویش فکر می کنم بیشتر دستگیرم می شود. می توان یک علت از گسترش انسان گرایی را در آن دانست که غرب با آزادگذاشتن انسان در ارتکاب هر گونه لذت و زندگی بدون قاعده، آنان را علیه ی خود نشوراند و به امور سرشتی و میل و شهوت خود مشغول ساخت. وقتی جامعه از انواع لذت و آزادی اشباع باشد فکر تغییر در سرش نمی رود. این شد انسان گرایی جای بقیه ی ایدیولوژی ها را پر کرد و دور خود طرفداران فراوان در جهان جمع نمود. وقتی علایق طبیعی و گرایشهای جنسی انسان آزاد باشد جوامع خود را در امور رفاه و تفریح و شهوانی مشغول می کنند و کاری کمتر به سیاست دارند. در حالیکه دین برای میزان کردن این خواسته های شهوانی دخالت می کند تا بشر به یک معنویت منزه برسد، مکتب انسان گرایی (اومانیسم) مسیر شهوت را که از قوه های پرشور و لذیذ انسان است، باز گذاشت تا هر کس هر چه خواست به نفع لذایذ خود انجام دهد و از ارضائات خود ندامت نکند. آنقدر لذت در غرب مهم شده بود فلسفه ی لذت شکل گرفت و فیلسوفان آن زندگی را چیزی جز لذت ندانستند. بهتر آن است حتی گفت در درون مکتب اومانیسم، مکتب فرعی پرجاذبه ی اپیکوریسم زاده شد که تمام غایت انسان را لذت و جستجوی لذت و اجرای لذت دانست. این آزادی ها کشش دارد و بشر را از هر عقیده ی دیگری منصرف و وی را مسخ می کند.

این توضیحات بنده از آن نظر نوشته شد که بگویم چقدر جواب منطقی و دقیقی داده اید. و دست از حقیقت نشستید و سخن مهمی گفتید. قبول دارم که امروزه عقلانیت ورزیدن دشوار شده است چه رسید به تمسک به ماورا. و درد بیشتر آنجاست (شما بزرگوار هم از غصه ی آن خود را بیرون نینداختی) که شیّادی و خرافه و خیال در استفاده ی ابزاری از امور ماورایی و معنوی و غیبی برای عده ای دکان نام و نان شده است. بنده با آنکه در مباحثه های دینی بر خودم رفتاری سختگیرانه دارم که زود چیزی قبول نکنم، و زی بار حرف های قابل تردید نروم، اما پاسخ حکمیانه ی شما را بسیار درست دانستم. خدا را شکرگزارم که این پرسش بنده به پاسخی علمی و اثربخش از سوی استاد بزرگوار منجر شد که در سبک و سیاق نوشتن کردارش را انسان مجسم می بیند. تشکر بنده را پذیرا باشید. شایسته است نزدتان شاگردی بورزم. اُنظُر.

[در پاسخ به بهرام اکبری لالیمی] نظر اُنظُر: بسم الله الرحمن الرحیم. محضر حاج آقای استاد بهرام سلام عرض می شود. در نوشته ی چهارم نوشتید : « تا ۷ سال پرورش و از هفت سال به بعد آموزش» اشتباهی که در جامعه دیده می شود نقض این قاعده است. حتی انسان هایی که به چهل سال به بالا هم رسیدند انگاری می خواهند پرورش بدهند نه آموزش. این دو جای هم اشغال کرده است. البته بنده معتقدم انسان تا آخر عمر نیازمند پند است پندی در ردیف مفاهیم خودسازی در شعر شعرای ایران. با تشکر. اُنظُر.

کدام چهره؟ کدام نوشته؟

شماره ی ۱۸

اُنظُر می کاود :

چهره : خانم کارین ژان پی یر

نوشته : او سخنگوی کاخ سفید گفته : «عملیات نظامی بزرگی از سوی اسرائیل در رفح ندیده ایم.»

نظریه : بنده نظرم اینه : آمریکا در حال برگزاری انتخابات ریاست جمهوری نفسگیر طولانی است که در آبان امسال پایان می یاید. تحت فشار دانشجویان و افکار عمومی قرار دارد. لذا جو بایدن ترجیح داده است دولتش دست به سیاست لفاظی بزند تا مردم را نسب به سیاست خود در ابهام نگه دارد. برای چنین کاری، در ظاهر نسبت به حمله ی زمینی ارتش اسرائیل به قسمت رفح غزه به اسرائیل هشدار می دهد که چنین حمله ای را مرتکب نشود. اما همین خانم کارین ژان پی یر در این مصاحبه ی رسمی، از رفتار دو گانه ای در یک مصاحبه مرتکب شده، خود را رسوا کرد. بنگرید به این دو جمله وی: «دوست و متحد ما [ اسرائیل] می تواند از خود محافظت کند... ما معتقدیم اسرائیل حق دفاع از خود را دارد... ما همچنین گفته ایم که آنها باید این کار را با حفاظت از جان غیرنظامیان انجام دهند.» معلوم است آمریکا باید فریب دهد که «عملیات نظامی بزرگی از سوی اسرائیل در رفح ندیده ایم» از نظر آنها عملیات زمانی بزرگ و محکوم است که سی و پنج هراز کشته نداشته باشد!!! حتماً همه ی سه و نیم میلیون غزه ای باید شهید شوند که آمریکا بتواند تشخیص دهد عملیات نظامی بزرگی از سوی اسرائیل صورت نگرفته است. آمریکا با این رفتارهای حمایتی از اسرائیل در برابر غزه، حتی در بین مردم غرب و نسل جوانش مورد تردید و خشم شدید قرار گرفته است. اُنظُر

نظر اُنظُر : بسم الله الرحمن الرحیم فکاهی : حاج آقا رجبی دارابی شما مگر شرق دور مالزی تشریف دارید شب شده باشد؟ که به بنده می فرمایی : شب بخیر و نور. بنده هم سلام دارم محضر انور شما و استفاده می برم از بیانات آن بزرگوار. اُنظُر

[در پاسخ به بهرام اکبری لالیمی] نظر اُنظُر : بسم الله الرحمن الرحیم سلام محضر حاج آقا بهرام. چشم. اگر استاد بهرام خطاب کردن برای شما سخت می آید از این پس به بعد می گویم حاج آقا بهرام استاد بزرگوار. برای بنده نوشته های شما عطر کلاس اخلاق را دارد. دو شخصیت وجود داشتند که عطر اخلاق را هنوز بر فضای ایران پراکنده می کنند: شادروان آیت الله مشکینی. شادروان آیت الله مظاهری. حضورتان با این درس های اخلاق غنمیت است که بنده مطلع نشدم درس شماست یا تقریر درس از سوی شماست از کدام استاد اخلاق ایران. مهم فرد گوینده ی آن نیست، مهم همین متون آن است که زحمت آن را می کشید. تشکر ویژه می شود. اُنظُر

نظر اُنظُر : بسم الله الرحمن الرحیم. یعنی عصر در نطق شما مساء است؟ پس نماز عصر را چرا مساء نگفتند؟ نکند شما طی الزمان دارید حاج آقا؟ که از عصر، یک لحظه با پله ی بزرگ می پرید به زمان مساء. مزاح. سلام مجدد بر حضرت شما آقای رجبی. حضرت روحانی گرامی آقای رجبی داراب سلام محضر شریفتان. خوشحالم به مأخذ لغت رجوع داشتی. اما بحث بنده این است لفظ شرعی عصر خود برایش یک دنیا ارزش بکارگیری دارد. شما استادید. بزرگواری می فرمایی. تشکر فراوان. اُنظُر.

مالک رجبی دارابی: بله درست. این کلمه عصر از منظر مفسرین معانی و تفسیر مختلف دارد بله شرافت کلمه عصر احترامش محفوظ است. با تشکر

بهرام اکبری به انظر: سلام علیکم جناب ناظر از تعبیر عطر اخلاق می شود درس های زیادی گرفت ، متشکرم از تعبیر لطیفتان.

نظر اُنظُر: بینهایت تشکر از شما. که بحث کوتاه میان بنده و شما را با پوشاندن جامه ی شرافت بر تن لفظ مقدس «عصر»  به این خوبی پایان دادید. سلام مجدد به آستان شما حاج آقای رجبی دامت افاضاته. اُنظُر

[در پاسخ به بهرام اکبری لالیمی] نظر اُنظُر: بنده نیز از شما تشکر ویژه دارد. ختم مباحثه ی بنده با حضرتعالی آقای حاج آقا بهرام. نیز از سوی بنده هم تشکر و قدردانی. (پنجشنبه ۲۷ / ۲ / ۱۴۰۳) اُنظُر.

اینک

درود بدرود

ای داخل مدرسه

تا بعد که نمی شود

مشخص کرد چه وقت می گردد.

از محضر این مدرسه، موقت مرخص می شود /// ۲۷ / ۲ / ۱۴۰۴ اُنظُر

۱
روزنگاری های اُنظُر
ورود به شش بحث روز

۲ . ۳ . ۱۴۰۳ چهارشنبه
بحث نخست  جهان: آرای کیفری لاهه بر دستگیری نخست وزیر اسرائیل بنیامین نتانیاهو و وزیر جنگ مجاری تبارش سپهبد ارتش بینامین بنی گانتس، به عنوان دو جنایتکار جنگی، مهمترین و اصلی ترین خبر این روزها در قرن بیست و یکم است. این برخورد دادگسترانه ی جهانی بر فروپاشی رژیم تبعیض دینی و نژادی سرعت دیگری بخشیده است که جبهه ی مقاومت منطقه در از بین بردن این حکومت نامشروع نقش اول را ایفا نمود. اردوگاه غرب با این حکم قضایی به اختلاف موضع،  درون اسرائیل نیز به ولوله افتاد. در حالیکه جرم این دو جنایتکار از سوی دادستان لاهه «کشتار، ایجاد گرسنگی به عنوان روشی برای جنگ، جلوگیری از رسیدن کمک‌های بشردوستانه به نوار غزه و هدف قرار دادن عمدی غیرنظامیان» اعلام شد، اما جو بایدن که رفتاری دو پهلو و جنابت‌آمیز در غزه از خود نشان می داد، مجبور شد در رسوایی تازه جانب اسرائیل را بگیرد و با ادبیاتی بی شرمانه کار دیوان کیفری لاهه و دادگاه بین‌المللی دادگستری لاهه را «ظالمانه» بخواند، کاری که جوزف بورل اروپا آن را «پیگرد قانونی جدی‌ترین جنایات براساس قوانین بین‌المللی» و امری «موظف» برای کشورها بر «اجرای تصمیمات این دیوان» دانست. و «اسموتریچ» وزیر افراطی دارایی اسرائیل با شنیدن دستور دستگیری، از حد بگذرد و دادگاه لاهه را «یهودستیز» لقب دهد. انگی که اسرائیل طی ۷۰ سال با پناه گرفتن زیر آن، برای خود تأسیس کشوری در خاک دیگران را مشروع جلوه داده است و برای حفظ آن دست و پا می زند.

بحث ثانی: اما خبری که جهان را به تماشای دستگیری دو فرد وحشی برده است، که بالغ بر ۳۵ هزار فلسطینی ساکن در نوار غزه را قتل عام کردند و همچنان بر کشتار و جنایات خود ادامه می دهند، در جهان اسلام که اصلی ترین مسئله ی روز طبق نظر امام امت رحمت الله و مقام معظم رهبری حفظهُ الله، باید فلسطین باشد، دولت ها به نمایش ها سرگرم شدند. هر کشوری از این منطقه برای خود سرگرمی ایجاد کرده و از اصل موضوع جهان اسلام دور افتاده است. در ایران که سیل ویرانگر مشهد جان بی پناهان مستضعف منطقه ی «سیدی» شمال شرقی شهر را در کامش بلعیده بود و فریادرسی نبود که به دادشان برسد و حتی علت سیلاب وحشتناک در داخل شهر مورد ریشه یابی قرار گیرد، نظام درگیر کار دیگری شد که هنوز ادامه دارد و در این میان حکم دستگیری دو جنایتکار اسرائیل، با تأسف فراوران محو کارهای نمایشی احساسی دیگر کشورهای جهان اسلام شد. بن سلمان یک جور، ترکیه جوری دیگر، مصر کامل خنثی و حتی سرسپرده و مابقی هم در پیله ی خود تنیده. شائبه ندارد (چونکه بنده به دو تن، یکی علاقه داشته، شادروان حجت الاسلام سید محمدعلی آل هاشم روحانی تراز تقوا و انسان منطبق بر مکتب و حاضر در قلب ملت که نرده های تبعیض نماز را برچید و بین عموم آمد و شد خلوصانه داشت، به دیگری نیز امید می برده و وی را انسانی دانشگرا و ارزشگرا و سرمایه ی نهفته ی متفکر جهان اسلام می دانسته شادروان دکتر حسین امیرعبدالهیان) داشتم می گفتنم شائبه ندارد که پرسیده شود بر اساس سنت و روایات مسموع و عقل پسند هم، پیکر مردگان نباید زیاد زمین بماند و در دفن آن باید تعجیل شود، تشییع هم امری انسانی و اخلاقی و مقدس شرعی است. در خاکسپاری پیامبر خاتم الانبیا (ص) و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و حضرت مولا امام علی (علیه السلام) هیچ معطلی روا داشته نشد. اما در کشور این سنت پیاده نشد. بنده بلد نیست در این باره اظهارنظر شرع کند. شهرگردانی پیکرها به لحاظ شرع و سنت، مسئله اش برای بنده گنگ شده است. در تحریم جنایتکارانه که کشور را در صرفه جویی وقت و هزینه به اوجب واجبات کشانده، صرف این مقدار طولانی وقت که به دنبالش هزینه های سنگین از خزانه ی بیت المال تحمیل می کند، ابهام را بیشتر ساخته است. این در حالی است که سازمان سیما مرجعیتی ذیصلاح نیست که عنوان هایی مقدس را وضع کند که نیازمند تصویب در مراجع قانونی و یا شرعی است. پیش از آنکه مقام معظم رهبری پیام صادر فرمایند، سازمان سیما خودسرانه به وضع عنوان پرداخت. وقتی پیام مقام معظم رهبری رسید مشخص شد عنوان «درگذشت» اطلاق شد. این کارهای به ظاهر ساده، باید سامان شرعی و قانونی به خود گیرد و یک ملاک شرعی همین پیام مقام معظم رهبری بود که تکلیف را مشخص ساخت. روی عنوان مقدس، بنده حساس نیست، ملاک و چارچوب آن مهم است که بی در و پیکر نباید باشد. همین، نه بیش.

بحث ثالث: خُبره های مجلسی که ناظر بر رهبری و در زمان فقدان رهبر، مجاز به تعیین رهبر آینده اند، ششمین دوره ی خیلی حساس ۸ ساله ی خود را (یعنی تا سال ۱۴۱۱) شروع کردند که پیامی خیلی پایه ای و مبنایی از سوی مقام معظم رهبری به آنان، چشم های حساس به مبانی سیاسی حکومت را به خود دوخت. اینکه «حکمرانی، بَشَری» است «هدفها الهی». اینکه هدفها را هم مقام معظم رهبری منظور کردند: «عدالت و کرامت انسان و آبادی زمین و پربار کردن زمان، و در نهایت، زندگی توحیدی و عروج آدمی به مرتبت قرب خدا». و جالبتر اینکه شیوه‌های حکومت را هم در این پیام برشمرده شد: «بهره‌گیری از خِرد و تجربه‌ی جمعی، و به کار گرفتن فکرها و زبانها و بازوهای کارآمد و گامهای استوار آحاد مردم.» واقعاً این ادبیات خون تازه است بر رگ حکومت اگر البته گوش شنوا و چشم بینا و فکر عاقلی پیدا شود. پیام، خود، محتوای خود را مرجع شناسی کرد. اینطور: «این، تدبیری است هوشمندانه که معرفت قرآنی و اسلامی به پیروان خود هدیه داده و در آن، شریعت و عقلانیت، و غیب و شهود را در هم تنیده و هم‌جهت ساخته است.» به نظر بنده تا به حال هیچ کسی این گونه شفاف و پرمغز حکومت را در  تعریفی دقیق و منضبط و مدرن و مبتنی بر دین نبرده بود. که پیام مذکور آن را به زیر این جمله ی بسیار با اهمیت برد: «این پدیده‌ی شگفت‌آور و جذابی در عرصه‌ی سیاستهای کَلان است، و تأمل در واقعیتهای تلخِ نظامات دین‌ستیز یا دین‌گریز، روز به روز بر جذابیّت آن خواهد افزود.» به همین خاطر مقام معظم رهبری آخر پیامش این چنین دعوت صورت داده است: «دعوت عامّ ما از وجدانهای بیدار در سراسر جهان آن است که به تجربه‌ی شکست خورده‌ی نظامهای مدعی عدالت یا آزادی، ولی بیگانه از معنویت دینی بنگرند؛ ظلم و تبعیض و فساد فزاینده را؛ و نابودی امنیت اخلاقی را، و سستی بنیان خانواده و فروکاستن از شرافت زن و از جایگاه همسری و مادری را؛ و غلبه‌ی جهتگیری مغرضانه بر آگاه‌سازی صادقانه در رسانه‌ها را؛ و بسیاری از گره‌های کور دیگر در گستره‌ی نفوذ این نظامهای منافق و ریاکار و ستمگر را ببینند. و آن گاه در طرح جامع و استوار و گره‌گشای حکمرانی اسلامی تأمل کنند.» از پیام آقاخامنه یی به خبره ها در مجلس که تا ۸ سال بعد در این مقام می مانند، اهمیت بسزایی دارد. یعنی تا خرداد ۱۴۱۱ که دهه ی مهم عمر رهبر در ۹۰ سال به بالا است. البته فروگذار نکنم که این مجلس ایرادهای ماهیتی نیز دارد مانند: ۱) کامل مردانه است. هیچ عضو زن در آن نیست. یعنی نیمی از جمعیت کشور در آن فاقد تأثیرند. ۲) کامل صنفی است. اکثریت قاطع صنف و طبقات دیگر اجتماع جز صنف روحانی در آن نقش ندارد. ۳) تا حدی کامل جناحی است. ۴) چند فقیه شورای نگهبان، هم ناظر بودند، هم نامزد که در این مجلس وارد شدند که نقص بزرگی است. کسی هم نامزد شوند، هم ناظر انتخابات باشند و تعیین صلاحیت رقیبان را عهده دار باشند !!!

چهارمین بحث: آرایش قدرت در این کمتر از ۵۰ روز می تواند یکی از علایق مردم باشد که یا کنجکاو آن شوند و یا حساس به آن. بنده پنج تا هفت آرایش را فرض می گیرم با دو پیش فرض و نیز یک شرط پایه ای:

۱) در این پیش فرض انتخابات در درون جناح پرتلاطم جناح راست انحصار پیدا کند.

۲) در پیش فرض انتخابات از مرزهای جناح متشتت راست کمی عبور داده شود و شامل بخش هایی از جناح مقابل نیز بشود. البته اگر تعیین صلاحیت شیر یا خط؟! از سوی ۱۲ عضو شورای نگهبان باب نشود.

حالا آرایش احتمالی. اسامی در این دوره، فرع بر بلوک بندی جناحی است. احتمال آخوندزدایی از قوه ی اجرایی نیز در دور چهارده بالاست.

یک : راست افراطی نوپایداری های پیرو مکتب شادروان مصباح با آوردن نامزدی ویژه از فضای احساسی و تصفیه ای به نفع خود پیش می تازند. در این چلّه بالاترین ادبیات درهم شکنی رقیب، محتمل است، با طعم افشاگرایانه. شاید آقای سعید جلیلی را بر این جریان تندرو تحمیل کنند. هر چند از دید این چله اصل با آقای سعید محمد است.

دو : راست نو اصولگرا در مقابل راست نوپایداری پیروان مکتب مصباح با ابزار عملگرایی و شعار ساختن کشور به انرژی پرتوان مدیران بلدورزی، وارد کارزار با رقیب اصلی خود یعنی نوپایداری شوند. آقای باقر قالیباف نامزد منحصر این چلّه است که خود را خط سوم انقلاب با نسل تازه می‌دانند.

سه : میانه روهای اصولگرا که گرداگرد آقای علی لاریجانی جمع هستند. گمان می رود راست سنتی قائل است قدرت باید از دو چله ی بالا که کشور را به سوی انحصار پیش می برند و توسعه یافتگی را به زیر افکار ضد توسعه ی خود می برند، گرفته شود. با توجه به تذکر دوره ی قبل مقام معظم رهبری به شورای نگهبان که علی لاریجانی رقیب اصلی دوره ی سیزدهم را رد صلاحیت کرده بودند، صلاحیت وی را این بار به نظر می رسد خدشه دار نمی توانند بکنند. این چله هم رأی در جناح راست دارد و چشمداشت آشکار و رایزنی شده در رأی جیب چپ.

چهار : مرد زیست در مرز چند جناح، آقای علی شمخانی وارد شود که مناسبات جناح ها را بر هم می زند. ورود وی آرایش را تغییر می دهد. بماند وقتش.

پنج : فرض بعید این است از سوی حزب کارگزاران خود حجت الاسلام حسن روحانی یا آقای اسحاق جهانگیری وارد شوند. در این فرض انتخابات چهار قطبی می شود. اگر این بازی (جریانِ شادروان حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی که زیر حلقه ی حسن روحانی اند) نگرفت، ممکن است آقای عارف یا آقای عبدالناصر همتی فرصت آزمودن بیابند که بازار رقابت را صوری گرم نگه دارند تا هم امنیت ملی مخدوش نشود و هم میزان مشارکت مردم را تست کنند و شاید هم شانس بیاورند.

شش : فرض ابعد این ماجرای چند وجهی این است آنقدر فضا باز دیده شود که حتی نزدیکان به فکر حجت‌الاسلام سید محمد خاتمی نیز اجازه‌ی حضور یابند. در این صورت که خیلی دور می نماید و فقط حدس و گمانه است، پرتنش ترین دوره ی نظام و در عین حال عجیب ترین انتخابات رخ می دهد. البته شرط آن آشتی قهرکردگان با صندوق است.

هفت : احتمال قریب به به یقین چپ به دو علت همچنان نسبت به انتخابات خنثی عمل کند: یکی اجازه ندادن نهادی سایه ی حکومت به آنان برای ورود مجدد به دایره ی نظام و قوه ی مهم کشور. دومی فشار معارضان درون چپ که خط تحریم انتخابات را تکمیل کنند تا به تز خود، نظام را به خودفروپاشی نزدیک و نزدیکتر کنند.

روشن و آشکار است همه چیز به سخنان انتخاباتی مقام معظم رهبری مشروط است که طی همین روزهای پیش رو، چه خط مشی و راهبردی را پیش می گذارند. همه ی نگاه ها به آن روز است که دیر نیست. اینکه ایشان چه نقشه ای را پیش پای نظام ترسیم و حکومت را برای نیل به آن بسیج می کنند، معما مانده است. عبور کنم. اُنظُر.

به قرآن رجوع داشتم با نیات که در دل داشتم: این آیه آمده است: فَان اَعرَضوا فما اَرسلناکَ علیهم حَفیظًا. پس اگر از هشدارهای تو روی بر تافتند، غمگین مباش، چرا که تو را نفرستادیم که بر آنان نگهبان باشی. آیه ی ۴۸ شورا. برای ایران و فلسطین و جهان روزهایی بی مصیت یا لااقل کم مصیبت می خواهم. خدایا زندگان ایران را حیات طیّبه و رفتگان ایران را غفران  و حیات جاویدان عطا کن. سلام و احترام بنده به اهالی محترم داخل مدرسه. اُنظُر.

یک توضیح فراگیر از اُنظُر

تمام سیصد و پنجاه پستی را که این هفته نبودم خواندم. آنچه برای من نیازمند نظر گذاشتن بود صورت دادم. بقیه را دقیق خواندم. فقط یک هم کلاسی محترم در سه یا چهار نوشته ی کوتاه و چندخطی خود بنده را یک حرف هایی نسبت  داد. این کار وی را می گذارم به حساب کسانی که چشم در می آورند تا کسی را با اشاره ی چشم بترسانند. بنده البته نمی ترسم. ولی این چشم در آوردن های ایشان را به حساب برادری می گذارم و از همین مدرسه به محضرش سلام می دهم و احترام می گذارم. نقد دولت سیزده یک کاری است که علم و توسعه و رشد محتاج آن است. نمی شود هیچ جایی از کارکردهای نظام سیاسی را بر روی نقد و بررسی بست. نظام جمهوری اسلامی هم اهل نقد و نظر باید باشد تا در اثر جریان داشتن بررسی ها چیزی متوقف نماند.

نظر اُنظُر : محضر شما اهل قلم محترم سلام تقدیم شده و سپاسگزاری می شود. اول. به روی قبول. حتماً خواهم پرداخت. هر مسئله ای که در پس زمینه اش ابعاد خاکستری باشد در صورتی که در داخل مدرسه شخصاً تصمیم به ارائه ببینم که وقتش فرا رسیده باشد، دریغ نمی کنم و ابا هم نباید کرد. چون هدف بنده درگیری فرد با فرد نیست. فکر با فکر است. و اسلام جمع مناظره و علمی را در مسجد توسط رفتار حضرت خاتم الانبیاء (ص) ترجیح داد. پس بحث روی هر مسئله ی روز، هیچ دستور یا منع نمی پذیرید که کسی را منع کنند یا به متنی وادار نمود. نظام با راه اندازی پیام رسان های داخلی خواست بگوید در محیط انقلاب اسلامی به تبادل پیام مشغول شوید و مقام معظم رهبری هم به تمام این پیام رسان ها فرمودند به امور خصوصی مردم هرگز ورود نکنید و این فضا را برای مردم امن و ایمن نگه دارید. دوم. بنده هم از خرسندی شما در محکومیت سران جنایتکار رژیم صهیونیستی در دیوان بین المللی خوشحال هستم. این خبر هنوز در درون خود ده ها اثر دارد که جهان با آن مواجه خواهد شد. می خواهم از شما که اهل قلم اید این خبر اول جهان را در همه جا در صدر مسائل روز ایران قرار دهید. سوم: برآیندها نشان می دهد نامزدی در لباس روحانی ظاهر نشود. چهارم: رادیکالیسم که فرمودید درست است، در وجه ذاتی چله ی نوپایداری های پیرو شادروان مصباح این خصوصیات وجود دارد. آنان از آن مکتب ایدئولوژیک، تصفیه و یکسانسازی قدرت برداشت می کنند. پنج در صورت ورود آقای علی لاریجانی (که جواز صلاحیت را با حرف مقام معظم رهبری اخذ کرده) تمام وجوه درون نوپایداری برهم می خورد و صحنه به تنازع دو چله در درون جناح راست تنزل می کند. حوزه علمیه در این فرض در کارزار انتخاباتی دو شقه می شود. البته فضا رو به تیرگی درون جناحی می گراید. ششم. سه مسئله در بخش تحتانی نوشته ات نشان از اطلاعات شما از آرایش قدرت است. آنچه بنده در باره ی انتخابات چهاردهم نوشتم به عنوان یک فرد که به مسائل ایران و جهان نظر می افکند، می باشد. چون بنده نسبت به هیچ حزب و فرد و جناح هیچ گرایش ندارم و نظری هم روی فرد نامزدهای احتمالی نمی دهم. بنده بررسی کردم. هر بررسی در درون خود با عواملی دیگری که ممکن است ظهور کند محتاج بررسی مجدد است. تشکر می شود. اُنظُر.

نظر اُنظُر : محضر شما حاج آقای غلامی دارابی محترم سلام تقدیم شده و سپاسگزاری می شود. در نوشته های از شما بزرگوار که مرد علم و محیط دانشگاه هستید خوانده بودم که از قرون وسطی مطلبی نوشته بودید. انکیزیسیون دادگاه تفتیش عقاید بود که بشر روی آن را گِل گرفت و رفت. نه اهل تفتیش عقایدم و نه زیر بار تفیش عقاید می روم. برای آن بزرگوار و استاد  عرصه ی دانشگاهی آرزوی بهروزی و زندگی و رستگاری آرزومندم. تشکر فراوان. اُنظُر.

۲

روزنگاری های اُنظُر

دست بوسی به جای کارویژه گرایی

این آقایی که تا کمر خم شده (عین کاهن هایی که در دربار فرعون های ستمگر مصر رسم بود و حضرت جعفر بن ابی طالب علیهما السلام در حبشه با کرنش نکردن انقلابی و مکتبی در پیشگاه حاکم عادل مسیحی حبشه، خط بطلان بر این رفتار شرک آلود کشیده بود) حجت الاسلام محمود محمدی عراقی داماد شادروان آیت الله مصباح یزدی است که در مراسم افتتاحیه ی ششمین دوره ی مجلس خبرگان رهبری، صبح سه شنبه (۱ خرداد ۱۴۰۳) در حال بوسیدن دست  آیت الله احمد جنتی است. با این رفتارهای فرعون پسند چگونه از این افراد توقع می رود بر کار و وظایف حقیقی خود در خبرگان گردن می نهند. شاه هم بساط تاجگذاری راه می انداختند و ردیف می شدند یکی یکی، نوبه به نوبه دست آن شاه را می بوسیدند و صله می ستاندند. انقلاب خط ابطال کشید بر این رفتار های کریه طاغوتی ولی کم کم این افراد چون خود را بر گرده ی مردم سوار می بینند فعلاً یکه تازی می کنند، چنین فعل قبیح  راکه در سیاست مذموم است،  باب می کنند. تداول ایام را به نسیان بردند این قبیل آخوندها که قرآن به بشریت آموخت. اُنظُر.

۳

روزنگاری های اُنظُر

انحلال «سمن» در سایه ی قدرت

آقای علیرضا زاکانی شهردار تهران تاکنون چندین سازمان مردم نهاد را به تعطیلی کشانده است. مانند «سازمان پزشکان بدون مرز» (مؤسسه ی ارائه ی خدمات حمایتی و درمانی به زنان و مردان و کودکان بی خانمان و معتاد و آسیب دیده واقع در محدوده ی خیابان مولوی)؛ سازمان «سرپناه شبانه زنان» (مرکز اقامت برای زنان آسیب دیده و معتاد بی خانمان واقع در محدوده ی دروازه ی غار) «مؤسسه ی نور سپید هدایت» (مرکز اقامت و خدمات کاهش آسیب برای زنان آسیب دیده و معتاد بی خانمان واقع در میدان شوش) «خانه ی خورشید» (مؤسسه ی حمایت از زنان آسیب دیده و معتاد بی خانمان واقع در محدوده ی دروازه‌ ی غار) و کمی بعد «سرای غزل» اینها مراکزی هستند که به نقل منابع «زاکانی و تیمش به بهانه های مختلف آنها را که جملگی توسط انجمن‌های ‌غیر دولتی تأسیس و به زنان آسیب دیده و در معرض آسیب خدمت می کردند. بنده این مسئله ی مهم جامعه را از آقای سید حسن موسوی چلک در توسعه ایرانی دیدم. بنده نمی دانم آقای زاکانی با چه ملاکاتی این «سمن» ها (مخفف س: سازمانها. م: مردم . ن: نهاد) را منحل کرده است. ولی یک مسئله، مسلم است که تعطیلی این مراکز حمایتی، به قول خانم لیلا ارشد مؤسس مرکز زنان سرزمین خورشید، هزینه های بسیاری بر جامعه تحمیل می کند» که جبران آن سخت یا ناممکن است. در شاخص توسعه یافتگی و رشد، تعداد و میزان فعالیت این نوع سازمان های مردم پایه، بخشی از ملاک ارزیابی ها است. اُنظُر.

۴

روزنگاری های اُنظُر

مهاجرت ۱۰ هزار پزشک

برای بنده خواندن این خبر در امروز که مهاجرت ۱۰ هزار پزشک فقط در ۲ سال گذشته صورت گرفته، بسیار رقت انگیز بود. سال قبل آقای حسینعلی شهریاری، رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی هشدار داده بود. حالا در استان‌ها با کمبود شدید پزشک به خصوص کمبود جراح مواجه شدیم. از مهمترین شاخص رشد علمی بالابودن آمار در این رشته ها است. البته پزشک هایی که در اوج تحریم ستمگرانه ی غرب علیه ی ایران کشور را ترک کردند به نظر می رسد نسبت به خدمت به میهن خود کم توجهی صورت دادند. دولت چهاردهم که شکل بگیرد باید فکری برای فاجعه بکند. مسائل روز را فقط در سیاست و چاپلوسی های درون قدرت خلاصه نباید کرد. باید آسیب های جامعه را آزادانه به بحث گذاشت تا برون سپاری رخ دهد.  اُنظُر.

چند نوشته در بالا نیاز به نظر دارد که بنده می کوشم به حسب حکم اخلاق، جوابی تهیه کنم تا حمل بر بی ادبی و بی احترامی و بی اعتنایی نشود. اُنظُر

[در پاسخ به سید کمال الدین عمادی] نظر اُنظُر : محضر شما حاج آقا سید کمال الدین عمادی عالم شریف محترم سلام تقدیم شده و سپاسگزاری می شود. همچنان معتقدم حضرت جعفر بن ابی طالب علیهما السلام در حبشه با کرنش نکردن در پیشگاه حاکم حبشه، از یک رفتار شرک آلود خودداری کرد. چون کرنش و سر خم کردن فقط خضوع و خشوع است در پیشگاه حضرت احدیت. اسلام بر الله ی یگانه با شعار قولوا لا اله الا الله تُفلحوا به انسان دعوت داد که به دین من در آیید و از هر نوعی از اِلَه دست بردارید. هر کاری که رفتار بت پرستی را تجدید کند، رفتاری کریه و بازگشت به جاهلیت است. حاج آقای سید معزز آقای عمادی، بنده با دقت دست گذاشتم به محل عمومی خبرگان که ثانیه به ثانیه ی وقت جلسه ی آن که میلیون ها هزینه ی بیت المال دارد. چون اکثر اعضای آن از سراسر ایران با هزینه ی خزانه ی ملی وارد تهران می شوند که باید روی ثانیه های آن نشست مثل آن قضیه ی فوت کردن شمع توسط امام مولا علی (ع) حساب کرد. آن وقت در این محل که در معرض عموم است و کارویژه ی نظارت و ... بر عهده دارد و اعضای آن باید مواظب رفتارهای خود باشند، این روحانی با رفتار که در اسلام چنین خصیصه ای منکوب است، خم شود تا زانو دست یک آدم دیگر را که زندگی اش پر است از حضور در سیاست و بسیار هم قابل نقد، این وضع خفت بار ببوسد. ملت از این تملق و رفتار دون شأن انسان توحیدی چه قضاوتی دارد؟!! نشست خبرگان است یا دست بوسی میان آقایان؟!! می خواهد ببوسد برود در یک محیط شخصی که هزینه ی بیت المال نداشته باشد. از منبرهای شماها روحانیب شنیدیم که امام مولا علی (ع) منع می کردند افراد پشت سرش راه بیفتند. بنده دیدم ردیف می شدند دست شاه را در صف طولانی می بوسیدند. شما بفرمایید بنده از این که حرکت مکتبی حضرت جعفر بن ابی طالب علیهما السلام همان جعفر طیار که هجرت صغرا را در اسلام استارت زد، آیا حرکتی توحیدی نبود که خم نشد پیشگاه یک پادشاه؟ حرکت توحیدی طبق برداشت بنده یعنی اجتباب از هر چه طعم شرک آلودگی می دهد. بنده می گویم هر کس خواست بوس به دستان قدرت دهد، بدهد. آزاد است. اما بنده هم آزاد هستم همان رفتار را نقد کنم چون ایدئولوژی دینی ام این است. چرا باید برای نقد بک رفتار که آن را دون شأن یک محیط عمومی می دانم بازخواست شوم؟ مگر این مدرسه آمدیم تا قوزک پینه را وا کنیم؟!! آمدیم نظرات خود را روی هر مسئله ای که آن را جایز می دانیم حرف بزنیم. شهید مطهری دهن هیچ دانشجویی را نمی بست که حتی از خدا و آفرینش پرسش کنند. چه رسد به آفریده های خدای متعال. از نصیحت های شما عالم عامل فوق العاده تشکر می شود. اما بنده عقاید خودم را سست به دست نیاوردم که زود از دست بدهم. عقاید دینی بنده از مبانی های مهم بسیاری از علمای دینی و دانشمندان اسلام شناس صبغه گرفته و افتخار می کنم اهل مطالعه ام هرچند صدها سال دانش بیفزایم باز همان ذره ی کاه هستم در کف بیابان و صحرا. ما را نمی رسد به مقام شامخ شما برسیم که مدرجاتی کسب کردید. بنده تابع شرع و عقل و اخلاقیات معتبر هستم. از درس پیشگاه شما عالم عرفان شناس که سلوکی عرفانی قرآنی را در خودتان بروز می دهید خودم را محروم نمی دارم. اُنظُر.

ْ[در پاسخ به مالک رجبی دارابی] نظر اُنظُر : محضر شما حاج آقا رجبی دارابی محترم سلام تقدیم شده و سپاسگزاری می شود. بر نصیحت هایی که بر بنده می فرمایی احترام و ارج می گذارم. ولی بهتر است هیچ چیزی را به هیچ کسی تحمیل نکرد. اگر تشخیص شما انسان بزرگوار این است بنده گناه کبیره کردم و یا ذنب لایغفر نمودم و یا از تمام اخلاق افتادم و یا فردی بی انصاف هستم، تمام این موارد داوری در باره ی زندگی شخصی عقیدتی بنده حساب می آید که البته در دنیا هیچ کس امان از این نوع قضاوت های بندگان خدا به جای خداوند متعال ندارد. من قاضی نهایی را خدای متعالی می دانم. بنده روی شما حضرت روحانی محترم قضاوتی نمی کنم. حرف های شما را در ردیف نصایح و اندرزهای شما می گذارم که حتماً برای بنده اختیار قائلی که آن را یپذیرم یا نپذیرم. شما تکلیف شرعی خود را با بنده اتمام کردید. پس نگران تکالیفم نباشید. پیش خدا هر کس در روز غدا و یوم الفصل، فرداً (تنهای تنها) حاضر می شود و آنجا خودم از پرونده ام دفاع می کنم که زیان های خودم را به سودهای معنوی مبدل سازم. چون خداوند بزرگ مبدل است. محول است. زار بنده را می شنود. شما دعا کنید از پل صراط به ویل نیفتم!!! که بد قعر و چاله ای عمیقی است. البته برای این دعا مرا مدیون نساز!!! از حضرت مولا امام علی (ع) سخنان درخشانی را با قلم ساده و آشنا با ادبیات فارسی شرح می نویسید. در قلم شما شجاعت وجود دارد. نیز بدون ریاکاری حرف می زنید. همچنین سعی نداری علم خود را به رخ بکشی و متن های بدور از کلمات ثقیل می نویسی. خدا شما را باقی گذارد. آن پست های شرح سخنان حضرت امیر (ع) را همچنان ارسال کنید که ارزش فراوانی دارد. تشکر می شود از محضر و نیز قلمتان و انتقاداتان بر بنده و متن های بنده. خیلی بزرگواری. اُنظُر.

[در پاسخ به شیخ ربانی] نظر اُنظُر : محضر شما حاج آقای بی نشان محترم سلام تقدیم شده و سپاسگزاری می شود. چون در وجود شما انصاف موج می زند به این قضاوت در باره ی شخص بنده افتادید و خطاب به بنده اُنظُر نوشتید:

«شما نمی‌توانی انسان با انصافی باشید البته قصد جسارت ندارم امیدوارم تأمل کنید والعاقبة للمتقین بی نشان»

نه؛ هرگز. چه جسارتی؟ هرگز. شما حق خود را بیان کردید. بلکه در کمال شجاعت مرا نقد کردید. شما همین مقدار در خود آزادی کامل قائلیید و پیش خود و خدا و خلق خدا، بنده را با این جملات روشن و شفاف و قطعی و مطلق و با فعلی نفی «نمی توانی» قضاوت کردید، یقین دارم از روی انصاف حرف خود را انشاء کردید. و هیچ شائبه در مورد آن بزرگوار در ذهنم پدید نیامده است. اما احتمال می دهم آن سرور بزرگوار متن دیروز بنده را خوب ندیده باشد. بنده، در همان متن اولم (روزنگاری های اُنظِر) هم کشته شدن بی پناهان در سیل منطقه ی مستضعف نشین «سیدی» مشهد را یاد کردم و هم در آخرین عبارتم این جمله را نوشتم و متنم را به پایان بردم :

«برای ایران و فلسطین و جهان روزهایی بی مصیبت یا لااقل کم مصیبت می خواهم. خدایا زندگان ایران را حیات طیّبه و رفتگان ایران را غفران و حیات جاویدان عطا کن. سلام و احترام بنده به اهالی محترم داخل مدرسه. اُنظُر.»

حال از شما که بی آنکه جمله ی بالای بنده را ببینید در باره ی شخص خودم قاضی شدید، از شما مرد شریف و منصف و متقی می خواهم بفرمایی چرا بنده باید مطابق میل شما رفتار کنم و متنی مطابق سلایق شما درج کنم؟ آیا این با مبانی دین سازگار است؟ با کجای عقلانیت سازگاری دارد؟ بهتر است به فکاهی عرض کنم: یک متن برای بنده بنویس و بگو: انظر اینجوری بنویس!!! گذشته از این فکاهی، از شما بزرگوار و خردمند که مرامی ارزشمند داری و بنده به نوشته هایت خو گرفتم معذرت می خواهم کمی رک در حرف را وا کردم. برای بنده همچنان یک معلم اخلاق هستید و خودم را متعلمی ضعیف و پر از ضعف و گناه، در پای درس هایت می دانم. خداوند سعادت و خوشی زندگی را در تار و پود حیات پارسای شما بدرخشاند. زبری کلماتم را اگر به ساحت شما بر خورد، مورد عفو قرار دهید. اُنظُر