مجموعه پیام‌هایم در مدرسه فکرت

جناب حجت‌الاسلام استاد سید عمادی سلام و صدها با صلای رسا سپاس. نه این‌که این پست شما را پی نگرفته باشم، نه، خواندم و صبر ورزیدم تا از دیشب به این سمت، رویش کاوش ذهنی کرده باشم. با این پیش‌پرده که از شگفت‌انگیزترین کار بشری یعنی عبودیت -و به تعبیر این بنده، بندگی‌ی خودخواسته و خداطلبیده نزد حضرت باری- به نمایش گذاشته و آن را به ادامه‌ی بحث بسیار سنگین تفارق میان رحمت و ولایت ملتصق ساخته‌اید، من دلالت شدم به این هدایت که در حقیقت، بندگی یعنی کسب اخلاقِ خدایی. و این اوج عظمت انسانِ اهلی است که خود را در اهلیتِ حق‌تعالیٰ خدای بلندمرتبه قرار داده است، و شده کسی که می‌تواند اهل کوی حضرت دوست شود و در آن شهرپایه‌ی الهی زیست کند. کیف کردم ازین پرده‌گشایی. خدا خیرت دهاد استاد. یک پست خوب همچنین این است که فکرِ فرد را به انجام تراوش و و سرانجام تألیف فرا خوانَد تا الیف خدا گردد و انیس اولیای الله.

۱ ⟨ ۲ ⟨ ۱۴۰۱ 

سلام جناب حجت‌الاسلام شیخ غلامی دارابی. ابرقدرتی‌ی ابلیس با چه قدرتی سرکوب می‌شود مهم است. اگر او و اذناب و جنودش همه‌جای جهان در یک آن و صدها آن، حضور ویرانگری دارند، ازو ابرقدرت‌تر خودِ انسان است که خدا به وی چهار نفْس به سکون فا داده است: ۱. امٌاره‌ای که بلد است چگونه وی را به در برَد. ۲. لوّامه‌ای که قادر است وی را مجدد از دست شروری چون اماره بازپس بگیرد و تحویل صاحبش دهد. ۳. مطمئنّه که الماس وجودش را تراش می‌دهد و نوک پایه‌اس را تیز می‌کند و کف وجودش را قلع می‌زند و روح و روانش را رایحه می‌مالد. و ۴. یادم رفت و شاید هم نیست. غرَض: ابلیس، رانده شده که با ابرقدرتی تمام ما را هم برانَد. از کجا از یزدان‌شهر به شیطان‌شهر. ولی همین آدمی می‌تواند وی را با سهمگین‌ترین سلاح ویرانگر نابود کند؛ کجا؟ آنجا که انسان در مرز قدم می‌زند و نمی‌خواهد پا از سرزمین پروردگار به برهوت غیر ذی زرع اذناب و ایادی ابلیس سُکنا گزیند. بگذرم.

من آن را نگفتم! من این را گویم: چه شبی بهتر از دیشب‌شب، شب شهادت امام علی ع که می‌بایست می‌رفت به خانه‌ی نهج‌البلاغه. رفتم و غَوری کرده و چه به چشمم تلألؤ افکنده؟ این، این، عرض می‌کنم پایین. اما چگونه باید درِ خانه‌ی نهج‌البلاغه را دق‌ّالباب کرد؟! اقیانوس است، باید البسه‌ی غوّاصی بر تنِ فکر و الهمه‌ی صیّادی بر روح ذهن پوشاند تا بتوان از میان آن همه دُرّ در میان صدف، دست به گوهر زد و جان را جوهر. چراااااا؟ زیرا اگر بتوان از آفریدگار -که نه دیده به آن بیناست و نه پدیده به آن نمایان- یکی‌چند آفریده سراغ داد که جِلوه‌ی خدا درو جَلا یافته باشه، یکی از آن سرپناهان امیر مؤمنان علی علیه‌السلام است. و این دیشب در آن بیت به چشمم بیشتر آمد که دفعتاً یادداشت نوشتم و شد این: «چشمِ زخم حقیقت دارد، استفاده از نیروهاى مرموز طبیعت حقیقت دارد، سِحر و جادو وجود دارد، و فال نیک راست است، و رویدادِ بد را بدشگون دانستن، درست نیست. بوى خوش، درمان و نشاط‌آور است، عسل درمان‌کننده و نشاط‌آور است، سوارى بهبودى‌آور است، و نگاه به سبزه‌زار درمان‌کننده و نشاط‌آور است.»

حکمت ۴۰۰ بود یا همان کلمات قصار نهج‌البلاغه. دامنه.

۲ ⟨ ۲ ⟨ ۱۴۰۱

استاد احمدی سلام. از تذکره، مستندات آوردید. درود. بنده هم فرازی دیگر باز می‌کنم با تمرکز بر یک واژه‌ی حیرت‌انگیز. در زیر: پس از نبی رحمت ص از علی ع قانت‌تر کیست در آیینی که محمد رسول ص از خدا آن را به سینه امانت گرفت و به امت داد و آنان را از احتمالِ پرسه در پلیدی رهاند؟ دارم درس پس می‌دهم وگرنه خود واقف و بدان آگاه‌ابد: در آغاز آیه‌ی ۳۱ احزاب نکته‌ای زیبا آمده: «وَ مَن یَقنُتْ...» این واژه از قنوت است و قنوت به نظر صاحبِ المیزان یعنی خضوع و اطاعت؛ که در نظر برخی مترجمان و مفسران برجسته‌ی قرآن، برگردان فارسی آن «مداومتِ بر طاعت»، «دوام اعمال‌ صالحه‌»، «فروتنی و فرمانبری» و نیز از نگاه صاحب کتاب بیان‌السعادة «تسلیم‌پیشگی» است. زیرا قنوت -که در نماز هم جزوی مستحب و از صحنه‌های دل‌انگیز نیاز و راز و درخواست هست- به معناى خضوع و اطاعت و طاعت و ملازمت و مداومت می‌باشد. این که قرآن در‌ حق‌ حضرت مریم‌ س می‌فرماید: «وَ کانَت‌ مِن‌َ القانِتِین‌َ» و یا می‌فرماید «یا مَریَم‌ُ اقنُتِی‌ لِرَبِّک‌ِ» و یا می‌فرماید «أَمَّن‌ هُوَ قانِت‌ٌ آناءَ اللَّیل‌ِ» همه‌وهمه نشان تسلیم‌پیشگی آن بانوی بزرگ در پیشگاه خداوند متعال بوده است که یکی از سرشناسان این واژه و فعل بوده‌اند. چونان که ابراهیم ع در آیه‌ی ۱۲۰ نحل به‌تنهایی اُمت معرفی و به قانتا و حنیفا توصیف شده است. و من درین عصر با شناختی که از نیمه‌نزدیک به قاسم سلیمانی داشتم وی را -که والاترین شهید مسیر سیدالشهداء ع و اصول علوی ع است- انسانی به تمام‌معنا قانت دیدم. مطیع خدا و در خط طاعت حضرت رَبّ. یاد مرام او قنوت‌آفرین است و قانت‌زا. درود بَرو که آبرو بود و آرزو. دامنه.

۳ ⟨ ۲ ⟨ ۱۴۰۱

جناب سلام. سپاس. آن سرکرده ابلیس، سِرّش در سرش هست که سده سده راه می‌پیماید تا سرسپرده بیابد، سرِ لیست سیاهش اسمش را اسم‌نویسی کند. سرِ ابلیس را می‌توان بر سنگ کوفت، سخت است، سترگی و سلامت نفس می‌طلبد. انسان سالم در فصای متسالم سرشناسه‌ای به اسم ابلیس را سر می‌بُرّد، وگرنه سرش سرِ دارِ سیر و سیاحت سفیه ابلیس است.

سلام آقای... این فراز درست. دست مریزاد آزاد. دو فراز دگرگونه ز این، هم، می‌توان لیوانِ مؤمن و مسلم را دید و ایضاً استکانِ کسانی که وادی دیگری را برگزیدند. یکی این‌که: ای اهالی قبیله‌ی قبله! صدها انتقاد بر شما روا، اما مرحبا که از میان ۳۶۵ روز سال خدا، این سه شب را دوست دارید انسانی‌تر و عابدتر باشید. دیگری این‌که: ای اهالی قبیله‌ی پشت‌کرده‌به‌قبله! هزاران سپاس ارزانی شما که پندارید که پند همه هستید و پیشی‌گرفته از تمام‌تمام انسان، اما دریغا و زِنهارا که که از میان ۳۶۵ روز سال خدا را مثلاً عالی می‌گذرانید و به نظر خود عقلانی، اما این سه شب را چرا دوست ندارید انسانی‌تر و عاقل‌تر باشید؟! تا دست‌کم بر رخ تابان آیین مذهبی و عبادی هم‌نوعان خود را تیغ و چنگ نکشید. مگر قدر را بشر، خودسر ساخته؟! خدا خود فرموده لیالی قدر. حرفم این بود جناب آزاد سخن شما حق، اما در واقع اگر نقد بر مؤمن وارد است، این طور نیست بر سایرین نباشد. درود.

شایسته‌کاری ( ۲۶ )

نگذاریم مداد و قلم و روان‌نویس و خودکار و دوات و ابزارآلات نوشتن، از جیب و ذهن و جامدادی روی میز مطالعه‌مان پَر بزند. گاه به فروشگاه‌های نوشت‌افزار هم سر بزنیم. آن زمان کارِ ستوده یکی این بوده در جیب کسی خودنویس چی بوده. نگذاریم در فصای غش‌آلود مجازی فراموش کنیم که فراموش می‌شویم. بیشتر بخوانید ↓

می‌دانستم زحمت این متاع درست است که قُوت می‌رسانَد، ولی عجیب قوّت می‌ستانَد. این‌طور غرقاب می‌شود و نازپرورده تنعُم که دیگر کم نمانده وارد کیسه‌ی گِرَم شود، نه تُن. حتی نه در صدکیلو شصت کیلو و دریغا در سی و ده کیلو هم. دارد کم‌کم می‌شود مثقالی و زعفرانی. کی؟ همین برنج با رنج. البته بارها رحمت بر این قوت غالب ایران‌زمینان. ولی صدرحمت به گندم! که هزارها اغذیه از آن ساطع می‌شود و دیمی او هم همان است، که آبی. مگر می‌شود این صحنه‌ی شوکت و شکوه و شگفت‌انگیز سرخ‌رود (که کم نمانده آقای قربانی آن را قلبِ به آبی‌رود! کند) را دید و شولای شکر و تشکر ازین صُنع حضرت باری بر زبانِ الفبای خود نپوشاند؛ اینک علَن گشت که جناب جلیل قربانی خورنده نیستی! کُننده هم هستی! پس لقمه و لقمان هر دو در کام‌تان. سلام و والسلام. می‌شد داد دیگر هم سر داد، اما دادم پایان.

سلام جناب عبدالله. تشکر از حس والای شما. تلخی آن جای انکار ندارد ولی بر فرض در حوالی درمانگاه پایین‌محله دیده می‌شد و کوچه‌پس‌کوچه‌های دوروبر پایین‌تکیه تا حول‌وحوش کِله‌ی حاج نادر، و یا حتی روبروی آن کِله، آن‌گاه چه باید می‌کردند با آن بیچاره قلّاده! که معلوم نبوده از حبس چه کسی جهیده! که از قلمرو خود ربوده گردیده؛ گونه‌ی از چنگال‌سان، که نادر هم هست.

سلام دوباره و شبانه آقامرتضی. آهان، پس به سمت جنوب غرب می‌رانید. صحیح و سالم باشید. از هر دوی شما ممنونم که کار پسندیده برای حیوان نیازمند کمک صورت دادید. به‌یقین این کار ستوده، ارزش خود را در ضمیرتان باقی می‌گذارد و آثار نیکو می‌گذارد و وجدان‌تان به عمل آسود.

سلام جناب آقاعبدالله. متشکرم که به‌زیبایی برای پاسخ مسئله‌ای که طرح کردم و در پی دریافت درک و بینش شما بودم، وقت مناسب و گفتار خوب گذاشتید. درود.

جناب آقای ... سلام. شبانگاهان به کام. اول با یک جمله‌ی عام، روشن سازم بنده هیچ دانشمند و عالم دینی و علمی را قدّیس نمی‌سازم و مقدس نمی‌پندارم. نقد بر افکار آنان همان مقدار منطقی است که اقبال به آراءشان. پس؛ نباید متوقع بود که به عالمی یا دانشمندی نمی‌شود دست نقد دراز کرد. امابعد با گرامی‌داشتن این پاسخ صمیمانه‌ی شما عرض نمایم که در آن عبارتِ قبلی شما آمده بود: «این گریه». خُب معلوم است خواننده‌ی عاقل، مفهوم آوردنِ اسم اشاره‌ی «این» را می‌فهمد و سپس نزد خود ارزیابی می‌کند که لابد گریه‌ی دیگری! وجود دارد که «این گریه» ... . بگذرم. ازین توضیحات‌تان حقیقتاً ابهام متن گذشته را برطرف کرد.

زنگ شعر (۱۴)

ندانم چه‌ای هر چه هستی تویی

پناهِ بلندی و پستی تویی

فردوسی درباره‌ی حضرت باری

به این صورت هم گویا آمده:

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم چه ای، هرچه هستی تویی

عصر سه‌شنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۱صدها دانشجو با رهبری معظم دیدار کردند. من به سه نکته ازین محفل می‌پردازم. در بیانات رهبری آمده محصول «علمِ بدون تفکر» پدیده‌ای خسارت‌بار بشری به دنبال دارد ازین‌رو «تفکر صحیح از نظر ایشان «به استاد و راهنما نیاز دارد که به‌عنوان نمونه مرحوم آیت‌الله مصباح در مسائل فکری، یک استاد و راهنمای مرجع بود.» همچنین به «پرهیز از ادبیات مضرّ و طعنه‌آمیز» «رایج در فضای مجازی» اشاره فرمودند و نیز بر «بازگشت به اسلام ناب و ردّ تحجر». با دو نکته‌ی دومی و سومی کاملاً با رهبری معظم موافقم؛ زیرا در اولی، یعنی «ادبیات مضرّ و طعنه‌آمیز» اولین خسران را خودِ ادبیات ایران می‌کند که زبانی سرزنده برای دنیاست و با خود ادب و مهر و مسالمت و پند و دعوت به حقیقت حمل می‌کند و در آن نمایندگان کم‌مانندی چون سعدی و مولوی و فردوسی و عطار نیشابوری و... وجود دارد. و دومی یعنی «بازگشت به اسلام ناب و ردّ تحجر» همیشه جزوِ آرمان یک مسلمان است تا نگذارد دین مبینی که از سینه‌ی پاک رسول رحمت ص عبور و بر قلب و فکر علی ع و ابنای طاهرین و عارفان و فقیهان و خردمندان ایران و جهان جاری شده، دستخوش واپس‌گرایی و فسیل (=سنگ‌وارگی) شود. اما با نکته‌ی اولی رهبری با جمله‌ی پایه‌ی ایشان موافقت دارم ولی با جمله‌ی پیرو آن اما نه. زیرا افکاری که آن مرحوم ارائه و بلکه تئوریزه می‌کرد دو ضعف عمده داشت: یکم: اغلب واکنشی بود، یعنی سلبی‌اندیش و این پشتوانه‌ی تحقیقاتی مسائل و صد البته حوصله‌مندی را از آن می‌ربود. و دوم: تفسیرش از اسلام با تفسیر سایر اسلام‌شناسانی که مرجعیت معتبر علمی دارند در تضاد آشکار و گاه منحصر به فرد و حتی در پاره‌ای مسائل شاذّ بود مثل رأی مردم زینت است نه حقیقت. به همین علت در جامعه‌ی ایران بر دل و فکر و نهاد مردم خاصّه در میان جوانان جویای واقعیت و حقیقت جای نگرفته و بارش اندیشه نبارانیده. با آن‌که معلوم بود آیت‌الله محمدتقی مصباح یزدی به روحانی‌یی پیشرو و کادرساز در سه دهه‌ی اخیر تبدیل شده بود و برای وی بی‌تردید بُرد تیلیغی وسیعی هم، تدارک دیده بودند و سیما و صدای او شب‌وروز در رسانه‌ی سازمان صداسیمای جناح افراطی راست نمایش داده می‌شد. دامنه.

از بیان نظر متشکرم آقای قربانی. نه، من نقش پارسایان (اعم از پارساهای علمی، اقتصادی، هنری، اجتماعی، دینی، اخلاقی، کشاورزی، دامپروری، صناعی، فقهی، و سیاسی) به عنوان «الیت منزه منتخب، نه منتصب» در ساختار دموکراسی سوسیالیستی سنجاق می‌کنم. و اگر چنین باشد، نه اوراق لازم است و نه گورستان سیاست. حقیر بگذرد. هذا شقشقه هدرت.

سلام آقا علی‌آقا

و پابه‌توپ‌های عالی‌نسب و عالی‌مقدار همراه شما.

گوارا بادا بر تک‌تک شما.

کم، کاری نکردید شماها

که شادمان ساختند دل تک تک ما را.

سلام و شادباشا برسان بر آنها.

سلام مجدد آقاعیسی. پس حسن‌آقا، برادرزاده‌ات، هم‌نوم گت‌بَوای خدابیامرز شماست. لوکس‌کابین (پسر نیک آقاعقیل) که درین مدرسه از همان تأسیس عضو هست و هست و هست.

روانش شاد و روحش در پرتو الطاف الهی در نشاط. آهنگ‌های فرهاد بر دلم می‌نشیند و تمامی و کهنگی ندارد آن روان‌شاد. سپاس.

منبع عکس

هیچ چیز جای اُنس را پُر نمی‌کند. اساساً اُنس و الیف‌بودن لوازم یدکی ندارد و دنبال جایگزینش نباید گشت!

 

سلام استاد ارجمندم حجت‌الاسلام احمدی. بر نقطه‌ی مرکزی مشروعیت سیاسی انگشت گذاشتید؛ رضامندی عمومی. چنانچه نیک می‌دانید یعنی مردم از سرِ رضا و موافقت یک حکومت و نوع خدماتش را پذیرا باشند و طرفدارش بمانند. مثال ارسال رسول -سلام الله علیهم اجمعین- یک نشان آشکار ازین مسئله‌ی مهم بشری‌ست. خرسندم خوب حاشیه‌ای بر متن زده‌اید. متشکرم.

 

سلام دوباره علی‌آقا. خُب شما و دوستان صاحب توپ و تور شما هم، حقیقتاً دل ما را با این اوج و ظفر شاد و پرنشاط می‌کنید و چه چیزی درین اوضاع بهتر از شادی‌ها.

 

سلام. لطف فرمودید. چه قشنگ دست به دعا برداشتی. قوه‌ی عاقله‌‌ی‌ جناب‌عالی خوب کار می‌کند و تیزبین هستید.

 

سلام آقای عبدالله‌ی ما. آفرینا به این خداشناسی و خداخواهی. چقدر مرا به سوی سُرور می‌رسانی وقتی می‌بینم هم شعر می‌فهمی، هم پای شعر می‌مانی،و هم پایه‌ی فکری شعری داری. کوششت را در بها به شعر و شاعر و مفاخر می‌ستایم.

 

کشکولی‌مشکولی آقای قربانی: در خانه‌ی آبی! رنگ دربِن‌سر سرخ ولی. کشکولی تمام. حالا جدی: گل شب‌بو هم داری؟! چالوس که بودم فضای آن جا، لبریز می‌شد ازین رایحه‌ی سحرانگیز. صحنه‌ای که انداختی مرا برد سوی آن سو!

 

 

سید علی‌اکبر شفیعی: چیزی که خیلیا نمیفهمن!!! اینه که لغت ببخشید پاک کن نیست.

 

سلام جناب شفیعی جمله و نکته‌ی مهمی بود. بااین‌همه خودِ اصل پوزش‌خواهی ادب زیبایی است. درود. بله همین‌طور است. درست فرموده‌اید آقاشفیعی. مثلاً فیلسوفان به‌یقین در عمرشان در جنگی هم شرکت کرده‌اند، اما گلوله‌هایی که شلیک کردند به تاریخ پیوست و محو شد، ولی کتاب‌هایی که نوشته‌اند، هنوز هم در قفسه‌های کتاب مردم جهان حرف می‌زند و حیات دارد. درود.

 

سلام و چه حُسن سلیقه‌ای آقای قربانی. عکسش که در دل نشست. ان‌شاءالله آمدن به آن بیت با آن گل شب‌بو در کنار عالی‌جناب آبی‌پوش! (نه آن سرخ‌پوش «اکبرِ» ! اکبر گنجی) نصیب بنده هم شود!

 

دکتر عارف‌زاده: من در جریان رخدادهای سیاسی نیستم ولی این اکبر که گفتی آیا اولین فردی بود که تابوشکنی را با شکستن تابوی آن اکبر آغاز کرد ؟ البته بعدش دچار انواع بلایای غیرطبیعی شد!؟

 

نه جناب دکتر عارف‌زاده، اول از همه در ستون «اخبار خاکستری» روزنامه‌ی «سلام» آقای آیت‌الله سیدمحمد موسوی خوئینی نقد بر رفتار مستبدانه‌ی آن مرحوم شروع شد و فضای بسته‌ی کشور توسط وی را توانست بازتر کند. سپس توی روزنامه‌ی «صبح امروز» آقای سعید حجاریان اوج گرفت. بعد تبدیل به کتاب شد از نشر «نی». فکر کنم این‌مقدار جواب کفایت کند.

 

 

 

من که نچشیده‌ام اما آسیدعطاءالله وزیر ارشاد آسیدمحمدآقا گفته مادربزرگش به او چشانده بوده. شیر الاغ را می‌گویم. دیشب در منبعی خواندم که فروشندگان آن هر لیتر شیر الاغ را «۱۰۰ تا ۳۵۰ هزار تومان تعیین کرده‌اند.» حتی سر آدم سوت می‌کشد که قیمتش به لیتری ۵۰۰ هزار تومان هم رسیده است. بیچاره شیر گاو بسته‌بندی‌شده‌ی پاستوریزه که حدود ۱۱ تا ۱۴ هزار تومان است. جالب‌تر این‌که بیشتر آگهی‌دهندگان شیر شُتر در «سیستان بلوچستان، خراسان رضوی و جنوبی، قم، اصفهان و تهران» قرار دارند. بگذرم، که برای مثل بنده همان شیر بُز و گوسفند هم زیاده و شیر جناب الاغ زحمتکش -که اسمش دستاویز مسخره‌ها و توهین‌های همین بشر است- با این قیمت سرسام‌آور نمی‌رسد و نمی‌سزَد و نمی‌سازد و نمی‌صرفد. ۵۰۰ هزار تومان واسه فقط یک لیتر شیر ایشان! لابد خبر دارید که اقتصادآنلاین در دی ۱۳۹۷ نوشته بود قیمت هر کیلو پنیر الاغ تا ۵ میلیون تومان هم بالغ شد. عنبرنساءاش یعنی همان تفاله‌اش، در ایام ویروس مرموز دست‌به‌دست می‌شد و به جای عود و عنبر و اسپند دود می‌شد. پس؛ درود به الاغ که این همه قرب و ارج یافته است، خودش که نه، شیر و ادرار و پشگلش. دامنه.

۹ ⟨ ۲ ⟨ ۱۴۰۱

 

حجت‌الاسلام شیخ‌ احمدی: