دامنه‌ی داراب‌کلا

نوشته‌ی ابراهیم طالبی دامنه دارابی: در چین دو ترانهٔ انقلابی در مراسم سالگردِ تشکیلِ حزب کمونیست، اجرا می‌شود؛ یکی «پرچم سرخ» و یکی هم «انسان خوب، باید سرباز شود».

من ممکن می‌دانم این ریشه در آن تز مشهور «مائو تسه تونگ» داشته باشد که مائویست‌ها دنبال می‌کنند. مائو می‌گفت:

«جهان از آنِ ماست، برای به دست آوردن آن باید متحد شویم.»

در ایران حزب کومله مائویست است، حزب «پیکار» هم مکتبش مائویسم بود. فعلاً به آنچه بالا نوشتم دخالت نمی‌کنم، اما جالب می‌دانم یکی از تزهای آیت الله عبدالله جوادی آملی را با هدف تنویر مطرح کنم:

ایشان سال ۹۰ حرفی خیلی زیبا و موثر زد که در روزنامهٔ اطلاعات ۳۱ ، ۱ ، ۱۳۹۰ درج است. چکیده‌ی حرفش (به برداشت آزادم) این بود: محور مسجد، محراب است، و محراب، سمت بیت عتیق یعنی کعبه (=در محاوره: خانهٔ خدا) است و نیز محراب، چشم مسجد محسوب می‌شود. مسجد هم، مِلک کسی در نمی‌آید، آزاد است. پس، کسی که آزاد است، مسجدی است. در حقیقت مسجد بیتِ آزادی است؛ زیرا رو به عتیق است و عتیق معنی‌اش «آزاد»است. خداوند هم انشاء کرد: ولْیَطوفوا بالبیت العتیق. پس؛ چون معنی عتیق «آزاد» است، مسجد «مکانِ آزادی» است، نه محل بردگی. لفظ بردگی از من است البته، نه نقل.

در مقایسه‌ی دو دیدگاه است که می‌شود معلوم کرد کدام تفکر از «انسانِ خوب» دفاع می‌کند، آن که دنیا را مِلک طِلق خود می‌پندارد و انسان را سرباز یعنی جنگجو می‌خواهد؟! یا آن فکر که حتی خانهٔ خدا را آزاد و مسجد را مکانِ آزادی معرفی می‌کند؟ به‌روشنی معلوم است. یاد ما باشد چین البته جنگجو صادر نمی‌کند! ظرف و ظروف و سینی و ماهی و هر چی که پول پارو کند، صادر می‌کند.