دامنه‌ی داراب‌کلا

با سلام

همانطوری که در بالا توضیح داده شده است عیوق ستاره‌ی نگهبان هست ، نکته‌ی مهمتر اینکه قدیمی‌ها معتقد بوده‌اندکه ستاره‌ی هرکسی با ستاره‌ی عیوق روبرو بشود آن شخص میمیرد ، و توجه مرحوم محتشم علاوه بر معنی ذکر شده به این نکته نیز بوده است.

سعدی علیه‌الرحمه میفرماید:

چون شبنم اوفتاده بُدَم پیش آفتاب

مِهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

(چون شبنمی مقابل خورشید افتاده بودم و با رسیدن مهر ( در اینجا در کلمه مهر صنعت ایهام وجود دارد هم نور آفتاب ، هم عشق و محبت ) بر من ، ستاره‌ام با ستاره‌ی عیوق مقابل شد (جان دادم و مردم)

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات. وقتی در اشعار عیوق را به کار می برند، معمولا مسافت و دوری راه به ذهن می رسد. چنان که دهخدا می گوید: و عرب آن را به دوری مثل زند و گوید: «أبعد من العیوق » و محمد معین آن را نماد فاصله و دوری می داند. دوری راه، برداشت طبیعی و ظاهری از عیوق است، اما افسانه هایی هم در باره عیوق وجود دارد که ممکن است به آن مثال بزنند:

۱. یکی این که هرکسی نگاهش به این ستاره بیافتد، تشنگی اش برطرف می شود.

۲. کسی که این ستاره در بخت او باشد، از تشنگی هلاک می شود. اما اینها افسانه است و ربط دادن واقعه عظیمی مانند شهادت اباعبدالله الحسین علیه السلام به این افسانه ها چندان موجه به نظر نمی رسد. بنده همان دوری راه را بیشتر می پسندم، یعنی فریاد العطش آنقدر زیاد است که صدای آن حتی به عیوق هم می رسد.

محمدرضا احمدی.

عیوق آنقدر داد زد که کوفیان نشنیدند.

چون زمزمه ی پروین و ثریا و هفت خواهران صاحب سریر در گوش کوفیان نمیگذاشت صدای دیگری بشنوند. عیوق از آنروز بدنبال ثریاست. تا صدای تشنگان را بگونه‌ای کر شده برساند . جهان پراز صدای عیوق است که فریاد می‌زند: یاحسین.

در شعر محتشم با توجه به معنی بیت شعر منظور عیوق یعنی خیلی صدای العطش بر اسمان بلند شده . 

 در شعر سعدی علیه الرحمه 

که میگوید چون شبنم اوفتاده بودم پیش افتاب 

مهرم به جان رسید بر عیوق بر شدم 

 منظور سعدی این است که او ذره ای بوده و اصلا حساب نمی شده در جهان ولی چون شبنم پاک و زلال و شفاف بوده و عشق خدای تبارک و تعالی وجود او را پر کرده و این ذره انقدر اوج گرفته و بالا رفته که از ستاره عیوق هم بالاتر رفته و بر اسمانها مسلط شده