مدرسه فکرت ۱۰۱

یک پِشتِه کلمه
ضعیف و تضعیف

نوشته‌ی ابراهیم طالبی دامنه دارابی

ضعیف پنداشتنِ حریف - دشمن، خردمندانه نیست. علاوه بر خرَد، جریان نبوّت (که خط سیر برای بشر است) نیز، دشمن و حریف خود را محاسبه‌ی واقعی می‌کردند. مثلاً نبی گرامی ص، آدم (=عیون: اطلاعاتی) فرستاد که اطلاع بیاورند دشمن در هنگام اُتراق، چند شتر نَحر می‌کنند. ازین راه استعداد (=تعداد نفرات) حریف را حدس می‌زد. پس؛ دشمن و حریف باید دقیق محاسبه شود. قوت و ضعف، هر دو مقایسه شود.

تضعیف کردن حریف - دشمن، بالاترین رفتار خردورزانه است. با هر امکان عقلی و ابزاری (منهای خلاف اخلاق و قواعد انسانی و شرعی و مقررات بین‌المللی) می‌شود دست به تضعیف حریف حربی، زد که حرب و جنگ رخ ندهد و اگر باز نداشت و رخ داد، بتوان بر روحیات آنان اثر نهاد.

دو نمونه:

نمونه یک: ایران صدام حسین را ضعیف می‌پنداشت. به همین خاطر، شناخت سرِ جنگ از سِرّ جنگ، ناموزن بود و صدام واقعیت خود را برملاتر کرد و بیش از دو دهه‌ی دیگر با بدترین دیکتاتوری در قدرت باقی ماند و ایران تن به آتش‌بس در بدترین شرائط داد. آتش‌بس مجبورانه‌ای که حتی رزمندگانی چون من و مانند من را در خودِ جبهه، خوشحال و رقصان کرده بود. حق را ور ندهم، ایستادگی مردمی واقعاً فداکارانه و غیورانه بود.

نمونه دو: جنبش حزب الله لبنان اسرائیل را به علت حضور ارتشش در بخش جنوب غربی فلسطین (باریکه‌ی غزه که لزوماً باید متحد و ضمیمه‌ی کرانه‌ باختری باشد ولی عملاً تحت حکومت حماس درآمده بود و تجزیه هم شده بود) ضعیف و دچار ضعف عَدید ارزیابی کرده بود. ازین‌رو از جبهه‌ی دوم، یعنی شمال فلسطین جنگی به روی اسرائیل گشود و برآوُرد قطعی سید حسن نصرالله این بود این اقدام، بر عزم ارتش اسرائیل در ویرانی غزه اثر مستقیم و حتی ندامت می‌افکنَد. اما نادردست در آمد. و شد، آن چه نباید می‌شد. حال، نه تنها قطعنامه ۱۷۰۱ سازمان ملل تحمیل شد حتی لیطانی پلاس! هم بر آن بار شد، همین توافق آتش‌بس که واقعاً بندهای فراوان و عجیب آن شگفت‌آفرین‌ترین توافق روزگار است. پایین رفتن فتیله‌ی هر جنگ با بدترین نتایج هم، خبری به نفع بشریت است. اما آن "دستور" که به جنبش حزب الله لبنان داده شد، این خسارات را رقم زد. این پدیده به نظرم یعنی تغییر استراتژی در خاورمیانه. هر کشوری این واقعیت را آموزه و آمیزه نکند بدترین ازین را روی خود خواهد دید. دامنه.

،،

سلام جناب حجت‌الاسلام آشیخ حمیدآقا

ابتدا واسه‌ی این که با توضیحات خود، نوع روش تحقیق و تبیین خویش را افروز کردید، اعلان رضایت و خرسندی کنم. موافق هستم. خیلی‌هم کارساز در بحث.

،،

این جا یک کشکولی بگویم مکفی‌ست:

آشیخ حمید! سپاه قدس یعنی سپاه بیرون از کشور. بگذرم. کشکولی‌ام را گویم: «سپاه کعبه» هم پس شما آخوندهای خوب راه بیندازید، چون کعبه هم بدتر از بیت‌المقدس در اشغال یک آل فاسد است که سال ۱۳۶۶ در حج خونین! شنیدیم که نقل شد «با آب زمزم» هم پاک نمی‌شد آل سعود. البته خودم معتقدم سیاست یعنی تنظیم ساعت به ساعت. بگذرم! از خویشتنداری و در عین حال بیان محکم و عالمانه‌ات خشنودم. ایضاً از ارزش‌گرایی‌های غلیظ آن فرهیخته‌ی حوزه.

،،

به این مورد:

آشیخ حمید واژه‌ی «ظاهراً» در گزاره‌های علمی از پیشرفته‌ترین متدلوژی است. خوب است روحانی حوزه با علوم دانشگاه هم مسلط است. خوب بلدی با قیود خوب، خوب گذرگاه‌ها رد کنی! ممنونم. سوزایلند مال جناب‌عالی. نوعی از بازی بود در داراب‌کلا که شهر می‌دادیم، یک مرحله پیش‌تر می‌تاختیم. حالا سوزایلند که سهله، وایتکان و ول استریت هم مال شما!

،،

این جا این خاطره را بگم:

آشیخ حمید! چون میرزا کوچک‌خان جنگلی گفتی آن روحانی مسلح و کتاب‌خوان قدَر، خاطره بگویم:

سال ۱۳۶۰ برای آموزش مجدد اعزام به جبهه پادگان المهدی علیه السلام چالوس بودیم. مجدد گفتم، چون سال ۵۸ و ۵۹ هم آموزش در گوهرباران و اردوگاه بادله دیده بودم. پس از آموزش چند شب اردوگاه کوچک‌خان جنگلی رامسر بودیم. واقعاً زیبا بود. شاه اشتباه‌اش این بود وقتی اقتصاد و نوسازی مدرنیزاسیون را داده بود به تحصیلداران ایرانی که آمریکا آموزش دیده بودند، نظارت بر آنان را کنار گذاشت. همین موجب شد آنان ترقی را بدون توسعه تصور کنند. کوچک‌خان جنگلی افکارش و افعالش تحسین مرا دارد، اما خودمختاری‌اش رفتاری تجزیه‌طلبانه بود. بگذریم. گمان نکنم جمهوری اسلامی شما به گروه سیاسی‌یی اجازه‌ی تسلیح دهد، بسیج هم اگر مسلح است چون زیر خط سپاه است و جامعه‌ی مدرسین قم را الگو می‌داند. همین بسیج اگر زیر ارتش! برود گمان نکنم حکومت آرامش داشته باشد بسیج سلاح داشته باشد. بسیج مستضعفین البته خالص هست چون زیر بار زور نمی‌رود اگر زور ورزد، بسیج دیگر نیست. بگذرم.

،،

این مورد را هم بگم نماز اول وقتم را برم واس اقامه:

آشیخ حمید اسم آن زمان را شماها گذاشتید: «فتنه‌ی ۸۸» که تا بهمن ۸۹ طول انجامید. ۲۵ بهمن ۸۹ میرحسین موسوی به سبک مصر محمد مُرسی خواست میدان آزادی تحصن کنند. اما شبش دستور آمد تا صبح نشده بروند میدان را با چماق خراطی شده بگیرند تا نذارند مصر قاهره در تهران تکرار شود.

بلی! اسم آن زمان ۸۸ است، چه ۸۹ باشد چه ۸۸، من می‌گم بحران ۸۸ شما می‌گید فتنه‌ی ۸۸ که بهمن ۸۹ آیت الله شیخ احمد جنتی، شیخ کبیر و عقیل و اصیل شما، در نمازجمعه دستور قضایی! داد بدون دادگاه، میرحسین و کروبی بروند توی حصر تلفن خونه هم قطع. حکومت هم گفت: بله قربان! چشم! برم نماز که «وَارکَعوا مَعَ الرَّاکِعینَ» یعنی بشتاب صف چهارم! چون من لایق صف یکم نیستم. رفتم. ازت خله خله ممنونم

جناب آقاجلیل سلام

نیمروزت به شادمانی و خیر و سعادت

اضاف کنم که:

آنچه من از منابع برداشت کردم این موارد مهم بود. البته موادش زیاد است. باید منابع رسمی منتشر کنند:

جنوب لبنان فقط در اختیار ارتش لبنان

فروش یا واردات یا تولید تسلیحات فقط در کنترل دولت لبنان

برچیدن تمام شرکت‌های غیرمجاز تولید سلاح حتی مواد مرتبطه در لبنان

و این ماده :

نه تنها جنبش حزب الله لبنان بلکه گروه های مسلح خاک لبنان هیچ عملیات علیه‌ی اسرائیل نکنند.

جالب این است: آمریکا ناظر است و حتی گزارشگر آتش‌بس است که اگر از لبنان به اسرائیل پرتاب شد، اسرائیل را خبر دهد وارد خاک لبنان شود.

و این یکی، اعضای سفارت آمریکا در لبنان حق دارند جنوب لبنان را رصد کنند.

این مواد آتش‌بس در واقع آغاز و انجام حاکمیت دولت لبنان بر حزب الله لبنان به عنوان جنبش مسلح است. آن قطعنامه ۱۷۰۱ که هجده سال پیش تصویب شد مبنا و منبع استناد آتش‌بش است. به تعبیرم دو سند امنیتی و نظامی بر حزب الله لبنان، غالب شد: قطعنامه ۱۷۰۱ و همین آتش‌بس که موادش شدیدتر از قطعنامه است. البته جنگ هر گاه، حتی یک روز هم، از سر مردم هر کشوری برداشته شود، آسایش است و رنج مالامال مردم را می‌کاهد. ممنونم از خواندن و دیدگاه گذاشتن.

،،

سلام جناب حجت الاسلام آشیخ حمیدآقا

اتفاقاً شیوه‌ی قشنگی است میانبحث‌ها، سیرش به سمت تکافو برود و ختم بحث، ذیل آن مبحث، اعلان شود. این موجب می‌شود مخاطب و سایر پیگیران مطالب، خسته و زده نشوند. من هم موافقم. پس در زیر پاسخ‌هایم را گذرا می‌دهم و از سمت خودم تمام. شما نکته اگر داشتید، حتماً دریغ مَفرمایید، خواهم دید. یک دنیا، ممنون از طبع گرم و طینت نرم‌تان.

،،

درین مورد:

آشیخ حمید البته که باید خبر داشته باشید که «قرارگاه قدس» ربطی به «سپاه قدس» ندارد. از قرارگاه‌های نیروی زمینی سپاه است در جنوب شرق. فقط نام قرارگاه را قدس گذاشتند. مثل اسم مسجد قدس محله‌ی قم. مثل اسم مصلای قدس قم. مثل اسم فلکه آب مشهد به میدان بیت‌المقدس (قدس) اما «سپاه قدس» یکی از نیروهای چندگانه‌ی سپاه است. لابد می‌دانید اولین رئیس سپاه قدس کی بود، درست حدس زدید، حجت‌الاسلام آقای سید مهدی هاشمی که توسط حجت‌الاسلام آقای محمد محمدی نیک مشهور به ری‌شهری دستگیر و سریع محاکمه و اعدام شد. یقین دارم بلدید که اسم اسبق آن، سپاه قدس نبود، بلکه اسمش «واحد نهضت‌های آزادیبخش» بود منبعث از تز شهید حجت‌الاسلام محمد منتظری. راستی بیت‌المقدس هم با مسجدالاقصی (صخره) مربوط به معراج و بارکنا فرق دارد، این بنای گنبد طلایی را امویان وقتی فتوحات کردند برای خلیفه‌ی اموی بنا کردند. در محوطه که یهود مدعی است روی هیکل (=معبد) حضرت سلیمان نبی ع ساخته شد. به همین خاطر اسرائیل دائم زیر این قدس را حفاری می‌کند تا به اصل هیکل برسد. نمی‌دانم رسید یا نه. بگذرم. خواستم متنوع پاسخ داده باشم شما آشیخ حمیدآقا عین همیشه‌اش بردبارانه باران مترنَّم می‌باری بر سر من.

،،

به این اما

آشیخ حمید بله، جَسته و گریخته در هر کارزرار، استثنا هم پیش می‌آید. یک کشکولی گویم: آخوندها خیلی تیزند من این را می‌دانم. مثلاً اگر بر فرض مثال، روایت وجود داشت که به روحانیت (البته آدم‌های مطابق آیه‌ی نفر به سکون فاء) مُجاز بلکه مجاب می‌شدند نعوذُ بالله خُلَل و فُرَج در آیات قرآن پیدا کنند! بی‌تردید امروز یکی از شاخه‌های شما حوزوی‌ها فقه خُلَل و فُرَج! بود. آقا در متن من خُلَل و فُرَج پیدا می‌کنی بر لذت علمی فی ما بین می‌افزایی. افروز و افروغ و افروخ باد به روی و جمال شما شیخ دانا.

،،

ولی این پست

آشیخ حمید، من اسم آن شورش را جنبش کور و نابینا گذاشته بودم که بلد نبودند حتی جنبش مدنی کنند. بگذرم. تمام‌قد برای جمهوری اسلامی نایست! آن وقت حمایت شما را ناغافلی! حمایت کورکورانه تفسیر می‌کنند! کشکولی را تاب آور. می‌آوَری ولی.

،،

و نیز این یکی

آشیخ حمید تا به حال جمهوری اسلامی شما (که صبغه‌ی آخوندی به خود گرفت و لابد حُسن محسوب می‌شود!) چند بار مسلحانه، یا اعتراضات را، یا جنبش‌ها را، یا تجمعات را، یا اغتشاشات را، یا بحران‌ها را، یا به قول ادبیات حکومتی: «فتنه‌»ها را رگبارانه! سرکوب کرد. چقدر اقتدار دارید شما! راستی! از صفات خداوند متعال هم فتنه است و مکر. الله اکبر.

یادآوری عمومی: من دیشب چون آغوزخوارش خوردم عصرش، خواب سحری‌ام! ویران! شد. این شد که زود آمدم مدرسه، دروازه‌ی مدرسه را باز کردم. البته زودتر از من، حجت الاسلام آقای شیخ احمد باقریان آمده است صحن. یک کشکولی: جناب شیخ باقریان انگار دین را از سیاست جدا کرد! چون فقط شیعه‌شتاسی می‌کند و بس! مسائل روز ایران و دنیا را گذاشت فی امان الله!

،،

سلام جناب حجت الاسلام آشیخ محمدرضا

معمول است در بینش و منش‌ات که مخاطب خود را به سخن درگذشتگان و یا گذشتگان این نظام ارجاع می‌دهید. ارجاع، جناب آشیخ احمدی اغلب همان ارتجاع است. آخر چرا جناب شیخ محمدرضا مسائل نوپدید را باید به کلمات گذشتگان نظام حل و فصل کرد. پس مستحدث و نوپدید راه‌حل‌های نو می‌طلبد چه می‌شود. من باری درین صحن گفته بودم هیچ شخصیت سیاسی و مذهبی‌یی کشور حق ندارد وصیت‌نامه‌ی سیاسی بنویسد. وصیت سیاسی اصلأ یعنی اختیارداری. این حق مردم است عصر خود را مدیریت کنند. سخن بزرگان البته می‌تواند تاریخ حساب شود، اما الزام‌آور نیست. هیچ احدی حق پیشنی و پسینی ندارد که مردم را مکلف کنند چه کنند چه نکنند. این جهان‌بینی من است. ارادت.

،،

سلام آقاجلیل

چیزی که پسندت شود، مطئمنم لابد قوت منطقی داشته است، پس خشنودم. اما سپاه قدس و خود آن قدس در اورشلیم:

۱. من قاسم سلیمانی را می‌شناختم. در مقام فرمانده سپاه قدس در امور داخلی سپاه دخالت نمی‌کرد، فقط یکی سه بار. که من یکی را برای نخستین بار این جا می‌گویم: بنا بر عللی در اطلاعات سپاه ورود کرد و نیروهای قدس را در آن جا کاشت، مثلاً اسماعیل قآنی را رئیس سازمان اطلاعات سپاه کرد که او شروع کرد به... بگذرم. داستان دارد. دلم برای حوزه علمیه می‌سوزد که چگونه توجیه‌گر همه‌چیز حکومت شدند و خبر از پِشت مِشت ندارند ولی مُشت و مُشک را دوست! دارند.

۲. بلی، آن قسمت گوشه که رنگ تیره نقره‌ای دارد مسجدالاقصی است. خود اَقصیٰ هم بلدید، یعنی دورتر. چون آن دور قرار دارد. بنای طلایی از مَعمّرات امویان است و خلفای ظالم آن.

از هر ۵ تا بند در نوشته‌ات نکات مهم آموختم. البته در بند سه حصری که به ادیان برای دو دوره‌ی برده‌داری و سپس فئودالی زدید، محتاج مباحثه است. اما ممنونم که مفیدنویس هستید. درود بَرِت.

،،

آشیخ محمدرضا سلام دوباره به شما رفیق عریف من. از آخر شروع کنم: اتفاقاً وقتی من میان این‌همه متن اعضا، وارد متن آن جناب شدم، فکر نمی‌کنید برای نوشته‌ات، ارزش پرداختن قائل شدم؟ یقیناً بر من سخت نیست، بلکه از رونق‌دهندگان پرهیزگار این صحن هستید. در مورد ارجاع و ارتجاع، یک بار دیگر به عمق جمله‌ام رجوع کنید. شاید به برداشت درست برسید. اما قرآن و عترت را شما وارد بحث کردید، من حتی قید کردم درگذشتگان و گذشتگان «این نظام». پس دو منبع شیعه قرآن و عترت نشان دو امر اصول ثابت و فروع متغیر است. معلوم است قصد من تصغیر و یا نادیده‌انگاشتن کسی نیست، فقط خواستم از شما خواسته باشم در مباحثه با متون، برای حل مسائل روز نمی‌شود ارجاع داد به افراد که خودشان در گذشته در راه‌حل‌ها عجز داشتند. مقام و حرمت کسی با نقد و حتی رد افکار یا مواضع، خدشه وارد نمی‌شود. اسلام به انسان آموخت تبعیت از فرد و اشخاص نداشته باش. زمانه‌ی ما زمانه‌ی مقتضیات است. گلاویزی با جهان، سیاست نادرستی است. وارد بحث‌های تکراری و کسل‌کننده‌ی مذاکرات نمی‌شوم که بارها این صحن حرفش شد. البته درِ هیچ بحثی درین مدرسه مسدود نیست. خودت می‌دانی وقتی یک روز هم ننویسی، برایم انگار فضای صحن خاموش است. گتاب که می‌ری، تب و لرزم می‌گیره! چون فرصتت در صحن کم می‌شه. دیگه حساب کن چقدر منتظر متون تو هستم. پس لطف کن به منِ یکی ارادتمندت، نگو: «سختت است.» کشکولی: آشیخ باقریان داستان «سه روز»ش از حَجّاج بن یوسف ثقفی، انگار خوب رسوخ! دارد در بافت روحانیت! گویی «ازخداخواسته‌»اند، در ترک سیاست!

عصری (۸ ، ۹ ، ۱۴۰۳) رهسپار شدیم به مسجد باب‌الجنه در چهارمردان قم. ترحیم روز هفتم همسر حجت الاسلام آشیخ جوادآقا مهاجری. نشستم دستِ راست حجت الاسلام آشیخ حمیدآقا و دست چپ آقاوحیدآقا مهاجر اوسا وسط مسجد. حسابی بین جناحَین! مستفیض شدم! آشیخ حمید انصافاً آداب معاشرتش آدم را مجذوب می‌کند. سِلفی با ایشان را هم از دست ندادم. شکار می‌کنم! بالاخره. در عکس‌هایی که انداختم، حاضران را خواهید شناخت. البته زاویه‌ی من مناسب نبود که چهره‌ی همگان و وجود جمعیت حاضران، کامل بیفتد. جناب حجت الاسلام آسید حسین شفیعی منبر رفت. از کتاب «الامامه، التبصره والحیره» گزارش کرد که پدر شیخ صدوق آن را نوشته بود. جناب حجت الاسلام آشیخ احمد باقریان نیز درین مراسم حضور داشت که محضرش رسیدم و کمی گپ و گفت کردم؛ عکس روحانی سمت راست آن دور، روی صندلی می‌توانید مشاهده‌اش کنید. از سردرگاه و مناره‌ی مسجد هم عکسی انداختم که از قضا فهمیدم مسجد راتب آقا شیخ حمید دارابی‌نیا نیز همین مسجد است، چون درین محله‌ی مشهور قم، می‌نشینند؛ جوار ابوی بزرگوارشان حجت الاسلام حاج‌آقاشیخ مهدی ولد خلف آیت الله مرحوم شیخ عبدالله دارابی (مشهور به دارابی‌نیا) که محضرش عرض ادب و ارادت کردم. پایان مراسم، پس از مصافحات و مستحبّات دیدارها، جمعیت سمت قبر بانو مرحومه عَلیّه دارابکلایی در نزدیکی همین مسجد واقع در گلزار شهدای قم (عکسی از سردرگاه انداختم) راهی شدند. بگذرم. گویا آسید کمال‌الدین نبودند یا من ندیدم. برای آن درگذشته دُخت آیت الله آقا دارابکلایی روحی شادمان و لبریز از غفران، آرزو می‌کنم. دامنه.

خاطره‌ی دامنه از شیخ احمدعمو آفاقی

او چَش! چَش! نمی‌گفت

یک روز با یکی رفتیم حیاط شیخ احمدعمو آفاقی. تَخ‌تَخ در زدیم. زنگ اِخبار کجا بود؟! ایشان اتاق افقی‌شکل سمت شرقی کتابخانه و محل مطالعه‌اش بود. اما اغلب اتاق سمت غربی کِله‌بِن کنار حاج‌خانم جلوس داشت. قدَک را رو دوشش می‌ذاشت نه بر دستان و تنش. کسی یا الله می‌گفت، اگر مرد بود خودش تا لای در اتاق می‌آمد. چشمانش را تار می‌کرد تا بهتر بشناسد کی هست. سیگارش هما فتیله‌دار همان فیلتردار را که، دائم پُک می‌زد. وصفش کنم تا سحر تایپ لازم است! همراه من گفت حاج‌آقا فرداشو خونه‌ی ما روضه‌خوانی دعوتی. باید می‌گفتند روضه‌خوان کیه. همیشه هم ایشان بود. بیچاره بقیه‌ی شِخای مقیم محل، بازارشان کساد! بود. چون نطق شیخ احمدعمو فراگیر بود. او چَش! چَش! نمی‌گفت. اصلاً در ذاتش بله‌قربان‌گو نبود. فقط گفت اگر نَمِردِمه، خا. لفظ خا از جواب‌های مثبت او بود. طرف کنار من هم فوری گفت: اونو سَی دَلقاسم جار می‌زند! یعنی اگر زنده! نبودی (بَمِردی!)، سید ابوالقاسم اذان‌گو اعلان عمومی می‌کند از بلندگو. خندیدم. دو طرف خوب هم را ارزیابی‌شده داشتند. شوخی ملیحی بود آن سال. الآن گفتم که بگویم: شیخ احمدعمو آفاقی سو نرفتند صدر و پسرانش! کشکولی. درس بزرگ شیخ احمدعمو آفاقی این بود فردی اصلأ احساساتی نبود. سوگند! می‌شود خورد شیخ احمدعمو آفاقی را ما انقلابیون صدر انقلاب، بهتر از فرزندانش می‌شناختیم. چون او میان انقلابیون حرفش را تقریباً می‌گفت! خونه ساکت بود! صدر کمی سُ پدرت رو. چون فرزند آن شیخ احمدعمو مایی، نزدم محترمی. بگذرم. لِمّ خاطره‌ام بماند برای اهل ذُکا و افراد نبیل. ابراهیم

شیخ مالک: عارفی گفت : اینکه در میان مردم زندگی کنی ولی هیچگاه به کسی زخم زبان نزنی ،دروغ نگویی ،کلک نزنی و سو استفاده نکنی و کسی را از خود نرنجانی .

،،

بِووووو...

آخوندا دِله پِره این طیری آدما!

کشکولی. آشیخ مالک سلام.

،،

آشیخ مالک دوباره سلام

قبول باشد مقام تبلیغی‌ات که حقیقتاً خستگی‌ناپذیر ظاهر شدید درین کسوت. تقریباً تمام ایران را رفتی و من خاطرات فراوان ازت را در دامنه زیر چاپ بردم. تریبون را آخوندها! قُرق کردند در قزوین و قهدریجان و قمشه و قائم‌شهر و قائن و قلهک. دامنه بگذرم

،،

راستی سوم آقاصدر

من اصلاً سبیل ندارم!

تَه‌ریش می‌ذارم، آن هم نه شرعی! بلکه ازون لحاظ که گزینش! رد نشوم!

این کشکولی هم نوش جانت!

،،

مهندس محمد سلام

با چه شکوهی رفت بالانشین شد این گاندلک‌کدو. بی‌علت نبود در داستان حکمیانه‌ی قرآن همین بوته‌ی یقطین (=کدو) محافظ و سایه‌بان حضرت یونس شد که از حوت (=ماهی‌کوسه یا نهنگ، یا...) گریخت.

بله، خواندمش مهندس محمد فعلاً مقیم سنه‌کوه! به‌هرحال فرد مورد اشاره‌ات (یعنی حجت الاسلام سید محمد مهدی میرباقری) هم یک نوع قرائت از اسلام است. هیچی تابع هم دارد این فرد؟! من که اوضاع اینان دستم نیست! بگذرم.

یک پِشتِه کلمه

صراط می‌بلعد!

صراط از ماده‌ی ص.ر.ط گرفته شد به معنی «بلعیدن». صراط، راه روشن است که به قول مفسران قرآن «انگار پیرو خود را می‌بلعد و در مَجرای خود فرو می‌برَد» و نمی‌گذارد منحرف شود. می‌گویند مزیت اصحاب صراط مستقیم «به علم آنهاست، نه به عمل». استناد می‌شود به آیه‌های ۱۱ مجادله و ۱۰ فاطر. در مجموع صراط همان «راه» است به سوی خدا، نه سمت بُت‌ها و راهَک‌ها. البته حکومت‌ها دوست دارند خود را «راه» جا بزنند و مردم را چونان کودک! بر راه‌راهَک نشانند. بگذرم. صراط خودش پیروش را می‌بلعد. دستور حکومت، لازم ندارد.

،،

نظردادن زیر چند پست امروز

برم از بالا، سُر بخورم به زیر!

ببینم چیزی یافت می‌شود بشود نظر کوباند! نون، مسکون است.

،،

سلام جناب حجت الاسلام حاج‌آقا باقریان

لابد این روزگا پل پوت رهبر خمرهای سرخ کامبوج فقط، خوراک آن آسیاب است. جُمجُمه‌های میلیونی که از کشتار مخالفان، هِرَم کرده بود. الآن حاکمان عالم همه! راستگو شدند! کشکولی! اما واقعاً سخن قشنگی از امام علی ع برگزیدید. درود

،،

سلام جناب آقاجلیل

این جا جا دارد بگویم:

۱. لبنانی‌ها نیمی‌شان، سالهاست در آرژانتین زندگی می‌کنند. اصلاً لبنان نمی‌آیند.

۲. لبنانی‌ها عاشق قلیان‌اند و لب دریا. البته استثناها جدا.

۳. لبنانی‌ها انسان‌های به‌روز هستند؛ تی‌شرت و شلوارک را عاشق‌اند! البته دور از همه!

۴. این جا -من زندگی می‌کنم- وقتی آوارگان‌شان را آوُردند، بهانه‌ها می‌آوُردند ما هر نوع غذایی را نمی‌خوریم! جمبوله! نمی‌توانیم زندگی کنیم! منظور جمعیتی! و دیگر چیزها که بگذرم.

۵. راستی من خودم وقتی آتش‌بس ما را در جبهه در خرداد یا تیر ۱۳۶۷ از بلندگوی قله‌ی مریوان به سمت چناره شنیدم، رقص آمده بودم! قلیونی نبودم! ولی اگر به جای ۶۷ اگر ۶۱ بود که آن سال هم جبهه‌ی مریوان بودم لابد سیگار بغداد را فندک می‌زدم و دود عین کمِل هوا می‌دادم.

،،

سلام مهندس محمد

ما به گاندله، می‌گیم: گاندلِک. یعنی گِرد، دایره‌طور، کوچک، تپچه، پسپلوک. دیشب گفتم قشنگ کهی و خوش‌رنگ است. بیام ازت بگیرم!

،،

مجدد جناب قربانی را سلام

من آقای عادل فردوسی‌پور را نمی‌شناسم (منظورم امورش را. البته ترجمه‌ای از کتابش را خواندم که آموزنده بود) اما آقای صحت کارگردان و بازیگر را می‌شناسم. به نظرم اهل مطالعه است. اهل میبد یا نائین است. همان شهر آیت الله نائینی که مجبور شد کتاب تنبیه الاُمه را دجله اندازد! تا فشار روحانیت روی خود را بکاهد. علت معلوم بود: می‌گفتند چرا حکومت را گفتی مشروطه باید باشد! بگذرم. خوب شد آیت الله مرحوم طالقانی نسخه‌ای از کتاب تنبیه از نائینی را ترجمه و شرح کرده بود. البته خبر داری جز طالقانی و چند روحانی روشنفکر دیگر که سمت نظریه‌ی نائینی ایستادند، مابقی از گت تا خُود همه سمت آیت الله شیخ فضل الله نوری همشهری شما را گرفتند درین نظام جمهوری اسلامی شان. بگذرم. خواستم گفته باشم وقتی با نائینی آن کردند خواستی یا سروش صحت کمدین نکنند!؟؟؟؟

،،

نه آشیخ محمدرضا بلکه لابد دنبال مدرسه‌ی فیضیه و مدرسه‌ی معصومیه! بودند! مدرسه فکرت که به قول شریف و تعبیر نظیف و حرف لطیفِ آشیخ حمیدآقای شرافتمند، «جمع اضداد» است. سلام آقا.

یک پِشتِه کلمه

رُعب!

از پیامبر اکرم ص نقل است (من از «کتابخانه احادیث شیعه» دیدم) «من با سخنان جامع مبعوث شدم و با رُعب و وحشت [که خداوند در دل کفّار افکند] یارى شدم» عین عبارت: «بُعِثتُ بجَوامِعِ الکَلِمِ، و نُصِرتُ بالرُّعبِ.» در تخصصم نیست وارد شکل حدیث شوم و اظهارنظر کنم. جمله‌ی داخل آکولاد نیز از خود منبع است. فقط می‌دانم پیامبر ختمی مرتبت ص حتی معجزه‌اش از جنس کلمه و کتاب است و تمام وجودش مکارم اخلاق. در دفاع هم اهل مروت بود و مدارا و حتی تئوری طُلَقا. اینک سه جهت بحث من بدون جهت‌گیری:

جهت ۱. اخیراً آقای «شیخ نعیم قاسم» رهبر جنبش حزب الله لبنان (هنوز نمی‌دانم با چه سبک درون‌حزبی بر این پست رهبری جنبش نشست) سخن راند. عین جمله‌ی وی:

«هنگامی که ما جبهه‌ی حمایت و پشتیبانی (از غزه و مقاومت فلسطین) را راه‌اندازی کردیم، تأکید کردیم که ما خواهان جنگ نیستیم... ارتش اسرائیل از تمام اماکنی که اشغال کرده اخراج شود و ارتش لبنان، برای اخراج دشمن اسرائیلی وارد منطقه شود.»

این عبارت وی -اگر همین باشد که نقل شد- دست‌کم دو نکته در بر دارد: یکی اذعان در شهامت بیان راه‌اندازی و آغازگری جبهه‌ی جنگ با اسرائیل در قسمت شمال فلسطین. دومی اعتراف به از دست‌دادن خط مرزی جنوب لبنان در جنگ اخیر اسرائیل در لبنان که عدد عمق آن چندروایتی شد. بگذرم.

جهت ۲. البته در داخل ایران (اجلاسیه‌ی ۱۱۲ شهید بخشی از کاشان) آقای عبدالفتاح اهوازیان مشاور فرمانده نیرو قدس سپاه حرفی زد که بار حقوق بین المللی دارد، که اینان اصلاً بدان توجه ندارند. این عبارتش:

«سید حسن نصرالله از من پاسدار، ولایی‌تر بود.»

بر فرض (و حتی حتم) این بوده باشد، این نوع حرف یعنی ارتباط وابستگی یک جنبش در خاک لبنان به حکومت ایران و این در عرف جهانی یعنی خروج از حاکمیت ملی لبنان و فرمانبُرداری از حکومت در ایران. بار حقوقی مسائل را اصلاً دقت نمی‌کنند آقایان سخنران! که نظامیان لازم است از همه‌ی افراد جامعه، کمتر سخنرانی کنند. از منبرهای ایران هم، اینان جلو زدند در حرف. اگر خموشی مدح شد، بیشتر به اینان راجع است. کارشان، شده سخن و درز خبر! بگذرم.

جهت ۲. ارتش اسرائیل نیز یک نقشه (عکس بالای پست) از منطقه‌ی سراسری مرزی جنوب لبنان انتشار داده که می‌گوید حزب الله لبنان «باید از آن عقب نشینی کنند». جنوب رودخانه‌ی لیطانی است به عمق سی کیلومتری خاک لبنان. کسانی که در داخل ایران شعار «الرُّعب» را سالها، پیشه‌ی خود ساختند بدانند اسرائیل هم فقه یهود دارد، ولو به ظاهر و در تشبُّث، که می‌گوید دشمنان اسرائیل را باید با بی‌حدترین رعب، از مرزهای خود، دور و دِرو کنم. و کرد. چون از بس نقشه‌ای عقلی و هوشمندی وجود ندارد علیه‌ی‌اش، حتی عجز در ائتلاف، ولو جذب یک کشور. مقاومت یک نظریه است، مستلزمات نیاز دارد. دولت‌سازی پس از آن مهم است. ایران حتی نتوانست در خاورمیانه یک بار دولت‌سازی پایدار کند. نمی‌تواند هم، چون آمریکا و ائتلاف غرب بیکار! ننشسته‌اند. چه وقت باید سر عقل آیند! نامعلوم است!

،،

سلام جناب آقاقربانی

ممنونم. از نظر من که بیفزایم: ۱. جنبش حزب الله لبنان درین فرصت از استعداد علمی خود برای تولید علم استفاده کند و دست به خلاقیت در اقتصاد و امور اجتماعی بزند. ۲. از تقلید و تبعیت محض از نظام جمهوری اسلامی ایران خود را به یک جنبش رسمی صاحب رأی و استقلال تبدیل کند. به قول شما هم‌سویی متعارف با هر جا که خواست بکند، یک کار عقلانی و عرفی است. ۳. برین جنبش به نظر من عیب بزرگی وارد است که دیدگاه انتقادی به جمهوری اسلامی ایران ندارد، در حالی‌که در داخل ایران به رفتارهای نادرست این نظام انتقادهای بی‌شماری وارد است. این شیوه‌ی جنبش حزب الله لبنان بر هویت آن لطمه زد و اشکالاتی بر آن وارد شد که مهمترینش این بود به نظام حکومت ایران اطاعت محض دارد و این صدمه می‌زند به هویت هر جنبش.

سلام جناب حجت الاسلام حاج شیخ باقریان

به نظر من یک مقاله‌ی دقیقاً علمی نوشته‌اید. از طرز نوشته و قوت استدلال و نقد و بررسی لذت بردم. چند نظر هم دارم هم‌راستای متن:

نظر اول: «مقصود از نفاق‏ در این حدیث» را «ریا و خودنمایی» تفسیر کرده‌اید. به نظر من مهم بود که لفظ را به معنای غیرمعمول آن هم برده‌اید. یادم است مرحوم آیت الله 

طالقانی در «پرتوی از قرآن» همین لغت نفاق را دو سوراخ موش معنی کرد. چون موش دو در دارد در لانه‌اش که یا از این در یا از آن در به بیرون یا درون ظاهر می‌شود.

نظر دوم: پرهیز تفرقه توسط پزشکیان گرچه در عام آن اخلاقی است، اما حکومت بر پایه‌ی دموکراسی یعنی جابجایی قدرت طی زمان محدود بین کسانی که ملت به آنان رأی داده است. پس؛ کار دولت خدمت و مدیریت بر حسب گرایش رأی است. تفرقه را انبیا هم قادر نشدند حل کنند.

نظر سوم: نوشتید «پیرایه بستن بر معصوم» ع. آیا منظور زیور و آراستن بد به سخنان معصومین ع است؟ اگر، نه، پس پیرایه درین جمله چه مقصود است. من در نیافتم.

ممنونم از مقاله‌ی پربار و روان و ساده‌نویسی‌تان که خود هنری از فنون نویسندگی‌ست. دقت شما در تمیز و فرق این دو لغت با معنای رایجش، قابل قبول من بود. درود.

صدرالدین آفاقی به دامنه: جناب آقای طالبی با سلام. چگونه شما که اعتقاد دارید رهبر یک نظام حکومتی نباید وصیت نامه سیاسی برای پس از خود بنویسد با چنین دیدگاهی شما برای یک گروه نظامی-سیاسی مربوط به یک کشور دیگر راهکار ارائه میدهید؟ شما اعتقاد داشتید که نظام جمهوری اسلامی برای حداقل یک قرن فقط باید به خود بپردازد چگونه برای یک قرن آینده راهبرد تعیین میکنید و آنرا لازم برمی شمارید؟ جنگ احزاب اجتماع گوناگونی از مشرکان و منافقان و یهودیان و ... علیرغم همه اختلافات برعلیه اسلام بود. چگونه آنها میتوانند با هم مشارکت استراتژیک داشته باشند ولی وقتی دوگروه شیعه باهمدیگر همراستایی دارند برایتان غیرقابل پذیرش است؟ تا کی میخواهید این شیپور جدایی سازی دوستان از جمهوری اسلامی را تبلیغ کنید؟

،،

آقاصدرالدین آفاقی سلام

۱. ممنونم از نقدی که بر خودم وارد می‌کنی. ۲. متن من، دیدگاه شخصی من است، در آن «لازم‌برشمردن» وجود ندارد که فرمودید. ۳. مسائل روز است، می‌شود چنین مباحثه‌ای داشت. ۴. تحلیل یا نظر من نه وصیت است نه الزام. شهروند ایران هستم اخبار جهان را نظر می‌گذارم. ۵. احتمال، حتی حتم اشکال در متن من، نشان این است عقل دیگری حق دارد چنین اشکال بر متنم وارد کند. ۶. فکر نکنم جمله‌ای دیگری در متن آقاصدر وجود داشته باشد که جوابی برایش نیاز ببینم. نائب زایر ما، فراموشی نسپاری حرم رضوی ع ما را. التماس دعا آقاصدر.

شرح عکس: جنگل کُلِت و سلیقه‌ی اهالی محترم کُلِت در بهره‌ی آب. عکاس: حمیدرضا طالبی، پاییز همین روزا. در قدیم توی داراب‌کلا پس از گذران این نوع چرخ آب چوبی و آهنی، تُلمبه‌ی دستی قَطور جایگزین شد که در چند جای محل، نصب شده بود مردم با جاجیم (=شیردون مِسّی، غوراَفتو مِسّی) از آن آب می‌کشیدند به خونه‌ها می‌بردند. مثل پیچ ببخل کنار خونه‌ی حبیب چلویی، پیش حموم‌پیش محله‌ی ما، پیچ عبسعلی گلچین کنار خونه‌ی کبل‌احمد چلویی (جوادی‌نسب)، آنِگرمله بالای خراطی اِسّاکرَم. بگذرم.

کتاب ساری از آغاز...

۱۴۰۳/۰۹/۱۰  رجوع به لینک بالا.

تستُّر!!!

نوشته‌ی دامنه: کتاب «عقل سرخ» اثر مرحوم استاد محمدرضا حکیمی است؛ شامل ۲۰ مقاله. از انتشارات «دلیل ما». من یک نکته از یاداشت‌هایم روی این کتاب را به اشتراک می‌گذارم که در ص ۱۱۵ آن مطرح شده است:

مرحوم حکیمی معتقد بود مرحوم مرجع عام شیعیان آیت الله العظمی اقای بروجردی به نوعی «تستُّر» می‌کرده‌اند، «چنانکه در زمان ایشان گفته می‌شد که آقا گاه که سخنی را قابل توجّه یا به صلاح نمی‌دانند، دست مبارک‌شان را پشت گوش‌شان می‌گذارند، و به نحوی خود را به دیرشنیدن و کری می‌زنند، آری، ریاست و عمل به وظیفه، مشکلات بسیاری دارد.» تستُّر از لغت سِتر و پوشش‌زدن است.

اطلاعیه‌ی مدیر

تخم کتان

تخم بادمجان

تخم آفتابگردان

تخم ارغوان

پیاز زعفران

برگ گیاه آپارتمان

زین‌پس مدیر مدرسه فکرت (فقط به عنوان مدیریت، نه عضویت) جدای از تذکر آئین‌نامه‌ و مقررات، به نوشته‌هایی درین صحن، یکی ازین شش عنوان را می‌دهد. که شامل چهار نوع تخم، یک نوع پیاز، یک نوع برگ است. ۱۱ ، ۹ ، ۱۴۰۳ :

مدیر مدرسه فکرت

ابراهیم طالبی دامنه دارابی

پرسش ۲۶۶

در جیب چه چیزهایی دارید؟ یکی یا چندتای آن را فشرده شرح کنید. چه طنز، چه نقد، و چه وصف باشد.

این پرسش دویست و شصت و ششم در هدر مدرسه سنجاق می‌شود. پاسخ به پرسش‌ها در مدرسه، به روال همیشه، اختیاری است. ۱۱ ، ۹ ، ۱۴۰۳ : مدیریت مدرسه فکرت

،،

جناب آقا حسن ابراهیمی سلام

از آن دوست محترم و عضو فعال شورای داراب‌کلا ممنونم که امور مردم و محل را مورد دقت قرار می‌دهند. باور بفرما من از سگ در محل خیلی هراس دارم. اصلاً تنگه‌های دلِه می‌خوام برم هی مِر می‌کنم که گازم نگیرند. بگذرم. نان را هم خیلی لازم است خانواده‌های محترم زادگاه و میهن و وطن مادری پدری ما یعنی داراب‌کلا و اوسا و مرسم در آن بالا، اسراف نکنند و برخی‌ها هم -اندک البته- نان مملکت را به گاو و گوسفند و بِز و غاز ندهند. غذای حیوانات را خدا جدا کرده است. ازت تشکر و به شورا و آقادهیار هم سلام برسان. ابراهیم.

 مِر: در گویش ما یعنی گفتن بسم الله.

قاسم بابویه: سلام آقای مدیر صبح زیبای شما بخیر ته بد اخلاقی دره اوج کانده از قدیم بایتنه وقتی بز ره مرگ بیته چپون چاشت خانه فکر کامبه دیگه با ایستیزا نزدیک ونی دمبه از هیشکی نترسنی پشتیبان زیاد دانی تازه هم مهندس عبدی ره هم بیاردی اگر کسی ره دوست ندارنی سریع سم هادین بکاشین از تجربه مهندس خوب استفاده کاندی مواظب بوش بهر حال تره دارکلا گیر یارمی.

،،

سلام رخف من آق قاسم بابویه

چقدر خشنودم کردی رخف که پند فراوان به این رفیقت دادی و می‌دهی. اما کشکولی: حرف از سَمّ زدی قاسم! سعید امامی (=اسلامی) معاون اطلاعات حجت الاسلام آقای علی فلاحیان آبادانی را وقتی دستگیر کرده بودند! چندی نگذشت گفتند در حمام داروی نظافت! خورد مُرد! چون داخل پودر نظافت آرسنیک است که کُشنده است! بگذرم. خوب بلدین سم بدین! حتی اتوبوس روشنفکران سمت ارمنستان را تَهِ درّه لیز هادین! از صحبت‌های رخفم قاسم خیلی هم خندیدم. بازم ازین جورا بنویس. قشنگ می‌نویسی. ارادت: ابراهیمِ به قال خادت «بد اخلاق»!

جلیل قربانی در پاسخ به پرسش ۲۶۶:

✅ پاسخ به سوال ۲۶۶ (۱)

      طنزیم: جلیل قربانی 

سه نفر از آخوندها که دارای مقام رسمی بودند از ایران به چین سفر کردند.

در دیدار رسمی ابتدا طرف چینی به طرف ایرانی معرفی شد و بعد هم نوبت به طرف ایرانی رسید تا ایرانی‌ها را به چینی‌ها معرفی کند.

تحت تاثیر لحن مترجم و نام‌های چینی، مترجم ایران در معرفی مهمان ایرانی، آنها را این‌جوری معرفی کرد:

۱- جیب چون بانک

۲- ... چون ...

۳- ... چون ...

🟡 یادآوری؛ چون سوال درباره جیب بود، در این‌جا از ذکر نام‌های دیگر خودداری شده و در صورت لزوم در جاهای دیگر به آنها اشاره خواهد شد.

قاسم بابویه در پاسخ به پرسش ۲۶۶:

سلام اسم سه نفر خائن در جیب راستم گذاشتم شخ خاتمی مممد موسوی میر حوسن شخ روحانی حسن و بعضی افساد طلبا😂

،،

سلام جناب جلیل

سپاس از شرکتت در پرسش سنجاق‌شده. جالب بود، گرچه سانسورت طعم طنز را از ما کمی گرفت. نخستین شرکت‌کننده درین پرسش صحن بودید. درود.

،،

سلام آقا قاسم بابویه

سپاس دومین نفر در شرکت درین پرسش. بازم خندیدم قاسم. پس، لیست ترور در جیب تو قرار دارد قاسم! با تیفنگ خفه‌کن بزن که غرش نکند! از شرکتت در بحث صحن، ممنونم.

،،

سلام آقا قاسم بابویه

سپاس دومین نفر در شرکت درین پرسش بودی قاسم. بازم خندیدم قاسم. پس، لیست ترور در جیب تو قرار دارد قاسم! با تیفنگ خفه‌کن بزن که غرش نکند! از شرکتت در بحث صحن، ممنونم. راستی بشمار: لیست شد چهار نفر! ولی گفتی سه نفر!

قاسم بابویه:

ببخشید سلام مجدد چون شناسای نشدن نمی خواستم آمار را اضافه کنم

،،

قاسم رخفم! لابُد اسم مرا در سرجیب گذاشتی روی قلب قفسه‌ی چپ سینه‌ات. پس نازم کن سرجیبت جای دارم. به آن پست بالایت هم، جواب دادم حرف از بِز و چَپّون زدی. ببین.

راستی کشکولی، قاسم! دیگه دعای ندبه دیار نیهی! لابُد آنقدر ندبه خواندی، دیگه «انسان کامل»! شدی و به ۹۹ حِجر: «وَ اعبُد رَبَّکَ حَتى یأتیَکَ الیقینُ» رسیدی!

،،

قاسم رخفم! لابُد اسم مرا در سرجیب گذاشتی روی قلب قفسه‌ی چپ سینه‌ات. پس نازم کن سرجیبت جای دارم. به آن پست بالایت هم، جواب دادم حرف از بِز و چَپّون زدی. ببین.

راستی کشکولی، قاسم! دیگه دعای ندبه دیار نیهی! لابُد آنقدر ندبه خواندی، دیگه «انسان کامل»! شدی و به ۹۹ حِجر: «وَ اعبُد رَبَّکَ حَتى یأتیَکَ الیقینُ» رسیدی!

محمد عبدی در پاسخ به پرسش ۲۶۶:

با درود به آق مدیر 

پاسخم به این پرسش شما چند شرط دارد نفرمودی: 

کدام جیب؟! 

سرشلوار جیب 

پشلوار جیب 

جمه جیب 

بغل جیب 

کش بن جیب 

کت جیب 

کاپشن جیب 

پیرهن جیب 

پولیور جیب 

شلوار کردی جیب 

؟!!!! 

به نظرم 

دهون جیب ره 

کله جیب 

دست جیب 

ره دوستان شاید مدنظر قرار دادن یا بدن! 

و اما من جیب چپ سرشلوارم را در آوردم 

محتواتش ایناست

سویچ ماشین

ریموت ماشین

دسته کلید چندتایی خانه و مغازه یکجا.

،،

سلام جناب مهندس محمد عبدی

سپاس از شرکتت درین پرسش. سومی بودی و حسابی لُغُز گفتی که هنر قابل تحسین در ادبیات فارسی است. هر جیب باشه مهندس. فرق ندارد. تو که همیشه جیبت یک پِشته وسایل است! از دندان خلال گرفته تا پیجر حلال! نزن این کال، آن کال. گربه «نخ مطلب»!!! را تِک می‌گیردگانده کاموا را وا می‌کند! درود که شرکت جُستی و از شرح شیئ جیب جَستی!

محمد تقی آهنگر در پاسخ به پرسش ۲۶۶:

سلام اقا ابراهیم 

پاسخ به سوال شما 

جیب بستگی به شغل دارد 

باتوجه به شغلم جز خود کار وکاغذ 

چیزی دیگری نیست (جیب کوچک ) 

اگر کشکلولی عرض کنم 

اینکه شغل انبیا جیب انبیا ،،،😂

ونیز اگر به درامد تعبیر کنیم 

صداقت مطرح میشه گفتنش 

ساده نیست 👌

،،

جناب آقا محمدتقی سلام

چه متاع گرانبها در جیبت است؛ هر دو از اعجاز قرآن. قلم، سطر، یسطرون. ممنون. چهارمی شرکت‌کننده بودید آقادبیر. جیب انبیا و شغل انبیا را عالی آمدی‌ها.

محمد عبدی در پاسخ به پرسش ۲۶۶:

با درودی دیگر 

یک پشته که گفتی مه سر جیب دله دره منظور پیرهن جیب من همیشه کلی مدارک و کارت مارت دارم که اگر بنویسم چند ده صفحه میشه و از حوصله خارج  اما یاد یه خاطره افتادم بسی تلخ عبرت آموز  فکر کنم پاییز یا زمستان 87 در سفر عتبات همراه پدر و مادر همین حاج تقی آق دبیر در شهر نجف کنار حرم امام علی ع در صف تحویل موبایل و رفتن به صحن حرم بودم که ناخافلی یکی محتویات سر جیب مان را به یغما برد نگویید چقدر... وای خدای من 1500 دلار را برد...  بله کنار حرم مولا هم دزد پیدا میشه دزدا همه جا هستن اگر غافل بشی می برن... بگذریم که داغ دلمون تازه شد 😔😔😔

سید سعید شفیعی در پاسخ به پرسش ۲۶۶:

با سلا درود بر مدیر داستان جیب شد نگا کردیم دیدم در حال حاضر 6 جیب دارم 1- جیب خالی پز عالی ( انواع کارتها ی بانکی اما با حداقل های موجودی غیر قابل برداشت و......) 2-از این جیب به اون جیب کردن ( پولها ر از این حساب به اون حساب ریختن شاید وامی , جایزه ایی . اینکه بگیم گردش مالی خوبی داریم !!) 3- دست به جیب نبردن ( دلمون میخواد خیلی چیزها داشته باشیم ولی وارد مغازه میشیم از خیلی چیزها در حال دست کشیدنیم از خوردن پسته تا ماشین نو نووار کردن و..) 4- جیبش تار عنکوبت بسته ( قبلا پول نقد بود میزاشتی تو جیب الان با مدد الکترونیک فقط کارتها است میچرخه تو جیب ) 5- یادش نیست شپش تو جیبش سه قاب دو قاب میزد ( ما که هنوز به این مرجله نرسیدیم جیبمان همونه که هست ) 6- حال ما موندیم که دست به جیب کی کنیم راستها - چپها , راست های چپ نما , چپ های راست نما ,و... اما جیب خودم کارتهای بنزین - کارت ماشین - دو فقره عابر بانک (یکی اسمش بلوبانک و لی رنگش قرمزه ! اینم یاد گرفته پول قرض بده یکماه ولی 3 درصد اول میگره .خخخ یک مال رسالته جدید یاد گرفته چطور جیب خالی کنه از طریق وام دهی و..) کارت ملی - کیف پول ( چند فقره فیش الان متوجه شدیم یه فیشی تعیمر چمدان, یادم رفته بود و.) سویچ ماشین- جند عدد کلید و..مقداری پول نقد حال باید منتظر بمانیم کی قرار جیب مارو بزنند الغرض زیاده روی شد

امیر رمضانی در پاسخ به پرسش ۲۶۶:

درود جناب طالبی . اول بقول حاج قاسم در انواع لباس جیب های متفاوتی داریم که یک خاطره و یک نو آوری در جیب شخصی دارم . اول نوع آوری خودم را بگویم . روزی در اداره موبایلم در بقول داراکلاییها در سرجیب پیراهنم گذاشتم که یکی از همکاران با ناراحتی و عصبانیت گفت فلانی گوشی را از جیب پیراهن که سمت چپ بدن نزدیک قلب واقع شده بگیر !؟ من هاج و واج از دخالت در سلیقه ی شخصی خودم علت را جویا شدم . و همکارم داستان برادرش که اینکار را کرده و دچار ناراحتی قلبی شده را بیان کرد . من با کمی تنش و چالش پذیرفتم و موبایل را از جیب پیراهنم بیرون آوردم . از اون تاریخ تاکنون دیگر پیراهن آماده نمیخرم . بلکه می دوزم و جیب پیراهنم را سمت راست بدنم سفارش میدم . این شد نوع آوری خودم .

اما خاطره از جیب .

اوایل استخدام در سازمان مالیاتی یه رییس کارگزینی داشتیم که هنوز زنده هست و سرحال اهل روستای دنگسرک نوذر آباد نکا جاده نیروگاه .

آدم سخت گیر و امنیت رعایت کن و بد اخلاق و رُک و صریح و نچسب !! و کار راه انداز .دست انداز درست کن بود 😂😂

میگویند قبل از اینکه بیاد امور مالیاتی گروهبان ارتش بود همون نظم و انضباطو امنیت و صراحت و تندی را از ارتش به کارگزینی امور مالیاتی انتقال داده . مثلن اگر کاری عادی مثل امضا برگ مرخصی ساعتی می رفتی اتاق کارش نامه ای اگر روی میز کارش بود بر میگردوند . برعکس میکرد که متن نامه را شخص تازه وارد نخواند . که بنظر من هم کار درستی بود . خلاصه آدم سختگیر و کار بلد و مورد اطمینان مدیران‌کل و معاونان و حراست بود و ایضن کارمندان رده صف ازش خوششان نمی آمد و باهاش جوش نمیخوردند .

روزی بعد از دو سه سال که از خدمت رسمی آزمایشی من گذشت . موقع خروج از اداره ساعت دو بعد ازظهر صفِ ، زدن کارت خروجی ( دیم به داهون ) چهره به چهره بقول امروزی فیس تو فیس شدیم . جناب رییس کارگزینی روبه من گفت جناب رمضانی حالا اِتا قُمقُمه او و اِتا سفره نون و اتا کتونی بخر و دنبال حکم رسمی خودت بدو تو تهران این اتاق و اون اتاق !!!!!

منم که حاضر جوابی ام از قدیم تا حالا کار دستم میده . یه نگاه عمیق سفیه اندر فقیه بهش کردم گفتم : حاجی دستتو بذار تو جیب کُتت ! اون با تعجب با نگاه بالا گفته به من کرد و من دوباره تکرار کردم حاجی یه تقاضا دارم لطفن دستت را بذار تو جیبت !! باز مِن و مِن کرد و من بار سوم پافشاری کردم که حاجی دستت را بذار تو جیب کُتت . کار دارم . با اِبرام و اِصرار من و اِکرا و اِجبار دستشو کرد تو جیب کُت قراضه اش .!! من سریع گفتم حاجی حالا اگر دستت را از تو جیبت در بیاری . حتمن حکم رسمی منست . ایشون چنان جا خورد و نگاهی به دور و برش کرد . که گفت تو اینو کجا داشتی . زِلف و تخته پِشت 😂😂😂 خلاصه هفته ای نگذشت که حکم رسمی من روی میز کارم بود .

الان تو جیب هرکس یه موبایل لمسی و‌گاهی دوتا . انواع کارت اعتباری بانک ها . انواع کارت هویت شخصی مثل کارت ملی . گو اهینامه ی رانندگی .و ما پیرمردها عینک و گاهی سیم شارژر .و قدری پول نقد برای مواقع خاص .  پر فروغ باشید 🙏🙏🙏

،،

پاسخم به پرسش ۲۶۶

به سؤال «در جیب چه چیزهایی دارید؟» می‌توانم رُک بگویم فشنگِ تُفنگ! اصلاً ندارم. شلیک ملیک بلد نیستم! محمدرضا شجریان خوانده بود تفنگت را زمین بگذار!! اگر دهه‌ی شصت بود وَ هنوزم توی جبهه‌ها حضوری بسیجی داشتم، یقیناً (نقلم ریاکردن! هم هست) کتابچه‌ی دعاهای روزهای هفتگانه‌ی هفته!! را همراه داشتم! تا زیر سایه‌ی سرمدی خدای باری‌تعالی مصون از ترکِش باشم. اما مدتی است بیش از چند دهه! که جیبم جز یک دستمال یادگاری و یک ماسک پیشگیری چیزی ندارم؛ دیگر، نه پول نقد در جیب دارم، نه خودکار! و نه حتی روان‌نویس که عاشق این نوشته‌گارم! اما دلار «آمریکا» نه «کانادا» شاید جا داشت جیب بزنم! اما دلار را که جیب نمی‌گذارند! می‌ذارند لَمِه‌لا! زیرا این دلارِ لعنتیِ شیطانِ اکبر آمریکا، هر لا و جا و سولاخ که باشد، خودش یواشکی رُش می‌کشد!!! پاسخ من، تمام. راستی! سمت چپ جیبم، عذابم است چیزی بذارم! ولی مفیدکارت بورس، در جیب سمت راست شلوارم همَش هست، چون هی باید برای خونه و خوردن و آدامس‌جُوووویدَن! کارت بکشم! ابراهیمِ ضدِ دُلارِ دلاورِ دلبَر! و طرفدارِ قشنگ‌پولِ ریالِ دلیر ولی دلگیر!

،،

سلام امیرجناب

پوزش پاسخم به پاسخت این قدر دیر شد. همان موقع خواندم. بسیار هم لذت بردم.

۱. نوع‌آوری + نوآوری جالب بود.

۲. من اگر کدخدای وناجم سمت کیاسر باشم، یا ارباب! ورجان سمت کهک قم و یا حاکم کلات نادری خراسان، حکم می‌کردم تمام مردان یک رفیق ارتشی داشته باشند تا نظم را ازو یبآموزند. و هر فرد یک بار هم شده موزه‌ی نادرشاه مشهد را بازدید کند!

۳. من هم کتاب را پِشتیم می‌ذارم که کسی عنوان کتاب را نبیند.

۴. موبایل را سرجیب نذار، ناغافلی می‌افتد کف مستراح یا جوی آب.

۵. چه داستانی داشتنی در گزینش!

ممنونم هفتمی شرکت‌کننده بودی در پاسخ به پرسش ۲۶۶

،،

مجدد سلام آسید سعید

محل یک چیز دیگه می‌گن: کک نپّرنِه جیفم!

کنایه ازین که حتی دو ذار پول در جیبم ندارم.

راستی! مادر مرحومم چارقدگوشه (=وال سفید هندی) پول وَندسّه ما را می‌داد.

،،

جناب صدرالدین سلام

از شرکتت در پرسش ۲۶۶ ممنونم. جالب این‌که تصادفی، هشتمین نفر بودی در ورود به پاسخ که جوار امام هشتم ع هم مجاورت داری. داستان را جالب شرح دادی، هیچ وقت اسنادت را از تن و جسمت جدا نکن. اشتیاه بود گذاشته بودی کنارت. بله، جامعه هرگز از اخلاقیات خالی نمی‌شود. سالی در بانک، کیف کارتم افتاد کف خیابان. بعد دیدم یک انسان شریف از سنگال آفریقا آن را پیدا کرد تحویل رئیس بانک داد. طلبه‌ی حوزه بود. جلباب را هم گریز خوبی بود. چارقد نماد بود و هنوزم در سنت، بسیار پاس داشته می‌شود. خود ایران، از دیر زمان و تا الآن اهل برهنگی نبود. سپاس از جواب.

و

شرح عکس: امروز ۱۱ آذر ۱۴۰۳، مشهد مقدس. نماد سلام زائرین در میدان شهدای مشهد منتهی به خیابان مرحوم آیت الله سید عبدالله شیرازی و حرم امام رضا ع. برایم دلآویز بود، هم از نماد آن، هم از ابری که آسمان را پوشاند. از هنر آقا صدرالدین آفاقی ممنونم که این صحنه را ثبت و نیابت زیارت را تقبل کرد. درود بر صدر. سلام یا امام رئوف رضا عالم آل محمد ص. در سایت دامنه این عکس ثبت می‌شود

زیر پرچم علم

نوشته‌ی ابراهیم طالبی دامنه دارابی

ملک‌المتکلمین روحانی روشنفکر و واعظ می‌گفت «سرنوشت شما و ملت و بچه‌های‌تان، زیر پرچم علم شکل می‌گیرد، نه هیچ چیز دیگر.»

از نظر من:

قاجاریه کم‌کم داشت علم و فن و تجربه‌ی اروپا را عاریت می‌گرفت.

پهلوی سرانجام به علم تحصیلداران ایرانی در آمریکا اعتماد کرد و رشد اقتصاد کشور را به آنان سپرده بود که بعد فهمید به توسعه‌ی سیاسی باوری نداشتند، فساد و رانت هم بار آوُردند.

جمهوری اسلامی ایران، شعار دانش‌بنیان را می‌دهد که تولید علم کند. پایش صد البته در حکومت‌داری شدیداً می‌لنگد چون «صنفی اسلامی» شد، نه «جمهوری».

نکته‌ی متنی: هر حکومتی در صدد اسلامیزه‌کردن بر آید، در شباهت رفتاری، به رفتار عمر دچار می‌شود! چون عمر خلیفه‌ی ۲، گستره‌ی حکومت و قدرت حکومت، برایش اصالت داشت و از عدل و آزادی، عاجز و گریزان بود، خشونت برای او، ملاک بقا بود.

پست حجت الاسلام سید حسین شفیعی دارابی در هیئت رزمندگان داراب‌کلا در ۱۱ ، ۹ ، ۱۴۰۳ : «علی آقای رحیمی عزیز و همه دوستان فعال در این عرصه مقدس؛ سلام علیکم. هنیئا لکم. هرچه می توانیداز شهیدان تجلیل کنید و شور و شعور آفرین باشید. با این اقدام نیکنتان رعبی در دل اغفال شدگان و از خدا بی خبران بیفکنید؛ کسانیکه به جای تاختن به صهیونیستها و حامیان غربیشان؛ به حزب الله مظلوم و مجموعه نیروهای مقاومت می تازند و می کوشند همراهی ایران اسلامی با حزب الله را اقدامی نادرست جلوه دهند؛ کج اندیشانیکه اگر فضا را آماده به بینند؛ ضرورت و مشروعیت مقابله با داعشی ها و تکفیری‌ها را نیز مورد خدشه قرار میدهند. بد عاقبتانیکه به تشییع جنازه حاج قاسم و شهید رئیسی و... در تهران و قم و مشهد خرده گرفتند و با تحلیل‌های واهی خود کوشیدند تا از عظمت برپایی نماز جمعه نصر بکاهند و... و... و....!!!!»

،،

سلام جناب حجت الاسلام آشیخ حمیدآقا

من اتفاقاً شب را زود به خواب می‌روم که بتوانم فردایش نوشته‌های متنوع و متعدد شیخ حمید را مطالعه کنم که گیرا هم هست، البته که اُلترا نیست. شیخ حمید اگر اُلترا هم باشد، اُلترا انقلابی است و اُلترا اخلاقی است که هر دو به معنای فراتر است، نه افراطی‌تر. پنج قد و نیم‌قد را چقدر محبوبانه هم‌باز می‌شوی و سرآخر از درِ شبانه‌ی مدرسه وارد صحن می‌شوی. خداقوت داری. بله، ممنونم واژگان مدیر مدرسه را در جا تَپ می‌زنی به دستگاه تفسیرت می‌بری. عالی هست رفتارت. چون هم فعالی، هم بر منفعلین نقد بار می‌کنی، البته از نوع انتظاری نه هجومی. درودت شیخ.

،،

محمد مهندس عبدی مجدد سلام

البته ارزش هر رفتاری هم اثر مادی یعنی جسمانی دارد، هم اثر روحی و روانی، و هم آثار باور و اعتقادات مذهبی. هر سه دخیل است. می‌دانم بر هر سه هم صحه می‌گذاری و هم باورمندی. درود. ثواب، همان خروجی خوب رفتار است.

،،

باسمه تعالی

جهت مزید اطلاع اعضای مدرسه فکرت یادآوری می‌کنم جناب آقای صادق ولی‌نژاد از دوستان بااخلاق و دانشور من است. اهل اناردین دشت ناز، اما ساکن ساری. در علم سیاست یا جامعه‌شناسی -دقیق یادم نیست- دکتری گرفته است.

درین فرصت، به جناب آقاصادق دکتر ولی‌نژاد فرهیخته‌دوستم سلام دارم م ابراز ارادت. سیاسی‌میاسی چون بلد نیستم! بیش ازین، صحیح نبود وارد شوم.

سلام مهندس جناب محمد عبدی

این پست روزانه‌ات موجب شد این را بنویسم. دیروز به این مسجد رفته بودم نمازم را که تأخیر افتاده بود در داخل مسجد گزارمُ رد شِم. دیدیم روحانی‌یی مشغول سخن سر منبر است. بی‌ادبی دانستم فوری از پای منبر برخیزم. به حرمت مردم و منبر مقداری نشستم. دیدیم خودش می‌گوید استاد دانشگاه مقطع دکتری است. در حرم رضوی هم سخنرانی می‌کند. حجت الاسلام گلزاده بود اسمش. نمی‌شناسمش. سه چهار جمله‌اش ذهنم ماند! اینان:

گفت:

امام زمان [علیه السلام] ظهور که کند غزه می‌رود.

گفت: 

از همان مسیر به لبنان سری می‌زند.

گفت:

هاشم به غزه تعلق داشت.

شاید منظورش این بود هاشم جد رسول الله ص در تابستان به عسقلان غزه کوچ یعنی ییلاق می‌کرد. در زمستان به یمن قشلاق می‌نمود. در سوره‌ی قریش آیه‌ی رحلة شتا و الصیف آمده است. نمی‌دانم آیه را درست تایپ کردم یا نه.

گفت:

یمن ایران را مسلمان کرد، نه عمر بن خطّاب با فتوحات.

منظورش «باذان» گماشته‌ی خسروپرویز بود که به مدینه لشگر کشید ولی به حضرت پیامبر محمد امین رسول خدا ص ایمان آوُرده بود. و جذب جذبه‌های امام علی علیه السلام شد.

بگذرم. خوب بود منبری شما، از اخلاقیات گفت و از ثواب. اگر این جا که من بودم تو بودی لابد همان جا بلند می‌شدی از اعتقادات و انتقادات خودت سخن می‌راندی!

الحمدُ لِله مجریِ منبریِ مداحِ اهل بیت ع هم هستی. بگذرم. خواستم گفته باشم روحانیون فکر می‌کنند روی منبرشان هر چه ببافند، پای منبری‌ها همان را رشته نمی‌کنند! عجب گپی می‌زنند و عجیب گبّه می‌بافند. البته درود به «گبّه»، بافته به دستان بخیتاری‌ها، قشقایی‌ها.

گبّه: نوعی فرش دست‌بافت ذهنی

شش اشتباه بزرگ جمهوری اسلامی ایران

مقدمه: من خدمات حکومت به ملت و میهن را مفروض می‌گیرم و انکار نمی‌کنم این نظام، به این دو، خدمات فراوان داد.

مبحث: شناخت ضعف و بیان اشتباه این نظام را لازم می‌شمارم. پس، به -دست‌کم- شش اشتباه بزرگ ج.ا.ا می‌پردازم. سه مورد از دوره‌ی اول نظام ۵۷ تا ۶۸ و سه مورد از دوره‌ی دوم از ۶۸ تا اکنون.

شرح مطلب:

سه اشتباه بزرگ دوره‌ی اول از نظر من این بود:

۱. اعدام‌های زیاد و زودرس. آنچه بیشتر زبانزد جامعه شده است، می‌گویند بیشتر توسط این سه نفر انجام می‌گرفته است، آقایان روحانیان: «آیت الله» مرحوم صادق خلخالی، حجت الاسلام مرحوم سید ابراهیم رئیسی، حجت الاسلام مرحوم محمد محمدی ری‌شهری.

۲. تضعیف مرجعیت نجف. حلقه‌ی مرحوم حجت الاسلام سید احمد خمینی در جماران بساط تضعیف مرجع مطرح مرحوم آیت الله العظمی سید ابوالقاسم خوئی را راه انداخته بود و جناح چپ دامنگستر آن بود به طوری که ضدیت با خوئی از خصایص انقلابی‌شدن، شده بود. این جریان، بعداً خود را به تضاد و تضعیف مرحوم آیت الله العظمی حسینعلی منتظری مشغول نمود که شهامت انتقاد از نظام داشت و در دل حوزه قم مورد هجوم بود.

۳. سیاست خاورمیانه‌ای ستیزانه. جناح چپ دور سید احمد خمینی سعی می‌کرد از راه حج و تعلیم مردم و ایجاد تطاهرات برائت، به براندازی دولت‌های عرب در خاورمیانه، مدد دهد که حکومت سعود عربستان در ذی‌الحجه‌ی تیر یا مرداد ماه ۱۳۶۶ تظاهرات در خیابان‌های مکه توسط ایرانیان به رهبری حجت الاسلام مهدی کروبی امیر حجاج آن زمان را، به‌صورت مسلحانه سرکوب کرد که به حج خونین لقب یافت. این سیاست، منجر به دعوا میان اعراب -که ارتجاع نام گرفته بود- با ایران شد. فقط چهار کشور عضو جبهه‌ی پایداری عرب با ایران روابط نوسانی را حفظ کرده بودند. بگذرم.

شرح مطلب:

سه اشتباه بزرگ دوره‌ی دوم از نظر من این بود و هست:

۱. رفسنجانیزه‌کردن کشور، آن قدر هم زیاد، که ملاک، این اعلان شده بود «هر کس چوب لای چرخ دولت می‌گذارد» باید کنار گذاشته شود. و کنار هم گذاشته بودند. حتی عده‌ای از پیروان وی خواهان تغییر قانون اساسی برای دوام ریاست‌جمهوری وی شده بودند. بعد همین رفسنجانیزه‌کردن را به سیاستی وارونه بدل کردند، یعنی هر کس سمت و سویی رفسنجانی داشت، مورد بغض قرار گرفت. خود او را هم به خاطره‌ی خطبه‌ی ۱ و ۲ تیرماه ۸۸ به عضو مشکوک نظام تبدیل کردند و در آخر سر هم، رد صلاحیت شد. یعنی برای آقایون نگهبان، «احراز» نشد او آیا صالح برای کشورداری هست یا نه. بگذرم.

۲. ایجاد تعمدی قطب ۳ خرداد، در برابر ۲ خرداد با علَم‌کردن آقای دکتر محمود احمدی‌نژاد، تا آن حد زیاد که حتی در وصف دولت وی اعلان شد «از محبوب‌ترین دولت‌ها طی ۱۰۰ سال گذشته و بعد از انقلاب مشروطه در ایران است.» ایجاد این دو قطبی و تعاریف غیرمتعارف از آقای احمدی‌نژاد و غُلوِّ لَغو ازو، بعدها منجر به بحران ۸۸ شد و سرکوب خونین معترضان.

۳. هسته‌ای - برجامی کردن کل کشور که دو قطبی اختلاف‌برانگیزی را پدید آوُرد. تا آن حد، که دو طرف یکدیگر را برای مشکلات تحریم و فشار آمریکا بر ایران، شماتت می‌کنند و برای برون‌رفت از آن به بن‌بست خورده‌اند تا جایی‌که اصلی‌ترین تضاد در ایران را شکل دادند. بگذرم.

حاشیه بر متن: من صُب‌صَری فوری زنجبیل و دارچین و عسل و خرما و هفت قطره آب لیمو و دو قُرص فلافل با نون کنجد سنتی و چای سیلان خوردم گرم افتادم. البته گرم افتادم، اما این متن را پیش از خوردن این خوراکی، در ذهم پروَراندم. بگذرم.

،،

حجت الاسلام آشیخ حمیدآقا دارابی‌نیا سلام

همین حُسن سلُوک آن دوستِ خلیقِ حوزوی من موجِد است متون‌تان را عمیق ببینم. بلی، چُنین بود. خوب شد از مراء و عیون آن جناب گذشت. سپاس از ادبیات لطیف‌تان.

،،

عموحمزه سلام

برای این خبررسانی شما مدیر عکاسی لاله‌ی داراب‌کلا تقدیر می‌کنم. پیام تسلیتی نوشتم که در زیر منتشر می‌کنم. ممنونم از تصویر بایگانی آتلیه‌ات و ارسال خبر درگذشتش.:

برای درگذشت یک رفیق

مرحوم حسن، دوست دبستان من بود، این دوستی در بزرگسالی هم ادامه داشت. از کودکی مادرش به رحمت خدا رفته بود. پیش پدر و آق‌ننه‌اش و مادر دومش (مادرشهید مهربان، شهید آقاعلیرضا عارف‌زاده) بزرگ شد. خاطرات با او برای من، هیچ هنگام کهنه نمی‌شود. در جنگل و شرکت نکاچوب امرار معاش داشت. در روستای محترم مُرسم، همسری مهربان و زحمتکش گرفت؛ از خاندانی بزرگ و مؤمن مرحوم حاج ابراهیم آهنگر. به عبارتی باجناق رفیقم مهندس سید علی اندیک شد. برای من به زبان صمیمی‌ام «حسنِ‌خالی» بود. آری؛ حسن عارف‌زاده دوست مهربان و صمیمی و کارورز خستگی‌ناپذیر هم رفت. شنیدن خبر درگذشت رفیقم برایم شوکه‌کننده بود.

درین صحن مدرسه فکرت، به پسرش جناب آقاحمیدرضا عارف‌زاده، به دامادش جناب آقا سیدجمال صباغ، به جناب آق سید موسی صباغ داماد خواهرش حاجیه آمنه، به جناب آقا عزت‌الدین رمضانی دامادشان. و نیز در بیرون صحن مدرسه فکرت، به تمامی خاندانش (از نواحی نسَب و سبب) خصوصاً به دوست اندیشمندم جناب دکتر اسماعیل عارف‌زاده برادر مرحوم حسن، تسلیت می‌گویم. اگر درین صحن، نام کسی جا افتاد که از اقوام و نزدیکان حسن است، و من حضور ذهن ندارم، پوزش می‌خواهم.

مدیر مدرسه فکرت

ابراهیم طالبی دامنه دارابی 

،،

با حسن، محرم زنجیر می‌زدیم.

با حسن، ماه رمضون روزه می‌گرفیتم.

با حسن، پشت «آقا» در بالامسجد نماز جماعت می‌خواندیم

با حسن، مواظب بودیم کسی شیشه‌ی مدرسه را سنگ نزند، نشکند

با حسن، سنگچکلی هیزیم دوش می‌گرفتیم خونه می‌آوردیم.

با حسن، کودکی خودمان را عبور دادیم.

با حسن، روزها را بهتر به شب تحویل می‌دادیم.

نیستم در تشییع‌اش. این است مویه‌ام.

مویه‌کَنان مویه‌کَنان چنگ و نای. چنگ نای...

 ،،

حسن! در کودکی‌ام دیده می‌شوی.

حسن! بازی‌یی در جوانی نبود، تو درش نبوده باشی.

حسن! رنج با تو پنجه می‌انداخت، اما خم نمی‌شدی.

حسن! چشمانت درین عکس، مرا هم می‌بیند؟!

حسن! اینک کنار مادرت می‌روی که در فراقش می‌سوختی.

حسن! روحت از شهید برادرت علیرضا متنعم می‌شود اینک.

حسن! چه گویم محبتت با من، چنین بهت دلبسته‌ات کرد،

حسن! پَس؛ بای!!

حمیدرضا عارف‌زاده به دامنه: متشکرم برای حمایتی که در جریان از دست دادن بابا جانم به من نشان دادید. این لطف ها هرگز فراموش نخواهند شد. و امیدوارم بتوانم در شادیهایتان جبران کنم.

پیام دوم حمیدرضا عارف‌زاده به دامنه: سلام بر شما جناب آقای طالبی متشکرم که کلمات و افکار معنی دار خود را از طریق نامه تسلیت صمیمانه به اشتراک گذاشتید. آنها بسیار الهام بخش و زیبا بودند.🖤😢

،،

حمیدجان سلام

در صحن، امروز هم به تو از زبانی صمیمی صحبت کردم تا درد دوری باباحسن را، از خودت و خودم قدری بکاهم. ممنونم همیشه تو را فردی اخلاق‌مدار دیدم حمید. یاد پیاده‌روی در تیرنگ‌گردی به خیر که بارقه‌ی اخلاق ازت می‌جهید. حمیدرضا باور فرما از دیروز که در شوک فوت باباحسن فرو رفتم، بارها شخصاً راه رفتم براش گریه کردم و دل به آهنگ در یاد او سپردم. من حسن را بسیار دوست داشتم. مهربان‌‌رفیقی بود برای من. چند عکس ازش برام بفرس. که در سایت خودم دامنه داراب‌کلا برایش یادبود یادگار بذارم. دلم هنوز از خبر شوک‌کننده‌ی درگذشتت نیاسود.

که کمی با آقا حمیدرضا عارف‌زاده گپ بزنم، دلی. حمیدرضا سلام که اندوه‌بارترین بار بر دوشت افتاد و بر جانت چنگ انداخت؛ درگذشت «بابا». بابا موجودی که با او می‌شود دنیا را لذیذ دید و زندگی را نوید دانست. «بابا» که نباشد حق است که انسان را «صغیر» خوانده‌اند چرا که «بابا» است که حیات خود و فرزند را «کبیر» می‌کند. اینک حمید گرچه بابا از دست‌داده‌ها در لفظ صغیر خوانده می‌شوند، اما بدان این بی‌بابا شدن هم یک تجربه‌ی جدید است که باید با آن تا کنی. به روح و روان تو تسلیت می‌فرستم حمید. بابات، پیش رفیقانش یک مرد بود، یک نجیب. یک فرد متین و آرام. رفیقان جذب او بودند چون حسن واقعاً از خود محبت و ادب و جذبه تولید می‌کرد. او از دبستان به ابراهیم محبت کرد تا هر وقت که این‌سالها به هم ربط می‌یافتیم. خاطراتم با پدرت از من جدایی نمی‌پذیرد. روحش در بهترین آرامش. ابراهیم. و حرف آخر اما: اینک ازت ممنون حمید که در جواب متن‌هایم در درگذشت غمبار بابات، نهایت ادب و آداب ازت برخاست که همآره همینی.

صیقل

حوادث ذاتش کدِر است. وقتی از فلسفه‌ی زندگی ژرفی برخوردار باشیم همان رنگ کدر را می‌توان صیقل زد و بر حوادث غلبه یافت. بردبار کسی‌ست که بارِ سنگین را با خود می‌برَد. دامنه.

،،

حجت الاسلام آشیخ حمیدآقا سلام

به کمال وجه تمکین می‌کنم و متن می‌ماند تا شیخ خوب ما آن را نقد نماید.

توکلتّ علی الله. بسم الله.

،،

و به این

آشیخ حمید، از این که محبت‌ورزی خودت را به من از قلم نمی‌اندازی بسیار از نیکورویی‌تان تمیجید می‌کنم. شیفته‌ی رفتار مَجد، از انسان‌ها هستم. مجدِ رفتار شما، موجب حرمت‌گذاری‌ام به آن دوست دانای حوزه می‌گردد. بلی، حسن عارف‌زاده برادر شهید را وقتی مرور می‌کنم، خودم را در او در بیشترین خوبی‌های او نظاره می‌کنم. او اهل خدا بود. دل او را می‌دانستم خداپرستی پر کرده بود. ممنونم نوازشم کردی. تندرست باشید با عمری دراز و سرشار از دانایی و لبریز از سعادتمندی. ارادت: ابراهیم. که آلام درد فراق رفیق را از تن و روحم با همین عبارات والا، کاهیدید.

ستون یادداشت روز امروزم

۱۴ ، ۹ ، ۱۴۰۳ :

به من پیامک آمد که اگر

نوشته‌ی ابراهیم طالبی دامنه دارابی

چندی پیش به من از جایی به اسم «مجمع رهروان امر به معروف و نهی از منکر» با سرشناسه‌‌ی (-؟-؟-؟-- ۹۸۶۶۰۰۰) پیامکی آمد که اگر «چنانچه همسر و دختر شما آمادگی شرکت در تیم‌های گشت تذر لسانی به خانم‌های بدحجاب را دارند با شماره‌ی(-؟-؟؟- ۰۹۱۴۷۳۲) مجمع عدد ۱ را ارسال کنید.

حالا بررسی:

اول، کشکولی: همین عدد ۱ را اگر پیامک کنم، حدود ۱۶ تومان هزینه‌ی هر پیامک است از یک حرف تا ۷۲ حرف که می‌رود به مخابرات که آقای محمود احمدی‌نژاد! در زمان صِدارش به تمام بالایی‌ها! آن شرکت! را با قیمت قلیل داده بود به سپاه!. از ۷۲ حرف هم عبور کند باز هر ۷۲ تا حرف، یک پیامک جداگانه ۱۶ تومن می‌افتد. چرا من ۱۶ تک تومنی زیان کنم!

دوم، جدی: جالب این بود مرا «برادر رزمنده» خطاب کرد. معلوم نیست مشخصات پرسنلی! مرا از کجا گرفته‌اند! بگذرم. سالیان پیش، نشستی در محل داشتیم. دو سمت دو جناح، بودند. من در آن نشست بحث محتسب! استاد مطهری را بسط دادم. حاکمان، از دیرزمان تشکیلاتی راه انداخته بودند به اسم «حسبه یا احتساب» که «محتسب»ها را می‌فرستادند مردم را امر و نهی کنند. به تعبیر شهید مطهری «اینجا نرو، آنجا نرو» می‌کردند. به جای تذکر به حاکمان و قدرتمندان حکومتی، به سراغ مردم می‌رفتند، غضب می‌نمودند تا حکومت فارغ باشد در اِعمال قدرت و زور به ملت.

واقعاً، من که «دختر» خدا به من نداد، سه پسر به ما داد، که اساساً در دایره‌ی حکومت، پستی نمی‌خواهند و منتقد وضع موجودند و شغل‌شان اداری هم نیست. اگر هم خدا دختر می‌داد به من مثلاً، به آن مجمع! پیامک دِه به حریم خصوصی افراد، می‌گفتم: به یک شرط: اول از همان بالای بالا، تذکر لسانی!! را شروع کند. بعد به کف جامعه برسد که اساساً در سلامت و انصاف بالاتری هستند. چون هِرَم طبقاتی ایران را از نظر من، هر چه از قاعده (=قسمت زیری) به سمت بالاتر نظر بیفکنند، ایراد و اشکال‌ها در بالاها فراوان در فراوان و بغرنج دیده می‌شود. قاعده، فقط فقر و تبعیض و فقدانِ عدل و مروت را می‌چَشد ولی بااین‌وجود، بردباری بالا، پیشه ساخته است.

سوم هم، جدی: حضرت زهرا س -که امشب شب حزن و اندوه فاطمیه‌ی آن اُسوه‌ی نبوی است و جان‌ها داغدار داغ‌های اوست- بر فرض تصور مُثُل، اگر امروز در ایران می‌بود و از آن دیدگان منتقدانه‌اش که ساختار قدرت پس از حضرت پیامبر اکرم ص بدون هراس نظر و نقد و حمله می‌انداخت، به ساختار قدرت ایران هم نظری بیندازند، من احتمال می‌دهم خطبه‌ای به‌مراتب سنگین‌تر از آن خطبه‌ی مشهورش، علیه‌ی آخوندهای ظاهرگرای قدرت‌پرست، ایراد می‌کرد و جوّ فکری ایران را به سمت نقد بی هراس بر قدرت و فساد و بی‌عدالتی و انحراف در اسلام توسط حاکمان می‌برد. و توبیخ می‌کرد چرا مردم را با کاری ظاهرگرا اذیت می‌کنید!

نکته‌ی سیاسی: حکومت‌های دینی، وقتی در رعایت چارچوب اصلی دینی، عجز پیدا کنند، به ظاهرسازی فرعی، تظاهر می‌ورزند تا چند صبا بیشتر حکم برانند. بگذرم. به نظر شخصی من کف جامعه -که هزاران بار مقام و ارزش‌شان فزون‌تر و واقعی‌ا  از حاکمان است- از اَضلاع فراوان و پول‌خواران هرم حکومت جمهوری اسلامی ایران، دینی‌تر هستند. بگذرم.

،،

جناب آقا صدرالدین سلام

دو نظر دارم درین‌باره:

۱. اشارات صریح جناب جلیل قربانی از نظر من جزوِ مشاهدات هست. مشاهدات افراد در روش تحقیق جزوِ منابع اولیه محسوب می‌شود.

۲. با سخن جناب‌عالی موافقم که گواهی از محل کار خود دادید. این هم مشاهده است. من هم مشاهده داشتم که در بیمارستان‌ها کارها چنان پشت سر هم می‌شود که پزشک و پرستار و کادر وقت حتی سر خاراندن ندارند. خداقوت.

۳. پس، به‌طور منطقی باید گفت نظام اداری-خدماتی ایران مشتمل بر کارِ فراوان از یک سو در برخی ادرات است، و از سوی دیگر رها و بیکارزده در برخی ادارات دیگر.

مثلاً فکر نکنم کسی قائل شود آتش‌نشان‌ها بیکار هستند. مگر آن که به شکر خدا جایی آتش و اتفاقاتی نیفتند. با این همه آنان بازم در آماده‌باش و استرس حادثه‌اند.

از بد روزگار، البته ادارات و ارگان‌ها و نهادهای برآمده از انقلاب هم داریم که از زیر کار در رو بار آمدند. این را کتمان نمی‌شود کرد.

مبحث و بحث مفیدی شکل دادید همه‌ی شماها که وارد این بحث امیرجناب شده‌اید. جای تشکر دارد این نوع مباحث کاربردی و مباحثات جدی.

،،

آق سید سعید سلام

اون عبارت آخر آبدارچی در متن جناب‌عالی مرا یاد خاطره‌ای کشانده است. یکی از کسانی که به هم دل و قلوه می‌دهیم! خواست در چهار دهه پیش، از ایتالیا برای شرکت جوراب‌بافی خودش در قائم‌شهر دستگاه بافت وارد کند. به او آدرس تهران را دادند فلان جا اما باید آبدارچی! آن جا وارد مذاکرات برای کسب مجوز شوی. بگذرم. صِحّه‌ای گذاشتم برین گوشه از متنت. جناب سید سعید خشنودم در قلمت عین و ذهن با هم‌اند. خیالات نمی‌کنی. در جامعه آنچه ممکن‌الوقوع و حتمی‌البُروز است می‌نویسی. متن‌هایت برای من جاذبه دارد.

،،

مجدد به صدر:

دقیقاً همین‌طور است. موافقم. فکر کنم باجه‌های بانک هم از دسته کارمندانی هستند که حتی فرجه ندارند، یک چای به لب بزنند. تا لب بزنند می‌بینند یکی را نوبت‌شمار اعلان کرد: شماره‌ی ۵۹۳ به به باجه‌ی سه.

،،

سلام محمد مهندس

به پسرت بگو اسمش مدرسه! است

ولی از کالج سنگلج هم بالاتر است!

به پسرت بگو اسمش مدرسه! است

ولی از آکادمی افلاطون هم مَشّایی‌تر است!

به پسرت بگو اسمش مدرسه! است

ولی دانشسرای کیپ‌تاون و آکسفورد هم، پیشش زانو می‌زند!

راستی محمد!

تو، خوب به متن‌های مدیر منجوق می‌کنی!

سنجاق، معلوم است زیاد در جیب داری!

تو باید جیبت گوالدوز باشد، نه منجوق!

،،

مجدد به محمد:

ماشاءالله قد کشید «محمدرضا»ی تو

بگو این را هم دامنه گفته: دو بال دیگه هم لازمه: بال علم. بال دین. که می‌دانم هر دو را با هم پر و بال می‌دهد. سلام به خانه برسان.

،،

گویم مجدد به جناب سید سعید:

من در اداره‌ای که بودم از دست هیچ آبدارچی‌یی چای و نوشیندنی نمی‌خوردم! خودم می‌رفتم پای سماور، چای می‌ریختم، آن هم نه داخل استکان، درون جام! ممنونم از ادامه‌ی حاشیه‌نویسی‌ات که محسوس است حرفایت.

نکته‌ی یکم: حاشیه‌نویسی، پسندیده است.

نکته‌ی دوم: حاشیه‌پردازی، ناپسند است.

سید سعید از نظر من حاشیه‌نویس لطیف است.

سید سعید شفیعی به دامنه:

با سلام برادر رزمنده . ۱- امروز وقتی شما به اینترنت و شبکه وصل شده اید یعنی وارد دهکده ( روستا ) شده اید که اهالی محل از جیک و پیک شما شما به احتمال زیاد خبر دارند . ۲- وقتی اطلاعات شما در سامانه بارگزاری شده است یعنی هرفرد یا سازمان میتواند بصورت رسمی , غیر رسمی و غیر قانونی به اطلاعات شما دسترسی پیدا نمایند ۳- حال می ماند, این بزرگواران از کدام راه به اطلاعات دسترسی پیدا نموده می تواند یکی از چند گزینه فوق باشد ۴- امروزه یکی از درامدهای سایت ها فروش اطلاعات است به نوعی این خدمات رایگان که در بستر وب و شبکه های اجتماعی ارایه میدهند برای انها نفع اقتصادی دارد به قولی گربه برای رضای خدا موش نمی گیرد ۵- مطلب گریزی برای شما که سیاسی میاسی بلد نیستد!!! نمیدانیم با این همه اطلاعات و دسترسی اسان به اینجیک پیک ادماها ( در پایگاه داده ها وزرات رفاه از تعداد نونی که میخرید و تعداد .... خبر دارند ) دولتها در پیدا کردن قاچاقچیان بنزین مستاصل هستند یا نمی خواهند نون یک عده را آجر کنند و یا به قولی" تیغ تیزی گربه دستت داد روزی ، روزگار

 هرچه می خواهی ببر اما نبر نان کسی " شاید دلشان می سوزد الله اعلم

جلیل قربانی به دامنه:

سلام آقای طالبی 

روز به خیر

۱- اقتصاددانان در تعریف جدید از بیکار گفته‌اند که بیکار به کسی گفته می‌شود که بودن یا نبودن او در محل کار، تاثیری بر ارزش افزوده (تولید کالا یا خدمت) نداشته باشد.

۲- این موضوع از بیکاری پنهان به بیکاری آشکار تبدیل شده است و به نظر من دست‌کم ۵۰ درصد کارکنان بخش دولتی در ایران چنین «بی‌خاصیتی» دارند.

۳- همچنین ۳۰ درصد کارکنان در بانک‌ها، شهرداری‌ها و ادارات مالیات که از قضا کارمندان زیادی هم دارند، به این دلیل پرکار به نظر می‌رسند که از دستاوردهای مکانیزاسیون و اتوماسیون اداری کمترین بهره را می‌برند.

۴- امروزه در دنیا، دولت الکترونیک در قالب نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌ها، تقریباً ملاقات رو در روی کارکنان و ارباب رجوع را غیرلازم کرده است.

۵- ما در استفاده از این امکانات تکنولوژیک و فناورانه در آغاز راه هستیم، چون کارمندی دولت یک رانت است و سیستم رانت‌جو، اجازه استفاده از ماشین را نمی‌دهد، کامپیوترهای گران‌قیمت کم‌فایده‌ترین ابزار در روی میز کارمندان است؛ البته به جز اینترنت مجانی برای کارمند.

۶- کارمندان دولت از بالاترین سطح(وزیر) تا پایین‌ترین سطح، به دنبال اثبات اهمیت خود در سیستم اداری هستند، هر چند خودشان می‌دانند بود و نبودشان، فرقی ندارد.

 این طنزیم آخر برای تلطیف فضا؛ می‌گویند: آتش‌نشانان اگر خیلی بیکار بمانند، خودشان یک جا را آتیش می‌زنند.

این حکایت سیستم دولتی است.

،،

جناب آق سید سعید سلام درین نیمروز

اول از جبهه گویم که به‌شوخی به «رزمنده» می‌گفتیم برادر لغزنده! حالا مرا یاد آن شوخی انداختی که مرا مانند آن مجمع رهروان! با لفظ رزمنده خطاب کردی.

دوم. فروش اطلاعات را عالی و آموزنده وارد شدی. تعلیمی بود.

سوم اما. شاید سهل تصور شود. چند سالی هست، بنزین‌خوری از طریق ذخیره‌ی بنزین روی کارت‌های سوخت به صورت نامرئی صورت می‌گیرد. شما حساب کن از هر کارت سوخت، از مانده‌ذخیره‌اش ماهی یک لیتر مخفی بدُزدند، پولش در قاچاق چقدر می‌شود. هر دولت سرِ کار بیاید، فقط اگر آن دزدی‌ها را سر و سامان دهد ۸ سال هم برایش کم است. بگذرم.

،،

راستی سید سعید!

اعداد را انگلیسی تایپ نکن، اعداد فارسی ۱ ، ۲ ، ۳، ۴ ، ۵ ... تایپ کن. شکل و شمایل متن را اعداد انگلیسی برهم می‌زند.

فارسی را پاسبان باشیم.

،،

سلام جناب جلیل

اضافه کنم به بندهای ۶تایی‌ات آقا قربانی که ایلان ماسک گفت آینده کاری می‌کند که نیاز به کارمند برای کار نباشد.

طنز هم جالب بود. درود.

برای بازی به جای خدمت! چیزی گویم،

تا به حال توئیت (=جیک‌جیک) بود و این‌همه پیام دولتمردان که به جای کار و خدمت به خلق، فقط توئیت‌بازی می‌کردند حالا هم پیام‌رسانی که خود دونالد ترامپ ایجاد کرد با نام «تروث‌سوشال» می‌نشینند تروث (=حقیقت) را به هم مخابره می‌کنند. باز، توییت که فقط جیک‌جیک بود، تروث نوشتن باب شود همه خیال می‌کنند هر یک پیام «تروث» کردن! واقعاً، حقیقت است! بگذرم.

متن و کامنت ها رجوع به لینک بالا