فضیلت‌های حضرت خدیجه

جمعه ۳ / ۲ / ۱۴۰۰

نوشته‌ی ابراهیم طالبی دارابی دامنه

به نام خدا. با سلام و احترام به همگان. در پست پیشینم کمی درباره‌ی اول بانوی مسلمان: در اینجا نوشته بودم، که درین پست آن را دنباله می‌بخشم تا کمی بیشتر حق مطلب را در شأن و منزلت حضرت خدیجه (س) ادا نموده باشم؛ چراکه در زندگی و باور عقیدتی من آن بانوی نمونه همواره جایگاه والایی دارد. فضیلت‌های حضرت خدیجه فراوان است که من فقط به برخی از آن اشاره می‌کنم و گذرا عبور. امید است همواره تاریخ دهم ماه رمضان در حافظه و تقویم ذهن ما مسلمانان درج و ثبت باشد و مثل روزهایی مانند عاشورا، چهل‌وهشتم، غدیر، فطر به‌خوبی در یادها و اذهان و قلوب بماند. تجلیل از آن حضرت، به‌یقین مایه‌ی خشنودی خدا و روح رسول‌الله -صلوات الله علیه و آله- است. بروم بر برشمُردن فضیلت‌های بانوخدیجه که بارها و بارها از چندین منبع معتبر خوانده یا شنیده‌ام:

در محیط مکه و از پیش از ظهور اسلام نیز به «طاهره» یعنی زن پاکدامن مشهور بود.

اُمُ الاَیتام بود. مادری می‌کرد برای یتیمان.

کار اقتصادی می‌کرد؛ یعنی زنی خلّاق و اهل معیشت و تلاش بود.

در آن محیط و عصر جاهلیت، زنی باسواد بود.

شرافت داشت و بزرگ‌زاده و از خاندان مشهور یعنی قریش بود.

با آن‌که مکه سرزمین رباخواری و نزول‌خواری بود، او ازین صفت بری بود و اقتصادش را بر دوری و پرهیز اکید ازین وجه بنا کرده بود.

با آن‌که خواستگارهای بی‌شمار داشت آن‌هم از شِمار پادشاه و اُمرا و بزرگان قوم و قبیله‌ها، ولی هرگز برای ازدواج با آنان نظر موافق نداشت و مشیت خدا برین بود تا آن بانوی پاک و اُسوه همسر محمد امین شود و محبوب دل حضرت خاتم النبیین (ص).

خدیجه اُم المؤمنین شد.

خطبه‌ی عقدش را حضرت ابوطالب میان وی و پیامبر جاری کرد.

او در حق امام علی (ع) بسیار مادری کرد.

مادر حضرت فاطمه زهرا (س) بود. و این کم منزلتی نیست.

مادربزرگ امام حسین حضرت سیدالشهدا (ع) بود. و مادر تمام ائمه‌ی اطهار (ع).

اُم اسلام بود. برای اسلام به منزله‌ی مادر بود.

در طول حضور حضرت محمد (ص) در غار حرا این بانوخدیجه بود که برای ایشان با زحمت و مشقت و شفقت و رضا، جامه و غذا می‌بُرد.

خانه‌ی خدیجه در مکه، بیت و پناه حضرت پیامبر (ص) شد.

مایه‌ی آرامش پیامبر در هنگام بارش وحی بود و آن حضرت با دلگرمی و پیروی و‌حمایت خدیجه، مأموریت الهی‌اش را پیش می‌برد.

تابلوی چهارده معصوم (ع)

تمام ثروت و دارایی فراوانش را برای مجد و گسترش اسلام، هدیه‌ی اسلام کرد. و آنچنان مستغنی زندگی کرد که در سه سال محاصره‌ی مسلمین در شعب ابی‌طالب او دچار سختی و مشقت طاقت‌فرسا شد و از شدت همین سخت‌گیری‌های جبهه‌ی عنود و کینه‌توز مشرکین، بیمار شد و به سوی رب العالمین رحلت کرد و دل رسول رحمت را پر از غم و مصیبت کرد، آن‌طور که، پیامبر عزیز برای وی اشک می‌ریخت.

پیامبر اکرم آن‌چنان خدیجه را دوست می‌داشت و احترام می‌گذاشت که وقتی یکی از فقیران را می‌دید به او خیلی احترام و محبت می‌کرد. پرسیدند چرا؟ پاسخ شنیدند زیرا دیدنِ آن زن فقیر، آن حضرت را به یاد همسر محبوبش خدیجه می‌اندازد که همواره در بودش به این زن نیازمندِ محتاج، کمک می‌کرد.

به سُروده‌ی زیبای شاعر محترم حوزه جناب آقای شفیعی مازندرانی:

خدیجه آفتابِ نابِ سرمَد
بحق یکتا و بی‌همتا و اسعَد

درین روز وفات غمبارش، به روح ملکوتی و بلند مادر عظیم‌الشأن‌مان حضرت خدیجه کبرا -سلام الله علیها- صلوات و درود و سلام و احترام.