صدقات و منّت‌نهادن و آزار
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَى کَالَّذِی یُنْفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَیْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَکَهُ صَلْدًا لَا یَقْدِرُونَ عَلَى شَیْءٍ مِمَّا کَسَبُوا وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ.
اى مؤمنان صدقات خود را با منّت‌نهادن و آزار، باطل نکنید، همانند کسى که مالش را براى نمایش‌دادن به مردم، انفاق مىکند، و به خداوند و روز بازپسین ایمان ندارد، آرى داستان او همچون تختهسنگى است که بر آن خاکى باشد و باران سنگینى بر آن ببارد و آن را [همچنان] سِتَروَن [نازا] واگذارد، آنان از کار و کردار خویش حاصلى نبرند، و خداوند خدانشناسان را هدایت نمىکند.
آیه‌‌ی ۱۶۲ بقره. ترجمه‌ی خرمشاهی
مولوی در مثنوی نیز می‌گوید:
از جهان دو بانگ می‌آید به ضد
تا کدامین را تو باشی مستعد
آن یکی بانگش نشور اَتقیا
وان یکی بانگش فریب اَشقیا
آن یکی چون نیست با اَخیار یار
لاجرَم شد پهلوی فُجّار جار
