عایدی نشستِ فوق العاده ی ریاض!
نوشته‌ی دامنه. به نام خدا. سلام بر هر شرافتمند. اول نگاهی به روزنامه‌ی شاخه سبز (۲۱ آبان ۱۴۰۲) اندازید که سران کشورهای اسلامی چه خواستند؟! از اسرائیل فقط خواستند: بس کند آتش را. عجب! لابد بس می‌کند و حرف شما را هم گوش می‌دهد؟! نشست دیروز ریاض آن‌هم با حضور ۵۷ کشور عضو (یعنی بزرگترین اتحادیه در جهان) بیانیه‌ی صوری بود و بس. درخواستِ آتش‌بس! رفع محاصره! کمک‌های بشردوستانه! همین.
در درون نشست -که ژِشت است تا واقعیت- کشورهایی حضور داشتند حتی حاضر نیستند علیه‌ی اسرائیل تحریم اعمال کنند. این دولت‌ها، هم در ظاهرُ علَن، با اسرائیل رابطه دارند، هم پنهانی با این اشغالگر سَروسِر سیاسی و امنیتی. مصر، اردن، ترکیه، امارات، بحرین، سودان، قطر، جمهوری آذربایجان، مراکش، تونس، نیجریه، گابُن، کوزوو، جیبوتی و چند کشور دیگر، روابط آشکار و پنهان با اسرائیل دارند. روابط تجاری بالایی که، هم به اسرائیل نوعی مشروعیت سیاسی بخشیده و هم تأمین منابع مورد نیاز اساسی اسرائیل را فراهم نموده‌اند و در کمال بی‌شرمی کالاهای اسرائیلی دادوستَد می‌کنند. مثلاً عمده‌ترین واردات نفت خام اسرائیل از جمهوری آذربایجان و قزاقستان است. منبع نیز اردن و مصر از خریداران گاز تولید‌شده‌ی اسرائیل‌اند. ترکیه -که رجب طیب اردوغان مثلاً با نطق، غوغا!! می‌کند- کانال اصلی انتقال نفت‌وگاز به اسرائیل است و خریدار تولیدهای پتروشیمی اسرائیل. بگذرم. تئوری درست، فقط تز مقاومت است؛ سخت است، ولی تئوری‌یی پویاست. ایران البته دیپلماسی را در همین حد هم، گرم و باتحرک نگه دارد منطقی‌ست ولی دلخوش به این جرثومه‌های دغلباز نباشد. لابد نیست!
با سلام درود بر وجدان های بیدار. انچه امروز مشهود است افزایش بی تفاوتی بخشی از جامعه ایران و کشورهای اسلامی نسبت به مسیله فلسطین است. چرا مثل گذشته ان حس همدلی و همدردی وجود ندارد. دو قطبی های در حال شکل گیری است . اگر توجه نشود مشکل از بی تفاوتی خواهد گذشت. و به کجاها خواهد رسید. باید واقع بینانه به مسیله باید نگاه کرد . مقاومت می تواند اصل باشد بدیلی نخواهد داشت . در کنار مقاومت باید دیپلماسی مردمی را افزایش داد. بطوریکه امروز در غرب شاهدیم تجمعات مردمی که در حمایت غزه انجام می گیرد. و از این فرصت باید استفاده نمود برای پایان دان محاصره غزه (که بغض گرفته و گریه روان شده پزشک انگلیسی که پیام رییس بیمارستان شفا غزه میخواند) وگرنه از این روسای کشورهای اسلامی ابی گرم نخواهد شد و همگی هم از اخور میخورند هم از توبره.
سید سعید شفیعی دارابی