شب هایم برای امام حسین

۱ در شب ۱

به قلم دامنه : ۱۷. ۴ . ۱۴۰۳ ، شب شب هایم برای امام حسین. امام حسین ع بر چه ساختاری یورش عقیدتی برد؟ به نظر من بر حکومت بر پایه‌ی عربیت اُمیّه‌زادگان که کارگزاران آن، تازیان بودند. بر تازیان هم گرایش جاهلی چیرگی داشت، نه گرایش اسلامی. به قول مرحوم جلال‌الدین همایی، تمام ملل و از جمله ایرانیان در دولت بنی‌امیه «عموماً مَوالی خوانده می‌شدند.» یعنی بندگان، بردگان، نوکران که به حکم زور امویه، خوارِ خدمتگذار عرب باید می‌شدند. اما درین میان امام حسین ع برین ساختار ستم یورش بردند.

۲ در شب ۲

پورِ امیر المؤمنین امام حسین ع یگانه انگیزه‌اش این بود بدعتگری امویان را بازدارد و در برابر زندگی‌یابی و تجدید حیات دوباره‌ی جاهلیت بایستد. با این دو کار، دو زنگار از چهره‌ی نورانی دیانت می‌زُدود: پلشتی‌های حکومتی و جهل جامعه‌ی اموی.

 

۳ در شب ۳

 یاد و نشست برای سوگ امام حسین ع به گفته‌ی «میم. موحد» نویسنده‌ی کتاب «حسینِ علی»، «کنارِ وحی» می‌مانَد. چون نخستین تلاش یزید این بود یادِ خاندان پیامبر اکرم ص را بستانَد، اما ناتوان مانْد. امام رضا -علیه السلام- از یک سوگ‌خوان خواست تا سوگواره‌ی حسین ع بخواند. مقصد اصلی این سوگ به نظر من، داخل ماندن در شریعت است و ایده‌های قیام کربلا را پیاده‌کردن؛ مانند: عشق در نماز، حقوق در جنگ، پرهیز از حمله، دفاع در قرارگاه، عرفان به هم، سپس عرفان به خدا. اسلام را دستِ در دست نگذاشتن، بلکه آن را برای هم رفتارکردن.

۴ در شب ۴

من معتقدم فقط یک شهادت خاص است، که کیش اُموی را در پیشروی بر تاریخ، سد کرد؛ شهادت امام حسین ع. هم شریعت را از کیش تبار بوسفیانی پرهیزانْد، هم پیوند مردم تاریخ بعد را، به شریعت پیوندانْد. به همین دلیل است دانشمندان نقل کردند، کارِ حسین ع، فقط کارِ خودِ امام حسین ع بود، از کسی چنین کاری ساخته نبود. کربلا در دیدِ من به یک عبارت یعنی کاری که امام حسین ع صورت داد؟ چه بود کار آن امام هِمّت و هُمام؟ این که تاریکی را هرکز نباید پذیرفت و مَباید چُنان بود!

۵ در شب ۵

چرا نماز در قیام عاشورا تعطیل بلکه تأخیر حتی نشد؟ چون امام حسین ع نماینده‌ی کاری بوده است که در آن، اول از همه یاد خدا بودن و عشق خالق اولویت دارد. و سیدالشهدا ع به همگان آموخت نماز چه شکوهی دارد که ترک آن حتی حین حمله‌ی دشمن، جایز نیست و سختی صحنه حتی، نماز را ساقط نمی‌کند.

 

انسان نماز می‌خواند که چه شود؟! که بندگان به یاد داشته باشند فراموش نکنند خدا دارند و خودشان بنده‌ هستند نه این‌که نماز می‌خوانند که خدا فراموش نکند چنین بنده‌ای دارد. چه راست گفت شهید ثانی در کتاب «اسرارالصلاة» که:

 

نماز، دروازه‌ی ذکر است

و ذکر، دروازه‌ی مکاشفه است

و کشف، دروازه‌ی رستگاری بزرگ است

 

آری؛ عاشورا از یک زاویه صیقل روح و مایه‌ی روشنی دل بود؛ چون همه بر یقین رسیده بودند با خون سرخ نزد خدا می‌شتابند و دشمنی خون‌آشام در روبرو دارند، که دین مَعبَر (=محل عبور) آنان است برای دنیا، نه مذهب برای رفتن به معنویت و محبت و حب و قرب به خدا.

۶ در شب ۶

دُشواری داشتُ دُشنامی که می‌خواستی محرم سال ۶۱ هجری در نینوا باشیُ ندای امام حسین ع را بشنویُ به وی بپیوندی! چرا؟! چون که:

آن سوی واقعه‌ی عاشورا

 

سکّه قسمت کردند!

استانداری وعده کردند!

دِرهم، دَرهم کردند!

شب، شمشیرْ برّان کردند!

روز، هراس در دل کردند!

کوچه‌ها چکُش سِندان کردند!

خانه‌ها را تفتیش کردند!

قاضی‌ها را پُرِ پول کردند!

سران را با دینار و دنیا کور کردند!

و دست‌آخر عقل، دل، سِرّ، روح را از وجود تهی کردند!

 

آری؛ دُشواری داشتُ دُشنامی گر در لشگر اهریمن آهن گداخته نمی‌کردی و تیغ بُرّان به رخِ فرزند پیامبر ص نمی‌کشیدی. اما این سوی واقعه‌ی عاشورا چه بود؟! فقط یک کلمه گویمُ رُویَم را روانه‌ی کویُ کوچه‌های باریکُ پرپیچ‌اش کنم: «هم عقل دویده در رکابش / عم عشق خزیده در پناهش» یا حسین.

۷ در شب ۷

۲۳ . ۴ . ۱۴۰۳ : امام حسین ع قصد قسط کرد؛ برپایی عدل. اما وقتی مسیرش را سد کرد فردی به اسم حُر، به جنگ نپرداخت، راهش را به جای کوفه، به سمت جهت شمالی، یعنی نینوا کج کرد که خون از دماغ کسی نریزد. چرا؟ چون این انسان کامل می‌دانست:

 

عشقُ الانسانِ سُلَّمُ عشقِ الرحمانِ

یعنی عشق به انسان، نردبانِ عشق به خداست.

 

آری؛ آن حسین ع -که راز شگفتی‌ساز خلقت شد- عشق داشت؛ به انسان و به رحمان. امام ع می‌دانست در اسلام، راه از میان مردم می‌گذرد. سبیل‌الله از سَبیل‌الناس طی می‌شود. به قول علامه اقبال لاهوری:

 

«آدمیّت احترامِ آدمی

با خبر شو از مقامِ آدمی»

 

واقعه‌ی عاشورا با فرمان امام حسین ع به عِرض و آبروی انسان تا آخرین سرحداد جنگ، احترام داشت؛ در برابر لشگری که منهای سبُعیت (=درّندگی) هیچ چیزی در توشه نداشت. بر دلِ دلداران آرامش و بر چشمانشان، اشکِ عشق جاری باد.

 

۸ در شب ۸

همین حالا ۱۴۰۰ سال خود را به عقب برگردان. وارد کربلا شو. ببین که می‌بینی یک سمت امام حسین ع ایستاد که فقط خواست از تمام آگاهی‌هایی که از دینُ اخلاقُ عشقُ عبادتُ سبک حیات دارد، به مردم یاد دهد. یک سمت هم حکومتی ایستاده که همه‌ی دین را عین خربزه قاج کرد و قدرت اموی را میان پرستش‌کنندگانش قسمت کرد. به تعبیرم مذهب و مذهبیون را عین دست‌اَنبو (=میوه‌ای خیلی کوچک‌تر از خربزه) در دستان خود داشت!

 

آن سو فقط به دنیا و چند روز بیشتر زورگفتن و ستم‌کردن فکر می‌کرد، ولی این سو شخصیتی ایستاده که دنیا ذره‌ای او را نفریفته و نتوانسته حریفش شود. او امام حسین ع است که دنیا را دقیق دانسته و مرز عزت و ذلت نزدش بسیار باریک بوده. او یقین داشت سیستم امویان فقط قصد او را نکرده، قصد محو دینی را کرده که جدش ابوسفیان در برابرش صف کشیده و شمشیر راست نموده. فردوسی چه زیبا حال دنیادارها را گفته:

 

سپِهرِ بلند، اَر کِشَد زینِ تو / سرانجام، خِشت است بالینِ تو

 

وقتی فرجام انسان و بالین ابدی‌اش خِشت خاک قبر است، چرا امام حسین ع مصاف نرود؟! دیگر باید دفاع می‌کرد و کرد و چه ظفرمند به ظفر رفت و پای شهادت. مانند هیچ کس. حسین ع امامِ شهادت بود و شهادت با آن امام رنگ سعادت و ظفر گرفت. محرم بر دل محزون ماه محرمی‌های سوگوار، تسلیت .

 

۹ در شب ۹

اسلام امام حسین ع اسلام اعتراض بود، نه اسلام ساکت و اسلام تسلیم، و به تعبیر علامه مرحوم محمدرضا حکیمی «اسلامِ سر به زیر». برای من همواره این سؤال از تاریخ مطرح است که چرا ۱۴ قرن عاشورا را سوگواری کردند، اما به همان میزان قیام نکردند. از هر چندین مرجع و روشنفکر، یکی قائل به قیام و انقلاب می‌شد. اسلام مسلَک است، یعنی پیرو خود را راه می‌برَد. اما خیلی گشتم در تاریخ که دیدم اسلام را اسلام مسلَخ ساختند؛ اسلامی که مردم را به زیر تیغُ سلّاخهُ بَردگی بُرد. تاسوعا بودُ حرفم به اسلام رفت که دینی‌ست برای چیرگی بر ستم، نه چیرگی‌کردن. بگذرم. تاسوعا سخت‌ترین شب تاریخ بر سیدالشهداء ع که تا صبح سختی و رنج کشیدُ و اشک ریخت، تسلیت. بگَریید؛ خجالت نکشید، اشک بر حسین ع اشک شناخت است و اشک امضای پیمان با امام بی‌مانند.

 

و

| لینک کوتاه این پست → qaqom.blog.ir/post/2499