دامنه‌ی داراب‌کلا

دامنه نویسان

به قلم حاج سیدتقی شفیعی دارابی

ماه برکت زِ آسمان می‌آید

صوت خوش قرآن و اذان می‌آید

بار دیگر ماه میهمانی خدا فرا رسید و مسلمانان مشتاق بر سفره فضایل الهی گردهم آمده اند. اگر ما ماه رمضانی را گذراندیم، شب‌های احیایی را گذراندیم، روزه‏‌های متوالی را گذراندیم و بعد از ماه رمضان در دل خودمان احساس کردیم که بر خودمان بیش از پیش از ماه رمضان مسلّط هستیم، بر عصبانیت خودمان از سابق بیشتر مسلط هستیم، بر چشم خودمان بیشتر مسلط هستیم، بر زبان خودمان بیشتر مسلط هستیم، بر اعضا و جوارح خودمان بیشتر مسلط هستیم و بالاخره بر نفس خودمان بیشتر مسلط هستیم و می‏توانیم جلو نفس اماره را بگیریم، این علامت قبولی روزۀ ماست.

پیامبر عظیم الشان اسلام _صلّى ‌الله‌ علیه‌ و‌ آله و سلّم_ در باب ماه مبارک رمضان می فرماید: ماه رمضان، ماه خداست و آن ماهى است که خداوند در آن حسَنات را می افزاید و گناهان را پاک می‏کند و آن ماه برکت است.

مولای متقیان حضرت علی (ع) نیز درباره فضائل ماه خدا فرموده اند: روزه اِمساک از خوردن و آشامیدن نیست بلکه روزه خوددارى از تمامى چیزهایى است که خداوند سبحان آنها را بد مى داند.

و در حدیثی دیگر از ایشان نقل شده که فرموده اند: روزۀ قلب، بهتر از روزۀ زبان است و روزه زبان، بهتر از روزه شکم است. و خداوند سبحان فرموده اند: روزه برای من است و من پاداش روزه داران را می دهم. پس خوشا بحال روزه داران. ان شالله که همه ما جزو روزه داران و برپاکنندگان حقیقی ماه رمضان باشیم.

ماه مبارک رمضان نامهای فراوانی دارد؛ شهرالله، ماه مهمانی خدا، ماه صیام، ماه مبارک، ماه عبادت و بندگی، ماه تقوا و ورع، ماه استقامت و ایستادگی، ماه اجتناب از گناهان و حتی اجتناب از حلال های خداوند، ماه صیقل روح و...

بنابراین در شهرالله می توان با پرهیز از گناهان و تقوا پیشگی و اجرای دستورات دین و توجه به هم نوعان به ویژه محرومین و مستضعفان با طاعت و بندگی به قرب و نزدیکی خداوند که همان لقا الله است نائل آمد. خوشا به حال کسانی که این ماه را درک و به عبادت و عبودیت و بندگی می رسند و از نعمات و کرامات بی کران این ماه سرشار از فضیلت، بهره مند می گردند چرا که حتی خواب و نفس مومن نیز در این ماه، تسبیح و عبادت لحاظ می گردد.

فرصت را مغتنم شمرده و از همه بزرگواران و سروران گرانقدری که به هر طریق ممکن (پیگیری بیماری و روند درمان اخوی مرحومم _سید حسن شفیعی_ حضور در منزل و عیادت در بیمارستان، تماس تلفنی و پیامهای محبت آمیز چه در زمان بیماری و چه پس از وفات آن جانباز سرافراز اسلام) موجبات دلگرمی و کاهش آلام خانواده را فراهم آوردند تقدیر و تشکر نمایم.

همسنگرم مرحوم سید ابوالحسن شفیعی دارابی. ارسالی:رنگین کمان

خصوصاً بر خود فرض می دانم در برابر مردم شریف دارابکلا، زنان و مردان و جوانان غیور هم ولایتی ام، که با حضور گرم و سراسر مهر و محبت خود، در مراسم باشکوه تشییع پیکر برادرم، بار دیگر ثابت کردند که این مودّت و همدلی از خصوصیات بارز و منحصر بفرد دارالمومنین ماست، سر تعظیم فرود آورم.

هم چنین از همه دامنه خوانان و دامنه نویسان عزیز و دوست داشتنی به ویژه برادران ارجمندم آقایان سید علی اصغر شفیعی (پسرعموی مهربان)، حجت الاسلام شیخ مالک رجبی، حجت الاسلام محمدجواد غلامی دارابی، مهندس محمد عبدی و سایر دوستان قدردانی می نمایم. [اشاره به این پست: اینجا]

جا دارد در این وجیزه از تلاش و مساعی دوست عزیز و گرامی ام جناب آقای طالبی مدیر ارزشی و ولایی دامنۀ پرافتخار که از بدو بیماری اخوی گرامی بنده که دوست و همسنگر ایشان نیز بود، سپاسگزاری نمایم، که آثار ارزشمندی را درباره اخوی گرامی ام به اشتراک گذاشته اید، (اینجا) دلنوشته های ماندگار، گزارش خدمات و رشادت های آن مرحوم در دوران دفاع مقدس و جبهه های نبرد حق علیه باطل و تصویر زیبا و ماندگار لطف و مکرمت نمودید. خداوند جزای خیر عنایت فرمایند و ثوابش نثار روح پاک پدر و مادر و سایر امواتش گردد.

هم چنین باید از همه مخاطبان گرامی دامنه بابت بیش از یکسال کم کاری و کم نویسی خودم طلب پوزش نمایم، چرا که همه می دانید در این مدت درگیر بیماری و وفات دو اخوی عزیزم _سید حجت و سید حسن_ بودم، دو فرزند برومند دارابکلا، دو جانباز سرافراز اسلام که روحشان با اولیای الهی و شهدا و صلحا محشور گردد. غم سنگین بر خانواده ما تحمیل شد شاید مصلحت و مشیت الهی همین بوده باشد.

در پایان بار دیگر این همه احساسات پاک شما سروران را اجر می نهم و امید آن دارم که خداوند توفیق جبران محبتهایتان را در مراسم شادی به بنده عنایت نماید.

ارادتمند. سید تقی شفیعی

پاسخ ویژه دامنه

به نام خدا. سخت است، خیلی سخت. حتی کمرشکن، که به فاصلۀ کمتر از یک سال، دو برادر را بر تخت بیمارستان گذاشت و شبانه روز، همچون پروانه، گردِ شمع وجودشان چرخید و سرانجام با نهایت غم و اندوه و خاطره های روح خراش، آن ها را از دست داد و بر کفن و دفن شان زارزار گریست و در بی رحمانه ترین خداحافظی ابدی، تن رنجورشان را بر کف خاک نهاد و قبرش را با سنگ و خاک بست و دیگر هرگز نشوَد آن ها را حتی لحظه ای دید.

بقیه ادامه

خدایا در این گونه روزهای جانکاه و خراشنده _که آلام بر قلب غمدیدگان تا حلقوم پُر می شود و گویی می خواهد نفس ها را به بند آورَد_ بر عِباد خود و بر مؤمنان خویش آسان گیر و بر آنان صبر و شکیبایی و زیستن مجدد باعزّت ببخشای. من و مردم متدین و مهربان دارابکلا را بر آلام تان شریک بدانید رفیق.

دامنه

من سلام گرم و خالصانه دارم به رفیقم جناب حاج سیدتقی شفیعی دارابی _که از دبستان تا الآن_ هیچ ازهم نگُسسته ایم. او و من، هرگز به هم بدی نکرده ایم؛ زیرا در رکاب انقلاب، قَد کشیده ایم و در کوران ها، معنای حقیقی مقاومت و وحدت و محبت و وفق و اتّحادِ روحی را چشیده ایم.

من، بینی و بین الله [که در فرهنگ دینی سوگند گونه ای ست برای تأکید ادعای خود یا پرسیدن حقیقت از کسی] حتی ثانیه ای از این دوست بامحبت و همسنگر و مُعین، زمُختی بر خود ندیده ام و می دانم نمی بینم. در اوج گزارش های زیرآب زنی های عده ای انگشت شمار علیۀ من، این جناب ایشان بود که این زشتی را با حُرّیت پس می زد و از چنین خصال نکوهیده ای برائت قاطع می جُست.

من به دفاع های این مرد برای حیثیت من، همیشه ممنونم. امیدمندم و رجاء واثق دارم که این رفاقت مان تا دمِ مرگ _که نوید حتمی همۀ جُنبندگان است برای خلاصی از دار تنگ دنیا_ با ما می ماند و سایه اش را بر ما می گستراند. امابعد؛ چند جواب:

1- ماه رمضان را با قلمی رسا، به دامنه خوانان رساندی. خودم از خواندش ارتفاع یافتم و انتفاع بردم.

2- امیدوار هستیم که علامت قبولی روزه که در بالا بخوبی برشمرده ای، بر روح تک تک مؤمنان و متدیّنان همچون داغی نشان دار گردد و در روز باقی، جزا و پاداش و اجر روزهای دنیایی و فانی مان گردد.

3- شما آنچه در توان داشتید، برای اخوان تان در دورۀ نقاهت و سپس در زمان رحلت کرده اید. از این نظر به حتم مأجورید. این گونه حسنات و مبرّات، می تواند هم فرهنگ ساز محل باشد و هم برای خاندان شما عطایا بیافریند که مزّین هست به سلسلۀ روحانیت.

4- از این که در این متن از مردم شریف محل و دامنه نویسانی که به شما تسلیت نوشتند، با نهایت ادب و احترام و روحیۀ دینی و اخلاقی تشکر کرده اید، نشان درک و درد شماست. ممنونم. خدا اموات تان را بیامرزد که یادی از والدین بسیارمحبوب من کرده ای که یادکرد پدر و مادرم مرا خیلی خوشحال و دلشاد می کند و روحم را اهتزاز می دهد.

من برای همرزمم، خالصانه حقیقت را نوشتم، زیرا مرحوم سیدحسن را در جبهه خیلی شناختم و بر صدق و مروّتش شهادت داده ام و گفته ام. با چشمم می دیدم که در طول جبهه، الحق، مقیّد به آداب و نیز انجام بخشِ دستورات دینی و اخلاقی و فرماندهی بودند. نیکی های او را بر خودم هرگز از یاد نمی برم؛ چون اساساً فردی ناسپاس نبوده و نیستم.

5- و آخر این که یه صراحت بگویم آنچه در تعریف دامنه آورده ای در واقع ارزش گذاری به فرهنگ و باورهای ست که منِ کم ترین به همراه همۀ شما خوبان شریف در دامنه می نگاریم تا:

تا درجا نزینم. تا فریفتۀ روزگار نگردیم. تا ایمان مان به خَس معامله نکینم. تا عاقبت به خیری برای خودمان بیافرینیم. تا در امواج بی رحم غرب، خودباخته نشویم. تا در کمندِ دنیا اسیر نمانیم. تا انقلاب اسلامی را _که ثمرۀ خون و پیام رسای شهیدان و مرارت های روحانیت آگاه و علمای وراسته و مبارز و ملت دیندار ایران است_ با آرمان هایش مواظبت کنیم. تا خود را در سایه سار اهل بیت _علیهم السّلام_ تربیت نماییم. و در یک کلام؛ تا هرگز ساعاتی از عمرمان را هدر ندهیم. تا بایستیم، آن هم مقاوم و مداوم تا بر مزرعۀ جان مان علف های هرز نروید و شیطان و شیطانچه های جایگزین، ما را نرُبایند و نرُوبند و نفرییند. همین.

ان شاء الله از این پس، شاهد دریافت نوشته های شما باشیم، چرا که؛ همۀ ما در برابر آنچه در جامعه و جهان و ایران و میان آدمیان می گذرد و در یک کلام به تمامی رویدادهای روزگار _به قول دکتر شریعتی_ مسئولیم مسئول. مرحوم علامه طباطبایی فقط روز عاشورا، دست از کار می کشید، بقیۀ ایام را می نوشت و می نوشت و می نوشت. ممنونم. ممنونم.

 Ali Shariati

آقای خامنه‌ای زندگی در قصر را ننگ‌‌‌ می‌دانست؛ ایشان می‌گفت مگر فقرا آجیل می‌خورند که من هم بخورم.
 

او درباره برخی نقل قول‌ها درباره میزان رفاقت و صمیمتش با رهبر انقلاب، می‌گوید که برخی شلوغش کرده‌اند، ایشان رفیق زیاد دارد و من هم یکی از آن رفیقان هستم؛ البته رفیقی که می‌گود: من هر زمانی دلم برای ایشان تنگ می‌شد به دیدار ایشان می‌رفتم. الان هم هر وقت دلم بخواهد می‌توانم ایشان را ببینیم. من تاریخش را به یاد ندارم، هر زمانی بخواهم به دیدار ایشان رفته‌ام. متاسفانه یکی‌دوسال است که من به دلیل وضعیت جسمی نمی‌توانم تهران بروم منتهی ایشان در این مدت خانه ما آمدند و ایشان را دیدم.

حاج حیدر رحیم‌پور ازغدی، پدر حسن رحیم‌پور ازغدی

آقای خامنه‌ای یک عالم و روحانی متدین و متشرع است که اگر همه دنیا علیه‌اش باشد، دست از حق و حقیقت نمی‌کشد
 

وی در پاسخ به ادعای کسانی که می‌گویند آیت‌الله خامنه‌ای به دلیل کارهای فراوان اجرایی، زمان لازم برای مطالعه و تحقیق علمی نداشته است، گفت: آیت‌ الله خامنه ای در 22 سالگی "کفایه" می‌گفت؛ یعنی سخت ترین کتاب‌های سطح. وقتی نزد آقا( امام خمینی) رفت 5-4 سالی که خارج می‌خواند بیشترین اشخاص من جمله آیت‌الله رفسنجانی رحمه‌الله می‌گفتند والله ایشان مجتهد است. بعد از این که ولی فقیه شدند یک روز خانه ایشان رفتم و دیدم آقای مومن و آقای خزعلی، آقای هاشمی (هاشمی شاهرودی) آمدند. یعنی، 4 شاگرد آقای صدر(ره)، آقای خویی(ره) و امام خمینی(ره) آمده بودند تا جلسه شورای فقهی تشکیل بشود و مباحث فقهی در آن مطرح گردد؛ یعنی باهم مباحثه علمی کنند.

بقیه ادامه

رحیم‌پور ازغدی با بیان اینکه،"بعد از آن جلسات فقهی بود که همه اذعان کردند که آقای خامنه‌ای، اعلم است" توضیح می‌دهد: در ایامی که ایشان تازه رهبر شده بودند، با فقهای برجسته چندین سال مباحثه می‌کردند. بنابراین آقای خامنه‌ای، بحث علمی و فقهی را به صورت ریشه‌ای دنبال کرده‌اند و به علوم فقهی احاطه کامل دارند؛ من خدا را شاهد می‌گیرم که آقای خامنه‌ای اعلم فقهای زمانه است. بعد از این که 23 سالگی مجتهد بودند، 15 سال کار علمی کردند. آقای خامنه‌ای اعلم به فقه عبادی است؛ در فقه سیاسی و اجتماعی و مدیریت هم که رقیب ندارد.

 
 
آقای هاشمی گفتند که خامنه‌ای اعلم است؛ آقای مصباح هم که فقیه و حکیم است گفت والله آقای خامنه‌ای اعلم زمان است.
 

رحیم‌پور ازغدی، آیت‌الله خامنه‌ای را یک روشنفکر واقعی و ذاتی می‌داند و می‌گوید که متحجرین و مرتجعین همیشه با آقای خامنه‌ای مشکل داشته و دارند چون ایشان در فقه اجتماعی قوی و مسلط بود؛ وی درباره چرایی مخالفت متحجرین با رهبر انقلاب نیز می‌گوید: "شیعه انگلیسی از فقیهی می‌ترسد که در امور اجتماعی قوی باشد. آقای خامنه‌ای در امور اجتماعی مدیریتی بی نظیر دارد. ایشان از آنهایی نبود که بنشیند و دستور بدهد، خودش وسط میدان بود. با همین فرماندهان بوده و با اینها زندگی کرده است. از کسانی نبود که خانه بنشیند و از دور جنگ را مدیریت کند. یادم هست یکبار گفتند آقای خامنه‌ای از جبهه آمده، من نزد ایشان رفتم. گفتند ایشان به دبیرستان علوی رفته است. به آنجا رفتم. نگهبان جلوی در گفت، آقای خامنه‌ای گفته اگر از دفترم هم تماس گرفتند، من را تا 4 بیدار نکنید چون 48 ساعت است که نخوابیده‌ام. گفتم به ایشان سلام برسانید. یکباره دیدم آقای خامنه‌ای از پشت شیشه گفتند بگویید حیدرآقا بیاید داخل. آقای خامنه‌ای به من گفت درست است که خیلی خسته هستم ولی دوست دارم با شما قدری حرف بزنیم. از بی‌کفایتی‌های بنی‌صدر در جبهه صحبت کردند".

 
متحجرین همیشه با آقای خامنه‌ای مشکل داشته و دارند چون ایشان در فقه اجتماعی قوی و مسلط بودند؛ شعیه انگلیسی از فقیهی می‌ترسد که مثل آقای خامنه‌ای به فقه اجتماعی مسلط باشد
 

"من اهل غلو کردن درباره هیچ کسی نیستم و بر اساس مشاهداتم می‌گویم که آقای خامنه‌ای نه یک روشنفکر، بلکه فراتر از روشنفکران مطرح بوده و هستند. البته روشنفکر مذهبی یا غیرمذهبی نداریم. کافر و مسلمان داریم. کافرها برخی روشنفکر هستند و برخی خرفت و در مسلمانان هم این چنین است. کسی که بیشتر ببیند و از لحاظ فکری قوی‌تر باشد، روشنفکر است. آقای خامنه‌ای ذاتاً روشنفکر است و با مطالعات و نگاه خاصی که داشته‌اند، واقعاً یک روشنفکر نابغه است"

بخشی از دیگر اظهارات رحیم‌پور ازغدی در این مصاحبه است و همچنین درباره ادله‌ خود در این باره می‌گوید: باز هم می‌گویم نمی‌توانم مشاهدات خود را انکار کنم و بگویم آقای خامنه‌ای روشنفکر نیست. نگاه روشن و فکر روشن ایشان برای همه ثابت شده است. آقای خامنه‌ای آنقدر روشنفکر است که روشنفکران ایران باید نزد ایشان درس روشنفکری بخوانند. خیلی قوی‌تر از این هستند که شما تصور می‌کنید. هر کسی بود نمی‌توانست این مدت با این همه مشکل و دشمن، این انقلاب را نگه دارد. روزی به ایشان درباره مدیریت کشور نقدی کردم؛ ایشان در پاسخ گفتند این به شما مربوط است که رای به یک رئیس‌جمهور دهید یا وکیلی انتخاب کنید که صرفاً نظارت کند. ببینید 2 کار به ولی فقیه واگذار شده است که یکی حفاظت از مرزهای کشور که با چندین سال جنگ با دشمن جهانی، توانستیم طوری مرزها را حفظ کنیم که یک وجب هم به دشمن نرسد. یکی هم مرزهای دین است که ذره‌ای در انقلاب اسلامی التقاط حاصل نشده است. به آقای خامنه‌ای گفتم، پس برخی ناکارآمدی‌ها برای چیست؟ گفتند این مربوط به انقلاب نیست بلکه برخی اشتباهات و انتخاب‌هاست.

 
آقای خامنه‌ای ذاتاً یک روشنفکر است؛ نه یک روشنفکر، بلکه فراتر از روشنفکران مطرح که روشنفکران داخلی باید نزد او شاگردی کنند
 
 

"هر سه نفر رفیق و خیلی با هم بودیم. بحث رفاقت بود نه ارتباط!" این جمله پاسخ حیدر رحیم‌پور به سوالی درباره دوستی مقام معظم رهبری با او و دکتر شریعتی است؛ می‌گوید، رفیق بودیم تا اینکه صرفاً با یکدیگر در ارتباط باشیم. رفاقتی که به گفته رحیم‌پور، 20 سال در مشهد طول کشیده است. وی در توصیف رابطه دکتر شریعتی با مقام معظم رهبری گفت:

آقای خامنه‌ای و آقای شریعتی بیشتر باهم رفیق بودند تا اینکه بگویم باهم فقط ارتباط داشتند. آقای خامنه‌ای از شریعتی نقد می‌کردند، چون فقیه بودند و حق هم داشتند که نقد کنند چون اطلاعات فقهی و دینی شریعتی کافی نبود و لازم بود که آقای خامنه‌ای ایشان را نقد کند. من هم به آقای شریعتی نقد می‌کردم. اینکه بگویند آیا آقای خامنه‌ای، شریعتی را قبول داشتند یا نه، سوال درستی نیست چون انسان‌ها معصوم نیستند و ممکن است کارهای نامطلوب هم داشته باشند آقای شریعتی چون اطلاعات فقهی لازمی نداشتند، خطاهای مرتکب می‌شدند و حق با آقای خامنه‌ای بود که او را نقد کنند.

 
آقای خامنه‌ای و شریعتی بیشتر باهم رفیق بودند؛ آقای خامنه‌ای شریعتی را نقد می‌کردند، چون فقیه بودند و حق هم داشتند؛ چون اطلاعات فقهی و دینی شریعتی کافی نبود
 

رحیم‌پورازغدی با "سخت" خواندن توصیف دوستی مقام معظم رهبری و دکتر شریعتی می‌گوید که رفاقت مقام معظم رهبری و دکتر شریعتی مانعی برای نقدهای فقهی، علمی و منطقی آیت‌الله خامنه‌ای به دکتر شریعتی نبود و چون آیت‌الله خامنه‌ای فقیه بود و در عین حال آقای شریعتی نیز سواد فقهی لازم را نداشت، ایشان(مقام معظم رهبری) حق داشتند که به شریعتی انتقاد کنند.

وی با رد  برخی ادعاها درباره شریعتی مبنی بر عدم نقد پذیری می‌گوید که دکتر شریعتی نه تنها از آیت‌الله‌خامنه‌ای بلکه اشکال را از هرکسی قبول می‌کردند؛ او در نقل خاطره‌ای در همین‌باره می‌گوید: یک روز دکتر شریعتی در همین اتاق روبه‌رو نشسته بود و درباره ولی فقیه صحبت می‌کرد. می‌گفت نظام اسلام این چنین است که فقها بین خود کسی را به اعلمیت قبول دارند و وقتی این اعلم مطلبی را بیان کرد، همه باید اطاعت کنند. من مخالفت کردم و گفتم همه مجتهد هستند و حق انتقاد دارند. آقای شریعتی می‌گفت، اگر مجتهدین می‌خواهند اسلام جان تازه بگیرد باید همه از بین خود یک نفر را برگزینند و همه هر چه او می‌گوید انجام دهند. این حرف شریعتی است که اشکال گرفتیم و ایشان قبول کرد.

"به نظر من شریعتی برخلاف آنچه که همگان تصور می‌کنند یک چهره همچنان مظلوم است و این به دلیل طرفداران و مخالفان اوست. یعنی از شگفتی های زمان و شاید از شگفتی های شریعتی این است که هم طرفداران و هم مخالفانش نوعی همدستی با هم کرده‌اند تا این انسان دردمند و پرشور را ناشناخته نگهدارند و این ظلمی به اوست"

این جمله مشهور مقام معظم رهبری درباره دکتر شریعتی است؛ جمله‌ای که حیدر رحیم پور ازغدی از آن به عنوان محبت و علاقه آیت‌‌الله خامنه‌ای به دکتر شریعتی یاد می‌کند و توضیح می‌دهد: ما 20 سال باهم رفیق بودیم و دائم با هم حرف می‌زدیم، بحث می‌کردیم. شریعتی می‌گفت که اگر در ایران چند روحانی همانند آقای خامنه‌ای داشته باشیم، ایران اسلامی می‌شود.

 
شریعتی می‌گفت اگر در ایران چند روحانی همانند آقای خامنه‌ای داشته باشیم، ایران اسلامی می‌شود. [مصاحبۀ تسنیم با حاج حیدر رحیم‌پور ازغدی، پدر حسن رحیم‌پور ازغدی] (منبع)

جواب دامنه

به نام خدا. سلام جناب آقای شفیعی. از شما ممنونم در ارسال این متن. نکاتی در این متن وجود دارد که هر آدم منصفی بخواند آن را به دیدۀ اندیشمندانه می نگرد. از این که این گونه از شریعتی یاد نمودی از شما رفیق ارزشمندم بسیار ممنونم. این نشان انصاف در نگاه شماست.

از خدا برای شما برادر گرامی ام و خاندان مصیبت دیدۀ تان سلامتی روزافزون و توفیقات الهی می طلبم. لذت بردیم از بحث و نکات مندرج در لا به لای آن.

عطر عترت

6661

به قلم حاج سیدتقی شفیعی دارابی: به مناسبت اول ذی‌الحجه؛ازدواج علی‌(ع) و فاطمه زهرا‌ء(س) به روایت امام رضا‌(ع). خداوند فرمود: اى ‌راحیل! از جمله برکت من بر آن دو این است که آنان را بر محبت خودم، با هم‌ همراه مى‌‌کنم و حجت خود بر مردم قرارشان مى‌دهم و قسم به عزت و جلالم ‌که از آن دو، نسل و فرزندانى به وجود خواهم آورد که در زمین گنجینه‌داران و معادن حکمت خود قرارشان خواهم داد، بعد از پیامبران، آنان را حجت بر مردم قرار مى‌دهم.

پیوند امام علی و فاطمه _سلام الله علیهما_ مبارک

دوشنبه 22 مرداد ماه. برابر با نخستین روز از ماه ذی‌الحجه سالروز پیوند دو نگین هستی حضرت صدیقه طاهره(س) و امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) است. برکت این ازدواج، عمری به گستردگی آفتاب دارد؛ همچنان که یاد و نام آن در تاریخ برای همیشه ماندگار شد. ماجرای این پیوند آسمانی و ملکوتی را ثامن الحجج حضرت علی بن موسی رضا(ع) چنین شرح داده است:

بقیه در ادامه

پدرم از پدرش جعفر بن محمد و آن حضرت از پدر خود از جد بزرگوار خویش(ع) نقل فرمود که: حضرت على (ع) فرمود: تصمیم به ازدواج گرفتم، ولى جرأت نمى‌کردم، این‌ مطلب را به حضرت رسول (ص) عرض کنم و مدتى این موضوع شب و روز در فکرم بود تا اینکه روزى بر حضرت رسول (ص) وارد شدم و آن حضرت‌ فرمودند: اى علی! عرض کردم: بفرمایید اى رسول خدا! فرمود: آیا میل و رغبتى به ازدواج دارى؟

عرض کردم: رسول خدا خود داناتر است -و گمان بردم ‌حضرت یکى از زنان قریش را به عقد من درآورند- و من از اینکه فرصت ازدواج‌ با فاطمه (س) را از دست دهم، نگران بودم و متوجه نشدم که چه شد که حضرت مرا صدا زدند و در خانه ام‌سلمه به خدمتشان رسیدم. وقتى به من نگاه کردند، چهره‌شان درخشید، تبسمى فرموده به گونه‌اى که سفیدى دندان‌هایشان را که ‌مى‌درخشید دیدم، حضرت به من فرمودند: اى على! مژده! چرا که خداوند مسأله ازدواج تو را که فکر مرا مشغول کرده بود، خود به عهده گرفت.

گفتم: قضیه چیست یا رسول اللّٰه!؟ حضرت فرمودند: جبرئیل با سنبل و قرنفل بهشتى‌ نزد من آمد و آن‌ها را به من داد، من آن دو را گرفتم و بوییدم و گفتم: اى جبرئیل! این سنبل و قرنفل را به چه مناسبت آورده‌اى؟ او گفت: خداوند تبارک و تعالى‌ ملائکه ساکن بهشت و نیز سایر ساکنین آن را امر فرموده که تمام بهشت‌ها را با تمام درخت‌ها و رودخانه‌ها و میوه‌ها و قصرهایش آذین بندند و به بادهاى‌ بهشتى دستور داده تا با بوى انواع عطر بوزند و حورالعین را به خواندن‌ سوره‌هاى «طه»، «نمل»، «شورى» و سوره‌هایى که با «طسم» شروع‌ مى‌شود امر فرمود و به یک منادى دستور داد که چنین جار بزند: اى ملائکه من و اى ساکنین بهشت من! شاهد باشید که فاطمه دختر محمد را به عقد على بن ابى‌طالب در آوردم و به این کار راضى و خشنودم، این دو از یکدیگرند.

سپس ‌خداوند تبارک و تعالى به ملکى از ملائکه بهشت به نام راحیل - که در بلاغت‌ هیچ یک از ملائکه به پاى او نمى‌رسند- امر فرمود که خطبه بخواند، او نیز خطبه‌اى خواند که اهل آسمان و زمین چنین خطبه‌اى نیاورده بودند، سپس به ‌یک منادى دستور داد تا چنین جار بزند: اى ملائکه من و اى ساکنین بهشت من! به على بن ابى‌طالب حبیب محمد و فاطمه دختر محمد تبریک بگویید، چه‌ اینکه من براى آنان خیر و برکت قرار دادم. راحیل گفت: برکت تو بر آن دو بیشتر از آنچه ما در بهشت و منزلت براى آنان مشاهده کردیم نیست؟ خداوند فرمود: اى ‌راحیل! از جمله برکت من بر آن دو این است که آنان را بر محبت خودم، با هم‌ همراه مى‌‌کنم و حجت خود بر مردم قرارشان مى‌دهم و قسم به عزت و جلالم ‌که از آن دو، نسل و فرزندانى به وجود خواهم آورد که در زمین گنجینه‌داران و معادن حکمت خود قرارشان خواهم داد، بعد از پیامبران، آنان را حجت بر مردم قرار مى‌دهم.

پس مژده بده اى على! که من نیز، همچون خداى رحمان، دخترم فاطمه را به ازدواج تو درآوردم و آنچه را که خداوند براى او پسندید، من نیز پسندیدم. حال دست همسر خود را بگیر که تو از من نسبت به او سزاوارترى، جبرئیل ‌به من خبر داد که بهشت و اهل آن، مشتاق شما دو نفرند و اگر خداوند تبارک ‌و تعالى نمى‌خواست از نسل شما حجّتى بر خلق برگزیند، خواسته بهشت و اهل بهشت را در مورد شما دو نفر اجابت مى‌فرمود، پس تو چه خوب برادر و چه خوب داماد و چه خوب همدمى هستى و رضایت خدا براى تو کافى است و از رضایت هر کس دیگر بهتر است.

حضرت على(ع) گفت: «رَبِّ أَوْزِعْنِی‌أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ اَلَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَ‌»؛ پروردگارا! مرا بر آن دار که شکر نعمتى که‌ به من دادى، به جاى آرم، حضرت رسول (ص) نیز آمین گفتند. (از رجانیوز) منبع: عیون اخبار الرضا (ع).

دین لقلقۀ زبان!

6715

به قلم حاج سیدتقی شفیعی دارابی: بیشتر منابع در گزارشهای خود از روز پنج شنبه دوم محرّم سال 61 هجرى، به عنوان روز ورود امام حسین(ع) و یارانش به کربلا یاد کرده اند. پس از توقفی کوتاه در منزلگاه «البِیضة»، امام(ع) و همراهانش سوار بر مرکب شدند و با شتاب حرکت کردند تا اینکه نزدیک ظهر به سرزمین «نینوا» رسیدند، در این زمان سواری مسلح از دور پدیدار شد که کمانی بر شانه داشت و از کوفه می آمد؛ همه آمدن آن مرد را به نظاره نشستند تا اینکه نزدیک شد. سوار بی آنکه به امام حسین(ع) و اصحابش سلام کند، به حر و همراهانش سلام کرد و بعد نامه ای را به دست حر داد. در این نامه ابن زیاد خطاب به حر نوشته بود که:

«چون نامه من به تو رسید و فرستاده من نزد تو آمد، بر حسین(ع) سخت گیر، و او را فرود نیاور مگر در بیابان بی حصار و بدون آب! به فرستاده ام دستور داده ام از تو جدا نگردد تا خبر انجام دادن فرمان مرا بیاورد، والسلام.»

حر خدمت امام حسین(ع) آمد و نامه ابن زیاد را

بقیه در ادامه

برای آن حضرت(ع) قرائت کرد، امام(ع) به او فرمود: "بگذار در «نینوا» و یا «غاضریه» و یا در شُفَیّه فرود آییم." حر گفت: "ممکن نیست، زیرا عبیدالله، این آورنده نامه را بر من جاسوس گمارده است!"

زهیر گفت: "به خدا سوگند چنان می بینم که پس از این، کار بر ما سخت تر گردد، یابن رسول الله(ص)! اکنون جنگ با این گروه[حر و یارانش] برای ما آسان تر است از جنگ با آنهایی که از پی این گروه می آیند، به جان خودم سوگند که در پی اینان کسانی می آیند که ما را طاقت مبارزه با آنها نیست." امام(ع) فرمود: «درست می گویی ای زهیر؛ ولی من آغاز کننده جنگ نخواهم بود.» زهیر گفت: "در این نزدیکی و در کنار فرات آبادی است که دارای استحکامات طبیعی است به گونه ای که فرات از همه طرف به آن احاطه دارد مگر از یک طرف." امام حسین(ع) فرمود: "نام این آبادی چیست؟" عرض کرد: «عقر». امام(ع) فرمود: "پناه می برم به خدا از "عقر!"

آنگاه، حضرت(ع) متوجه حر شدند و فرمودند: «با ما اندکی بیا. سپس، فرود می آییم.» پس با هم حرکت کردند تا به کربلا رسیدند. حُر و یارانش، جلوی [کاروان] امام حسین(ع) ایستادند و آنان را از ادامه مسیر، باز داشتند. حُر گفت: "همین جا فرود آی که فرات، نزدیک است." امام(ع) فرمود: «نام اینجا چیست؟» گفتند: کربلا فرمود: این جا، جایگاه کَرْب (رنج) و بَلاست. پدرم هنگام حرکتش به سوی صِفّین، از این جا گذشت و من با او بودم. ایستاد و از نام آن پرسید. نامش را به او گفتند. پس فرمود: «اینجا، جایگاه فرود آمدن مَرکب هایشان، و اینجا، جایگاه ریخته شدن خون هایشان است.» موضوع را پرسیدند. فرمود: «کاروانی از خاندان محمّد(ص)، این جا فرود می ­آیند.» سپس امام حسین(ع) فرمود: «اینجا، جایگاه مَرکبها و بار و بُنه ماست و [ اینجا]قتلگاه مردانمان و جاى ریخته شدن خونمان است.». آنگاه فرمان داد که بارهایش را در آن جا، فرود آوردند. آن روز مصادف بود با پنج شنبه، دوم محرّم و به نقلی دیگر مصادف با روز چهارشنبه، اوّل محرّم سال 61  بود.

پس از منزل گرفتن در کربلا، امام حسین(ع) فرزندان و برادران و اهل بیتش را جمع کرد و به آنان نگاهی کرد و گریست سپس فرمود: «اللهم انا عترة نبیک محمد(ص) قد اخرجنا و طردنا و ازعجنا عن حرم جدنا و تعدت بنی امیه علینا اللهم فخذ لنا بحقنا و انصرنا علی القوم الظالمین؛ خداوندا بدرستی که ما عترت و خاندان پیامبرت محمد(ص) هستیم که [از شهر و دیارمان] اخراجمان کردند و پریشان و سرگردان از حرم جدمان[رسول خدا(ص)] بیرون شدیم و  بنی امیه به ما تعرض کردند؛ خدایا پس حقمان را از آنان بگیر و ما را برابر ظالمان یاری ده.» بعد رو به اصحاب کرده فرمودند:

«الناس عبید الدنیا و الدین لعق علی السنتهم یحوطونه ما درت معائشهم فاذا محصول بالبلاء قل الدیانون؛ مردم بندگان دنیا هستند و دین لقلقۀ زبانشان؛ حمایت و پشتیبانی از دین تا آنجاست که زندگی شان در رفاه است پس هرگاه بلاء و سختی حادث شود دینداران کم می شوند.»

 امام حسین (ع) قبل از شهادتش، همه زمین کربلا را از ساکنین غاضریه و نینوی به مبلغ شصت هزار درهم خریداری کرد و به خود آنان صدقه داد و با آنها شرط کرد که مردم را به محل قبر آن حضرت راهنمایی کنند و از آن زائران به مدت سه روز پذیرایی نمایند؛ لذا حرم و مزار امام حسین (ع) و یارانش در این شهر می باشد.

درگذشت

7130

به قلم حاج سیدتقی شفیعی دارابی: رحلت عالم عامل و فقیه عادل و پرهیزگار ساده زیست وخدمتگزار بی منت حضرت آیت الله مومن عضو جامعه مدرسین وشورای نگهبان قانون اساسی را به دامنه وخوانندگان گرامی اش تسلیت عرض می کنم انشا لله خداوند همه رفتگانی راکه با رفتنشان خلع ای خدمتی وعلمی وانسانی...بوجود میاورند قرین رحمت واسعه خود قرار نماید.

آیةالله محمد مؤمن

مروری بر بیش از نیم قرن مبارزه و خدمت آیت‌الله مومن؛
 

از شاگردی امام(ره) تا مباحثه علمی با رهبر انقلاب/ آیت‌الله مومن: بهتر از آقای خامنه‌ای برای رهبری نداشتیم؛ برخی خواص در فتنه خیلی بی‌انصافی کردند

رهبر معظم انقلاب در جلسه با نمایندگان ستاد کاندیداهای انتخابات سال ۸۸ در پاسخ به عدم پذیرش داوری و نظارت شورای نگهبان بر شکایات از سوی ستاد موسوی و کروبی، با قاطعیت پاسخ دادند:

بقیه در ادامه

«اگر در این نظام نتوان به کسانی مانند آیات مومن و آقای جنتی اعتماد کرد، به هیچ فرد دیگری هم نمی‌توان؛ چرا که آنها برای بردن و آوردن کسی، دینشان را از دست نمی‌دهند. فقهای شورای نگهبان آدم‌های قرص و محکمی هستند که مو را از ماست می‌کشند»

گروه معارف - رجانیوز: آیت‌الله محمد مؤمن، تحصیلات مقدماتی را در قم و ابتدا در مکتب خانه و سپس در «مدرسه جامع تعلیمات دینی» گذراند و همزمان به تحصیل در حوزه علاقه‌مند شد.
 
وی با بهره‌گیری از اساتیدی چون امام خمینی(ره)، علامه طباطبایی، علی مشکینی، شیخ مرتضی حائری و سید محمدرضا گلپایگانی به درجه اجتهاد دست یافت. ایشان می‌گفت: «لطف خداوند بود که برای خواندن درس خارج فقه شاگرد امام خمینی(ره) شدم. مرحوم حاج آقا مصطفی مدرس فلسفه ما بود. او شاگرد امام بود و فرد ممتازی در فلسفه بود. ما برای اینکه فلسفه منظومه ملاصدرا را بخوانیم از او تقاضا کردیم که به ما تدریس کنند.»
 

آیت الله مومن در مورد عملکرد خواص در فتنه ۸۸ می‌گفت: آن کاری که باید انجام می‌دادند انجام ندادند. من از برخی توقع داشتم که درست عمل کنند ولی اینگونه نکردند. خیلی بی انصافی کردند.
 
ایشان همچنین درباره جلسه انتخاب رهبری گفته بودند: «بهتر از آقای خامنه‌ای نداشتیم و این لطف خدا بود که به ذهن ما خطور کرد. پشیمانی که هیچی حتی احتمال اینکه اشتباه کرده باشیم هم نمی‌دهیم.»
 

آیت‌الله مؤمن در پاسخ به استناد ادعایی خناسان به ایشان به برای زیر سؤال بردن مرجعیت رهبری با ناراحتی فراوان عنوان نمودند: « عجب! خدا عاقبت انسان را به خیر کند. حیف است آدم وقتش را بگذارد و این جور لاطائلات را جواب بدهد. شنیدم که حرف‌های دیگری را هم به من نسبت داده‌اند. بعضی از برادران خواستند جواب بدهم، ولی بنده فکر می‌کنم اصلاً ارزش پاسخ دادن ندارد. بدیهی است بنده این حرف‌ها را تکذیب می‌کنم، اما بیش از این سخنی نمی‌گویم، چون همان طور که گفتم حیف وقت انسان است که صرف پاسخ دادن به این گونه حرف‌های بی‌مبنا شود. حقیقتاً انسان ممکن است تا کجا سقوط کند که کلاً در اختیار اغیار قرار بگیرد؟ به نظرم مواضع و استنباط‌های دقیق خود حضرت آیت‌الله خامنه‌ای بهترین پاسخ به این حرف‌های بی‌مبناست. به نظرم بی‌اعتنایی کنید بهتر باشد. از قول بنده هم فقط یک جمله بنویسید: «تکذیب می‌کنم». خداوند همه ما را از آفت بدفهمی و لجاجت حفظ کند.»
 
آیت الله مومن همچنین استاد حسن روحانی در حوزه علمیه نیز بوده است. ایشان در این باره گفته است: « هنوز هم سلام و علیکی با هم داریم منتها من زیاد اهل رفت و آمد نیستم. آقای روحانی شاگرد خوبی بود ولی حیف که درس را ادامه نداد.»
 
مشی ساده‌زیستی ایشان زبانزد همه بود. خانه محقری داشت و در سطح طبقات ضعیف مردم زندگی می‌کرد.
 
آیت الله مومن پیوسته در خدمت نظام اسلامی بود. از سوابق وی می توان به عضویت مجلس خبرگان رهبری، عضویت شورای عالی قضایی، نائب رئیس مجلس خبرگان رهبری، عضویت شورای عالی سیاستگذاری و رئیس حوزه علمیه قم، عضویت جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، عضویت مجمع جهانی اهل بیت(س)، عضویت هیئت امنای دانشگاه قم و ریاست دادگاه عالی قم، را برشمرد. ایشان سرانجام در سن هفتاد و هشت سالگی و پس از مدتی تحمل بیماری دعوت حق را لبیک گفت.