دامنه‌ی داراب‌کلا

 

به نام خدا. سلام و تسلا. باز دوستی در غمِ یک مصیبت نشست؛ مصیبتی که معمولاً با یک واژه‌ی غمگینِ «درگذشت» دل انسان را یک‌باره می‌ریزانَد. اینک جناب خلیل شاه‌علی هم به جمع کسانی پیوست که پدر از دست دادند؛ دردی که تا زمان، عقربه می‌اندازد در گوش انسان ضربه می‌نوازد. کم کسانی‌اند که خوی و خصال خوب مرحوم پرویز شاه‌علی را در خاطر نبرده باشند؛ مردی مساوِ مظهر اخلاقی خوب، دینداری آرام، آدمی مردمی، فردی بی‌آزار، انسانی باانصاف. او دوست ما بود؛ دوستی خندان و خوشحال و همیشه در نشر و نشاط. از دوستدارانش بودم. مَشربش جاذب بود و مرامش هنوزم جذاب‌تر. گواهی می‌دهم او یک انسان باایمان بود. از خدای باری‌تعالی می‌خواهم این مردِ دیندار را از ما خشنود بدارد که خشنودی چنین انسان‌هایی به آرامش ما مدد می‌دهد. این رحلت مرد شریف را به تمام وابستگان این بیت محترم تسلیت می‌گویم و به جناب آقامحمود شاه‌علی فامیل سببی بنده تسلیتی ویژه و به جناب خلیل، تسلایی منحصر. می‌دانم بر جناب خلیل خیلی سخت می‌گذرد؛ اما این ذاکر اهل بیت علیهم السلام خود سالیانی‌ست بر جایگاه (=تریبونِ) سخن، به مردم دغدار آرامش و بردباری داده، اینک همان آرامش و بردباری را برای وی خواهانم. آقا، حالا دردِ فراق و غروب پدر سخت است واقعاً. برت، این دردِ رو به ازدیاد، همآره کم با. اینک خلیل ما هم به خیلِ پدر ازدست‌دادگان در آمد که دو عارضه‌اش با انسان تا آخر می‌مانَد: ۱. اندوه پیوسته که مدتی از ذهن محو نمی‌شود. ۲. آمدن حسرت به سراغ آدم که نمی‌گذارد نبودِ پدر را طبیعی قلمداد کند. حاج پرویز عزیز انسانی شرافتمند و مردی راد و مؤمنی ارزشمدار بود. تسلیت و عرض ادب مرا برای این مصیبت وارده به دخترعموی گرانقدرم (=مادر مهربانت) برسانید که در اندوه همسرش سوگوار گردیده است و تنها. رجاء واثق دارم در برابر این غم، تسلیم قانون طبیعی خداوند حکیم هستی که تولد و توَفّا هر دو از اراده‌های آفریدگار در آفرینش است. رحلت، مسافرت زیبایی‌ست که راحل خود آن را درک می‌کند. رحمت واسعه بر پیکر و روح و روان پدرت مرحوم حاج پرویز عزیز.