دامنه‌ی داراب‌کلا

::

::

حجت الاسلام جناب شفیعی مازندارنی استاد محترم سلام. ابتدا از ورودتان به این مبحث مهم ممنونم. گرچه آن استاد دانای به این پرسش‌اند؛ اما جواب من (=خوانده شو: فهمم) این است: در این جا «قُرب» به معنای اَتمّ و اَکمل آن است، نه فقط بُعد عبادی و عرفانی آن. مثلاً ولایت امیر مؤمنان امام علی ع یکی از بالاترین مسائل دین است که در زمان آن پیامبران علیهم السلام هنوز مطرح نشده بود. یا ایمان به "کوثر" یعنی باور عقیدتی به راه و مرام حضرت فاطمه‌ی زهرا سلام الله علیها هنوز وقتش در زمان آن انبیاء نرسیده بود. یا بسیاری از احکام شریعت، که در عصر نبوتِ پیش از خاتمیت، هنوز شکل نگرفته بود و زمینه‌ی وحی آن تمهید نشده بود. وقتی قُرب می‌گوییم یعنی جزء به جزء تمام دین. پله پله‌ی همه‌ی شریعت. بلی، در وقت آن انبیاء، من معتقدم هنوز، نه اتمام نعمت رخ داده بود و نه اکمال دین و نه مفهوم مهم خاتمیت. این به مفهوم نقصِ مأمویت آن انبیاء الهی نبود، بلکه زمانِ بیان آن فرا نرسیده بود و با آمدن اسلام، دیگر تکیه‌ی مطلق زدن به آن ادیان، کاری ناقص است و گام به جلوتر نگذاشتن. چون خدا بقیه‌ی قُرب و حد و حدود و معرفت را در دین اسلام چید و نسخه نوشت. ما به دین‌های قبل مُصدِّق هستم اما آن را بدون اسلام ناتمام و ناکامل می‌دانیم. راهی به سوی خدا هستند اما دقیق و نماد اعلای آن اسلام است. چرا خود حضرت مسیح مژده‌ی «احمد» می‌داد؟ و خویشتن را کافی و وافی مقصود احدیت فرض نمی‌کرد؟ چون آن عبدالله و کلمه‌ی خدا یعنی حضرت عیسی ع می‌دانست دین فقط به دست حضرت احمد محمد بن عبدلله ص کامل و تمام می‌شود. "وَ اذ قالَ عیسى ابنُ مریمَ ... وَ مُبشّرًا بِرسولٍ یأتِی مِن بعدی اسْمُهُ احمدُ" و به فرستاده‏ اى که پس از من مى ‏آید و نام او احمد است بشارتگرم (آیه‌ی ۶ سوره‌ی شریف صف) سپاسگزارم استاد. آنچه نوشتم درسی بود پیشگاه شما پس دادم. دامنه.