پاسخ به یک نقد
به قلم فتح الله دهقان: سلام. تشکر میکنم که دوست عزیزی مقاله مرا مطالعه نموده و تشکر مضاعفی نیز در خصوص مطالبی که در (اینجا) تذکر داده بودند دارم. دوست عزیز ما دو نوع ایراد شکلی ومحتوایی به مقاله ام اینجا وارد دانسته بودند. در خصوص ایراد شکلی حتما از نظرات ایشان در مقالات بعدی استفاده خواهم نمود. در خصوص ایرادات محتوایی در مورد پارادوکس. بله پارادوکس در فرهنگ ما وجود دارد یکی از اهداف من نیز همین بوده. البته هدف اصلی من ضمن پذیرش نقش دیگر مشکلات، بیان نمودن این مسئله که مشکل اصلی کشور فرهنگی است، در خصوص دفاع این جانب، بنده به مانند همه صاحب نظران ومورخین داخلی وخارجی به این مسئله معترفم که فرهنگ ایرانی غنی و....است منتها با توجه با انکه فرهنگ ساخته شرایط مکانی وزمانی و..... در مقاله در حد توان توضیح دادم.
نظرم این است بعضی از مولفه های فرهنگی بایستی به روز شود لازم به توضیح نیست که شرایط جامعه امروز با گذشته دور زمین تا آسمان تغییر کرده است. امروزه همه به عینه میبینیم که تلاشهای زیادی در خصوص ناکارامد نشان دادن فرهنگ ایرانی وهمچنین جایگزینی فرهنگ غربی مشاهده میکنیم. همان طور که میدانیم فرهنگ ایرانی شامل دو بخش فرهنگ وتمدن ایرانی وفرهنگ اسلامی بعد از حمله اعراب به ایران تشکیل شده است. در این مسئله جای بحث نیست به تبع ان دو جریان ملی گرا واسلام گرا در کشور شکل گرفته که اختلافات این دو جریان باعث هرز رفتن نیروها واستعدادهای کشور که میتوانست در جهت عمران ابادی وتوسعه کشور استفاده شود. در خصوص ارتباط فرهنگ ایرانی اسلامی هدفم نبوده که بگویم که فرهنگ ایرانی اسلامی کاملا با هم منطبق است بلکه هدفم این بوده که این امر قابل کتمان نیست وتلاش دوجریان معتقد به این دو جریان نیز در تاریخ ایران بوده ودر حال حاضر نیز به عینه قابل مشاهده است. البته گروهی که نماد ان علامه بزرگوار مطهری است سعی کردند پلی بین این دو جریان بزنند که در مقاله توضیح دادم. لازم به توضیح است ابن که من نظر خود را بعد از نظرپردازان گفته حمل براین نشود که من خودم را نظریه پرداز و....میدانم در پایان عذرخواهی می کنم از تاخیری که در جواب به مرقومه دوست عزیزمان [جناب یک دارابکلایی] به علت در سفر بودن بنده حقیر سراپا تقصیر ایجاد شد.
دامنه: من نظرم را نسبت به مقاله مشکل فرهنگی _و نقد جناب «یک دارابکلایی» بر آن_ بزودی خواهم داد. با تشکر فراوان از هر دو بزرگوار که در نقد و پاسخ منطق بحث را مراعات و اخلاق علمی را عملی نمودند.
