آنچه بر من گذشت ۶۵

چندچیز در دودانگه بر من بسیارگوارا بود و هنوز هم وقتی به مرورِ آن خاطره ها در ذهن و خیالم می پردازم، دلشاد می شوم و تبسُم بر لب می مانم و حسرت لذت ها و لحظه ها را می خورم:


۱. مژده‌ی همسرم به من که اولین فرزندمان عارف در راه است؛ که داستان هیجان انگیزش را خواهم گفت؛ چون وقتی عارف در مرداد ۱۳۶۷ به دنیا می آمد، من و دوست فاضلم جناب بهرام اکبری لالیمی داماد مرحوم آقا دارابکلایی در جبهه‌ی کردستان و در عملیات ایذایی و سرنوشت ساز انجیران بودیم.
 

۲. دهها سخنرانی ام در میان مردم زحمتکش دودانگه در روستاهای زیبای آنجا؛ که هرگاه به آن خاطره ها می اندیشم، سرشار از انرژی مثبت می شوم و به قول عامیانه شارژ می گردم.

۴. و مهمترین خبر آن ایام برمن این بوده که روزی رئیس نهاد ما در ساری مرا به حضورش فراخوانده و من هم به دیدارش رفتم و ایشان قاطع و با رضایت و حالت بسیارخندان به من اطلاع داد: «ابراهیم خودتو مهیا کن بری کیاسر. مسئول آنجا بشی» از ذوق نمی دانستم چه جوابی بدهم.


حالا سال ۱۳۶۶ که هشت ماه آن را یعنی از ۳۱ مرداد تا آخر اسفند من شاغل در نهاد شدم، به خوشی تمام و به سال ۱۳۶۷ منتهی شد و نورز ۱۳۶۷ فرا رسید و این خبر و بهتر است بگویم حکمی که جناب «... . ...» بر من داده، موج شادی در درونم آفریده بود؛ که بعد از هشت ماه حضور رسمی در نهاد، می خواهم مسئول نهاد کیاسر شوم که بخشی از نهاد ساری بود. تا بعد...

«آنچه بر من گذشت»