من و رادیو

سلام جناب آقای قربانی. داستان امیر ارسلان نامدار در آن زمان از همین رادیو به گوشم می‌رسید. البته از صدای بلند رادیوی همسایه که فقط صدای دوبلورها را می‌شنیدم و چندان سر در نمی‌آوردم. البته مرحوم پدرم معمولاً ۹ شب خاموشی خانه را می‌زد و ما را به خواب می‌کرد. عکسی خاطره‌انگیز بود. با ماشین هم، رادیو بِه از آهنگ و موسیقی است، هر چند هر دو، مورد علاقه‌ی بنده هست. خیلی جالب بود این پست. همه‌ی بندها خواندنی بود و خاطره‌انگیز و موجب تداعی معانی و در بند ۳ نیز حق مطلب را ادا کرده‌اید واقعاً گاه به تعبیر شما «سَبُک در حد جِلف» است. ابراهیم طالبی دارابی دامنه