به قلم دامنه. به نام خدا. خُو. آیا تا به حال فکر کرده اید دارابکلایی ها در بارۀ خُو (=خواب) چه چیزهایی به هم گفته و می گویند؟ پرسش ساده تر این که خُو در زبان دارابکلایی یعنی چیشی؟ یعنی اینا، یعنی این سی و دو تا، اینا در کلام دارابکلایی ها هم لُغُزه. هم گویشه، هم خبره، هم متلکه، هم حملهِه و هم پیله میله:
هِع اونجه دخاته هَسّه خَف بیّه کَته.
ناع بخُّدا هنو بیدار نیّه، بَخاته هَسّه.
هع اونجه کوفتِ سر دراز بکشیه هَسّه کَته.
اُوووووو وه دَکّال هفتا خو دِله دَره، هره هره بور کارسَر.
هع مول بَیهه اونجه پِروخ بَزه هسّه کَته.
نا جانِ مار، من اِتّا کمه فقط لِه بوردِمه.
اینجه ره اینجه ره، مِرده رِه موندنه مَردی.
تاااااازّه مِه دل نار بورده.
یَعهع! وره هارش، هیچ نیهی چُرت زنده.
اووووو بورده عالمِ هپروت.
ته گَگه، کاجه قراری دعی؟ اینطیری خو کَشه نی؟
هع وه هچّی، درسخون نیهه، خوتوکنه.
تِ چش کور بیهه، هره هره هره بور بخاس.
دَکّال این دنیا دله دنیهه.
هع اونجه بصتا (=بیصدا) کته گوش کَشِنه اَم حرفا ره.
چش ره کوروک گِنّه نخاسنه.
وِه؟ وه یک چموشی هسّه گه، خادرّه به خو بَزوهه.
تا سِوی (=صبح) پَل پَلی بَیمه نخاتمه دِدا، خواخِر.
حَن تا وُول وُول خوانّی، خو نشیهی؟
خُو وِه ره کلافه هاکارده.
هع وِه خوی دَس اسیره.
اَره، جان کَندی خُوچِک بَزومه.
هع اونجه لَب بیهی کَته مگه خو شونه وه.
خی واری موله اونجه کَته. اتاق ره گند بیارده.
خو دَنیه مِره، نیشِرمی اِمشو.
بتمرگ دیگه بخاس. تا کِ خانِ بیدار بووشین!
اِسا مگه اینا خواسنّه تخت پَشت بَشورا.
تِلا (=خروس) دِم حَنتا کالی نشیهی بخاتنه.
هفتا خو دله دره، هوش نیهه، اوووِه.
وِه خود دس هلاکه. تا لنگه ظهر بخاتوهه
هُووو خو وره کلافه هاکارده دَکته.
هع این وچا ره خو دَکون، اَم سَر صریع بَیّه.
در لغت بعدی «شو سِیو گو سِیو» یا شاید هم «لاخ» را شرح می‌دهم. تا آن پست وای به خوابِ غفلت، وای به خواب غفلت.
