بالاتکیهی دارابکلا
پل حمومپیش دارابکلا و نمای انارقلت
عکاس: جناب یک دوست
قدیمیترین دستهی کفنپوش دارابکلا
عاشورای روستای دارابکلا. روز ۱۷ مرداد ۱۴۰۱ . سمت تکیهپیش
بالاتکیهی دارابکلا
پل حمومپیش دارابکلا و نمای انارقلت
عکاس: جناب یک دوست
قدیمیترین دستهی کفنپوش دارابکلا
عاشورای روستای دارابکلا. روز ۱۷ مرداد ۱۴۰۱ . سمت تکیهپیش
به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. جوزپ بورل اسپانیایی (رئیس سیاست خارجی اتحادیهی اروپا) اروپا را "یک باغ" و سایر کشورهای جهان نقاط جهان را "جنگل" فرض کرد. سخن جنونآمیز و نژادپرستانهی وی حتی در خودِ اروپا نیز بر جدار وجدانهای بیدار خراشِ جراحت کشید و اگر روزی اثر زشت این فکر و رسوایی و خوداعترافی وی به استعفایش انجامید چندان شگفتی هم ندارد. شرمآورتر این که، بورل سخنان خود را در یک جمع علمی یعنی "آکادمی دیپلماتیک اروپایی" مطرح کرد. این حرف او را هر بار مرور کنیم ما را به یاد اَسلاف او میاندازد؛ -چهرههای علمی و حتی دانشمند- که دستکم از سه قرن قبل تا کنون، پوست و خون و دودهی اروپایی را نژادی کارفرما و سایر ملل را کارگر و فرمانبُردار تلقی میکردند. لَختی به سخن بورل توجه فرمایید:
"اروپا مانند باغ میمانَد و سایر کشورهای جهان مانند جنگل است و جنگلیهای وحشی به باغهای زیبا حمله میکنند. جنگل رشد بالایی دارد و دیوار نمیتواند از باغ محافظت کند پس باغداران باید به سراغ جنگل بروند."
محمدجواد ظریف و جوزپ بورل
چندی پیشتر نیز قاتلِ خائفِ شهید حاج قاسم سلیمانی یعنی رئیسجمهور فاشیست قبلی آمریکا (ترامپ) در دورهی حکومتش، مردمان تیرهپوست و سادهپوش آفریقا را در بیادبانهترین تعبیر مردمانی معرفی کرده بود که "بوی فاضلاب!!! میدهند". اساسا" غرب از سرِ تبختُر و غرورِ دروغ، روزگاری از ملل ستمدیده "حق توحُّش" میگرفت؛ یعنی وقتی میان ملل عقبنگهداشته شده مأمور میشدند از دُول آنجا پول زور میگرفتند با این توجیه که شما وحشی هستید و به ما که اهل تمدن و رشد و توسعهایم! باید پول پرداخت کنید. در ایران پیش از انقلاب نیز همین رفتار را با دولتهای پیشین داشتند.
حالا این مَردک! جوزپ بورل فراموش کرده است بیشترین جنگ و کشتار میانِ خود اروپاییها بوده و میلیونها تَن آدم، در همین قاره با شلیک تیر و بمب و گلولهی خود دولتهای اروپایی قتل عام شدند. روزگاری کشورهای اروپا تنها سلاح خود در برابر همدیگر را فقط سلاح و تفنگ و جنگ و کشورگشایی میدانستند و حتی پا را ازین قاره فراتر میگذاشتند و در سایر قارهها دست به تصرف سرزمینهای بومیان میزدند. در هر قارهای اگر سری بزنیم هنوز هم آثار خونریزی و تجاوز و تصرف اروپایی موج میزند که با حربهی ننگین استعمار (عمرانکردن و آبادانکردن) به کشورهای دیگر لشگرکشی میکردند و مردم آن را خوار و معادن غنی آنجا را به زور و سوداگری چپاول مینمودند. تمام تمدن فاسد اروپا بر پایهس سرقت منابع خارجی بنا شده است.
جوزپ بورل درین فکر فاسد و پندار باطل و خوی غلط نژادپرستانه تنها نیست، اساسِ اروپا و ایالات متحده آمریکا بر همین ستیزهجویی و نژادپرستی و تفاخر پایهریزی شده است. تمدن غرب برهنهتر از آن است که پندار میشود، این تمدن کژراههای است که بشر موظف است آن را از سر راه خود پس بزند. و انقلاب اسلامی پیشرو درین مبارزهی منطقی است. این تمدن، راه رشد نیست، بستر به روی فساد و تباهی و زر و زور تزویر است که روزگاری زندهیاد دکتر علی شریعتی لایههای اصلی این تمدن باطل را تبیین و هوشمندانه افشاء کرده بود.
امروزه نیز روشن شد اروپا با این فکر ویران، "باغ" نیست؛ بلکه باغی (=بَغْی و خروج از معیار حق) هست؛ و صدالبته یاغی و طاغی. قارهای سرکِش که البته در دل خود وجدانهای بیدار هم دارد؛ و نیز متالّهان معنوی هوشیار که شاید روزی ناجی مردم خودشان شوند و فساد این حوزهی جغرافیایی جهان را -که منبع اصلی عریانی و عصیانی و ویرانی است- بزُدایند و یا دستکم، کم کنند. بگذرم. آیا آقای جوزپ بورِل عبرت میگیرد و ازین وهم، به فهم میرسد؟! اللهُ اعلم.
متن نقلی: آیتالله سید محمدمهدی میرباقری (رئیس فرهنگستان علوم اسلامی و عضو مجلس خبرگان رهبری) مسائل اخیر روز را بررسی و تحلیل و تبیین کرد. درین پست به دلیل پرداختن اهمیت گفتهها و دیدگاههای افراد شاخص پیرامون مسائل روز ایران، جملات مهمتر گفتوگوی برنامهی جهانآرای شبکهی افق با ایشان را میآورم:
عکس از دامنه از روی بازپخش برنامه
بسیاری از غربگرا و میانهروها در اغتشاشات اخیر، مرزهای خود را با براندازان روشن نکردند؛ شاید میخواهند بهعنوان ناجی، دوباره بهنحوی به قدرت برگردند!... اسلام حداقلی منشأ چالشهای اجتماعی میشود؛ چون وقتی اقتصاد و شهرسازی و ساختارهای فرهنگی و مناسبات اجتماعی را به علوم مدرن واگذار میکنید و درواقع الگوی توسعهی غربی را میپذیرید، اقتضائات آن در جامعهی ما با فرهنگ دینی و بومی ما دچار چالش میشود و منتهی به بحران میشود... تصمیمسازان غربگرا و طرفداران دین حداقلی، که سه دهه در برنامهریزیهای اقتصادی و فرهنگی کشور حضور داشتند، باید پاسخگوی عملکرد خود باشند و در نقش مدعی و شاکی و پرسشگر وارد نشوند. در کشور ما تصمیمسازی باید شفافسازی شود و تصمیمسازان پاسخگو باشند... جریان های غربگرا و میانهرو، خیلی از مواقع خود عامل به وجود آمدن بحران اجتماعی هستند... آنهایی که اسلام حداقلی را پیاده کردهاند عامل بحرانهای امروزی هستند... بسیاری از افراد غربگرا و میانهرو که در سه دههی اخیر جزو تصمیمسازان بودهاند، حالا نشستهاند و ایراد میگیرند در حالیکه حاضر نیستند مسئولیت تصمیمسازیهایشان را بر عهده بگیرند.
غرب، حجاب را به لبهی درگیری تمدنی تبدیل کرده است... اصلاح بیحجابی باید اصلاح ریشههای آن باشد؛ یعنی مقابله با شبکه سکولاریسم جهانی و ساختارهای ترویج بی حجابی... حجاب، اصل در ایمان و کفر و انقلابی و غیرانقلابی بودن نیست ولی جزوِ واجبات و فروعات زندگی ایمانی و اسلامی است و به عبارتی از لبههای درگیری تمدنی است، البته غرب آن را به لبهی درگیری آورده است... ما جنگطلب نیستیم ولی مجبوریم دفاع همهجانبه داشته باشیم؛ و این درگیریها حتما" به پیروزی جبههی حق منجر خواهد شد، البته اگر ظرفیتهای تاریخی و تمدنی خود را نشناسیم مغلوب میشویم. منبع.
به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. علت سه فامیلی متفاوت (مصطفوی موسوی، پسندیده و هندی) در خاندان امام خمینی ره در صفحهی ۷۹ کتاب خاطرات آیت الله سیدمرتضی پسندیده (که عکسی از آن، درین پست انداخته و گذاشتم) آمده است که نکاتی درینباره مینویسم.
آقای پسندیده برادر ارشد امام در سال ۱۳۰۴ که آقای "حسینعلی بنیآدم" رئیس ادارهی آمار و ثبت احوال به بیت آنها در شهر خمین میرود تا طبق قانون آن زمان، برای آنها فامیلی انتخاب کند، ابتدا فامیلی «احمدی» -که فامیلی دایی آنها بود- را پیشنهاد میکند که پذیرفته نمیشود. فامیلی نمیبایست عنوانی بوده باشد که قبلا" آن را دیگران استفاده کردند. و نیز نباید عربی میبود. ازینرو ایشان شش عنوان پیشنهاد میدهد و فامیلی "پسندیده" تأیید میشود. برادر دیگرش سید نورالدین، هم به خاطر جدّش، فامیلی «هندی» را برای خود برگزیده بود. و فامیلی حضرت امام ره هم، طبق فامیلی پدرشان "مصطفوی" و «موسوی» مانده بود.
لازم به ذکر است چون جدّ اعلای خاندان امام خمینی، «دینعلی شاه» -که اصالتا" اهل نیشابور خراسان بود- در دورهی نادرشاه افشار به هندوستان عزیمت نمود، فامیلی هندی ازین رو برای این دودهی نیشابوری که سپس به خمین هجرت کردند، مشهور شد. ایت الله «دینعلی شاه» از علمای کشمیر شد و در همان کشمیر نیز شهید شد. لابد باخبرید که پسوند «شاه» برای علما و امامزادگان در ایران به معنی «سیّد» بوده است که با به کار بردن این عنوان سعی داشتند خاندان سادات از نسل پیامبر خاتم ص را همیشه در تجلیل و شرافت داشته باشند. نیز این نکته هم دور نمانِد محمدرضاشاه خام، پسر رضامیرپنجِ خان و خون آشام، در آن مقالهی اهانتبار با مستعار «رشیدی مطلق» در روزنامهی اطلاعاتِ وقت، از همین عنوان فامیلی «هندی» در تبار خاندان امام خمینی، خیلی تلاشید تا این خاندان اصیل و مبارز و شهیر و عالم ایرانی را، دودمانی هندیتبار جا بزند که همان اهانت و شناعت، کارِ او و رژیم آمریکایی او را ساخت و به زباله انداخت. به قول آیت الله سید اشرفالدین حسینی قزونی گیلانی (ملقّب به: نسیم شمال) : "با آل علی هر که در افتاد بر افتاد".
به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. ایرانشناسی. در خراسان جنوبی، هر گاه در کشت کشاورزی -مثلا" گندم یا جو- یک قسمتی از زمین، بوته بلندتر از بقیه باشد و رو به قبله هم خم شده باشد، کشاورز آن را "کاکُل" مینامد و نشانهای از لطف خاص خدا میخواند و برکات ویژهی حضرت رزاق به خودش. ازینرو؛ از دیرباز رسمی دیرپا در آنجا مرسوم شده است که به آن مراسم کاکُل میگویند. چگونه؟
جناب آقای
هادی ثابت شوکتآبادی
کارگردان مستند کاکل
من چون خود با چشمان خودم مستند (ساختهی آقای هادی ثابت شوکتآبادی) را از اول تا آخر از زبان خودِ محلیهای آن دیار دیدم، و
به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. چند نکتهی مهم در بیان رهبری معظم در دیدار اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام دیدم که از نظرم مرور سه تای آن، شاید برای خوانندگان شریف مفید افتد.
نکتهی نخست این بود که «مصلحت» در برابر «حقیقت و حکم شریعت» نیست و این طرز تلقی را "غلط دانستند." به نظرم دو دسته از همان دورهی امام خمینی ره دچار این برداشت نادرست بوده و کم و بیش هنوز هم هستند: یکی قائلین به جدایی دین از سیاست در حوزههای علمیه، که طرح تفکر بنبست زدایی "مصلحت" از سوی امام ره را مخالف شریعت میدانستند که فکر میکردند کمکم مصلحت جای شریعت را میگیرد و احکام خدا را تعطیل میکند و یا کنار میزند. دومی قائلین به جدایی دین از سیاست در عرصهی جامعه که از سر ذوقزدگی و گرایش به غرب، این راهکار مدرن امام را نه میانبُر که از میانبَرندهی شریعت! تعبیر میکردند و ازینرو امام را فقیه دورهی گذار از فقه به عصر مدرن معرفی مینمودند. این دو دسته، هر دو، به یک میزان فهم درستی در اندیشهی سیاسی اسلام نداشتند. اینک رهبری معظم باز هم چنین برداشتی از مصلحت را غلط اعلان کردند که از نظرم مهم بود. هرچند بنده بر ترکیب اعضای انحصاری مجمع و کارکرد آنان همواره انتقاد داشته و دارم و به مجمعی فراگیر و دارای اعضایی پویا و عالم از بطن همهی جامعه معتقدم نه صرفا" تعدادی ثابت که هنوز هم در آنجا بیتوته! دارند. بگذرم.
نکتهی دوم این بود که رهبری معظم "بعضی از سیاستها" را "ماندگار" معنی کردند اما برخی دیگر را "مختص یک دوره خاص"، بنابرین چنین مواردی را "نیازمند بهروزرسانی" معرفی فرمودند. این بیان، راز مصلحت را برملا میکند. به نظرم سیاستهای نادرستی در طول این چهار دهه و اندی انقلاب اسلامی، مشمول این وضعیت شدند که برای رهایی از مخمصه، مجبور به "بهروزرسانی" آن هستیم وگرنه آن حکمت و شؤونی که حضرت امام برای مجمع مصلحت در نظر داشتند، اندک اندک، محو میشود و خودِ این مجمع به جای راهگشابودن، به معضل بزرگ و سدّ راه کشور بدل میشود و مانع اصلی تحول و دگرگونی و به تعبیر زیبای رهبری: "بهروزرسانی".
نکتهی سوم این بود که مسؤولان کشور را به اصل مهم فراخواندند که به تعبیر بنده همان خدمت به مردم است. اینکه اغتشاشات پراکنده نباید "حواس سران و مسؤولان کشور را "پرت" کند که "از کارهای اصلی و اساسی باز" بمانند. در همهی کشورها اینجور قضایا و حتی بدتر از آن رخ میدهد و پلیس آن سرزمین، با قدرت با آنان مواجه میشود و کسی هم به پلیس آنان خُرده نمیگیرد. بنابرین باکی نباید باشد که پلیس امنیت ایران در برابر اغتشاشات و در حقیقت دفاع از حریم امن مردم، ذرّهای تردید به خود راه ندهد و اگر مقتدرانه ظاهر نشود در واقع رخنه و حفرهی بعدی را پدید آورده است.
به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. مردم ایران با قرآن چه میکنند؟ برایم مانند روز، روشن است که مردم ایران تا چه میزان -بالا و درخشان- به قرآن احترام میکنند. من نمونههایی نمایهوار میآورم:
قرآن به سر در شبهای قدر که هر بار آغاز سال معنوی هر مؤمنی هست.
یک جلد آن جزوِ مقدس و دائمی مهریهی زنان است.
بر بالین نوزاد میگذارند تا در پناه آن، از شیطان در امان بماند.
ناپاک از روی حرمتنهادن آن را لمس نمیکند.
مصحف مقدس را پایین نمیگذارند؛ همواره در بالاوبلندی و طاق میگذارند.
هیچ شیئی را بر روی جلدش جای نمیدهند.
معمولا" اگر دست کسی به قرآن رسید آن را میبوسد.
جایی که قرآن قرار دارد کسی پا را دراز نمیکند.
وقتی انسانی وفات میکند برای تلذّد روح او و عبرت خود، قرآن میخوانند.
در محاکم قضایی گاه کار به سوگند میرسد که قسم به قرآن ملاک داوری میشود.
مسئولان نظام برای وفا به عهد در مراسم سوگند، به قرآن قسم میخورند.
در صفحات اول و آخر قرآن، بزرگان خانواده، یادداشتهای مهم زندگی شامل حج، تولد، ازدواج، اتفاقات، ممات و ... را مینویسند و زمانی بهترین سند برای سجّل احوال افراد بود.
در اعزام به جبهه، زیارت، مسافرت، تحویل عروس به داماد و ... از زیر قرآن عبور میکنند.
سورههایی کوتاه از قرآن، جزوِ جداییناپذیر نماز است.
آیاتی از قرآن بخشی از اوراد و دعا و ذکر مردم است و آن را پیش از خروج از منزل زمزمه میکنند.
معمولا" -و بهتر است بگویم اغلب و به حتم- مردم جلسات خود را با ذکری از آیات کلام الله مجید آغاز مینمایند.
جلد کوچک و جیبی قرآن، نوعی حرز و پناه و ایمنجستن برای باورمندان است که با خود آن را حمل میکنند.
وقتی در کاری میان خیر و شر درمانند، با استخاره (=کسب خیر) خود و اغلب توسط یک فردِ پرهیزگار به قرآن رجوع میجویند تا قرآن را را نشان دهد.
حتی برای روزهای مهم مانند جشن عروسیگرفتن و مراسم نذر برپاکردن و ... ، از قرآن کسب تکلیف میکنند که خوب آمده یا بد. اگر به قول معروف بد بیاید از انجام آن منصرف میشوند و تاریخش را تغییر میدهند.
آیاتی از قرآن را از بَرند تا در استدلالها و گپوگفتهای روزانه وارد کلام کنند تا حجت و ختم کلام باشد و به اقناع بینجامد.
نمونههایی را آوردم که اگر بخواهیم تمامی آن را پس از تتبع و جمعآوری اطلاعات ذکر کنیم خود از یک جلد کتاب میگذرد. شاید خوانندگان شریف همین حالا نمونههای دیگری در ذهنشان جرقه زده باشد. اینک با ذکر یک نکته، بسیار میسزَد که یک آیهی شریفه را هم تبرّک کنیم و تدبر.
اما نکته: وقتی معتقدات مردم نسبت به قرآن، اینمقدار محکم و آکنده از قداست و حرمت است آیا نمیتوان پرسید چرا هر گاه فرصت آشوب و آتشافروزی را برای خود فراهم میبینند به قرآن جسارت میکنند؟ و حتی آن را آتش میزنند!! اگر در اروپا و آمریکا هر از گاهی به قرآن اهانت شناعتآمیز میشود به خاطر دشمنی با فراگیرشدن اسلام و بیداری مسلمین است، اما اینان که در مام وطن به ارتکاب چنین جسارت و گستاخییی نسبت به قرآن و مقدسات و معتقدات، مایل میشوند چه اسمی دارند؟! خدا نیارد روزی را که به خاطر ناسپاسی به نعمات در انقلاب اسلامی، گرفتار هرج و مرج و مبتلا به بلایای خانمانسوز شوند که جز افسوس و ندامت گریزی دگر ندارند. هرچند به این آرزوی شُومشان هرگز نائل نمیگردند. بگذرم.
و اینک آیه:
آیهی ۲۸ صاد : اَم نَجعل الَّذینَ آمنوا و عمِلوا الصالِحاتِ کالمُفسدینَ فی الارضِ اَم نَجعل المتقینَ کالفُجّارِ.
مىگویند: حساب و کتابى در کار نیست. مگر ما آفرینش را بر عدل و حکمت استوار نکردهایم؟! با اینوصف، آیا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند مانند کسانى قرار مىدهیم که با باورهاى نادرست و کارهاى ناروا در زمین تبهکارى مىکنند؟! آیا تقواپیشگان را مانند بزهکاران قرار مىدهیم؟!
در "تفسیر نمونه"ی آیت الله العظمی مکارم، دربارهی این آیه آمده است: "نه بیهدفی در خلقت ممکن است، و نه مساوات صالحان و طالحان؛ چراکه، گروه اول در مسیر اهداف آفرینش گام بر میدارند و به سوی مقصد پیش میروند، اما گروه دوم در جهت مخالف قرار گرفتهاند."
به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. برخی از کتابها تا آخر عمر پا به پای آدم میآید. مثل همین کتاب «سالک صلح» از انتشارات روزنامه اطلاعات. او زنی بود که ۲۸ سال در جهان راه رفته تا بشر را به خیر و خدا و عالم معنا و اخلاق فرا خوانَد. اسم خود را هم تا آخر عمر نگفته. فقط خواست سالک صلح باشد. درین نوشته چند نمونه از گفتههای ایشان را مینویسم، از چکیدههایی که ازین کتاب یاداشت کرده بودم:
سالک صلح
رمان
"به کسی مربوط نیست"
سالک صلح برین عقیده بود که "تنها از طریق وقف زندگی در راه خدا میتوان رضایت حاصل" کرد. زیرا سالک صلح، بدن را کالبد و "مقبرهی روح" میداند. و از عیسی مسیح ع نقل قولی میکند که آن پیامبر ع میگفت: "چرا مرا سرورم سرورم میخوانید ولی گفتههای مرا اطاعت نمیکنید؟!" او یک راه صلح را این میداند: مغلوبکردن شرّ با خیر و دروغ با حقیقت. از نظر او جزمیت اختراع نشد، جهل و ناپختگی مادرِ جزمیت است. او همچنین گفته زندگی مذهبی را از طریق اکتشاف درونی به دست آورد نه از راه تتبع و تعالیم صرف. از منظر وی در درون اشخاص طبیعت الهی وجود دارد که هر وقت بیدار شود آنها ( منکرین خدا ) احساس نزدیکی به خدا میکنند. وقتی از سالک صلح پرسیدند کوندالینی چیست؟ جواب داد: بیداری کوندالینی ( kundalini ) میتواند به معنی بیداری فطرت الهی باشد؛ یعنی شکوفاسازی معنوی.
ای پیامبر، خدا و کسانی از مؤمنین که از تو پیروی میکنند، تو را کفایت مینمایند.
علامه طباطبایی ازین آیه چنین تفسیری در المیزان ارائه فرمودند: این آیه در مقام آرامش و تسلیت خاطر رسول خدا ص است. نصرت خدا و یاری مؤمنان برای کفایت رسول خدا ص دو سبب مستقل از هم نیستند، چون استقلال مؤمنان در این امر با توحید منافات دارد.
آیهی ۱۰ یونس. دَعواهُم فیها سُبحانَکَ اللّهمَّ و تَحِیَّتُهُم فیها سَلامٌ و آخِرُ دَعواهُم اَنِ الحَمدُ لِلَّهِ رَبِّ العالَمین.
تنها صحبت آنها در آنجا این است که میگویند: منزهی تو ای خدای ما و تحیت و درود آنها در آن بهشتها سلام است و آخرین گفتارشان این است که ستایش فقط مخصوص پروردگار جهانیان است.
تفسیر مرحوم علامه ازین آیه چنین ناست:، اولیاء خدا که در جنات نعیم مستقر شدهاند، خداوند با کرامت خود قلبهایشان را از هر شریکی برای خدا، پاکیزه کرده و در دل آنها هیچ محبتی غیر از محبت خدای سبحان نیست، لذا گفتارشان هم تسبیح و منزه دانستن خدا از هر امری است که شایستهی ساحت کبریائیاش نیست، یعنی خدا را از هر شریکی در اسم یا معنی و از هر نقص یا عدمی منزه میدانند، و تسبیح آنها، هم زبانی و هم عملی و قلبی است و تسبیح اگر کمتر از این و در مرحلهای پایینتر باشد، در آن شائبهی شرک وجود دارد. و چون اولیاء خدا دلهایشان مالامال از خیر و سلامتی است ، لذا درود آنها به یکدیگر نیز با سلام است و سلام در دنیا علامت امنیت نسبی از جانب یکدیگر است، اما در آخرت نشانهی امنیت مطلق می باشد و آنان با احدی، به غیر سلام و خیر مواجه نمیشوند جز آن که طرف مقابل خیر و سلام را مبدل به شرّ و ضرر سازد که در این صورت اولیاء خدا نیز با شرّ با او برخورد میکنند و خیر و سلامی برای او نخواهد بود، و نیز اولیاء الله چون قلبهایشان کمال نعمات الهی را تمجید میکند، به هیچ نعمتی بر نمیخورند الّا این که به یاد مُنعم میافتند، و خدا را یاد میکنند و لذا هرگز از پروردگارشان غافل نمیشوند و نعمتهایی که از صفات جمال و کمال الهی حکایت دارد فورا" آنان را به ذکر عظمت و جلال حق وا میدارد و در نتیجه هر نعمتی را که به وصفی توصیف میکنند در واقع توصیف پروردگارشان به افعال و صفات جمیل اوست و در نتیجه ستایشی از آنان در بارهی خداست و حمد خدا محسوب میگردد، چون حمد یعنی ستایش به فعل اختیاری جمیل. لذا اولیاء خدا در بهشت یک دَم هم از تسبیح و تحمید پروردگارشان غفلت نمیکنند، چون خدا را حاضر میبینند و از حضرتش محجوب نیستند.
در سالروز شهادت حضرت امام حسن عسکری علیه السلام سخنی از آن امام همام هدیه میکنم: وجود شخص مؤمن براى دیگر مؤمنین، برکت و سبب رحمت مىباشد و نسبت به کفّار و مخالفین حجّت و دلیل است. منبع.
به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. "و اگر نفهمیدید حالا بفهمید". اینک که رهبری معظم در دانشگاه افسری و تربیت پلیس امام حسن علیه السلام با تبیین و تحلیل متقن، پرده از واقعیت آشوب و اغتشاش برداشتند، اینجا حقیقتا" وقت آن رسیده که آن "برخی خواص" !!! (البته در بینش و تشخیص حقیقت و واقعیت، بهشدت عوام و عقبتر از عموم مردم) که شتابزده با "اطلاعیه" یا "بیانیه" و یا "اظهارنظر"، احساسات افراد ماجراجو و دنبالهی ساواکیها را تحریک و کف خیابان را اینگونه وحشیانه رقم زدند، از کردهی خود نادم گردند و به واقعیت بپردازند و دست از خیال و وسوسه و احیانا" رفتار سالوسانه بردارند و به تعبیر رهبری "اکنون که دیدند قضیه چیست و نتیجه حرفهای آنان با برنامهریزی دشمن چه اتفاقاتی را در خیابانها رقم زده است، باید کار خود را جبران، و صریحاً اعلام کنند... ."
به نظرم این قسمت سخن رهبری معظم که "نتیجه حرفهای آنان" یعنی آن خواص که بدون تحقیق و تأملات لازم، قضاوت کور و عجولانه کردند و جامعه را ملتهب و افراد را اغوا ساختند! با آن "برنامهریزی دشمن" (که از قبل آن را چیده بود و فقط منتظر رخنه و فرصت مغتنم مانده بود) این اتفاقات را (که اغتشاشاتی خشن و مسلحانه و ویرانگرانه و شبیه بازیهای خشن گیمنت دشمن بود) "در خیابانها رقم زده است" در خور تعمق ژرف است.