به قلم دامنه : به نام خدا. سلام. مدیر محترم «گذرگاه فکر و ذکر» در پستی با عنوان «شاکیان‌مغموم» با پرداختن به آیه‌هایی از سوره‌ی ۱۰۰ قرآن کریم -عادیات- نکات ارزنده‌ای نگاشتند. خواستم با صنعت استقبال -که البته در شعر یک رسم دیرین است- ژرفای آیه‌ی هفتم عادیات را کمی به لحاظ ترجمه و تفسیر نشان دهم.
وَ اِنهُ علىٰ ذلِکَ لَشَهید
و البتّه (اخلاق و خوها و افعال و کردارهاى) او [انسان] بر آن کفران و ناسپاسى، گواهى‌دهنده است (یا البتّه او در قیامت بر آن کفران گواهى‌دهنده است)
ترجمه‌ی فیض‌الاسلام از آیه‌ی ۷ سوره‌ی عادیات
اینک تفسیر تطبیقی:
سه نکته‌ی دامنه : ۱. ژرفنگری در قرآن، حقیقتاً به گشایش روح انسان می‌انجامد. بی‌جهت نبود که آمده است در قرآن تدبر کنید. ۲. این‌که کردارها در قیامت -که روز برخاستن و رستاخیز است- شاهدند و گواهی می‌دهند، این اثر را دارد که انسان تلاش بهتری کند که میان ایمان و عمل صالح، پل بزند تا آسوده و با توشه‌ی پر به دیار باقی برود. ۳. چون به خجسته‌میلاد حضرت محمد مصطفی، پیامبر خاتم ص وارد شده یا خواهیم شد -هفته‌ی وحدت- این پست قرآنی تقدیم قرآن‌دوستان و خوانندگان محترم گردید.
| لینک کوتاه این پست →
qaqom.blog.ir/post/634
سلام و خدا قوت.
پیشاپش ولادت سعیدانۀ اول ما خلق الله... را به جنابعالی تهنیت و شادباش میگویم.
بسیار بسیار عالی و کاوشگرانه بود. با بهرۀ وافی و کافی برای بنده...
اما به قول معروف: شکر هندوستان و شکر مازندران هر دو شیرین است و لیکن این کجا و آن کجا! (یعنی تفاوت نوشتۀ شما و عریضۀ سر به مهر حقیر)
ممنون و سپاس از این یادداشت هشداری و خوش نگاری جناب شما.