به قلم دامنه: به نام خدا. سلام. دیشب شاهنامه‌ی فردوسی را می‌خواندم؛ نسخه‌ی مسکو از انتشارات سپهر ادب، سال ۱۳۸۹ در ۶۳۲ صفحه (عکس زیر) . گاه گاه سری به این اثر فاخر حکیم ابوالقاسم فردوسی می‌زنم. "گفتار اندر آفرینش مردم" را که در همان آغازین بخش اثر سروده شد، خواندم و باز هم لذت بردم؛ برایم تکرار بود، ولی تکرارها هم خود لذت مضاعفی دارد. این سه بیت -که در عظمت آفرینش آدمی توسط آفریدگار متعال است- بیشتر بر دلم نشست:
سرش راست بر شد چو سرو بلند
به گفتار خوب و خرد کار بند
پذیرنده‌ی هوش و رأی و خرَد
مَر او را دَد و دام فرمان برَد
و...
به رنج اندر آری تنت را رواست
که خود رنج‌بردن به دانش سزاست
| لینک کوتاه این پست →
qaqom.blog.ir/post/2142
