به قلم دامنه: خاطرات جبهه و جنگ. به چه تکیه کنیم؟! ( ۱۱۰ ) به نام خدا. سلام. بی‌علت نبود مقامات لشگر اصرار کردند سر را تیغ کنیم. سِری سِری، چندتا چندتا از قرارگاه‌مان هفت‌تپه می‌بردند فاو عراق در عملیات والفجر ۸. شب رسیدیم اروندکنار. بعد برده شدیدم به فاو. یوسف و سید علی‌اصغر با یک معلم کردکویی آقای محمدی توی یک سنگر تهاجمی، من و دو نفر رزمنده‌ی دیگر ملایی و دیگری اسمش ذهنم نیست، توی یک سنگر تهاجمی دیگر. سنگر که چه عرض کنم شبیه لانه‌ی شال بود، حتی نماز را نشسته هم نمی‌شد دقیق خواند، از بس سقفش کوتاه بود و باید درازکش توش بودیم. هر سه‌ی‌مان مسؤول قبضه بودیم. یوسف و سید علی‌اصغر مسؤول قبضه‌ی خمپاره ۱۲۰ و من مسؤول قبضه‌ی خمپاره ۸۰. روزی یوسف به باسیم من -که موقعیت "حسن" نام داشت- زنگ زد. البته یک لیست اسم رمز داشتیم و باید از روی آن سخن می‌گفتیم. گفت ابراهیم بیا پیش ما. نود و اندی متر از هم فاصله داشتیم. رفتم. موقع رفتن باید بِدو بِدو می‌رفتی. گاه بمب و گلوله عین وارش می‌بارید.
از راست: من. یوسف. سید علی‌اصغر
چرا یوسف دعوتم کرد؟ وقتی رفتم معلوم گشت. او صبح زود دل به خطر زده بود و جندین متر جلوتر گشت زد چیزی از سنگرهای بجامانده‌ی بعثی‌ها پیدا کند به شکم زنَد؛ چون جیره‌ی غذایی ما در آن عملیات، آنی و توی وقت‌های معین بود و بسیار هم کم و دیردیر می‌رسید. یوسف هم، شکمو و بِخور، لذا رفت گشت و گشت و گشت، خیلی هم کار خطری کرد، بلاخره یک تانک عراقی یا نفربر زیر خاک پیدا کرد و از برجکش رفت داخل. یک کیسه سه‌خطی از انواع کنسرو و کمپوت و خشکبار و تربار! جامانده‌ی عراقی‌ها را پُر کرد و کول گرفت و خندان‌خندان خود را رساند توی سنگرشان. دلش نیامد تیناری (=تنهایی) بخورند، مرا صدا کردند و رفتم خوردم و شاید به اندازه‌ی یک سال خندیدم. هنگام آمدن هم، زیر سیل توپ و تفنگ به حالت فرار (=جیم) رسیدم سنگرم و آن دو رفیق آنقدر دم سنگرشان ایستاندند تا من سالم برسم به سنگرم.
اینجا کمی عقب برگردم و بگویم آن سال، اعزام دسته‌جمعی‌مان توی داراب‌کلا عجیب سروصدایی کرده بود. مردم (مردان و زنان) از روی حسّ دوستی عاطفی و پیوستگی دینی، تا سپاه سورک (شهرک جهاد) هم، خود را رسانده و بدرقه‌ی عظیمی کرده بودند. حتی داخل اتوبوس هم -که مثل قطار ردیف شده بود- ما را ول نمی‌کردند و کَش و خاش می‌کردند. یادم هست حسن آهنگر -که در دو اعزام قبلی به جبهه آمده بود- اما در آن اعزام، به علت شغل اداری یا نبودن موقعیت نیامده بود، به‌شدت تحت احساساتش غرق شده بود. حسن‌ی که دیردیر گریه می‌آمد، آن روز تا آخرین لحظه، دست از سرِ ما بر نمی‌داشت و سخت می‌گریست. آمد داخل اتوبوس یک جوری دیگر با ما وداع کرد. آقا، بانو، آن هم چه وداعی. طوری بوسمان می‌داد که بر ما یقین شده بود عمودی می‌رویم ولی افقی برمی‌گردیم! وصی ناظر را هم گفتیم! حسن آغوش‌مان گرفت و کیپ و سفت، زبان من و یوسف و سید علی‌اصغر را یکی یکی به دهانش گرفت و از روی حزن فِراق و دلتنگی دوری و شاید یک عمر احتمال جدایی! خالیک ما را می‌خورد و قورت می‌داد و هِق هِق بِرمه (=به قول شهری‌ها: گریه) سر می‌داد. منِ مجرّد، ازین بوس‌ها ! هیچ نمی‌دانستم. لابد یوسف و سید علی‌اصغر بلد بودند و من بگذرم. آن اعزام ۲۵ نفر فقط دارابکلایی‌ها بودیم و سیل رزمنده چنان راه افتاده بود که ... . یک عکس هم از ما سه تا درین پست گذاشتم به یاد زنده‌یاد رزمنده‌ی جانباز و دلاور یوسف رزاقی.
