فضیلت‌های حضرت خدیجه

فضیلت‌های حضرت خدیجه

جمعه ۳ / ۲ / ۱۴۰۰

نوشته‌ی ابراهیم طالبی دارابی دامنه

به نام خدا. با سلام و احترام به همگان. در پست پیشینم کمی درباره‌ی اول بانوی مسلمان: در اینجا نوشته بودم، که درین پست آن را دنباله می‌بخشم تا کمی بیشتر حق مطلب را در شأن و منزلت حضرت خدیجه (س) ادا نموده باشم؛ چراکه در زندگی و باور عقیدتی من آن بانوی نمونه همواره جایگاه والایی دارد. فضیلت‌های حضرت خدیجه فراوان است که من فقط به برخی از آن اشاره می‌کنم و گذرا عبور. امید است همواره تاریخ دهم ماه رمضان در حافظه و تقویم ذهن ما مسلمانان درج و ثبت باشد و مثل روزهایی مانند عاشورا، چهل‌وهشتم، غدیر، فطر به‌خوبی در یادها و اذهان و قلوب بماند. تجلیل از آن حضرت، به‌یقین مایه‌ی خشنودی خدا و روح رسول‌الله -صلوات الله علیه و آله- است. بروم بر برشمُردن فضیلت‌های بانوخدیجه که بارها و بارها از چندین منبع معتبر خوانده یا شنیده‌ام:

 

 

در محیط مکه و از پیش از ظهور اسلام نیز به «طاهره» یعنی زن پاکدامن مشهور بود.

 

اُمُ الاَیتام بود. مادری می‌کرد برای یتیمان.

 

کار اقتصادی می‌کرد؛ یعنی زنی خلّاق و اهل معیشت و تلاش بود.

 

در آن محیط و عصر جاهلیت، زنی باسواد بود.

 

شرافت داشت و بزرگ‌زاده و از خاندان مشهور یعنی قریش بود.

 

با آن‌که مکه سرزمین رباخواری و نزول‌خواری بود، او ازین صفت بری بود و اقتصادش را بر دوری و پرهیز اکید ازین وجه بنا کرده بود.

 

با آن‌که خواستگارهای بی‌شمار داشت آن‌هم از شِمار پادشاه و اُمرا و بزرگان قوم و قبیله‌ها، ولی هرگز برای ازدواج با آنان نظر موافق نداشت و مشیت خدا برین بود تا آن بانوی پاک و اُسوه همسر محمد امین شود و محبوب دل حضرت خاتم النبیین (ص).

 

خدیجه اُم المؤمنین شد.

 

خطبه‌ی عقدش را حضرت ابوطالب میان وی و پیامبر جاری کرد.

 

او در حق امام علی (ع) بسیار مادری کرد.

 

مادر حضرت فاطمه زهرا (س) بود. و این کم منزلتی نیست.

 

مادربزرگ امام حسین حضرت سیدالشهدا (ع) بود. و مادر تمام ائمه‌ی اطهار (ع).

 

اُم اسلام بود. برای اسلام به منزله‌ی مادر بود.

 

در طول حضور حضرت محمد (ص) در غار حرا این بانوخدیجه بود که برای ایشان با زحمت و مشقت و شفقت و رضا، جامه و غذا می‌بُرد.

 

خانه‌ی خدیجه در مکه، بیت و پناه حضرت پیامبر (ص) شد.

 

مایه‌ی آرامش پیامبر در هنگام بارش وحی بود و آن حضرت با دلگرمی و پیروی و‌حمایت خدیجه، مأموریت الهی‌اش را پیش می‌برد.

 

تابلوی چهارده معصوم (ع)

 

تمام ثروت و دارایی فراوانش را برای مجد و گسترش اسلام، هدیه‌ی اسلام کرد. و آنچنان مستغنی زندگی کرد که در سه سال محاصره‌ی مسلمین در شعب ابی‌طالب او دچار سختی و مشقت طاقت‌فرسا شد و از شدت همین سخت‌گیری‌های جبهه‌ی عنود و کینه‌توز مشرکین، بیمار شد و به سوی رب العالمین رحلت کرد و دل رسول رحمت را پر از غم و مصیبت کرد، آن‌طور که، پیامبر عزیز برای وی اشک می‌ریخت.

 

پیامبر اکرم آن‌چنان خدیجه را دوست می‌داشت و احترام می‌گذاشت که وقتی یکی از فقیران را می‌دید به او خیلی احترام و محبت می‌کرد. پرسیدند چرا؟ پاسخ شنیدند زیرا دیدنِ آن زن فقیر، آن حضرت را به یاد همسر محبوبش خدیجه می‌اندازد که همواره در بودش به این زن نیازمندِ محتاج، کمک می‌کرد.

 

به سُروده‌ی زیبای شاعر محترم حوزه جناب آقای شفیعی مازندرانی:

 

خدیجه آفتابِ نابِ سرمَد
بحق یکتا و بی‌همتا و اسعَد

 

درین روز وفات غمبارش، به روح ملکوتی و بلند مادر عظیم‌الشأن‌مان حضرت خدیجه کبرا -سلام الله علیها- صلوات و درود و سلام و احترام.

مدرسه فکرت ۶۹

مجموعه پیام‌هایم در مدرسه فکرت

قسمت شصت‌ونهم

پیام تسلیت:

استاد احمدی دوست اندیشمند دیرنم سلام. می‌دانم از کوچ غمبار دوست مشترک‌مان، متفکر پویا و مرد ستوده و به‌شدت مؤمن و پایبند به دین یعنی جواد امامی چه‌ها می‌کشی. تصادف هولناک آن دوست خبیر در میمه‌ی اصفهان در دل شب، به همراه پرکشیدن مادر محبوب‌شان چه جَرحی بر قلبت افکنده است؛ ژرف و جانکاه. شما و جواد چونان چسب دوقلویی بودید که وقتی ترکیب می‌شدید اثر می‌گذاشتید. شما استاد غم‌دیده‌ی من خوب می‌دانید که جواد امامی فقط اهل خبر و تحلیل و تفسیر و مصاحبه‌های تخصصی نبود، او عمیقاً مسلط به مسائل کشور و آگاه و مُشرف به امور حوزه و جامعه و سیاست بود. من و شما و رفقای کاری در آن محیط سال‌های اخیر، هیچ‌گاه او را جدا از اخلاق و رعایت موازین ندیدم. دانایی توانمند و خردمندی مؤمن بود. چه افکار روشن و پیشرویی داشت و چه خُلق و حُسنِ سلوک دلربایی. متألم هستم در دردِ درگذشت اندوهبار او. آیا هیچ به یاد داری با جواد بوده باشیم، اما خسته شده باشیم؟! نه هرگز، او خستگی را خسته می‌کرد و رفتار پارسایانه‌ی وی انسان را به خود جذب و متصل نگه می‌داشت.

 

دل شما احمدی عزیز، می‌دانم که آشوب است و چونان ابر بهاری می‌باری و رگبار درون خود را در سرزمین جامت می‌ریزی؛ زیرا جواد در جوفِ دلت جا داشت. من در فراق دوستی این‌چنین روشنفکر متعهد و جذاب، بسیار اندوه دارم و چون سرای آخرت او را سرشار از رحمت و سرفرازی نزد خدای باری تعالی می‌بینم، آرام می‌گیرم. گواهی می‌دهم جواد امامی با توشه‌ی پربار و با ورعی پرهیزگار و پرونده‌ای سفید پیش رب رفت. رحمت به او و تسلت به تو استاد.

 

 

بررسی رفتار اخیر شورای نگهبان

 

با یاد و نام خدا. سلام. پیش از هر چیز ابتدا شفّاف بگویم من درین بررسی جانبدار یا هواخواه هیچ فردی از افراد اخیر در انتخابات ریاست‌جمهوری، چه احرازشده‌ها و چه احرازنشده‌ها نبوده و نیستم. به عنوان یک ایرانی صرفاً نظرم را نسبت به یک مسئله‌ی سیاسی عمومی بیان می‌کنم. همین.

 

به موجب قابلیت‌های ارزنده‌ی انقلاب اسلامی، هر شهروند ایرانی از حقِ انتخاب‌شوندگی و انتخاب‌کنندگی برخوردار است، و همه، درین حق، مساوی‌اند. اما این بدان معنی نیست که هر کس شب از خواب برخاست یا با حزب و هم‌پالگی‌های خود نزاع داشت، خود را پیش اندازد و نامزد ریاست‌جمهوری کند و رفتار بی‌مُحابای وی، اصل مترقی «انتخابات مردمی» را لُوث (=آلوده و بی‌معنا) و کارِ نهاد ناظر و تعیین صلاحیت را، زار و دشوار کند. جای دور نروم. مثال می‌زنم: مثلاً آقای سیدمصطفی تاج‌زاده دست‌کم از ۱۲ سال پیش و شاید ۲۲ سال پیش، صدها متن و موضع علنی و مخفی علیه‌ی انقلاب نوشته و گرفته، و لابد حق خود می‌پنداشته، تا جایی که آشکار شده بود بیشتر به تئوری دگرگونی فکر می‌کرده، نه کارورزی و سیاست‌ورزی در محیط نظام سیاسی، اما با این‌همه خودخواهانه و بهتر است بگویم کودکانه پیش افتاد و نامزد قوه‌ی مجریه شد. مگر می‌شود کسی تا دیروز هرچه می‌نوشت بنا بر اندیشه و یا احساساتش، مستقیم و غیرمستقیم علیه‌ی رهبری و مناسبات رایج نظام بوده باشد، اما حالا سودای سربالا (بخوانید خیالپردازی خام) سر دهد و قصد ریاست همین نظام کرده باشد؟! این عجیب است.

 

نهاد ۱۲ نفره‌ی شورای نگهبان مناسباتش در داخل جلسات رسمی در بررسی نامزدها و امور دیگر به شکل و شیوه‌ی دموکراسی است. یعنی رأی‌گیری از عضوها. و مبتنی‌ست بر قاعده‌ی اکثریت آراء که حداقل آن، ۷ رأی اعضاست. بنابرین، کارِ شورای نگهبان به لحاظ قانونی و حقوقی و حتی شرعی بر اصل رأی بنا شده است. و این یعنی دموکراسی داخلی شورای نگهبان. و علی‌القاعده کسی نمی‌تواند و نمی‌بایست مانع کار قانونی تک تک شورای نگهبان شود و رأی آنان را خلاف قاعده بپندارد. اما این‌که این نهادِ نگهبان، از بیرون تحت تأثیر، یا زیر فشار، یا غلبه‌ی مصلحت بر حقیقت و عدالت و یا در انقیاد تفکر جناحی و شخصی است یا نه، امری دیگر است و در اینجا موضوع بحث من نیست. بیشتر بخوانید ↓

اول بانوی مسلمان

پست ۷۹۰۹ : به قلم دامنه، به نام خدا. با سلام و احترام به همگان. حضرت خدیجه (س) همسر عزیز پیامبر (ص) محبوب دل مؤمنین است؛ مادر همه‌ی مسلمین. آن بانوی نمونه سه سال پیش از هجرت سرنوشت‌ساز رسول خدا و مسلمانان به مدینه، دچار بیماری شد. پیغمبر (ص) در عظمت آن بانو در چندین جا به او و درباره‌ی او فرموده: اى خدیجه! آیا می‌دانی که خداوند تو را در بهشت نیز همسرم ساخته است؟

 

 

هرگز از تو تقصیرى ندیدم و نهایت تلاش خود را به کار بردى. در خانه‌ام بسیار خسته شدى و اموالت را در راه خدا مصرف کردى.

 

روزی خدیجه (س) به فاطمه (س) گفته «به پدرت رسول‌الله بگو مادرم مى‌گوید من از قبر در هراسم از تو می‌خواهم مرا در لباسى که هنگام نزول وحى به تن داشتى، کفن کنى.»

 

پیامبر (ص) خود خدیجه را غسل و کفن کرد. و حضرت جبرئیل نیز به کمک او شتافت. درگذشت خدیجه براى پیغمبر (ص) یک مصیبت بزرگی بود. آن حضرت می‌فرمود: خدا شاهد است‏ خدیجه زنى بود که چون همه از من رو مى‌‏گردانیدند، او به من روى مى‏‌کرد، و چون همه از من مى‏‌گریختند، به من محبت و مهربانى مى‏‌کرد، و چون همه دعوت مرا تکذیب ‏مى‌‏کردند، به من ایمان مى‏‌آورد و مرا تصدیق مى‏‌کرد.

۶۵ سال عمر پربرکت خدیجه برای همه درس و پند بوده است. آرامگاه آن بانوی عظیم‌الشأن در گورستان مکه در «حجون‏» است. وفات غم‌انگیز حضرت خدیجه را که بر قلب رسول رحمت، مصیبتی سخت و دردآور بود و حتی در فراق او اشک ریخته بود، تسلیت می‌گویم و بر مقام شامخ آن گرامی‌بانو درود می‌فرستم و از مقام و منزلت و ارج و قُرب بی‌بدیل او طلب شفاعت می‌کنم.

در نوشتن این متن از منابع متعدد معتبر بهره گرفتم

قسمت دوم اینجا