به قلم دامنه: تقریباً کسی نیست دلش نخواهد ثانیه‌ی سال بارگاه امام هشتم نباشد، روی این حساب سراغ سخن از امام رضا ع رفتم نوشوندگی بهارم با آن امام مهربان شروع شود. سؤال شد از آن حضرت رئوف که سفله کیست؟ فرمود: "آن که، چیزى دارد که از خدا، بازَش دارد." بعد دیدم این را هم در جای دگر فرمود "برنامه‌‌ی آموزش دین داشته باشید، در غیر این صورت، بادیه‌‌نشین و نادان محسوب مى‌شوید." هنوزم جالب‌تر این صحبت حضرت که نخستین بار دیدم که همیشه به اصحابش مى‌فرمود "بر شما باد به اسلحهی پیامبران." پرسیدند یا حضرت! اسلحهی پیامبران مگر چیست؟ فرمود: دعا.
آنگاه صاف رفتم قرآن که ببینم وحی چه می‌آورَد بر سینه‌ام درین سحری که قراره صبحش سال کهنه نو شود مرا ببرَد به داخل سِنّی بالاتر، سالی نوتر. دیدم آیه‌ی ۲۲ لقمان آمد چشمم. تدبر که چی هست. ده‌ها ترجمه زیررو کردم یکی از دیگری بهتر روان‌آب جاری کردند اما جُرعه‌ی حکیم رشیدالدین میبدی نوشانی‌تر بود بر عطشم. این طور برگردان شد آیه: "هر که روىِ خویش، سوىِ خویش، آهنگِ خویش با اللّٰه سُپارَد و او نیکوکار بوَد بى‌گمان، او دست در زَد در استوارتر گوشه‌اى و به اللّٰه گردد سرانجام همه‌ی کار؛ و چنان بوَد که او خواهَد آیه اینه: و مَن یُسلِم وَجهَهُ اِلى اللهِ و هُوَ مُحسنٌ فَقَدِ استَمسکَ بِالعُروةِ الوُثقىٰ و اِلى اللهِ عاقبَةُ الامور. و روز نُوِم با شعر فیض کاشانی آغشته شد. ۱ . ۱ . ۱۴۰۳ ، با ادب: دامنه
هر خیال تو مرا عید نو و نوروزی‌ست
شادی‌ای دم‌به‌دم آید به مبارک‌بادم
عید نوروز من آنست که بینم رویت
عید قربان که لقای تو کند بنیادم
