آقای دعایی دست نبوس!

سلام جناب دارابی.

معطوف به عبارت آخر متن شما «بوسه بر فهم ملت و حرف ملت بزنید»:

در کارخانه ای که ره عقل و فضل نیست

فهم ضعیف رأی فضولی چرا کند...؟ 

سؤال این است که تعیین سهم فهم ملت با کدام میزان؟

فهم ملت همیشه در نوسان است، گاهی بر مدار عقل نبوده و گاهی نیز بر محور حق نچرخیده است.

سلام مجدد.

نظر حضرت امام، ناظر بر انتخاب و اراده ملت در اداره امور و تعیین مسئولان کشور است که مورد تمکین بنده هم  هست.

اما اگر قرار است فرمایش امام را مبنا قرار دهیم، پس دستبوسی آقای دعایی را نباید خطا بدانیم و ایرادی هم بر آن مترتب نیست. چون آقای رئیسی برآمده از فهم ملت و حرف ملت است. بنابراین، آقای دعایی به صورت سمبلیک دارد بوسه بر رأی ملت می زند!! 

با این وجود، بنده بر نظر قبلی خودم تأکید دارم..

وفقک الله.

سلامی مجدد خدمت شما.

ممنونم از لطف و عنایت شما...

دوست ندارم دامنۀ این موضوع به درازا بکشد. اما برای اینکه بحث ابتر نماند و موضع من هم مخدوش نشود، این نکته را عرضه می دارم:

جان کلام من در کامنت اول، ناظر بر عبارت آخر متن شما بود که بهش اشاره کردم و در همون بیت و سطر ذیل آن مختومه می شود.

نظر دوم من ناظر بر پاسخ شماست که فرمودید، منظور از فهم ملت، «همان ملت است که نوسان ندارد و به گِرد ناحق نمی‌چرخد» و به استناد فرمایش امام فرمودید که «میزان نیز رأی ملت است» از این رو عرض کردم که اگر از آقای دعایی می خواهید که بر فهم ملت و حرف ملت بوسه بزند، خب رئیسی برآمده از فهم و رأی ملت است و بر این مبنا، قاعدتاً دستبوسی دعایی نباید ایرادی داشته باشد.

معهذا، نظر من همان نظر اول است که بخش عمدۀ آن در بیت حافظ نهفته است و بخشی از آن هم بر نوسان فهم ملت ان قلت دارد.

با این همه، شخصاً دستبوسی اهل علم و اهل معرفت را بلامانع و بلکه به صواب می دانم. اما دستبوسی اهل سیاست و قدرت به معنای امروزی اش را مصداق چاپلوسی و خفت می دانم...

با عرض پوزش و اعتذار.