طبقه‌ی پرولتاریا ، طبقه‌ی روحانیت

چهارشنبه, ۲۷ شهریور ۱۴۰۴، ۰۶:۳۸ ب.ظ

نگارش ۲۷ ، ۶ ، ۱۴۰۴ : ابراهیم طالبی دامنه دارابی. اون لنین است؛ لنین، بر شالوده‌ی مارکسیسم ماند، اما برای تحرک انقلابی آن، برآن حاشیه و نقب زد و «دیکتاتوری بر پرولتاریا» را برتر از «دیکتاتوریِ پرولتاریا» معرفی کرد، از دید او پرولتاریا (=کارگری و کارگران) نیاز داشتند یک حزب کمونیست تأسیس شود تا آنان را جهشی جهت دهد و بیدار کند و حتی رهبری نماید. کنارش هم، "چکا" را راه انداخت که پلیس مخفی بود، تا ضدکمونیست‌ها را کنترل و اذیت کند. تروتسکی رفیق لنین اما گفته بود اگر لنین به قدرت برسد دولتش مانند "یک دادگاه انقلابی خواهد بود" تا "کلّه‌ی ‌کارْل مارکس" را -که "به بزرگی کلّه‌ی شیر" است- به عنوان نخستین سر، زیر گیوتین ببرد. لنین البته دانشگاه، وکالت خواند و درس و مسائل را علّی و معلولی می‌دید، نه فقط، وقت برای مطالعه مقاله و کتابت. لنین زود مُرد و استالین جانشین، مکتب لنین را اساساً از تئوری‌های کلّه‌ی ‌کارْل مارکس، تهی کرد و رفت.

آنان، طبقه‌ی پرولتاریا را اِشراف دادند البته از ناحیه‌ی حزب. اینان در ایران طبقه‌ی روحانیت را اِشراف دادند، از هر طریقت: ۱.ولایت، ۲. شورا نگهبان، ۳. هر نهاد یک نفر از روحانیت، ۴. هر استان یک آخوند بر سر استاندار. باید دید چه می‌شود. حزب کمونیست که رفت پس از ۷۰ سال تنازع برای بقا. حالا این روحانیت است و این ملت. به دیده‌ی من، اگر خدمت و قدرت، توأمان شد، یک چیز است، ولی اگر یکی از یکی دیگه جدا افتد، وای به حال میهن و نظام و ملت. عبرت‌ها آیا اعتبار می‌یابد! ای چه بسا ،،، ! بگذرم. دریغا! همانادریغا!

| لینک کوتاه این پست → qaqom.blog.ir/post/2714

۰ ۱۴۰۴/۰۶/۲۷

ابراهیم طالبی | دامنه دارابی

جهان

روحانیت ایران

سیاست

۲۸ شهریور ۱۴۰۴ ، ۱۹:۳۴

ناشناس

سلام

عجب داستان آشنایی!

✍ چقدر این روایت شبیه است—از لنین تا این‌سوی مرز، از پرولتاریا تا روحانیت؛ هر دو طبقه‌ای که قرار بود رهایی‌بخش باشند، اما در عمل، فرجامش به جای نجات، به کنترل و سلطه ختم شد.

یکی با نام دین آمد، وعده‌ی سعادت دنیا و آخرت داد؛ اما آنچه در پایان برجای گذاشت، نه دین باقی ماند و نه دنیا برای مردم آرام شد. دیگری، با پرچم ایدئولوژی نوین آمد تا «بهشت روی زمین» بسازد، اما کارش به جهنمی تمام‌عیار ختم شد. پس این سرنوشت تلخ، ناشی از ذات ایدئولوژی‌ست؟ یا از رهبرانش؟ یا شاید ساختارهای قدرت، ضعف فرهنگ سیاسی، و عدم آگاهی تاریخی جوامع نقش داشته‌اند؟

شاید همه‌ی این‌ها.

ایدئولوژی، خود ابزار است. همچون چاقو که در دست جراح، شفابخش است و در دست جنایتکار، مرگ‌آفرین. لنین، همان‌طور که اشاره کردید، با عبور از متن مارکس، یک مدل اجرایی خلق کرد که با سرکوب همراه بود. آن‌سوی این روایت، روحانیتی قرار دارد که به جای نقش معنوی، وارد ساختار حکمرانی شد و اشرافیت جدیدی را رقم زد—با تأکید بر نهادهایی چون ولایت، شورای نگهبان و حضور روحانیون در رأس مدیریت هر استان.

تاریخ، پر از لحظه‌هایی‌ست که عبرت شدند اما به اعتبار نرسیدند. گویا همواره فراموش می‌کنیم که قدرت، بی‌پاسخگویی، فساد می‌آورد؛ و ایدئولوژی، اگر نتواند با نیازها، آگاهی و مشارکت مردم همراه شود، دیر یا زود تبدیل به زندانی می‌شود برای همان مردمی که قرار بود آزادشان کند.

امروز، پرسش این است: آیا می‌توان بین دین و قدرت، یا ایدئولوژی و رهایی، تعادلی انسانی و اخلاقی برقرار کرد؟ یا باز هم باید چرخه‌ای از «وعده‌های بزرگ و سرانجام‌های سوزناک» را تکرار کنیم؟

دریغا... همانادریغا!

والسلام علی من اتبع الهدی

جعفر آهنگر دارابی

شهریور ۱۴۰۴

دامنه‌ی داراب‌کلا

دامنه‌ی داراب‌کلا

مازندران ، ساری ، میاندورود

Qalame Qom
سایت دامنه‌ی داراب‌کلا
قم : ابراهیم طالبی دارابی (دامنه)
مازندران، ساری، میاندورود، روستای داراب‌کلا