ذرّه ذرّه مکرِ نفس
سلسله‌مباحث لیف روح
حکیمی (نمی‌دانم کی) گفت:
چهار چیز بر چهار چیز بخندد:
اَجل بر اَمل
قضا بر حذَر
تقدیر بر تدبیر
قسمت بر کوشش
برگرفته از ص ۱۳۶ کتاب
«مرموزات اسدی در مزمورات داودی»
در ۲۲ خرداد ۱۳۹۸ درین پست
این کتاب را کمی شرح داده بودم
نکته و افزوده : این نهیب بر خودم است و نوید بر خوانندگان. انسان بر نفس خود، آگاه است حتی بر مَکر آن. هر کس خود را خوب می‌شناسد؛ خوب؛ عالی یا دانی. زشت یا زیبا. نیمی بد، نیمی خوب. حد وسط و یا حتی اساساً فردی پرت. می‌گویید نه؟ دفتر اول مثنوی معنوی مولوی را بگشایید و صاف بروید روی بیت ۳۶۹ که می‌گوید:
موبه‌مو و ذرّه‌ذرّه مکرِ نفس
می‌شناسیدند، چون گُل از کرَفس
| لینک کوتاه این پست →
qaqom.blog.ir/post/1983